Η Επιστροφή της Μεγάλης Θεάς. To Ιερό Θηλυκό και η δυτικη εσωτερική παράδοση.

Κοσμικές Εποχές της Αιωνικής Θάλλασσας

Τον περασμένο αιώνα η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας πολλών φρικαλεοτήτων αλλά και γεγονότων που σήμαναν την πρόοδο της φυλής με την εισαγωγή φαινομενικά νέων ιδεών και αντιλήψεων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μερικές από αυτές ήταν η ισότητα των δύο φύλων,η χειραφέτηση της γυναίκας το δικαίωμα ψήφου στο θηλυκό γένος που είχα φυσικά ως αποτέλεσμα την σεξουαλική απελευθέρωση στον δυτικό κόσμο. 

Η Γυναίκα άρχισε να αποκαθίσταται και αποκτά ισότιμη θέση δίπλα στον μέχρι τότε κυρίαρχο άντρα, εξάλλου τότε αναπτύχθηκε το φεμινιστικό κίνημα το οποίο γιγαντώθηκε με εντυπωσιακούς ρυθμούς και φυσικά επανήλθε στο πνευματικό προσκήνιο η λατρεία του Θηλυκού με την ανάπτυξη πνευματικών κινημάτων-θρησκειών όπως η Wicca που έδωσαν έμφαση στην Λατρεία της Μεγάλης Θεάς. Πιστεύετε ότι η θηλυκή επανάσταση και η άνοδος του Θείου Θηλυκού και της γυναίκας συνέβη για πρώτη φορά μετά από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πατριαρχικής δομής της κοινωνίας; Λάθος! Υπήρξε και στο Παρελθόν όχι μόνο παρόμοια άνοδος αλλά και κοινωνίες με καθαρά μητριαρχική δομή……

Γιατί όμως συμβαίνουν αυτές οι εναλλαγές μεταξύ του αρσενικού και του θυληκού στοιχείο τόσο κοινωνικά όσο και πνευματικά Υπάρχει μια απόκρυφη θεωρία που εξηγεί αυτό το γεγονός, πρόκειται για την Θεωρία της εναλλαγής των κοσμικών εποχών .Ο ‘Ιππαρχος ανακάλυψε ότι μια από τις 14 κινήσεις της Γης είναι η κυκλική κίνηση του πολικού της άξονα ο οποίος διαγράφει έναν γεωμετρικά τέλειο κώνο μέσα σε διάστημα 25.800 χρόνων μέσα σε αυτήν την περίοδο η οποία ονομάστηκε κοσμικό έτος πραγματοποιούνται οι λεγόμενες μεταπτώσεις των ισημεριών κάθε 2.150 περίπου χρόνια τα οποία σχηματίζουν τον λεγόμενο πλατωνικό Μήνα οποίος βρίσκεται κάτω από την επίδραση του ζωδίου στο οποίο γίνεται η ισημερία, διάφοροι λαοί της μεσοποταμίας πίστευαν επίσης ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός κοσμικών ετών σχηματίζει μια μεγαλύτερη περίοδο η οποία ονομάζεται “Μεγάλος Ενιαυτός”. Η Αρχή κάθε εποχής ονομάζεται αυγή και το τέλος νύχτα έτσι σήμερα βρισκόμαστε στην νύχτα της εποχής των ιχθύων ενώ κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήδη έχει μπει η εποχή του Υδροχόου.

Κάθε εποχή λοιπόν έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και το δικό της πάνθεο, για παράδειγμα η εποχή του Καρκίνου σηματοδότησε την ανάπτυξη της Σεληνιακής Λατρείας και της Θεάς. Επίσης κάθε εποχή έχει το δικό της μαγικό τύπο με τον οποίο συμβαδίζει όχι μόνο η ατομική απόκρυφη αντίληψη αλλά και το σύνολο του εκάστοτε πολιτισμού έτσι στην εποχή των ιχθύων ήταν σε ισχύ ο τύπος ΙΑΟ(λένε οτι είναι τα αρχικά των λέξεων Ισιδα Αποφις Όσιρης παρόλο που δεν αποδέχονται όλοι αυτήν την ερμηνεία)όπου παραπέμπει στην θυσιαστική λατρεία και στην Θεϊκή Θυσία..

Στις διάφορες λοιπόν αυτές εποχές η Θεά λατρεύτηκε με τρεις μορφές οι οποίες αντιστοιχούν στις τρεις μορφές ανάπτυξης του θηλυκού γένους έτσι η Θεά αναγνωρίστηκε πρώτα ως παρθένας πολεμίστριας,ως αγαπημένη Μητέρα και ως Σοφή Γραία. Σήμερα η νύχτα των ιχθύων σηματοδοτεί την αυγή της υδροχοικής εποχής που θα είναι μια εποχή η οποία θα φέρει πίσω με διάφορους τρόπους την Λατρεία της Θεάς ως Μεγάλης Μητέρας και θα επαναπροσδιοριστεί το θηλυκό που θάφτηκε και υποβαθμίστηκε συνειδητά κάτω από την πατριαρχική δομή του Χριστιανισμού. Περισσότερα ως προς την θεωρία των εποχών θα βρείτε στο Βιβλίο του Lon Milo Duquette “Άγγελοι,Δαίμονες και Θεοί της Νέας Χιλιετίας” που κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Αρχέτυπο.

                                                             Από την Σελήνη στον Ήλιο

 Στην πιο κοντινή σε εμάς εποχή του Καρκίνου(8830 π.Χ) οι Σεληνιακές Θεότητες είχαν έξαρση και η Θεά λατρεύτηκε μέσα σε ένα πιο πρώιμο πλαίσιο ώς Θεά του Ουρανού και δημιουργός της ζωής και πιο πριν βέπουμε να υπάρχουν πρώιμα τέτοιες λατρείες όπως αυτή της ασσεράχ το 13.000 π.Χ η οποία θεωρούνταν θεά της Θάλασσας. αλλά και κυρά του ερπετού (Dat Batni) Στην αμέσως επόμενη εποχή των Διδύμων (6664π.Χ) η μορφή της άλλαξε και προσέλαβε την τριπλή της όψη (παρθένος,μητέρα και Γραία) τότε άρχισε να δημιουργείται και η έννοια του εξιλαστήριου θύματος Θεού ως συντρόφου της Θεάς έτσι στην επόμενη εποχή αυτή του Τάυρου η οποία ανέτειλε το 4498 π.Χ η υπεροχή της Θηλυκής Θεόητητας έδωσε την Θέση της στο δυαδικό πάνθεο καθώς η δική της γονιμότητα εξαρτιόνταν από αυτήν του θεϊκού της συντρόφου Οι Θυληκές θεότητες εκείνης της εποχής διατήρησαν την τριπλότητα τους. 

Σε αυτήν την περίοδο άνθισε ο Μινωικός Πολιτισμός,ο οποίος άρχισε να γεννιέται ήδη από τις προηγούμενες δύο εποχές και απλά στην εποχή του Ταύρου αποκρυστάλλωσε τις περί του Θείου αντιλήψεις του,όπου ο ταύρος ήταν από τα πιο Ιερά σύμβολα και κυρίαρχη Θέση στο πάνθεο του κατείχε η Θεά των Οφέων(είναι νομίζω εμφανής η σχέση της με την Ασεράχ) όπου δίπλα της ο Θεϊκός της σύντροφος πέθαινε κάθε έτος ώστε να αναγεννηθεί ξανά μαζί με την φύση.Στην Αίγυπτο η Ίσιδα από παρθένα Θεά έγινε Μητέρα Σύντροφος του όσιρη και έπειτα πενθούσα( Γραία).

Σην Μεσοποταμία η Θεά Ιννάνα η οποία είναι εξέλιξη της Θεάς της Σελήνης θυσίασει τον σύντροφό της τον Ταμούζ στους θεούς του Κάτω κόσμου του οποίου ο θάνατος και ανάσταση περιγράφεται στην Βίβλο(Ιεζεκιήλ 8:14) Ενώ η Ιστάρ,που είναι η εξέλιξη της Ιννάνα σώζει τον Θνήσκοντα Θεό κατεβαίνοντας αυτή στον κάτω κόσμο στην σκοτεινή αδελφή της Ερεσινγκάλ. Φυσικά υπάρχουν πάμπολα άλλα παραδείγματα σε διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς και στα δύο ημισφαίρια της Γης. Το τέλος της εποχής του Τάυρου σηματοδότησε η γέννηση της εποχής του Κριού, η εξίσωση του θεικού διπόλου που έλαβε χώρα σε τέλειο βαθμό στο υλικό πεδίο την εποχή του Ταύρου την εποχή του Κριού (2232 Πχ-166 π.Χ) αντικαταστάθηκε από την σταδιακή υποβάθμιση του Θείου Θηλυκού με την έμφαση στις Ηλιακές Λατρείες όπου άρχισε να αναπτύσσεται το Μοτίβο του Θανάτου και της Αναγέννησης με τις Θεές να παίζουν ένα δευτερεύοντα ρόλο στο Κοσμικό Δρώμενο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Θνήσκων Θεός. Ο Άρης που κυβερνά το ζώδιο του Κριού ευνόησε την λατρεία των αρσενικών Πολεμικών θεοτήτων και την ανάπτυξη μιλιταριστικών καθεστώτων όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στην Ανατολή της Εποχής των ιχθύων ο Ηλιακός Μύθος αποκρυσταλλώθηκε πιο πολύ και αυτό έφερε την ανάπτυξη του Μονοθεϊστικού αρσενικού κυρίως μοντέλου στο οποίο η Θεά σε μια περίοδο χιλίων χρόνων υποβαθμίστηκε πλήρως χάνοντας στην Λατρεία την ισότιμη θέση της πλάι στον Θεϊκό της εραστή ή Υιό Την Μορφή της αντικατέστησε στον χριστιανισμό η Μορφή της Παναγίας σε συνδυασμό όμως με την ένωση και γονιμοποίηση της από το άγιο πνεύμα Για αυτό το λόγο στο πρόσωπο της μαριάμ αναγνωρίζουμε και την παρθένα και την μητέρα και την γραία μετά την θυσία του υιού της,παρόλο που το δόγμα δεν την θεωρεί θεά εκείνη ονομάζεται Μητέρας των Αγγέλων,των πατριαρχών,των προφητων,των αποστόλων και φυσικά Μητέρα του Θεού!.

Στους Εβραίους η Θεά κρύφτηκε μετά από μια περίοδο διεργασίας αιώνων στους οποίους εφαρμόστηκε άμετρα ο θρησκευτικός συγκρητισμός πίσω από το όνομα της Θείας Παρουσίας και στους μουσουλμάνους ισχύει κατι τέτοιο αφού το ιερό θηλυκό κρύβεται πίσω από το όνομα Σακίνα που σημαίνει κατουσίαν θεία μακαριότητα( Πιθανότατα από το εβραϊκό Σεκινά).Γενικά σε όλες τις γνωστές σε εμάς εποχές το δίπολο Θεάς-Θεού εναλλάσσονταν ή συνυπήρχε αρμονικά μέσα στα πλαίσια αρχετυπικών μύθων και τελετουργικών δραματουργιών που συμβόλιζαν τον αέναο κύκλο της ζωής ακόμα και η εμφάνιση και εξάπλωση του Χριστιανισμού και του Ισλάμ αργότερα κατάφερε μεν να υποβαθμίσει τον ρόλο του Θείου Θηλυκού στην εξωτερική λατρεία αλλά η Θεά δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει μέσα στους μύθους,τις παραδόσεις (Βλέπε Λατινική Αμερική)αλλά και ταυτιζόμενη με Βιβλικά πρόσωπα όπως η Μαρία και η Μαγδαληνή και φυσικά δεν έφυγεποτέ από τις εσωτερικές παραδόσεις (μόνο στις εξωτερικές υποβαθμίστηκε σχεδόν πλήρως) ,θέμα το οποίο θα δούμε πιο κάτω.

                                                                Η Μητέρα των Αιώνων

 Οι γνωστικοί μέσα στο συνοθύλευμα των διδασκαλιών της δυαδικότητας έδωσαν την δική τους εκδοχή της Μεγάλης Θεάς δίνοντας της πολλά ονόματα κύριο εκ των οποίο ήταν το “Σοφίᨔ ή “Μητέρα των αιώνων” στα οποίο συμφωνούσαν σχεδόν όλα τα γνωστικά ρεύματα.άλλα ονόματα που συναντάμε είναι το Μπάρμπαλο (οφίτες,Σεθιανοί) το οποίο δέσποζε στα κείμενα του Ναγκ Χαμάντι, Αχαμαώθ ακόμα και Εδέμ. Οι Γνωστικοί κινούμενοι στα πλαίσια των αρχαίων θρησκειών και φυσικά του Ιουδαιοχριστιανισμού αλλά σε εκ διαμέτροτυ αντίθετο θεολογικό πλαίσιο έδωσαν την δική τους ερμηνεία του ιερού θηλυκού χαρακτηριστικό παράδειγμα της οποίας βλέπουμε στο απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιωάννη όπου η θηλυκή επίνοια έδωσε εμφύσησε ζωή στον Αδάμ αφού αυτή ήταν ο φορέας της ζωής, για αυτό στην Γένεση το θηλυκό ονομάστηκε Εύα και σκοπίμως έλεγαν υποβιβάστηκε. 

Οι Άρχοντες,οι δαίμονες που κυβερνούν την δημιουργία θέλησαν να την αιχμαλωτίσουν,όμως εκείνη κρύφτηκε στο δένδρο της Ζωής. Γενικά στον Γνωστικισμό συναντάμε πολλές όψεις του Θείου Θηλυκού και επίσης συναντάμε τους πιο παλιούς μύθου της ένωσης του Θεού και της Θεάς σε ένα όμως πιο πλατωνικό πνευματικό επίπεδο που στην ουσία περικλείει την έννοια του Ιερού Γάμου (όπως για παράδειγμα αυτή περιγράφεται στον γαμήλιο ύμνο στις πράξεις του Θωμά,)που αργότερα θα υιοθετηθεί από νεώτερες πνευματικές κινήσεις.

                                                Η Αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου

Τα δυτικά εσωτερικά συστήματα της ιχθυακής εποχής ακολουθώντας τους εξελικτικούς νόμους της Κοσμικών Ετών υιοθέτησαν φυσικά τον μαγικό τύπο Ιαό και τα σύμβολα του εξαπλούμενου Ιουδαιοχριστιανισμού αλλά έκρυψαν την Θεά πίσω από δραματουργικούς Μύθους. Η Περίφημη αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου (Holy Graal),στην ουσία του παγκόσμιου ιερού κάλυκα,ο οποίος λόγω σχήματος συμβολίζει το Θηλυκό,είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά η αναζήτηση της Μεγάλης Θεάς ως εξεύρεσης της Ισορροπίας των αντιθέτων στο σύμπαν. Αναγνωρίζουμε έτσι την ανάγκη του Μάγου,αποκρυφιστή και εσωτεριστή του παρελθόντος να αποκαταστήσει την κοσμική τάξη μέσα από το βιωματικό του ταξίδι της ελπιδοφόρας αναζήτησης και αποκατάστασης του χαμένου θηλυκού πόλου και της ένωσης του με τον αρσενικό. 

Το ίδιο πράγμα υποδηλώνουν κα οι αρθουριανοί μύθοι οι οποίοι αν και ενδύθηκαν με το χριστιανικό περιβάλλον αντανακλούν έντονα το παγανιστικό παρελθόν και την λατρεία της Μεγάλης Θεάς. Για παράδειγμα στο έργο Sir Thomas Malory “Morte d’Arthur” η ιστορία του Sir Gareth είναι ένα ταξίδι εύρεσης της όμορφης Κυράς Lyonesse. Ο ήρωας δοκιμάζεται από χρωματιστούς Ιππότες οι οποίοι αντιπροσωπεύουν αρχετυπικές δυνάμεις ενώ παράλληλα σέ όλη την διάρκεια του ταξιδιού του τον καθοδηγεί η Lady Lineτ ο έμπειρος εσωτεριστής αποσυμβολίζοντας την ιστορία θα δεί από πίσω αυτήν την ανάγκη της ιερογαμίας,της ένωσης αρσενικού και θυληκού στο πορφυρό στάδιο της αλχημείας.

Η Έννοια του Γάμου της Ιερής Νύφης και του Ιερού Νυμφίου της στον ουράνιο νυμφώνα περιγράφεται και στην αποκάλυψη όπου η εκκλησία προσλαμβάνει τον ρόλο της νύφης άλλωστε αυτό πηγάζει και φαίνεται να είναι το μάθημα του θυσιαστικού τύπου ΙΑΟ ως της χωρισμένης από τον όσιρη ίσιδας με την παρεμβολή του χωριστικού άποφη. Όλα αυτά αποτυπώνονται με τον πλέον παραστατικό τρόπο στην Ροδοσταυρική αλχημεία και φυσικά στο ανώνυμο μανιφέστο του Χημικού Γάμου του Χριστιανού Ροδόσταυρου. Περισσότερα για την μαγική δύναμη της Θεάς στον δυτικό μυστικισμό και εσωτερισμό μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο “Magic Power of the Goddess” του Gareth Knight.

                                                  Η Θεά στην Καμπάλα, Η Σεκινά του Θεού

Η Καμπάλα τοποθετεί στο Οτζ Χαίμ,στο Δέντρο της ζωής τόσο θηλυκα όσο και αρσενικά χαρακτηρίστικά,έτσι υπάρχει η θηλυκή στήλη της αυστηρότητας αλλά και ξεχωριστές σφαίρες που φέρουν την Ενέργεια της Συμπαντικής Μεγάλης Θεάς.Η Σεφιρα Μπίνα είναι η ουράνια μητέρα η οποία μεταστοιχειώνεται σε δικαιοσύνη στην Γκεμπουρα και κατόπιν στην Lady Venus,την πολεμίστρια θεά του έρωτα και της φύσης στην νέτζα για να καταλήξει να είναι η μητέρα Γαία στην Μαλκούτ.

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το καμπαλιστικό σύστημα η έννοια της ένωσης των δύο πόλων,η διδασκαλία αυτή υπονοείται στις σφαίρες Νέτζα και Χοντ οι οποίες ανήκουν στην Αφροδίτη και στον Ερμή αντίστοιχα και ενώ η μια είναι μεν θηλυκή και η άλλη δε αρσενική έχουν τοποθετηθεί στην αντίθετη από το φύλο τους στήλη προκειμένου να δειχθεί ο ερμαφροδιτισμός του σύμπαντος και η ανάγκη αναγέννησης του ουράνιου ερμαφρόδιτου του αρχανθρώπου ή αλλιώς Αδάμ-Καδμόν προκειμένου να προχωρήσει και να τελειοποιηθεί αυτό που στην αλχημεία ονομάζεται Opus Magnum( Μεγάλο Έργο) που είναι όπως είπαμε και το πορφυρό στάδιο της Αλχημείας. Η Ιουδαική Καμπάλα τοποθετεί πάνω στο δένδρο την θεία παρουσία την οποία ονομάζει Σεκινά,η οποία αντιπροσωπεύει η θηλυκή ύπαρξη του Θεού,το κείμενο του Ζοχάρ(Βίβλος της Λαμπρότητας,13 αι.μ.Χ) αναφέρει την ένωση της νύφης Σεκινά με τον Νυμφίο Θεό,τον 16 αιώνα ο ραββίνος Ισαάκ Λούρια ο κύριος εξηγητής του Ζοχάρ επεξηγεί την διαδικασία αυτής της ένωσης και συνέγραψε μάλιστα ύμνο για εκείνην,ο οποίος έχει σωθεί σήμερα και απαγγέλλεται στο εβραικό Σάμπατ.
.
                                                   Η Επιστροφή της Μεγάλης Μητέρας

Ο πιο πολυσυζητημένος σύγχρονος μάγος Άλιστερ Κρόολυ μίλησε για τρεις Τρεις Αιώνες, αυτόν της Μεγάλης Ίσιδας,του Οσίριδος και του Ώρου στον οποίο εισερχόμαστε τώρα. Στον αιώνα της ίσιδας η ανθρωπότητα έμαθε την αξία της ζωής και της αναπαραγωγής ταυτιζόμενος εύκολα με την μαγική φόρμουλα της Μεγάλης Θεάς. Ο Αιώνας του Όσιρη ήταν η εποχη του θνήσκοντος Θεού και της φόρμουλας ΙΝΡΙ/ΙΑΟ ενώ ο αιώνας του Ωρου θα έχει την φόρμουλα του εστεμμένου παιδιού παρόλα αυτά η Μεγάλη Θεά θα επανέλθει μεταστοιχειωμένη αυτή την φορά ως Μεγάλη Μητέρα με σύμβολο την περιφέρεια του κύκλου γιατί η φόρμουλα της Ίσιδας θα μετασχηματιστεί ώστε να χωρέσει το Σύμπαν ολόκληρο. Αυτό το οποίο θα επέλθει είναι όχι μια επιστροφή ενός πνευματικού γίγνεσθαι που έφυγε αλλά η αποκατάσταση του κάτω από νέες βάσεις ισοτιμίας πλέον του αρσενικού Θεού και της Γυναικείας Θεότητας. Η Ανάγκη αυτή για επαναφορά του ιερού Θηλυκού γέννησε νέες θρησκευτικές δομές όπως αυτή της Wicca,του νεοπαγανισμού αλλά και της επανεμφάνισης αρκετών εθνικών πανθέων τα περισσότερα από αυτά ήρθαν σε άμεση σύγκρουση και αντίθεση με τον αυστηρό μονοθεϊστικό πλαίσιο που γέννησε η εποχή που φεύγει..

Φυσικά αυτά δεν περίμενε κανείς ότι αυτά τα εξωτερικά συστήματα και κινήματα θα κηρύξουν αυτήν την ισσοροπία ωστόσο έκαναν τους λαούς της γης να θυμηθούν και πάλι ένα παρελθόν ξεχασμένο όπου τα διπολικά πάνθεα εναλλάσσοντας ή συνυπήρχαν και αυτό τώρα στην ανατέλλουσα νέα εποχή, η οποία θα φανεί με τα τις αλχημικές συμπαντικές και κοινωνικές ζυμώσεις, θα βάλει την ανθρωπότητα σε σκέψη εισάγοντας την σε ένα άλλο πνεύμα σε αυτό του εστεμμένου παιδιού αυτό το στέμμα της ανθρώπινης βασιλικής αυτοκυριαρχίας θα γίνει το νέο Ιερό Δισκοπότηρο και ένας νέος μαγικός τύπος θα δημιουργηθεί όπου 

Η Θεά και Ο Θεός θα συνυπάρχουν σε ένα πλαίσιο αρμονίας και κάτω από τις ενέργειες της Ιερογαμίας η οποία θα γεννήσει όχι πλέον θυσιαστικά αλλά ένδοξα το θεϊκό παιδί. Έτσι ο αρσενικός πόλος θα βρει τον θηλυκό και θα επιτευχθεί τόσο στο πάνθεο όσο και στην συλλογική ψυχή ισορροπία ώστε ενωμένη εσωτερικά και εξωτερικά η ανθρωπότητα να πάει στην ανατολή της αμέσως επόμενης εποχής του Αιγόκερω να συναντήσει ίσως τον συλλογικό Μάυρο Ήλιο που θα την οδηγήσει σε μια νέα κατάσταση συνειδητότητας. 
 .

Επιλογές από το άρθρο του Παναγιώτη Κάρδαρη, περιοδικό mystery.

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος