Αναμένοντας την Εαρινή ισημερία. Συμβολισμοί και αστρολογικές ερμηνείες

Μετά την χειμερία νάρκη, ο ερχομός της Άνοιξης, συμβολικός και φυσικός, είναι αναμενόμενος και ιδιαίτερα ευχάριστος. Ανάμεσα στις 20 και 21 Μαρτίου, σημαίνει το τέλος της μεγάλης νύχτας του χειμώνα και την περίοδο που φέρνει το φως στην Φύση και κάνει τους χυμούς της ζωής να κυλούν ξανά.

Η αρχή του νέου χρόνου ήταν από τα αρχαία χρόνια για τους περισσότερους λαούς αυτή την εποχή, αφού ούτως ή άλλως τον χειμώνα δεν θα μπορούσε να προοιωνίζεται μία έναρξη. Για λόγους πολιτικής, κάποια στιγμή μεταφέρθηκε στο δυτικό ημερολόγιο την 1η Ιανουαρίου. Το 525 μ. χ η Χριστιανική εκκλησία καταδικάζει ανάμεσα σε άλλα το έθιμο της πρωτοχρονιάς ως «ειδωλολατρικό», κάτι που ίσχυε έως τον μεσαίωνα.

Ο Ιανουάριος καθιερώθηκε ως αρχή του έτους στον Δυτικό κόσμο μετά το 1500 μ. Χ.

Ισημερίες

Επειδή ο άξονας περιστροφής της Γης δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς της, η διάρκεια τόσο της μέρας όσο και της νύχτας μεγαλώνει ή αντίθετα μικραίνει. Ωστόσο, δύο φορές τον χρόνο, μία ως αρχή της Άνοιξης και μία ως αρχή του Φθινοπώρου, η Γη παίρνει τέτοια θέση που οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον ισημερινό, εξισώνοντας ακριβώς τη μέρα και τη νύχτα. Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται καθημερινά να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν, με αποτέλεσμα και ο καιρός να γίνεται όλο και πιο θερμός. Όταν ο Ήλιος αγγίξει το βορειότερο σημείο τότε αρχίζει και πάλι να «βουτά» σιγά-σιγά προς τον ισημερινό. Και κάπως έτσι πραγματοποιείται ο ακούραστος κύκλος των τεσσάρων εποχών.

Η ημερομηνία της εαρινής ισημερίας δεν είναι σταθερή. Η πρώτη μέρα της άνοιξης καταγράφεται μεταξύ της 19ης Μαρτίου και της 21ης Μαρτίου. Η ημερολογιακή αυτή διαφορά οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Αρχικά, κάθε έτος δεν έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες (π.χ. δίσεκτα έτη). Επιπλέον, η ελλειπτική τροχιά της Γης σε συνδυασμό με την βαρυτική έλξη των υπολοίπων πλανητών αλλάζουν διαρκώς τον προσανατολισμό μας απέναντι στον Ήλιο. Αν και έχει διαμορφωθεί η κοινή πεποίθηση ότι παραδοσιακά η Άνοιξη αρχίζει στις 21 Μαρτίου, στην πραγματικότητα, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, στη διάρκεια του 20ού αιώνα αυτό συνέβη μόνο στα 36 από τα συνολικά 100 έτη, κυρίως στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Στην Ευρώπη η τελευταία φορά που η άνοιξη μπήκε στις 21 Μαρτίου ήταν το 2007, ενώ η επόμενη θα αργήσει πολύ, αφού θα ξανασυμβεί το 2102.

Η εαρινή ισημερία είναι επίσης η αφετηρία μέτρησης για τον προσδιορισμό του εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού  (την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο από την εαρινή ισημερία Κανόνα της Νίκαιας).

Εαρινή ισημε­ρία έχουμε την 20η Μαρτίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρο­νο­μικά στην εποχή της άνοιξης.

Τι  συμβολίζει η εαρινή ισημερία του ηλίου

Η εαρινή ισημερία του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο τον θάνατο της τιτανι­κής φύσεως του ανθρώπου (η οποία έχει ως νόμο αυτής τον θάνατο) και την ανάστασή του στις πνευματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου αθανάτων (5ον ΣΤΑΔΙΟ: ΣΟΦΙΑΣ).. Ταυτόχρονα συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως των μυημένων και την εμφάνιση (στην θέση των παθών) των αρετών εκείνων οι οποίες εξασφαλίζουν τον θρίαμβο των μυστών επί του νόμου του θανάτου.

Θεοί και γιορτές της Άνοιξης

Πολλοί μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού. Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι με τους οποίους οι θεοί πεθαίνουν την άνοιξη:

1. Με διαμελισμό συνήθως σε 14 ή σε 7 κομμάτια, όπως στην περίπτωση του Διόνυσου Ζαγρέα στην Ελλάδα και του Όσιρι στην Αίγυπτο.Ο διαμελισμός συμβολίζει την ανάγκη για εξάπλωση της πνευματικής ουσίας του θεού, αλλά και των διδασκαλιών. Ακριβώς τον ίδιο συμβολισμό συναντάμε στο μυστήριο της θείας κοινωνίας, που υπάρχει σε διάφορες θρησκείες, όπου μοιράζεται στους πιστούς κρασί και ψωμί, συμβολίζοντας το σώμα και το αίμα του θεού. Επίσης ο θάνατος του αρνιού και ο διαμελισμός του για φαγωθεί συμβολίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το αρνί αποτελεί ένα κατεξοχήν μυθικό σύμβολο, με την έννοια της αθωότητας και της αγνότητας κυρίως σε πνευματικό επίπεδο, έτσι με τον διαμελισμό του επιτρέπει στους ανθρώπους την επικοινωνία με την αγνότητα αυτή.

2. Με σταύρωση ή κάρφωμα σ’ ένα δέντρο.

Ο σταυρός είναι επίσης ένα πανάρχαιο σύμβολο, που δεν έχει λείψει από καμία εποχή και κανένα λαό. Αποτελείται από δύο διασταυρωμένα ξύλα: ένα κάθετο που συμβολίζει τον πνευματικό κόσμο και ένα οριζόντιο που συμβολίζει τον υλικό κόσμο. Έτσι αποτελεί την εναρμόνιση των αντιθέτων αλλά και συμπληρωματικών στοιχείων που αποτελούν τον εκδηλωμένο κόσμο.
.

Το δέντρο έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον σταυρό, εδώ το ιερό, το πνευματικό στοιχείο αντιπροσωπεύεται στα κλαδιά, που βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο του δέντρου, ενώ οι ρίζες του είναι το χθόνιο στοιχείο, ο κόσμος των νεκρών. Ο κορμός του δέντρου συμβολίζει τον εκδηλωμένο κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων.

Σε όλους τους πολιτισμούς υπήρχε πάντοτε ένας θεός μία θεά ή ένα ζευγάρι θεών, που χαρακτήριζαν την άνοιξη. Ήταν οι θεοί που έφερναν την γονιμότητα, την ανανέωση, την βλάστηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.

Στην αρχαία Ελλάδα

Οι Ορφικοί συμβό­λιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο (δηλαδή με­ταμόρφωση) του Διο­νύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέν­νησή του με την παρέμ­βαση της Θεάς Αθηνάς (δη­λαδή του σο­φού πνεύ­ματος) από την φύση του Ολυ­μπίου Διός ως Διο­νύ­σου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευ­θερέα δηλαδή τον ελευ­θερωτή των ανθρωπί­νων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γέ­νει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διό­νυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια θεό­τητα μετα­μορφώ­νεται σε ουράνια θεό­τητα, τον Διό­νυσο τον Ελευ­θερέα. Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τε­λού­σαν συμπόσια τα λεγό­μενα ωμοφάγια κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο και έτρω­γαν από τις σάρκες του. Αλλά ποίος ήταν ο Διονυ­σια­κός Ταύρος; Με την αλλη­γορία αυτήν ο θείος Ορ­φέας έκρυψε επι­μελώς μια μεγάλη αλήθεια που μόνο άκρως μεμυημέ­νοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοή­σουν. Επί του σημείου αυ­τού μόνον τα εξής ολίγα μπορούν να λεχθούν:

 Ο Διό­νυσος είναι τέ­κνο του θεού Διός. Ο Ταύρος  εί­ναι μία εκ των πτυχών του Νό­μου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός, έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξου­σίες του Ουρανού (αυτό εικο­νίζει την θεοποί­ηση). Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμ­βολό του τον Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφι­κών μυστηρίων που θα γνώριζε και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την συμβο­λική έννοια του Ταύρου. Ο συνδυασμός του Διο­νύσου και του Ταύρου αποτε­λούν την βάση της με­γάλης αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορ­φέα, γιατί αποτελούν την λύση του προβλήματος περί της αθανασίας της αν­θρώπινης ψυχής.

Η τρίτη μύηση­ στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του ηλίου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώ­ματα των αν­θέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέ­ωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και προ­ορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Στα Ελευσίνια μυστήρια η εα­ρινή ιση­μερία συμβολιζότανε με την απε­λευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλού­τωνα (που είναι χθόνια θεό­τητα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευ­θερέας (που είναι ουράνια θεό­τητα), ο οποίος την με­ταφέ­ρει στον Όλυ­μπο δη­λαδή την με­ταμορ­φώνει σε Ου­ράνια θεότητα. Ο συμ­βολισμός αυτός των Ελευσί­νιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευμα­τικών οντοτή­των. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντι­προσω­πεύει τον θάνατο του τιτανικού οργανι­σμού των αν­θρωπίνων ψυ­χών, την μεταμόρφωσή τους και την αναγέννησή τους στις πνευ­ματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου. Επί­σης τελούσαν την γιορτή των Πανα­θη­ναίων ενώ πα­ράλληλα γι­νό­ντουσαν τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Στην Χριστιανική  θρη­σκεία έχουμε τον ανάλογο συμβολισμό που εί­ναι ο σταυ­ρικός θάνα­τος του Χρι­στού και η εν συ­νεχεία ανά­στασή του που γιορτάζε­ται μετά ακριβώς από την εαρινή ιση­μερία. Πρέπει να σημειωθεί  ότι όλες σχεδόν οι θρησκείες περι­λαμβά­νουν αυτόν τον συμβολισμό (δη­λαδή οι ήρωές τους πεθαί­νουν και στη συνέχεια ανα­σταίνονται κατά την εαρινή ιση­μερία). Στο ση­μείο αυτό πρέπει να διευκρι­νισθεί ότι ο θάνατος δεν έχει την έννοια της εξαφάνι­σης αλλά της μετα­μόρ­φωσης και συνεπώς  της εξέλι­ξης.

Τι  συμβολίζει η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου

Η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου στο πνευματικό επίπεδο συμβολίζει την περίο­δος της ανα­γεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρω­πίνων ψυχών στις πνευματικές φύ­σεις του πνευματι­κού κόσμου ως και της προε­τοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρε­βος. Στο φυτικό επίπεδο είναι η εποχή της με­ταμορφώσεως της βλαστήσεως και της εκδη­λώ­σεως των ανθέων και των χρωμάτων αυ­τών.

Οι Ορφικοί, το χρονικό διά­στημα που μεσολαβούσε μέχρι την επό­μενη μύ­ηση, το θεωρούσαν ως απα­ραίτητο για να εκ­δηλώ­σει ο μυούμενος αρ­μονική ιδεολογία όπως είναι αρ­μονικά εκδη­λω­μένα τα χρώματα των αν­θέων της εποχής αυτής.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνε­ται μεταξύ εαρινής ιση­με­ρίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περί­οδος κατά την οποία το ανιστά­μενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση.

Ο αναζητητής της αλήθειας βιώνει τη φάση της εαρινής ισημερίας στην προσπάθειά του να ανελιχθεί πνευματικά, να συνειδητοποιήσει ότι αναλαμβάνει ευθύνη, να ενστερνιστεί την έννοια του καθήκοντος, η άσκηση του οποίου θα τον οδηγήσει στην εξέλιξή του προς ένα πιο τελειοποιημένο ον.

Συμπερασματικά αυτή η έκφραση της Δημιουργίας κατά την εαρινή ισημερία, αυτή η έκρηξη ζωής, ανάτασης, ανάστασης της Φύσης, αυτή η πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων, σκοπό της έχει την αφύπνιση του ανθρώπου από την πλάνη της ύλης, της κατώτερης προσωπικότητας, των ποταποτήτων που τον περιβάλλουν. 

Είναι σαν μία ενθύμηση του καθήκοντός του ως ανώτερο ον, ικανό να βλέπει τον Θεό του, να είναι δημιούργημα και δημιουργός ταυτόχρονα. Του καθήκοντός του να βελτιώνεται ακατάπαυστα στους αέναους κύκλους της ύπαρξής του από το σκοτάδι στο Φως, μιας και κάθε εαρινή ισημερία έρχεται να του θυμίσει ότι μπορεί να εγκαταλείψει άλλη μία σκοτεινή πλευρά του για να αντικρύσει άλλη μία αχτίδα του Ηλιακού Φωτός.

Αστρολογικά

Η μηδενική Μοίρα του Ζωδίου του Κριού είναι η αρχή του Ζωδιακού στη μέτρηση του και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αστρολογία και ως αρχή της ελλειπτικής θεωρείται η αρχή του Αστρολογικού Έτους. Στις Ισημερίες, σε όλο τον Πλανήτη, τόσο η μέρα όσο και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια -αλλά όχι ισομοιρασμένη. Μετά την Εαρινή Ισημερία στο Βόρειο Ημισφαίριο, η μέρα θα αυξάνει τη διάρκειά της ενώ η νύχτα θα μειώνει έως το ζενίθ της δηλαδή στο Θερινό Ηλιοστάσιο του Έτους.

Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που σημειοδοτούν την αρχή των τεσσάρων Παρορμητικών Ζωδίων (Κριός 20-22/3 Εαρινή Ισημερία, Καρκίνος 22/6 Θερινό Ηλιοστάσιο, Ζυγός 23/9 Φθινοπωρινή Ισημερία και Αιγόκερως 22/12 Χειμερινό Ηλιοστάσιο) αποτελούν αστρονομικά φαινόμενα που σχετίζονται με την περιφορά Γης γύρω από τον Ήλιο, καθώς και την περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της, και είναι «σημεία» όπου γίνονται μεταβολές στην ίδια τη φύση και στη Ζωή στον Πλανήτη για την προσαρμογή φυτών, ζώων αλλά και του ανθρώπου, με τις κλιματολογικές αλλαγές των εποχών, των μεταβολισμό τους αλλά και τον μεταβολισμό της τροφής τους, καθώς ο ετήσιος κύκλος της Γης γύρω από τον Ήλιο υποδιαιρείται σε τέσσερα τεταρτημόρια –όσα και οι Εποχές του Έτους- που είναι και μία υποδιαίρεση της έννοιας του χρόνου που σαφέστατα δεν είναι γραμμικός αλλά πολυδιάστατος σε συνάρτηση και με τον χώρο – τόπο.

Κλείνοντας, υπενθυμίζω, πως οι Εποχές του Έτους και τα σημεία που τις καθορίζουν -Ισημερίες και Ηλιοστάσια- έχουν έναρξη τα τέσσερα Παρορμητικά Ζώδια (Κριός, Καρκίνος, Ζυγός και Αιγόκερως) θέλοντας να δηλώσουν το παρορμητικό της έναρξής τους, όπου μετέπειτα ακολουθούνται από τα τέσσερα σταθερά Ζώδια όπου σταθεροποιούνται και οι εποχές και μετέπειτα αυτά ακολουθούνται από τα Μεταβλητά Ζώδια που δηλώνουν τον τελευταίο μήνα απ’ τους τρεις της κάθε εποχής που η εποχή μεταβάλλεται για να την διαδεχθεί η επόμενη εποχή του έτους.

Η περιοδικότητα των Εποχών του Έτους που είναι υποδιαίρεση του Χρόνου, φέρνει ανάλογες αλλαγές σε συναισθήματα, ψυχικές διαθέσεις, αλλά και μεταβολές στο σώμα και χρειάζονται οι απαραίτητες αλλαγές στην καθημερινότητα, σε τροφή, ενδυμασία, ψυχαγωγία, χρόνους εργασίας κλπ για να διατηρηθούν σχετικές ισορροπίες και χρόνος προσαρμογής από την μία εποχή στην επόμενη.

Σύνθεση από  1, 2 , 3 (ενεργοί σύνδεσμοι )

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος