Κάθε σπόρος ξέρει πώς να γίνει δέντρο...

 Ελιά στο Θάνος της Λήμνου, η οποία φύτρωσε ανάμεσα στους βράχους για προστασία..

Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο.  Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι  ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες  που έχει υπομείνει. 

To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω  και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.’

To δέντρο λέει:  Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται  από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και  δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Με αυτή την αλήθεια ζω.’

Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά.

Ενώ τα δέντρα θροΐζουν το βράδυ, ενώ είμαστε  ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές,  όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τα ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. (1) 

Εάν όμως καταλάβω το μύνημα τους, τότε μέσα στη σιωπή της σκέψης μου αντιλαμβάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο σαν ένα σπόρο, κατά κάποιον τρόπο μικρό κι ασήμαντο, αλλά και γεμάτο δυνατότητες. Και βλέπω μέσα του το σπέρμα ενός θαυμάσιου δέντρου, του δέντρου της ζωής μου, σε διαδικασία εξέλιξης. Κάθε μικρός σπόρος περιέχει το πνεύμα του δέντρου που θα γίνει μετά.

Κάθε σπόρος ξέρει πώς να μετατραπεί σε δέντρο πέφτοντας σε γόνιμη γη,
απορροφώντας τους χυμούς που τον τρέφουν, απλώνοντας τα κλαδιά και τα φύλλα του, γεμίζοντας καρπούς και λουλούδια για να μπορέσει να δώσει ό,τι έχει να δώσει. Κάθε σπόρος ξέρει  πώς θα καταφέρει να γίνει δέντρο. Και τόσοι είναι οι σπόροι όσα και τα κρυφά όνειρα. (…..)

Αυτά τα όνειρα  δείχνουν το δρόμο με σημάδια και σύμβολα όλων των ειδών, σε κάθε γεγονός, σε κάθε στιγμή, στα πράγματα και στα πρόσωπα, στον πόνο και στην ευχαρίστηση, στο θρίαμβο και στην αποτυχία.

Το όνειρο μας μαθαίνει, στον ύπνο ή στο ξύπνημα, να βλέπουμε, να ακούμε,
να συνειδητοποιούμε. Μας δείχνει την πορεία με φευγαλέα προαισθήματα
ή με εκτυφλωτικά φωτεινές αστραπές.

Κι έτσι μεγαλώνουμε αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε… Και μια μέρα, ενώ διασχίζουμε αυτό το αιώνιο παρόν που ονομάζουμε ζωή, οι σπόροι των ονείρων μας θα μετατραπούν σε δέντρα και θα ξεδιπλώσουν τα κλαδιά τους, που σαν γιγάντια φτερά θα διασχίσουν τον ουρανό, ενώνοντας σε μία μόνο γραμμή
το παρελθόν μας με το μέλλον μας.

Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Τους συνοδεύει μια εσωτερική σοφία…
Γιατί κάθε σπόρος ξέρει πώς να γίνει δέντρο. (2)

(1) Απόσπασμα από το βιβλίο του Hermann Hesse: “Bäume: Betrachtungen und Gedichte”  [Δέντρα: Σκέψεις και Ποιήματα] που εκδόθηκε το 1984.

(2) Χόρχε Μπουκάϊ, «Ονειρα-σπόροι» από τη συλλογή  Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις  Οπερα, 1997)

 Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ηρακλής και Προμηθέας

Ο Ηρακλής ελευθερώνει τον Προμηθέα, Aydın Τουρκία.

Ο Ηρακλής σύμφωνα με το μύθο πέρασε από τον Καύκασο, σημάδεψε τον αετό του Δία, (ο οποίος ήταν χάλκινος και κατασκευασμένος από τον Ήφαιστο κατά παραγγελία του Δία...!! Αλήθεια ποιοι το γνώριζαν αυτό; * ) που του κατέτρωγε αενάως το συκώτι και ελευθέρωσε τον εσταυρωμένο Θεό.

Ο Ηρακλής (κλέος-Ηρας), - το σθένος της ψυχής - συμβολίζει τη Βούληση του πάσχοντα ανθρώπου, στον οποίο δόθηκε το επικίνδυνο δώρο της ελευθερίας. Γι αυτό και ο ίδιος είναι επικίνδυνος αλλά και δημιουργικός!

Σωτηρία του δεν είναι η έξωθεν παροχή αγαθών. Δεν μπαίνει ο άνθρωπος σε κατασκευασμένο από τρίτους παράδεισο. Δια της γνώσεως και της επίγνωσης, ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί, να μετουσιωθεί σε ένα εν δυνάμει Θεό.

Αυτό το έκτακτο, το μοναδικό και ανεπανάληπτο που κρύβει μέσα του το Προμηθεϊκό Πυρ. κάθε άνθρωπο έρχεται και θέλει να σώσει ο Προμηθεύς. Τον παιδαγωγεί, του δίδει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί, να πραγματοποιήσει το σκοπό της υπάρξεώς του. Θέλει να τον δει σωσμένο, καταξιωμένο, ώριμο, ελεύθερο, ανεξάρτητο! Μέσα σ’ αυτή τη λειτουργική ατμόσφαιρα ο Θεός θυσιάζεται για να μπορέσει να σωθεί ο Άνθρωπος, ο ασήμαντος, ο περιφρονημένος, ο διφυής, για να τον πλάσει ελεύθερο άνθρωπο!

Πρόκειται για πνευματικές αλήθειες, από τις πιο βαθιές, τις πιο υψηλές, σφραγισμένες αιώνια μέσα στη σοφή πυραμίδα του μύθου, όπου και μόνο στο πλησίασμα τους, ο νους και η ψυχή, συγκλονίζονται από δέος ιερό, ελπίδα φωτός.

* Ο γιγάντιος χάλκινος αετός,ήταν κατασκευασμένος από τον Ήφαιστο,και είχε ως αποστολή να κατατρώγει το αναπαραγόμενο συκώτι του Τιτάνα Προμηθέα, ο οποίος είχε αλυσοδεθεί από τον Δία στον Καύκασο διότι είχε παραδώσει στους θνητούς την φωτιά.
Ο αετός άλλοτε περιγράφεται ως χάλκινο αυτόματον κατασκευασμένο από τον Ήφαιστο και άλλοτε ως μέλος πλασμάτων γεννημένων από τον δαίμονα Έχιδνα. Στα «αδελφά» πλάσματα περιλαμβάνονται ο λέων της Νεμέας και η Λερναία Ύδρα.

Όταν ο Ηρακλής ξεκίνησε να ελευθερώσει τον Προμηθέα από τα δεσμά του, «σκότωσε» τον Αετό με βέλη και στη συνέχεια ο Αετός, ο Τιτάνας και το βέλος τοποθετήθηκαν ανάμεσα στα άστρα με τη μορφή των αστερισμών Aquila (Αετός) – Kneeler (εν γόνασι ή Γονυκλινής) και Saggita (Τόξο – να μην συγχέεται με τον αστερισμό Τοξότη).

Περισσότερα εδώ > http://mythagogia.blogspot.gr/2014/10/blog-post_3.html

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Αγαπημένα μου παιδιά...

Αγαπημένα μου παιδιά,

Αν όλα πάνε καλά αυτό το γράμμα δεν θα το δείτε ποτέ και θα συνεχίζουμε να παίζουμε μαζί μέχρι είτε να γεράσω τόσο ώστε να μη μπορώ να παίξω άλλο, είτε να με βαρεθεί τε και να μου πείτε “φεύγα ρε πατέρα και πήγαινε σε ένα ίδρυμα” οπότε και θα πάρω το καπελάκι μου και θα σας χαιρετήσω.

Αλλά επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και δεν ξέρεις τι ξημερώνει αύριο, σκέφτηκα να γράψω αυτό το γράμμα. Ίσως να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είμαι σίγουρος τι θέλω να πω. Όλοι, όσοι θέλουν να με κατηγορήσουν, μου λένε πως δεν σταματώ να μιλώ ή να γράφω. Ε, να λοιπόν που σήμερα έχω το αντίθετο πρόβλημα, δεν ξέρω τι να γράψω.

Ίσως όχι ακριβώς τι να γράψω αλλά με ποιο τρόπο να δομήσω αυτό το κείμενο. Δεν μπορώ να φτιάξω μια σειρά από συμβουλές. Κατ’ αρχήν θα είναι βαρετό να το διαβάσετε και δεύτερον θα είναι σαν να φτιάχνω ένα manual για τη ζωή, και ποιος είμαι εγώ να το κάνω αυτό. Ζω μονάχα 41 χρόνια, τι ξέρω από ζωή;

Οπότε τι μπορώ να γράψω;

Τελικά ίσως μπορώ να γράψω μόνο αυτό το οποίο θεωρώ εγώ σημαντικό στη ζωή μου, αυτό που ακολουθώ και ελπίζω, αν συμφωνήσετε μαζί μου όταν θα είστε πλέον αρκετά μεγάλα για να πάρετε τέτοιες αποφάσεις μόνα σας, να το ακολουθήσετε και εσείς.

Στη ζωή σας θα βρείτε πολλές λίστες από κανόνες και οδηγίες, αλλά αυτές που δίνονται πιο συχνά και με μεγαλύτερη βαρύτητα είναι οι θρησκευτικές εντολές. Δεν θα τις παραθέσω, θεωρώ πως μέχρι τώρα τις ξέρετε αρκετά καλά. Αλλά όπως πρέπει να είναι ξεκάθαρο διαβάζοντας αυτό το blog, η άποψή μου για τις θρησκείες είναι η χείριστη. Συνεπώς είμαι της γνώμης πως αυτές οι εντολές είναι άχρηστες και έχω για εσάς άλλες εντολές τις οποίες θα βρείτε παρακάτω:

• Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν.
• Σε όλα όσα κάνεις, να προσπαθείς να μην προκαλείς κακό.
• Να συμπεριφέρεσαι στους συνανθρώπους σου, στα ζωντανά πλάσματα που έχεις γύρω σου, και στον κόσμο γενικά, με αγάπη, ειλικρίνεια και σεβασμό.
• Μην αγνοείς το κακό και μην αποφεύγεις να αποδώσεις δικαιοσύνη, αλλά πάντα να είσαι έτοιμος να συγχωρέσεις τα λάθη για τα οποία υπάρχει ειλικρίνεια και μεταμέλεια.
• Να ζεις τη ζωή με αίσθηση χαράς και θαυμασμού.
• Πάντα να προσπαθείς να μαθαίνεις κάτι νέο.
• Να ελέγχεις τα πάντα. Να ελέγχεις τις ιδέες σου με τα δεδομένα που υπάρχουν και να είσαι έτοιμος να αλλάξεις ακόμα και τα πιο πολύτιμα πιστεύω σου αν δεν συμφωνούν με αυτά τα δεδομένα.
• Ποτέ μην αποκόψεις τον εαυτό σου από τη διαφωνία. Πάντα να σέβεσαι το δικαίωμα των άλλων να διαφωνήσουν μαζί σου.
• Να δημιουργείς τις δικές σου απόψεις και γνώμες βασιζόμενος στη δική σου λογική και εμπειρία. Μην επιτρέψεις τους άλλους να σε οδηγούν τυφλά.
• Να μην κρίνεις τους ανθρώπους με βάση το φύλο, το χρώμα ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
• Να αμφισβητείς τα πάντα.

Οι παραπάνω δεν είναι βέβαια εντολές, δεν θα μπορούσα να δώσω τέτοιες μιας και είστε πλέον μεγάλοι και παίρνετε αποφάσεις μόνοι σας. Δείτε τα σαν προτάσεις και αποφασίστε τι θέλετε να κάνετε. Να θυμάστε πως η πιο σημαντική από τις παραπάνω προτάσεις είναι η τελευταία και συνεπώς πρώτα από όλα θα πρέπει να αμφισβητήσετε ολόκληρη την παραπάνω λίστα και μόνο αφού χρησιμοποιήσετε το μυαλό σας, σκεφτείτε λογικά και ακούσετε τα επιχειρήματά μου, μόνο αν συμφωνείτε μαζί μου, τότε να ακολουθήσετε τις προτάσεις μου.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, και υποθέτω πως τη θέλετε για να έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο του γράμματος, οι παραπάνω προτάσεις περιλαμβάνουν όλα όσα είναι σημαντικά. Δεν είναι δικές μου, μη με παρεξηγήσετε, ο μπαμπάς δεν είναι σοφός, παίζει ακόμα Xbox και θεωρεί πως τα προς το ζην είναι τσιπς και Pepsi, αυτό κάτι θα πρέπει να λέει για το μυαλό που κουβαλάω (η μαμά σας έχει άποψη, αλλά ίσως είναι καλύτερο να μη ρωτήσετε)! Τις έχουν γράψει άλλοι εξυπνότεροι από εμένα, κάτι που δεν είναι δύσκολο να γίνει και εγώ απλώς τις αντέγραψα γιατί συμφωνώ. Αν ακολουθήσετε αυτές τις προτάσεις τότε θα έχετε κάνει όλα όσα θεωρώ πραγματικά σημαντικά στη ζωή.

Θα καλλιεργήσετε το μυαλό σας, το πιο σημαντικό όργανο του σώματος (και μην ακούω ρομαντισμούς για καρδιές, νεφρά και στομάχια), θα μάθετε να το χρησιμοποιείτε σωστά και με αυτό να αξιολογείτε τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Πολλοί θα βρεθούν να σας πουν πως έχουν ΤΗΝ απάντηση, πως έχουν ΤΗΝ λύση. 

Αν το μυαλό σας είναι έτοιμο και ακονισμένο δεν θα πέσετε σε καμία παγίδα και να είστε σίγουροι πως πολλές θα στηθούν στο διάβα σας. Να διαβάζετε λοιπόν, να μαθαίνετε και να αμφισβητείτε. Να δέχεστε μόνο αυτά που συνοδεύονται από λογικά επιχειρήματα και τα υπόλοιπα να τα βάζετε στην άκρη μέχρι κάποιος να σας δώσει τις σωστές αποδείξεις για να τα δεχθείτε.

Αυτό που είναι σημαντικό  με τις αποφάσεις και τις κινήσεις σας κατά τη διάρκεια της ζωή σας είναι, όχι μόνο να μη δημιουργείτε προβλήματα στους συνανθρώπους σας, αλλά να προσπαθείτε να τα μειώσετε.  Για να γίνει αυτό δεν χρειάζονται εντυπωσιακές κινήσεις, λίγες και μικρές φτάνουν. Για παράδειγμα, όταν πάτε κάπου με το αυτοκίνητο, μη παρκάρετε με τέτοιο τρόπο ώστε να κλείσετε το δρόμο αρκεί να κάνετε τη δική σας δουλειά. Κάντε την επιπλέον προσπάθεια και βάλτε το αλλού, έστω και πιο μακριά. Παράδειγμα είναι αυτό, μη κολλήσετε εδώ. Μικρές κινήσεις σαν αυτές θα βρείτε δεκάδες στη καθημερινότητά σας και λίγη προσοχή προσφέρει περισσότερα από όσα νομίζετε.

Τέλος, φροντίστε να είστε πάντα χαρούμενα, με ένα χαμόγελο στο στόμα, ότι και αν σας έχει συμβεί. Μπορεί να ακούγεται χαζό αλλά με τα νεύρα και τη μελαγχολία δεν λύθηκε ποτέ κανένα πρόβλημα.

Η ζωή είναι πολύ σύντομη, όπως δείχνει και αυτό το γράμμα. Από τη στιγμή που έχουμε την τύχη να τη ζήσουμε πρέπει και να την ευχαριστηθούμε και για να γίνει αυτό δεν χρειάζονται οπωσδήποτε τα υλικά αγαθά, αν και βοηθάνε αρκετά και δεν προτείνω να τα απαρνηθείτε. Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από θαυμαστά πράγματα. Η φύση είναι ανεξάντλητη και μοναδική στο να μας εκπλήσσει συνέχεια. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό, αλλά αν προσθέσουμε και μερικούς, λίγους αγαπημένους ανθρώπους σε αυτό το μίγμα, τότε έχουμε αυτό που εγώ πιστεύω πως είναι η τελειότητα.

Θα κλείσω περιγράφοντας αυτό που εγώ θεωρώ το μεγαλύτερο θαύμα σε αυτό το κόσμο, το γεγονός πως όλοι μας είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη. Όταν καταλάβετε αυτό που γράφω τότε θα δείτε και το μεγαλείο του σύμπαντος αλλά και την ασημαντότητα των πράξεών μας. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σας οδηγήσει σε εγκατάλειψη ή έλλειψη προσπάθειας. Αν νιώσετε πολύ μικροί για να κάνετε τη διαφορά τότε κάνετε λάθος. Ένα χαμόγελο να προσφέρετε σε κάποιον άλλο άνθρωπο είναι μεγαλύτερο δώρο από ότι μπορείτε να φανταστείτε.

Δεν θα χρειαστείτε πολύ περισσότερα στη ζωή. Κάθε βήμα θα είναι δικό σας, οι λανθασμένες και οι σωστές επιλογές θα ορίσουν τη ζωή σας. Μη φοβηθείτε. Προχωρήστε και δεν θα είστε μόνα σας.

Αναδημοσίευση από https://greeksceptic.com/

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Όποιος αναζητά βρίσκει. Και ανάλογα με το τι αναζητά, αυτά και βρίσκει.

Στις μέρες μας ζούμε μια κορύφωση. Το "κακό" -ας το πούμε έτσι- έχει ξεπεράσει κάθε όριο και πιέζει ασφυκτικά από πάρα πολλές πλευρές, με παράλογες και απάνθρωπες νομοθεσίες, με ασφυκτική τάση για έλεγχο, με σκευωρίες και συνωμοσίες. Πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά. Όμως εκείνο ακριβώς το "κακό" είναι που έχει αφυπνίσει χιλιάδες ανθρώπων.

Ναι, υπάρχουν "συνωμοσίες" ενάντια στον άνθρωπο γιατί κάποιοι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν να ελέγχουν όλους τους άλλους. Υπάρχουν και "μυστικά", επειδή κάποιοι ήθελαν να φυλάξουν μέρος της γνώσης για να διατηρούν το προβάδισμα ή για να μην αλλοιωθεί η ίδια η γνώση. Όμως η αλήθεια αργά ή γρήγορα βγαίνει στο φως και τα μυστικά αποκαλύπτονται. Ειδικά στις μέρες μας τα ψεύδη έχουν αποκτήσει ιδιαίτερα μικρά ποδαράκια...

Έτσι βλέπουμε πως η γνώση έχει πλέον αποκαλυφθεί. Τα μυστικά και τα μυστήρια βλέπουν το φως. Σίγουρα η πληθώρα των πληροφοριών, μετά απο αιώνες σιωπής κάνει δύσκολη την αναγνώριση τους πολλές φορές και άλλες οι αληθινές πληροφορίες βρίσκονται ανάμεσα σε ψεύδη ή μισές αλήθειες...

Ωστόσο όσο εστιάζουμε στις ομοιότητες τόσο πιο εύκολη είναι η σταχυολόγηση της αλήθειας. Τη νιώθουμε αυτομάτως. Λάμπει μόνη της και μας έλκει. Όποιος αναζητά βρίσκει. Και ανάλογα με το τι αναζητά, αυτά και βρίσκει.

Έτσι λοιπόν δίχως να κλείνουμε τα μάτια στα όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μας, οφείλουμε να εστιάζουμε στο καλό, λαμπερό και αληθινό, όπου το βλέπουμε. Τα "κακά μαντάτα γρήγορα μαθαίνονται" ούτως ή άλλως και ότι μας χρειάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα το μάθουμε έγκαιρα.

Αν με ρωτάτε θα έλεγα ερευνήστε και μελετήσετε τα πάντα και κρατήστε μόνο το καλό. Η ίδια η ζωή μας δείχνει το δρόμο αν έχουμε πετάξει τις παρωπίδες της χωριστικότητας.

Είμαστε όλοι συνδεμένοι μεταξύ μας στο επίπεδο του υπο- ή υπέρσυνείδητου. Έτσι κάθε σκέψη μας έρχεται και μπαίνει στον κοινό "νου" που μοιραζόμαστε. Γι΄αυτό και είναι σπουδαίο να μπορούμε να τις ελέγχουμε... Ακόμη πιο σπουδαίο είναι να μπορούμε να φροντίζουμε τις ποιότητες της καρδιάς μας, γιατί το συναίσθημα δίνει ένταση στις σκέψεις μας και επηρεάζει ακόμη πιο έντονα την κοινή μας πραγματικότητα...

Όσοι λοιπόν θέλουμε να λεγόμαστε φωτεινοί πολεμιστές, πολεμιστές και μαχητές του πνεύματος, οφείλουμε να προσέχουμε διπλά τις ποιότητες των σκέψεων και των συναισθημάτων που εκπέμπουμε στον "παναθρώπινο νου". Αντί να ελέγχουμε μονίμως τις ειδήσεις που άλλοι μας στέλνουν -χρωματισμένες συνήθως με φόβο και έλεγχο- ας ελέγχουμε τις δικές μας συν-ειδήσεις, γιατί αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά.

Όσο κι αν μας έχουν πείσει ή νάτο προσπαθούν, πως "πρέπει να φοβόμαστε τους έξω εχθρούς", η αλήθεια είναι πως οι μόνοι εχθροί είναι αυτοί εντός μας. Κι αν μας βρίσκουν "δεινά" αυτοί οι εσωτερικοί δικοί μας εχθροί είναι που τα προσέλκυσαν...

Βέβαια μπορεί να τα γράφω κάπως απλοποιημένα, αλλά όπως μου αρέσει να λέω η αλήθεια είναι πάντα απλή. Θεραπεύοντας το μέσα μας γιατρεύεται και το γύρω μας. Όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα μας έτσι και γύρω μας.

Ανοίξτε λοιπόν την καρδιά σας, χαμογελάστε, συγχωρήστε, και συνδέστε το πνεύμα με την λαμπερή σας καρδιά. Ειρηνέψτε εντός σας, γαληνέψτε. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος που να μας απειλεί. Κοιτάξτε τους γύρω σας στα μάτια. Δεν έχετε να κρύψετε τίποτε, όλα είναι ήδη γνωστά. Το μόνο που μετρά είναι το πόση αγάπη μοιράζεστε, το πόση αγάπη εκπέμπετε.

Χαλιναγωγείστε τον εσωτερικό σας "εχθρό", μετατρέψτε τον σε σύμμαχο. Έτσι θα βρίσκεστε στην πλήρη δύναμη σας. Αφήστε την καρδιά να σας οδηγεί. Μάθετε να την ακούτε, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στο μικρό "εγώ" μας...

Ευλογήστε κάθε στιγμή που ζείτε και εστιαστείτε στο να μοιράζετε όραμα, πίστη και βεβαιότητα πως όλα θα γίνουν καλύτερα. Ήδη έχουμε πάρει το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση. Ας κάνουμε όλοι ότι καλύτερο μπορούμε.

Sagianna Valliantam

Επιλογές από  vickytoxotis.blogspot.com

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο Γαλαξίας, ο Ηρακλής και η Ήρα..

Η λέξη γαλαξίας παράγεται από τη λέξη γάλα και αυτό γιατί στην αρχαιότητα θεωρούσαν ότι είναι από γάλα (ή μοιάζει με γάλα) ο νεφελώδης λευκάζων κύκλος που περιβάλλει τον ορίζοντα. Ο μύθος που εξηγεί και την ετυμολογία του γαλαξία είναι αυτός της Ήρας, η οποία θήλαζε τον Ηρακλή για να γίνει αθάνατος. Όταν, όμως, ανακάλυψε την απάτη του Δία διέκοψε απότομα το θηλασμό και το γάλα της χύθηκε στο σύμπαν.

Ο ίδιος ο Πλούταρχος (περί των αρεσκ. τοις φιλοσόφ. 892e) δίνει την ετυμολογική ερμηνεία του γαλαξία: «δια δε τη λευκόχροιαν γαλαξίας ονομαζόμενος». Στα μάτια των αρχαίων φάνταζε ένας δρόμος που οδηγεί στο μυστήριο. Οι μύθοι θέλουν τη «φωτεινή οδό» να είναι δημιούργημα του Ηλίου, λόγω της αρχικής καθημερινής πορείας του («ηλιακόν δρόμον»). Άλλοι μύθοι θέλουν την «αστερόσκονη» του γαλαξία («την οδόν του Φαέθοντος») ως αποτέλεσμα της καταστροφικής αρματηλασίας του Φαέθοντος (Διόδωρος, Ε, 23).

Οι Λατίνοι επηρεασμένοι από τον ελληνικό όρο θα αποκαλέσουν τον «γαλαξία κύκλο» ως via lactea (: γαλακτική οδό, αγγλ.: milky way). Ο Οβίδιος, Metamorfosi Ι, 168 , πιστεύει ότι η οδός αυτή οδηγεί στο ανάκτορο του Διός. Η γαλακτική οδός είναι κάτι που ερεθίζει τη φαντασία των αρχαίων. Τους φαντάζομαι να αναρωτιούνται: «που οδηγεί αυτός ο δρόμος;», «τι υπάρχει πίσω απ΄εκεί;» Βλέπετε είναι αδύνατον να μην είχαν και τότε τους «ουφολόγους» τους.

Η χριστιανική φαντασία θα οικειοποιηθεί το μύθο του Γαλαξία και αποφασίζει ότι είναι ο δρόμος των Αγίων: «το ζωνάρι της Παναγιάς», «ο Ιορδάνης ποταμός» και για τους Ρωμαιοκαθολικούς είναι ο δρόμος που περπατά ο San Giacomo. Στη λαϊκή παράδοση περιγράφεται ως «του παπά ή του κουμπάρου τα άχυρα».

Ο όρος πέρασε αυτούσιος η μεταφρασμένος σε όλες τις γλώσσες της Εσπερίας: Αγγλικά: galaxy ή Milky way, Ιταλικά: galassia ή via lactea, Γαλλικά: Galaxie ή voie lactee, Γερμανικά: Galaxie ή Milchstrasse.

Φωτογραφία time-lapse, που ελήφθη από το όρος Mount Figueroa λίγο έξω από την Santa Barbara της California, αποκαλύπτει το εκπληκτικό φως των απομακρυσμένων αστέρων, τον γαλαξία Milky Way, καθώς επίσης και τον ήλιο που δύει. Το φως από όλες αυτές τις διαφορετικές πηγές φωτός, διαθλάται από τα σταγονίδια νερού της ομίχλης που έρχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό. Η πυκνότητα των σταγόνων που μεταφέρει η ομίχλη κάνουν το φως να "χορεύει" προς πολλές κατευθύνσεις, δυσκολεύοντας το να εμφανιστεί στον παρατηρητή, και μπερδεύει την ορατότητα μας μέσα από αυτό...

Αναδημοσίευση από :  24grammata

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο Ποσειδώνας του Monterossο

Ο Ποσειδώνας του Monterossο, στην Fegina της Ιταλίας. Το 14 μέτρων άγαλμα φιλοτεχνήθηκε από τον Arrigo Minerbi. Ο Ποσειδώνας κράταγε εκτός από την τρίαινα του, και ένα μεγάλο κοχύλι. Κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η βίλα της οποίας τμήμα αποτελούσε το άγαλμα βομβαρδίστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα το άγαλμα του Ποσειδώνα να υποστεί καταστροφές. 

                                              Στην πρώτη φωτογραφία, το άγαλμα σήμερα.

Στην δεύτερη φωτογραφία, λεπτομέρεια του προσώπου.

 

Στην τρίτη φωτογραφία, το άγαλμα πριν τον πόλεμο.

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Οι Νταγιουάν, οι Μεγάλοι Ίωνες στην Κίνα

Ταπισερί Ελληνιστικής περιόδου το οποίο χρονολογείται περίπου από τον 3ο αιώνα π.χ, έως τον 4ο μ.χ. Βρέθηκε σε ανασκαφές που έγιναν το 1983–1984 a, 30 km Δυτικά του Hotan (Khotan), στην Tarim Basin. Εκτίθενται στο Μουσείο Xinjiang, Ürümqi, China.

Οι παραστάσεις απεικονίζουν ένα πολεμιστή με γαλάζια μάτια ο οποίος κρατάει ακόντιο, ενώ στο μέτωπο του φέρει σύμβολο βασίλειο της Ελληνιστικής περιόδου, και ένα Κένταυρο. Η τοιχογραφία αποτελεί πειστήριο των επαφών που είχαν τα Ελληνιστικά βασίλεια με την Κίνα, τον 3ο πχ. αιώνα.

Οι Νταγιουάν ή Ταγιουάν (Κινέζικα: 大宛, pinyin Dàyuān, Μεγάλοι Ίωνες) ήταν λαός στην τοποθεσία της κοιλάδας Φεργκάνα στην Κεντρική Ασία, ο οποίος περιγράφεται στα Κινεζικά ιστορικά έργα των Γραπτών του Μεγάλου Ιστορικού.

Οι Κινεζικές μαρτυρίες, περιγράφουν τους Νταγιουάν ως κατοίκους οχυρωμένων πόλεων με τους ίδιους να έχουν Καυκάσια χαρακτηριστικά, και οι τρόποι και έθιμα τους να είναι πανομοιότυποι με τους κατοίκους του Ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, ένα Ελληνιστικό βασίλειο το οποίο κυβερνούσε την περιοχή της Βακτρίας, νοτιότερα, στην περιοχή που αντιστοιχεί στο σημερινό βόρειο Αφγανιστάν.

Οι Νταγιουάν περιγράφονται επίσης ως ικανοί τεχνίτες καθώς και πως έτρεφαν ιδιαίτερη αγάπη στο κρασί. Οι Νταγιουάν, ήταν πιθανώς οι απόγονοι των Ελλήνων αποίκων και στρατιωτών οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή το329 π.Χ. μέσω των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και αργότερα μετακινήθηκαν βορειότερα από την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη, ευημερώντας παράλληλα με τα Ελληνιστικά βασίλεια των Σελευκιδών και των Ελληνοβακτρών, μέχρι που απομονώθηκαν από τους νότιους πληθυσμούς λόγω των μαζικών μεταναστεύσεων των Τόχαρων περίπου το 160 π.Χ. από τα βόρεια της Κίνας. 

Φαίνεται πως η ονομασία Γιουάν, ήταν απλώς μια μεταγραφή της Ινδικής λέξης Γιόνα ή Γιαβάνα, η οποία χρησιμοποιούνταν σε όλη την Ασία για να περιγράψει τους Έλληνες(Ίωνες), έτσι το Τα-γιουάν παίρνει τη σημασία του Μεγάλοι Ίωνες.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ των Νταγιουάν και των Κινέζων είναι ιστορικά κρίσιμη, καθώς αντιπροσωπεύει μια από τις πρώτες κύριες επαφές μεταξύ ενός αστικοποιημένου δυτικού πολιτισμού και του Κινεζικού, προλειαίνοντας το έδαφος για τον μετέπειτα σχηματισμό του Δρόμου του Μεταξιού, ο οποίος έγινε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Ανατολής και Δύσης κατά τις εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές που ξεκίνησαν από τον 1ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκαν έως τον 15ο αιώνα.

Περίπου στο 130 π.Χ., το χρονικό σημείο των ταξιδιών του Ζανγκ Κιουάν στην Κεντρική Ασία, οι Νταγιουάν περιγράφονται ως οι κάτοικοι μιας τοποθεσίας που αντιστοιχεί στη Φεργκάνα, στη μακρινή δύση της Κινεζικής αυτοκρατορίας.

“Η πρωτεύουσα του βασιλείου των Νταγιουάν είναι η πόλη της Γκουισάν [Khujand], απομακρυσμένη από το Τσανκάν στα 12,550 λι [κινέζικη μονάδα μέτρησης] . Το βασίλειο περιέχει 60.000 οικογένειες, και ο πληθυσμός του είναι 300.000, με 60.000 εκπαιδευμένους στρατιώτες, έναν αντιβασιλέα, και ένα πρίγκηπα ως Εθνικό Βοηθό. Η έδρα του κυβερνήτη βρίσκεται στα ανατολικά σε απόσταση 4,031 λι.” (Han Shu)

Στα νοτιοδυτικά τους υπήρχαν οι περιοχές των Γουεζί Τόχαρων, με τους Ελληνοβάκτριους να βρίσκονται ακόμα πιο νότια, πέρα από τον Ώξο“ Η μεγάλη Γουέ-τσι [Yueh-chih] βρίσκεται περίπου 2000 ή 3000 λι δυτικά των Νταγιουάν, κατοικούν στα βόρεια του ποταμού Κουέι [Kuei, Ώξος]. Στα νότια τους υπάρχει η Νταξία [[[Βακτριανή]]], στα δυτικά οι ΑνξίςΠάρθες, στα βόρεια οι Κανγκτζού Σογδιανοί.” (Shiji, 123.5b)

Η εξιστόρηση συνεχίζει λέγοντας πως οι Τόχαροι αρχικά κατοικούσαν στην λωρίδα της Γκανσού (κεντρική Κίνα), πριν να νικηθούν από τους Χιονγκ-νου του Μάο-τουν και αργότερα επίσης από τον γιο του το 176 π.Χ., κάτι που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν πέρα από την περιοχή των Νταγιουάν και να επανεγκατασταθούν στη Δύση πάνω στις όχθες τουποταμού Ώξου, μεταξύ της περιοχής των Νταγιουάν και της Βακτρίας στο νότο. Τα έθιμα των Νταγιουάν αναφέρονται πως είναι πανομοιότυπα με αυτά των Ελληνοβακτριανών στο νότο, οι οποίοι είχαν ιδρύσει το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής.

“Τα έθιμα τους [των Βακτρίων] είναι τα ίδια με αυτά των Νταγιουάν. Οι άνθρωποι έχουν σταθερές κατοικίες και ζουν μέσα σε οχυρωμένες πόλεις και κανονικά σπίτια όπως οι Νταγιουάν. Δεν έχουν μεγάλους βασιλείς ή αυτοκράτορες, αλλά παντού μέσα στις οχυρωμένες πόλεις τους έχει η κάθε μια τον δικό της μικρό βασιλιά.” (Shiji, 123.3b).

Περιγράφονται ως αστικοί πληθυσμοί, σε αντίθεση με τους πληθυσμούς των Τόχαρων, Γουσούν (Wusun) ή τους Χιονγκ-νου οι οποίοι ήταν όλοι νομάδες.

“Έχουν οχυρωμένες πόλεις και σπίτια, οι μεγάλες και οι μικρές πόλεις τους ανήκουν, εβδομήντα στον αριθμό, περιέχουν συνολικό πληθυσμό μερικών εκατοντάδων χιλιάδων…Υπάρχουν πάνω από εβδομήντα άλλες πόλεις στη χώρα.” (Han Shu)

Ο Στζί σχολιάζει την Καυκάσια εμφάνιση και τον πολιτισμό των ανθρώπων στη γη των Νταγιουάν:

"Ο Ζανγκ Κιουάν αφήνει τον αυτοκράτορα Χαν Γουντί, αναχωρώντας για την εξερεύνησή του στην Κεντρική Ασία από το 138 έως το 126 π.Χ., ζωγραφική σπηλαίου του Μογκάο".

Αν και τα κράτη από το Νταγιουάν μέχρι την Άνξι [Βακτριανή] μιλάνε αρκετά διαφορετικές γλώσσες, τα έθιμα και οι τρόποι τους είναι γενικά παρόμοια και οι γλώσσες τους αλληλοκατανοητές μεταξύ τους. Οι άνδρες έχουν όλοι βαθουλωτά μάτια και πυκνά γένια και μουστάκια. Είναι έμπειροι στο εμπόριο και θα παζαρέψουν μέχρι και το κλάσμα ενός λεπτού στην τιμή. Οι γυναίκες τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού, και οι άντρες αποφασίζουν παίρνοντας υπ'όψιν την γνώμη των γυναικών τους Ήταν σπουδαίοι τεχνίτες και εκτιμούσαν πολύ το κρασί:

“Συνεχώς οι Νταγιουάν φτιάχνουν κρασί από τα σταφύλια. Οι πλούσιοι ανάμεσα τους αποθηκεύουν ως και 10,000 πέτρες[μονάδα μέτρησης βάρους, stone, 10.000 ισούνται με 63.5 τόνους] και παραπάνω στα κελάρια τους, και το κρατάνε για αρκετές δεκάδες χρόνια χωρίς να χαλάει. Στους ανθρώπους αυτούς αρέσει το κρασί.” (Shiji, 123).

Σύμφωνα με τον Στζί, τα σταφύλια και η αλφάλφα εισήχθησαν στη Κίνα από τους Νταγιουάν μετά το ταξίδι του Ζανγκ Κιουάν:

"Οι περιοχές γύρω από το Νταγιουάν φτιάχνουν κρασί από σταφύλια, και οι πιο οικονομικά επιφανείς κρατάν ως και 10,000 ή περισσότερα πίκουλ αποθηκευμένο. Μπορεί να κρατηθεί για ως είκοσι με τριάντα χρόνια χωρίς να χαλάσει. Οι άνθρωποι αγαπούν το κρασί και τα άλογα το αλφάλφα. Οι αντιπρόσωποι του Χαν επέστρεψαν φέρνοντας σταφύλια και αλφάλφα σπόρους στην Κίνα και ο αυτοκράτορας για πρώτη φορά δοκίμασε να φυτέψει τα φυτά αυτά σε γόνιμο έδαφος. Αργότερα, όταν ο Χαν απέκτησε μεγάλο αριθμό των "ουράνιων αλόγων" και οι αντιπρόσωποι από άλλες χώρες άρχισαν να καταφθάνουν με τις συνοδείες τους, η γη σε όλες τις πλευρές των καλοκαιρινών παλατιών και πύργων αναψυχής του αυτοκράτορα ήταν φυτεμένη με σταφύλια και αλφάλφα τόσο μακριά όσο μπορεί να δεί το μάτι."

Ο Στζί ισχυρίζεται επίσης πως η χύτευση μετάλλων εισήχθη στους Νταγιουάν από λιποτάκτες στρατιώτες των Χαν:

"η χύτευση των νομισμάτων και των σκευών τους ήταν πριν άγνωστη. Αργότερα όμως, όταν κάποιοι από τους Κινέζους στρατιώτες που συνόδευαν τις αντιπροσωπείες των Χαν αυτομόλησαν και παραδόθηκαν στους ανθρώπους αυτών των περιοχών, τους δίδαξαν πως να χυτεύουν το μέταλλο και να κατασκευάζουν όπλα."

Μετά τις αναφορές του Ζανγκ Κιουάν ο οποίος αρχικά είχε σταλθεί για να συνάψει συμμαχία με τους Τόχαρους εναντίον των Χιονγκ-νου -χωρίς αποτέλεσμα-, ο Κινέζος αυτοκράτορας Χαν Γουντί ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων με τους ανεπτυγμένους αστικούς πολιτισμούς της Φεργκάνα, Βακτριανής και Παρθίας.

“Ο Γιός του Ουρανού στο άκουσμα όλων αυτών αποφάσισε έτσι λοιπόν: Η Φεργκάνα [Νταγιουάν] και οι κατοχές της Βακτριανής και της Παρθίας είναι μεγάλες χώρες, γεμάτες με σπάνια αγαθά, και με πληθυσμούς που ζουν σε μόνιμες κατοικίες και με επαγγέλματα τα οποία μοιάζουν αρκετά με αυτά των Κινέζων, αλλά με αδύναμους στρατούς, και με μεγάλη εκτίμηση στην πλούσια παραγωγή της Κίνας” (Shiji, 123)

Οι Κινέζοι στη συνέχεια έστειλε πολυάριθμες αποστολές, γύρω στις δέκα ανά έτος, σε αυτές τις χώρες και τόσο μακριά όσο η Συρία των Σελευκιδών.

“Έτσι περισσότερες αποστολές απεστάλησαν στο Αν-σι Παρθία, Αν-τσάι Αλανοί, Λι-καν Συρία των Σελευκιδών, Τιαου-τσι Χαλδαία, και Σον-του [Ινδία]... Ως γενική εκτίμηση, μάλλον πάνω από δέκα τέτοιες αποστολές στάλθηκαν κατά τη διάρκεια ενός έτους, και το λιγότερο πέντε ή έξι.” (Shiji, 123)

Οι Κινέζοι ήταν επίσης έντονα γοητευμένοι από τα ψηλά και δυνατά άλογα ("ουράνια άλογα") που είχαν στην κατοχή τους οι Νταγιουάν, των οποίων η χρήση από τους Κινέζους θα ήταν κρίσιμης σημασίας στη διαμάχη τους με τα τουρκομογγολικά φύλα των Χιονγκ-νου. Η άρνηση των Νταγιουάν να προσφέρουν μεγάλο αριθμό αλόγων, μαζί με μια αλληλουχία μικροσυμπλοκών και απώλειας σεβασμού, οδήγησαν στο θάνατο ενός Κινέζου απεσταλμένου και την κατάσχεση του χρυσού τον οποίο είχαν στείλει οι Κινέζοι ως πληρωμή για τα άλογα.

Πηγή .wikipedia.org

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Σοφία, φιλοσοφία και αλήθεια…

Σοφία είναι όλα αυτά που έχουν «γίνει κτήμα σου» , από όλες τις γνώσεις και τις πληροφορίες που έχεις αποκτήσει. Η διαδικασία αυτή είναι συσσωρευτική συν το χρόνω, απαιτεί κατανόηση, και βίωση - ει δυνατόν -, της ανθρώπινης υπόστασης αλλά και συμπαντικών μυστικών.

Ο Πλάτωνας αναφέρει πως:  “.. η γνώση αυτή (η σοφία), δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με λόγια όπως οι άλλες επιστήμες. Χρειάζεται μακρά μελέτη του θέματος και διάπλαση του εαυτού με αυτήν. Τότε, είναι σαν μία σπίθα να ξεπηδά και να ανάβει ένα φως που από εκεί και μετά είναι ικανό να αυτοσυντηρείται”.

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) :

“Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει. Ξεκινάμε από ένα σταθμό που ονομάζεται άγνοια. Είναι ο σταθμός, στον οποίο μένουν όλοι εκείνοι που ούτε καν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν και, επομένως, δεν έχουν καμία ανάγκη να μάθουν. Αν κάποιος αποφασίσει να ανέβει στο τρένο, είναι επειδή κάποιος τού έχει απλώσει το χέρι.

Αν ανέβει στο τρένο και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, θα φτάσει στον τόπο των ερευνητών. Αν το κάνει καλά και δεν χάσει τον δρόμο του, θα φτάσει και στον επόμενο σταθμό. Τον σταθμό των δασκάλων. Κάποιοι από τους δασκάλους αποφασίζουν να διδάξουν, ενώ ορισμένοι θέλουν να μείνουν μόνοι με τις γνώσεις τους. Αν ένας δάσκαλος ζήσει πολλά πράγματα για πολλά χρόνια, ίσως καταφέρει να ανέβει ξανά στο τρένο για να φτάσει στον σταθμό της σοφίας, που είναι ο τελευταίος. Είναι ο τόπος όπου ζουν όλοι αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν.

Είναι αστείο, αλλά, αν ρωτήσεις έναν πραγματικά σοφό, θα σου απαντήσει «δεν γνωρίζω αν γνωρίζω», όπως ακριβώς θα σου απαντούσε ένας αδαής. Ίσως γι΄ αυτό σε αυτή την κοινωνία που ζούμε θεωρούμε αδαείς κάποιους σοφούς και κάποιους αδαείς τούς θεωρούμε σοφούς”.

Ο Σωκράτης υποστήριζε πως : ‘Αρχή σοφίας της αγνοίας η γνώσις’, δηλαδή: “ Η γνώση της άγνοιας του συνιστά την αφετηρία της (αληθινής) σοφίας για έναν άνθρωπο” . Η γνώση είναι μία ατέρμονη και επίπονη διαδικασία, και προϋποθέτει μια διαρκή αναθεώρηση προηγουμένων πεποιθήσεων κι απόψεων. Είναι όπως το ποτάμι που σταματά να ρέει, βαλτώνει, γίνεται λίμνη αποσύνθεσης, και εστία μολύνσεων..

Ο Κρισναμούρτι , αναφέρει σχετικά με όσους υποστηρίζουν πως κατέχουν την αλήθεια και την περιορίζουν μέσα από τυπολατρίες και δόγματα: 

“ Η αλήθεια δεν έχει μονοπάτι και αυτή είναι η ομορφιά της αλήθειας, είναι η ζωή. Ένα πεθαμένο πράγμα έχει μονοπάτι για να το φτάσεις γιατί είναι κάτι στατικό, αλλά μόλις δεις ότι η αλήθεια είναι κάτι ζωντανό που κινείται, που δεν έχει σταμάτημα, που δεν είναι σε κανένα ναό, τζαμί ή εκκλησία και που καμία θρησκεία, κανένας δάσκαλος και κανένας φιλόσοφος, κανένας δεν μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτή - τότε θα δεις επίσης ότι αυτό το ζωντανό πράγμα είναι αυτό που πραγματικά είσαι εσύ – ο θυμός σου, η βαρβαρότητα σου, η βία σου, η απόγνωση σου, η αγωνία και η θλίψη μέσα στην οποία ζεις.

Μέσα στην κατανόηση όλων αυτών βρίσκεται η αλήθεια, και μπορείς να την κατανοήσεις μόνο εάν ξέρεις να βλέπεις αυτά τα πράγματα στην ζωή σου. Και δεν μπορείς να βλέπεις μέσα από μία ιδεολογία, ή ένα φίλτρο από λόγια, μέσα από ελπίδες και φόβους. Βλέπετε λοιπόν ότι δεν μπορείτε να εξαρτιέστε από κανέναν. Δεν υπάρχει οδηγός, δάσκαλος, δε υπάρχει αυθεντία...”

Ως επίλογο θα πρότεινα : Αποφύγετε όσους υποστηρίζουν πως κατέχουν την απόλυτη και μοναδική αλήθεια, ακολουθήστε ίσως όσους την αναζητούν…..

Ο "Τέταρτος Δρόμος", Γ.Ι. Γκουρτζίεφ

Σύμφωνα με τον "Τέταρτο Δρόμο", του Γεώργιου Γκουρτζίεφ,   η μέθοδος αυτή αυτογνωσίας και "πνευματικής ολοκλήρωσης",  έρχεται  σε αντιδιαστολή με τους τρεις ήδη υπάρχοντες γνωστούς παραδοσιακούς δρόμους προς την πνευματική ολοκλήρωση, του φακίρη, του μοναχού και του γιόγκι. Σύμφωνα με το διαχωρισμό αυτό, ο δρόμος του φακίρη είναι ο δρόμος της πάλης με το υλικό σώμα. Ο άνθρωπος που εργάζεται με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αναπτύξει τη θέλησή του υποχρεώνοντας το σώμα του σε φοβερές ταλαιπωρίες, όμως οι άλλες δυο λειτουργίες του, το συναίσθημα και η σκέψη, παραμένουν υποανάπτυκτες. 

Ο δεύτερος δρόμος του μοναχού, είναι ο δρόμος της πίστης, του θρησκευτικού συναισθήματος και της θυσίας. Ο μοναχός επικεντρώνει την εργασία του στο συναίσθημα. Προσπαθεί, παλεύοντας σκληρά και για χρόνια με τον εαυτό του, να υποτάξει όλα του τα συναισθήματα σε ένα, στην πίστη, και έτσι να αναπτύξει μέσα του την πολυπόθητη ενότητα. Όμως και στην περίπτωση αυτή, οι δυο άλλες λειτουργίες, το σώμα και η σκέψη, δεν αναπτύσσονται. 

Ο τρίτος δρόμος είναι του γιόγκι. Είναι ο δρόμος της γνώσης, του νου. Ο άνθρωπος που βαδίζει αυτό το δρόμο αναπτύσσει το νου του στοχεύοντας στην πνευματική τελείωση, όμως το σώμα και τα συναισθήματά του δεν αναπτύσσονται. Μπορεί να φτάσει στο σημείο να ξέρει τα πάντα, όμως δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Για να αρχίσει να πράττει θα πρέπει να κυριαρχήσει πάνω στο σώμα και στα συναισθήματά του, και αυτό απαιτεί μια επιπλέον μακροχρόνια εργασία που είναι αμφίβολο αν θα προλάβει να φέρει σε πέρας. Το ίδιο κατ' αντιστοιχία ισχύει και στους δυο προηγούμενους δρόμους. Πέρα από τις δυσκολίες αυτές και οι τρεις αυτοί δρόμοι απαιτούν για να τους ακολουθήσει κανείς, να αποσυρθεί από τη ζωή και να απαρνηθεί τα εγκόσμια. Ταυτόχρονα όμως, "οι δρόμοι είναι οι μόνες μέθοδοι που υπάρχουν για την ανάπτυξη των κρυμμένων δυνατοτήτων του ανθρώπου, και αυτό με τη σειρά του δείχνει πόσο δύσκολη και σπάνια είναι αυτή η ανάπτυξη". 

Μπροστά στην κατάσταση αυτή ο Γκουρτζίεφ επισημαίνει ότι η θέση του ανθρώπου που ζει στη σύγχρονη κοινωνία και που αναζητάει τη Γνώση, δεν θέλει όμως να απαρνηθεί τα εγκόσμια και βέβαια δεν μπορεί να περιμένει τίποτε από τις διάφορες "αποκρυφιστικές και μυστικιστικές σχολές" του συρμού, θα ήταν πραγματικά απελπιστική αν δεν υπήρχε η δυνατότητα ενός Τέταρτου Δρόμου.

Ο Τέταρτος Δρόμος ή "ο δρόμος του πονηρού ανθρώπου", λέει ο Γκουρτζίεφ, δεν απαιτεί να αποσυρθεί ο άνθρωπος από τη συνηθισμένη του ζωή. Αρχίζει πολύ πιο πέρα από το δρόμο του γιόγκι και αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι προετοιμασμένος σοβαρά και πολύπλευρα μέσα από την ίδια τη ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι σε αντιδιαστολή με τους τρεις παραδοσιακούς δρόμους, ο Τέταρτος Δρόμος δεν έχει καθορισμένη μορφή και πρώτα απ' όλα θα πρέπει να τον ανακαλύψει κανείς. Συνδυάζει την εργασία ταυτόχρονα και στο σώμα και στο συναίσθημα και στο νου, συν κάτι ακόμα. Αυτό το κάτι είναι κάποιο μυστικό που γνωρίζει ο "πονηρός άνθρωπος" και με τη βοήθειά του ξεπερνάει το φακίρη, το μοναχό και το γιόγκι.

Στόχος του ανθρώπου που βαδίζει τον Τέταρτο Δρόμο είναι η ανάπτυξη της συνείδησης. Με τον όρο συνείδηση ο Γκουρτζίεφ εννοούσε κάτι τελείως διαφορετικό από τη διανοητική λειτουργία και επίγνωση. Σύμφωνα με τον ίδιο, η ικανότητα για συνείδηση απαιτεί μία αρμονική συγχώνευση και λειτουργία των ξεχωριστών ενεργειών της σκέψης, του συναισθήματος και του σώματος. Από την άποψη αυτή ο άνθρωπος, όπως είναι, είναι ένα ανολοκλήρωτο ον, που ασυνείδητα άγεται και φέρεται από τις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις του, που εγείρονται ανάλογα κάθε φορά με τα υπάρχοντα εξωτερικά ερεθίσματα και καταστάσεις. 

Παρόλα αυτά, όπως ο Γκουρτζίεφ υποστηρίζει και μέσα από μια μεγάλη ποικιλία μεθόδων και ασκήσεων έδειξε στους μαθητές του, η κατάσταση αυτή είναι δυνατόν να αλλάξει. Με σοβαρή και έντονη εργασία στον εαυτό του ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί εσωτερικά και να γίνει ένα ολοκληρωμένο ον, να αποκτήσει εσωτερική ενότητα, θέληση, ατομικότητα, αντικειμενική γνώση, και την ικανότητα να πράττει με την αληθινή σημασία του όρου.

 * Ο Γ.Ι. Γκουρτζίεφ (1866-77; - 1949) ήταν ένας πνευματικός δάσκαλος Ελληνο-Αρμενικής καταγωγής. Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη (Gyumri) της σημερινής Αρμενίας. Μεγάλωσε στο Καρς του Καυκάσου, ενώ ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Κεντρική Ασία, Αίγυπτο, Ελλάδα) σε αναζήτηση σχολών πνευματικής γνώσης.

Μαθητές του υπήρξαν σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Π.Ντ. Ουσπένσκυ, ο Maurice Nicoll, ο John Bennett, ο Thomas de Hartmann και αρκετοί άλλοι.

Το 1922 ίδρυσε στο Παρίσι το Ινστιτούτο για την Αρμονική Ανάπτυξη του Ανθρώπου. Αν και το Ινστιτούτο δεν λειτούργησε για πολλά χρόνια, ο ίδιος δεν σταμάτησε να μεταδίδει τις γνώσεις του μέχρι και τον θάνατό του τον Οκτώβριο του 1949 στο Παρίσι.

Ο Γκουρτζίεφ μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, ακούγοντας ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα και απαγγελίες από τα μεγάλα έπη της Ανατολής, που άφησε βαθιά τα σημάδια του για όλη του ζωή. Από μικρή ηλικία είχε την τύχη να μαθητέψει κοντά σε σπουδαίους δασκάλους, τόσο στην Ορθόδοξη Εκκλησία όσο και στο σχολείο της πόλης του και έτσι να πάρει μια σπάνια μόρφωση για την εποχή του. Ανήσυχο πνεύμα, δεν υπήρχε τομέας της τότε επιστήμης, όπως ο ίδιος γράφει, που να μη τον απασχολήσει σοβαρά, φτάνοντας στο σημείο στα 17 του χρόνια, να έχει μελετήσει σχεδόν τα πάντα. Ωστόσο, τίποτε από αυτά δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής που τον βασάνιζαν. 

Έχοντας πειστεί ότι υπάρχει μια Γνώση διαχρονική, που υπερβαίνει τη συνηθισμένη ακαδημαϊκή πληροφόρηση, και ότι αυτή η Γνώση θα πρέπει κάπου να παραμένει ζωντανή και καλά προφυλαγμένη, συστήνει με μερικούς φίλους του, που είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα, μια ομάδα έρευνας με το όνομα "Αναζητητές της Αλήθειας". Για 20 περίπου χρόνια ταξιδεύει, άλλοτε μόνος και άλλοτε με τους συντρόφους του, σε πολλά μέρη της Ασίας και της Αφρικής, αναζητώντας να βρει στοιχεία και το νήμα που θα τον συνδέσει με αυτή την Ανώτερη Γνώση. 

Το κεφάλαιο αυτό της ζωής του παραμένει το πιο μυστηριώδες, αν και τα γεγονότα που παρουσιάζει ο ίδιος στο βιβλίο του Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους σχετικά με αυτήν την περίοδο της ζωής του, αναφέρονται σε μια σειρά από ταξίδια και επαφές του με σχολές και μοναστήρια από όλες σχεδόν τις μεγάλες παραδόσεις του κόσμου. 

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Η έννοια του αρχαίου Έλληνα ήρωα

Η έννοια του Αρχαίου Έλληνα ήρωα προβάλλεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στο τεράστιο φάσμα της μέχρις στιγμής σωζόμενης Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Η θεμελιώδης έννοια που χαρακτηρίζει τον Αρχαίο Έλληνα ήρωα είναι η έννοια του κλέους.

Ως κλέος, ορίζεται η δόξα, η φήμη που αποκτά όχι μόνο ο ήρωας, αλλά και η οικογένειά του και οι μετέπειτα από αυτόν γενιές χάρη στα ανδραγαθήματά του στο πεδίο της μάχης. Η έννοια του κλέους συνδυάζεται με τις συνώνυμες έννοιες τηςἀριστείας και της ὑστεροφημίας. Οι επιτυχίες ενός ήρωα στο πεδίο της μάχης αποτελούσαν την ἀριστείατου και του εξασφάλιζαν ὑστεροφημία στις επερχόμενες γενιές ανά τους αιώνες. Επομένως, αντιλαμβανόμαστε ότι για τον Αρχαίο Έλληνα ήταν απαραίτητη η συμμετοχή του στον πόλεμο, καθώς η ανδρεία ήταν αυτή που του εξασφάλιζε την ἀριστεία και τον τίτλο του ήρωα.

Το να επιδιώκει κάποιος όμως, τον θάνατο στη μάχη αποτελεί μια αρχή που σίγουρα εμάς μας ξενίζει. Ωστόσο, αυτό θα το αντιληφθούμε καλύτερα, αν λάβουμε υπόψη μας την ετυμολογία της λέξηςήρωας. Ο ἥρως λοιπόν, παράγεται από τη λέξη ὥρα, διότι δηλώνει ότι η κατάλληλη ώρα για τον ήρωα είναι όταν πεθαίνει στο πεδίο της μάχης, δείχνοντας αυτοθυσία και αυταπάρνηση για την τιμή και το κλέος.

Ο ήρωας δηλαδή, βρίσκεται στην καλύτερή του ώρα, στο πλήρωμα του χρόνου της ζωής του, όταν πεθαίνει στη μάχη. Επιπροσθέτως, ο ἥρως μπορεί να συνδεθεί ετυμολογικά με την Ἤρα. Η θεότητα αυτή θεωρούνταν υπεύθυνη για την αλληλοδιαδοχή των εποχών και γενικότερα, για την πραγματοποίηση διάφορων συμβάντων στην ανθρώπινη ζωή στην κατάλληλη ώρα.

Αυτή η ετυμολογική σύνδεση της Ήρας, της ώρας και του ήρωα βρίσκει απήχηση στον Ηρακλή, ο οποίος θεωρείται το ιδανικό πρότυπο ήρωα, το μοντέλο για όλους τους ήρωες, που υπερβαίνει ακόμη και τον Αχιλλέα. Μάλιστα, ο Ηρακλής ενσαρκώνει χαρακτηριστικά γνωρίσματα, θεμελιώδη και απαραίτητα για κάθε ήρωα: είναι κατάλληλος στο να φέρει εις πέρας την αποστολή των δώδεκα άθλων του και δεν διστάζει να ανταγωνιστεί ακόμη και την Ήρα στην προσπάθειά του να παρατείνει τον χρόνο ζωής του.

Έτσι, η Ηρακλής είναι σα να ξαναγεννιέται από την Ήρα τη δεύτερη φορά και να μετατρέπεται σε εικονικό γιο της, αφού άλλωστε μοιάζει στη συγκεκριμένη θεότητα. Ο δυναμισμός και η μαχητικότητά του, που τον οδηγούν ακόμη και σε ανήθικες πράξεις για το αξιακό σύστημα της εποχής εκείνης, αλλά και της σημερινής, όπως στο να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη και να σκοτώσει τους αδερφούς της Ιόλης για να την πάρει γυναίκα του, παρά το ότι ήταν ήδη παντρεμένος με τη Δηιάνειρα.

Ένα άλλο ιδανικό μοντέλο ήρωα που αντλούμε από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι ο Αχιλλέας στην ομηρική Ἰλιάδα. Ο Αχιλλέας όχι μόνο επιλέγει και ενδιαφέρεται για το κλέος, την ἀριστείακαι την ὑστεροφημία του, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι το κλέος καθορίζει και ορίζει την επική του ταυτότητα.

Η μῆνις του Αχιλλέα, δηλαδή ο ασυγκράτητος και υπερβολικός θυμός του για την απώλεια του λαφύρου του, της Βρισηίδας, αποτελεί το κεντρικό θέμα της Ἰλιάδος, γύρω από το οποίο συνυφαίνεται όλος ο ιστός των δέκα ετών του Τρωικού Πολέμου· γι’ αυτό, ο Όμηρος,-ή καλύτερα, ο ομηρικός ποιητής, καταφέρνει να παρουσιάσει με τον περίτεχνο και αριστοτεχνικό του τρόπο όλο το φάσμα και τα γεγονότα του δεκαετούς Τρωικού Πολέμου, παρά το ότι η αφήγησή του διαρκεί μόλις 51 ημέρες.

Μία βασική έννοια που συνδέεται με το κλέος, είναι η έννοια της επικής ταυτότητας του ήρωα. Πρόκειται για θεμελιώδη αρχή του έπους και της ιδεολογία του ήρωα στην Κλασσική Εποχή και Λογοτεχνία. Η επική ταυτότητα των ομηρικών ηρώων συγκροτείται ακριβώς από την ανάγκη και το χρέος που οφείλουν να αισθάνονται να εξασφαλίσουν το κλέος, την ἀριστεία και την ὑστεροφημία για τον εαυτό τους και τα μέλη της οικογένειάς τους, αλλά και τις επόμενες γενιές.
                     

Αν δεν το επιδιώκει και προτιμήσει μια ήσυχη ζωή, μακριά από τις μάχες και τις ευκαιρίες για ανδραγαθήματα, θα έχει απεμπολήσει την επική του ταυτότητα, δηλαδή δεν θα έχει καταφέρει να πετύχει το κλέος και την ἀριστεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί και ο Οδυσσέας, ο οποίος πρέπει να φύγει από το νησί της νύμφης Καλυψούς, για να επιστρέψει στην Ιθάκη και να ξανακερδίσει την οικογένεια του, τον λαό του και το βασίλειό του.

Ειδικά ο Οδυσσέας, έχει πολλές περιπέτειες και κατ’ επέκταση και σημαντικά κατορθώματα, που του εξασφαλίζουν την επική του ταυτότητα: τα κατορθώματα του στη μάχη του Τρωικού Πολέμου, η επινόηση του Δούρειου Ίππου που οδήγησε στην κατάκτηση και άλωση της Τροίας και τη νίκη των Αχαιών, η απόκρουση όλων των κινδύνων και δυσκολιών κατά το θαλάσσιο ταξίδι της επιστροφής του, η αντιμετώπιση του διλήμματος που βιώνει του αν θα παραμείνει στην Καλυψώ ή θα την εγκαταλείψει και θα επιστρέψει στην πατρίδα του και φυσικά, η συνέχεια του αγώνα του στον οίκο του· ο αναγνωρισμός του από τα μέλη του οικογενειακού του περιβάλλοντος (Τηλέμαχος, παραμάνα, Πηνελόπη, Λαέρτης) και η αντιμετώπιση των μνηστήρων (Μνηστηροφονία, ραψωδίες ν-ω). Ο αγώνας του Οδυσσέα και κατ’ επέκταση και ο στόχος που φιλοδοξεί να επιτύχει είναι διττός: τόσο η επιστροφή στην πατρίδα όσο και ο αγώνας για την ανάκτηση του βασιλείου του από τους μνηστήρες.

Και η επική ταυτότητα του Αχιλλέα κλονίζεται. Ο Αχιλλέας, όταν απειλεί ότι θα αποσυρθεί από τον πόλεμο και θα αποφασίσει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ζήσει μια ήρεμη, οικογενειακή ζωή, θέτει σε κίνδυνο την επική του ταυτότητα, αφού απαρνείται τον πόλεμο και επομένως, την ευκαιρία για κλέοςκαι ἀριστεία. Ωστόσο, ο θάνατος του Πατρόκλου τον κάνει να επιστρέψει στη μάχη για να εκδικηθεί. Μάλιστα, εδώ υπάρχει μια σύνδεση του Αχιλλέα με έναν άλλον ήρωα παλαιότερου, μη σωζόμενου έπους, του Μελεάγρου, ο οποίος επέστρεψε στη μάχη μετά από προτροπές της γυναίκας του, Κλεοπάτρας.

Οι μελετητές ανιχνεύουν ακόμη και ετυμολογική σύνδεση μεταξύ των ονομάτων του Πατρόκλου και της Κλεοπάτρας, καθότι το ένα αποτελεί αντιστροφή του άλλου και στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνώνυμα ονόματα· και οι δύο έχουν κλέος που τους δίνεται από τον πατέρα, δηλαδή από την καταγωγή τους (Πάτρο-κλος < πατήρ + κλέος, Κλεο-πάτρα < Κλέος + πατήρ). Και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν, οι ήρωες επιλέγουν το κλέος και διασώζουν την επική τους ταυτότητα.

Μάλιστα, είναι αξιοσημείωτο ότι και μέσα στα ομηρικά έπη υπάρχουν διάφοροι αοιδοί που τραγουδούν τα κλέα ηρώων, οπότε η σπουδαιότητα αυτού του ζητήματος διαγράφεται εντονότερα. Μάλιστα, οι μελετητές θεωρούν ότι τα άσματα αυτά των αοιδών είναι μικρότερες επικές αφηγήσεις, αρμονικά και οργανικά ενταγμένες στα ομηρικά έπη και ίσως, οι αοιδοί να αποτελούν αντανακλάσεις του Ομήρου ή του ομηρικού ποιητή. Αυτό το στοιχείο δείχνει και την πολυπλοκότητα των αφηγηματικών τεχνικών των ομηρικών επών.

Αθηνά Ν. Μαλαπάνη

Πηγή : classicsatathens.blogspot.g

*Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, αντλήθηκαν πληροφορίες και ερεθίσματα από το βιβλίο G. Nagy, The Ancient Greek Hero in 24 Hours, διαθέσιμο στην ιστοσελίδα https://courses.edx.org/courses/HarvardX/CB22.1x/2013_SOND/htmlbook/0/, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Harvard.

[1] Η βιολογική μητέρα του Ηρακλή είναι η θνητή Αλκμήνη, η οποία απέκτησε κι άλλον έναν γιο, δίδυμο του Ηρακλή, τον επίσης θνητό Ιφικλή. Ο Ηρακλής είναι θνητός μόνο από την πλευρά της μητέρας του, διότι πατέρας του είναι ο Δίας, σύμφωνα με τον μύθο.

[2] Προτιμάμε τον όρο ομηρικός ποιητής, διότι σύμφωνα με το Ομηρικό Ζήτημα που έχει απασχολήσει και εξακολουθεί να απασχολεί τη φιλολογική έρευνα, μπορεί ο Όμηρος να μην υπήρξε, να είναι ένα πλασματικό πρόσωπο ή ακόμη και τα ποιήματά του να μην ήταν εξ ολοκλήρου δικά του δημιουργήματα· δηλαδή να αποτελούσαν συρραφή πολλών μικρότερων επικών ποιημάτων από διάφορους ποιητές (ραψωδούς) ή ο Όμηρος (ή γενικότερα, κάποιος ποιητής) να συνέθεσε τα έπη του, τα οποία όμως, με την πάροδο των αιώνων δέχθηκαν συμπληρώσεις και προσθαφαιρέσεις από διάφορους ραψωδούς που τα απήγγελναν, αφού βρισκόμαστε στη σφαίρα της προφορικής ποίησης (oral poetry / poesie orale) και δεν υπήρχε κάποιο παγιωμένο κείμενο. Εντούτοις, τη σημερινή εποχή η πλειονότητα των μελετητών τείνει να πιστεύει ότι Όμηρος υπήρξε ή ακόμη κι αν δεν υπήρξε, υπήρξε ένας ποιητής που δημιούργησε τα αποκαλούμενα ομηρικά έπη (Ἰλιάδα & Ὀδύσσεια), έχοντας αντλήσει επιρροές από την προγενέστερη παράδοση (προηγούμενα έπη, ποιήματα, τραγούδια κ.ά. πολλά), όπως άλλωστε είναι φυσικό, αλλά αφομοιώνοντάς τη δημιουργικά και βάζοντας και το προσωπικό του στίγμα.   

[3] Ο πραγματικός χρόνος που διήρκησε ο Τρωικός Πόλεμος είναι 10 χρόνια, ενώ ο αφηγηματικός χρόνος είναι 51 ημέρες.

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος