Οι ατέλειες είναι σημαντικές...

Όταν ο Robert  ήταν τριών ετών, θυμάται που κάποια μέρα προσπαθούσε να βγάλει από το ψυγείο ένα μπουκάλι γάλα, όταν του γλίστρησε από τα χέρια του και έπεσε στο πάτωμα. 

Το γάλα χύθηκε σε όλο το πάτωμα δημιουργώντας μια μεγάλη λίμνη από γάλα και λερώνοντας σχεδόν τα πάντα μέσα στην κουζίνα.

Όταν ήρθε η μητέρα του στην κουζίνα, δεν του έβαλε ούτε τις φωνές, ούτε νευρίασε, ούτε του έκανε κήρυγμα για να είναι πιο προσεκτικός. Αντιθέτως, του είπε:

Robert, τι εκπληκτικό και όμορφο χάος δημιούργησες εδώ! Σπάνια βλέπω τόσο μεγάλη λίμνη από γάλα. Λοιπόν, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Θα ήθελες να καθίσεις στο πάτωμα και να παίξεις λίγο μέσα στη λίμνη πριν καθαρίσουμε;
Έτσι και έκανε. Μετά από μερικά λεπτά, η μητέρα του, του είπε:

Ξέρεις, Robert, όποτε γίνεται μια ζημιά πρέπει να είσαι σε θέση να την καθαρίσεις μετά και να επαναφέρεις την τάξη. Οπότε λοιπόν, πως θες να καθαρίσεις αυτή την κατάσταση; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα σφουγγάρι, μια πετσέτα ή μια σφουγγαρίστρα. Ποιο απ’ όλα προτιμάς;

Ο Robert προτίμησε να χρησιμοποιήσουν το σφουγγάρι για να καθαρίσουν το χυμένο γάλα και έτσι καθάρισαν μαζί με την μητέρα του το χάος που είχε δημιουργηθεί. Αφού καθάρισαν, η μητέρα είπε:

Ξέρεις, εδώ έχουμε ένα αποτυχημένο πείραμα για το πως μπορείς να μεταφέρεις ένα μεγάλο μπουκάλι γάλα με δύο μικρά χεράκια. Ας πάμε στην αυλή, να γεμίσουμε το μπουκάλι με νερό και να δούμε αν μπορείς να βρεις έναν τρόπο να μεταφέρεις το μπουκάλι χωρίς να σου πέσει.

Το μικρό αγόρι ανακάλυψε ότι αν πιάσει και με τα δύο χέρια, σφιχτά το χερούλι του μπουκαλιού, μπορεί να το μεταφέρει χωρίς να του πέσει. Τι εκπληκτικό μάθημα!

Ο φημισμένος αργότερα ερευνητής,  είπε ότι από εκείνη την ημέρα που πήρε αυτό το μάθημα σταμάτησε να φοβάται να κάνει λάθη. Αντιθέτως, έμαθε ότι με το να κάνει λάθη είναι μια εκπληκτική ευκαιρία να μαθαίνει κάτι καινούργιο. Εξάλλου, αυτή είναι και η έννοια της έρευνας.

Εκπληκτικό μάθημα για το μικρό αγόρι και βέβαια εκπληκτική η μητέρα η οποία είχε την υπομονή αλλά και τις ηγετικές ικανότητες να αναγνωρίσει ότι το συμβάν αυτό ήταν μια ευκαιρία για να διδάξει κάτι καινούργιο στο μικρό αγόρι. Δεν γνωρίζω ποιος είπε το παρακάτω γνωμικό, αλλά θεωρώ ότι αξίζει να το αναφέρω εδώ:

Οι ατέλειες είναι σημαντικές. Όπως και τα λάθη. Γίνεσαι καλύτερος μόνο μέσα από τα λάθη και γίνεσαι πιο αληθινός μόνο μέσα από τις ατέλειες.

 Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Καστροβούνι, ο άγνωστος υπόγειος λαβύρινθος της αρχαίας Ηφαστείας στην Λήμνο

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟΒΟΥΝΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ 1Km ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΛΟΦΟΣ 100 ΜΕΤΡΩΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ.

ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19 ΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΗΣ:

1) Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ ALEXANDER CONZE ΤΟ 1858 ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΝΤΕΣ ΚΟΛΩΝΕΣ.

2) Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ S.REINACH ΤΟ 1885 ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΥΠΑΤΙΟ,ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ,ΤΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕ ΟΤΙ ΕΙΔΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΡΜΑΡΙΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ. ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΓΕΙΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΧΩΡΟ ΟΠΟΥ ΕΙΔΕ ΕΝΑ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΛΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΜΙΣΟΘΑΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΙΓΥΡΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΓΕΙΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ.

3) Ο ΓΑΛΛΟΣ ΓΕΩΛΟΓΟΣ LWIS DE LAUNAY TO 1894 ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ SEALY TO 1917 ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΕ Ο ALEXANDER CONZE ΤΟ 1858.

ΕΠΙΣΗΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΛΙΝΙΟΣ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 70μ.χ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΝΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ. 

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΓΙΝΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΠΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΓΕΙΟ ΧΩΡΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗ ΒΔ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΜΕ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΤΙΣΜΑΤΟΣ ΟΠΟΥ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΣΦΡΑΓΙΣΤΕΙ ΜΕ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ.

ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΓΚΟΣ ΧΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ,ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΥΤΟ ΔΙΟΤΙ ΔΙΝΕΙ ΕΜΦΑΣΗ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ. 

Η ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΚΡΥΦΟ ΚΑΙ ΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΥΧΟΝ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΠΕΡΣΩΝ ΟΙ ΑΛΛΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Γιωργος Ελιας , Αναδημοσίευση από εδώ 

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Θεά Άρτεμις, αποσυμβολισμός

Η Δηλιογεννημένη Aρτεμις

«Οι θεοί ενοικούν όπως πάντοτε το παρόν και συγκροτούν το είναι. Δεν είναι αρχαίοι, δεν εξελίσσονται και δεν εκπίπτουν, αφού δεν γνωρίζουν εξέλιξη και έκπτωση, οι φυσικοί νόμοι, η δύναμη, η ακατάλυτη και αιώνια δεν χάνεται και δεν μειώνεται παρά μόνο εάν ο κόσμος επιστρέψει στο χάος, εάν οι Τιτάνες επανακτήσουν την κυριαρχία…», γράφει σε ένα βιβλίο της η Ουρανία Τουτουντζή.

…Ο Ουρανός έλαβε σύζυγό του τη Γαία και απέκτησε δώδεκα τέκνα, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Αυτοί ήταν οι παλιοί θεοί (Τιτάν σημαίνει φωτεινό, συμβολίζει την ηλιακή θεότητα). Τιτάνες θα είναι το επίσημο όνομα των θεών του ουρανού. Oλοι οι Τιτάνες πλην του Κρόνου ήταν άναρχοι απέναντι στους νόμους.

Μία από τις Τιτανίδες, η Φοίβη, θα ενωθεί με τον Τιτάνα Κάο ή Σφαίρο ή Πόλο και θα αποκτήσουν δύο κόρες, τη Λητώ και την Αστερία. Φοίβη σημαίνει η φωτεινή, η εξαγνίζουσα, η ανέγγιχτη, κυριαρχεί στη σελήνη και προστατεύει θνητούς και αθάνατους, στα νυχτερινά όνειρά τους, και φορά χρυσό στεφάνι.

Η Λητώ, η οποία ταυτίζεται και με τη Λυκιακή θεότητα Lada και τη σημιτική Alilat, θα ταυτιστεί με τη νύχτα, επίσης νυχτερινή θεά που γεννά γαλαξίες και ηλιακά συστήματα. Με τη σειρά της θα ενωθεί παράνομα με τον Δία και θα φέρει στον κόσμο την Αρτέμιδα και τον Απόλλωνα.

Οπως την επικαλείται ο ορφικός ύμνος «Λητώ κυανόπλεε, διδυμότοκε θεά, σεμνήτω κοίω. Θυγατέρα μεγάθυμε, πολύευκτη βασίλισσα, που σου έλαχε από τον Δία ιερά γόνιμη ωδίνη καλότεκνη και εγέννησες τον Φοίβο και την τοξεύτρια Αρτέμιδα στην Ορτυγία εκείνη και στη βραχώδη Δήλο…».

Η Δήλος, στα αρχαία ημερολόγια της παρατήρησης της ανατολής των άστρων, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, Σουμερο-βαβυλωνιακά, αντιστοιχεί στην Παρθένο με το στάχυ. Με την ανατολή του Στάχυος ξεκινούσε ένα από τα Αιγυπτιακά ημερολόγια. Η Δήλος ανήκει στο σύνολο των ιερών τόπων όπου καθρεφτίζονται τα άστρα του ουρανού… Τα σύμβολα των αστερισμών όπως το στάχυ θα στιγματίσουν τη μία όψη του νομίσματος των τόπων σαν σήματα και της δύναμης που αποπνέουν. Oι προσανατολισμοί των ναών αυτών θα δείχνουν τις φορές που θα καταλήγουν σε κάποιο σημείο και το άλλο σε άλλο έτσι ώστε να χαραχθούν τρίγωνα, τετράγωνα και κύκλοι στη γη.

Μια σειρά από σημαίνουσες γυναίκες θα μεσολαβήσουν για τον ερχομό της Αρτέμιδος, αυτής που μόλις γεννηθεί θα αναλάβει την ευθύνη του ερχομού του αδελφού της Φωτοβόλου Απόλλωνα. Αν παρατηρήσει κανείς, θα διαπιστώσει ότι μεγάλοι μάντεις, όπως ο Τειρεσίας και άλλοι (μύστες), για να αγγίξουν αυτή την άλλη γνώση, ένα χρονικό διάστημα της ζωής τους μεταλλάχθηκαν σε γυναίκες. Οι γυναίκες είναι αυτές που θα έρθουν σε επαφή και συνουσία με αγγέλους και θεούς…

Ο απόστολος Παύλος φοβούμενος τη δύναμή τους θα διατάξει σχέδιο να κρύβονται οι γυναίκες από τους ναούς (θυμηθείτε τους γυναικωνίτες) για να μην τραβήξουν την προσοχή - ενδιαφέρον της θεϊκής δύναμης που βρίσκεται εκεί κατά τη διάρκεια της λειτουργίας.

Η ετοιμόγεννη Λητώ κυνηγημένη από την Ηρα θα βοηθηθεί από την Αθηνά, τη γεννημένη από την υδάτινη μήτρα την Πυρομάντη από τους Δελφούς, να βρει τόπο να γεννήσει, κάνοντας ένα κύκλο σταθμών δώδεκα γεωγραφικών σημείων που ταυτίζονται με τα ζώδια, καταλήγοντας στο κέντρο του κύκλου στην άδηλη μέχρι εκείνη τη στιγμή Δήλο. Κατά τον Ησίοδο, η Δήλος θα εμφανιστεί στην απελπισμένη Λητώ σαν πλοίο που έπλεε στους ουρανούς και έψαχνε να προσγειωθεί… και προσθαλασσώθηκε και αγκυροβόλησε στο κέντρο των Κυκλάδων.

Αυτό το πλοίο το έλεγαν Δήλια Αστέρια ή Θεωρίς που επλανάτο πολύ καιρό στους ουρανούς και εφέρε στη γη ξένους θεούς…

Η πιο μεγάλη απόδειξη αυτής της αλήθειας ήταν ότι οι Δηλιανοί, κάθε χρόνο, κατασκεύαζαν ομοίωμα αυτού του πλοίου (κάτι σαν την τριήρη της παρθένου Αθηνάς) και τελούσαν γιορτή στη μνήμη του γεγονότος αυτού. Ηταν από τις σημαντικότερες γιορτές πλοίου της αρχαιότητας. Τη νύχτα της γέννησης της πρωτότοκης Αρτέμιδος και του δευτερότοκου Απόλλωνα θα ανάψουν οι πυρσοί της ημέρας και της νύχτας. Αυτό το φως θα έχει για την αρχαιότητα την ίδια σημασία που έχει σήμερα το φως των Ιεροσολύμων. Τα Καβείρια μυστήρια δεν ξεκινούσαν εάν δεν έφτανε το φως της Δήλου που μοιράζονταν στα σπίτια μετά από ενεαήμερη συσκότιση. Η Αρτεμις συνδέεται με τα Καβείρια όπως μαρτυρούν τα γραφόμενα μιας επιγραφής στη Μικρά Ασία, όπου ήταν διαδεδομένη η λατρεία των Καβείρων. «Ιέρειαν δια βίου της Βουλαίας Αρτέμιδος και Λουτροφόρων Μεγάλων θεών Καβείρων».

Η Αρτεμις γεννήθηκε ομαλά πρώτη από τα δίδυμα και βοήθησε τη μητέρα της να ξεγεννήσει τον δευτερότοκο Απόλλωνα. Εκτοτε, η παρθένος Αρτεμις γίνεται η επίσημη προστάτιδα των τοκετών.
Στη σύγχρονη πια Μύκονο ύστερα από μείξεις και παραφθορές μύθων, προσάπτουν στην Αρτέμιδα και ένα φυλακτό που χαρίζουν συνήθως στις ετοιμόγεννες, το σήμα τανίτ, το αιγυπτιακό μάτι, που βρίσκεται σε ψηφιδωτό στο πλατύσκαλο μιας δηλιανής έπαυλης, με σκοπό να κρατά το κακό μάτι έξω από το σπίτι.

Την Αρτέμιδα έμαθαν να είναι παραστάτης και βοηθός του τοκετού οι Μοίρες, οι οποίες βρίσκονταν εκεί και στις δύο γέννες. Οι Μοίρες ήταν αυτόνομες και αυτεξούσιες και ούτε καν ο Δίας δεν μπορούσε να διαφεντέψει, παρ’ όλο που κατοικούσαν και αυτές στον Ολυμπο κάτω από τον θρόνο του

Η Αρτεμις συμβολίζει το ατίθασο εφηβικό πνεύμα, τον ρυθμό, τη μουσική, τον χορό. Στις γιορτές της, νεαρές παρθένες χορεύουν οργιαστικά με μάσκες. Συμβολίζει ακόμη την αιώνια νεότητα, την ανανέωση στη ζωή, ονομάζεται γι’ αυτό Κωροτρόφη και Φιλοπάρθενος και Λοχεία (αφού ταυτίζεται με την Ειλειθυία, θεά του τοκετού). Οι επικλήσεις σε αυτήν γίνονται τη νύχτα, γι’ αυτό της αποδίδονται τα επίθετα Νυχία, Φωσφόρος, Σελάσφορος, Νυχτοφάνεια και Νυχτοπόλος Lusijera στα Λατινικά. Οι αστερισμοί που την αντιπροσωπεύουν είναι η Μικρή και η Μεγάλη Αρκτος. Η αρκούδα (πολική άρκτος) φτιάχνει μόνη της στο λευκό χιόνι τη φωλιά της για να γεννήσει. Φροντίζει τον τοκετό της και μένει στο σπιτικό με τα νεογέννητα μέχρι την άνοιξη. Η Αρτεμις συχνά προσφωνείται και Αρκτος.

Η θεά συνδέεται με τον αριθμό έξι και ο Απόλλων με τον αριθμό επτά. Η γέννηση της Αρτέμιδος μνημονεύεται την έκτη ημέρα κάθε μήνα και του αδελφού της την έβδομη. Η πορεία της Λητούς εκτός από τις στάσεις του ζωδιακού κύκλου, το σημείο εκκίνησης από τον πολικό αστέρα των Δελφών μέχρι το σημείο κατάληξης, την Πύλη Φωτός της Δήλου (κέντρο του κύκλου), ακτίνα που ονομάζεται «διάδρομος της Λητούς», ταυτίζεται με το αρχαίο χειμερινό ηλιοστάσιο του αγριόχοιρου και της Αρκτου. Η Αρτεμις συχνά ονομάζεται και Αρκτος.

Το συνθετικό Αρκτ προστιθέμενο στη λέξη Θέμις, δηλ. την τάξη του σύμπαντος, είναι η Αρτεμις και η μοίρα της. Συνδέεται με το ζώδιο του ζυγού που είναι ο αστερισμός της Μεγάλης Αρκτου. Η γραμμική κάτοψη του αστερισμού συναντά τον Πολικό Αστέρα, τον πολικό συμβολισμό φυλάει ο Βασιλιάς Αρθούρος (στην κελτική γλώσσα Αρκτος). Φύλακας της Αρκτου ο κάτοχος της Υπερβόρειας παράδοσης, με δώδεκα Ιππότες, δώδεκα ήλιους ή κατοικίες του ήλιου - αστερισμών.

Ο Πλάτωνας στους Νόμους τονίζει τη σημασία της κατανομής σε δώδεκα μέρη των άστρων του ουρανού, που αντιστοιχούν στις πόλεις ενός κράτους, στα μερίσματα του στρατού, του κάθε επίγειου κλήρου, νομισμάτων, κάθε είδους σταθμών, έτσι ώστε η συμμετρία να συμφωνεί και να τακτοποιείται κάτω από το νόμο των Θεών για να εξασφαλίζει ο επίγειος κόσμος την εύνοιά τους.

Η θεά Αρτεμις, η πάντα συνοδευόμενη από τις Υπερβόρειες νύμφες ταξιδεύει μια φορά τον χρόνο στον Βορρά. Η λέξη βορέας από τη σανσκριτική ρίζα var, vri (καταγωγή της λέξης Βραυρώνα, το Ιερό της Μεγάλης Αρκτου, Varuna = ουρανός) σημαίνει καλύπτω, κρύβω όπως ο ουρανός τη γη, δηλ. τους ανώτερους κόσμους που είναι κρυμμένοι από τις αισθήσεις. Ο ναός της Βραυρώνας είναι αφιερωμένος στη Μεγάλη Αρκτο, ο οποίος με πολική κατεύθυνση το ζώδιο του καρκίνου και τις δύο γραμμές του ηλιοστασίου συνδέεται με το δελφικό σύστημα. Οι νέες άρκτοι που στα τελετουργικά ονομάζονταν «άρκτευσις» ή «αρκτεία» ήταν όπως και στης Αθηνάς τις τελετουργίες η συνοδεία μικρών κοριτσιών ντυμένα στο χρώμα της ζαφοράς - κρόκου και αφιερώνονταν στη θεά. Οι νέες «Αρκτοι» αντιπροσωπεύουν «την ενσάρκωση των ψυχών», δηλαδή την «πύλη των ανθρώπων».

Ο αγριόχοιρος έχει την ίδια ρίζα με την αρκούδα σε διάφορες ινδοευρωπαϊκές χώρες. Σε πολλά νομίσματα έχουμε και παραστάσεις φτερωτών αγριόχοιρων, ενώ σε πολλούς ναούς της θεάς θυσίαζαν μαζί με άλλα άγρια ζώα, αρκούδες και αγριόχοιρους. Σε αρχαιότερο ζωδιακό κύκλο ο αγριόχοιρος συμβολίζει το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Μια ακόμα θεά που όντως προϋπήρχε στη Δήλο και θα αντικατασταθεί αργότερα από την Αρτέμιδα, είναι η κρητικής καταγωγής Βριτομάρτις, η οποία στην Κρήτη ταυτίστηκε με τη Δύκτηνα ή την Αρτέμιδα με το δίχτυ.

Λέγεται ότι μια πρώιμη θεά της Δήλου φερμένη από τη Μικρά Ασία, η «Ποτνία Θηρών», θα συγχωνευτεί με τη θεά Βριτομάρτις όπου λατρευόταν και αυτή εκεί για να γεννηθεί η ελληνική θεότητα Αρτεμις. Με την ταύτιση της θεάς με προηγούμενες θεότητες όπως και την ταύτιση του ζωδίου του αγριόχοιρου με την άρκτο ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Αρτεμις ανήκει στη δεύτερη γενεά θεών…

Η Δήλος είναι πύλη φωτός, ο Απόλλων φύλακας του φωτός όπως και η Αρτεμις, η δύναμή της τρομακτική, γλυκιά, χθόνια, προστατευτική στα παιδιά, προστάτης του ύπνου και του τοκετού, φυλάει κατά κύριο λόγο μετά την αταξία των Τιτάνων την τάξη του ουρανού.

Σε γενικές γραμμές, η Αρτεμις θα θεωρηθεί ότι προέρχεται από τη συγχώνευση τριών θεοτήτων της Γης, της Σελήνης και της Ποτνίας των Θηρών. Η σελήνη όπως και ο ήλιος διατρέχουν το πλανητικό ζωδιακό σύστημα – το ίδιο και η Ποτνία των Θηρών παρουσιάζεται σε έργα τέχνης σε κοσμήματα στη Σπάρτη, τη Δήλο όπως και θεοί της Βαβυλώνας, σαν ουράνια, φτερωτή που κρατά δυο λιοντάρια που συμβολίζουν τα δύο ηλιοστάσια.

Τα λιοντάρια από τα κείμενα που διασώζονται, ημερεύουν δίπλα στη θεά. Μία από τις ακόλουθές της αφιερωμένες διαπαντός παρθένες ερωτεύτηκε και δόθηκε στον νεαρό Ιππομένη. Αμέσως μετά μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι, συνεχίζοντας όμως να είναι πιστή ακόλουθος της θεάς. Η Αρτεμις λέγεται ότι είχε στην ακολουθία της λέοντες και λέαινες. Το λιοντάρι συμβολίζει τη ζωή στον επίγειο κόσμο, αλλά και στον Κάτω Κόσμο. Ο Ηρακλής, αφού νίκησε τους κατοίκους του Ορχομενού, αφιέρωσε στην Εύκλεια Αρτέμιδα (αυτή που λατρεύεται ως θεά του Κάτω Κόσμου) ένα λιοντάρι. Λιοντάρια συχνά τοποθετούσαν οι αρχαίοι πάνω στους τάφους… Σαν θεά του Κάτω Κόσμου, από το φυτικό κόσμο φέρει σαν σύμβολό της το κυπαρίσσι, χαρακτηριστικό μέχρι σήμερα δέντρο των Κυκλάδων. Το κυπαρίσσι δημιουργήθηκε από τη μεταμόρφωση του Κυπάρισσου σε δέντρο. Ο Κυπάρισσος ήταν γιος του Τήλεφου (ιδρυτής της Περγάμου) που αγαπούσε ο Απόλλωνας. Ο νέος αυτός από λάθος σκότωσε ένα ιερό αρσενικό ελάφι με το ακόντιό του και η θλίψη τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας. Τότε ο Απόλλωνας τον μεταμόρφωσε σε δέντρο που συμβολίζει, όπως στα ορφικά μυστήρια και στα σημερινά νεκροταφεία το κυπαρίσσι, τον θάνατο και την ανάσταση των νεκρών.

Σαν Χθόνια θεά, η Αρτεμις με ζωδιακό σύμβολο τον σκορπιό που φέρει στο κέντρο του περιδεραίου της λατρεύτηκε στην Εφεσο.
Στη Δήλο λίγο πιο πάνω από τον ναό του Ηραίου και κατόπιν της θεάς Ισιδος από την πίσω νοτιοανατολική πλευρά βρίσκεται ναός του Δία Υψίστου κάτω από τον οποίο είχε ιδρυθεί το Ιερό της Λοχείας Αρτέμιδος (προστάτιδα της οικογένειας), που αν τιπροσωπεύει τον αριθμό 3, της προόδου του ενός, δηλ. τρεις φάσεις της σελήνης, το τριαδικό στοιχείο της Αρτέμιδος που αντιστοιχεί στους τρεις Δεκανούς του αστερισμού της Παρθένου και δείχνει ότι υπήρχαν τρεις Αρτέμιδες (τριπλή Εκάτη) και λατρευόταν έτσι στη Δήλο και την Αθήνα. Οι τρεις Δεκανοί του αστερισμού ήταν τρεις παρθένες, η Αγλαυρος, η Ερση και η Πάνδροσος. Στην Ολυμπία σε χάλκινο έλασμα απεικονίζεται η Μεγάλη θεά με τρία πουλιά, που συμβολίζουν τους αστερισμούς του Τοξότη του Αιγόκερω και του Υδροχόου που είναι τα ζώδια του χειμερινού ηλιοστασίου. Τα μεγάλα Μυστήρια άρχιζαν τη φθινοπωρινή Ισημερία, διαρκούσαν όλο το χειμερινό ηλιοστάσιο, ξεκινούσαν στην Ελευσίνα και συνδέονταν με τη Δήλο. Τα Ελευσίνια μυστήρια συνδέονταν με τον Αιγόκερω και την «Πύλη των θεών».

Ο χρόνος στη Δήλο βρίσκεται στη φυσική του μορφή, είναι αμέτρητος. Οταν είσαι εκεί δεν ξέρεις αν ο ναός της Αρτέμιδος έχει φορά από Βορρά προς Νότο και το άγαλμά της ήταν στημένο στον Βορρά να κοιτά τον Νότο (έχοντας πλάι της τα αγάλματα των Υπερβόρειων νυμφών…). Αυτός ο ναός θα συνδέσει το κέντρο του Αιγαίου με ένα από τα ισχυρότερα ιερά της Λιβύης του Αμμωνίου. Από τον ναό του Αμμωνίου της Λιβύης όπου ξεκινά και τελειώνει ένας από τους αρχαιοτέρους ζωδιακούς κύκλους, συνδέεται η Δήλος της Αρτέμιδος με απόλυτη ευθεία γραμμή ευρισκόμενη στο κέντρο μιας νοητής βάσης πυραμίδας όπου στα τέσσερα άκρα της βάσης της βρίσκονται τα ιερά των Δελφών, των Σάρδεων, του Λιθησίου Απόλλωνος και στην προέκταση της άλλης διαγώνιου της βάσης τέμνει τον Κάμιρο της Ρόδου. Ο κριοκέφαλος Αμμωνας παρουσιάζεται σε μία από τις γλυπτικές απεικονίσεις του με τέσσερα κεφάλια κριαριού, δηλ. τις τέσσερις κατευθύνσεις του χώρου του ζωδιακού κύκλου. Στη Δήλο βιώνεται μοναχικά και μοναδικά από τον καθένα ο χρόνος και ο χρόνος.

Εκεί βασιλεύει η δυάδα, διπλασιάζοντας τη μονάδα με τόλμη (φτάνοντας στη λύση του δήλιου προβλήματος). Τα σύμβολα των δύο θεών της, ο Ηλιος και το Φεγγάρι, κυριαρχούν στο στερέωμά της. Κάτω από τον Ηλιο (σύμβολο του Απόλλωνα) δημιουργείται η αίσθηση του χώρου, δηλ. η απόκρυφη γεωμετρία του και κάτω από το Φεγγάρι (σύμβολο της Αρτέμιδος) δημιουργείται ο χρόνος και τα μυστικά περάσματά του. Οι σύγχρονοι επιστήμονες (Αϊνστάιν, Τέσλα κ.ά.) μιλούν για τη σχέση ήλιου και σελήνης μετά από τόσα χρονιά, ότι ο ήλιος είναι το παρελθόν (έννοια χώρου με εκκίνηση ένα σημείο) και το φεγγάρι το μέλλον (έννοια – συνείδηση του χώρου). Στα Αγγλικά η λέξη bear – boar σημαίνει δύο ζώα (Μικρή και Μεγάλη Αρκτος).

Ο αριθμός 2 ως σύμβολο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο αριθμός της σελήνης, αφού το ένα χωρίζεται σε δύο μοναδικά μισά φεγγάρια. Η Αφροδίτη της Κύπρου έχει όψη διπλής θεάς της Αρτέμιδος όπως στις δύο όψεις της Ιστάρ των Χαλδαίων ως θεά αυγερινός της δράσης και της μάχης, και σαν θεά έσπερος του έρωτα. Συναντά την Ισιδα με συνοδεία πανθήρων, αρκούδων, πυρόξανθων λιονταριών και γκρίζων λύκων.

Προσφωνείται και λύκαινα γιατί αυτή είναι που αφήνεται στα άγρια ένστικτα, πλάσμα που επιλέγει πότε θα ζει ομαδικά και πότε μοναχικά. Το θρυλικό αυτό πρότυπο θα το συναντήσουμε σε πολλές γυναίκες, που σήκωσαν το ανάστημά τους στις φαλλοκρατικές κοινωνίες και στο πέρασμα του χρόνου θα ακολουθήσουν το μονοπάτι της.

Το πλέον όμως αγαπημένο και γνωστό στους περισσότερους ζώο που αντιπροσωπεύει τη θεά είναι το ελάφι. Σκεφθείτε μόνο το ανάλαφρο και γρήγορο εφηβικό περπάτημά της ανάμεσα στα δέντρα ενός δάσους με τη συνοδεία ενός ελαφιού. Ενα από τα ελάφια που την ακολουθούσαν ήταν αυτό που σκότωσε στο κυνήγι ο Αγαμέμνονας και από τον θυμό της η Αρτεμις εμπόδισε τον απόπλου των πλοίων για την Τροία, όπως ενημέρωσε αυτόν και τους πολεμιστές συντρόφους του ο μάντης Κάλχας. Η Αρτεμις θα τους έδινε χάρη εάν ο Αγαμέμνονας θυσίαζε γι’ αυτήν το πλέον αγαπητό του πρόσωπο, την Ιφιγένεια.

Αν και οι Ελληνες δεν ήταν ποτέ προσφιλείς στις ανθρωποθυσίες, δεν υπήρχε άλλη λύση. Και μόνο το χέρι της θεάς πήρε την παρθένο κόρη στην Αυλίδα στον ναό της να την υπηρετεί και την αντικατέστησε με ένα ελάφι. Η Ταϋγέτη ή Τιτανίς, μία από τις συντρόφισσες της θεάς κάποτε αμάρτησε συνάπτοντας ερωτική σχέση με τον Δία και όπως ήταν φυσικό η Αρτεμις τη μεταμόρφωσε σε ελάφι! Αυτό το ελάφι αφιερώθηκε από μόνο του στην Οθρώσια Αρτέμιδα. Μέχρι σήμερα σε πολλούς χριστιανικούς ναούς όπου χτίστηκαν πάνω σε αρχαίους, έρχονταν αυτόκλητα ελάφια να θυσιαστούν στη γιορτή των ναών…
Στη Βραυρώνα, στον ναό της Αρτέμιδος, θυσίαζαν για πολλά χρόνια ελάφια, μέχρι που κινδύνεψαν να αφανιστούν όλα τα ελάφια της περιοχής και αντικατέστησαν αυτή τη θυσία με προσφορά πλακούντων με μορφή ελαφιού… Το ελάφι συμβολίζει την αιθέρια ύπαρξη και το ιδεώδες σύνορο ανάμεσα στα δύο από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τη γη και τον αέρα. Το γνωστότερο άγαλμά της βρίσκεται στη Δήλο όπου σημαδεύει με δόρυ ένα ελάφι, το άγριο «εγώ» που έχει ο άνθρωπος και πρέπει να το ξεπεράσει.

Στην ιερή μας γεωμετρία, η γραμμική ένωση των πόλεων με τους Αρτεμίσιους ναούς της Βραυρώνας – Αθήνας - Αυλίδας με γωνία 120 μοιρών έχει διχοτόμο που περνά από τον Ραμνούντα που βρίσκεται στην Αττική όπου υπάρχει ναός της Νεμέσεως και της Θέμιδος, θεότητες της δικαιοσύνης. Ο κύκλος που ξεκινά από την Αυλίδα τελειώνει στη Βραυρώνα με βραχίονα Ζυγού της Δικαιοσύνης στο Ραμνούντα. Η προέκταση της γραμμής της Βραυρώνας περνάει από την Αρκαδία (Αρκτος). Ακόμα υπάρχει το τρίγωνο λατρείας της Θεάς του Αργους – Αυλίδας – Βραυρώνας, ο οποίος εξυπηρετεί άλλες ευθυγραμμίσεις. Κατά κύριο λόγο τα ιερά της Αρτέμιδος με αυτά του Απόλλωνα και του Δία ή άλλων θεοτήτων με τη φορά κατεύθυνσής τους όσον αφορά τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα αντιγράφουν προς – ευχήν τις κατευθύνσεις των ουρανίων σωμάτων, με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια.

Το μουσείο της Δήλου φιλοξενεί ακόμη μια μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα όπου ο Ερμής προπορεύεται σε προφίλ (αλίμονο αν ο θεός σε κοιτάξει κατάματα), κρατώντας το κηρύκειο της μυστικιστικής πομπής, ακολουθεί η Αρτεμις με τεράστιο δόρυ, που απεικονίζει την ισχύ, και ανοίγει δρόμο όπου ακολουθεί η Αθηνά κρατώντας με σοφία μικρό τόξο, ανοίγοντας το δρόμο στον Απόλλωνα που ακολουθεί κρατώντας έναν ψηλό αναμμένο πυρσό, το φως της αγάπης. Η όλη μυστικιστική ακολουθία ξεκινά από δεξιά και πορεύεται προς τα αριστερά… Η Αρτεμις, στέκει ακόμα στις ακίδες της γης σε σημαδιακά τρίγωνα τετράγωνα και κύκλους, αυτή φέρνει στην Ελληνική γη της Δήλου το εξ Ανατολών Φως και ο Απόλλωνας το εξαπλώνει στη Δύση. ΑΥΤΗ οδεύει με επίθετα προσωνύμια λειτουργός του άνω σύμπαντος ανοίγει όταν πρέπει τις πύλες των ανθρώπων.

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΗ 

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο θεός Ύπνος στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία.

Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του.

Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους. Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου.

Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε. Τον προσφωνεί «άνακτα» (άρχοντα, βασιλιά) όλων των θεών και των ανθρώπων, για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν. Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε. Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία «γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει.

Να σημειώσουμε ότι η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο !

Ο Ύπνος με την αγαπημένη του Πασιθέη, έκαναν παιδιά τους Όνειρους, που φυσικά ακολούθησαν την οικογενειακή επιχείρηση! Τα αδέρφια οι Όνειροι είναι: ο Μορφεύς, ο Ίκελος, ο Φοβήτωρ και ο Φάντασος. Όλοι μαζί ονομάζονται "Όνειροι" και είναι οι θεοί των ονείρων. Κατοικούσαν στις ακτές του ωκεανού, στη Δύση, σε ένα σπήλαιο κοντά στα σύνορα του Άδη. Οι όνειροι, έστελναν τα όνειρα στους θνητούς, μέσα από δύο πύλες που βρίσκονταν εκεί. Η μία πύλη ήταν φτιαγμένη από Κέρατο, και με αυτή έστελναν τα αληθινά όνειρα (προμηνύματα), ενώ με τη δεύτερη που ήταν φτιαγμένη από Ελεφαντόδοντο, έστελναν τα ψεύτικα όνειρα.

Αναλυτικά τα παιδιά του θεού Ύπνου είναι οι εξής:

Μορφέας : Το όνομα, βγήκε από τη λέξη "Μορφή" και σχετίζεται με την ικανότητά του να παίρνει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή και να εμφανίζεται στα όνειρα. Έχει την ιδιότητα να στέλνει εικόνες στα όνειρα ή στα οράματα των ανθρώπων, να τα διαμορφώνει, και να μορφοποιεί τα όντα που κατοικούν σε αυτά. Η δράση του Μορφέα είναι πρωταγωνιστική, αλλά όχι αποκλειστική. Ο Μορφέας είναι ο πιο ισχυρός από τους υπόλοιπους, για αυτό και είναι ο μοναδικός θεός που μπορεί να επέμβει στα όνειρα των βασιλιάδων και των ηρώων, ενώ όπως λένε μετέφερε τα μηνύματα των θεών στους θνητούς, με τη μορφή ονείρων. 

Φοβήτωρ : Κάνει τα όνειρα τρομακτικά. Είναι η προσωποποίηση του εφιάλτη, και παίρνει μορφή τεράτων ή τρομακτικών ζώων.

Φάντασος : Παράγει τα δυσνόητα και πλασματικά όνειρα, ενώ εμφανίζεται χωρίς ζωτική μορφή. Είναι η προσωποποίηση της φαντασίας.

Ίκελος : Βοηθάει τις πτυχές των ονείρων που απεικονίζουν τη πραγματικότητα, κάνοντάς τα ρεαλιστικά.

Στην Αρχαία Ελλάδα, οι Πυθαγόρειοι έδιναν μεγάλη σημασία στα όνειρα , οι οποίοι μάλιστα μέσα από έναν κατάλληλο τρόπο ζωής με σωστή δίαιτα, μουσικά ακούσματα πριν από τον ύπνο, προσανατολισμό της σκέψης (Τι σφάλμα διέπραξα; Τι καλό έκανα; Τι υποχρέωση παρέλειψα;), προσπαθούσαν να δουν αποκαλυπτικά όνειρα. Οι Πυθαγόρειοι άσκησαν τεράστια επιρροή στον Πλάτωνα. Οι σκέψεις του στον Τίμαιο, η πλατωνική παρομοίωση του σώματος με φυλακή, η θεωρία της ανάμνησης, οι διάφοροι εσχατολογικοί μύθοι του μαθητή του Σωκράτη, προέρχονται από μια πυθαγόρεια ή, για την ακρίβεια, από μια ορφικοπυθαγόρεια παράδοση. Στον Πλάτωνα στην Πολιτεία, Κεφ. Θ 571 d, e , διαβάζουμε για τα όνειρα :

"Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει ρυθμίσει τη δίαιτα του με τους κανόνες της υγιεινής και της σωφροσύνης, όταν, πριν παραδοθεί στον ύπνο, ξυπνάει το λογιστικό μέρος της ψυχής του και το θρέψει με καλούς λόγους και σκέψεις και συγκεντρώνει σ' αυτές όλη τη διάνοιά του, όταν χωρίς ούτε να στερήσει ούτε να παραφορτώσει το επιθυμητικό του, του παραχωρεί όσο ακριβώς χρειάζεται για να αποκοιμηθεί και να μην έρχεται να διαταράσσει το καλύτερο μέρος της ψυχής με τη χαρά ή τη λύπη του, αλλά το αφήνει να νιώσει, ότι δεν γνωρίζει από τα περασμένα ή από τα παρόντα ή από τα μέλλοντα. Όταν επίσης αυτός ο άνθρωπος κατευνάσει το θυμοειδές μέρος της ψυχής του και κοιμηθεί χωρίς να έχει την καρδιά του ταραγμένη από οργή εναντίον άλλων. Όταν τέλος καθησυχάζει αυτά τα δύο μέρη της ψυχής κρατώντας άγρυπνο μόνο το τρίτο, όπου εδρεύει η φρόνηση, και έτσι αναπαυθεί, ξέρεις βέβαια ότι τότε το πνεύμα του αγγίζει όσο γίνεται περισσότερο την αλήθεια..."

Η πίστη στη συμβολική κι αποκαλυπτική γλώσσα των ονείρων οδήγησε στην ονειροκριτική, που αναπτύχθηκε στην αρχαιότητα πάρα πολύ και υπήρξε μια πλουσιότατη φιλολογία. Ονειροκριτικά έγραψαν ο Αντιφών ο Αθηναίος ή τερατοσκόπος, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς, ο Αντίπατρος, ο Αλέξανδρος ο Μύνδιος, ο Αρτέμων ο Μιλήσιος, ο Γεμίνος ο Τύριος, ο Αρτεμίδωρος του οποίου το "Ονειροκριτικόν" σώθηκε σε 5 βιβλία. Η μαντική αυτή εμπειρία, οδήγησε στην τεχνική αναζήτηση πληροφοριών μέσω των ονείρων. Η εγκοίμησις είπαμε ότι γινόταν σε ειδικούς τόπους (σπήλαια, χάσματα της γης, ιερά) όπου ήταν δυνατή η επικοινωνία με τους νεκρούς, τα χθόνια πνεύματα, ή τους θεούς, μιας και τα χάσματα της γης αποτελούν για την αρχαϊκή αντίληψη μια πύλη προς τον κάτω κόσμο. Παραλλαγή αυτής της μαντικής είναι η νεκρομαντεία που αναπτύχθηκε στα λεγόμενα ψυχομαντεία ή ψυχοπομπεία, όπως ήταν το περίφημο του Ταινάρου, μέσω ειδικών προσώπων που λεγόντουσαν ψυχαγωγοί (αυτοί που οδηγούν τις ψυχές των νεκρών πάνω) και η όλη τελετουργία λεγόταν ψυχαγωγία.

Ο συμβολικός και αποκαλυπτικός χαρακτήρας των ονείρων συνεχίζει να ισχύει και σήμερα, κόντρα στο μονόπλευρο ορθολογισμό που κυβερνά τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων της εποχής μας. Έτσι ο χημικός τύπος του βενζολίου ανακαλύφθηκε χάρη σ' ένα όνειρο, πολλοί μεγάλοι μουσικοί έχουν δηλώσει ότι τις συνθέσεις τους τις άκουγαν πρώτα στο όνειρό τους και ακόμα και η διάσημη συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι τις περίπλοκες υποθέσεις των αστυνομικών της διηγημάτων είχε δηλώσει ότι τις έβλεπε στον ύπνο της και τις κατέγραφε το πρωί.

Οι αρχαίοι είχαν βρει έναν τρόπο για να δεχτούν στον ύπνο τους τα όνειρα που τους οδηγούσαν σε θεραπείες.

Εγκοίμηση ήταν όλη η διαδικασία του να κοιμηθεί κανείς σ' έναν ιερό χώρο, ώστε να δεχτεί ένα αποκαλυπτικό όνειρο είτε για θεραπευτικούς σκοπούς, είτε για να μάθει για το μέλλον του. Εγκοιμητικά μαντεία υπήρξαν σε όλα τα μέρη του αρχαίου κόσμου. Το ίδιο αρκετά υπήρξαν τα ιερά όπου ο θεραπευτικός χαρακτήρας προεξείχε. Οπωσδήποτε τέτοιο ρόλο έπαιξαν όλα τα Ασκληπιεία αλλά και άλλα ιερά. Η Εγκοίμηση ή Εγκοιμητήριο ήταν ο χώρος όπου ο πιστός ή οι πιστοί έπρεπε να πάνε να κοιμηθούν. Η πίστη οπωσδήποτε έπαιζε σημαντικό ρόλο. Εδώ ας θυμηθούμε και τα λόγια του ίδιου του Χριστού σε ασθενή που θεράπευσε: «Πήγαινε, η πίστη σου σ' έσωσε» (κατά Λουκάν 17,19). Η σύγχρονη ιατρική επιστήμη έχει εντάξει αυτό το μυστήριο κάτω από τον όρο Placebo, αλλά αδυνατεί να εξηγήσει ακριβώς με ποιο τρόπο ο εγκέφαλος επιβάλλεται στο σώμα.

Στην Ελλάδα οι πιο διάσημοι ιεροί χώροι όπου λειτούργησαν εγκοιμητήρια για θεραπευτικούς σκοπούς ήταν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου, το Αμφιαράειο του Ωρωπού και το Τροφώνιο Άντρο στη Λιβαδειά. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας ασθενείς συνέρεαν στα ιερά αυτά να θεραπευτούν με τη συνδρομή της θεότητας. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν εκεί ερείπια, κυρίως στην Επίδαυρο και στο Αμφιαράειο, τα οποία μαρτυρούν το μεγαλείο που είχαν στην ακμή τους που διάρκεσε αιώνες. Και σήμερα άλλωστε υπάρχουν ναοί όπου κατ' εξοχήν ο κόσμος πηγαίνει για θεραπεία, όπως η Παναγία της Τήνου και η Παναγία της Λούρδης στη Γαλλία.

Αφού έφτανε ο ενδιαφερόμενος στον ιερό χώρο, γινόταν δεκτός από τους ανθρώπους και τους ιερείς του θεραπευτηρίου, στους οποίους ήταν μοιρασμένοι οι ρόλοι των διαφόρων λειτουργημάτων του ιερού. Φαίνεται ότι οι ιερείς ήταν γνώστες των διαφόρων περιπτώσεων ασθενειών, αλλά γενικά, αφού γινόταν μια πρώτη εξέταση του πάσχοντα, οι γενικές κατευθύνσεις ήταν παρόμοιες: Αρχικά μια σωστή δίαιτα ή και νηστείες, παραμονή και περίπατοι μέσα στους ιερούς χώρους, οι οποίοι ήταν διαμορφωμένοι κατάλληλα ώστε να ξεκουράζουν το πνεύμα των ασθενών. Επαφή με τους λειτουργούς του ναού θεραπευτηρίου οι οποίοι οδηγούσαν την ψυχή και το νου σε μια ανάταση και ψυχική θεώρηση των πραγμάτων. Γίνονταν εξαγνιστικά λουτρά με κρύο και θερμό νερό.

Η χρήση του νερού και μάλιστα τρεχούμενου ήταν πολύ βασική. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν σε όλα τα ιερά πηγές, ειδικές εγκαταστάσεις, και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για τη χρήση του νερού. Ακόμη φαίνεται ότι υπήρχε πρόγραμμα με ασκήσεις γυμναστικής και γίνονταν μαλάξεις και επαλείψεις με λάδι του σώματος των ασθενών. Επίσης έπιναν τσάι από διάφορα βότανα αλλά και διάφορα θεραπευτικά μείγματα, τα οποία οπωσδήποτε είχαν θεραπευτική και κυρίως κατευναστική δραστηριότητα, γιατί όλα αυτά προηγούνταν της εγκοίμησης. Μάλιστα μερικές φορές ο άρρωστος γινόταν καλά πριν χρειαστεί να ακολουθήσει η υπόλοιπη διαδικασία.

Αυτές οι ουσίες πού έπιναν, δεν ήταν γνωστές παρά μόνο στους μυημένους ιερείς. Ωστόσο μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιες ήταν δραστικές ψυχότροπες ουσίες. Για τα Ελευσίνια Μυστήρια πιθανολογούμε ότι έπιναν τον κυκεώνα, που είχε και βρασμένο σταρόζουμο από τα στάχια του Θριάσιου Πεδίου. Αλλά από αναλύσεις πού έχουν γίνει, γνωρίζουμε (1978, The Road to Eleusis, Unveiling the Secret of the Mysteries, R. Gordon Wasson, Albert Hofmann που ανακάλυψε το LSD), Carl A. P. Ruck) ότι στα στάχυα παρασιτούσε ένας κοινός μύκητας, η Ερυσιβώδης Ολύρα (Claviceps purpurea).

Ο βρασμός αυτού του μύκητα εμφανίζει ένα παράγωγο του λυσεργικού οξέως συγγενές με το γνωστό παραισθησιογόνο LSD. Όποιος έπινε λοιπόν τέτοιο χυμό, θα έβλεπε και θα άκουγε σίγουρα « μεταφυσικές εμπειρίες ». Ο Robert Graves πρότεινε για κύριο στοιχείο του κυκεώνα ένα μύκητα της οικογένειας Panaeolus ο οποίος περιέχει ψιλοκυβίνη και άλλα παρόμοια στοιχεία.Σε αυτό συμφωνούν και άλλοι νεώτεροι ερευνητές, όπως ο T. McKenna. Η χρήση παραισθησιογόνων σε θρησκευτικές τελετές είναι επίσης γνωστή και σε άλλους πολιτισμούς (Το περίφημο psilocybe Mexicana που βρίσκεται στο Μεξικό και περιέχει ψιλοκυβίνη, ο κάκτος πεγιότε που φυτρώνει στις ερήμους της κεντρικής, κυρίως, Αμερικής και περιέχει μεσκαλίνη, Amanita muscaria, στο Βεδικό (Vedic) Soma κλπ).

Όπως και να έχει η αλήθεια, η θεραπεία με τη μέθοδο placebo απαιτεί καλό σκηνοθέτη και έντονο σενάριο! Έτσι λοιπόν, το τελετουργικό στην Αρχαία Ελλάδα ήταν καλά σχεδιασμένο. 

 Αφού λοιπόν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα ο άρρωστος και οι ιερείς, εξετάζοντας τα σπλάχνα των ζώων από ορισμένες θυσίες, αποφαίνονταν ότι ο θεός ενέκρινε τη συνέχιση της διαδικασίας, τότε προχωρούσαν παρακάτω. Ο ασθενής έπρεπε να θυσιάσει ένα ζώο και να κοιμηθεί το βράδυ πάνω στο δέρμα του. Η όλη διαδικασία με νηστείες, διαλογισμούς, καθάρσεις, σωστό προσανατολισμό και ψυχής και πνεύματος και ακόμη με συνοδό την πίστη του ασθενή και τις οδηγίες των ιερέων, οδηγούσε τη νύχτα σε ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Με διάφορους τρόπους ο θεός, ο οποίος μπορεί και να εμφανιζόταν στο όνειρο του ασθενή, έδειχνε στον ασθενή τον τρόπο και το είδος θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει.

Το πρωί ο άρρωστος έλεγε το όνειρο στους ιερείς και αυτοί το αποκρυπτογραφούσαν. Κατόπιν έφευγε, αφού έκανε μια ευχαριστήρια προσφορά στο θεό. Η θεραπεία γινόταν δωρεάν όμως οι ασθενείς συνήθιζαν να προσφέρουν αφιερώματα ή αναθήματα από χρυσό ή ασήμι που αναπαριστούσαν το θεραπευμένο μέλος τους. Αυτή η συνήθεια συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τα λεγόμενα "τάματα" που αφήνουν οι πιστοί σε "θαυματουργές εικόνες".

Οι περιπτώσεις θεραπείας φαίνεται ήταν πάμπολλες και γι' αυτό επί αιώνες τα ιερά άκμαζαν και χιλιάδες αφιερώματα πιστών υπήρχαν σ' αυτά. Συνήθως ήταν ομοιώματα των μελών του σώματος που θεραπεύτηκαν, κάτι που γίνεται και σήμερα στις εκκλησίες μπροστά στις θαυματουργές εικόνες. Στα ιερά αυτά θεραπευτήρια υπήρχαν ναοί του Ασκληπιού ή όποιας άλλης θεότητας ή ήρωα θεραπευτή ήταν αφιερωμένοι - διάφορα κτίσματα με μορφή ξενώνων, κρήνες, άλση, θέατρα, λουτρά και άλλα. Το εγκοιμητήριο ήταν ένα συγκεκριμένο κτίσμα μέσα στο οποίο γίνονταν οι εγκοιμήσεις των ασθενών. Σε κάθε ιερό βέβαια υπήρχαν κάποιες ιδιαιτερότητες.

Έτσι στην Επίδαυρο, σύμφωνα με μία εκδοχή, ο άρρωστος περνούσε μέσα σε ένα σπειροειδή, υπόγειο διάδρομο κάτω από τον περίφημο θόλο. Δεν είναι γνωστά αυτά τα οποία διαδραματίζονταν εκεί. Στο Τροφώνιο Άντρο ο ασθενής έπρεπε να περάσει μέσα από μία μικρή οπή στο βάθος του άντρου, κρατώντας προσφορές στα χέρια του. Λέγεται ότι μετά του ήταν πολύ δύσκολο να διηγηθεί την εμπειρία του. 

Όμως παρά τις ιδιαιτερότητες, όπου υπήρχαν ιερά θεραπείας με εγκοίμηση, ο άξονας ήταν ο ίδιος: ύπνος με στόχο ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Ο ύπνος λοιπόν και το όνειρο ήταν το μέσον για τη θεραπεία. Πολλές φορές στα αρχαία μυστήρια ο ύπνος ήταν μέσα στο τυπικό και αποτελούσε ένα είδος συμβολικού προσωρινού θανάτου, κατά τη διάρκεια του οποίου ο μυούμενος περνούσε σημαντικές εμπειρίες και μετά επέστρεφε ανανεωμένος, ξαναγεννημένος. Μάλιστα ο μυητικός ύπνος λάβαινε χώρα δίπλα σε πηγές, ποτάμια και γενικά τρεχούμενα νερά, κάτι που το συναντούμε και στα εγκοιμητήρια. Οι εγκοιμήσεις λοιπόν δεν ήταν κάτι τυχαίο, αλλά ένα τμήμα της μυστηριακής γνώσης που χρησιμοποιούνταν προς όφελος του λαού, ο οποίος ενδιαφερόταν να γίνει καλά από τις αρρώστιες.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι μυστηριακές γνώσεις - και εδώ συγκεκριμένα όσες είχαν σχέση με την απόκρυφη τότε επιστήμη της Θεραπευτικής- δεν ήταν τόσο αποκομμένες από τον απλό κόσμο, αλλά ήταν στη διάθεση όσων ζητούσαν θεραπεία. Για όσους ήθελαν να προχωρήσουν πιο πέρα, πίσω από τα κατά τόπους ιερά υπήρχαν τα Μυστήρια, τα οποία πρόσφεραν σ' έναν πυρήνα ανθρώπων τη δυνατότητα της Μύησης, δηλαδή του περάσματος σ' ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης, όπως αυτό στο οποίο είχαν φτάσει οι μεγάλοι φιλόσοφοι, τραγικοί ποιητές, πολιτικοί και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι της προ-κλασσικής και κλασσικής αρχαιότητας. Η εγκοίμηση λοιπόν ήταν ένας μυητικός τρόπος θεραπείας που εφαρμοζόταν με αρκετή επιτυχία στα αρχαία θεραπευτήρια.

Η σύγχρονη ψυχοθεραπεία βέβαια, μπορεί να αξιολογεί το ονειρικό υλικό σε τελείως διαφορετικά πλαίσια (πχ. ασυνείδητες – υποσυνείδητες ενδοψυχικές συγκρούσεις εγώ – υπερεγώ), δεν παύει ωστόσο να προεκτείνει τους ορίζοντες που άνοιξαν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι. Τα όνειρα όμως παραμένουν τα ίδια, κυριαρχώντας στη ζωή μας όπως πάντοτε. 

Επιλογές και σύνθεση από άρθρα του  Κου Θοδωρή Π. Δασκαλόπουλου, ψυχίατρου

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

 

 

Οι εννέα Μούσες

Τα αγάλματα των εννέα Μουσών, Θέατρο Juarez, Juarez Theater, Μεξικό..

Δύο Μούσες ευφύβραν  τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση. 

Τρεις Μούσες ευφύβραν  τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα.

Τέσσερις Μούσες ευφύβραν  τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και δωρική. Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή.

 Επτά Μούσες ευφύβραν  τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του Ελληνικού αλφάβητου.

 1. Πολυύμνια (ή Πολύμνια ή Πολυάμνια). Το όνομα Πολυμνία από το πολύς και ύμνος, επειδή υμνεί πολλούς ανθρώπους ή από το πολλών και μνήμη, επειδή μνημονεύει πολλούς στην ιστορία. Ήταν προστάτισσα των θεϊκών ύμνων αλλά και της υποκριτικής μίμησης, της γεωμετρίας, της ιστορίας, της γραμματικής κ.ά. 

Τη ζωγράφιζαν να κοιτά προς τον Ουρανό με στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια στο κεφάλι, λευκό φόρεμα, με τη λύρα στα χέρια της και την επιγραφή Πολυ-μνίας κ Μύθους. 

Πολυύμνια = 80+70+30+400+400+40+50+10+1 = 1081 = 10+8+1= 19 =1+9= 10 =1+0=1

2. Ουρανία ήταν προστάτισσα των Ουρανίων Σωμάτων και γενικά της αστρονομίας που ανακάλυψε. Σύμφωνα με την παράδοση με το Διόνυσο γέννησε τον Υμέναιο και με τον Απόλλωνα το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Ουρανία στεφανωμένη με αστέρια και προμετωπίδιο, μπλε φόρεμα, μπροστά της τρίποδα που επάνω είχε την ουράνια σφαίρα και διαβήτη.  

Ουρανία = 70+400+100+1+50+10+1 = 632 = 6+3+2=11= 1+1=2 

3. Τερψιχόρη επινόησε το χορό, την άρπα και την παιδεία. Ονομάστηκε Τερψιχόρη, επειδή ετέρπετο, ευχαριστιόταν με το χορό. Ίσως και από τη μάθηση (που τέρπει τους ακροατές). Στην παράδοση αναφέρεται πως γέννησε με το Στρυμόνο το Ρήσο και με τον Άρη το Βίστωνα ή ακόμη με τον Αχελώο τις Σειρήνες.

Την Τερψιχόρη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη και με προμετωπίδιο να κρατά άρπα και να χορεύει χαρούμενη, ενώ τα πόδια της μόλις να ακουμπούν τη γη και με την επιγραφή Τερψιχόρη λΰραν. 

Τερψιχόρη= 300+5+100+700+10+600+70+100+8= 1893 = 1+8+9+3=21 =2+1=3 

4. Μελπομένη ήταν προστάτισσα της Τραγωδίας, επειδή αυτή την επινόησε, της ρητορικής και της μουσικής μελωδίας . Ονομάστηκε Μελπομένη από την λέξη μολττήν επειδή δι αυτής μέλπουσιν οί άνθρωποι όλοι τους αγαθούς. Η Μελπομένη με τον Αχελώο, κατά μία παράδοση, γέννησε τις Σειρήνες Τη ζωγράφιζαν να φορεί μάσκα τραγωδίας, θυμωμένη, δαφνοστεφανωμένη με σκήπτρο, ρόπαλο στα χέρια και την επιγραφή Μελπομένη Τραγωδίαν 

 Μελπομένη= 40+5+30+80+70+40+5+50+8= 328=3+2+8=13 =1+3=4

5. Θάλεια ή Θάλλεια ήταν Έφορος της Κωμωδίας. Ανακάλυψε την κωμωδία, τη γεωμετρία, την αρχιτεκτονική και τη γεωργία. Ηταν προστάτισσα και των Συμποσίων.

Το όνομα Θάλεια = θάλλειν τα φυτά, ή από του Θάλεια στα (συμπόσια) ή... επειδή θάλλουσιν εις πολλούς αιώνας οί επαινούμενοι δια των ποιημάτων... Έλεγαν πως ο Παλαίφατος ήταν γιος της. Τη ζωγράφιζαν στεφανωμένη με κισσό, νέα και χαμογελαστή, να κρατά κωμική μάσκα. Άλλες φορές δαφνοστεφανωμένη με πράσινο πανωφόρι και την επιγραφή Θάλεια Κωμωδίαν. 

Θάλλεια= 9+1+30+30+5+10+1= 86 = 8+6=14 =1+4=5 

Άγαλμα μιας εκ των εννέα Μουσών, πιθανότατα η Θάλεια.

6. Καλλιόπη ήταν η ανώτερη και επισημότερη από τις άλλες αδελφές της Μούσες. Συνόδευε τους βασιλείς και τους ανώτατους άρχοντες για να επιβάλλει με τα λόγια της υποταγή και δικαιοσύνη. Η Καλλιόπη ήταν προστάτισσα των ηρωικών ποιημάτων και της ρητορικής. Ονομάστηκε Καλλιόπη, επειδή είχε ωραία όψη, πρόσωπο.

Την ονόμαζαν και Καλλιέπειαν, επειδή ήταν ευρέτρια της ποίησης. Σύμφωνα με την παράδοση η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα, τις Σειρήνες, τον Κυμόθεο κ.ά. Ζωγράφιζαν την Καλλιόπη νέα και ωραία, με άνθη στο κεφάλι ή κισσό, στο δεξιό χέρι να κρατά δάφνες και στο αριστερό δύο βιβλία, πολλές φορές την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. 

 Καλλιόπη= 20+1+30+30+10+70+80+8=249=2+4+9=15 =1+5=6

=

7. Ευτέρπη ανακάλυψε διάφορα μουσικά όργανα, τα μαθήματα, και τη διαλεκτική. Τα μαθήματα τέρπουν τους ανθρώπους, αλλά και ''είναι εύτερπεις οι λόγοι των πεπαιδευμένων''. Η Ευτέρπη με το Στρυμόνα γέννησε το Ρήσσο. Τη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη να παίζει αυλό ή να τον κρατά. Δίπλα της βρισκόταν όργανα μουσικά και κείμενα, ο Έρωτας και δένδρα με τον τραγουδιστή Τέττιγα (τζιτζίκι).

 Ευτέρπη= 5+400+300+5+100+80+8= 898=8+9+8=25 =2+5=7

8. Κλειώ ή Qλειώ (Q=Κόππα) ανακάλυψε την Ιστορία (και την κιθάρα). Η ιστορία ονομαζόταν Κλειώ, επειδή αναφέρεται στο Κλέος (που ανήκει στους ήρωες του παρελθόντος), που μας διηγούνται οι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κλειώ κατηγόρησε την Αφροδίτη επειδή ερωτεύθηκε τον 'Aδωνι.

Η Αφροδίτη ανταπέδωσε: Την οδήγησε στο σπίτι του Πίερου και την έκανε να τον ερωτευθεί. Η Κλειώ με τον Πίερο γέννησε τον Υάκινθο. Με το Μάγνητα (πατέρα του Πίερου) γέννησε τον Ιάλεμο, τον Υμέναιο και το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Κλειώ δαφνοστεφανωμένη και με πορφυρό ένδυμα. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μία σάλπιγγα και στο αριστερό ένα βιβλίο, που έγραφε Κλειώ Ιστορία. Στα πόδια της υπήρχε το Κιβώτιο της Ιστορίας. 

Κλειώ= 90+30+5+10+800=935 =9+3+5=17 =1+7=8

9. Ερατώ είναι η ευρέτρια των ερωτικών ποιημάτων, του γάμου, (και της ποιήσεως, της μουσικής και της διαλεκτικής). Το όνομα Ερατώ από το έρεσθαι και από τη λέξη έρως και εραστής. Τη ζωγράφιζαν καθιστή, να φορά ροδοστέφανο (στεφάνι από τριαντάφυλλα), με τη λύρα και το τόξο του έρωτος στα χέρια και την επιγραφή Έρατώ Ψάλτριαν. 

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους στα Αργοναυτικά με: ''Και τώρα Μούσα Ερατώ, έλα κοντά μας και πες μας πώς ο Ιάσονας έφερε το χρυσόμαλλο Δέρας από τον ερωτά του στη Μήδεια, γιατί έχεις τις χάρες της Κύπριας Αφροδίτης και φέρνεις τη μαγεία στα ανύπαντρα κορίτσια''. 

 Ερατώ= 5+100+1+300+800=1206 =1+2+0+6=9

Ενεργός σύνδεσμος στην πηγή

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο Φοίνικας στην αρχαία, και στην σύγχρονη Ελλάδα.

Λόγω της ιδιαιτερότητα τους σε σχέση με τα άλλα φυτά, οι φοίνικες εντυπωσίαζαν τους λαούς από την αρχαιότητα.

Στην Ευρώπη τα διάφορα είδη ήρθαν μέσα από την Ελλάδα, ενώ το όνομα αποδίδεται πιθανόν στην αρχική περιοχή μεταφοράς τους, τη Φοινίκη (σημερινή περιοχή των Λιβάνου, Ισραήλ και Συρίας), παρόλο που είναι ενδημικό της Βόρειας Αφρικής.

Υπάρχει όμως και ο κρητικός αυτοφυής φοίνικας που είναι μάλιστα δημοφιλής στις απεικονίσεις των μυκηναϊκών ανακτόρων. Πρωτοαναφέρεται σε κείμενα από το Θεόφραστο και σήμερα φέρει το όνομα του: Phoenix theophrasti.

Στη μυθολογία είναι στενά συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα, που γεννήθηκε στη Δήλο στη σκιά ενός φοίνικα (Όμηρος, ύμνοι 3.116). Από τον Απόλλωνα πέρασε στη δίδυμη αδερφή του την Άρτεμη που διατηρούσε στην Αυλίδα ένα δάσος από Φοίνικες (Παυσανίας 9.19.5). Χαρακτηριστικά ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι καρποί από αυτές τις χουρμαδιές δεν είναι εδώδιμοι, αλλά πάντως είναι καλύτεροι από εκείνους της Ιωνίας. Από αυτή τη λεπτομέρεια καταλαβαίνουμε ότι είχαμε διαφορετικά είδη και ποικιλίες και ότι είχε κάποτε εισαχθεί.   

Οι φοίνικες ήταν συχνοί σε κήποι και άλση της αρχαίας Ελλάδας, αν και αυτόχθονο της Κρήτης. Ο μύθος λέει ότι ο φοίνικας ήρθε στη Δήλο με το Θησέα, όταν οργανώθηκαν αγώνες προς τιμή του Απόλλωνα και στεφάνωσε τους νικητές με κλαδιά φοίνικα. Ο Πυθαγόρας είχε απαγορεύσει τη φύτευση φοινίκων γιατί θεωρούσε τα κλαδιά τους ασεβή τρόπαια. Συχνά, όμως, οι περίβολοι των ναών του Απόλλωνα έφεραν φοίνικες, δίνοντας με το σχήμα του αυτή τη μοναδική αίσθηση της ηλιολούστης ημέρας και της ανατολής.   

Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα (1834), παρόλο που ήταν ήδη γεμάτη φοίνικες, φυτεύτηκαν και άλλοι φοίνικες, τουλάχιστον στο κέντρο. Μαζί φυτεύτηκαν και οι αυλές των πλούσιων σπιτιών, μιας και ήταν πάρα πολύ αγαπητό είδος με λιγοστές απαιτήσεις.

Όπως αναφέρουν οι Merryman et al. (2007) η Αθήνα αρχίζει και χάνει δεκάδες φοίνικες από το τέλος του 19ου αιώνα και μετά. Μέχρι τότε η πόλη ήταν γνωστή για «τους φοίνικες της, τις καμήλες της και τα τζαμιά της». Κάποιοι τοποθετούν την απομάκρυνση των φοινίκων στο τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Τούρκους (σε μια προσπάθεια της τότε κυβέρνησης η πόλη να αποκτήσει πιο «ευρωπαϊκό» πρόσωπο και να απομακρυνθεί από την ανατολίτικη αισθητική της).

Και είναι αλήθεια πως για κάποια χρονική περίοδο μέσα στον 20ο αιώνα η πλατεία Ομονοίας -η ίδια πλατεία που είναι καλυμμένη με μπετόν και σκουπίδια σήμερα-ήταν σχεδόν σκεπασμένη από ψηλούς φοίνικες που σκόρπιζαν τη δροσερή σκιά τους σε όλη την πλατεία. Το 1927 όμως, τα δέντρα εξαφανίστηκαν ώστε να γίνει χώρος για φρεάτια εξαερισμού αλλά και για το σταθμό του μετρό.

Ενεργός σύνδεσμος στην πηγή

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος