Ο Χρόνος και η σακούλα με τις καραμέλες

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. 

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...
 
Mario de Andrade

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Η Μυθολογία και οι κλείδες αποσυμβολισμού

Η Ελληνική Μυθολογία, κατάλληλα σχηματισμένη και μεταδιδόμενη, πέραν των τριών χιλιάδων χρόνων οδηγούσε και φώτιζε τον Λαό μας, κρατήθηκε κοινωνικά απελευθερωμένος από τις βαριές και χαμηλές προλήψεις και δεισιδαιμονίες, που πίεζαν αφόρητα τους γειτονικούς λαούς της εποχή εκείνης. Ο Έλληνας για να μπορέσει να καλλιεργήσει τον φιλελευθερισμό, την δίκαια και σωστή δημοκρατία, μέσα στην οποία τα πνεύματα εκδήλωσαν, με την απόλυτη ελευθερία τους, τις τέλειες και ανεπανάληπτες εκείνες αρετές που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, για να μπορέσει ο μύθος να εξωπαρουσιαστεί, να συγχρονιστεί και να συντονιστεί με τους ανάλογους νόμους, για να απορροφηθούν από τους ανθρώπους χρειάστηκαν εκείνους τους σοφούς δασκάλους που η μυθολογία μας άφθονα παρουσιάζει.

Πρέπει να παρατηρηθεί ότι παρ΄ όλο που οι αναφορές που γίνονται σήμερα για την Επιστήμη, τη Θρησκεία ή την Κοινωνία κινούνται στο ιστορικό πλαίσιο των προηγούμενων αιώνων, παρά τις μεταβολές που αναμφισβήτητα έχουν σημειωθεί, ο μύθος εξακολουθεί να είναι επίκαιρος, αφού τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ζωής παραμένουν, στην ουσία τους, τα ίδια. Η υποκρισία, η έπαρση, ο δογματισμός και η άγνοια δεν έχουν εκλείψει από την εποχή μας. Η προσήλωση του σύγχρονου ανθρώπου στα εξωτερικά πράγματα και η ακόρεστη επιθυμία για την απόκτηση υλικού πλούτου και κοινωνικής δύναμης τον έχουν οδηγήσει στην χωριστικότητα, στην ανισορροπία και στην δυσαρμονία με τον εσωτερικό του εαυτό, με τους άλλους, με τη Φύση.

Αν δεν προσπαθήσει ο άνθρωπος να μετατοπίσει το κέντρο της συνείδησης του από τον εγκέφαλο στην καρδία, δεν θα αποκτήσει ποτέ την πραγματική γνώση. Θα αγγίζει μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων και θα αγνοεί την ουσία τους. Αν δεν πάψει να κατευθύνει όλη του την ενέργεια προς τα έξω και δεν την στρέψει προς το κέντρο του εαυτού του, δεν θα μπορέσει να έλθει σ΄επαφή με το πνεύμα του και έτσι, δεν θα μπορέσει να εναρμονισθεί με την παγκόσμια ζωή, της οποίας όλοι αποτελούμε αναπόσπαστα τμήματα.

Για ότι γνωρίζει ο καθένας από έμας δεν είναι δικό του, είναι γνώσεις συσσωρευμένες από προηγηθέντες από εμάς ανθρώπους, είναι η πείρα των αιώνων, είναι η συμπεπυκνωμένη γνώσις, της αξίας εκείνης που λέγεται άνθρωπος. Αλλά και οι εμπνεύσεις  μας και οι ανακαλύψεις μας δεν είναι αποκλειστικά δικά μας. Γιατί οι κόσμοι, η φύσις, το περιβάλλον από όπου τις αντλούμε υπάρχουν εφ΄εαυτών και πριν από εμάς. Ο άνθρωπος δεν τα δημιουργεί, δεν τα ανακαλύπτει, ο άνθρωπος μόνον τα παρατηρεί, τα μελετά, τα αντιγράφει. Είναι απλώς ένας φορέας των παραστάσεων του περιβάλλοντος κόσμου.   

O άνθρωπος από καθαρά εμπειρικές παρατηρήσεις, λέγοντας εμπειρική, εννοούμε ότι στο απώτατο παρελθόν ο άνθρωπος προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις σε πρακτικής φύσεως προβλήματα της ζωής του και να βάλει σε τάξη την αβέβαιη και εν πολλοίς επικίνδυνη πορεία του σε τούτο τον κόσμο.

Το ότι στράφηκε στον έναστρο ουρανό δεν ήταν τυχαίο, το δέος που αισθανόταν μπροστά στην απεραντοσύνη του, τον έκανε γρήγορα να θεοποιήσει τις κινήσεις συγκεκριμένων φωτεινών στιγμάτων  που κάθε τόσο άλλαζαν θέση, αυτή η θεοποίηση ωστόσο δεν ήταν αβάσιμη, αφού ήλθε ύστερα από την συλλογή και καταγραφή των κινήσεων των πλανητών που παρατηρούσε ότι αντιστοιχούσαν σε κάποια γεγονότα πάνω στην Γη.  Είναι απλώς ένας φορέας των παραστάσεων του περιβάλλοντος κόσμου. Ευτυχής είναι εκείνος που πλησιάζει και αντιλαμβάνεται μερικά ψυχία της πραγματικότητας, της αληθείας.
    

ΜΥΘΟΣ  ΚΑΙ  ΝΟΥΣ

 Ο Νους του ανθρώπου για να ησυχάσει την συνείδηση του, που δεν καταλαμβαίνει αρκετά από αυτά που μέσα στον εγκέφαλο λαμβάνουν χώρα, λήψεις διαφοροδονήσεις σ΄ αυτές, με την υποσυνείδηση και την υπερσυνείδηση κατασκευάζει ένα Μύθο, που η συνείδηση του αισθάνεται όπως τα λέγει και τον βιώνει.... Δηλαδή  ο Μύθος γεννιέται στην υποσυνείδηση και από εκεί σερβίρεται στη συνείδηση.
 
Δεν βγαίνει από την σκέψη που κατευθύνει η συνείδηση. Μπορεί, καμία φορά, να παρασκευασθεί και στην υπερσυνείδηση, πράγμα που είναι δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο. Αν αυτό συμβεί, τότε γίνεται μια νέα θρησκεία στην ανθρωπότητα. Επειδή η υποσυνείδηση βρίσκεται σε μεγάλη επαφή με τον αιθερικό κόσμο, για τούτο ο σωστός μύθος γίνεται απ΄ αυτή, την υποσυνείδηση, για να περιγράψει επακριβώς τις αρχικές Μήτρες Ιδέες ή τα σύμβολα των έσω κόσμων ή τις Ουσίες Εικόνες ή τα αρχέτυπα, από τα οποία τα πάντα προήλθαν ή προέκυψαν.

                                                                  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ 

Μύθος είναι ο διάλογος  της ψυχής, που χρησιμοποιεί το νου και τη γλώσσα με τον λόγο, για να εκφράσει τους δικούς της καημούς. Μεταχειρίζεται πιθανόν την υποσυνείδηση, όπου πρώτα επεξεργάζεται αυτά που θέλει να εκφράσει και ύστερα τα διοχετεύει στην συνείδηση, όπου με την γλώσσα και τον λόγο τα εκδηλώνει.
 
Τον Μύθο ακριβώς βρήκαν οι προγονοί μας για να κρύψουν, μεσ΄ τις συγκινητικές φάσεις του, τις υπερνοητικές αλήθειες, αυτές που βρίσκανε με τις μεγάλες ψυχικές δυνάμεις τους ή αυτές που παρελάμβαναν από τις προηγούμενες προγονικές γενιές τους και τις ταξιθετούσαν για να τις διασώσουν απο τους ακατάλληλους.

Στην αρχαιότητα για να διατηρήσουν – περισώσουν μια αλήθεια, μικρή ή μεγάλη, εσωτερική ή εξωτερική, φυσική ή μεταφυσική, την μετέβαλαν σε μύθο. Την έκρυβαν για να διαιωνίσουν. Τη μυθολογούσαν. Οι ξέμακρες εκείνες εποχές ήταν οι προκατακλυσμιαίες και μετακατακλυσμιαίες εποχές που άρχισαν να σχηματίζουν έναν καινούργιο κόσμο, με μια καινούργιου τύπου σκέψη, αυτή που θα βασιζόταν στα εξωτερικά φαινόμενα του λόγου, αλλά που στην βαθιά της (η σκέψη) θα διατηρούσε την ψυχική παρεμβολή κάθε ανθρώπου, που άρχιζε απ’ το υποσυνείδητο και καταντούσε στον ακουστικό λόγο, για να εκδηλωθεί.   

Έτσι, παρουσιάστηκε ο μύθος. Στο τέλος μια απέραντης διαφοροσκεπτομένης περιόδου, της προκατακλυσμιαίας και στην αρχή μιας άλλης περιόδου, της μετακατακλυσμιαίας.

Μέσα στον μύθο είναι κλεισμένες οι ψυχικές εκφράσεις της ανθρωπότητας ολόκληρης. Για να απομυθολογηθεί ο μύθος, πρέπει να συνεργασθεί η ψυχή με την υποσυνείδηση και να υποχρεωθεί να συμπράξει και η συνείδηση, καί τι δεν αναγνωρίζει και δεν συμφωνεί και δεν καταλαμβαίνει τα περιεχόμενα του μύθου.

Εκεί μέσα έκρυψαν απαράμιλλες αλήθειες που κατείχαν οι μεγάλοι Μύστες των εποχών. Αλήθειες που κρατούν στο είναι τους τα αίτια των κόσμων και των όντων και που οι κλείδες τους, αν άξια χρησιμοποιηθούν, θ’ ανοίξουν τους καινούργιους ορίζοντες του αμύητου ανθρώπου.

Ο μύθος φέρνει στην ψυχή του τυχερού που θα τον μελετήσει δονήσεις συγκινητικές, που τον προετοιμάζουν ν’ ανοίξει τον ΑΝΩΤΕΡΟ δέκτη του και να κοινωνήσει με άλλους ξεχασμένους σήμερα στον άνθρωπο κόσμους, απ’ τους οποίους κάποτε η πνευματοψυχή του ξεκίνησε...

Μέσα σ’ αυτό του τύπου τις δονήσεις, τις πνευματοψυχικές δονήσεις, σκέφτηκαν μια φορά κι’ ένα καιρό, να κρύψουν τις αλήθειες τους οι εξεχόντες νόες των προκατακλυσμιαίων και μετακατακλυσμιαίων εποχών. Θέλησαν να ασφαλήσουν τις ανώτερες γνώσεις τους για την κοσμογονία και την ανθρωποεμφάνιση, την πνευματοψυχική παράσταση μεσ’ τη μορφή, τους Νόμους που συγκρατούν την ύλη, τα αίτια και τα αποτελέσματα όλων των μορφικών παραστάσεων, τις συμμετοχές των στοιχείων μέσα στη μορφική έμβια παράσταση, τις αντιμαχίες των δυναμοενεργειών μέσα και έξω απ’ τον άνθρωπο, τις σχέσεις των βασιλείων της φύσης μεταξύ τους, την τείνουσα να επικρατήσει πάνω στις άλλες αδελφές, της δυναμοενέργειας και τέλος την σύνθεση και την λειτουργία του ανθρώπινου Νου, με τον Παγκόσμιο Νου ή την Παγκόσμια συνείδηση, τις αδυναμίες του Νου και τις θεραπείες των αδυναμιών του, τη λειτουργία και του άλλου ήμισυ του εγκεφάλου που δεν λειτουργεί στον άνθρωπο, τη γέννηση και το θάνατο κάθε μορφής στη φυσική παράσταση και χιλιάδες άλλα, που σχηματίζουν αυτή που λέμε ΓΝΩΣΗ... 

Έτσι...παρουσιάστηκε ο μύθος. Μέσα του περιέχονται άπειρες αλήθειες, που κρύβονται μεσ’ τις δονήσεις της ψυχής. Για να εννοηθεί ο μύθος, πρέπει ο απομυθολογητής του να γίνει κατάλληλος δέκτης των ακτινοβολιών της ψυχής εκείνων που έφτιαξαν το μύθο. Μόνον ένας εσωτεριστής μπορεί να συγκινηθεί από τον μύθο και να ομοιοπαλμοδονηθεί μαζί του. Μόνον αυτός θα αισθανθεί τις δονήσεις που προκαλεί ο μύθος και μ’ αυτές του τις δονήσεις, θα εκφρασθεί ανάλογα για να απομυθολογηθεί μια ή πολλές περιοχές του μύθου.

Οι αληθινοί και σωστοί μύθοι παρουσιάζονται να διηγούνται ένα περίεργο γεγονός, που κάποτε κάπου έλαβε χώρα. Σ’ αυτόν που θα τον ακούσει, γεννάει ανάλογα δονήματα, που μεταβάλλονται σε αισθήματα και συναισθήματα. Ανάλογα με την αντίδραση που θα δημιουργήσει μέσα μας ο μύθος, ο κάθε μύθος, προκαλεί την αποδέσμευση των ανάλογων αποθησαυρισμένων μέσα μας δονήσεων, που αποτελούν την απομυθολόγηση του μύθου. Δίχως συγκινησιακή ανάπτυξη, ο μύθος δεν απομυθολογείται, γιατί μοιάζει μ’ εκείνον, που προσπαθεί ν’ ανάψει μια ηλεκτρική λάμπα, δίχως ηλεκτρισμό...

Ο μύθος χρειάζεται κατάλληλη απομυθολόγηση για να μιλήσει για αυτά που κρύβει μέσα του. Αλλιώς θα παραμένει ένα αρχαίο παραμύθι, που κάποτε κατασκευάστηκε για να ευχαριστήσει τους πρωτόγονους ανθρώπους...

Αλλά, ας μπούμε στην ουσία του θέματος μας, που είναι ο μύθος. Συνήθως ο κάθε μύθος κρύβει εφτά αλήθειες. Ο απομυθολογητής χρειάζεται εφτά κλειδιά. Ταυτόχρονα, ο απομυθολογητής γίνεται και αποσυμβολιστής, γιατί ο μύθος έχει δύο όψεις. Ειναι ταυτόχρονα συμβολικά αυτά που λέγει και μυθολογούμενα. Τα μυθολογούμενα είναι συμβολικά και κρύβουν σύμβολα και αλληγορισμούς. Τα σύμβολα είναι συγκεντρωμένες και συμπτυγμένες γνώσεις που πρέπει κάποιος εσωστρεφής, εσωτεριστής, Μεταφυσικός να τις εξηγεί.

Ο κάτοχος κάθε κλειδιού μπορεί ν’ ανοίξει μια μόνο πόρτα από τις εφτά του μύθου. Ανάλογα με την πνευματοψυχική του εξέλιξη θ’ ανοίξει, μια ή περισσότερες πόρτες, όπου θα ιδεί τις ανάλογες και ισάριθμες αίθουσες που ανοίγει, να κοσμούνται από τα φώτα και τις κρυμμένες αλήθειες μ’ ένα περίεργο και ολόλαμπρο φως, που σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι, πως είναι
αυτόφωτο και συνταιριάζει μ’ αυτό που λένε Ανέσπερο Φως.

Είναι τμήμα ή μέρος ή περιοχή του Άκτιστου Φωτός. Κάτω απ’ τη δική του λάμψη, όλα αλλάζουν και όλα παίρνουν το πραγματικό τους σχήμα, αυτό που βλέπει ο άξιος κάτοχος του κλειδιού της κλειδαριάς κάθε κλεισμένης πόρτας απ’ τις εφτά που φαίνονται κλεισμένες.

Τώρα, τι είναι μύθος; Μύθος είναι η συμπηκνωμένη γνώση που βγαίνει απ’ τη βαθιά πηγή του Νου, αυτή που είναι πέρα απ’ τη γνωστή συνείδηση και την αποκαλούμε, αυτή την απομάκρυνση Νουπεριοχή, ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Όμως η πυκνωμένη τούτη γνώση παρέχεται με σύμβολα που σαν αναλυθούν με της συνείδησης τα όργανα καλούνται ΜΥΘΟΙ. Τα σύμβολα-μύθοι προέρχονται απ΄το αιώνιο αρχείο του ανθρώπου, που βρίσκεται ασφαλισμένο στα βάθη της περιοχής της υποσυνείδησης του.
 

Έτσι, ο μύθος-σύμβολο δεν αναλύεται σωστά από το λόγο (συνείδηση), γιατί πρέπει ο λόγος και η σκέψη, η κρίση και η θέληση να υπαχθούν στην υποσυνείδηση και όχι στην συνείδηση για να ερμηνευθεί ο μύθος-σύμβολο.

Αλλά για να συμβεί αυτό, είναι ανάγκη ο απομυθολογητής – αποσυμβολιστής να ανυψώνει την υποσυνείδηση του, να συγκινείται, να νιώθει με ξεχωριστό παλμό αυτά που διηγείται ο μύθος.

Πρόκειται για μια αλλοσυνειδητή κατάσταση, μια διαφοροσυνειδητή, μια αλλοπαλμοδονητική, μια νέα κατάσταση που γεννιέται ανάμεσα στη συνείδηση και υποσυνείδηση. Μια κατάσταση που παρουσιάζεται αιφνίδια σε ώρες ψυχικής ανάτασης, όπως τις αποκαλούμε και που η συνείδηση μόνον βοηθεί, αλλά υποπίπτει στην επικυριαρχία της υποσυνείδησης.

Για τούτο, πάντα λέμε ο μύθος μπορεί να αποσυμβλισθεί μόνον από τον εσωτεριστή. Μόνον από μεταφυσικό μελετητή. Μόνον αυτός μπορεί να νιώθει τις αλήθειες, που μέσα του ο κάθε μύθος κρύβει.

Αντίθετα, κανένας εξωστρεφής και ορθολογιστής δεν είναι δυνατόν να απομυθολογήσει και να αποσυμβολίσει τον μύθο. Αυτό, γιατί ο μύθος είναι σύμβολο, που βγαίνει από τη υποσυνείδηση και φύεται στα βάθη της και προέρχεται απ΄ τους παλμούς της.

Αλλά, για να κυριαρχηθεί κανείς απ΄ την υποσυνειδησή του, πρέπει από φύση του να είναι εσωστρεφής.Πρέπει να έχει αφήσει την ψυχρή λογική του, τον ορθολογισμό του, τους υπολογισμούς του, τους συμφεροντολογικούς, τη σκληρότητα του, τη κρίση του για τους άλλους, τον εγωισμό του, τη φιλοπρωτία του, τις ειρωνείες του και τις χαμηλές κολακείες του, την εκμετάλλευση και την ταπείνωση του συνανθρώπου του, την ικανοποίηση των ταπεινών του και γενικά, κάθε της εξωστρέφειας στολίδι, τότε μόνον κυριαρχείται από την υποσυνείδηση του και τότε μόνον μπορεί να ανταποκριθεί στους κραδασμούς της υποσυνείδησης του.

Μύθος είναι το ερέθισμα που δίνεται με την διήγηση του, που η ανάλογη και η κατάλληλη αντίδραση του φέρνει την απομυθολόγηση του. Δίχως αντίδραση απ΄τη διήγηση του μύθου, δεν γίνεται καμία εξήγηση του, γιατί η νόμιμη εκπρόσωπος της λογικής και ορθολογισμού συνείδηση αδυνατεί να περιγράψει όσα δεν συλλαμβάνει και δεν καταλαμβαίνει. Να το μυστήριο του μύθου. Μπορεί να τον ακούν μύριοι όσοι άνθρωποι και να μην εννοούν τι ακριβώς του λέγει, τι σημαίνει, τι κρύβει και τι αλήθειες περιέχει.

Σε ένα τέτοιο ακροατήριο απλών ανθρώπων αν βρίσκεται ένας μεταφυσικός –εσωτεριστής –εσωστρεφής – υποσυνειδιστής –ευσυγκίνητος στα ψυχικά σκιρτήματα, θ΄ αντιληφθεί με μιας, τι ακριβώς ο μύθος που λέχτηκε σημαίνει και τι περίπου περιέχει σε αλήθειες και σε κρυμμένες προαιώνιες γνώσεις.

Είναι περιττό να σας εξηγήσω, πως ένας τέτοιος εσωτεριστής, δεν είναι καθόλου ανάγκη να κατέχει την εξωτερική παιδεία, τη γνώριμη και περισπούδαστη θύραθεν παιδεία. Αυτοί που τον εννοούν αμέσως είναι παλιές ψυχές εξελιγμένες και φυσικά δεν έχουν καμία ανάγκη να νιώσουν τα μυστικά του μύθου με εξωτερικά βοηθήματα, είτε γνώσεις και υποδείξεις, εξωτερικές διδασκαλίες και φιλοσοφίες ανθρώπων δήθεν πνευματικών και... λογοτεχνών....
  
Η σοφία ή η πραγματική γνώση είναι άλλο πράγμα και η ... λογοτεχνία ή η ωραία πλοκή  του ψευτόλογου ή η λογοτεχνική παράσταση είναι άλλο ... πράγμα. Ο μύθος είναι της ψυχής παράγωγο και οι μεγάλοι μύστες έκρυψαν μες΄ την ψυχή τις υψηλές πνευματικές τους γνώσεις, που χρειάζεται ανάλογη και κατάλληλη ψυχοδόνηση για να ληφθούν οι αληθινές γνώσεις και σοφίες. Αλλιώς, είναι για κλάματα, όταν ο εξωστρεφής λογοτέχνης ασχολείται με ... αποσυμβολισμό του ... μύθου ...

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επιθυμούν ν΄ αναπτυχθούν πνευματικά και να κερδίσουν την αθανασία, αλλά πιστεύουν ότι οι εξωτερικές συνθήκες, στις οποίες δεν μπορούν ν΄ αντισταθούν τους υποχρεώνουν ν΄ αναλίσκονται στην επίτευξη άχρηστων πραγμάτων αντί να χρησιμοποιούν τη δύναμη τους για να καταδυθούν στα βάθη της ψυχής τους και να αναζητήσουν το πολύτιμο μαργαριτάρι της Σοφίας. Δεν έχουν  το ηθικό θάρρος να σπάσουν τα δεσμά των κοινωνικών εθίμων , των γελοίων συνηθειών και των ανόητων τρόπων συμπεριφοράς που κατά βάθος απεχθάνονται. Έτσι θυσιάζουν την αθανασία
τους στη θέα του κοινωνικού συρμού.

Αν ο μύστης μέσα από τις διάφορες ερμηνείες των αλληγοριών των μύθων αναζητά το Φως, αναζητά τον Θεό, ο Θεός δεν είναι Φως, αλλά αν αγγίσει την ουσία γίνεται Φως «και είπεν ο Θεός, γενηθήτω φως και εγένετω φως». Το φως εκδηλώνεται σαν θετικότητα.

   Α) Στο νου φέρνει διαύγεια και επομένως την ικανότητα, που θα έχει θετική αξία για την παγκόσμια πρόοδο.

   Β) Στην καρδία φέρνει επίγνωση. Μέσα στο φως βλέπουμε τις ανταύγειες της ανθρωπότητας, η καρδία ελκύεται επειδή το φως της δίνει κατανόηση, το θετικό του αποτέλεσμα είναι η αγάπη.

   Γ) Στην θέληση φέρνει κουράγιο, αντοχή και διάρκεια, επειδή αποτυπώνεται σαν ευδαιμονία και εμψυχώνει τον ταξιδιώτη πάνω στον δρόμο, το θετικό του αποτέλεσμα είναι η αποφασιστικότητα.

Ακολουθώντας τον δρόμο του αποσυμβολισμού και αποκωδικοποίησεις των μύθων και των συμβόλων ακολουθούμε και εμείς τον δρόμο του φωτός και εμείς επίσης γινόμαστε φορείς φωτός με τον καιρό και μπορούμε να φέρουμε το φως στα πλήθη που «κάθηνται εν σκότει και σκιά θανάτου».

Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων πνίγει την φωνή της λογικής στη δίνη της θεωρητικής διανοητικής δύναμης. Για να μην υποφέρει η ματαιοδοξία τους, αφήνουν το πνεύμα να λιμοκτονεί. Προτιμούν, αντί να σταυρωθούν και ν΄αναστηθούν  σε μια ζωή αθάνατη, να δέχονται τις πληγές της αλυσίδας. Παύουν να εκτιμούν την αξία της ελευθερίας και συνηθίζοντας τις αλυσίδες τους τις αγαπούν και τις επιβάλλουν και στους άλλους.

Ο μύθος απευθύνεται σε ανθρώπους ελεύθερους, σε εκείνους που θέλουν να ξεφύγουν απ΄ αυτά τα δεσμά του εξωτερικού κόσμου που γίνονται και εσωτερικά και μας αλυσοδένουν ολόκληρους. Απευθύνεται σ΄ εκείνους που επιθυμούν να μετατρέψουν τα κατώτερα μέταλλα της ψυχής τους σε ευγενή, κατευθύνοντας τις δυνάμεις τους προς το εσωτερικό κέντρο. Σ΄ εκείνους που θελούν ν΄ αγωνιστούν, όχι για την απόκτηση υλικής δύναμης, αλλά για την πνευματική ανύψωση τους. Γιατί αυτή οδηγεί στην πραγματική Απελευθέρωση, αυτή στη κατάσταση της Σοφίας, αυτή, εν τέλει, στην ένωση με την Θεία Ζωή.

ΔΙΟΔΟΣ

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Η ευτυχία

Ο σύγχρονος πολιτισμός έχει ως στόχο την απόκτηση αγαθών και προϊόντων με τρόπο που δεν είναι τόσο ικανοποιητικός όσο φανταζόμασταν. Ο αποπροσανατολισμός συμβαίνει κυρίως όταν οι άνθρωποι κυνηγούν ακόμα τη χίμαιρα της περιουσίας και των ανέσεων, πριν ν’ ανακαλύψουν ότι τα εν λόγω αγαθά και οι εμπειρίες είναι υπερτιμημένα και, συχνά, δημιουργούν ένα φοβερό εθισμό που τους αποκόπτει από τον εσωτερικό τους εαυτό. 

Οι πολυτέλειες μπορεί να είναι τόσο αποχαυνωτικές για τους ανθρώπους, όσο και τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ, τα οποία δημιουργούν ανάγκες για συνεχή διέγερση, ενθουσιασμό κι ευχαρίστηση. Αλλά στο τέλος, οι επιδράσεις χάνονται και οι άνθρωποι αρχίζουν ν’ αναρωτιούνται σχετικά με την προσπάθειά τους για την ευτυχία, η οποία έχει δύο διαστάσεις, και μια μονόπλευρη εξιδανίκευση για τα προϊόντα του πλούτου και της ευημερίας.

Συνεπώς, δεν είναι φοβερό όταν ένα άτομο έχει ν’ αντιμετωπίσει κάποιες αντιξοότητες. Αν και κανένας από εμάς δεν το αποζητά, συχνά όμως είναι η αρχή ενός  πιο στοχαστικού τρόπου ζωής και μιας αναζήτησης για ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή.

Η ευτυχία δεν είναι ένα αγαθό που μπορούμε να αγοράσουμε και να καταναλώσουμε. Είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής κι αυτό δεν οδηγεί στην έκσταση ή απλά στο να αισθανόμαστε καλά όλη την ώρα. 

Προτιμώ να μιλήσω για την εκμάθηση των ανθρώπων ως προς το πώς να ζουν καλά, αντί να στοχεύουν στην ευτυχία τους και την ευημερία. Το να ζει κανείς καλά δεν σημαίνει να απολαμβάνει την απλή αίσθηση της ευχαρίστησης ή την απουσία του πόνου, όσο παρήγορο, ευχάριστο κι επιθυμητό κι αν είναι. Η ευτυχία είναι μια ψυχική κατάσταση, η οποία απαιτεί να είμαστε ανοικτοί στον κόσμο, στους άλλους, στον εαυτό μας και στις ιδέες που μας εμπνέουν.

Απαιτεί να ζω με ζωτικότητα και με τα μάτια μου διάπλατα ανοιχτά, σε αναζήτηση του νοήματος και στην αναζήτηση των αξιών που αξίζει να ζω γι’ αυτές. Απαιτεί να είμαι προετοιμασμένος τόσο για την οδύνη και τον πόνο όσο και για την ευχαρίστηση εξίσου. 

Η στάση της ευτυχίας είναι περισσότερο στάση εκτίμησης παρά επίκρισης ή παραπόνου.Το να νιώθουμε την ευτυχία αντί να είμαστε ευτυχισμένοι σημαίνει να επικοινωνούμε με τον κόσμο όπως αυτός είναι, με τη ζωή όπως έρχεται.

Σ’ αυτή τη λειτουργία του είναι, η ματιά μου, εκείνη της ερασιτέχνη ζωγράφου, παρακολουθεί τον κόσμο γύρω και βλέπει την ανάπτυξη και την παρακμή σε ίσες αναλογίες και βρίσκει την ομορφιά και στις δυο καταστάσεις. Ως ερασιτέχνης τραγουδίστρια βρίσκω μελωδίες που πηγάζουν σαν από θαύμα από τα δέντρα και τα πουλιά και το θόρυβο από τα εργοστάσια και τα αυτοκίνητα εξίσου. Το δέρμα μου λάμπει, το αίμα μου κυλάει ομαλά, οι σκέψεις μου για τον επικείμενη θάνατο κάποιου που αγαπώ ή τον ήλιο που φωτίζει το δέντρο στον κήπο μου έχουν εξίσου την ίδια βαρύτητα, βρίσκονται εξίσου σε αρμονία με αυτό που είμαι.

Είναι μέρος της ζωής που ζω στο έπακρο. Δεν ζητώ ούτε έχω απαίτηση για οτιδήποτε να είναι διαφορετικό από αυτό που είναι και όμως, ξέρω ότι έχω έναν ρόλο στο να κάνω τα πράγματα όσο το δυνατόν καλύτερα. Ξέρω ότι το να ζω και να γίνω ο εαυτός μου μερικές φορές μπορεί να είναι σπουδαίο και άλλες απαίσιο και έχω συμφιλιωθεί μ’ αυτό, γιατί είμαι παιδί μιας ζωής που με κάνει να αισθάνομαι: ελπίδα και απελπισία με τη σειρά.

Εκτιμώ ό, τι κάνω, βελτιώνω ό, τι μπορώ, και αποδέχομαι ότι αρκετά συχνά πρέπει να αποδέχομαι ό,τι έρχεται. Δεν μπορώ να απαιτήσω μια αναδιοργάνωση και δεν μπορώ ν’ αποκτήσω μια ζωή μόνο με ευτυχία για όσο είμαι ζωντανός. Μόνο ο θάνατος φέρνει την ειρήνη και την ηρεμία με το τέλος των προβλημάτων και των συγκρούσεων.

Εκείνο που πρέπει να είμαστε σε θέση να κάνουμε είναι να πιστεύουμε πως οτιδήποτε είναι να έρθει είναι κατά κάποιο τρόπο σημαντικό και πως το αν αισθανόμαστε απελπισμένοι ή ότι έχουμε βρει τη θέση μας στο σύμπαν έχει μεγάλη διαφορά. 

Για να πιστέψουμε ότι τελικά είναι δυνατόν να είμαστε σε αρμονία με τον κόσμο ή το σύμπαν και ότι μπορούμε να κάνουμε μια μικρή διαφορά στο πώς τα πράγματα λειτουργούν, είναι απαραίτητη η ηρεμία του μυαλού και το κουράγιο να συνεχίσουμε – χωρίς να έχει σημασία πόσο δύσκολο είναι ή πόσο πρόσκαιρη ευτυχία μάς στερεί.

Η ποιότητα της ζωής δεν έχει να κάνει μόνο με την ευχαρίστηση και τη διαφώτιση, αν και αυτές οι εμπειρίες θα είναι σίγουρα μέρος του στόχου. Πάνω απ’ όλα σημαίνει να μάθει κανείς να ταξιδεύει, να είναι ανυποχώρητος απέναντι στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες και ταυτόχρονα παραδομένος στους νόμους της ζωής, να είναι γαλήνιος με τους περιορισμούς και τις δυστυχίες, ενθουσιώδης και παθιασμένος με τα αγαθά που ψάχνουμε σ’ όλη μας τη ζωή.

Πάνω απ “όλα έχει να κάνει με την κατανόηση των απαιτήσεων της ζωής. 

Πρόκειται για γνώση του σωστού και του λάθους, για τους εαυτούς μας, κι όχι επειδή ο νόμος ή ο θεός το απαιτούν από εμάς, αλλά επειδή εκτιμούμε πως το να κάνουμε το σωστό είναι η ίδια η ζωή. Το να μάθουμε να ζούμε και να πράττουμε με πιο ηθικό τρόπο, να συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας με σοφία και προθυμία μας δίνει ανεκτίμητα μαθήματα.

Η φιλοσοφία, όπως η αγάπη της σοφίας, είναι το κλειδί για την αναζήτηση βαθύτερων νοημάτων στη ζωή. Φυσικά, η πηγή της δυτικής φιλοσοφίας βρίσκεται στην αρχαία αθηναϊκή φιλοσοφία, η οποία μας έδειξε τον δρόμο για έναν πιο ευγενικό, στοχαστικό, προσεγμένο τρόπο ζωής.

Όταν μαθαίνουμε να κατανοούμε τα συναισθήματά μας μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας πιο εύκολα. Στην πραγματικότητα μαθαίνουμε να τα θρέφουμε, καθώς κάθε συναίσθημα είναι ένα μήνυμα για τον εαυτό μας, και όχι να θεωρούμε -όπως μερικοί φιλόσοφοι ή ακόμη και θρησκευτικοί στοχαστές φοβούνταν- ότι είναι ένα εμπόδιο ή κίνδυνος για την ψυχική ευεξία μας.

Επιλογές από συνέντευξη της  ψυχοθεραπεύτριας Emmy Van Deurzen

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Τι να κάνω για να γίνω σοφός;

Ένας νέος πήγε κάποτε σε ένα σοφό και τον ρώτησε «Κύριε, τι να κάνω για να γίνω σοφός;» 

Ο σοφός δεν απάντησε. 

Ο νέος επανέλαβε την ερώτηση και αφού μάταια περίμενε απάντηση, έφυγε τελικά για να επιστρέψει την επόμενη ημέρα. 

Ξανάκανε τότε την ίδια ερώτηση πολλές φορές, μα πάλι απάντηση δεν πήρε. 

Το έκανε αυτό για τρίτη μέρα και τότε ο σοφός τον οδήγησε σε ένα ποτάμι.  

Όταν έφτασαν σε κάποιο σημείο που είχε αρκετό βάθος, ο σοφός, έπιασε το νέο από τους ώμους και του βούτηξε το κεφάλι μέσα στο νερό. 

Κάποια στιγμή μετά από λίγη ώρα τον ελευθέρωσε κι αφού τον άφησε να πάρει μερικές ανάσες τον ρώτησε: 

«Γιε μου, κάτω από το νερό τι ζητούσες περισσότερο»; 

Ο νέος απάντησε «αέρα, αέρα ήθελα». «Δεν θα προτιμούσες πλούτη, απολαύσεις, δύναμη ή αγάπη γιε μου;» 

«Όχι ήθελα αέρα, και σκεφτόμουν μόνο αυτό», απάντησε ο νέος ξανά. 

Τότε ο σοφός είπε: «Για να γίνεις σοφός, πρέπει να επιθυμείς τη σοφία με τόση ένταση, όση επιθυμούσες τον αέρα. Πρέπει να αγωνιστείς γι’ αυτήν, αποκλείοντας κάθε άλλο σκοπό».

Ο Ήλιος, η Σελήνη και τα Αστέρια ( μυθολογία Ναβάχο)

 

Στον παρόντα Πέμπτο Κόσμο, οι Πρώτοι Άνθρωποι είχαν τέσσερα φώτα που τα είχαν φέρει από τον κατώτερο κόσμο. Λευκό Φως εμφανιζόταν πάνω από τα Ανατολικά βουνά, Μπλε Φως απλωνόταν πάνω από τα Νότια, Κίτρινο Φως ερχόταν από τις Δυτικές κορυφές και Σκοτάδι από το Νότο. Τα φώτα αυτά ήταν πολύ απομακρυσμένα, δεν μπορούσαν να ζεστάνουν τη Γη και έτσι ο αέρας είχε πάντα την ίδια θερμοκρασία και δε συνέβαιναν εποχιακές αλλαγές, αν και υπήρχε εναλλαγή μεταξύ ημέρας και νύχτας.

"Η ημέρα δε διαρκεί πολύ", οι άνθρωποι παραπονιόντουσαν.

"Χρειαζόμαστε περισσότερο φως". Έτσι η Πρώτη Γυναίκα έστειλε το Θηλυκό Φωτεινό Σκαθάρι στην Ανατολή και είπε στην Αλεπού της Φωτιάς να πάει προς το Νότο, το Φωτεινό Σκαθάρι το έστειλε στη Δύση και την Πυγολαμπίδα στο Βορρά. Κατόπιν όποιος χρειαζόταν περισσότερο φως, αυτοί οι τέσσερις ήταν έτοιμοι να τον βοηθήσουν. 

 
Για αρκετό καιρό το πλάνο αυτό λειτουργούσε καλά, αλλά και πάλι οι Πρώτοι Άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι τα φώτα ήταν πολύ μικρά και τρεμόσβηναν. Έτσι η Πρώτη Γυναίκα σκέφτηκε τον Άνθρωπο-Φωτιά και το Λαμπερό Βουνό του, και του έστειλε ένα μήνυμα ρωτώντας τον αν θα μπορούσε να τη βοηθήσει.

"Ναι," συμφώνησε ο Άνθρωπος - Φωτιά, "Μπορώ να κάνω όλη την περιοχή γύρω από το Βουνό μου να λάμπει, αλλά το φως αυτό δε θα αρκεί για τα μακρινά μέρη και επίσης θα υπάρχει κάπνα."

"Δεν μας αρέσει η λάμψη και η ζέστη που έρχεται από ο Λαμπερό Βουνό", δήλωσαν οι Άνθρωποι. "Η ζέστη ξεραίνει τη Γη και πνιγόμαστε από τους καπνούς!"

Καθώς όλοι διαμαρτύρονταν και κανείς δεν έδειχνε ικανοποιημένος η Πρώτη Γυναίκα αποφάσισε πως έπρεπε να βρει άλλους τρόπους για να δώσει Φως στη Γη. Αφού συμβουλεύτηκε το Συμβούλιο των Σοφών, είπε στους βοηθούς της να φέρουν μια μεγάλη επίπεδη πλάκα από το σκληρότερο και πιο ανθεκτικό πέτρωμα που θα μπορούσαν να βρουν. Αφού επισκέφτηκαν όλα τα βουνά επέστρεψαν με ένα μεγάλο κομμάτι χαλαζία: είχε διπλάσιο μήκος απ' όσο πλάτος, και όταν το τοποθέτησαν μπροστά στη Πρώτη Γυναίκα, αυτή αποφάσισε ότι ήταν αρκετά μεγάλο για να κατασκευάσει δυο κυκλικούς τροχούς με το ίδιο μέγεθος. Είχε ελπίσει να φτιάξει τέσσερις, ένα για κάθε κατεύθυνση, αλλά η πέτρα ήταν πολύ μικρή για τόσα, και μόνο δύο θα μπορούσε να φτιάξει.

Αφού η Πρώτη Γυναίκα χάραξε δύο μεγάλους κύκλους στην πλάκα, όλοι άρχισαν να δουλεύουν με πυρόλιθους και πέτρινα σφυριά, κόβοντας τους δυο όμοιους τροχούς. Αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο, αφού ο χαλαζίας ήταν σχεδόν τόσο σκληρός όσο και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν, αλλά τελικά δυο κυκλικοί επίπεδοι δίσκοι ετοιμάστηκαν για το σκοπό τους. Στον πρώτο έβαλαν μια μάσκα με χρώμα μπλε-τυρκουάζ για να παράγει φως και ζέστη, κατόπιν κρέμασαν κόκκινα κοράλλια στους λοβούς των αυτιών της και γύρω από τους άξονες. Ένα κέρατο κρεμάστηκε σε κάθε του πλευρά για να προσφέρει αρσενική αστραπή και αρσενική βροχή. Φτερά από αετούς και άλλα πουλιά δέθηκαν στους άξονες του πρώτου τροχού για να τον μεταφέρουν στους ουρανούς και για να διασκορπίσουν τις ακτίνες του φωτός στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

Τέσσερις γραμμές σε ζικ-ζακ, από αρσενικό άνεμο και αρσενική βροχή στέκονταν στην κορυφή, τέσσερις κρέμονταν στον πάτο και τέσσερις ηλιακές κηλίδες τοποθετήθηκαν σα φύλακες που μερικές φορές στεκόταν στο πρόσωπό της και άλλοτε έπαιρναν τις θέσεις τους στις τέσσερις κατευθύνσεις. "Τώρα τελείωσε," είπε ο Πρώτος Άντρας, "και θα το ευλογήσω με ένα μίγμα από γύρη και με το τραγούδι ενός κορυδαλλού που από εδώ και στο εξής θα λέγεται 'η φωνή του ήλιου'."

"Αυτό όμως δεν μπορεί να μείνει εδώ!" φώναξε η Πρώτη Γυναίκα. "Η θέση του είναι στον ουρανό!"

Όμως κανείς δεν είχε ιδέα για το πως θα γινόταν αυτό, μέχρι που ο Πρώτος Άντρας τους πρότεινε ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού και να τοποθετηθεί στην πιο ψηλή κορυφή, στην άκρη του κόσμου, απ' όπου θα στέλνει το ίδιο φως παντού. Έτσι το μετέφεραν στα Ανατολικά Βουνά και το έδεσαν στον ουρανό με δέσμες κεραυνού. Η Πρώτη Γυναίκα με τους βοηθούς της επέστρεψαν για να διακοσμήσουν και τον δεύτερο πέτρινο τροχό, που είχε το ίδιο μέγεθος με τον πρώτο. Αυτή την φορά όμως δε χρειάζονταν η πέτρα να δίνει ζέστη και φως, αλλά έπρεπε να φέρνει κρύο και υγρασία. 

Έτσι στόλισαν τη μάσκα της δεύτερης πέτρας με λευκά όστρακα, βάζοντας μια ταινία από κίτρινη γύρη στο πηγούνι της, και έφτιαξαν ένα άξονα από κόκκινο κοράλλι. Φτερά από κίσσα, γεράκι της νύχτας, γαλοπούλα, και πελαργό, έδεσαν στις τέσσερις πλευρές για αντέχει το βάρος της. Στα κέρατά της υπήρχαν θηλυκός κεραυνός και ελαφρές αύρες. Τέσσερις ευθείες γραμμές μπήκαν στην κορυφή, και άλλες τόσες στη βάση, που εξουσίαζαν την καλοκαιρινές βροχές. Κι' αυτός ο τροχός μεταφέρθηκε πάνω στην υψηλότερη Ανατολική κορυφή και δέθηκε στο ουρανό με δεσμίδες κεραυνού.

"Τώρα όλοι πρέπει να είναι ικανοποιημένοι," παρατήρησε η Πρώτη Γυναίκα, καθώς κοιτούσε τους δίσκους. "Έχουμε φως, θερμότητα και υγρασία, όλα προερχόμενα από τον ουρανό." Και πάλι όμως, πολλοί από τους ανθρώπους διαμαρτύρονταν. 

 
"Αυτό δεν είναι σωστό," είπαν. "Αν ο ήλιος μείνει στην ανατολή συνέχεια, θα είναι καλοκαίρι στην περιοχή εκείνη, αλλά και παντοτινός χειμώνας στην άλλη."

"Ο ήλιος πρέπει να κινείται στον ουρανό," συμφώνησε ο Πρώτος Άντρας, "αλλά πως μπορεί να κινηθεί, αφού είναι μόνο πέτρα και καθόλου πνεύμα;" Δύο γέροι και σοφοί άντρες πλησίασαν τις δύο πέτρες και είπαν, "Εμείς θα δώσουμε τα πνεύματά μας στον ήλιο και τη σελήνη, ώστε να έχουν τη δύναμη και τη ζωτικότητα για να κινούνται στον ουρανό." 

Το ένα πνεύμα μπήκε στο δίσκο με χρώμα τυρκουάζ και ονομάστηκε "Κουβαλητής του Ήλιου", ενώ το άλλο μπήκε στον λευκό δίσκο και ονομάστηκε "Κουβαλητής της Σελήνης". Αμέσως οι δυο δίσκοι έδειξαν σημεία ζωής και άρχισαν να κινούνται.

"Αλλά πως θα ξέρω που θα κατευθυνθώ και ποια μονοπάτια θα ακολουθώ;" ρώτησαν ο Ήλιος και η Σελήνη.

"Ο αετός καθοδηγείται από τα φτερά της ουράς του," είπε ο Πρώτος Άντρας. "Ο καθένας σας θα πάρει δώδεκα φτερά από την ουρά του αετού, που θα δείχνουν την σωστή πορεία που πρέπει να ακολουθήσετε, και οι αλλαγές στο δρόμο θα δείχνουν τις αλλαγές στις εποχές."

Ο Ήλιος ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε το ταξίδι στον ουρανό, ενώ η Σελήνη περίμενε όλη τη μέρα, μέχρι που ο Ήλιος έφτασε τις κορυφές των δυτικών βουνών αλλά εξακολουθούσε να κοιτάζει την χώρα από επάνω. Στο σημείο αυτό η Σελήνη ρώτησε "Τώρα;" Και ο Ήλιος απάντησε, "Τώρα!"

Έτσι ενώ η Σελήνη ήταν έτοιμη να σκαρφαλώσει και αυτή στον ουρανό, το Παιδί-Άνεμος, που στέκονταν ακριβώς πίσω της, σκέφτηκε πως θα την βοηθούσε αν την έσπρωχνε με ένα ελαφρό αεράκι. Το αεράκι αυτό χτύπησε τον "Κουβαλητή της Σελήνης" στην πλάτη και φυσώντας τα δώδεκα φτερά, τα έφερε μπροστά στο πρόσωπό της. Έτσι δεν μπορούσε να δει που πηγαίνει. Γι' αυτό η Σελήνη ακολουθεί παράξενη πορεία στον ουρανό.

Ο Πρώτος Άντρας και η Πρώτη Γυναίκα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι' αυτό και έτσι όλοι επέστρεψαν στην τοποθεσία που κατεργάζονταν τα κομμάτια χαλαζία. Στην κουβέρτα που είχαν αφήσει τους δύο δίσκους, είχαν μείνει πάρα πολλά κομματάκια πέτρας κάθε μεγέθους και σχήματος, μαζί με τη σκόνη που δημιουργήθηκε.

"Κοίτα πόσο πολύ όμορφο πέτρωμα έχει μείνει!" φώναξε ο Πρώτος Άντρας.

Και η Πρώτη Γυναίκα είπε, "Δεν πρέπει να πάει χαμένο! Θα τα χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε περισσότερα φώτα στο νυχτερινό ουρανό."

Έτσι πήραν ξανά τα σφυριά και τα εργαλεία τους για να δώσουν σχήμα στα άστρα που έλαμπαν μόνο τη νύχτα." Είχαν μείνει μόνο λίγα μεγάλα κομμάτια χαλαζία, αλλά μυριάδες μικρά, μαζί με τη σκόνη.

Όταν όλα τα αστέρια ήταν έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στον ουρανό, η Πρώτη Γυναίκα είπε,

<<ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΑΦΟΥ ΣΥΧΕΧΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΑΦΟΥ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΣΒΗΝΕ ΑΜΕΣΩΣ, ΟΜΩΣ ΑΝ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.>>

Αμέσως μετά δημιούργησε ένα σχεδιάγραμμα του ουρανού, στο χώμα, και τοποθέτησε ένα από τα μεγάλα αστέρια στο βορρά. "Αυτό δεν θα κινείται ποτέ!" είπε, "και θα είναι γνωστό σαν την Φωτιά της Βόρειας Κατασκήνωσης. Θα ονομάζεται επίσης "Ο Οδηγός του Ταξιδιώτη" και "Πολικός Αστέρας" ." Μετά τοποθέτησε μεγάλα αστέρια στις υπόλοιπες τρεις κατευθύνσεις και ένα στο ίδιο το κέντρο του σχεδιαγράμματος. "Αυτά θα πρέπει να τοποθετηθούν στις σωστές θέσεις στον ουρανό," είπε ο Άντρας-Φωτιά, που έριξε δύο φλεγόμενα βέλη στον ουρανό ώστε τα ίχνη τους να σχηματίσουν μια σκάλα. 

 Ο Άντρας-Φωτιά είχε τώρα το καθήκον να τοποθετήσει τα άστρα στις σωστές τους θέσεις στο σεντόνι της νύχτας. Πριν σηκώσει το πρώτο, η Πρώτη Γυναίκα σχεδίασε στην άμμο τα μονοπάτια που θα ακολουθούσε το καθένα στην πορεία του στον ουρανό, και ο Πρώτος Άντρας έδεσε ένα φτερό της προσευχής πάνω στο καθένα, δίνοντας τους μια προσευχή για να τραγουδάνε καθώς θα πορεύονταν μόνα στα σχεδιασμένα μονοπάτια.

Ο Άντρας-Φωτιά ξεκίνησε με τον Πολικό Αστέρα και συνέχισε να ανεβαίνει τη σκάλα ως ότου όλα τα μεγάλα άστρα είχαν πάρει τις θέσεις τους, ενώ η Πρώτη Γυναίκα έσμιξε άλλα άστρα σε ομάδες σχηματίζοντας τους αστερισμούς. Ήταν μια πολύ αργή διαδικασία αφού τα κομμάτια ήταν πολλά και η σκάλα πολύ ψηλή. Ενώ όλα αυτά προχωρούσαν, ο Κογιότ παραμόνευε την κάθε κίνηση του Άντρα-Φωτιά. Τότε είδε ένα αρκετά μεγάλο άστρο να είναι ακόμη πεσμένο στην κουβέρτα στο χώμα, και έτσι ρώτησε τον Άντρα-Φωτιά αν θα μπορούσε να το πάρει για δικό του. "Μπορείς να το έχεις," συμφώνησε η Πρώτη Γυναίκα, "αν το τοποθετήσεις ακριβώς πάνω από το βουνό σου. Για κάποιο χρόνο θα είναι αρκετά αμυδρό, αλλά όταν λάμπει δυνατά θα σημαίνει ότι θα αρχίζει η περίοδος του ζευγαρώματός σου." 

Έτσι ο Κογιότ άρχισε να ανεβαίνει προσεκτικά την σκάλα, πατώντας με τη μια πατούσα του τα σκαλιά και κρατώντας το αστέρι με την άλλη, και τοποθέτησε τον Κάνωβο, στο νότιο ουρανό ακριβώς πάνω από το βουνό του. Οι δύο πρώτοι αστερισμοί που σχεδίασε η Πρώτη Γυναίκα ήταν η Μεγάλη Άρκτος, που στη γλώσσα των Νάβαχο σημαίνει "Κρύος Άντρας από το Βορρά", και την Κασσιόπη την γυναίκα του. Αυτοί οι δύο τοποθετήθηκαν σε δύο αντίθετες πλευρές του Πολικού Αστέρα, που ήταν η εστία του σπιτιού τους.

Έτσι περιστρέφονται γύρω της και ποτέ δεν την εγκαταλείπουν για να πέσουν κάτω από τον ορίζοντα. Κανείς άλλος αστερισμός δεν τους πλησιάζει, για να τους χωρίσει. Αυτή η διάταξη των αστερισμών υπόκειται σε ένα νόμο που διατηρείται μέχρι τις μέρες μας. Ο νόμος είναι ότι ένα και μόνο ένα ζευγάρι μπορεί να ζήσει γύρω από μια εστία.

Στη συνέχεια η Πρώτη Γυναίκα σχεδίασε ένα αχνό αστερισμό στο σχήμα δυο αχναριών από λαγό, το ένα να ακολουθά το άλλο. Τοποθετήθηκε στη θέση που στην Δύση βρίσκονται τα άστρα της ουράς του αστερισμού του Σκορπιού. Αυτός είναι ο αστερισμός που κυβερνά το κυνήγι, και κατά τη διάρκεια της άνοιξης ως τις αρχές του καλοκαιριού, κανείς δεν επιτρέπεται να κυνηγήσει κανένα ζώο. Κατά τα τέλη φθινοπώρου, η κυνηγετική περίοδος αρχίζει. 

Τις εποχές που οι Νάβαχο εξαρτώνταν αποκλειστικά από το κυνήγι για την διατροφή τους, οι νόμοι που τα αφορούσαν ήταν πολύ αυστηροί. Απαγορεύονταν το κυνήγι σε περιόδους ζευγαρώματος και σε περιόδους που τα μικρά ήταν ακόμα με τις μητέρες τους. Καμιά αντιλόπη και κανένα ελάφι κάτω των δυο ετών, δεν σκοτώνονταν.

Το επόμενο σχήμα που έφτιαξε η Πρώτη Γυναίκα ήταν ένας άντρας με φαρδύς ώμους, γερμένος, με τα χέρια στα γόνατά του για να αντέξει το βαρύ φορτίο του θερισμού. Αυτός ο αστερισμός, "ο Θεριστής", προστάζει το λαό να δουλεύει σκληρά την περίοδο του θερισμού έτσι ώστε να έχουν αρκετή τροφή για τον μακρύ και βαρύ χειμώνα.

Το Πουλί-Κεραυνός, που κουβαλά όλα τα σύννεφα στην ουρά του και όλες τις βροχές κάτω από τα φτερά του, ήταν ο επόμενος αστερισμός, μαζί με την Ύδρα, "το κερασφόρο κρόταλο", που ήταν υπεύθυνο για τα υπόγεια κανάλια του νερού. Η τοποθέτηση των αστεριών στις κατάλληλες θέσεις προχωρούσε όλο και πιο αργά, αφού ο Πρώτος Άντρας δεν μπορούσε παρά να πάρει μαζί του λίγα αστέρια κάθε φορά που ανέβαινε τη σκάλα.

Ο Κογιότ άρχισε να ανησυχεί βλέποντας αυτή την αργή διαδικασία. Είπε στην Πρώτη Γυναίκα, "Αυτό παίρνει πάρα πολύ χρόνο! Γιατί δε με αφήνεις να βοηθήσω κι εγώ ; Έτσι θα τελειώσουμε ότι είναι να γίνει δυο φορές πιο γρήγορα!"

Η Πρώτη Γυναίκα απάντησε, "Πάντα κάνεις λάθη και προκαλείς προβλήματα." Αλλά ο Κογιότ επέμενε, λέγοντας, "Θα κάνω ακριβώς ότι μου πεις και θα ακολουθήσω το σχέδιο ακριβώς όπως το δημιούργησες στο έδαφος."

Η Πρώτη Γυναίκα έβαλε δυο πανομοιότυπα άστρα στο σχέδιο της και τα ονόμασε "Οι Δίδυμοι". Τα έδειξε στον Κογιότ και είπε, "Πάρε αυτά τα άστρα και τοποθέτησέ τα κάπου στη Δύση, από όπου θα περπατούν χέρι-χέρι ως το κέντρο του ουρανού."

Έτσι ο Κογιότ σήκωσε τα όμοια άστρα, ένα σε κάθε χέρι, και περπάτησε προς τη σκάλα. Είχε δει τον Πρώτο άντρα να ανεβαίνει τη σκάλα με τη χούφτα του γεμάτη άστρα, και έτσι νόμιζε πως θα μπορούσε να το κάνει κι αυτός. Όμως, όταν είχε διανύσει τη μισή διαδρομή, κατά λάθος κοίταξε κάτω, ζαλίστηκε και παραλίγο να πέσει. Για κακή του τύχη το Παιδί-Άνεμος, πλησίασε σφυρίζοντας για να δει τι έκανε ο Κογιότ, και ταρακούνησε τη σκάλα από την Ανατολή προς τη Δύση. Ο Κογιότ γρήγορα έπιασε και τα δύο άστρα με το αριστερό του χέρι, ελευθερώνοντας το δεξί του για να μπορεί να γαντζωθεί στη σκάλα.

Όταν έφτασε στον ουρανό βρήκε εύκολα τη θέση που ήταν για τα άστρα που κουβαλούσε, αλλά όταν τα κοίταξε στη χούφτα του δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα δυο αστέρια αφού τα είχε μπερδέψει. Έτσι δεν ήξερε πιο θα έβαζε δεξιά και πιο αριστερά. Μην έχοντας άλλη λύση έκλεισε τα μάτια του και τα τοποθέτησε στην τύχη. Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Κατάλαβε ότι τα είχε βάλει σε λάθος θέση, και αυτά προσπάθησαν να πάρουν τη σωστή. Δυστυχώς όμως είχε απομακρυνθεί απ' αυτά και δεν μπορούσε πια να επέμβει, και έτσι άρχισε να κατεβαίνει βιαστικά τη σκάλα ενώ τα δυο άστρα διασταυρώθηκαν, το ένα μπροστά στο άλλο για να βρουν τη σωστή τροχιά τους. Η Πρώτη Γυναίκα τον περίμενε στη βάση της σκάλας, έξαλλη από θυμό. "Τώρα κοίτα πως τα κατάφερες!" φώναξε. "

Αυτά τα δυο άστρα ήταν προορισμένα να εγκαθιδρύσουν την ειρήνη και συναδελφοσύνη μεταξύ όλων των ανθρώπων της Γης. Τώρα θα προκαλέσουν έχθρες και διαμάχες που θα μαστίζουν την ανθρωπότητα παντοτινά. Δε θα ξαναμεταφέρεις άστρα στον ουρανό!"

Ο Κογιότ γκρίνιαζε καθώς απομακρυνόταν, "Δεν έφταιγα εγώ! Το Παιδί-Άνεμος ταρακούνησε τη σκάλα και παραλίγο να γκρεμοτσακιστώ!" Η Πρώτη Γυναίκα του είπε να φύγει καθώς δεν ήθελε πια να την απασχολεί, και συνέχισε να δημιουργεί σχήματα που ο Πρώτος Άντρας έβαζε στον ουρανό. Έφτιαξε την "Πεταλούδα", τον "Κορυδαλλό" που κελαηδούσε για τον Ήλιο κάθε πρωί, τη "Σαύρα", το "Λύκο", τον "Αετό", τον "Σκαντζόχοιρο" που ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξη όλων των δέντρων στα βουνά και τέλος την "Κάμπια". Η Πρώτη Γυναίκα δημιούργησε πολλά ακόμα σχέδια έως ότου δεν υπήρχε ζώο, πτηνό ή έντομο που μα μην έχει το αντίστοιχό του στον ουρανό.

Καθώς ο Άνθρωπος-Φωτιά τα κουβαλούσε στον ουρανό, μετέφερε και το δαυλό του, που έκαιγε με κάρβουνο, δεμένο στο αριστερό του μπράτσο. Όταν κάποιο άστρο έμπαινε στη θέση του έδινε μια μικρή φλόγα για να φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο που θα ακολουθούσε στον ουρανό. Όλα έδειχναν εντάξει, αλλά καθώς ο Άνθρωπος-Φωτιά κουβαλούσε προς την Ανατολή, ένα άστρο μέτριας λαμπρότητας, τα λουριά λύθηκαν και ο δαυλός έπεσε στο έδαφος. Έτσι δεν είχε άλλο φως να δώσει στο άστρο αυτό. Αφού το έβαλε στη θέση του, έτρεξε γρήγορα προς τα κάτω για να ξαναπάρει το δαυλό, και μετά πάλι προς τα πάνω για να προλάβει να δώσει στο άστρο το φως του.

Όμως δεν τα κατάφερε αφού του ήταν αδύνατο να το βρει μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της νύχτας. Αυτό το άστρο ονομάστηκε "Σκοτεινό Αστέρι". Περιτριγυρίζει στον ουρανό και φέρνει κακή τύχη όπου κι αν πάει.

Εξαπολύει μικρά μαύρα βέλη που προκαλούν πόνο και αρρώστια, και λένε πως αν κάποιος ενώ ταξιδεύει τη νύχτα νοιώσει έναν οξύ πόνο στους ώμους ή στην πλάτη, τότε σημαίνει ότι το "Σκοτεινό Άστρο" είναι κάπου κοντά. Όταν ο Άνθρωπος-Φωτιά επέστρεψε στη Γη, η Πρώτη Γυναίκα δεν ήξερε αν θα έπρεπε να του αναθέσει και άλλους αστερισμούς να κουβαλήσει. Δεν είχαν μείνει και πολλά μεγάλα κομμάτια στην κουβέρτα που θα μπορούσαν να γίνουν άστρα, αλλά ένας σωρός από σκόνη είχε απομείνει. Γέμισε τη χούφτα τον Άνθρωπου-Φωτιά με μικρά κομματάκια, και αυτός άρχισε να ανεβαίνει.

Όταν είχε διανύσει τη μισή διαδρομή παρατήρησε ότι τα κομμάτια που είχε ήταν πολύ μικρά και πολυάριθμα για να αποτελέσουν ξεχωριστά άστρα, και έτσι έδωσε στο καθένα μια φωτιά και τα πέταξε στον ουρανό. Εκεί μπορούμε ακόμα να τα δούμε σαν μικρά αστρικά σμήνη που αντιπροσωπεύουν τα μικρά πλάσματα της Γης που φεγγοβολούν, όπως οι πυγολαμπίδες.

Καθώς ο Άνθρωπος-Φωτιά κατέβαινε από τη σκάλα, ο Κογιότ ανέβηκε στην κουβέρτα και αρπάζοντας την από τις δυο άκρες της την τίναξε στον αέρα, στέλνοντας τη σκόνη κατά μήκος του νυχτερινού ουρανού, σχηματίζοντας ένα μεγάλο τόξο που έφτανε από τον ένα ορίζοντα στον άλλον. Έτσι σχηματίστηκε ο Γαλαξίας. Οι Νάβαχο πιστεύουν ότι είναι ένα μονοπάτι για τα πνεύματα που ταξιδεύουν μεταξύ Γης και Ουρανού, με κάθε μικρό άστρο να είναι μια πατημασιά. Η Πρώτη Γυναίκα είπε, "Τώρα οι νόμοι που ο λαός μας θα χρειαστεί έχουν αποτυπωθεί στον ουρανό και όλοι μπορούν να τους δουν. Ένας άνθρωπος από κάθε γενιά πρέπει να μαθαίνει αυτούς τους νόμους ώστε να τους εξηγήσει και στους υπόλοιπους και, όταν αυτός γεράσει, πρέπει να μεταφέρει τη γνώση αυτή σε έναν νεότερο ο οποίος θα είναι ο επόμενος Δάσκαλος. Οι εντολές που είναι γραμμένες στα άστρα πρέπει παντοτινά να είναι σεβαστές !"

