Η φιλοσοφία ως μέθοδος ψυχοθεραπείας

Ο Λου Μαρίνοφ  στο βιβλίο του "Πλάτωνας όχι Πρόζακ", προτείνει να διαβάζουμε Πλάτωνα, αντί να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά  χάπια  Πρόζακ!

Δε θα ήταν μεγάλο προνόμιο να μπο­ρούσαμε να μιλάμε για τους φόβους μας, τα άγχη μας ή για κάθε είδους στενοχώρια μας με τα μεγαλύτε­ρα πνεύματα της ιστορίας; Ασφαλώς θα αισθανόμα­σταν μεγάλη πνευματική ανακούφιση, αν κουβεντιά­ζαμε για τον θάνατο με τον Πλάτωνα ή με τον Καρτέσιο. Θα ανακαλύπταμε άγνωστες πτυχές του εαυ­τού μας αν ανοιγόμασταν στον Καντ, στον Αριστοτέ­λη ή στον Μοντεσκιέ.

Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο όπου σε όλα μπαίνουν ετικέτες . Μπορεί ένας άνθρωπος να καταληφθεί από συναισθηματική αγωνία στην προσπάθειά του να κατανοήσει την κοινωνία που τον περιβάλλει δεν υπάρχει λόγος να του κρεμάσουν την καρτελίτσα «ασθενής», αφού μια τέτοια αγωνία τη νιώθουμε όλοι πάνω από μία φορά στη ζωή μας.

Η αγωνία ή το άγχος που εμφανίζεται προ της ιδέας του θανάτου ή πριν από μια δραστική αλλαγή, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για ένα σωρό ζητήματα. Δεν είμαστε τόσο πρωτότυποι, αφού τα ερωτήματα αυτά έχουν τεθεί πολύ πριν και οι μεγάλοι φιλόσοφοι τα έχουν απαντήσει/ίσως οι απαντήσεις τους να μην είναι αυτές που ψάχνουμε, αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε τη δική μας εξήγηση και παρηγοριά. Αν διαβάζουμε Πλάτωνα, και άλλους κλασσικούς είναι εύκολο να αντιληφθούμε πως εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί  για κάτι παραπάνω… (*)

Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να κάνει κάποιον να μάθει τον εαυτό του κι ούτε μπορεί να τον κάνει να πετύχει τους στόχους του ή να κατανοήσει την κοινωνία που τον περιβάλλει.

Τα χάπια δεν είναι λύση, ακόμα κι αν επενεργούν, γιατί ο πάσχων έχει την αίσθηση ότι δεν είναι αυτός ο ίδιος όταν βρίσκεται κάτω από την επήρειά τους. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα «Ποιος είμαι πραγματικά»; Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ζήτημα καθαρά φιλοσοφικό.

Καθένας μας έχει φιλοσοφική προδιάθεση, το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιες συμβουλές κι έναν έμπειρο και ειλικρινή συνομιλητή. Ο Επικούριος Διογένης ο Οινοανδέας, αναφέρει σχετικά:  

«Πολλοί άνθρωποι καταγίνονται με την φιλοσοφία για χάρη του πλούτου ή της δόξας, προσδοκώντας να τα κερδίσουν αυτά, είτε από ιδιώτες, είτε από βασιλιάδες που πιστεύουν ότι η φιλοσοφία είναι κάποιο Μεγάλο και Πανάκριβο Απόκτημα. Λοιπόν, εμείς δεν στραφήκαμε στην φιλοσοφία για να κερδίσουμε κάτι από τα παραπάνω, αλλά για να ζήσουμε ευτυχισμένοι, έχοντας πρώτα κατακτήσει τον σκοπό της ζωής όπως μας τον θέτει η ίδια η φύση».  

Ο άνθρωπος είναι πολύ ευάλωτος όταν υποφέρει από κρίση πίστης ή αντιμετωπίζει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Οι δύο αυτές περιπτώσεις μπορεί να εκφυλιστούν σε κατάθλιψη.

Όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, μπορούμε πάντα να απλώνουμε χέρι στις πρακτικές εφαρμογές των καλύτερων φιλόσοφων για να μπορούμε να τραβάμε μπροστά τη ζωή μας.Ο Λου Μαρίνoφ μας μιλάει στο βιβλίο του για τη διαδικασία PEACE, που στα ελληνικά σημαίνει ΕΙΡΗΝΗ. Πρόκειται για το αρκτικόλεξο: Problem (Πρόβλημα), Emotion (Συναίσθημα), Analysis (Ανάλυση), Contemplation (Στοχασμός), Equilibrium (Ισορροπία).

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να διαπιστώσουμε το πρόβλημα. Τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε ήδη για τι πρόβλημα πρόκειται, αν και υπάρχει η πιθανότητα να μην είναι και τόσο απλό.

Η επόμενη πράξη είναι να διερευνήσουμε τι συναισθήματα μας προκαλεί το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Η τρίτη πράξη είναι να αναλύσουμε τις επιλογές που έχουμε για να λύσουμε το πρόβλημα. Το καλύτερο θα ήταν να βάλουμε σε σειρά τόσο το πρόβλημα όσο και τα συναισθήματα που μας έχει προκαλέσει.

Όταν φτάσουμε στο τέταρτο μέρος, οφείλουμε να καθυστερήσουμε για να κερδίσουμε σε προοπτική — πρέπει να έχουμε μια σφαιρική οπτική επί του θέματος—, και φτάνουμε πια στο πέμπτο βήμα, την ισορροπία. Αφού διαπιστώσουμε το πρόβλημα, αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα που μας έχει προκαλέσει, δούμε τις επιλογές που υπάρχουν και αποκτήσουμε μια σφαιρική οπτική, θα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε τις πιο κατάλληλες αποφάσεις.

«Στον εαυτό σου συγκεντρώσου μας μας προτρέπει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας και Στωικός φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος, «ένδον βλέπε» (μέσα σου βλέπε) «ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης».

Με τον στοχασμό και την αυτοεξέταση  μπορεί ο άνθρωπος να καταστείλει τις ορμές, τα πάθη και τους φόβους του, ιεραρχόντας τις πραγματικές του ανάγκες και δυνατότητες. Το κλειδί  λοιπόν ευτυχίας για την κατάκτηση της ευδαιμονίας είναι η αυτογνωσία, μέσω της φιλοσοφικής ενατένισης του αγαθού.

Σύνθεση, Πηγές : Η φιλοσοφία ως  θεραπεία Allan Percy, Lou Marinoff, Πλάτωνας όχι Πρόζακ.

Στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι περίπου 1.100.000 άτομα ταλαιπωρούνται κάποια στιγμή στη ζωή τους από την κατάθλιψη» επισημαίνει στην «K» ο καθηγητής Ψυχιατρικής κ. Γεώργιος Χριστοδούλου, πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. «Πρόκειται για μια ασθένεια με σοβαρές συνέπειες στη ζωή του ατόμου και με μεγάλες κοινωνικές επιπτώσεις. H Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας υπολογίζει ότι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη πιο σοβαρή νόσος παγκοσμίως, μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Θα έχει δηλαδή μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές -θα αυξάνουν οι απόπειρες αυτοκτονίας-, ενώ θα υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, καθώς συχνά τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη εκδηλώνουν ασθένειες και απουσιάζουν από την εργασία τους, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δεν είναι σε θέση να εργαστούν καθόλου».

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

«Η αρπαγή της Ευρώπης, από το άλσος Περιστερίου στον μύθο».

Σήμερα θα μιλήσουμε για την αρχαία Ελληνική μυθολογία, και πιο συγκεκριμένα για τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης, αποσυμβολίζοντας  κάποια από τα ιστορικά και αρχετυπικά στοιχεία που εμπεριέχονται σε αυτόν. 

Προς τιμήν της Ευρώπης όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια της ιστορίας μας, δόθηκε στην ήπειρο  στην οποία ζούμε,  το όνομα Ευρώπη. Η ονομασία Ευρωπαϊκή Ένωση, το νόμισμα ευρώ κ.λπ., έχουν την ίδια προέλευση. Αυτός είναι ένας από τους λόγους , που θα εξετάσουμε τον συγκεκριμένο μύθο.

Σύνδεσμος στο άρθρο εδώ «Η αρπαγή της Ευρώπης, από το άλσος Περιστερίου στον μύθο».

Η Καισαρική τομή στην Αρχαιότητα και σήμερα

Ο Ασκληπιός εξάγεται από την κοιλιά της μητέρας του, Κορωνίδος, από τον πατέρα του, Απόλλωνα. Ξυλογραφία από την έκδοση του 1549 του De Re Medica του Alessandro Beneditti.

Η λέξη «καισαρική», που τόσο συχνά ακούμε στις ημέρες μας, έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία και μια ετυμολογία που χάνεται στους αιώνες. Αν και ο όρος δεν χρησιμοποιείται στην αρχαία ελληνική, η καισαρική τομή ως διαδικασία υπάρχει στην ελληνική μυθολογία. 

Ακόμη περισσότερο, συνδέεται με γέννηση θεών και ηρώων. Καθώς αποτελεί μια εξαιρετική είσοδο σε τούτο τον κόσμο, συμβολίζει και την εξαιρετική φύση του ατόμου που γεννιέται με αυτόν τον τρόπο. Π.χ., ο ίδιος ο Δίας απομάκρυνε τον Διόνυσο από το νεκρό σώμα της μητέρας του Σεμέλης (που είχε σκοτώσει η Ήρα σε μια κρίση ζήλιας). Ομοίως, ο Άδωνις απομακρύνθηκε από το σώμα της μεταμορφωμένης σε δένδρο μητέρας του Μύρρας.

Αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι μπορούσαν να δουν τι συμβαίνει στις ημέρες μας, πιθανότατα δεν θα συνέδεαν την καισαρική τομή με έλευση στον κόσμο θεών και ηρώων: παγκοσμίως ολοένα και περισσότερα παιδιά έρχονται στον κόσμο με αυτή τη μέθοδο, πράγμα που κάνει τους ειδικούς να ανησυχούν και να μιλούν για φαινόμενο που έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. 

Στην Ελλάδα τα παιδιά σε ποσοστό 50% γεννιούνται με καισαρική, στην Ιταλία στο 35%, στις ΗΠΑ στο 33%, στη Γαλλία στο 18%, στην Ολλανδία στο 14%, στην Αίγυπτο στο 10% και στην Αϊτή στο 1,6%; Είναι άραγε οι γυναίκες στην Αϊτή ή στην Αίγυπτο ή στην Ολλανδία διαφορετικά σχεδιασμένες από τις Ελληνίδες, τις Ιταλίδες και τις Αμερικανίδες; Φυσικά και δεν συμβαίνει αυτό! Και επειδή ακόμη και στις χώρες που προς το παρόν διαθέτουν μικρά ποσοστά καισαρικών η τάση είναι αυξητική, οι φωνές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αυξάνονται. Η αβίαστη επιλογή της χειρουργικής γέννας έχει όμως βαρύ τίμημα: κατακόρυφη αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών, αύξηση κρουσμάτων άσθματος και διαβήτη..! Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε σχετικά στον ακόλουθο σύνδεσμο εδώ

Η προέλευση της λέξης «καισαρική» δεν είναι σαφής. Τρεις κύριες εξηγήσεις έχουν προταθεί:

1) Ο Ιούλιος Καίσαρ γεννήθηκε κατά τον τρόπο αυτό (1ος αιώνας π.Χ.).

2) Πολύ νωρίτερα, τον 8ο αιώνα π.Χ., εφαρμόστηκε από τον κυβερνήτη της Ρώμης ένας νόμος (lex regia), o οποίος αργότερα με την έλευση των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μετονομάστηκε σε lex caesarea, που σημαίνει «αυτοκρατορικός νόμος». Ο νόμος αυτός επέβαλλε τη μεταθανάτια επέμβαση σε μητέρες που αποβίωναν κατά τις τελευταίες εβδομάδες της κύησης με στόχο τη διάσωση του εμβρύου.

3) Η λέξη «καισαρική» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά το Μεσαίωνα, προερχόμενη από τη λατινική λέξη caedere που σημαίνει «κόβω» ή «τέμνω», από την οποία προέρχεται και η λέξη caesura που σημαίνει «κόψιμο» ή «τομή». Υπό αυτή την έννοια ο όρος καισαρική τομή αποτελεί ταυτολογία. 

Εθεωρείτο ένα μέτρο έσχατης ανάγκης για την επιβίωση του βρέφους από μια ετοιμοθάνατη ή ήδη νεκρή γυναίκα. Παρ' όλα αυτά χρειάστηκε να φτάσουμε στα 1500 για να τολμήσει να επανεφεύρει ο Γ. Νούφερ στην Ελβετία την καισαρική τομή για να ξαναγίνει αποδεκτή πρακτική στον σύγχρονο κόσμο μας. 


Σύνθεση από διάφορες διαδικτυακές πηγές.

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Πρατόλαος- Αδάμας, ο αρχετυπικός άνθρωπος των αρχέγονων Ελληνικών μυστηρίων, περιοδικό Ιχώρ.

Ταυτόχρονα με την ομιλία μου η οποία θα γίνει σήμερα στο αμφιθέατρο του νέου Δημαρχείου Περιστερίου, με τίτλο: "Η αρπαγή της Ευρώπης από το άλσος Περιστερίου στον μύθο', κυκλοφορεί πανελλαδικά από σήμερα 24/9/2016, το νέο τεύχος 152 του περιοδικού Ιχώρ, Ανάμεσα στα άλλα εξαιρετικά άρθρα, θα βρείτε ως κεντρικό άρθρο, το άρθρο μου:

" Η πανάρχαια Ελληνική αλχημιστική παράδοση, και ο δρόμος για την τελειοποίηση της ψυχής. Πρατόλαος- Αδάμας, ο αρχετυπικός άνθρωπος των αρχέγονων Ελληνικών μυστηρίων", μην τα χάσετε. !

''Υπάρχει κι εδώ ένας Θεός, είναι κι εδώ Θεοί.''

Όταν κάποιοι επισκέπτες, απροσδόκητα βρήκαν τον Ηράκλειτο να ζεσταίνεται κοντά στο τζάκι της κουζίνας, εκείνος τους είπε: "Είναι κι εδώ Θεοί".

Ποτέ δεν πήγε στο ναό. Γιατί, όταν είσαι άνθρωπος με αντίληψη, όταν τα μάτια σου είναι ανοιχτά, όταν μπορείς ν'ακούσεις και να αισθανθείς, τότε ποιος ο λόγος να πας στο ναό; Είναι κι εδώ Θεοί. Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο. Ο Θεός είναι τα πάντα. Ο Θεός είναι η Ύπαρξη...

Φέρε στην φαντασία σου την εικόνα: Ο Ηράκλειτος καθισμένος στο τζάκι να ζεσταίνεται. Το τρίξιμο των ξύλων, οι φλόγες που υψώνονται προς τα ουράνια, η ζεστασιά. Θα πρέπει να ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Απρόσμενα, μερικοί επισκέπτες φτάνουν και τον ρωτούν: "Τι κάνεις;" Κι εκείνος λέει: "Είναι κι εδώ Θεοί". Και εννοεί ότι αυτό εδώ είναι μια προσευχή, αυτό το ζέσταμά σου είναι μια προσευχή - αν η φωτιά γίνει ένα φαινόμενο θεϊκό...

Αυτό μου θυμίζει τον Ικίου, ένα Δάσκαλο του Ζεν. Ταξίδευε κάποτε και στάθηκε σ'ένα ναό για τη νύχτα.  Η νύχτα ήταν πολύ κρύα κι έτσι άναψε μια φωτιά.  Αλλά, μη βρίσκοντας ξύλα πουθενά, πήρε ένα άγαλμα του Βούδα - ένα ξύλινο άγαλμα που ήταν στο ναό - και το 'καψε. Ο ιερέας του ναού κοιμόταν βαθιά. Ο θόρυβος, η φωτιά κι ο Ικίου να πηγαινοέρχεται. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε, κι έμεινε εμβρόντητος. Του ήταν αδύνατο να πιστέψει αυτό που έβλεπε, γιατί στον Ικίου αναγνώρισε έναν βουδιστή μοναχό. Κι όχι απλά μοναχό αλλά έναν φημισμένο Δάσκαλο. Ο ιερέας τινάχτηκε από το κρεββάτι του, τον πλησίασε τρέχοντας και του είπε: "Τι κάνεις; Έκαψες το Βούδα!"

Ο Ικίου πήρε ένα μικρό κομμάτι ξύλο, και σκάλισε τις στάχτες για να βρει το βούδα. Το άγαλμα είχε καεί σχεδόν ολόκληρο.

''Τι ψάχνεις;'' είπε ο ιερέας. ''Δεν υπάρχει πια.''

Ο Ικίου είπε: "Τα κόκαλα ψάχνω, ο Βούδας πρέπει να είχε κόκαλα''.

Ο ιερέας γέλασε και είπε: ''τώρα είμαι ολότελα βέβαιος, ότι είσαι τρελός... Μα μπορεί να έχει κόκαλα ένας ξύλινος βούδας;"

''Τότε'', είπε ο Ικίου, ''φέρε και τους άλλους δύο βούδες, γιατί η νύχτα κρατάει πολύ ακόμα και είναι κρύα, κι ο Βούδας μέσα μου χρειάζεται λίγη ζέστα. Αυτοί οι βούδες είναι ξύλινοι, μην ανησυχείς. Εδώ μέσα μου υπάρχουν κόκαλα κι ένας πραγματικός Βούδας, έχει ανάγκη από λίγη ζεστασιά. Αυτοί οι βούδες δεν είναι καλοί, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κόκαλα, μην ανησυχείς λοιπόν.''

Ο ιερέας τον πέταξε έξω από το ναό.  Η νύχτα ήταν παγωμένη, όμως υπάρχουν άνθρωποι που θα λατρέψουν ένα ξύλινο βούδα, και θα πετάξουν έξω έναν αληθινό. Το πρωί βγήκε έξω να δει τι απόγινε ο Ικίου.  Ήταν καθισμένος έξω από το ναό, κοντά σ' ένα πέτρινο ορόσημο και το προσκυνούσε.  Ο ήλιος ανέβαινε, ήταν ένα υπέροχο πρωινό, κι ο Ικίου είχε μαζέψει από κάπου λίγα λουλούδια.

Είχε ακουμπήσει τα λουλούδια στην πέτρα, και την προσκυνούσε. 

Ο ιερέας πλησίασε τρέχοντας και είπε: ''Τι κάνεις; Πραγματικά είσαι τελείως τρελός! Τη νύχτα έκαψες ένα βούδα, και τώρα προσκυνάς μια πέτρα!''

Είπε τότε ο Ικίου: ''Υπάρχει κι εδώ ένας Θεός.'' Είπε κι ο Ηράκλειτος: '' Είναι κι εδώ Θεοί.''

Όταν μπορείς να νιώσεις, κάθε στιγμή είναι θεϊκή, το καθετί είναι θεϊκό,  κι ότι υπάρχει είναι άγιο. Αν δεν μπορείς να νιώσεις, τότε πήγαινε στους ναούς, πήγαινε στα τζαμιά και στις εκκλησίες, όμως ούτε κι εκεί θα βρεις τίποτα. Γιατί είσαι εσύ που χρειάζεται να μεταμορφωθείς, όχι οι συνθήκες που πρέπει ν' αλλάξουν. Οι συνθήκες μένουν οι ίδιες. Μέσα στο ναό, έξω απ΄το ναό, παντού υπάρχει ένας Θεός! 

Εσύ δεν μπορείς να δεις, και συνεχώς αλλάζεις τόπο. Πας απ'το σπίτι στην εκκλησία, γυρεύοντας το Θεό...!

Από το βιβλίο: '' Η Κρυμμένη Αρμονία" του Osho, Ομιλίες πάνω σε αποσπάσματα από τον Ηράκλειτο



Αναδημοσίευση από  :pestomoukiauto

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ομιλία : “Η αρπαγή της Ευρώπης από το άλσος Περιστερίου, στον μύθο

Τα καθημερινά ερεθίσματα που δεχόμαστε, μας διευκολύνουν ή μας εμποδίζουν να λειτουργήσουμε με αντίστοιχο τρόπο προς τα κοινωνικά πρότυπα και τον πολιτισμό που αυτά παράγουν.

Με οδηγό το υπέροχο άγαλμα της αρπαγής της Ευρώπης στο άλσος Περιστερίου, θα κάνουμε ένα ταξίδι στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, η οποία μας αποκαλύπτει πολλά, τόσο για την ιστορία της Ευρωπαϊκής ηπείρου, όσο και των Ελλήνων, εφόσον η Ευρώπη σχετίζεται και με τον μυθολογικό Έλληνα, γενάρχη των Ελλήνων.

Η ομιλία θα γίνει από τον γράφοντα στο αμφιθέατρο του δημαρχείο Περιστερίου, 24/9/2016,ώρα 19:00, είσοδος ελεύθερη (Στάση μετρό Ανθούπολης).

O Ιούλιος Καίσαρ, ασπαζόμενος την σωρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια

«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς η Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.

Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. Αισθανόμουν περισσότερο συγγενής με εκείνον, παρά με τον Γάϊο, όχι εξ αίματος, αλλά στην ψυχή και το χαρακτήρα, και όλες τις καταστάσεις που αντιμετώπισε στη ζωή του. Ακόμη και σήμερα τρέμω όταν σκέφτομαι ότι τότε που είχα εκλεγεί για πέμπτη φορά ύπατος συνάντησα το μεγάλο μου είδωλο  το λείψανο του δηλαδή, βαλσαμωμένο με βότανα σύμφωνα με την τέχνη των Πτολεμαίων, κατά τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν να κοιμόταν κουρασμένος από τις κατακτήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν χρωστάει ο λαός της Αλεξάνδρειας το ότι μετά τη νίκη μου στο Άκτιο δεν κατέστρεψα την πόλη τους, όπως τους άξιζε, που σεβάστηκα το ανάκτορο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και δεν το γκρέμισα. Όχι, δεν το έκανα. Ακόμη και αν η εκδίκηση θα σήμαινε δικαιοσύνη, έδειξα πραγματική μεγαλοψυχία για χάρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε ιδρύσει αυτή την πόλη στις δυτικές όχθες του Νείλου, χωρίς διαπραγματεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα, αφού πέταξε το μανδύα του στην άμμο και σχεδίασε με το σπαθί του την περίμετρο, τους δρόμους και τα σπίτια- άλλες εννέα πόλεις φέρουν ήδη το όνομα του. Όταν έφτασα στον τάφο του, που είναι φτιαγμένος από κόκκινο μάρμαρο, έδωσα εντολή να σηκώσουν τη βαριά πλάκα και αντίκρισα το είδωλό μου, που έμοιαζε με άγαλμα του Λυσίππου, γεμάτος θαυμασμό και δέος. Ήμουν τότε ακριβώς 33 ετών, στην ηλικία που πέθανε ο Αλέξανδρος.

Hellenistic, Alexander the Great in a Himation, after an original by Lysippos, late 4th or 3rd century BCE

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.

Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι' αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.

Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο  Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.

Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.

Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ' αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη  συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.

Head of Alexander the Great. Bronze. Greek or Roman. Late Hellenistic to Hadrianic, ca. 150 BCE - CE 138.

Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. Και αν κοιτάξω πίσω μου, τα 76 χρόνια της ζωής μου, δεν βρίσκω ίχνος υπομονής- και αν κάπου διακρίνεται αμυδρά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν υπομονή, αλλά ανοχή, δυστυχώς. Δεν έμαθα ποτέ τοξοβολία, όπου αρίστευε ο Αλέξανδρος, ή να πηδάω από το άρμα, όπως έκανε εκείνος όταν τα άγρια άλογα έτρεχαν στο δάσος. Ακόμη, δεν κυνηγούσα αλεπούδες. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην υγεία μου, που από πολύ νωρίς με ανάγκασε να μένω μέσα στο σπίτι, παρόλα αυτά, όμως, με τη βοήθεια του γιατρού μου, του Μούσα, έφτασα σε μεγάλη ηλικία.

Εγώ, ο Imperator Caesar Augustus Divi Filius, και ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν φοβόμασταν τίποτα περισσότερο από τη σημασία των οιωνών και των χρησμών. Δεν είναι παράδοξο; Αρκούσε ένα νεύμα, μια αράδα που τραβούσε το χέρι μας με την πένα, και λαοί πέθαιναν, χώρες καίγονταν και ποταμοί άλλαζαν τη ροή τους.

Και όμως, αρκούσε ένας ξαφνικός κεραυνός για να κρυφτώ στο μανδύα μου, ενώ ο Αλέξανδρος έπιανε την κούπα του. Ο Αλέξανδρος είχε γύρω του άνδρες από τη Βαβυλώνα, εγώ από την Αίγυπτο, γιατί πιστεύω στα αστέρια, δεν γνωρίζω όμως τους νόμους που με τόση σοφία καθορίζουν την τροχιά τους. Και αν για εκείνον το σημάδι ήταν μια πηγή, που ξαφνικά  ανάβλυσε νερό στο σημείο που είχε στήσει η σκηνή του, στο δρόμο του για την Ινδία, για εμένα ήταν ένα περιστέρι που με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψω υγιής. Οι δύο οιωνοί είπαν την αλήθεια, πρέπει να ομολογήσω, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη εκμετάλλευση και σύγχυση γύρω από την εξήγηση των σημείων που έστελναν οι θεοί....

Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα στέκομαι μπροστά στο νεκρό Αλέξανδρο και ήθελα να τον αποχαιρετήσω όπως χαιρετάει κάποιος, που βρίσκεται και αυτός στο τέλος της ζωής του, έναν καλό φίλο. Έτσι, έσκυψα, τον φίλησα στο μέτωπο και τον χάιδεψα  Ωστόσο, από τη μεγάλη συγκίνηση, φάνηκα απρόσεκτος και σκόνταψα στη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου. Για να μην πέσω άπλωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα κατά λάθος τη μύτη του. Έσπασε σαν γυαλί σε πολλά κομμάτια και πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, είδα ότι στο σημείο που βρισκόταν πριν η μύτη του, έχασκε τώρα μια τρύπα.* 

Πάγωσε το αίμα μου μόλις το είδα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, όμως μια μυστήρια δύναμη με κρατούσε καρφωμένο εκεί. Δεν θυμάμαι πια πόση ώρα κράτησε αυτό, μέχρι που με τράβηξαν έξω δύο φρουροί. Κανένας από τους ιερείς δεν μπόρεσε να πει αν αυτό ήταν κάποιος κακός οιωνός που μου έστελναν οι θεοί, αφού κάτι παρόμοιο δεν τους έχει ξανασυμβεί και το θεώρησαν χωρίς σημασία.

Πιστέψτε με, όλα όσα γράφω είναι αλήθεια και μολονότι προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να σβήσω την εικόνα που είχα δει, στάθηκε αδύνατον. Η εικόνα αυτή με ακολουθεί σαν σκιά και την βρίσκω συνεχώς μπροστά μου: μια μαύρη τρύπα στο κεφάλι του Αλεξάνδρου, όχι μια πληγή που κάποια στιγμή θα έκλεινε, όχι. Τότε μου φαινόταν, όπως και σήμερα, σαν να κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια αυτόν τον θεϊκό άνθρωπο- το ίδιο μου το είδωλο».

*Τη σπασμένη μύτη στη μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιγράφει και ο Κάσσιος Δίων, βιβλίο 51, 16, 5.

Περγαμηνή αρ. LXXXIX

PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004.

Αναδημοσίευση  από  Περί τέχνηςο λόγος

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ρητά του Ερμή του Τρισμέγιστου προς τον γιο του Τατ (Θωθ)

Τώρα λοιπόν, παιδί μου,  θα συνοψίσω περιληπτικά την διδασκαλία την σχετική με τα όντα. Θα κατανοήσεις τα λεγόμενα, αν θυμηθείς όσα άκουσες:

1. όλα τα όντα κινούνται, μόνο το μη ον είναι ακίνητο∙

2. όλα τα σώματα είναι μεταβλητά, δεν διαλύονται όμως όλα τα σώματα.

3. δεν είναι όλα τα ζωντανά πλάσματα θνητά, δεν είναι όλα τα ζωντανά πλάσματα αθάνατα∙

4. αυτό που διαλύεται είναι φθαρτό, αυτό που δεν διαλύεται είναι αμετάβλητο, αυτό που δεν μεταβάλλεται είναι αιώνιο∙

5. αυτό που αιωνίως γεννιέται αιωνίως και φθείρεται, εκείνο όμως που γεννήθηκε μία φορά ποτέ δεν φθείρεται, ούτε και γίνεται κάτι άλλο∙

6. πρώτος ο θεός, δεύτερος ο κόσμος, τρίτος ο άνθρωπος∙

7. ο κόσμος υπάρχει για χάρη του ανθρώπου και ο άνθρωπος για χάρη του θεού∙

8. το κομμάτι της ψυχής που σχετίζεται με τις αισθήσεις είναι θνητό, ενώ το κομμάτι που σχετίζεται με τη λογική είναι αθάνατο∙

9. κάθε ουσία είναι αθάνατη, κάθε ουσία είναι μεταβλητή∙

10. κάθε ον είναι διπλό∙ κανένα από τα όντα δεν μένει σταθερό∙

11. δεν κινούνται όλα εξαιτίας της ψυχής, όλα όμως τα όντα τα κινεί η ψυχή∙

12. όλα όσα υφίστανται πάθη αισθάνονται, όλα όσα αισθάνονται υφίστανται πάθη∙

13. κάθε τι που λυπάται μπορεί και να χαίρεται, όμως δεν λυπούνται και όλα όσα χαίρονται∙

14. δεν νοσούν όλα τα σώματα, κάθε σώμα που νοσεί είναι διαλυτό∙

15. ο  Νους βρίσκεται μέσα στο θεό, ο λογισμός μέσα στον άνθρωπο, η λογική μέσα στον Νου, ο Νους δεν υφίσταται  πάθη∙

16. τίποτα το σωματικό δεν είναι αληθινό, ενώ όλα όσα είναι ασώματα είναι  αψευδή∙

17. κάθε τι που γεννιέται μεταβάλλεται, δεν φθείρονται όμως και όλα όσα γεννιούνται∙

18. δεν υπάρχει τίποτα το καλό πάνω στη γη, αλλά δεν υπάρχει και τίποτα το κακό στον ουρανό∙

19. ο  θεός είναι αγαθός, ο άνθρωπος κακός∙

20. το αγαθό είναι εκούσιο, ενώ το κακό είναι ακούσιο∙

21. οι θεοί επιλέγουν τα αγαθά, επειδή είναι αγαθά∙

22. η ευνομία με τη βοήθεια του θεού είναι ομόνοια, η ευνομία είναι ο νόμος∙

23. ο χρόνος είναι θεϊκός, ο νόμος ανθρώπινος∙

24. η κακία είναι η τροφή του κόσμου, η φθορά του ανθρώπου είναι ο χρόνος∙

25. όλα όσα βρίσκονται στον ουρανό είναι αμετακίνητα, όλα όσα βρίσκονται πάνω στη γη μπορούν να μετακινηθούν ∙

26. τίποτα δεν είναι σκλαβωμένο στον ουρανό, τίποτα πάνω στη γη δεν είναι ελεύθερο∙

27. τίποτα δεν είναι άγνωστο στον ουρανό, τίποτα δεν είναι γνωστό πάνω στη γη∙

28. όσα βρίσκονται στον ουρανό δεν έχουν κάτι κοινό με όσα βρίσκονται πάνω στη γη, όσο όμως βρίσκονται πάνω στη γη έχουν κάτι κοινό με όσα βρίσκονται στον ουρανό∙

29. όλα όσα βρίσκονται στον ουρανό  είναι αψεγάδιαστα, όλα όσα βρίσκονται πάνω στη γη έχουν ψεγάδια∙

30. το αθάνατο δεν είναι θνητό, το θνητό δεν είναι αθάνατο∙

31. ό,τι σπέρνεται δεν γεννιέται και πάντα, αλλά ό,τι είναι γεννημένο σε κάθε περίπτωση είναι και σπαρμένο∙

32. το σώμα που διαλύεται έχει δύο χρόνους∙ ο πρώτος χρόνος είναι από τη σπορά μέχρι τη γέννηση και ο δεύτερος από τη γέννηση μέχρι το θάνατο∙ το αιώνιο σώμα έχει έναν μόνο χρόνο, αυτόν από τη γέννησή του∙

33. τα διαλυτά σώματα μεγαλώνουν και μικραίνουν∙

34. η διαλυτή ύλη αλλοιώνεται εναλλάξ από το ένα αντίθετο στοιχείο στο άλλο, η αιώνια όμως ύλη μεταβάλλεται ή στον εαυτό της  ή σε κάτι  όμοιο∙

35. η γέννηση είναι η αρχή της φθοράς του ανθρώπου, η φθορά του ανθρώπου είναι η αρχή της γεννήσεώς του∙

36. αυτό που πεθαίνει επανέρχεται και αυτό που επανέρχεται πεθαίνει∙

37. από τα όντα άλλα βρίσκονται μέσα στο σωματικό στοιχείο, άλλα βρίσκονται με τη μορφή ιδεών και άλλα με τη μορφή ενεργειών∙ το σώμα υπάρχει στον κόσμο των ιδεών, ενώ η ιδέα και η ενέργεια ενυπάρχουν στο σωματικό στοιχείο∙

38. το αθάνατο δεν μετέχει στο θνητό, ενώ το θνητό μετέχει στο αθάνατο∙

39. το θνητό δεν εισέρχεται σε αθάνατο σώμα, ενώ το αθάνατο εισέρχεται σε θνητό∙

40. οι ενέργειες δεν είναι ανοδικές, αλλά καθοδικές∙

41. αυτά που βρίσκονται στη γη δεν ωφελούν σε τίποτα αυτά που βρίσκονται στον ουρανό, ενώ όλα όσα βρίσκονται στον ουρανό ωφελούν αυτά που βρίσκονται πάνω στη γη∙

42. ο ουρανός δέχεται αιώνια σώματα, ενώ η γη σώματα φθαρτά∙

43. η γη είναι άλογη, ενώ ο ουρανός είναι λογικός∙

44. όλα όσα βρίσκονται στον ουρανό βρίσκονται κάτω από αυτόν, όλα όσα είναι πάνω στη γη βρίσκονται από πάνω της∙

45. ο ουρανός είναι το πρώτο στοιχείο, ενώ η γη το έσχατο∙

46. η πρόνοια είναι θεία τάξη, ενώ η ανάγκη υπηρετεί την πρόνοια∙

47.  η τύχη είναι κίνηση δίχως τάξη, είδωλο της ενέργειας, ψευδής δοξασία∙

48. τι είναι ο θεός; αγαθό που δεν μεταβάλλεται∙ τι είναι ο άνθρωπος; κακό που μεταβάλλεται.[1]

Διαβάστε επίσης  απόσπασμα από το βιβλίο μου " Μυστικισμός και Θείο στην Ελλάδα και στον αρχαίο κόσμο:  Ερμής ο Τρισμέγιστος, Ερμητισμός και Αλχημεία

Μπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε αποσπάσματα (σε τρία μέρη) από  την τηλεοπτική  εκπομπή "Παράλληλοι κόσμοι", της φίλης Γεωργίας Κουμπούνη, στην οποία ήμουν καλεσμένος (2004) ,  με θέμα τον Ερμή τον Τρισμέγιστο .

Νῦν δέ͵ ὦ τέκνον͵ ἐν κεφαλαίοις τὰ ὄντα διεξελεύσομαι· νοήσεις γὰρ τὰ λεγόμενα μεμνημένος ὧν ἤκουσας.

Πάντα τὰ ὄντα κινεῖται· μόνον τὸ μὴ ὂν ἀκίνητον.

Πᾶν σῶμα μεταβλητόν͵ οὐ πᾶν σῶμα διαλυτόν·

Οὐ πᾶν ζῷον θνητόν͵ οὐ πᾶν ζῷον ἀθάνατον.

Τὸ διαλυτὸν φθαρτόν͵ τὸ μένον ἀμετάβλητον͵ τὸ ἀμετάβλητον ἀίδιον.

Τὸ ἀεὶ γινόμενον ἀεὶ καὶ φθείρεται͵ τὸ δὲ ἅπαξ γινόμενον οὐδέποτε φθείρεται οὐδὲ ἄλλο τι γίνεται.

Πρῶτον ὁ θεός͵ δεύτερον ὁ κόσμος͵ τρίτον ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ κόσμος διὰ τὸν ἄνθρωπον͵ ὁ δὲ ἄνθρωπος διὰ τὸν θεόν.

Ψυχῆς τὸ μὲν αἰσθητικὸν θνητόν͵ τὸ δὲ λογικὸν ἀθάνατον.

Πᾶσα οὐσία ἀθάνατος͵ πᾶσα οὐσία μεταβλητή.

Πᾶν τὸ ὂν διττόν͵ οὐδὲν τῶν ὄντων ἕστηκεν.

Οὐ πάντα ψυχῇ κινεῖται͵ πᾶν δὲ ὂν ψυχὴ κινεῖ.

Πᾶν τὸ πάσχον αἴσθεται͵ πᾶν τὸ αἰσθόμενον πάσχει.

Πᾶν τὸ λυπούμενον καὶ ἥδεται͵ οὐ πᾶν τὸ ἡδόμενον λυπεῖται.

Οὐ πᾶν σῶμα νοσεῖ· πᾶν σῶμα νοσοῦν διαλυτόν.

Ὁ νοῦς ἐν τῷ θεῷ͵ ὁ λογισμὸς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, ὁ λόγος ἐν τῷ νοί͵ ὁ νοῦς ἀπαθής.

Οὐδὲν ἐν σώματι ἀληθές͵ ἐν ἀσωμάτῳ τὸ πᾶν ἀψευδές.

Πᾶν τὸ γενόμενον μεταβλητόν͵ οὐ πᾶν τὸ γενόμενον φθαρτόν.

Οὐδὲν ἀγαθὸν ἐπὶ τῆς γῆς͵ οὐδὲν κακὸν ἐν τῷ οὐρανῷ.

Ὁ θεὸς ἀγαθός͵ ὁ ἄνθρωπος κακός.

Τὸ ἀγαθὸν ἑκούσιον͵ τὸ κακὸν ἀκούσιον.

Οἱ θεοὶ τὰ ἀγαθὰ αἱροῦνται ὡς ἀγαθά .

Ἡ εὐνομία μετὰ θεοῦ ὁμόνοια· ἡ εὐνομία ὁ νόμος.

Θεῖος χρόνος͵ νόμος ἀνθρώπινος.

Κακία κόσμου τροφή͵ χρόνος ἀνθρώπου φθορά.

Πᾶν τὸ ἐν οὐρανῷ ἀμετάθετον͵ πᾶν τὸ ἐπὶ γῆς μεταθετόν.

Οὐδὲν ἐν οὐρανῷ δοῦλον͵ οὐδὲν ἐπὶ γῆς ἐλεύθερον.

Οὐδὲν ἄγνωστον ἐν οὐρανῷ͵ οὐδὲν γνώριμον ἐπὶ τῆς γῆς.

Οὐ κοινωνεῖ τὰ ἐν οὐρανῷ τοῖς ἐπὶ γῆς͵ κοινωνεὶ τὰ ἐπὶ γῆς τοῖς ἐν οὐρανῷ.

Πάντα τὰ ἐν οὐρανῷ ἄμωμα͵ πάντα τὰ ἐπὶ γῆς ἐπίμωμα.

Τὸ ἀθάνατον οὐ θνητόν͵ τὸ θνητὸν οὐκ ἀθάνατον.

Τὸ σπαρὲν οὐ πάντως γενητόν͵ τὸ δὲ γενητὸν πάντως καὶ σπαρέν.

Διαλυτοῦ σώματος δύο χρόνοι· ὁ ἀπὸ τῆς σπορᾶς μέχρι τῆς γενέσεως καὶ ὁ ἀπὸ τῆς γενέσεως μέχρι τοῦ θανάτου· τοῦ ἀιδίου σώματος χρόνος ἐκ τῆς γενέσεως μόνος.

Τὰ διαλυτὰ σώματα αὔξεται καὶ μειοῦται.

Ἡ διαλυτὴ ὕλη εἰς τὰ ἐναντία ἐναλλοιοῦται· ἡ δὲ ἀίδιος ἢ εἰς αὑτὴν ἢ εἰς τὰ ὅμοια.

Γένεσις ἀνθρώπου φθορᾶς͵ φθορὰ ἀνθρώπου γενέσεως ἀρχή.

Τὸ ἀπογιγνόμενον καὶ ἐπιγίγνεται͵ τὸ ἐπιγιγνόμενον καὶ ἀπογίγνεται.

Τῶν ὄντων τὰ μὲν ἐν σώμασίν εἰσι͵ τὰ δὲ ἐν ἰδέαις͵ τὰ δὲ ἐν ἐνεργείαις· σῶμα δὲ ἐν ἰδέαις͵ ἰδέα δὲ καὶ ἐνέργεια ἐν σώματί ἐστι.

Τὸ ἀθάνατον οὐ μετέχει τοῦ θνητοῦ͵ τὸ δὲ θνητὸν τοῦ ἀθανάτου μετέχει.

Τὸ μὲν θνητὸν εἰς ἀθάνατον σῶμα οὐκ ἔρχεται͵ τὸ δὲ ἀθάνατον εἰς θνητὸν παραγίνεται.

Αἱ ἐνέργειαι οὐκ εἰσὶν ἀνωφερεῖς͵ ἀλλὰ κατωφερεῖς.

Οὐδὲν ὠφελεῖ τὰ ἐπὶ γῆς τὰ ἐν οὐρανῷ͵ πάντα ὠφελεῖ τὰ ἐν οὐρανῷ τὰ ἐπὶ γῆς.

Ὁ οὐρανὸς σωμάτων ἀιδίων δεκτικός͵ ἡ γῆ σωμάτων φθαρτικῶν δεκτική.

Ἡ γῆ ἄλογος͵ ὁ οὐρανὸς λογικός.

Τὰ ἐν οὐρανῷ ὑπόκειται͵ τὰ ἐπὶ γῆς τῇ γῇ ἐπίκειται.

Ὁ οὐρανὸς πρῶτον στοιχεῖον͵ ἡ γῆ ὕστατον στοιχεῖον.

Πρόνοια θεία τάξις͵ ἀνάγκη προνοίᾳ ὑπηρέτις.

Τύχη φορὰ ἄτακτος͵ ἐνεργείας εἴδωλον͵ δόξα ψευδής.

Τί θεός; ἄτρεπτον ἀγαθόν· τί ἄνθρωπος; τρεπτὸν κακόν.

 Στοβαίος 1.41.1.44-120

---

[1] Το κείμενο, όπως έχει, δεν δίνει νόημα και θεωρείται φθαρμένο.

Αναδημοσίευση αποσπασμάτων ρητών, από H AΝΑΜΕΝΟΜέΝΗ

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος