To μαγικό ξίφος...

Κάποιος αρχαίος μύθος μιλά για έναν πολεμιστή, ο οποίος αναζητά ένα μαγικό ξίφος που θα τον κάνει ανίκητο. Στην πορεία του συναντά έναν σοφό, ηλικιωμένο δάσκαλο που τον συμβουλεύει να ακολουθήσει ένα σύνολο από πνευματικές αρχές. 

Ο πολεμιστής τις ασκεί επιμελώς χρόνια ολόκληρα. 

Μια μέρα, πράγματι εμφανίζεται μπροστά του το μαγικό ξίφος, σύμφωνα με την υπόσχεση. Καθώς όμως πιάνει τη λαβή, συνειδητοποιεί ότι οι πνευματικές αυτές ασκήσεις έχουν πετύχει το στόχο τους : δεν ενδιαφέρεται πια για τις δυνάμεις που θα μπορούσε να του παρέχει το ξίφος.  Ο πραγματικός χρυσός των αλχημιστών δεν είναι ο κοινός χρυσός των τραπεζών.

Ο Ευχίδειος Άθλος

Καλοκαίρι του 479 π.Χ. και η Μάχη των Πλαταιών μόλις έχει τελειώσει. Οι Έλληνες για μια φορά ακόμα κατάφεραν να αναχαιτίσουν τους Πέρσες εισβολείς. Οι εναπομείναντες Πέρσες παίρνουν την άγουσα για την επιστροφή αφήνοντας πίσω τους ερειπωμένους ναούς, καμένα ιερά άλση και κατεστραμμένους βωμούς.

Οι Πλαταιείς πολίτες θεωρούν ότι ο τόπος τους μολύνθηκε από την παρουσία των βαρβάρων εισβολέων και συμφωνούν στο ότι το άσβεστο πυρ της πόλης θα πρέπει να αντικατασταθεί με νέο από τους Δελφούς. Το μίασμα είναι υψίστης προτεραιότητος. Κάθε καθυστέρηση εξαγνισμού αποτελεί ανόσια πράξη και ύβρη προς τους Θεούς της Πόλεως. Το έργο αναλαμβάνει ο Ευχίδας, ο οποίος ήταν πολεμιστής στην μάχη των Πλαταιών και ημεροδρόμος περίφημος για την ταχύτητά του στο τρέξιμο. Καλείται να πάει τρέχοντας μέχρι τους Δελφούς, να καλύψει μία απόσταση 1000 σταδίων, ισοδύναμη με 200 χιλιόμετρα μέσα από χαράδρες, στενά μονοπάτια, άλση και βουνά και να επιστρέψει φέρνοντας καθαρή, καινούργια φωτιά, που θα την πάρει από το ιερό του Απόλλωνα.

Η απόσταση είναι τεράστια, η κόπωση από την μάχη μεγάλη αλλά και η αποστολή του Ιερή. Ο Ευχίδας ξεκινά και περνώντας δάση, βουνά και ρεματιές, φτάνει στον προορισμό του. Εξαγνιζεται στην Κασταλία Πηγή, φοράει δάφνινο στεφάνι, παραλαμβάνει το Ιερό Πυρ, επιστρέφει σε 24 ώρες στις Πλαταιές και το παραδίδει.

Όταν άναψε το πυρ στον βωμό που είχε στηθεί για τον εορτασμό της νίκης στη μάχη, ο Ευχίδας ασπάσθηκε τους συμπολεμιστές του και απεβίωσε.

Οι Πλαταιείς τον ενταφίασαν στο ιερό της Ευκλείας Αρτέμιδας, χαράζοντας επάνω στον τάφο του, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το επίγραμμα: “Ευχίδας Πυθώδε τρέξας ήλθοε τώδ’ αυθημερόν” (Πλουτάρχου Αριστείδης, 20)

Ο σύγχρονος Ευχίδειος Άθλος διοργανώθηκε πρώτη φορά το 2.000, μετά από μια ιδέα του δρομέα Παναγιώτη Αντωνόπουλου, που το 1993 έτρεξε ξανά τη διαδρομή. Η διαδρομή έχει μήκος 107,5 χιλιόμετρα, περιλαμβάνει υψομετρικές διαφορές περίπου 1.400 μέτρων, σε ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς,. και ολοκληρώνεται περίπου σε 14-15 ώρες.

Αναδημοσίευση από εδώ

Ο αριθμός επτά...

Επτά οι ημέρες της Δημιουργίας, ο πόλεμος των Επτά επί Θήβας, επτάλοφη Ρώμη, 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, 7 ημέρες της εβδομάδας, 7 ιεροί πλανήτες ορατοί με γυμνό μάτι, 7 νότες του πενταγράμμου, οι 7 ουρανοί, 7 ισχυροί Αρχάγγελοι, 7 άστρα, σφραγίδες, σάλπιγγες στην Αποκάλυψη, 7 αρχαίες εκκλησίες στο ίδιο βιβλίο, 7 χάριτες του Αγίου Πνεύματος, 7 θανάσιμα αμαρτήματα, Windows 7, 7 υλικά για να φτιάξουμε φανουρόπιτα, οι 7 νάνοι, seven up…

Κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός επτά είναι « αμήτωρ» μια και δεν είναι γινόμενο παραγόντων. Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα ,το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο.

Ο  αριθμός  επτά   για όλους σχεδόν τους λαούς ήταν ιερός και έκλεινε μέσα του δύναμη μυστηριακή.

Οι Έλληνες συσχέτιζαν τον αριθμό επτά   με τη λατρεία του Απόλλωνα και της σελήνης. Παρατήρησαν πως επτά ημέρες  διαρκεί κάθε φάση της  σελήνης. Ο Όμηρος θέλει  επτά τις αγέλες των βοδιών του Απόλλωνα, επτά χορδές έχει η λύρα του ,επτάπηχο ανδριάντα του δωρίσαν οι Αιγύπτιοι. Επτά παλικάρια και επτά κόρες στέλνονταν στη Κρήτη για τροφή στον Μινώταυρο. Την εβδόμη μέρα έδιναν το όνομα στα νεογέννητα και κάθε  έβδομη μέρα θυσίαζαν οι Σπαρτιάτες στον Απόλλωνα.

Οι Αιγύπτιοι  μέτρησαν επτά από τις διακλαδώσεις του Νείλου, επτά ήταν οι σκορπιοί της Θεάς Ίσιδας, επτά παχιές και επτά ισχνές αγελάδες και άλλα τόσα τα στάχια που ονειρεύτηκε ο Φαραώ

Οι Χαλδαίοι ,Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι,Φοίνικες ,Ινδοί και Πέρσες  μέτρησαν τους επτά πλανήτες ,τα επτά άστρα της μεγάλης άρκτου και τα επτά  άστρα της μικρής άρκτου.

Οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να προσκυνήσουν επτά  φορές στη Μέκκα ,να κάνουν επτά  φορές τον γύρω της Καάβα, να σφάξουν επτά  σφάγια ,να    προσεύχονται επτά  φορές την ημέρα και δικαιούνται να έχουν επτά  γυναίκες

Για τους  Εβραίους   επτά  μέρες κρατούσαν οι γιορτές της σκηνοπηγίας , επτά  χρόνια διαρκούσε το Σαββατικό έτος και επτά  τέτοια έτη  αποτελούσαν  το Ιωβηλαίο. Επτά  ιερείς με επτά  σάλπιγγες γύριζαν γύρω από την Ιεριχώ για επτά  μέρες και την έβδομη έκαναν επτά  φορές το γύρω των τειχών της. Επτάφωτη ήταν η ιερή λυχνία ,την έβδομη μέρα από την γέννηση γινόταν η περιτομή των αγοριών , επτά  φορές συγχωρούνταν τα αμαρτήματα , στο επταπλάσιο ο κλέφτης αποζημίωνε αυτόν που ζημίωνε .Το  7 ήταν επίσης το σύμβολο της αρτιότητας και της θείας ευλογίας  μια και περιέχεται στο εθνικό τους σύμβολο

Αναδημοσίευση από εδώ

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Πώς το Κογιότ δημιούργησε τον Γαλαξία ( Μύθος Ινδιάνων Shoshone )

Η ιστορία αυτή αρχίζει την εποχή που το Μεγάλο Μυστήριο άρχισε να φτιάχνει το σύμπαν. Το Μεγάλο Μυστήριο μόλις που είχε αρχίσει να τοποθετεί τα αστέρια στον ουρανό, όταν διαπίστωσε ότι ήταν μόνο.

Αν και είχε πολλές ιδέες σχετικά με τα πράγματα που έπρεπε να δημιουργήσει, η μοναξιά που ένοιωθε ήταν αφόρητη. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει έναν σύντροφο.

Αποφάσισε ότι το πλάσμα που θα έφερνε στη ζωή έπρεπε να είναι έξυπνο, χαρισματικό, με ευχάριστη φωνή και να είναι καλός ακροατής. Επίσης θα έπρεπε να έχει πολύ καλή όραση και να είναι γοργοπόδαρο για να μην μπερδεύεται συνέχεια στα πόδια του. Τέλος θα έπρεπε να ξέρει να λέει αστεία, και να είναι και λιγάκι πονηρός. Έτσι δημιούργησε τον Μικρό Αδερφό Κογιότ.

Για αρκετό καιρό το Μεγάλο Μυστήριο και ο Κογιότ τοποθετούσαν τα αστέρια στον ουρανό και ήταν ικανοποιημένοι. Μια μέρα καθώς ταξίδευαν στους αιθέρες, ο Κογιότ ρώτησε: "Γιατί καταναλώνεις τόσο πολύ χρόνο για να τοποθετείς τα άστρα σε αστερισμούς;"

Το Μεγάλο Μυστήριο απάντησε, "Άκου φίλε μου, βλέπεις εκείνον τον μικροσκοπικό πλανήτη εκεί κάτω; Κάποια μέρα αυτός θα γίνει ένα θαυμάσιο μέρος. Θα υπάρχουν απέραντες πεδιάδες καθώς και ατέλειωτες θάλασσες. Στη στεριά θα κατοικούν εκατοντάδες ζώα όλων των ειδών, που θα μοιάζουν με εσένα αλλά θα είναι και διαφορετικά από εσένα. Θα υπάρχουν ψάρια και άλλα παράξενα πλάσματα στις θάλασσες. Θα δημιουργήσω πολλά είδη πουλιών που θα πετάνε ψηλά στον ουρανό. Όμως το πιο θαυμαστό μου δημιούργημα θα είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος θα είναι πολύ έξυπνος. Θα θελήσει να ταξιδέψει σε όλον τον μικρό πλανήτη. Αν και πανέξυπνος θα χάνεται μερικές φορές. Γι αυτό τοποθετούμε τα άστρα σε σχηματισμούς σαν οδηγούς για να βρίσκει τον δρόμο του".

Μια μέρα, καθώς τοποθετούσαν μια γιγαντιαία κατσαρόλα με νερό στον ουρανό, το Μεγάλο Μυστήριο παρατήρησε ότι ξέχασαν έξω ένα πολύ λαμπερό άστρο. Ήταν αυτό που το είχαν προορίσει να μπει ακριβώς πάνω από το χείλος της κατσαρόλας για να δείχνει στους ανθρώπους τον Βορρά. Το Μεγάλο Μυστήριο έψαξε και ξαναέψαξε στο σακούλι που είχε τα άστρα αλλά δεν μπόρεσε να βρει τον Πολικό Αστέρα, το Άστρο του Βορρά. Έτσι αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο σπίτι του για να τον φέρει, αφήνοντας το σακουλάκι με τα άστρα στον Κογιότ.

Ο Κογιότ στην αρχή περίμενε το Μεγάλο Μυστήριο να επιστρέψει, όμως σύντομα βαρέθηκε. Για να περάσει η ώρα δάγκωσε το σακουλάκι και άρχισε να διασχίζει τους ουρανούς. Για κακή του όμως τύχη ο σάκος είχε μια μικρή τρύπα με αποτέλεσμα να χύνονται τα άστρα έξω. Το Μεγάλο Μυστήριο μόλις είδε τι γινόταν φώναξε τόσο πολύ που ο Κογιότ τρόμαξε και άρχισε να τρέχει. Έτρεξε τόσο γρήγορα που έφτασε στο άλλο άκρο του σύμπαντος.

Όταν γύρισε να κοιτάξει πίσω του είδε ότι κατά μήκος του ουρανού σχηματίστηκε ένα μεγάλο μονοπάτι από άστρα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ο Γαλαξίας. Ο Κογιότ κατάλαβε το λάθος του και ζήτησε από το Μεγάλο Μυστήριο να τον συγχωρήσει. Αυτός τον συγχώρησε, αλλά θα έπρεπε να ζήσει με τις συνέπειες των πράξεών του.

Το Μεγάλο Μυστήριο τον έστειλε να ζήσει κάτω στη Γη. Έτσι τέλειωσαν για αυτόν οι εποχές που θα μπορούσε να περπατά ανάμεσα στα άστρα μαζί με το Μεγάλο Μυστήριο. Αυτός είναι ο λόγος που το πνεύμα του Μικρού Αδερφού Κογιότ, και οι απόγονοί του συχνά στρέφουν το κεφάλι τους στον Γαλαξία και ουρλιάζουν για την μοναξιά τους....

Αναδημοσίευση από εδώ

Η ιστορία πίσω από την έκφραση "ραντεβού στα γουναράδικα.."

Η πραγματική ιστορία πίσω από την ιστορική έκφραση του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.

Αυτό που χρησιμοποιούσε ως αγαπημένη έκφραση ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης ήταν το «καλή αντάμωση στα γουναράδικα»! Η χρήση της λέξης «ραντεβού» στην καλύτερη περίπτωση είναι εκ παραδρομής λάθος, στην χειρότερη ένας νεοτερισμός που αλλοιώνει την ιστορικότητα της έκφρασης. 

Οι ρίζες της πολυχρησιμοποιημένης έκφρασης

Η φράση «καλή αντάμωση στα γουναράδικα» έγινε μεν γνωστή από τον Βελουχιώτη, αλλά δεν επινοήθηκε από εκείνον. Ίσα-ίσα... Υπήρχε πολλά χρόνια πριν από εκείνον και όπως φαίνεται συνεχίζει να υπάρχει και μετά από αυτόν.

Πρόκειται επί της ουσίας για έναν παροιμιόμυθο. Μάλιστα η (κατά πάσα πιθανότητα) αρχική της μορφή αναφέρεται στη συλλογή του Δ. Λουκάτου (Νεοελληνικοί παροιμιόμυθοι) αλλά και στο βιβλίο «Παροιμίες» του Νικολάου Πολίτη. Εκεί, λοιπόν, υπάρχει η φράση: «Θ’ ανταμωθούμε στα κιουρτζίδικα».

«Κιουρτζίδικα» στα τούρκικα είναι τα γουναράδικα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, λοιπόν, υπάρχει μια πιο αναπτυγμένη παραλλαγή της παροιμίας: «Τ’ αλεπόπουλα ρώτησαν την αλεπού, «Πού θ’ ανταμωθούμε;» «Εις του γούναρη την κάδη». Όπου «Γούναρης», φυσικά, ο γουναράς. Και η κάδη είναι ο κάδος. Εκεί δηλαδή όπου τα δέρματα μουλιάζουν σε διάφορα υγρά για να μαλακώσουν κατά την κατεργασία τους.

Μάλιστα, ο συγγραφέας του βιβλίου, σημειώνει ότι υπάρχει και ένας -όχι και τόσο γνωστός-  μύθος πίσω από τη φράση. Σύμφωνα με αυτόν η αλεπού ανάθρεψε τα παιδιά της και τα μεγάλωσε ώστε να μπορούν πια μόνα τους να φροντίζουν την τροφή τους. Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού τα αλεπόπουλα τη ρώτησαν πότε θα ξανασυναντηθούν και εκείνη, πολύπειρη, έδωσε αυτή την απάντηση, προκειμένου να τους δείξει τις δυσκολίες αλλά κυρίως τους κινδύνους τους οποίους θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.  

Ο Πολίτης προσθέτει ότι τη φράση «τη λένε χαριτολογώντας φίλοι που αποχωρίζονται και δεν έχουν προοπτική να συναντηθούν στο κοντινό μέλλον».

Επιπλέον σύμφωνα με παλαιότερες καταγραφές η φράση αυτή χρησιμοποιούνταν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και από τους κλέφτες και τους αμαρτωλούς κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Επίσημες καταγραφές για αυτό δεν υπάρχουν, ωστόσο, δεν αποκλείεται να ήταν έτσι πραγματικά, δεδομένης της εκπεφρασμένης αγάπης που είχε ο Βελουχιώτης για την «κλεφτουριά»!

Ο Άρης Βελουχιώτης και το αντάρτικο

Ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ συνήθιζε να λέει αυτή την φράση όταν συνομιλούσε με τους συντρόφους του για την πιθανή εξέλιξη που θα είχε το αντάρτικο και ο εμφύλιος. Το έκανε πάνω στη βάση της παροιμίας με την αλεπού και με προφανή στόχο να τους δείξει πως η πιθανότερη κατάληξη του ίδιου θα ήταν αυτή…

Ο Βελουχιώτης την χρησιμοποιούσε τόσο συχνά που από ένα σημείο και μετά με την ίδια συχνότητα την χρησιμοποιούσαν και οι αγαπημένοι του «μαυροσκούφηδες» (το επίλεκτο τμήμα του ΕΛΑΣ που αποτελούσε κάτι σαν προσωπική φρουρά του Άρη).

Υπάρχει, μάλιστα, και μια σχετική ιστορική καταγραφή από τον «Καπετάν Περικλή», κατά κόσμον Γιώργο Χουλιάρα, που πολέμησε στο πλευρό του Βελουχιώτη.

Σύμφωνα με εκείνη την διήγηση λοιπόν, λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945, ο Χουλιάρας συνάντησε τον Βελουχιώτη και άλλους καπετάνιους στην Μπρούφλιανη Φθιώτιδας.

Όσο ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ενημερωνόταν για ένα σημείωμα που είχε φτάσει μέχρι εκεί και το οποίο περιείχε εντολές του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, οι μαυροσκούφηδες συζητούσαν για το μέλλον του αγώνα.

«Μπρος σπαθί και πίσω ρέμα», φέρεται να είπε τότε ο Καπετάν Πελοπίδας στον διστακτικό Χουλιάρα. «Εμείς που θα ακολουθήσουμε τον Άρη, κακό χερόβολο και εσείς κακό δεμάτι. Εσύ, Περικλή, καλύτερα να φύγεις. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα», είπε αποχαιρετώντας τον ο Πελοπίδας.

Σε μια παλαιότερη συνέντευξή  του στην εφημερίδα «Τα Νέα» » ο ιστορικός βιογράφος του Βελουχιώτη Διονύσης Χαριτόπουλος είχε πει για την συγκεκριμένη διήγηση πως: «Αντέγραφε τα λεγόμενα του Βελουχιώτη. 

Βρισκόταν άλλωστε στον ίδιο στενό κύκλο των καπεταναίων και είχαν παρόμοιο τρόπο σκέψης». Όσο για τον ίδιο τον Βελουχιώτη φέρεται να χρησιμοποίησε την φράση αυτή όταν και επίσημα τελείωσε η Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Ο Θανάσης Κλάρας (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) είχε προβλέψει τον επερχόμενο εμφύλιο δεδομένου πως δεν διαχώριζε την κατοχή από τους ναζί με την παρεμβατικότητα των συμμάχων στα εσωτερικά της χώρας (κάτι που άλλωστε ήταν και το σημείο τριβής με το ΚΚΕ) και όταν τον ρώτησαν οι αντάρτες για το τι θα γίνει στη συνέχεια, εκείνος απάντησε: «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Έκφραση που έμελλε να εκπληρωθεί σαν προφητεία λίγο καιρό αργότερα…

Μετά τον Βελουχιώτη, η φράση πέρασε στο λεξιλόγιο της διωκόμενης αριστεράς, όπως διασώζει το παρακάτω απόσπασμα από τον Ριζοσπάστη (16.5.1947) που το εντόπισε πάλι ο Εαρίων: Γέμισε το πόρτο από εξόριστους… όσο πάνε και μαζεύονται περισσότεροι –εξόριστοι και ντόπιοι. Να χαιρετήσουν τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ… Ο κόσμος από την προκυμαία χαιρετά… Προκυμαία και μαούνες ανταλλάσσουν ευχές. «Καλή αντάμωση»… Κι από τη μαούνα απαντούν: «Στα γουναράδικα». Είναι μια ευχή βγαλμένη από λαϊκή παροιμία. 

Την έλεγαν στον ΕΛΑΣ πριν από τις μάχες. Είναι κάτι σαν το «καλό βόλι» του 1821 και το «ψυχή βαθιά» της Αντίστασης. Συμβολίζει το θάρρος και την αυτοθυσία, την ελληνική παλληκαριά, την περιφρόνηση του θανάτου.

Σε χρονογράφημα επίσης του Νίκου Παπαπερικλή (Φιλικού) στον Ριζοσπάστη, ο οποίος, αναθυμώντας το 1982 έναν παλιό του συναγωνιστή, γράφει: 

«Ορέ συναγωνιστή, λέει, χρόνια και ζαμάνια που έχουμε να ανταμώσουμε. Πώς μας τρώει και μας καταπίνει αυτή η απέραντη η Αθήνα! Κάποτε, θέλαμε δε θέλαμε, μας ένωνε ο φασισμός στη ρημάδα τη φυλακή, όπως οι αλεπούδες στα γουναράδικα.»

Έχουμε δηλαδή μια παροιμιακή φράση που βασίζεται σε παροιμιόμυθο, που λεγόταν εδώ και αιώνες, κυρίως σαν αποχαιρετισμός φίλων (και ενδεχομένως από τους κλέφτες πριν το 1821) και την οποία συνήθιζε να τη λέει ο Άρης Βελουχιώτης όταν αποχαιρετιόταν με συναγωνιστές του στο βουνό. Εξαιτίας της χρήσης από τον Άρη Βελουχιώτη, η φράση ξανάγινε γνωστή και παροιμιακή, τώρα κυρίως μεταξύ των αριστερών.

Η λέξη γούνα είναι λέξη μεσαιωνική, δάνειο από τα μεσαιωνικά λατινικά, κελτικής αρχής. Ο γουναράς ή γούναρης λέγεται και βυρσοδέψης, και ταμπάκης (τούρκικο). Για την κατεργασία του δέρματος χρησιμοποιούσαν αρκετά δύσοσμα υλικά (ας πούμε, τα άφηναν δυο μέρες μέσα σε σκυλόσκατα) κι έτσι η γειτονιά των βυρσοδεψών, τα ταμπάκικα, έπρεπε να βρίσκεται στις παρυφές της πόλης. 

Όμως ήταν επάγγελμα επικερδές, ο δε Νικ. Πολίτης έχει και την παροιμία “Γουναράδες βρωμεροί – και στην τσέπη όλο φλουρί”, καθώς και διάφορες αντίστοιχες σε ευρωπαϊκές γλώσσες, που τις μεταφράζει, π.χ. βρωμερό τομαράκι, κουδουνιστό παραδάκι. 

Σύνθεση από εδώ και εδώ

 

Η χρήση της ανθρώπινης δύναμης, Αντισθένης

Ο αρχαίος φιλόσοφος Αντισθένης μαζί με τους μαθητές του βάδιζαν προς την φιλοσοφική σχολή του . Μέχρι να φθάσουν τον ρωτά ένας μαθητής του :

- Δάσκαλε ποιο θα είναι το σημερινό μας μάθημα ;

- Η χρήση της ανθρώπινης δύναμης , του απαντά ο φιλόσοφος .

Ο μαθητής μικρός σε ηλικία δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο φιλόσοφος . Έφθασαν στη σχολή και κάθισαν όλοι περιμένοντας τον Αντισθένη να αρχίσει την διδασκαλία . Ο φιλόσοφος αφού τους είδε όλους σιωπηλούς άρχισε :

-Για μία και μοναδική φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας αποφάσισαν να συγκεντρωθούν όλα τα ζώα που υπάρχουν στη φύση . Ο λόγος ήταν γιατί μεταξύ τους υπήρχαν ανισότητες και αδικίες . Επομένως έπρεπε να πάρουν απόφαση για το πως θα πορευόντουσαν στη ζωή τους . Αφού μαζεύτηκαν όλα σε μία αχανή πεδιάδα όρισαν πρόεδρο της συνέλευσης την κουκουβάγια . Ανεβαίνει αυτή στο βήμα και λέει : ποιο ζώο θέλει να λάβει τον λόγο ; Κοιτάζει γύρω της και βλέπει σηκωμένο το χέρι του λαγού . Εμπρός λαγέ του λέει πες μας την άποψη σου . Σηκώνεται ο λαγός και λέει το εξής καταπληκτικό : θέλω όλα τα ζώα να έχουμε μεταξύ μας ίσα δικαιώματα !

Τα ζώα κοιτάζονται σαστισμένα . Ξεσπούν αμέσως σε χειροκροτήματα , ζητωκραυγές , επευφημίες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε . Μετά από αρκετή ώρα όταν κόπασαν οι χαρές ρωτά η κουκουβάγια τη συνέλευση : έχει κάποιο ζώο διαφορετική άποψη ; Κοιτάζονται όλα αναμεταξύ τους και δεν διαφωνούσε κανένα .

Ξαφνικά στο βάθος βλέπει η κουκουβάγια ένα χέρι σηκωμένο . Δεν διέκρινε ποιο ζώο ήταν και του είπε : σήκω επάνω να μας πεις την άποψή σου . Σηκώνεται επάνω το ζώο και βλέπουν όλοι ότι ήταν το λιοντάρι . Πάγωσαν τα ζώα . Το ρωτά η κουκουβάγια :για πες μας λιοντάρι την δική σου άποψη . Απαντά αυτό :

-Όποιο ζώο θέλει να έχει ίσα δικαιώματα μαζί μου να έρθει να τα υπερασπιστεί με νύχια και δόντια όμοια με τα δικά μου .

Σάστισαν όλα τα ζώα . Νεκρική σιγή επικρατούσε . Το πρώτο ζώο που απεχώρησε ήταν η αλεπού . Σιγά σιγά άρχισαν να αποχωρούν και τα άλλα μέχρι που έληξε άδοξα η συνέλευση . Έκτοτε δεν ξαναέγινε ποτέ . Τα ζώα κατάλαβαν ότι μπορούσαν να ζουν σεβόμενα τους κανόνες της φύσης . Γι αυτό έγιναν ομάδες και η κάθε ομάδα όρισε τον αρχηγό της ο οποίος είχε την ικανότητα να τα προστατεύει .

Ο Αντισθένης κοιτά τους μαθητές του και τους λέει : σκεφθείτε το σημερινό μάθημα και τις απορίες σας θα τις αναλύσουμε αύριο .

Κώστας Γλύνης