Στις μέρες μας, μόνο οι σαμάνοι των Νάβαχο ξέρουν τους αστερισμούς και μπορούν να εξηγήσουν τους νόμους που αντικατοπτρίζουν.

Αλιευθέν...

Ποιο μύστικο κρύβεται πίσω από το θερινό ηλιοστάσιο;

 Σήμερα η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου

Ποιο μυστικό κρύβεται στις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια και πως συνδέεται με του αρχαίους ναούς αλλά και το ανθρώπινο πεπρωμένο; Υπάρχουν 4 ημέρες μέσα στο χρόνο εντελώς ιδιαίτερες. 4 μέρες που σηματοδοτούν τις εποχές και την πάλη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι γι αυτό και όλοι οι λαοί τους απέδωσαν ιδιαίτερη μυστικιστική σημασία.

Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ως Ισημερίες και Ηλιοστάσια και στην ουσία σηματοδοτούν την πορεία τις κινήσεις του πλανήτη μας μέσα στο ηλιακό σύστημα. Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου είναι η μεγαλύτερη του χρόνου. Από αυτήν και μετά το φως σταδιακά αρχίζει να μειώνεται και η νύχτα να κερδίζει «χρόνο» σε βάρος της ημέρας. 

Έτσι , λιγοστεύοντας μέρα τη μέρα και μήνα το μήνα το φως, έρχεται η Φθινοπωρινή Ισημερία όταν ημέρα και νύχτα είναι ίσα μοιρασμένες μέσα στο 24ωρο. Όμως , το φως συνεχίζει να μειώνεται έτσι που στις 21 Δεκεμβρίου έρχεται το Χειμερινό Ηλιοστάσιο όταν εκδηλώνεται το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο από εκείνο του καλοκαιριού . Αυτή είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου ενώ η μέρα η μικρότερη.

Όμως, από την ακριβώς επόμενη μέρα το φως αρχίζει να αυξάνεται , η μέρα μεγαλώνει και σταδιακά φθάνουμε στην άνοιξη και στην Εαρινή Ισημερία όταν ημέρα και νύχτα είναι ισομοιρασμένες. Κάθε μια από αυτές τις σημαδιακές ημέρες είχε σε όλους τους λαούς τη δική της ξεχωριστή σημασία. Στο παρελθόν , τότε που οι άνθρωποι ζούσαν πιο κοντά στη φύση και μπορούσαν να αντιλαμβάνονται τις μεταβολές της οι 4 αυτές ημέρες είχαν εξέχουσα μαγικοθρηκευτική σημασία καθώς σήμαιναν άλλοτε τη νίκη του φωτός και του πνεύματος άλλοτε την νίκη του σκότους και της ύλης κι άλλοτε την ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις. 

Οι δραματικές μεταβολές φωτός-σκότους δεν διέφυγαν της προσοχής των αρχαίων Ελλήνων. Τις μετέτρεψαν σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα η οποία είναι εγγεγραμμένη στην αρχιτεκτονική των ναών και στους προσεκτικά επιλεγμένους τόπους όπου κτίζονταν.

                                                  Από τους Δελφούς στον Όλυμπο

Αυτή η κωδικοποιημένη γλώσσα ονομάστηκε «Ιερή Γεωμετρία» και αποκαλύπτεται από τις θέσεις των ιερών που συνδέονται μεταξύ τους με τρίγωνα και κύκλους όπως αποδεικνύεται αν κοιτάξει κανείς σ’ ένα χάρτη και σημειώσει την ακριβή θέση των αρχαίων ναών. Πρόκειται για μια μυστική διασύνδεση που όταν μια μέρα αποκωδικοποιηθεί πλήρως ίσως αποκαλύψει αναπάντεχα πράγματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε ναός είναι μια λέξη. Όμως, εφ όσον συνδέεται με άλλους ναούς σε ομάδες τριγώνων, κύκλων κλπ όλες αυτές οι «λέξεις» σχηματίζουν μια πρόταση. Ποιο μυστικό άραγε να αποκαλύπτει αυτή η πρόταση; Τι θα έχει να διηγηθεί για το φως και το σκοτάδι, για τη γη και τον έναστρο ουρανό, για το Θεό και τον άνθρωπο;

Πάντως, σύμφωνα με σχετικές μελέτες, η ύπαρξη ευθυγραμμίσεων των ιερών ήταν παρούσα πριν από την εποχή των Πυθαγορείων. Προφανώς υπήρξαν μεγάλοι δάσκαλοι, ή απώτατη γνώση που είχε διασωθεί από τους κατακλυσμούς, βάσει της οποίας επιλέχθηκαν οι τόποι όπου κατασκευάστηκαν οι αρχαίοι ναοί. Όμως ,με το πέρασμα του χρόνου οι αληθινοί λόγοι ξεχάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά ,δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ναοί και τα ιερά σχετίζονταν με κάτι αστρονομικό. Η μυστική τους διασύνδεση ήταν ο ουρανός. 

Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιζαν οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές. Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο. Όμως, από τότε υπήρξε μια μετατόπιση της εκλειπτικής κι έτσι σήμερα η εαρινή ισημερία καθορίζεται από τον Κριό, η φθινοπωρινή από τον Ζυγό ενώ το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο σχετίζονται αντίστοιχα με τον Καρκίνο και τον Αιγόκερω. 

Όλα αυτά αποτελούν στίγματα για τη χαρτογράφηση των αρχαίων ιερών. Μας δείχνουν για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν είναι ξεκομμένο και μοναχικό και ότι όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. Σαν αυτό που απεικονίζεται στον ομφάλιο λίθο των Δελφών. Οι Δελφοί είχαν άμεση σχέση με τον κοσμικό άξονα που συνδέει τη γη με τον ήλιο. Ο Απόλλων θεωρείτο φύλακας των Πυλών και των Δρόμων των Ηλιοστασίων. Πού βρίσκονταν αυτές οι πύλες για άλλες διαστάσεις; 

Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις η πύλη απ΄όπου ανέβαιναν οι ψυχές στον ουρανό ήταν η κορυφή του Ολύμπου. Είναι η πόρτα των θεών. Όσοι έχουν μελετήσει την Οδύσσεια θα βρουν δυο αντίστοιχες πύλες στη σπηλιά της Ιθάκης, εκεί όπου πρωτοφτάνει ο Οδυσσέας ύστερα από τις περιπλανήσεις του. Από τη μια είσοδο έμπαιναν οι θνητοί και από την άλλη οι θεοί.

                                                       Η Επιστροφή του Φωτός

Όσο για τις αρχαίες πύλες της ισημερίας τοποθετούνται : η νότια στο Ταίναρο, αντιπροσωπεύοντας την είσοδο για τον Άδη ενώ η βόρεια τοποθετείτο στον Όλυμπο. Οι Δελφοί βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα. 

Αντίστοιχα, ο κάθετος άξονας βορά –νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες. Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου. 
 
Έτσι, αντίστοιχα, οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους. Αυτή η λησμονιά αντιπροσωπεύεται από το σκοτάδι που αυξάνεται σε βάρος του φωτός. Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως. Αυτή η επιστροφή ή έλευση του φωτός στην αρχαιότητα είχε ταυτιστεί με τα Μιθραικά μυστήρια ενώ στον χριστιανικό κόσμο με την έλευση του Χριστού, του οποίου η έλευση στη γη , ως Φως του κόσμου , τοποθετείται στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο.

Όμως, όχι μόνο ισημερίες και ηλιοστάσια αλλά και ολόκληροι αστερισμοί είναι «απεικονισμένοι» στις θέσεις και στην αρχιτεκτονική των αρχαίων ναών επιβεβαιώνοντας πως η ιερή γεωμετρία δεν είναι ένα ανθρώπινο εφεύρημα αλλά μια ανακάλυψη. Υπάρχει παντού γύρω , έξω και μέσα μας. Εμείς απλώς την ανακαλύπτουμε ενώ οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να την σεβαστούν, αντίθετα από το σημερινό πολιτισμό που χτίζει τα κτίριά του ως έτυχε δίχως σοφία και γνώση και δίχως αναφορά στο συμπαντικό. Αργά ή γρήγορα , όμως, η χαμένη σοφία θα ανακτηθεί. Τότε, η ανθρωπότητα θα βρει τον αληθινό προορισμό της.

Αναδημοσίευση από εδώ 

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος