Η ζωή μας, το ταξίδι του Οδυσσέα..

Το ταξίδι της ζωής είναι γλυκόπικρο. Όπως ο Οδυσσέας,  δεν ήθελες να αφήσεις την θαλπωρή του σπιτιού σου, την μήτρα της μητέρας σου. Υπακούοντας όμως στην ανάγκη και στον προορισμό σου, θα αρχίσει το ταξίδι σου, και σε αυτό θα δεις, θ' ακούσεις, θα γευθείς, θα μυρίσεις, θα μάθεις..

Το κυριότερο όμως είναι ότι θα νιώσεις συναισθήματα. Θα νιώσεις χαρά, ικανοποίηση, επιτυχία, αγάπη σε όλες τις μορφές. Θα νιώσεις  επίσης λύπη, θλίψη, φόβο, πόνο, απογοήτευση, μοναξιά, απόγνωση.

Στο ταξίδι σου, να ρισκάρεις, να έχεις συνοδοιπόρο το φόβο σου, να ελπίζεις, να έχεις υπομονή και πείσμα, να έχεις πάντα ένα στόχο, να ακολουθείς τα όνειρα σου… Μόνο εκείνα ξέρουν το δρόμο να σε οδηγήσουν, να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, να ερωτεύεσαι με πάθος κάθε φορά, να μην αφήνεις τις πληγές του παρελθόντος να σε καθιστούν ανάπηρο στο παρόν, να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σ’ αποδέχονται , και σ’ αγαπάνε γι’ αυτό που πραγματικά είσαι..

Να εκτιμάς κάθε πρωινό που ξημερώνει, να δίνεσαι εκεί που αξίζει, να μην αναλώνεσαι σε τρύπιες αγκαλιές, να χάνεσαι μέσα σε ψιθύρους, να κοιτάζεις γύρω σου και να βλέπεις, να γελάς δυνατά με την ψυχή σου, ν’ ακούς, να μην ξοδεύεις άσκοπα τον χρόνο σου, κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, να μην αφήνεις τη μιζέρια και τη θλίψη να σε παρασύρουν στη δίνη τους, να βουτάς μες τα σκοτάδια σου και να βρίσκεις μέσα τους το φως σου.

Ταξιδεύοντας ως ένας άλλος Οδυσσέας θα χρειαστεί να ξεπεράσεις εμπόδια. Να παλέψεις με Κύκλωπες, να κολυμπήσεις σαν ναυαγός σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, να ξεπεράσεις τις σειρήνες και τους λωτοφάγους. Θα κουραστείς, θα λυγίσεις θα πέσεις, μην ξεχάσεις όμως να σηκωθείς, όσο επίπονο και ένα είναι αυτό. Κρύβεις μέσα σου δύναμη που ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις πως κατέχεις… Ηττημένος δεν είναι αυτός που πέφτει, παρά μόνο αυτός που παραιτείται....

Ναι, η ζωή είναι άδικη και πολλές φορές δύσκολη. Οι δυσκολίες της όμως είναι το αλατοπίπερο της. Μία Αραβική παροιμία λέει πως : «εάν η ζωή μας ήταν μία συνεχόμενη λιακάδα θα μετατρεπόταν σε έρημο»….

Να θυμάσαι παρά τις δυσκολίες, μπορείς να αντέξεις, η συνήθεια είναι αυτή που σκοτώνει την θέληση. Μην ξεχνάς πως εκτιμάς την υγεία περισσότερο όταν έχεις αρρωστήσει. Μην ξεχνάς επίσης πως είναι στην ανθρώπινη φύση να ξεχνούν γρήγορα τα χειρότερα όταν φτάνουν στα καλύτερα κι έτσι συχνά ακόμη κι αν έχουν ζήσει τα χειρότερα και πάλι δεν εκτιμούν τα καλύτερα.

Όλες αυτές οι στιγμές θα είναι η Α- λήθεια σου. Α- λήθεια, είναι να μην ξεχνάς το παρελθόν σου, όλες αυτές αυτές τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα. Όταν καταφέρεις να θυμάσαι και να μάθεις από τα λάθη και τις επιτυχίες σου, όταν η γνώση θα γίνει βίωμα και εμπειρία, και όχι πληροφορίες τρίτων, τότε θα αποκτήσεις την επί -γνωση, θα λειτουργείς συνειδητά, θα κρίνεις με μεγαλύτερη ασφάλεια. Η θεωρία έχει αξία μονάχα ως προετοιμασία, ο αγώνας ο κρίσιμος είναι η πράξη..

Η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζήσεις, όταν της δώσεις πλούσιο περιεχόμενο. Το ταξίδι της ζωής, που θα ζήσεις αφορά κυρίως τη δική σου ύπαρξη, για όσο η ψυχή σου θα πλέει στους ωκεανούς για να κατακτήσει για ακόμα μία φορά πιο συνειδητά πλέον την Ιθάκη της. Η ζωή όμως αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία, όταν την αφιερώσεις σε κάτι που ξεπερνά την μικρή χωροχρονικά ύπαρξη σου. Ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει σχετικά : «Χρωστάμε σ” όσους ήρθαν, πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν αυτή την στάση ζωής, Υστεροφημία...

Μην ξεχνάς,  θα έρθει σίγουρα η μέρα που θα φύγεις. Θα ήταν υπέροχο αυτό να ερχόταν όταν θα είχαμε όλοι ολοκληρώσει το ταξίδι μας σε αυτόν τον κόσμο…

Να το απολαμβάνεις το ταξίδι σου. Είναι μοναδικό, για αυτό φρόντισε να μην «βουλιάξεις» μέσα στην καθημερινότητα, πρόσεχε να μην ξεχάσεις να ζήσεις πριν χαθείς…!

Πλωτίνος

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Μυσταγωγία - Μυθαγωγία

Πυθαγόρεια μυσταγωγία, Jean Mallinger

"Η Παράδοση είναι το Φως και ο Κανόνας".

~ Πλούταρχος ~

Δύο "Ακούσματα" του Διδασκάλου, μιλούν για το ψωμί, ένα άλλο για τα υπολείμματά του και ένα τέταρτο για το αλάτι. Είναι τα εξής:

1) Μην κομματιάζεις το ψωμί (Άρτον μη καταγνύειν).
2) Μην βάζεις την τροφή σε βρώμικο περιέκτη.
3) Μην μαζεύεις τα ψίχουλα που έχουν πέσει απο το τραπέζι.
4) Έχε στο τραπέζι σου αλάτι.

Ως όλα τα σύμβολα ανεξαιρέτως, έχουν και αυτά πολλές ερμηνείες. Η φυσική τους είναι εμφανής. Η ηθική τους ευνόητη. Μα είναι ανάλογες αυτών ερμηνείες, βαθύτερες και απόρρητες. Αυτές είναι που θα εξετάσουμε.

1) Μην κομματιάζεις το ψωμί.

Εκτός απο το υλικό ψωμί που δεν πρέπει να κομματιάζουμε αλλά να μοιράζουμε ολόκληρο σε όσους το ζητούν, είναι και το πνευματικό ψωμί, που για ουδεμία αιτία επιτρέπεται να μειώνεται ή να κομματιάζεται. Το πολύτιμο σώμα των εσωτερικών διδασκαλιών, που σε όλες τις εποχές υπήρξε η ανεκτίμητη τροφή των ψυχών που διψούν για την Αλήθεια.

Ανέκαθεν υπάρχει εσωτερική γνώση, κτήμα ολιγάριθμων οπαδών, προνόμιο λίγων επιλέκτων. Αφού δεν είναι δυνατόν να την εννοήσουν όλοι. Η περιοχή της είναι τόσο εκτεταμένη, όσο και γριφώδης.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται γύρω του τεράστια οργάνωση του κόσμου της οποίας οι νόμοι του είναι άγνωστοι. Απο πού προέρχεται η ζωή; Ποια είναι η σημασία της; Ποιο ρόλο παίζουν στην ατομική εξέλιξη τινός, ο πόνος, η θλίψη, η δοκιμασία; Χάσαμε για πάντα τα αγαπημένα μας πρόσωπα που πήγαν γρηγορότερα απο εμάς στον τάφο; Ποια είναι η τύχη που αναμένει τους νεκρούς στην άλλη πλευρά απο αυτήν της ζωής;

Καθένα απο τα ερωτήματα αυτά έχει και την απάντησή του. Υπάρχει κατά συνέπεια μέθοδος οργανωμένων μαθημάτων κατά παράδοσιν που δίνουν αρμονική απάντηση στα αινίγματα του κόσμου. Η γνώση τους αποτελεί την Αλήθεια. Η κατανόησή τους, παραχωρεί την Σοφία.

Καταλαβαίνουμε οτι ο μυημένος δεν έχει την δικαιοδοσία να μετατρέψει ή να διαφωνήσει, έστω και ελάχιστα, να κομματιάσει το φως, προκαλώντας του αποσύνθεση. Αφού ένα και μοναδικό φως υπάρχει.

Κάθε σχολή στην οποία η ιερή διδασκαλία κομματιάζεται, λύνεται, ερμηνεύεται σύμφωνα με την φαντασία καθενός, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε πνευματική αναρχία και διάλυση. Γιατι μόνο μία Αλήθεια υπάρχει, προσαρμοσμένη στο πεδίο που ζούμε. Δεν υπάρχουν πολλές.

Όποια άρνηση του νόμου της παγκόσμιας έλξης, δεν θα εμποδίσει την πέτρα να πέσει στην γη ούτε τα ουράνια σώματα να διαγράφουν ατάραχα τις τροχιές τους. Αντίστοιχα όποια αμφισβήτηση των μυστικιστικών νόμων που κυβερνούν αυτόματα τα των ανθρώπων και τα των όντων, δεν μπορεί να αλλάξει τις αναγκαστικές τους συνέπειες.

Είναι επιβεβλημένο λοιπόν να αποφεύγουμε την άσκοπη διακοπή της αποστολικής αλυσίδας της εσωτερικής παράδοσης που έχει μεταδοθεί προσεκτικά απο καιρό σε καιρό, απο διδάσκαλο σε μαθητή, απο στόμα σε αυτί και μέσω της απόκρυφης δύναμης των συμβόλων. Εφόσον εξέθρεψε τους προηγούμενους απο εμάς, εξασφαλίζοντάς μας την αναγκαία πνευματική τροφή, πρέπει να παραδοθεί ολόκληρη στους υιούς μας κατά την μύηση. Ο δαυλός πρέπει να μεταβιβαστεί αναμμένος, όπως ακριβώς παραχωρήθηκε σε εμάς απο αυτούς που τον είχαν πριν.

Ο μαθητής λοιπόν, πρέπει να συνηθίσει να δέχεται με σεβασμό τον καρπό της αρχαίας Σοφίας. Σε έναν αιώνα που υπάρχει η τάση τα πάντα να κριτικάρονται και εύκολα ειρωνευόμαστε τα άγια, ο μαθητής της αιγυπτο-ελληνικής παράδοσης οφείλει, αντίθετα, να αντιδρά εναντίον αυτής της ιεροσυλίας. Πρέπει να προφυλάσσει τον άρτο αυτής της αλήθειας, απο κάθε μόλυνση και διαίρεση.

2) Μην βάζεις την τροφή σε βρώμικο περιέκτη.

Παρό,τι όλοι οι άνθρωποι είναι καλεσμένοι για την Αλήθεια, ελάχιστοι είναι ικανοί και άξιοι να την δεχτούν αμέσως. Δεν πρέπει λοιπόν να υποβιβάζουμε την μύηση, παρέχοντάς την σε όντα ανίκανα να την εννοήσουν, ή ακόμη ανίκανα και να την ζήσουν. Μην ρίχνετε τα μαργαριτάρια στα γουρούνια. Ο αγνός χυμός του πνεύματος δεν πρέπει να ρίχνεται σε δοχείο ακάθαρτο. Ας αποφεύγουμε λοιπόν, κάθε αδέξιο ζήλο, κάθε εκπαίδευση άκαιρη, κάθε κοινοποίηση πριν την ώρα που πρέπει.

Είναι πολύ δύσκολο να βρούμε αγνά πνευματικά παιδιά. Πόσοι αποκρυφιστές χαμηλής τάξης δεν επιθυμούν διακαώς να μυηθούν στα μυστικά της ανώτερης Γνώσης, με μόνο σκοπό, κατώτερο και εγωϊστικό, για να κυριαρχήσουν ευκολότερα επί των άλλων όντων και για να τους επιβάλλουν την θέλησή τους. Κινδυνεύει ο ζαλισμένος διδάσκαλος που εμπιστεύεται τα κλειδιά του ουρανού και της γης σε χέρια ακατάλληλα και ακάθαρτα. Ως ο μαθητευόμενος μάγος του ποιήματος του Γκαίτε, θα είναι μια μέρα θύμα αγνώστων δυνάμεων, τις οποίες τόσο επιπόλαια επικαλέστηκε.

Μην ρίχνεις τις τροφές σε ακάθαρτο δοχείο! Μα, σκέφτηκες οτι μπορεί εσύ να είσαι το δοχείο αυτό; Κατάφερες να επιβληθείς στην κατώτερη φύση σου; Νίκησες την θυελλώδη ορμή των αισθήσεών σου και έγινες τόσο διάφανος, ώστε κάποτε να μπορέσεις να ανακλάσεις το Αληθινό φως;


3) Μην μαζεύεις τα ψίχουλα που έχουν πέσει απο το τραπέζι.

Πόσοι λίγοι άνθρωποι υποπτεύονται οτι όλα όσα φαινομενικά τους ανήκουν, δεν τους ανήκουν;

Το τραπέζι του φαγητού ήταν ιερό για τους αρχαίους. Δεν επιτρεπόταν, λέγει ο Dacier (Vie de Pythagore, σελ. 206), να επαναφέρουν πάνω στο τραπέζι ό,τι είχε πέσει κάτω, αφού αυτό ανήκε πλέον στα πνευματικά όντα ή στις ψυχές των νεκρών. (Διογ. Λαέρτ. VIII, 34, Αθήναιος Χ, 427, Αριστοφ. Ήρ., απόσπ. 291) ή ακόμη στους απόκληρους της τύχης ανθρώπους, που βρίσκονταν υπό την προστασία των Ηρώων.

Η Τύχη ξαναπαίρνει με το δεύτερο χέρι, ό,τι προσέφερε με το πρώτο. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται οτι υπάρχει μία ανώτερη νομοτέλεια στην ανθρώπινη αδυναμία. Ξεχνούν οτι το ανθρώπινο ον είναι ατελές, οτι υφίσταται συνεχώς πλάνη απο τις υλικές αισθήσεις και τον συνεχή βασανισμό της ύλης. Και οτι δεν μπορεί, χωρίς κίνδυνο γελοιοποίησης, να αυτ-αναγορευτεί "κύριος της δημιουργίας" ή "κύριος του κόσμου", σαν όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του να εξαρτώνται απο την καλή του διάθεση.

Στην πραγματικότητα, ο Κόσμος δεν έχει γίνει με βάση την κλίμακά του. Υπερβαίνει τον άνθρωπο πάρα πολύ. Τα κοσμικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται και διαδέχονται άλλα, με ασύγκριτη τάξη, χωρίς να ενδιαφέρονται για εκείνον και τις προτιμήσεις του. Οι περιφορές των αστεριών, η εναλλαγή των εποχών, η εναλλαγή ημέρας και νύχτας, επαναλαμβάνονται χωρίς την μεσολάβησή του ή την παρεμβολή της θέλησής του, γίνονται σαν να μην υπήρχε καν.

Άρα πρέπει να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας στην πραγματική τους θέση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι υπάρχουν μεγάλοι φραγμοί απο το ένα βασίλειο της φύσης στο άλλο. Είναι σχεδόν αδιαπέραστοι, στεγανοί. Ο βράχος δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του φυτού που βρίσκεται στην βάση του. Το φυτό δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει το ζώο που το τρώει. Το τελευταίο, αν και έχει αισθητήρια, με τα οποία αισθάνεται την παρουσία του ιδιοκτήτη του, είναι ανίκανο να τον εννοήσει.

Στον εξυπνότερο απο τους σκύλους ίσως αρέσει η παρουσία του ιδιοκτήτη του, και γι' αυτό του επιδεικνύει στοργή, πίστη, υποταγή, λατρεία, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβει τι κάνει ο κύριος και θεός του, όταν κάποια μέρα τον δει να παίρνει ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα και να διαβάζει.

Το μυρμήγκι, του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει την φωλιά με το πόδι του, έργο τόσο μεγάλης συλλογικής εργασίας, ποτέ δεν θα μπορέσει να εννοήσει τα αίτια αυτής της καταστροφής.

Όλα αυτά πρέπει να αναλογιζόμαστε κάθε φορά που μία απόκρυφη παράδοση αναφέρεται στην ύπαρξη όντων ανώτερων του ανθρώπου, πολύ εξαγνισμένων και εξελιγμένων, που διαθέτουν γι' αυτόν τον λόγο ικανότητες αντίληψης και γνώσης, τόσο που θα μας μείνουν για πάντα ακατανόητα.

Σε κάθε εκδήλωσή μας ας γνωρίζουμε οτι μπορούν να συμμετέχουν αυτά, είτε αυτό μας είναι ευχάριστο είτε όχι.

Και αν μέσα στην άγνοιά μας ονομάζουμε Πρόνοια τις δίκαιες αντιδράσεις του Μοιραίου, το οποίο συχνά ταπεινώνει τους ισχυρούς και άλλοτε ανυψώνει τους ταπεινούς, ας γνωρίζουμε οτι καθένας στον Κόσμο, βλέπει σύμφωνα με τον κοσμικό Νόμο, τον οποίο δεν μπορεί να αγνοεί.

Ώστε ένα μέρος όσων έχουμε δεν ανήκει σε εμάς! Ας συνηθίσουμε να διακρίνουμε γύρω μας τις ανάγκες των άλλων, ας δίνουμε νερό σε αυτόν που διψά, και ειδικά σε εκείνον που διψά για Αλήθεια.

Χαρακτηριστικό του βέβηλου είναι να σκέφτεται πάντα για τον εαυτό του και ποτέ για τους άλλους. Χαρακτηριστικό του Σοφού είναι να φροντίζει και να ασχολείται συνεχώς με τους συνανθρώπους του και για την ευδαιμονία τους.

Ο συνάνθρωπος δεν χρειάζεται πάντα υλική βοήθεια. Όλες οι καρδιές γίνονται ευτυχισμένες με ένα λόγο συμπόνιας, με ένα μόνο βλέμμα συμπάθειας, ή με μια απλή εκδήλωση ενδιαφέροντος. Πολλές φορές μπορούμε να κάνουμε πολύ καλό, με ελάχιστα πράγματα. Τι μπορεί να κοστίσει μία σύντομη επίσκεψη, μία φιλική λέξη, μία χειραψία; Αυτά είναι τα ψίχουλα του καθημερινού μας τραπεζιού.

Αυτό είναι το μερίδιο των Θεών και των Ηρώων, και εφόσον η τάξη της ηθικής τους είναι ανώτερη, μπορούν να αντιληφθούν μόνο ό,τι πλησιάζει προς την αγνή καλοσύνη.

Μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τους τιμούμε, είναι να ανυψωνόμαστε προς αυτούς, με συνεχή φορά της πνευματικής μας αρχής προς τα επάνω.

Ο δύο φορές ανά ημέρα έλεγχος της συνείδησης, τον οποίο επέβαλλε ο Διδάσκαλος της Σάμου στους μαθητές του, είχε ως αποτέλεσμα να τους αποδεικνύει καθημερινά και ανά πάσα στιγμή κατά πόσον αντιλαμβάνονται ολη την κλίμακα των καθηκόντων τους. Από αυτό καταλαβαίνουμε τα θαύματα της αγαθοεργίας που εκείνοι πραγματοποίησαν σε όλες τις χώρες που κατοικούσαν.

Απο καθένα θα ζητηθεί εκείνο που μπορεί να κάνει. Κάθε τραπέζι έχει διαφορετικά φαγητά και διαφορετικές διαστάσεις: μα απο κάθε μία, ας πέφτουν κάποια ψίχουλα για να καλύπτουν τις ανάγκες των συνανθρώπων.


4) Έχε στο τραπέζι σου αλάτι.

Να δρας πάντοτε κατάλληλα ώστε η παρέμβασή σου να είναι αίτιο αγαθού και τελεσφόρα (αποτελεσματική).

Ο άνθρωπος ζει στην κοινωνία. Κατά συνέπεια κάθε πολίτης παίζει κάποιο ρόλο κοινωνικό, είτε το θέλει είτε όχι, κάθε φορά που αλληλεπιδρά με τους αδελφούς του.

Ο Σοφός, είναι λόγω αποστολής, ο οδηγός και μέντορας των ανθρώπων. Είναι όμως πρέπον να ενεργεί το λειτούργημα αυτό, με πλήρη επίγνωση του τι κάνει. Είναι το άλας της γης, λέει το περίφημο γνωμικό των χριστιανών. Κάποιος δεν μπορεί να ακτινοβολήσει πριν γίνει φωτεινός, να εργαστεί πριν μεγαλώσει, να αρχίσει να δίνει οδηγίες, πριν μάθει να υπακούει.

Ας διαμορφώσουμε πρώτα την προσωπικότητά μας, πριν θεωρήσουμε οτι είμαστε έτοιμοι να προετοιμαστούμε για εκπαιδευτές των άλλων.

Πρέπει λοιπόν ο μυημένος, να εκπαιδεύεται ώστε να αντλεί καθημερινά απο τις πνευματικές πηγές, να αναπτύσσει συνεχώς το διανοητικό του, την θέλησή του, την αφοσίωσή του. Πάμπολλοι διδάσκαλοι άφησαν πίσω τους ροές φωτός και οδήγησαν τους μαθητές τους στην πόρτα του Ναού.

Ο δρόμος που οδηγεί στην πραγματοποίηση του σκοπού των αρχαίων Μυστηρίων είναι εμφανής. Πρόκειται να μεταμορφώσει εκείνον που ευσυνείδητα τον ακολούθησε και νικώντας έφτασε στο τέλος του, ολοκληρώνοντάς τον σε ψωμί και αλάτι, σε πατέρα που τρέφει και μητέρα που γονιμοποιεί. 

Δεν θέλουμε να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο χωρίς να πούμε λίγα λόγια σχετικά με την προσευχή κατά τους Πυθαγορείους. Με ποιο σκεπτικό καλούσε ο Διδάσκαλος της Σάμου τους μαθητές του για την εκτέλεση αυτής της μυστικής τάσης;

Ο Πλούταρχος μας το σημειώνει με σαφήνεια (Π. Δεισιδαίμ. 9, ΙΙ. Εκλελοιπότων χρηστηρίων 7) : "Ο Πυθαγόρας δίδασκε οτι οι άνθρωποι, πλησιάζοντας προς τους θεούς, γίνονται καλύτεροι απο ό,τι ήταν πριν". [(...κάθε φορά που το κάνουν περνούν σε επόμενο επίπεδο απο εκείνο που βρίσκονταν πριν...)] Έτσι επιβεβαίωνε την πραγματικότητα αυτής της άρρητης  αλληλεπίδρασης, την άμεση ακαριαία δράση της χάριτος στις ψυχές που ζητούσαν. Την αγαθοποιό αλχημεία, που είχε τη δύναμη να τους μετατρέψει.

Τα Χρυσά Έπη διατάσσοντας τους Πυθαγορείους "θεούς, νόμω ως διάκεινται τίμα", επιβεβαιώνουν και εκείνα την αναγκαιότητα της προσευχής. Μα για να αποκτήσει αυτή η θρησκευτική πράξη όλη της την αποτελεσματικότητα, απαραιτήτως προϋποτίθεται ένας όρος. Μας τον αποκαλύπτει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Βιβλ. Χ): "Ο Πυθαγόρας δίδασκε οτι για να προσφέρουμε θυσία (προσευχή) στους Θεούς, έπρεπε να παρουσιαστούμε όχι με ενδύματα ακριβά αλλά με ενδυμασία απλή και ακηλίδωτη. Έπρεπε προς αυτούς όχι μόνο να είναι απαλλαγμένο το σώμα απο κάθε βρωμιά, αλλά και η ψυχή να βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης αγνότητας".

Ο Ιεροκλής σχολιάζοντας τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων, αποσαφηνίζει περισσότερο (στ. 1): "Για να φτάσουμε στον Θεό πρέπει να προσπαθήσουμε να εξομοιωθούμε με Εκείνον".  Κατά συνέπεια πρέπει να απαλλάξουμε το πνεύμα απο κάθε ατέλεια, για να συντονιστούμε με τον θείο Νου.

Για αυτό πρέπει να προσπαθούμε να αποδεικνύουμε τους εαυτούς μας άξιους μιας τέτοιας εύνοιας. Η κατάκτηση αυτής της ιδιότητας είναι πολύ σημαντικότερη, απο το να επιθυμούμε να προσφέρουμε στον Θεό θυσία που θα του είναι ευχάριστη. Αφού ο Θεός δεν στερείται τίποτα, ενώ απο τον άνθρωπο λείπουν πολλά. Εφόσον το όμοιο έχει τάση προς το όμοιο, έτσι και η ψυχή μας πρέπει να ανέλθει προς τον Θεό.

Μόνο ο Σοφός, ο Φιλόσοφος, ο Μύστης ξέρει πώς πρέπει να προσεύχεται "μόνο αυτός είναι αγαπητός στον Θεό, μόνο αυτός αξίζει τον τίτλο του ιερέα", είπε ο Πορφύριος (Περί Αποχής Εμψύχων, 54, Προς Μαρκέλλαν, 16).

Το αποτέλεσμα της προσευχής είναι ευλογία άμεση. Ο Δημόφιλος (Sententiae 45) αναφέρει: "Ο Θεός δεν έχει περισσότερο ευχάριστη κατοικία στην Γη, απο μία αγνή ψυχή". Η Χάρη του Θεού κατέρχεται στην Ψυχή που προσεύχεται, συνδέεται με αυτήν, και την διαποτίζει με την θεία Του παρουσία.

Ώστε η υλική θυσία δεν είναι απαραίτητη σε εκείνον που λειτουργεί. Μία παρερμηνεία, άκρως διαδεδομένη κατά την Αρχαιότητα, ήταν να προσφέρονται στους θεούς δώρα πολύτιμα. Μα όταν ερωτήθηκε ο Πύθιος Απόλλων απο τον πλούσιο Θεσσαλό, που του είχε προσφέρει εκατόμβη θαυμαστών βοδιών με επίχρυσα κέρατα, ο θεός απάντησε: "Ναι, αντί της δικής σου θυσίας προτίμησα το λίγο αλεύρι της θυσίας της φτωχής Ερμιόνης..." γιατι η φτωχή προσφορά συνοδευόταν απο την φύση της ψυχή της.

Ο Ιάμβλιχος μάλιστα εμμένει σε αυτές τις οδηγίες (II. Μυστηρίων, Βιβλ. 25): "Η προσευχή", αναφέρει, "μας πλησιάζει προς τον Θεό και μας οδηγεί στην θεία Γνώση. Αποκαθιστά έναν δεσμό επικοινωνίας μεταξύ θεών και ανθρώπων, φέρνει προς εμάς τα δώρα απο τους Άνω, εκείνα που μας έρχονται πριν ακόμη εκφράσουμε το αίτημά μας". Συμπληρώνει οτι υπάρχει μία κατηγορία προσευχών που έχουν ως αποτέλεσμα να μας παρέχουν την αποκάλυψη της Άρρητης Μονάδας και κάνουν την ψυχή μας να αναπαυτεί τέλεια στον Θεό. Συνάπτει: "Η προσευχή διατρέφει το πνεύμα, κάνει εφικτή την δεξίωση των θεών απο την ψυχή, ανοίγει το ανθρώπινο πνεύμα προς τα θεία πράγματα, το εθίζει στις διαλάμψεις του Φωτός".

Τονίζει οτι η θεία επίσκεψη είναι δυνατόν να έχει για την ψυχή και ένα άλλο αποτέλεσμα: μπορεί να την αποκαθάρει απο όλα τα ατελή συστατικά της, αφανίζοντας κάθε σκότος, παρέχοντας ελπίδα και πίστη για σωτηρία, για την ύψιστη ένωσή της με τον Φωτοδότη της.

Αυτή είναι η Πυθαγόρεια διδασκαλία σχετικά με την Προσευχή. Ας μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές αυτόν τον μοχλό, ώστε να απομακρυνθούν απο τις αβύσσους της Γης και να να διώξουν μακριά τους τα σκοτάδια.

Απόσπασμα από το βιβλίο : «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ,ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ», Βιβλιοθήκη της Σφιγγός- Εκδόσεις Διμελή/Ιδεοθέατρον.

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Tο άπληστο πιθηκάκι

Υπήρχε κάποτε ένα πιθηκάκι που του άρεσαν πολύ οι μπανάνες. Τόσο πολύ του άρεσαν, που στο μυαλό του νύχτα μέρα είχε πώς να φάει τις πιο πολλές μπανάνες! 

Αφού έφαγε λοιπόν όλες τις μπανάνες του δέντρου του, πήδηξε στο διπλανό δέντρο και μετά στο παραδίπλα και μέσα σε μερικές μέρες είχε εξαντλήσει όλες τις μπανάνες του μικρού δάσους όπου ζούσε. 

Άρχισε τότε να τσιρίζει και να χτυπιέται ζητώντας από τον θεό των πιθήκων να του βρει κι άλλες, ατελείωτες μπανάνες. Ο θεός των πιθήκων θέλησε να του δώσει ένα μάθημα. Ξαφνικά, μια στιγμή το πιθηκάκι είδε μπροστά του μια υπέροχη, τεράστια, κίτρινη και μυρωδάτη μπανάνα να κρέμεται στην άκρη ενός κλαδιού, τοποθετημένη αριστοτεχνικά μέσα σε ένα ανοιχτό μπουκάλι. Το πιθηκάκι έχωσε αμέσως το χέρι του και άρπαξε λαίμαργα την μπανάνα. 

Μάταια όμως προσπάθησε να τραβήξει το χέρι του μέσα από το μπουκάλι. Στάθηκε αδύνατο, γιατί, απλά, δεν χωρούσε. Προσπάθησε ξανά και ξανά να βγάλει έξω το χέρι του κρατώντας τη μπανάνα, αλλά αυτό δεν έβγαινε με τίποτα. 

Το πιθηκάκι συνέχισε να κοιτάει λαίμαργα τη μπανάνα και να κλαψουρίζει, μέχρι που πέθανε από ασιτία. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε ότι αν την άφηνε, θα μπορούσε να φύγει ελεύθερο...

Αναδημοσίευση από ariadnigerouki.wordpress.com

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο μύθος του Νάρκισσου στην αρχαιότητα και στον σύγχρονο κόσμο.

Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο νάρκισσος είναι σύμβολο του εγωισμού, της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας. Αν και ο μυθολογικός αυτός χαρακτήρας "γεννήθηκε" στην αρχαιότητα, εξακολουθεί και παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ.  (Για περισσότερες πηροφορίες για τον μύθο πατήστε στον ακόλουθο σύνδεσμο "Ο Νάρκισσος καιτο χαμένο Ελληνικό «Κάλλος»".

Στην αρχαιότητα ο Νάρκισσος ήταν μυθικό πρόσωπο, γιος του Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. Ήταν ονομαστός για τη σπάνια ομορφιά του και υπάρχουν διάφορες παραδόσεις γι’ αυτόν. Σύμφωνα με μία από αυτές ο νέος ήταν τόσο όμορφος που τον είχαν ερωτευθεί όλες οι νύμφες του δάσους. Εκείνος όμως τις αγνοούσε και αυτοθαύμαζε το καθρέφτισμά του στο νερό. Οι Θεοί αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν και κάποια μέρα έπεσε στο νερό και πνίγηκε.
Νάρκισσοι συνεπώς υπήρχαν πάντα , από την αρχαιότητα ως σήμερα, από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. 

Ο Νάρκισσος καθώς καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης λησμονεί ότι η επιφάνεια του νερού είναι κάτι διαφορετικό από τον ίδιο. Η εγωπάθειά του τον εμποδίζει να κατανοήσει ό,τι εκτείνεται πέραν της δικής του εμβέλειας. Η πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή μόνο μέσα από εικόνες του εγώ. Αυτή είναι μία κατάσταση που ενυπάρχει στον καθένα μας, καθώς ο έρωτας είναι στην ουσία του μία υπόθεση βαθιά ναρκισσιστική. Άλλωστε, ποιος δεν έχει διαπιστώσει όταν είναι παράφορα ερωτευμένος ότι περισσότερο βλέπει το πώς θα ήθελε να είναι ο άλλος παρά το πώς είναι πραγματικά; Αυτό είναι κάτι που αναδύεται σε δεύτερο χρόνο, όταν καταλαγιάζει αυτή η μανία μέσα του και διαπιστώνει ότι μπέρδεψε την πραγματικότητα του αγαπημένου του προσώπου με τις δικές του φαντασιώσεις για το πρόσωπο αυτό. Αυτή η σύγχυση ανάμεσα σε αυτό που είναι ο άλλος και σε αυτό που προσδοκά ο ερωτευμένος από τον άλλον είναι αυτό που μας κάνει να βλέπουμε τον έρωτα τυφλό, σαν μία αυταπάτη. Είναι τότε που κάποιος μπορεί να συμφωνήσει με τα λόγια του Κικέρωνα: ότι ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι, όταν ανατέλλει το ένα δύει το άλλο.

Σε μία ερωτική σχέση, όταν ο Νάρκισσος είμαι εγώ, αγαπώ την εικόνα του εαυτού μου που ο άλλος μου στέλνει πίσω σαν καθρέφτης. Πρόκειται για αυτό που περιγράφει ο Πλάτωνας στον Φαίδρο, ότι «μέσα στον εραστή του, όπως σε ένα καθρέφτη εκείνο που βλέπει είναι ο εαυτός του». Σκοπός είναι να αγαπηθώ από τον άλλον. Και εγώ αγαπώ μόνο όταν ο άλλος μου εκπληρώνει αυτή την συνθήκη. Αγαπώ μόνο στον βαθμό που αντικρίζω το είδωλό μου στην αγάπη του άλλου. Με αγαπούν, άρα υπάρχω. Όταν από την άλλη, ο Νάρκισσος είναι ο άλλος, τότε εκχωρώ σε εκείνον τον δικό μου ναρκισσισμό. Για αυτό, όποιος είναι ερωτευμένος, είναι συνάμα ταπεινός. Όταν αγαπώ τον άλλον, τον αναγνωρίζω ως εξιδανικευμένο άλλον. Έχω παραιτηθεί σε κάποιο βαθμό από τον δικό μου ναρκισσισμό. Είναι σαν ο δικός μου ναρκισσισμός να βρίσκεται σε λήθαργο. Έτσι, δημιουργείται ένα κενό μέσα μου που μόνο η αγάπη του άλλου μπορεί να μου το αναπληρώσει. Για αυτό, όταν έχω αμφιβολίες για την αγάπη του άλλου τότε καταλήγει να είναι πηγή μεγάλων βασάνων για μένα. (1)

Σε κοινωνικό επίπεδο, σήμερα,  που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media (Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram), ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός

Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης (selfie) και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες.

Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας.

Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας. Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική και η θρησκεία δεν αποτελούν πλέον γι' αυτόν σημεία αναφο­ράς, στα οποία θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Ιδέες, όπως το Έθνος, η Παιδεία, η Δημοκρατία, η Κοινωνική Δι­καιοσύνη, δεν τον συγκινούν πλέον και αδυνατούν να κινητοποιήσουν τον συναι­σθηματικό του κόσμο και την ενεργητικότητά του. Τί απομένει;

Η υπερεπένδυση στο Εγώ, η αυτολατρία, η αυτοπραγμάτωση. Εξ ού και η λατρεία της νεότητος και ο τρόμος και η αποστροφή στο γήρας. Εξ ού και η υπερβολική φροντίδα τού σώματος, η προσπάθεια να διατηρηθεί νέο και ακμαίο, παρά την φυσιολογική φθορά τού χρόνου. Η υγιεινή διατροφή, η γυμναστική, τα σπα, το μασσάζ, η γιόγκα, το βιάγκρα κ.ά. εντάσσονται στην αγωνιώδη, αλλά και άπελπι μέριμνα τού σύγχρονου ανθρώπου να υπερβεί την αναπόφευκτη φθορά τού χρόνου και να διατηρηθεί αιώνια νέος και σφριγηλός.

Φαίνεται πως ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος αρνείται να παραδεχθεί τη θνητότητά του, το βέβαιο και αναπόφευκτο του θανάτου, το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αμετακί­νητα όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει.Ο περιβάλλων κόσμος, είτε ο φυσικός είτε ο ανθρώπινος, δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά να ικανοποιεί ή να μαται­ώνει τις δίχως όρια επιθυμίες του.

Συνεπεία του νεωτερικού ατομικισμού και του μετανεωτερικού ναρκισσισμού ο homo psychologicus τείνει να καταστεί o κυρίαρ­χος ανθρωπολογικός τύπος. O homo politicus («πολιτικόν ζώον» κατά τον Αρι­στοτέλη o άνθρωπος) και o homo theologicus («ζώον θεούμενον» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο o άνθρωπος) εκτοπίζονται και τη θέση τους καταλαμβά­νει o homo psychologicus με τις ακόρεστες επιθυμίες, συμπλέγματα, ένοχες και προ παντός με την προ ουδενός ορρωδούσα τάση του προς αυτοπραγμάτωση.

Η σύγχρονη μετανεωτερική κοινωνία αδυνατεί να προσφέρει στον σημερινό άνθρωπο νόημα ζωής και νόημα θανάτου. Αδυνατεί να του υποδείξει Κάτι (μια Ιδεολογία, ένα υπερβατικό, ή έστω εμμενές, εγκοσμιοκρατικό Πρότυπο, Θεσμό και Αξία) για το οποίο αξίζει να ζήσει και να πεθάνει. Έτσι ο σύγχρονος άν­θρωπος στρέφει όλη τη συναισθηματικότητα, ενεργητικότητα και δραστηριότητά του στην αυτοπραγμάτωση και ανάπτυξη του Εαυτού του, του Εγώ του. Τίπο­τα έξω από τον εαυτό του δεν τον συγκινεί, δεν τον διεγείρει και δεν τον ενεργο­ποιεί.

Ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόναποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες και δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον. Αδιαφορεί για οτιδήποτε του κληροδότησε το παρελθόν και για οτιδήποτε θα κληρο­δοτήσει αυτός στις επερχόμενες γενεές. Αυτή η έλλειψη ιστορικής συνέχειας, η εξά­λειψη της αίσθησης ότι ανήκουμε σε μία «διαδοχή γενεών που είναι ριζωμένες στο παρελθόν και επεκτείνονται στο μέλλον» χαρακτηρίζει και γεννά την ναρκισσιστι­κή κοινωνία, όπως γράφει ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του «Η κουλτούρα τού ναρκισσισμού».

Να ζούμε στο παρόν, μόνο στο παρόν και να καρπούμεθα άπλη­στα οτιδήποτε αυτό μας προσφέρει αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους είναι το σύνθημα της σύγχρονης ναρκισσιστικής κοινωνίας. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμέ­νη ιστορική, εθνική, πολιτική και θρησκευτική συνείδηση, ενώπαρουσιάζει υπερτροφικά ανεπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση. (2)

Σύνθεση από επιλογές με προσωπικές προσθήκες των άρθρων “Ναρκισσισμός ή εξιδανίκευση” της Μάρω Μπέλλου (1) και από τα άρθρα BHmagazino 21/9/14 & περιοδικό «Ευθύνη», Φεβρουάριος 2009.

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

O Φοίνικας του Καποδίστρια στο Ναύπλιο

Στο Ναύπλιο, που ήταν ως γνωστόν η πρώτη πρωτεύουσα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, και στη συμβολή της ακτής Μιαούλη με την οδό Θ. Κωστούρου (πλατεία «Πέντε αδέλφια»), υπάρχει από πολύ παλιά, μια ωραία, αρχιτεκτονικά ιδιότυπη έπαυλη γνωστή με το αρχαίο όνομα «Αμυμώνη». Η τελευταία, αφού επισκευάσθηκε τα νεότερα χρόνια, λειτουργεί ως μικρό ξενοδοχείο.

Στο προαύλιο της έπαυλης υπάρχει το νεκρό στέλεχος ενός φοίνικα (χουρμαδιά), χωρίς τη δέσμη των φύλλων της κορυφής. Ο κορμός του Φοίνικα του Καποδίστρια, μετά την αποκοπή το 2008 της ροζέτας των φύλλων της κορυφής, από μια ισχυρή καταιγίδα.

Το φοίνικα αυτό φύτεψε, κατά την παράδοση, περί το 1830, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας, γι’ αυτό και το δένδρο καταχωρήθηκε στον πίνακα των 51 διατηρητέων φυσικών μνημείων.

Είχε υποστεί ζημιές, κατά το βομβαρδισμό του λιμανιού του Ναυπλίου το 1941 από τα γερμανικά στούκας, ένα μάλιστα βλήμα είχε καρφωθεί στον κορμό του.

Τη μεγαλύτερη ζημιά όμως την έπαθε κατά τη νύχτα της 13ης Δεκεμβρίου του 2008, όταν μια ισχυρή καταιγίδα του έκοψε τη ροζέτα των φύλλων της κορυφής, μαζί με το μοναδικό επάκριο οφθαλμό.

Έκτοτε παραμένει στη θέση του ζωντανού φοίνικα ο νεκρός κορμός του, πάνω στον οποίο είναι στερεωμένη από παλιά μια πινακίδα που γράφει:

«ΤΟΝ ΦΟΙΝΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ ΦΥΤΕΨΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ I. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, 1828-1831»

Η ενημερωτική πινακίδα που είναι στερεωμένη από παλιά στον κορμό του νεκρού φοίνικα.

Στα νεότερα χρόνια, όταν άρχισαν να κτίζονται οι πόλεις της ανεξάρτητης Ελλάδος, την πρωτοβουλία του Καποδίστρια ακολούθησαν πολλοί και μπροστά από τα νεοκλασικά κτίρια, φύτευαν έναν ή περισσότερους φοίνικες, αρχικά το είδος Φ. ο δακτυλοφόρος και αργότερα το Φ. τον κανάριο. Γενικά για το είδος Φοίνιξ ο δακτυλοφόρος (Phoenix dactylifera, κν. Χουρμαδιά)

Ο Φοίνικας του Καποδίστρια ήταν μια Χουρμαδιά, είδος που καλλιεργούσαν στην Ελλάδα από τη βαθιά αρχαιότητα και τον ονόμαζαν από τότε «Φοίνιξ». Οι περισσότεροι βοτανικοί πιστεύουν ότι είναι ιθαγενές της Μεσοποταμίας και της Αραβίας.

Κατά την ελληνική μυθολογία κάτω από φοίνικα (χουρμαδιά) γέννησε η Λητώ στη Δήλο τον Απόλλωνα (Θεό του φωτός και της μουσικής) και τη δίδυμη αδελφή του Άρτεμη (Θεά του φεγγαριού και του κυνηγιού). Με φύλλα φοίνικα έστεφαν τους νικητές κατά τους αθλητικούς αγώνες στη Δήλο που ήταν αφιερωμένοι στον Απόλλωνα.

Πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αναφέρουν τον φοίνικα στα συγγράμματά τους, όπως οι Όμηρος, Πλάτων, Θεόφραστος, Παυσανίας κ.ά.  (πηγή: dasarxeio.com)

Οι φοίνικες ήταν συχνοί σε κήποι και άλση της αρχαίας Ελλάδας, αν και αυτόχθονο της Κρήτης. Ο μύθος λέει ότι ο φοίνικας ήρθε στη Δήλο με το Θησέα, όταν οργανώθηκαν αγώνες προς τιμή του Απόλλωνα και στεφάνωσε τους νικητές με κλαδιά φοίνικα. Ο Πυθαγόρας είχε απαγορεύσει τη φύτευση φοινίκων γιατί θεωρούσε τα κλαδιά τους ασεβή τρόπαια. Συχνά, όμως, οι περίβολοι των ναών του Απόλλωνα έφεραν φοίνικες, δίνοντας με το σχήμα του αυτή τη μοναδική αίσθηση της ηλιολούστης ημέρας και της ανατολής.   

Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα (1834), παρόλο που ήταν ήδη γεμάτη φοίνικες, φυτεύτηκαν και άλλοι φοίνικες, τουλάχιστον στο κέντρο. Μαζί φυτεύτηκαν και οι αυλές των πλούσιων σπιτιών, μιας και ήταν πάρα πολύ αγαπητό είδος με λιγοστές απαιτήσεις.

Όπως αναφέρουν οι Merryman et al. (2007) η Αθήνα αρχίζει και χάνει δεκάδες φοίνικες από το τέλος του 19ου αιώνα και μετά. Μέχρι τότε η πόλη ήταν γνωστή για «τους φοίνικες της, τις καμήλες της και τα τζαμιά της». Κάποιοι τοποθετούν την απομάκρυνση των φοινίκων στο τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Τούρκους (σε μια προσπάθεια της τότε κυβέρνησης η πόλη να αποκτήσει πιο «ευρωπαϊκό» πρόσωπο και να απομακρυνθεί από την ανατολίτικη αισθητική της).

Και είναι αλήθεια πως για κάποια χρονική περίοδο μέσα στον 20ο αιώνα η πλατεία Ομονοίας -η ίδια πλατεία που είναι καλυμμένη με μπετόν και σκουπίδια σήμερα-ήταν σχεδόν σκεπασμένη από ψηλούς φοίνικες που σκόρπιζαν τη δροσερή σκιά τους σε όλη την πλατεία. Το 1927 όμως, τα δέντρα εξαφανίστηκαν ώστε να γίνει χώρος για φρεάτια εξαερισμού αλλά και για το σταθμό του μετρό. (πηγή : wi-fi-votaniki.net)

Σύνθεση από συνδέσμους ως άνω

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος