Το "θέατρο" της ζωής μας...

Το μόνο σίγουρο όταν γεννιόμαστε είναι, ότι μια μέρα θα φύγουμε από το σώμα αυτό επειδή είναι απολύτως προσωρινό. Μπορεί να φύγουμε μετά από μερικές μέρες, μήνες ή μετά από λίγα χρόνια ή μετά από πολλά χρόνια. Όμως θα φύγουμε. Τι θα γίνει από την μέρα που αναλαμβάνουμε το σώμα, μέχρι την μέρα που θα το εγκαταλείψουμε, είναι άγνωστο. Μπορεί να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο – μπορεί να είμαστε πλούσιοι ή άποροι, ανήθικοι ή ηθικοί, ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, υγιείς ή άρρωστοι, αρτιμελείς ή με σωματικές δυσκολίες.

Όλα αυτά διαφέρουν από άτομο σε άτομο ανάλογα με τις επιλογές της ψυχής, εκτός από την τελική απελευθέρωση μας από το προσωρινό σώμα κάποια στιγμή, συνήθως πριν από τα 100 χρόνια της ζωής.

Ερχόμαστε χωρίς τίποτα και θα φεύγουμε με τίποτα. Το μόνο που θα αλλάξει από το ερχομό μέχρι την αποχώρηση μας, είναι οι γνώσεις και η καλλιέργεια του χαρακτήρα μας ή των αρετών, που θα πάρουμε μαζί μας για την συνέχεια.

Παρόλο που το σώμα μας είναι προσωρινό και τρωτό, η ζωή – η ουσία μας, είναι αιώνια και άτρωτη.

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο το σώμα, φοβόμαστε την αποχώρηση μας από το προσωρινό μας σώμα. Βασίζουμε την ασφάλεια και την αξία μας πάνω στην κατάσταση και εμφάνιση του σώματος. Πως φαίνεται και αν αρέσει στους άλλους. Αν είναι ψηλό, κοντό, χοντρό, λεπτό. Πως είναι η μύτη, τα μαλλιά και οι μηροί. Αν το σώμα είναι νέο και ευλύγιστο ή ηλικιωμένο και δύσκαμπτο, υγειές ή άρρωστο. Ζηλεύουμε τα σώματα των άλλων.

Είναι σαν να αξιολογούμε την αξία και την ασφάλεια μας ανάλογα με την κατάσταση και τη μάρκα του αυτοκινήτου μας. Πράγματι κάποιος αξίζει σύμφωνα με το αυτοκίνητο του; Είναι πιο άξιος αγάπης και σεβασμού;

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο αυτό το σώμα, τότε νιώθουμε ανταγωνισμό με τους άλλους με τους οποίους συγκρινόμαστε ή από τους οποίους νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε. Οι άλλοι, μας φαίνονται σαν απειλές.

Σαν σώματα νιώθουμε έλξη και αποστροφή, έρωτα και φόβο.

Εφόσον κάποια μέρα το σώμα μας και τα σώματα όλων των άλλων θα μεγαλώσουν και θα αλλάξουν μορφή, ίσως να αξίζει να επικεντρωθούμε επάνω στην άμορφη ουσία που υπάρχει μέσα στο σώμα και υπήρξε πριν από την γέννηση και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από την αποχώρηση μας από αυτό.

Σύμφωνα με τις θρησκείες, πνευματικές φιλοσοφίες όπως του Σωκράτη και του Πυθαγόρα και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έχουν φύγει από το σώμα τους και έχουν ξανά γυρίσει για μας μιλήσουν – δεν είμαστε το σώμα αλλά άμορφες ενέργειες / συνειδητότητες, που συνεχίζουν πέρα από το σώμα. Ως άμορφη συνειδητότητα δεν έχουμε εθνικότητα, φυλή, θρησκεία ή ακόμα αρσενικό ή θηλυκό φύλο ή επάγγελμα.

Όλα αυτά είναι προσωρινά «ρούχα» που φοράμε για το θέατρο της ζωής μας, για θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε και να εκφράσουμε την αληθινή μας πνευματική ενάρετη φύση.

Είναι ώρα να αντιληφθούμε τους άλλους όχι πια σαν σώματα από τα οποία κινδυνεύουμε ή τα οποία χρειαζόμαστε για την ασφάλεια, αξία ή ευτυχία μας. Όταν βλέπουμε τον άλλον σαν ουσία χωρίς ρόλους και ετικέτες, νιώθουμε εντελώς διαφορετικά. Νιώθουμε ασφάλεια λόγω της εσωτερική μας ενότητας μαζί τους.

Σύμφωνα με την κβαντική μηχανική, τα σώματα αυτά είναι μέρος της ψευδαίσθησης των αισθήσεων μας. Στην αλήθεια δεν υπάρχουν ξεχωριστά σώματα. Είμαστε όλοι ένα πεδίο ενέργειας, που έχει μέσα του πυκνότητες ή καμπυλότητες, που εμείς βλέπουμε σαν ανθρώπους και αντικείμενα.

Ο Albert Einstein είπε:

«Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος ενός συνόλου που αποκαλούμε _σύμπαν_ και είναι οριοθετημένο στο χρόνο και το χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σαν κάτι διαχωρισμένο από το υπόλοιπο σύμπαν… ένα είδος οπτικής απάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι για μας ένα είδος φυλακής, περιορίζοντας μας στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην αγάπη για λίγα κοντινά σε μας άτομα. Καθήκον μας θα έπρεπε να είναι να απελευθερωθούμε από αυτή τη φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπάθειάς μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη τη φύση μέσα στην ομορφιά της.»

Ο Μάνος Δανέζης, Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών το εξηγεί:

«Η έννοια του διαχωρισμού των υλικών αντικειμένων, ότι εσύ κι εγώ είμαστε ξεχωριστά πράγματα, ή ότι εγώ και το τραπέζι ή εγώ και το δέντρο είμαστε ξεχωριστά πράγματα, είναι μια λανθασμένη αντίληψη δημιουργημένη από τις αισθήσεις μας, λόγω ανικανότητας των αισθήσεών μας να αντιληφθούν την αλήθεια. Αυτή η διαχωρισμένη ύπαρξη δεν είναι πραγματικότητα. Η αδυναμία των αισθήσεων κατατέμνει και διαχωρίζει την ενυπάρχουσα ενότητα κι έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτά είναι ξεχωριστά αντικείμενα. Σκεφθείτε το, αν όλα είναι ένα και κάθε μορφή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προσωρινό πύκνωμα ενός ενιαίου (πανταχού παρόντος) πεδίου ενέργειας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μας και τους άλλους, επειδή όλα είναι ένα...

...Η έννοια του διαχωρισμού είναι προϊόν του ανθρώπινου γενετικού κώδικά μας. Επιλέγουμε (εννοώ ιστορικά και βιολογικά, μην το παίρνετε προσωπικά) τη μοναξιά της ατομικότητάς μας. Η φύση γεννήθηκε ως ένα. Διαχωρισμός, ατομικότητα, μαζί με οτιδήποτε καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό, είναι δημιουργίες του DNA μας με αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο και όχι με άλλον τρόπο...

...Αν είχαμε ένα διαφορετικό τύπο DNA και άλλου είδους αισθήσεις, θα βλέπαμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από το πώς τα βλέπουμε σήμερα. Έτσι, αυτό που αποκαλούμε ατομικότητα, το κλείσιμο στον εαυτό μας, είναι αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να αντιληφθούμε την ενότητα του σύμπαντος.»

Η Αννίτα Μουρτζάνι τα βεβαιώνει με την μεταθανάτια εμπειρία της.

«Έτσι, λοιπόν, ένιωσα καταπληκτική διαύγεια, ως προς την αιτία του καρκίνου και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στο ενεργειακό και υλικό μου σώμα δημιουργώντας μου ασθένεια, ίσως μέσω της δημιουργίας ενεργειακών μπλοκαρισμάτων μες στο σώμα μου, και συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο, ότι στον πυρήνα μας είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα όντα. Είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, ούτε να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο, και συνειδητοποιώ, ότι πάντα φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου. Τότε, λοιπόν, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχοι είμαστε, καθώς και τη σύνδεση ανάμεσα σε όλους μας. Είμαστε όλοι Ένα, είμαστε όλοι μέρος μίας συνειδητότητας, είμαστε όψεις του Θεού, ή όπως αλλιώς θέλεις να τον αποκαλείς, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα, και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι.».

Και ο Νέλσον Μαντέλα το εκφράζει αλλιώς:

«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι, ότι είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε μέτρο. Είναι το φως μας, όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει περισσότερο. Αναρωτιόμαστε, Ποιος είμαι εγώ για να είμαι ακτινοβόλος, υπέροχος, ταλαντούχος, μυθικός; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι εσύ για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να θεωρείς τον εαυτό σου μικρό δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στο να συρρικνώνεσαι τόσο ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην νιώθουν ανασφαλείς γύρω σου. Όλοι μας θα έπρεπε να λάμπουμε, όπως τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να εκδηλώσουμε τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει μόνο σε μερικούς από εμάς. Υπάρχει στον καθένα μας. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμπει, υποσυνείδητα δίνουμε στους άλλους ανθρώπους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το δικό μας φόβο, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτόματα τους άλλους.»

Είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας ως άμορφες ουσίες και όχι σαν προσωρινά σώματα. Πάρα πολλά από τα προβλήματα μας και ιδιαίτερα το άγχος, ο φόβος και ο ανταγωνισμός θα λυθούν. Θα αρχίσουμε να γινόμαστε μια ενωμένη ανθρώπινη οικογένεια.

Πηγή