Άθως, το Άβατο της Αρτέμιδος και των Μουσών στην αρχαία Ελλάδα

Το Άγιο Όρος (επίσημα: Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους ) είναι μια «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία» εντός της Ελλάδας, (ίσως μοναδική στο κόσμο, με εξαίρεση τη κοσμική Λάσα του Θιβέτ), στην χερσόνησο του ΆθωΧαλκιδικής στην Μακεδονία, που θεωρείται κέντρο του Ορθόδοξου μοναχισμού.

Θεωρείται από τα σημαντικότερα τμήματα όχι μόνο της Βαλκανικής, αλλά της Ευρώπης και της Ανατολικής Εκκλησίας λόγω της μεγάλης εθνικής, ιστορικής, θρησκευτικής, γραμματειακής και πολιτισμικής αξίας αυτού ως ακόμη και κέντρου διατήρησης και συντήρησης πλούσιου υλικού, έτσι ώστε να χαρακτηρίζεται "καταφύγιο" και "μουσείο" μοναδικού θησαυρού ελληνικής τέχνης και γραμμάτων. 

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, το όρος Άθωνας συνδέεται με τη γιγαντομαχία μεταξύ των Γιγάντων και των Ολύμπιων θεών, ηγέτης των πρώτων ήταν ο Άθως. Ο Άθως πέταξε έναν τεράστιο βράχο εναντίον του Ποσειδώνα από τη Θράκη, αλλά αστόχησε και ο βράχος έπεσε στη θάλασσα, δημιουργώντας το όρος, στο οποίο δόθηκε το όνομά του. Η Σιθωνία οφείλει το όνοµα της στο Σίθωνα, το γιο του Ποσειδώνα. Χαλκιδική δε, ονομάστηκε εξ αιτίας του εποικισμού των Χαλκιδέων από την Εύβοια !!!  

Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ο θεός Απόλλωνας ερωτεύτηκε τη Δάφνη, κόρη του βασιλιά της Αρκαδίας. Η Δάφνη, προκειμένου να κρατηθεί αγνή, βρήκε καταφύγιο στον κύριο λιμένα του Άθωνα, δίνοντας έτσι το όνομά της σε αυτόν. Από αυτόν το μύθο φαίνεται ότι από τους αρχαίους χρόνους η περιοχή συνδέθηκε με τον αγώνα κατά της σάρκας.

Οι αρχαίοι γεωγράφοι αναφέρουν δέκα πόλεις στη χερσόνησο: Δίον, Θύσσος, Κλεωναί, Ακρόθωοι, Χαράδρια, Παλαιώριον, Σάνη, Ολόφυξος, Απολλωνία, Ουρανούπολις. Κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων ο Άθως αναφέρεται για πρώτη φορά σχετικά με την περσική αποστολή ενάντιον της Ελλάδας υπό την ηγεσία του Μαρδόνιου το 493 π.Χ. Πλέοντας γύρω από τη χερσόνησο, ο περσικός στόλος συνάντησε κακοκαιρία και υπέστη φοβερή καταστροφή. Κατ’αυτό τον τρόπο η αποπειραθείσα εισβολή ματαιώθηκε.

Το 368 π.Χ. η χερσόνησος και οι πόλεις της έγιναν μέρος του κράτους του Φιλίππου Β’. Μερικά έτη αργότερα ο γιος του Αλέξανδρος ο Μέγας έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας και υπέταξε όλο τον ελλαδικό χώρο. Λέγεται ότι εκείνη την περίοδο ένας αρχιτέκτονας, ο Δεινοκράτης, πρότεινε στον Αλέξανδρο να μετασχηματίσει το βουνό και όλη την χερσόνησο σε ένα τεράστιο άγαλμα, που θα απεικόνιζε τον Αλέξανδρο να κρατά μια πυκνοκατοικημένη πόλη στο χέρι του. Ο Αλέξανδρος απάντησε ότι πρέπει να αφήσει την περιοχή στην ησυχία της.

Το πότε ακριβώς διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στον Άθω δεν είναι γνωστό. Κατά μία ρωσική παράδοση φέρεται η ίδια η Θεοτόκος να εμφανίζεται στη περιοχή και οι κάτοικοι ν΄ ασπάζονται τον Χριστιανισμό. Συγκεκριμένα η Θεοτόκος μαζί με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη παραπλέοντας τον Άθω, πηγαίνοντας στην Κύπρο για να επισκεφθούν τον Λάζαρο λόγω φοβερής θαλασσοταραχής αποβιβάστηκαν στην ακτή όπου βρίσκεται σήμερα η Ιερά Μονή των Ιβήρων. Εκεί η Θεοτόκος θαυμάζοντας τον χώρο ακούσθηκε φωνή εξ ουρανού που έλεγε: "Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σός και περιβόλαιον σόν καί παράδεισος, έτι δε καί λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι".

Στην αρχαιότητα στο άγιο όρος λατρεύονταν μία άλλη Παρθένα του Ολυμπίου πανθέου  η Άρτεμις.   Δεν ήταν η μόνη όμως. Άλλοι  Θεοί που λατρεύονταν επίσης ήταν : ο Ζευς Ομάλιος ή Φύξιος, ο Απόλλων, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Τιτάνας Κρείος, ο Νηρέας, η Αφροδίτη η Ουρανία, η Μορφώ, η Δήμητρα και άλλες πελασγικές και θρακικές Θεότητες. Αναφέρεται επίσης και  λειτουργία του μαντείου του Απόλλωνα.  Υπήρχε επίσης ένα γιγαντιαίο άγαλμα του Αθώος Διός για το οποίο η παράδοση λέει πως είχε δύο τεράστια διαμάντια για μάτια που έλαμπαν το βράδυ.  

Στη Μονή Μεγίστης Λαύρας υπάρχει μία μαρμάρινη αναθηματική ανάγλυφη πλάκα,στην οποία απεικονίζεται ένα τεράστιο αυτί εντός πλαισίου, πάνω από το οποίο υπάρχει εγχάρακτη η επιγραφή: ΑΡΤΕΜΙΔΙ ΑΓΡΟΤΕΡΑ / ΝΕΒΡΙΣ ΕΠΙΤΑΓΗΝ / ΑΝΕΘΗΚΕΝ. Από τους χαρακτήρες εξάγεται το συμπέρασμα ότι η πλάκα ανήκει στην κλασική ελληνική περίοδο και χρονολογείται στον Ε΄ – Δ΄ π.Χ. αιώνα. Η τοποθέτηση της αναθηματικής πλάκας στο συγκεκριμένο σημείο είναι αφιέρωμα κάποιας Νεβρίδος στην θεά Αρτέμιδα και αποτελεί απόδειξη πως υπήρχαν ελληνικοί ναοί οι οποίοι κατεστράφησαν (ίσως, χωρίς να είμαστε βέβαιοι και) από τους χριστιανούς μοναχούς.

Η θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης και αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη και ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και ούτε υπέκυψε στα βέλη του θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα.

Στην αρχαιότητα λοιπόν  η περιοχή  ήταν αφιερωμένη στην Αρτέμιδα, ενώ τα μυστήρια που ετελούντο εκεί  από τις ιέρειες Μούσες, αυτός ήταν και ο λόγος που απαγορευόταν ρητά η παρουσία του ανδρικού φύλου. Σε περίπτωση καταπάτησης του άβατον, τότε το άτομο εκτελείτο.  

Έτσι συν το χρόνο και με την επικράτηση του Χριστιανισμού, από Άλσος της Άρτεμιδος και Άλσος των Μουσών, μετονομάστηκε σε Άγιον Όρος από τον Κωνσταντίνο Θ’ τον Μονομάχο (1042-1054) και περιβόλι της Παναγίας, οπότε τότε άρχισε και το κτίσιμο των μοναστηριών. 

Η Άρτεμις, είναι παρθένος, αλλά στις προσπάθειές της και την αγριάδα ομοιάζει με αγόρι, όπως συμβαίνει σε εκείνη την ηλικία των κοριτσιών που η Άρτεμις προστατεύει. Σύμφωνα με τον μύθο, ζήτησε από τον πατέρα της να της δώσει εννιάχρονα κορίτσια για συντροφιά της. Σε αυτή την ηλικία τα κορίτσια έφευγαν από τις μητέρες τους για να υπηρετήσουν την Αρτέμιδα. Στα παλαιότερα χρόνια προορίζονταν όλες γι’ αυτό, αργότερα όμως μόνον μερικές. Έμεναν στην υπηρεσία της Θεάς μέχρι που   έφθαναν σε ηλικία γάμου. Οι μικρές ακόλουθοι της Αρτέμιδος ονομάζονταν "άρκτοι". Και η ίδια η Άρτεμις έναν καιρό υποτίθεται ότι ήταν άρκτος -ή σε νεώτερη εποχή, όταν η πανίδα της Ελλάδας ήταν όπως σε νοτιότερα κλίματα, λέαινα. 

Στην εξέλιξη της θρησκείας, ως θεϊκός πρόγονος της Αρτέμιδας αναφέρεται ως  η αφέντρα των ζώων (πότνια θηρών). Αλλά η παρθένα κυνηγός, αγνή και δίκαια, που παρουσιάζεται ήδη στον Όμηρο, είναι διαφορετική από την αφέντρα των ζώων όπως εμφανίζεται στην αρχαιότερη τέχνη. Επίσης, η Άρτεμις συχνά συνδέεται με 6 τα δέντρα και την χλωρίδα, όπως και με τη γονιμότητα.  Η Άρτεμις αντιπροσωπεύει μια από τις πιο γνωστές μορφές της πανάρχαιας Μεγάλης Θηλυκής Θεάς και η λατρεία της θεωρείται προγενέστερη του Απόλλωνα, με τον οποίο αδελφοποιήθηκε μυθολογικά, αργότερα για καθαρά αστρολογικούς σκοπούς {για την αντιστοιχία Μεγάλης και Μικρής Άρκτου και μετά Ηλίου και Σελήνης}.

Τέλος, σύμφωνα με τον  Βλάση Ρασσιά, η Άρτεμις  κατέχει « Όλα τα ψυχικά κέντρα του Πλανήτη Γή {ώς χθονία και παμβασίλεια Θεά} και αντιπροσωπεύει το πνεύμα ενός θεραπευτικού σαμανισμού της Μητριαρχικής Εποχής, με έμφαση στις ψυχικές θεραπείες. Γι' αυτό και σχετίσθηκε αργότερα με την Απολλώνια θεολογία καθώς και με την ιδέα της αγνότητος ». 

Άλλα επίθετα της είναι Λυκία, Δελφινία, Πυθία, Δαφνία, Ποταμία, Λιμνάτις, Ελαφία, Ελαφιόβολος, Εκαέργη, Κυνηγέτις, Εύλοχος, Λοχεία,  Φιλοπάρθενος, Αγνή και Παρθένος  Της είχαν αφιερώσει την έκτη ημέρα κάθε μηνός και, ιδιαίτερα, τη νύχτα της Εαρινής Ισημερίας.

 Σύνθεση από διάφορες διαδικτυακές πηγές

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο αγρότης και η δύναμη της συλλογικότητας

Ήταν κάποτε ένας αγρότης που καλλιεργούσε εξαιρετικής ποιότητας καλαμπόκι. Κάθε χρόνο κέρδιζε το πρώτο βραβείο για το καλύτερο καλαμπόκι. Μια χρονιά  ένας δημοσιογράφος από μία εφημερίδα του  πήρε  συνέντευξη, και έμαθε κάτι πολύ  ενδιαφέρον για  τον τρόπο που καλλιεργούσε.

Ο δημοσιογράφος  ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν το σπόρο του καλαμποκιού του  με τους γείτονές του. 

«Μα, σε παίρνει να μοιράζεσαι τον καλύτερό σου σπόρο με τους γείτονές σου τη στιγμή που κι αυτοί παίρνουν μέρος στον ίδιο διαγωνισμό;» τον ρώτησε.

«Μα βέβαια, κύριε», είπε ο αγρότης, «δεν το ξέρετε; Ο αέρας  παίρνει τη γύρη από το καλαμπόκι που ωριμάζει και την τριγυρνάει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, και το δικό μου καλαμπόκι σταδιακά θα υποβαθμιστεί μέσω της  σταυρογονιμοποίησης. Εφόσον θέλω να καλλιεργώ καλής  ποιότητας καλαμπόκι πρέπει να βοηθήσω και τους γείτονές  μου να καλλιεργούν καλή  ποιότητα καλαμποκιού.»

Έτσι γίνεται και με τη ζωή μας. Όσοι θέλουμε να ζούμε καλά και με  νόημα θα πρέπει να εμπλουτίσουμε  τις  ζωές  των γύρω μας, γιατί η αξία της  ζωής μετριέται με τις ζωές που αγγίζει. Και όσοι επιλέγουν να  ζουν χαρούμενοι και ευτυχείς πρέπει να βοηθήσουν και άλλους να βρουν χαρά και ευτυχία, γιατί η ευημερία του ενός συναρτάται με  την ευημερία όλων μας…

Πέστε το η δύναμη της  συλλογικότητας..
Πέστε το η αρχή της επιτυχίας..
Πέστε το ο νόμος της ζωής..

Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν κερδίζει αληθινά παρά μόνο όταν κερδίζουμε όλοι.

Αναδημοσίευση από εδώ

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Όποιος αναζητά βρίσκει. Και ανάλογα με το τι αναζητά, αυτά και βρίσκει.

Στις μέρες μας ζούμε μια κορύφωση. Το "κακό" -ας το πούμε έτσι- έχει ξεπεράσει κάθε όριο και πιέζει ασφυκτικά από πάρα πολλές πλευρές, με παράλογες και απάνθρωπες νομοθεσίες, με ασφυκτική τάση για έλεγχο, με σκευωρίες και συνωμοσίες. Πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά. Όμως εκείνο ακριβώς το "κακό" είναι που έχει αφυπνίσει χιλιάδες ανθρώπων. 

Ναι, υπάρχουν "συνωμοσίες" ενάντια στον άνθρωπο γιατί κάποιοι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν να ελέγχουν όλους τους άλλους. Υπάρχουν και "μυστικά", επειδή κάποιοι ήθελαν να φυλάξουν μέρος της γνώσης για να διατηρούν το προβάδισμα ή για να μην αλλοιωθεί η ίδια η γνώση. Όμως η αλήθεια αργά ή γρήγορα βγαίνει στο φως και τα μυστικά αποκαλύπτονται. Ειδικά στις μέρες μας τα ψεύδη έχουν αποκτήσει ιδιαίτερα μικρά ποδαράκια...

Όποιος αναζητά βρίσκει. Και ανάλογα με το τι αναζητά, αυτά και βρίσκει... 

Eρευνήστε και μελετήσετε τα πάντα και κρατήστε μόνο το καλό. Oι γύρω μας δεν είναι παρά καθρέφτες και μηνύματα που λαμβάνουμε για να δούμε τι υπάρχει ακόμη εντός μας από εκείνο το μικρό εγώ που οφείλει να καθαριστεί και να εξαγνιστεί.

Ο Vernon Kitabu Turner γράφει ένα πολύ όμορφο απόσπασμα σχετικά:

"Ο πνευματικός πολεμιστής δεν έχει κανένα εχθρό παρά μόνο τον εαυτό του. Ο αγώνας είναι πάντοτε ενάντια στον εαυτό του. Δεν μπορείς να ελέγξεις πως θα δράσουν οι άλλοι απέναντι σου αλλά μπορείς να κυβερνήσεις τις δικές σου ενέργειες και αντιδράσεις. 

Ο Sensei Uyeshiba μας θυμίζει πως η αληθινή τέχνη του πολεμιστή είναι να λαμβάνει το πνεύμα του σύμπαντος και να σκορπά γύρω την ειρήνη του. Ο ορισμός του για τον Δρόμο του πολεμιστή είναι η αγάπη."

Είμαστε ΕΝΑ σύστημα: η ανθρωπότητα και Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας στο επίπεδο του υπο- ή υπέρσυνείδητου. Έτσι κάθε σκέψη μας έρχεται και μπαίνει στον κοινό "νου" που μοιραζόμαστε.

Γι΄αυτό και είναι σπουδαίο να μπορούμε να τις ελέγχουμε... Ακόμη πιο σπουδαίο είναι να μπορούμε να φροντίζουμε τις ποιότητες της καρδιάς μας, γιατί το συναίσθημα δίνει ένταση στις σκέψεις μας και επηρεάζει ακόμη πιο έντονα την κοινή μας πραγματικότητα...

Αντί να ελέγχουμε μονίμως τις ειδήσεις που άλλοι μας στέλνουν -χρωματισμένες συνήθως με φόβο και έλεγχο- ας ελέγχουμε τις δικές μας συν-ειδήσεις, γιατί αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά.

Όσο κι αν μας έχουν πείσει ή να το προσπαθούν, πως "πρέπει να φοβόμαστε τους έξω εχθρούς", η αλήθεια είναι πως οι μόνοι εχθροί είναι αυτοί εντός μας. Κι αν μας βρίσκουν "δεινά" αυτοί οι εσωτερικοί δικοί μας εχθροί είναι που τα προσέλκυσαν...

Επιλογές από εδώ

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Δώδεκα από τα μεγαλύτερα μυστικά που έχει ξεχάσει η ανθρωπότητα

Όσο περισσότερο αναλογίζομαι την ζωή του ανθρώπου σήμερα, τόσο περισσότερο φτάνω σε ένα ακλόνητο συμπέρασμα: Η μεγαλύτερη κατάρα και η αιτία της δύσκολης κατάστασης του σύγχρονου ανθρώπου είναι η λήθη. Όπως μια υφέρπουσα κακουχία, η απώλεια μνήμης έχει εισέλθει ολοκληρωτικά μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Ατομικά, συλλογικά, ιστορικά ή πολιτισμικά, είμαστε μαγεμένοι να ξεχάσουμε.

Έχουμε ξεχάσει όχι μόνο το παρελθόν μας, αλλά και την θέση μας στο παρόν και την ευθύνη μας για το μέλλον. Σε προσωπικό επίπεδο, η εγωκεντρική κατάσταση της συνείδησης μας βρίσκεται σε αποστολή. Η αποστολή δεν είναι άλλη, από το να μας κρατήσει σε αυτή την κατάσταση της λήθης - να διαχωρίσει την ύπαρξή μας από το ΟΛΟΝ. Σε συλλογικό επίπεδο, η αμνησία διαιωνίζεται και ενισχύεται από κοινωνικά και πολιτιστική μέσα - κυρίως με το να καθοδηγούμαστε σε μια πραγματικότητα ασυνείδητου καταναλωτισμό, συμμορφωμένου τρόπου ζωής και υλιστικής νοοτροπίας.

Η φωτεινή πλευρά όλου αυτού είναι ότι έχουμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την σύνδεση με τον εαυτό μας και το σύμπαν γενικότερα. Η δύναμη της ανάμνησης βρίσκεται στο κέντρο του πνευματικού μονοπατιού, της αυτο-ανακάλυψης και της αυτοπραγμάτωσης.

Παρακάτω είναι μια λίστα με αυτά που νομίζω ότι έχουμε ξεχάσει, ή καλύτερα μια λίστα για να μας βοηθήσει να ξαναθυμηθούμε.

1. Ξεχάσαμε τη θέση μας στον φυσικό κόσμο:
Τα τελευταία εκατό χρόνια έχουμε αποσπάσει τους εαυτούς μας από την φύση. Για να κατευνάσουμε την απληστία μας έχουμε εκμεταλλευτεί και λεηλατήσει την φύση. Προσπαθήσαμε να αποστασιοποιηθούμε από τον φυσικό κύκλο της ζωής. Έχουμε ξεχάσει πώς να ακούμε και να κατανοούμε τους φυσικούς ρυθμούς και κύκλους της γης – τα σημάδια που μας δείχνει και την γλώσσα που μας μιλάει. Ξεχάσαμε να ακολουθούμε τον δρόμο της φύσης και να ζούμε σε ισορροπία με αυτήν.

2. Ξεχάσαμε τη σύνδεσή μας με τη ζωή και το σύμπαν:
Αποσπώντας τον εαυτό μας από τη φύση, ξεχάσαμε ότι είμαστε βαθιά συνδεμένοι με αυτήν και με τους κύκλους του σύμπαντος. Μερικές φυλές στις παρυφές του «πολιτισμού», οι οποίες εξακολουθούν να ακολουθούν προγονικούς τρόπους, έχουν διατηρήσει αυτή τη σύνδεση με σεβασμό και ευλάβεια. Εμείς, από την άλλη πλευρά έχουν εμφυσήσει την αίσθηση της χωριστικότητας που μας οδήγησε έξω από την ισορροπία και στην ασθένεια. Έχουμε ξεχάσει πώς όλων η συνείδηση ​​είναι διασυνδεδεμένη και συνυφασμένη σε έναν όμορφο χορό.

3. Έχουμε ξεχάσει την αρχαία σοφία μας:
Έχουμε ξεχάσει την προγονική σοφία μας. Στην αναζήτηση απόκτησης επιστημονικής γνώσης μέσω του εξορθολογισμού του μυαλού μας, έχουμε ξεχάσει την σοφία μέσα από το άνοιγμα της καρδιάς μας. Ξεχάσαμε τις αρχαίες ιστορίες και την λαϊκή σοφία που παραδόθηκε από μάντεις και σοφούς της αρχαιότητας που ζούσαν σε αρμονία με το σύμπαν.

4. Έχουμε ξεχάσει την πορεία μας και τα όνειρά μας:
Ξεστρατίζοντας μακριά από την εσωτερική πορεία μας ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε το όνειρο της ζωής. Το πιο σημαντικό που ξεχάσαμε είναι πώς να ξυπνήσουμε μέσα στο το όνειρο και να δούμε την πραγματική μας φύση ως συν-δημιουργοί της ζωής - όπως οι ονειροπόλοι. Έχουμε ξεχάσει ότι έχουμε τη δύναμη να υφάνουμε τα όνειρα μας και να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή της πρόθεσης για να κατευθύνουμε αυτά τα όνειρα σε εκδήλωση.

5. Έχουμε ξεχάσει το σκοπό μας:
Με τόσο πολύ θόρυβο, φλυαρία και απόσπαση προσοχής που έχει αυτή η πυκνή πραγματικότητα έχουμε ξεχάσει τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ. Έχουμε ξεχάσει τον σκοπό μας. Είμαστε παγιδευμένοι στη μαζική κατασκευασμένη συναινετική πραγματικότητα. Έχουμε χάσει επαφή με την αυθεντικότητα μας, την εσωτερική σπίθα που μας οδηγεί προς την ευτυχία μας και την αυτοπραγμάτωση. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε εδώ για να υλοποιήσουμε ως πνευματικά όντα που ενσωματώνονται σε μια φυσική μορφή για λίγο και εντάσσονται σε ένα αγαπητό σύμπαν.

6. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα είναι αγάπη:
Αυτό είναι ίσως το βαθύτερο μυστήριο όλων που πολλοί λίγοι έχουν κατανοήσει. Αυτή η αλήθεια όμως είναι κρυμμένη κάπου βαθιά μέσα μας. Το ξέραμε κάποια στιγμή, αλλά έχουν χάσει την επαφή. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα είναι τελικά ενέργεια και συνειδητότητα και ότι η αγάπη είναι ο βασικός ιστός της ύπαρξης που διατρέχει όλη την ενέργεια και όλη την συνειδητότητα.

7. Ξεχάσαμε να συγχωρούμε:
Με το να πιστέψουμε ότι είμαστε χωριστοί και αποσυνδεμένοι από τους άλλους ανθρώπους και την φύση, ξεχάσαμε να συγχωρούμε. Η βαθύτερη έννοια της συγχώρεσης είναι η πράξη της ενθύμησης ότι είμαστε ένα με όλους και με όλα και ότι δεν υπάρχει κανένα θύμα ή θύτης. Είμαστε όλοι μαζί και κινούμαστε όλοι μαζί πάνω σε ένα δυναμικό δίκτυο που αποκαλούμε ζωή.

8. Ξεχάσαμε να είμαστε ελεύθεροι:
Υπενθυμίστε στον εαυτό σας κάθε μέρα αυτό: Έχουμε δημιουργηθεί για να είμαστε ελεύθεροι.
Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε μια «πραγματικότητα», όπου η ελευθερία είναι μόνο μια έννοια. Ήμαστε περικυκλωμένοι με τα δεσμά του φόβου, παρανοήσεων, λανθασμένων ιδεολογιών και του υλικού οφέλους. Υπακούμε στους κανόνες και στους νόμους που θεσπίστηκαν προκειμένου να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των λίγων. Μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε ελεύθεροι να είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς φόβο ή ενοχή.

9. Έχουμε ξεχάσει την αληθινή μας δύναμη:
Ζώντας μέσα στο φόβο, ξεχάσαμε πόσο ισχυροί είμαστε. Έχουμε ξεχάσει την τεράστια δύναμη της θέλησης και της πρόθεσής μας να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας. Είμαστε υπνοβάτες που ακολουθούμε πινακίδες όπως τα ρομπότ.

10. Έχουμε ξεχάσει τα μαθήματά μας από την ιστορία:
Αν υπάρχει κάτι που η ιστορία μπορεί να μας διδάξει είναι το πόσο γρήγορα μπορούμε να ξεχάσουμε τα μαθήματα που πήραμε. Ξανά και ξανά επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, κολλημένοι στα ίδια μοτίβα της απληστίας και της αυτοκαταστροφής. Δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε ατομικά για τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα στο παρελθόν, αλλά είμαστε υπεύθυνοι ως άτομα να θυμηθούμε τα λάθη του παρελθόντος και να μην τα επαναλάβουμε.

11. Ξεχάσαμε να είμαστε απλοί:
Η ανθρώπινη ζωή έγινε πιο σύνθετη και περίπλοκη. Έχουμε παρασυρθεί από την λάμψη του “πολύ” και όχι από την δύναμη του “λίγο”. Ξεχάσαμε πώς να είμαστε απλοί και ξεχάσαμε επίσης το νόημα της απλότητας. Η ζωή είναι πραγματικά απλή. Απλότητα σημαίνει την απόρριψη όλων των πραγμάτων και ιδεών που εμποδίζουν την θέα προς τον σκοπό της ζωής μας.

12. Έχουμε ξεχάσει να εμπιστευόμαστε, να πιστεύουμε και να αναρωτιόμαστε:
Χάσαμε την γοητεία μας για τον κόσμο. Ξεχάσαμε να θαυμάζουμε το θαύμα της ζωής. Δεν στεκόμαστε με δέος στο μεγαλείο της πια. Ο σκεπτικισμός μας και η κυνική μας άποψη για τον κόσμο μας έκανε να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στον εαυτό μας και στην μαγεία του σύμπαντος. Έχουμε ξεχάσει πώς να πιστεύουμε. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία από όλα. Αποδυναμώθηκε το πνεύμα μας και φτώχυνε η ψυχή μας.

Soul Hiker, μετάφραση Αγγελίνα Αγγελακοπούλου για την Επιστήμη του Πνεύματος

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο Όρκος της Φιλικής εταιρείας

Η όλη διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας δομήθηκε πάνω στα οργανωτικά πρότυπα των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων. Η ηγετική της ομάδα ονομαζόταν «η Αόρατος Αρχή» και από την πρώτη στιγμή εκφράστηκε με τέτοια μυστικότητα, ώστε να πιστεύεται ότι συμμετείχαν σε αυτήν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όχι μόνον Έλληνες αλλά και ξένοι, όπως ο τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, τον πρώτο καιρό ήταν μόνο οι τρεις ιδρυτές της. Κατόπιν, από το 1815 έως το 1818 προστέθηκαν άλλοι πέντε και μετά το θάνατο του Σκουφά προστέθηκαν άλλοι τρεις. Το 1818 η Αόρατη Αρχή μετονομάστηκε σε «Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων» και κάθε Απόστολος είχε την ευθύνη μιας μεγάλης περιφέρειας. 

Η όλη δομή ήταν Ιεραρχική και πυραμιδοειδής και στην κορυφή δέσποζε η «Αόρατος Αρχή». Κανείς δε γνώριζε αυτήν την αρχή αλλά ούτε είχε δικαίωμα να ρωτήσει ποιοι την αποτελούσαν. Οι εντολές της εκτελούνταν ασυζητητί, ενώ τα μέλη δεν είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις. Η Εταιρεία ονομαζόταν από τα μέλη της «Ναός» και είχε τέσσερις βαθμίδες μύησης: 

• α) οι Αδελφοποιητοί ή Βλάμηδες, 
• β) οι Συστημένοι, 
• γ) οι Ιερείς και 
• δ) οι Ποιμένες. 

Οι Ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της μύησης στους δύο πρώτους βαθμούς. Όταν ο Ιερέας πλησίαζε κάποιον, σιγουρευόταν για τη φιλοπατρία του και τον κατηχούσε πλαγίως στους σκοπούς της εταιρείας, οπότε το τελευταίο στάδιο ήταν να ορκιστεί. 

Τότε τον πήγαινε σε κάποιον κληρικό κάτι καθόλου εύκολο αν ο ιερέας δεν ήταν ήδη μυημένος. Πήγαινε και εύρισκε τον ιερέα και του έλεγε ότι ήθελε να ορκίσει κάποιον για προσωπική τους υπόθεση, προκειμένου να διαπιστώσει ότι λέει την αλήθεια. Ο κληρικός φορούσε το πετραχήλι και έπαιρνε το Ευαγγέλιο, οπότε ο κατηχητής έπαιρνε παράμερα τον υποψήφιο και του υπαγόρευε ψιθυριστά τον «μικρό όρκο», τον οποίο έπρεπε να τον επαναλαμβάνει ο κατηχούμενος χαμηλόφωνα τρεις φορές.

«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ».
Όταν γινόταν αυτό, τότε ο κατηχητής πλησίαζε τον υποψήφιο στον ιερέα και τον ρωτούσε: 

«Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;»
«Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο», απαντούσε ο υποψήφιος. Την ίδια περίπου ερώτηση, έκανε και ο κληρικός και αφού έπαιρνε καταφατική απάντηση, τον όρκιζε στο Ευαγγέλιο, δίχως να γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης». 

Από εκεί και μετά ο μυούμενος θεωρείτο νεοφώτιστο μέλος της Εταιρείας, ήταν δηλαδή Βλάμης, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ο Φιλικός με το βαθμό του Ιερέα είχε αμέσως την υποχρέωση να του δείξει όλα τα σημάδια αναγνώρισης μεταξύ των Βλάμηδων. Τόσο οι Βλάμηδες όσο και οι Συστημένοι αγνοούσαν τους επαναστατικούς σκοπούς της οργάνωσης. Ήξεραν μόνο πως υπήρχε μια Εταιρεία που πασχίζει για το γενικό καλό του έθνους, η οποία συμπεριλάμβανε στους κόλπους της και σημαντικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο διαδιδόταν σκόπιμα, για να τονώνεται το ηθικό των μελών αφενός και αφετέρου για να γίνεται ευκολότερα ο προσηλυτισμός. 

Οι lερείς και οι ποιμένες

Ο Μέγας Όρκος: «Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού οικειοθελώς ότι θέλω είμαι πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα και δια πάντα…Τέλος, ορκίζομαι εις σε, ιερά και αθλία Πατρίς….ότι αφιερώνομαι όλος εις σε….αν λησμονήσω μίαν στιγμήν….και δεν εκπληρώσω το χρέος μου…ο θάνατος ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου….»

Για να περάσει ένα μέλος από τη βαθμίδα των Συστημένων σε εκείνη των Ιερέων θα έπρεπε να δοκιμαστεί η αφοσίωσή του στην αρχή και το ιδεώδες της ελευθερίας. Κατ' αρχάς γινόταν ένας διάλογος μεταξύ του μέλους και του μυητή. Εκεί, σε αυτόν το διάλογο, ο μυητής αναγνώριζε το βαθμό της φλόγας που υπήρχε μέσα στον αγωνιστή και αν ήταν ικανοποιητική του ανακοίνωνε ότι θα περνούσε στο βαθμό του Ιερέα. Εκεί χώριζαν για να ξανασυναντηθούν την επόμενη μέρα. Ο υποψήφιος έφερνε ένα μικρό κίτρινο κερί που του είχε ζητηθεί από πριν και πήγαιναν σ' ένα ασφαλές σπίτι. Εκεί ο μυητής έπαιρνε ένα εικόνισμα και το έστηνε στο τραπέζι. Μπροστά από το εικόνισμα άναβαν το κερί. Μέσα στην επιβλητική ατμόσφαιρα του μισοσκόταδου ο μυητής τον ρωτούσε με επισημότητα για τελευταία φορά: 

«Μήπως δεν στοχάζεσαι τον εαυτόν σου εις αρκετήν δύναμην; Έχεις ακόμη καιρό να παραιτηθείς. Από τον δεσμόν όπου επεμβαίνω μόνoν ο θάνατος θα ημπορεί να σε λυτρώσει! Σε ολίγoν κάθε μεταμέλειά σου θα είναι ασυγχώρητος!»

«Το εστοχάστηκα και στέργω», απαντούσε ο υποψήφιος και τότε συνεχιζόταν η μυητική διαδικασία. Αμέσως μετά ο μυητής έπαιρνε το κερί και το έδινε στον υποψήφιο που το κρατούσε με το αριστερό χέρι, ενώ γονάτιζαν και οι δύο, έκαναν το σταυρό τους και ασπάζονταν την εικόνα. Σε αυτή τη θέση ο μυητής διάβαζε «τον μεγάλο όρκο» και ο μυούμενος τον επαναλάμβανε με κάθε σεβασμό της ιερής εκείνης στιγμής. Μετά τον όρκο ο μυητής ακουμπούσε το δεξί του χέρι στον ώμο του μυούμενου και δήλωνε με κάθε επισημότητα: 

«Ενώπιον του αοράτου και πανταχού παρόντος αληθινού Θεού,. του καθ' αυτό δικαίου, του εκδικούντος την παράβασιν και παιδεύοντος την κακίαν, καθιερώνω κατά τους κανόνας της Φιλικής Εταιρείας τον (ονοματεπώνυμο) εκ πατρίδος (τόπος καταγωγής), ετών (ηλικία) και επαγγέλματος (τάδε) και δέχομαι τούτον ιερέα, καθώς εδέχθην τούτον εις την Εταιρείαν των Φιλικών».

Το κερί έσβηνε και φυλασσόταν ευλαβικά, ενώ από εκείνη τη στιγμή ο μυημένος ήταν Ιερέας της Φιλικής. Προκειμένου να διαφυλάσσονται τα στεγανά της «Αόρατης Αρχής», κανείς νεοφώτιστος Ιερέας δεν μπορούσε να επικοινωνήσει απευθείας με αυτήν, παρά μόνο μέσω του μυητή του. Αυτή η Ιεραρχική πυραμιδοειδής δομή ήταν που διαφύλαξε μέχρι τέλους και διατήρησε αλώβητη τη Φιλική. 

Έτσι, ο νέος Ιερέας ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το έργο της διαφώτισης και της στρατολόγησης νέων μελών, εφόσον έδινε έναν τελικό όρκο, στον οποίο ορκιζόταν ότι πάντοτε θα διακήρυσσε τα ιδεώδη της οργάνωσης. 

Η ανώτατη βαθμίδα μύησης στη Φιλική Εταιρεία ήταν οι Ποιμένες, οι οποίοι στρατολογούνταν από τις τάξεις των Ιερέων. Κατά την τελετή μύησής τους οι υποψήφιοι Ποιμένες έφερναν μαζί το κερί της προηγούμενης μύησής τους και για άλλη μια φορά έδιναν μέγα όρκο εμπρός στο εικόνισμα ότι θα τηρούν αυστηρά τα καθήκοντά τους, ότι δε θα δέχονται στις τάξεις τους ανθρώπους χωρίς ιδεώδη και χαρακτήρα αντάξιο της επανάστασης. Δεν πρόκειται, επίσης, για κανένα λόγο να μαρτυρούν το βαθμό τους. Συνέτασσαν και ένα αφιερωτικό γράμμα προς την «Αόρατο Αρχή», στο οποίο γραφόταν σε κώδικα και χαράσσονταν και εδώ σύμβολα. Επίσης, διαφορετικό κώδικα είχε και ένα γράμμα που έφεραν μαζί τους. Τέλος, ας σημειωθεί ότι σε καμιά βαθμίδα δεν υπήρχε δυνατότητα λήψης αποφάσεων, ούτε επιτρεπόταν να συσκέπτονται και να συνεδριάζουν. Υπάκουαν ασυζητητί στις εντολές της ηγεσίας.* 

Ο όρκος της φιλικής εταιρείας, είχε  ως εξής: 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ενώπιον του αληθινού θεού οικειοθελώς, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να μη φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και λόγους της, μήτε να σταθώ κατ' ουδένα λόγον η αφορμή του να καταλάβωσιν άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ, ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμίαν άλλην εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανένα δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ, ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους. Θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήση. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να μη μεταχειρισθώ ποτέ βίαν δια να συγγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μη λανθασθώ κατά τούτο, γινόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν, και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω καθ’όσον η έχθρα μου ήθελε είναι μεγαλυτέρα. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ, ότι, καθώς εγώ παρεδέχθην εις την Εταιρείαν, να δέχωμαι παρομοίως άλλον αδελφον, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να μην ωφελώμαι κατ’ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερόν πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα και στελλόμενα εσφραγιαμένα γράμματα. 

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να μην ερωτώ ποτέ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να υποκρίνωμαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινος.

ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβωμαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατρίβω. 

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΕΙΣ ΣΕ, Ω ΙΕΡΑ ΠΛΗΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ ΠΑΤΡΙΣ, ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τους πολυχρονίους βασάνους Σου, ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου, ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής Συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά Σου ο οδηγός των πράξεών μου και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήση επάνω εις τη κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υπικείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη μολύνω την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου.».

 *Απόσπασμα από εδώ

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Αναμένοντας την Εαρινή ισημερία. Συμβολισμοί και αστρολογικές ερμηνείες

Μετά την χειμερία νάρκη, ο ερχομός της Άνοιξης, συμβολικός και φυσικός, είναι αναμενόμενος και ιδιαίτερα ευχάριστος. Ανάμεσα στις 20 και 21 Μαρτίου, σημαίνει το τέλος της μεγάλης νύχτας του χειμώνα και την περίοδο που φέρνει το φως στην Φύση και κάνει τους χυμούς της ζωής να κυλούν ξανά.

Η αρχή του νέου χρόνου ήταν από τα αρχαία χρόνια για τους περισσότερους λαούς αυτή την εποχή, αφού ούτως ή άλλως τον χειμώνα δεν θα μπορούσε να προοιωνίζεται μία έναρξη. Για λόγους πολιτικής, κάποια στιγμή μεταφέρθηκε στο δυτικό ημερολόγιο την 1η Ιανουαρίου. Το 525 μ. χ η Χριστιανική εκκλησία καταδικάζει ανάμεσα σε άλλα το έθιμο της πρωτοχρονιάς ως «ειδωλολατρικό», κάτι που ίσχυε έως τον μεσαίωνα.

Ο Ιανουάριος καθιερώθηκε ως αρχή του έτους στον Δυτικό κόσμο μετά το 1500 μ. Χ.

Ισημερίες

Επειδή ο άξονας περιστροφής της Γης δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς της, η διάρκεια τόσο της μέρας όσο και της νύχτας μεγαλώνει ή αντίθετα μικραίνει. Ωστόσο, δύο φορές τον χρόνο, μία ως αρχή της Άνοιξης και μία ως αρχή του Φθινοπώρου, η Γη παίρνει τέτοια θέση που οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον ισημερινό, εξισώνοντας ακριβώς τη μέρα και τη νύχτα. Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται καθημερινά να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν, με αποτέλεσμα και ο καιρός να γίνεται όλο και πιο θερμός. Όταν ο Ήλιος αγγίξει το βορειότερο σημείο τότε αρχίζει και πάλι να «βουτά» σιγά-σιγά προς τον ισημερινό. Και κάπως έτσι πραγματοποιείται ο ακούραστος κύκλος των τεσσάρων εποχών.

Η ημερομηνία της εαρινής ισημερίας δεν είναι σταθερή. Η πρώτη μέρα της άνοιξης καταγράφεται μεταξύ της 19ης Μαρτίου και της 21ης Μαρτίου. Η ημερολογιακή αυτή διαφορά οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Αρχικά, κάθε έτος δεν έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες (π.χ. δίσεκτα έτη). Επιπλέον, η ελλειπτική τροχιά της Γης σε συνδυασμό με την βαρυτική έλξη των υπολοίπων πλανητών αλλάζουν διαρκώς τον προσανατολισμό μας απέναντι στον Ήλιο. Αν και έχει διαμορφωθεί η κοινή πεποίθηση ότι παραδοσιακά η Άνοιξη αρχίζει στις 21 Μαρτίου, στην πραγματικότητα, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, στη διάρκεια του 20ού αιώνα αυτό συνέβη μόνο στα 36 από τα συνολικά 100 έτη, κυρίως στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Στην Ευρώπη η τελευταία φορά που η άνοιξη μπήκε στις 21 Μαρτίου ήταν το 2007, ενώ η επόμενη θα αργήσει πολύ, αφού θα ξανασυμβεί το 2102.

Η εαρινή ισημερία είναι επίσης η αφετηρία μέτρησης για τον προσδιορισμό του εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού  (την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο από την εαρινή ισημερία Κανόνα της Νίκαιας).

Εαρινή ισημε­ρία έχουμε την 20η Μαρτίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρο­νο­μικά στην εποχή της άνοιξης.

Τι  συμβολίζει η εαρινή ισημερία του ηλίου

Η εαρινή ισημερία του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο τον θάνατο της τιτανι­κής φύσεως του ανθρώπου (η οποία έχει ως νόμο αυτής τον θάνατο) και την ανάστασή του στις πνευματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου αθανάτων (5ον ΣΤΑΔΙΟ: ΣΟΦΙΑΣ).. Ταυτόχρονα συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως των μυημένων και την εμφάνιση (στην θέση των παθών) των αρετών εκείνων οι οποίες εξασφαλίζουν τον θρίαμβο των μυστών επί του νόμου του θανάτου.

Θεοί και γιορτές της Άνοιξης

Πολλοί μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού. Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι με τους οποίους οι θεοί πεθαίνουν την άνοιξη:

1. Με διαμελισμό συνήθως σε 14 ή σε 7 κομμάτια, όπως στην περίπτωση του Διόνυσου Ζαγρέα στην Ελλάδα και του Όσιρι στην Αίγυπτο.Ο διαμελισμός συμβολίζει την ανάγκη για εξάπλωση της πνευματικής ουσίας του θεού, αλλά και των διδασκαλιών. Ακριβώς τον ίδιο συμβολισμό συναντάμε στο μυστήριο της θείας κοινωνίας, που υπάρχει σε διάφορες θρησκείες, όπου μοιράζεται στους πιστούς κρασί και ψωμί, συμβολίζοντας το σώμα και το αίμα του θεού. Επίσης ο θάνατος του αρνιού και ο διαμελισμός του για φαγωθεί συμβολίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το αρνί αποτελεί ένα κατεξοχήν μυθικό σύμβολο, με την έννοια της αθωότητας και της αγνότητας κυρίως σε πνευματικό επίπεδο, έτσι με τον διαμελισμό του επιτρέπει στους ανθρώπους την επικοινωνία με την αγνότητα αυτή.

2. Με σταύρωση ή κάρφωμα σ’ ένα δέντρο.

Ο σταυρός είναι επίσης ένα πανάρχαιο σύμβολο, που δεν έχει λείψει από καμία εποχή και κανένα λαό. Αποτελείται από δύο διασταυρωμένα ξύλα: ένα κάθετο που συμβολίζει τον πνευματικό κόσμο και ένα οριζόντιο που συμβολίζει τον υλικό κόσμο. Έτσι αποτελεί την εναρμόνιση των αντιθέτων αλλά και συμπληρωματικών στοιχείων που αποτελούν τον εκδηλωμένο κόσμο.
.

Το δέντρο έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον σταυρό, εδώ το ιερό, το πνευματικό στοιχείο αντιπροσωπεύεται στα κλαδιά, που βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο του δέντρου, ενώ οι ρίζες του είναι το χθόνιο στοιχείο, ο κόσμος των νεκρών. Ο κορμός του δέντρου συμβολίζει τον εκδηλωμένο κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων.

Σε όλους τους πολιτισμούς υπήρχε πάντοτε ένας θεός μία θεά ή ένα ζευγάρι θεών, που χαρακτήριζαν την άνοιξη. Ήταν οι θεοί που έφερναν την γονιμότητα, την ανανέωση, την βλάστηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.

Στην αρχαία Ελλάδα

Οι Ορφικοί συμβό­λιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο (δηλαδή με­ταμόρφωση) του Διο­νύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέν­νησή του με την παρέμ­βαση της Θεάς Αθηνάς (δη­λαδή του σο­φού πνεύ­ματος) από την φύση του Ολυ­μπίου Διός ως Διο­νύ­σου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευ­θερέα δηλαδή τον ελευ­θερωτή των ανθρωπί­νων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γέ­νει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διό­νυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια θεό­τητα μετα­μορφώ­νεται σε ουράνια θεό­τητα, τον Διό­νυσο τον Ελευ­θερέα. Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τε­λού­σαν συμπόσια τα λεγό­μενα ωμοφάγια κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο και έτρω­γαν από τις σάρκες του. Αλλά ποίος ήταν ο Διονυ­σια­κός Ταύρος; Με την αλλη­γορία αυτήν ο θείος Ορ­φέας έκρυψε επι­μελώς μια μεγάλη αλήθεια που μόνο άκρως μεμυημέ­νοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοή­σουν. Επί του σημείου αυ­τού μόνον τα εξής ολίγα μπορούν να λεχθούν:

 Ο Διό­νυσος είναι τέ­κνο του θεού Διός. Ο Ταύρος  εί­ναι μία εκ των πτυχών του Νό­μου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός, έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξου­σίες του Ουρανού (αυτό εικο­νίζει την θεοποί­ηση). Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμ­βολό του τον Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφι­κών μυστηρίων που θα γνώριζε και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την συμβο­λική έννοια του Ταύρου. Ο συνδυασμός του Διο­νύσου και του Ταύρου αποτε­λούν την βάση της με­γάλης αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορ­φέα, γιατί αποτελούν την λύση του προβλήματος περί της αθανασίας της αν­θρώπινης ψυχής.

Η τρίτη μύηση­ στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του ηλίου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώ­ματα των αν­θέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέ­ωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και προ­ορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Στα Ελευσίνια μυστήρια η εα­ρινή ιση­μερία συμβολιζότανε με την απε­λευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλού­τωνα (που είναι χθόνια θεό­τητα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευ­θερέας (που είναι ουράνια θεό­τητα), ο οποίος την με­ταφέ­ρει στον Όλυ­μπο δη­λαδή την με­ταμορ­φώνει σε Ου­ράνια θεότητα. Ο συμ­βολισμός αυτός των Ελευσί­νιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευμα­τικών οντοτή­των. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντι­προσω­πεύει τον θάνατο του τιτανικού οργανι­σμού των αν­θρωπίνων ψυ­χών, την μεταμόρφωσή τους και την αναγέννησή τους στις πνευ­ματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου. Επί­σης τελούσαν την γιορτή των Πανα­θη­ναίων ενώ πα­ράλληλα γι­νό­ντουσαν τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Στην Χριστιανική  θρη­σκεία έχουμε τον ανάλογο συμβολισμό που εί­ναι ο σταυ­ρικός θάνα­τος του Χρι­στού και η εν συ­νεχεία ανά­στασή του που γιορτάζε­ται μετά ακριβώς από την εαρινή ιση­μερία. Πρέπει να σημειωθεί  ότι όλες σχεδόν οι θρησκείες περι­λαμβά­νουν αυτόν τον συμβολισμό (δη­λαδή οι ήρωές τους πεθαί­νουν και στη συνέχεια ανα­σταίνονται κατά την εαρινή ιση­μερία). Στο ση­μείο αυτό πρέπει να διευκρι­νισθεί ότι ο θάνατος δεν έχει την έννοια της εξαφάνι­σης αλλά της μετα­μόρ­φωσης και συνεπώς  της εξέλι­ξης.

Τι  συμβολίζει η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου

Η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου στο πνευματικό επίπεδο συμβολίζει την περίο­δος της ανα­γεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρω­πίνων ψυχών στις πνευματικές φύ­σεις του πνευματι­κού κόσμου ως και της προε­τοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρε­βος. Στο φυτικό επίπεδο είναι η εποχή της με­ταμορφώσεως της βλαστήσεως και της εκδη­λώ­σεως των ανθέων και των χρωμάτων αυ­τών.

Οι Ορφικοί, το χρονικό διά­στημα που μεσολαβούσε μέχρι την επό­μενη μύ­ηση, το θεωρούσαν ως απα­ραίτητο για να εκ­δηλώ­σει ο μυούμενος αρ­μονική ιδεολογία όπως είναι αρ­μονικά εκδη­λω­μένα τα χρώματα των αν­θέων της εποχής αυτής.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνε­ται μεταξύ εαρινής ιση­με­ρίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περί­οδος κατά την οποία το ανιστά­μενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση.

Ο αναζητητής της αλήθειας βιώνει τη φάση της εαρινής ισημερίας στην προσπάθειά του να ανελιχθεί πνευματικά, να συνειδητοποιήσει ότι αναλαμβάνει ευθύνη, να ενστερνιστεί την έννοια του καθήκοντος, η άσκηση του οποίου θα τον οδηγήσει στην εξέλιξή του προς ένα πιο τελειοποιημένο ον.

Συμπερασματικά αυτή η έκφραση της Δημιουργίας κατά την εαρινή ισημερία, αυτή η έκρηξη ζωής, ανάτασης, ανάστασης της Φύσης, αυτή η πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων, σκοπό της έχει την αφύπνιση του ανθρώπου από την πλάνη της ύλης, της κατώτερης προσωπικότητας, των ποταποτήτων που τον περιβάλλουν. 

Είναι σαν μία ενθύμηση του καθήκοντός του ως ανώτερο ον, ικανό να βλέπει τον Θεό του, να είναι δημιούργημα και δημιουργός ταυτόχρονα. Του καθήκοντός του να βελτιώνεται ακατάπαυστα στους αέναους κύκλους της ύπαρξής του από το σκοτάδι στο Φως, μιας και κάθε εαρινή ισημερία έρχεται να του θυμίσει ότι μπορεί να εγκαταλείψει άλλη μία σκοτεινή πλευρά του για να αντικρύσει άλλη μία αχτίδα του Ηλιακού Φωτός.

Αστρολογικά

Η μηδενική Μοίρα του Ζωδίου του Κριού είναι η αρχή του Ζωδιακού στη μέτρηση του και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αστρολογία και ως αρχή της ελλειπτικής θεωρείται η αρχή του Αστρολογικού Έτους. Στις Ισημερίες, σε όλο τον Πλανήτη, τόσο η μέρα όσο και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια -αλλά όχι ισομοιρασμένη. Μετά την Εαρινή Ισημερία στο Βόρειο Ημισφαίριο, η μέρα θα αυξάνει τη διάρκειά της ενώ η νύχτα θα μειώνει έως το ζενίθ της δηλαδή στο Θερινό Ηλιοστάσιο του Έτους.

Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που σημειοδοτούν την αρχή των τεσσάρων Παρορμητικών Ζωδίων (Κριός 20-22/3 Εαρινή Ισημερία, Καρκίνος 22/6 Θερινό Ηλιοστάσιο, Ζυγός 23/9 Φθινοπωρινή Ισημερία και Αιγόκερως 22/12 Χειμερινό Ηλιοστάσιο) αποτελούν αστρονομικά φαινόμενα που σχετίζονται με την περιφορά Γης γύρω από τον Ήλιο, καθώς και την περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της, και είναι «σημεία» όπου γίνονται μεταβολές στην ίδια τη φύση και στη Ζωή στον Πλανήτη για την προσαρμογή φυτών, ζώων αλλά και του ανθρώπου, με τις κλιματολογικές αλλαγές των εποχών, των μεταβολισμό τους αλλά και τον μεταβολισμό της τροφής τους, καθώς ο ετήσιος κύκλος της Γης γύρω από τον Ήλιο υποδιαιρείται σε τέσσερα τεταρτημόρια –όσα και οι Εποχές του Έτους- που είναι και μία υποδιαίρεση της έννοιας του χρόνου που σαφέστατα δεν είναι γραμμικός αλλά πολυδιάστατος σε συνάρτηση και με τον χώρο – τόπο.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω, πως οι Εποχές του Έτους και τα σημεία που τις καθορίζουν -Ισημερίες και Ηλιοστάσια- έχουν έναρξη τα τέσσερα Παρορμητικά Ζώδια (Κριός, Καρκίνος, Ζυγός και Αιγόκερως) θέλοντας να δηλώσουν το παρορμητικό της έναρξής τους, όπου μετέπειτα ακολουθούνται από τα τέσσερα σταθερά Ζώδια όπου σταθεροποιούνται και οι εποχές και μετέπειτα αυτά ακολουθούνται από τα Μεταβλητά Ζώδια που δηλώνουν τον τελευταίο μήνα απ’ τους τρεις της κάθε εποχής που η εποχή μεταβάλλεται για να την διαδεχθεί η επόμενη εποχή του έτους.

Η περιοδικότητα των Εποχών του Έτους που είναι υποδιαίρεση του Χρόνου, φέρνει ανάλογες αλλαγές σε συναισθήματα, ψυχικές διαθέσεις, αλλά και μεταβολές στο σώμα και χρειάζονται οι απαραίτητες αλλαγές στην καθημερινότητα, σε τροφή, ενδυμασία, ψυχαγωγία, χρόνους εργασίας κλπ για να διατηρηθούν σχετικές ισορροπίες και χρόνος προσαρμογής από την μία εποχή στην επόμενη.

Σύνθεση από  1, 2 , 3 (ενεργοί σύνδεσμοι )

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος