Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Στα άδυτα των Αιγυπτιακών μυστηρίων...


Σύμφωνα τους Αιγυπτίους υπήρχε κάποτε πολύ παλιά - πριν τον κατακλυσμό- , μία εποχή που οι Θεοί  συνυπήρχαν στην Γη με τους ανθρώπους…Ήταν η πρώτη εποχή, η εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ»..

Ποία η εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ»; Η συνέχεια σττην  «Μυσταγωγία», κλίκ εδώ... 
 Η Ελίζαμπεθ Χέικ, στο βιβλίο της «Μύηση» (εκδ. Πύρινος Κόσμος), περιγράφει την  προετοιμασία μύησης από τον Αρχιερέα Πταχοτέπ, ο οποίος  οδηγεί την υποψήφια αρμονικά βήμα βήμα,στην κατανόηση των εσχάτων μυστηρίων της Αρχαίας Αιγύπτου....

(...) «Το κάθε πλάσμα πάνω στη γη κατέχει αυτές τις δυνάμεις, αλλά μόνο στη μορφή που αντιστοιχεί στο βαθμό ανάπτυξής του. Χρησιμοποιεί μάλιστα αυτές τις δυνάμεις, αλλά δεν έχει επίγνωση αυτής της λειτουργίας. Έχεις δει ποτέ σου άνθρωπο να αναρωτιέται πώς μπορεί να σηκώνει τα πόδια του ή τα χέρια του; 
Η πώς μπορεί - έστω και για λίγο - να απογειώνει ολόκληρο το σώμα του από τη γη ... χοροπηδώντας; Κάθε κίνηση του σώματός σου οφείλεται σε μία διαστολή των μυών σου. Τι είναι όμως αυτό που συσπά τους μυς σου; Σκέψου για λίγο κόρη μου, τι;»

 «Η θέλησή μου, Πατέρα.»

«Σωστά. Η θέλησή σου. Αλλά αν σε ρωτήσω τι είναι η θέλησή σου, μπορείς να μου δώσεις μια απάντηση;»

«Πατέρα, έχω συχνά παρατηρήσει τι συμβαίνει όταν θέλω κάτι. Αλλά το μόνο που έχω καταφέρει να διαπιστώσω είναι πως όταν θέλω κάτι, μπορώ να εκπέμψω προς τα έξω μία δύναμη και να δώσω σ' αυτή τη δύναμη μια κατεύθυνση. Για παράδειγμα, όπως ανέφερες μόλις, αν θέλω να σηκώσω το χέρι μου από τη χαλαρή στάση του - κρέμεται γιατί η βαρύτητα της γης το τραβά προς τα κάτω - τότε αυτή η δύναμη, που ρέει από μένα προς τα έξω, περνά από τη θέλησή μου στο χέρι μου, αναγκάζει τους μυς μου σε σύσπαση και μέσω αυτής της σύσπασης να σηκώσουν το χέρι μου.»

«Πολύ σωστά,» λέει ο Πταχοτέπ, «Επειδή η δύναμη της θέλησής σου έρευσε μέσα στο χέρι και τους μυς σου, υπερνίκησες την τεράστια δύναμη της βαρύτητας της γης,που ασκείται πάνω στο χέρι σου. Αυτό ισχύει και όταν πηδάς, για μια στιγμή φυσικά, αφού η δύναμη της θέλησής σου μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την έλξη της βαρύτητας της γης μόνο για λίγο. Μπορείς να δεις ότι ο χρόνος αναλώνει τη δύναμη της θέλησής σου που έχει μετασχηματιστεί σε φυσική δύναμη.

Ο χρόνος το κάνει αυτό! Και ο χώρος; Χρησιμοποίησες τη δύναμή σου για να σηκώσεις το χέρι σου ή το σώμα σου, προς τα πάνω, να το απομακρύνεις από τη γη, δηλαδή να το μετακινήσεις περαιτέρω στο χώρο. ΄Ετσι, παρατηρείς ότι η δύναμή σου αναλώνεται από δύο τεράστιους παράγοντες: το χρόνο και το χώρο.
Αν μπορούσες να μεγεθύνεις τη δύναμη της θέλησής σου και να την αποθηκεύσεις μέσα στο σώμα σου, θα μπορούσες επίσης να υπερνικήσεις και την έλξη της βαρύτητας της γης για περισσότερο χρόνο και να παραμείνεις σε μεγαλύτερη απόσταση από τη γη. Θα μπορούσες να γλιστράς στον αέρα! Όμως, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό τώρα, γιατί δεν έχεις ακόμα αναπτύξει τη συνειδητότητά σου σε αυτό το θεϊκό πεδίο.

Οι μυημένοι, οι οποίοι είναι συνειδητοί στο θεϊκό πεδίο, μπορούν να αρθούν κατευθείαν σ' αυτή την αιώνια, αστείρευτη, πηγή δύναμης, χωρίς να τη μετασχηματίσουν, και όποτε το επιθυμούν, να πλέουν στον αέρα εφόσον κατευθύνουν τη δύναμη της θέλησής τους ενάντια στην έλξη της βαρύτητας της γης.

Ο μυημένος άνθρωπος γνωρίζει όλες τις δονήσεις και κατέχει συνειδητά ανεπτυγμένα όργανα, με τα οποία κατευθύνει τις δυνάμεις αυτές. Γνωρίζεις, για παράδειγμα, τη δύναμη της σκέψης με την οποία επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Και αυτές τις δυνάμεις τις ελέγχουμε επίσης μέσω ενός αντίστοιχου υψηλού οργάνου του εγκεφάλου μας. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι διαθέτουν τέτοια όργανα. Ο μυημένος είναι σε θέση να ακτινοβολεί την ύψιστη των δυνάμεων, τη θεϊκή, δημιουργική δύναμη. Αυτή είναι η δύναμη και η ακτινοβολία της ζωής, της αιώνιας ύπαρξης.

Ολόκληρο το σύμπαν είναι ζωντανό και συνεχίζει να υπάρχει εξαιτίας αυτής της δύναμης. Η συνειδητή χρήση αυτής της δύναμης εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες του Θεανθρώπου, του μόνου πλάσματος που είναι, στη συνειδητότητά του, ταυτόσημο με τον Θεό και εκπέμπει αυτή τη δύναμη από τη θεϊκή συνειδητότητά του, την κοσμική παγκόσμια συνειδητότητά του. Οποιοδήποτε άλλο πλάσμα δεν μπορεί να αντέξει αυτή τη δύναμη συνειδητά.»..

…[….]… Υπάρχουν πολλές ψυχές στη γη σήμερα που πληρούν τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη μύηση. Αποτελεί καθήκον μας να μυήσουμε όλους αυτούς τους υποψηφίους αν, παρά τις προειδοποιήσεις μας, επαναλάβουν τρεις φορές την επιθυμία τους να μυηθούν.

Στη μύηση ο υποψήφιος αποκτά συνείδηση σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας. ΄Ολα τα ασυνείδητα μέρη της ψυχής του γίνονται συνειδητά. Δεν έχει πια ούτε ‘υποσυνείδητο’ ούτε ‘υπερσυνείδητο’. Κατά τη διάρκεια της μύησής του, η συνειδητότητα του υποψηφίου γίνεται πλήρης, απόλυτη, καθολική συνειδητότητα. Ο κύκλος που άρχισε τη στιγμή που εξέπεσε από την ενότητα, όταν προσχώρησε με τη συνειδητότητά του στην ύλη - στο σώμα - κλείνει.

Ο υποψήφιος ενώνεται συνειδητά με το δικό του συμπληρωματικό μισό, το οποίο ήταν συνεχώς παρόν, προηγουμένως, σαν ένα ασυνείδητο μέρος της ψυχής του, μία αρνητική εικόνα, ένα παράξενο ον και που, λόγω της ελκτικής δύναμής του, εκδηλωνόταν σαν μεγάλη επιθυμία, ισχυρή παρόρμηση και ανησυχία στο σώμα του. Η συνειδητότητα επιστρέφει στην ενότητα και δεν υπάρχει πια συμπληρωματικό μισό, διότι το συμπληρωματικό μισό έχει γίνει κι αυτό συνειδητό. Την επανένωση αυτή την ονομάζουμε ‘μυστικό γάμο’.

Ο ‘γάμος’ συνεπάγεται πάντα μία ένωση του θετικού με το αρνητικό. Στη γη, ωστόσο, ο ‘γάμος’ σημαίνει τη μάταιη προσπάθεια να επιτευχθεί η ενότητα με ένα άλλο ον, στο σώμα. Η μυστική, όμως, ένωση του πνεύματος συντελείται στη συνειδητότητα και φέρνει την τέλεια, αιώνια ολοκλήρωση και πληρότητα. Διότι η ένωση κάποιου με το συμπληρωματικό του μισό σημαίνει ένωση με το Θεό. Ο κύκλος κλείνει και πάλι!»...

…[….]…΄Ολα αυτά τα γεγονότα, που βιώνω σαν ‘πραγματικότητα’ στη ζωή μου στο υλικό, γήινο πεδίο, είναι πράγματα που έζησα αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τη μύησή μου, στην πυραμίδα. Εκείνο τον καιρό, όλα αυτά τα γεγονότα κείτονταν στα βάθη της ψυχής μου ως ασυνείδητο, λανθάνουσες δυνάμεις, καθαρή αιτία ακόμα.

Αυτό είναι έτσι και όχι αλλιώς, διότι, ο,τιδήποτε συμβαίνει εδώ στη γη είναι η υλοποίηση μιας πλήρους, ολοκληρωμένης αιτίας που περιμένει να υλοποιηθεί στο πνευματικό πεδίο. ΄Οταν κάποιος κατορθώσει να φτάσει συνειδητά στα βάθη του εαυτού, όπου αυτές οι ενέργειες περιμένουν την πραγματοποίησή τους, μόνο τότε βιώνει την αιτία ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα - το μέλλον - σαν ένα ολοκληρωμένο και τέλειο παρόν!

Και το παρόν, η ζωή μας, όλα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι παρά μία ευκαιρία να συναντηθούμε με τις ασκήσεις, τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις της μύησης.
Μια ευκαιρία να απαλύνουμε τις εντάσεις και να ανακουφίσουμε τις πιέσεις, που έχουμε συσσωρεύσει μέσα μας επί ολόκληρους αιώνες, με τις σκέψεις μας, τα λόγια και τις πράξεις μας ... τις εντάσεις και τις πιέσεις, που είναι η αιτία της μοίρας μας, του μέλλοντός μας.

Στο βαθμό που είμαστε ικανοί να συνειδητοποιούμε αυτές τις εντάσεις και να τις ξεπερνάμε, ελευθερώνουμε την ανθρώπινη συνειδητότητά μας, που είναι καθηλωμένη από τις ενέργειες αυτές και περιορισμένη, ούσα καθηλωμένη και ταυτίζουμε τη συνειδητότητά μας με τον αληθινό θεϊκό εαυτό που ελλοχεύει πίσω από κάθε προσωπικό συναίσθημα του εγώ ... ταυτίζουμε τους εαυτούς μας με το Θεό ... και αυτό είναι η ......ΜΥΗΣΗ!»



Η εποχή του Υδροχόου…

(...) Αργότερα, προς το τέλος αυτής της εποχής, όταν το εαρινό σημείο πλησιάζει στον επόμενο αστερισμό - στον Υδροχόο - οι άνθρωποι κάνουν τεχνολογικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις βασισμένες στα ενεργειακά κύματα. Αυτή είναι μία από τις πρώιμες επιδράσεις της πολλά υποσχόμενης εποχής του Υδροχόου, μιας εποχής τεχνικών επιτευγμάτων. Η ακτινοβολία του αστερισμού του Υδροχόου, που δεν γνωρίζει όρια και σαρώνει κάθε εμπόδιο στο πέρασμά της, αποκαλύπτεται στις σκέψεις και τις κοινωνικές ανθρωπιστικές ιδέες.

Στο τέλος της εποχής των Ιχθύων, αυτές οι νέες ενέργειες προκαλούν μεγάλες επαναστάσεις στα μέρη όπου οι άνθρωποι αντιδρούν πολύ σθεναρά σ' αυτές.
Βλέπω χιλιάδες ανθρώπους της άρχουσας τάξης να βρίσκονται στις φυλακές, ενώ ένα πνεύμα που έρχεται, με τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής, που έρχεται, αποκεφαλίζει ή με διάφορους τρόπους εξοντώνει αμέτρητους ανθρώπους της καθεστηκυίας τάξης.

Ένα όραμα από την εποχή που οι ενέργειες του Υδροχόου λειτουργούν σε πλήρη ένταση μου δείχνει ότι ο μέγας διδάσκαλος αυτής της εποχής καταργεί όλα τα σύνορα μεταξύ των τριών κυρίαρχων θρησκειών. Αποδεικνύει με την ίδια την ύπαρξή του ότι ο εσωτερικός πυρήνας όλων των θρησκειών είναι η μία και η αυτή αλήθεια, ο ένας και ο αυτός Θεός. Το σύνορο μεταξύ θρησκείας και επιστήμης εξαφανίζεται, επίσης, καθώς οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι τα πάντα, ακόμα και η ύλη, είναι μία κίνηση κυμάτων.

Μαθαίνουν ότι οι μοναδικές διαφορές μεταξύ των εκδηλώσεων του πνεύματος και της ύλης είναι διαφορές συχνότητας, ενώ στην ουσία τα πάντα αποτελούν την εκδήλωση και μόνο της μίας, μοναδικής, πρωταρχικής πηγής όλων των δυνάμεων, του Θεού. Τα πάντα είναι ένα κύμα, όπως ακριβώς δείχνει και η συμβολική αναπαράσταση του αστερισμού του Υδροχόου : ένα υπερφυσικό ον με την υδρία του, απ' όπου ρέουν κύματα.

Οι πνευματικές κινήσεις πάνω στη γη φανερώνουν αυτή την επίδραση. Η επιστήμη ανακαλύπτει τη θεωρία των «κυμάτων» και εγώ βλέπω αμέτρητες εφευρέσεις βασισμένες στα κύματα. Βλέπω εικόνες ανθρώπων, τοπίων και αντικειμένων - εικόνες φτιαγμένες από την επίδραση των κυμάτων του φωτός. Βλέπω διάφορα είδη συσκευών που εκπέμπουν κύματα. Τα κύματα εισχωρούν στην ύλη και αποκαλύπτουν τη στερεότητα της. Υπάρχουν κύματα που δείχνουν ποια στοιχεία είναι παρόντα στην ύλη των πλανητών και των σταθερών αστέρων, των ηλεκτρικών κυμάτων, των ηχητικών κυμάτων, των κυμάτων του φωτός και της οσμής.

Η ιατρική επιστήμη έχει πάψει να προσφέρει θεραπείες με βάση το νερό και τις έχει αντικαταστήσει με θεραπείες βασισμένες στα κύματα. Όλων των ειδών τα κύματα, από το υπέρυθρο μέχρι το υπεριώδες, βραχέα κύματα και άλλα, ακόμα πιο βραχέα, ακόμα πιο διεισδυτικά κύματα και συχνότητες ... όλα χρησιμοποιούνται από την επιστήμη!

Ο αστερισμός του Υδροχόου ανήκει στο αέρινο πρόσωπο του Θεού. Και η ανθρωπότητα κατακτά τον αέρα με αέρα, με ενέργειες που έχουν αποκτηθεί από την ύλη στην αέρια κατάστασή της. Βλέπω ανθρώπους να προχωρούν από την ατμοκίνητη μηχανή σε άλλες μηχανές που λειτουργούν με αέριο. Και τότε τα έκπληκτα μάτια μου παρακολουθούν τεράστιες αχτίδες, πολύ ψηλά στον αέρα, φτιαγμένες από ανθρώπινα χέρια, που μεταφέρουν ανθρώπους στις κοιλιές τους! Αυτές οι μηχανές κινούνται με αέριο: Ο αέρας κατακτά τον αέρα ...

Μέσω του συμπληρωματικού αστερισμού του Λέοντα, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ισχυρότατη εκδήλωση του Θεού στη γη. Ο ήλιος, ο μέγας Ρα, αναγνωρίζεται και πάλι ως η πρωταρχική πηγή κάθε εκδήλωσης της γήινης ενέργειας.
Για άλλη μια φορά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν τον ήλιο, αν και όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου. Η επιρροή του Λέοντα φαίνεται και σ' ένα άλλο επίπεδο. Η επίδραση του Υδροχόου έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση όλων των συνόρων, όλων των περιορισμών. Η απουσία, όμως, διαχωριστικών γραμμών, χωρίς ένα συγκεντρωτικό μέσο-σημείο, μεταφράζεται σε ψυχική νόσο, σε πνευματικό θάνατο. Η έλλειψη ορίων του Υδροχόου θα επηρέαζε ως μία ψυχική νόσος τις ασυνείδητες μάζες.

Αυτή η αρρώστια θα μπορούσε να μεταδοθεί σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα, προκαλώντας αναρχία και χάος, καταστρέφοντας τα πάντα. Μέσω του συμπληρωματικού αστερισμού του Λέοντα, πάντως, η κυριαρχία συγκεντρώνεται εξατομικευμένα σε προσωπικότητες - δικτάτορες - οι οποίοι ομαδοποιούν τους ανθρώπους γύρω τους και τους οδηγούν.

Στην εποχή αυτή, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη συγκοινωνία και την αμοιβαία επαφή με άλλους πλανήτες. Τα διαχωριστικά όρια και τα εμπόδια εξαφανίζονται και μαζί τους η απομόνωση της γης στο κοσμικό διάστημα. Και καθώς εξαφανίζονται ακόμα και τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες, ολόκληρη η ανθρωπότητα διοικείται από ένα κέντρο. 

«Ένας στάβλος, ένας βοσκός.» !

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μύηση» της Ελίζαμπεθ Χέικ, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος 1998

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Μύθοι περί ...σαπουνιού..



 

Tο πρώτο  μέσο καθαρισμού που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος ήταν το νερό. Γι' αυτό και οι προϊστορικοί οικισμοί ήταν χτισμένοι συνήθως σε μέρη που υπήρχε άμεση πρόσβαση σε νερό. Η χρήση άλλων μέσων καθαρισμού εμφανίστηκε με την ανθρώπινη εξέλιξη.

Σύμφωνα με έναν ελληνικό μύθο, το σαπούνι έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα από το νησί της Λέσβου. Εκεί γίνονταν θυσίες ζώων στη θεά Άρτεμη. Οι νεροποντές πολλές φορές παρέσερναν τα ζωικά υπολείμματα και τα καμένα λίπη, μαζί με τις στάχτες από τα ξύλα της πυρράς σχηματίζοντας ένα κίτρινο ρυάκι που κατέληγε στο ποτάμι.

Στο ποτάμι που όταν οι νοικοκυρές έπλεναν τα ρούχα τους διαπίστωσαν ότι όταν το νερό γινόταν κίτρινο με την προσθήκη αυτών των υλικών, τα ρούχα καθάριζαν καλύτερα. Σύμφωνα με τον μύθο το σαπούνι πήρε το όνομά του προς τιμήν της ποιήτριας Σαπφούς που έζησε εκείνη την περίοδο και είναι μια παράφραση του ονόματός της.


Υπάρχει και η ιταλική εκδοχή του μύθου, σύμφωνα με την οποία το παραπάνω σκηνικό ελάμβανε χώρα στον ποταμό Τίβερη, στους πρόποδες του όρους Σάπο, όπου έπλεναν τα ρούχα τους οι αρχαίες Ρωμαίες. Το σαπούνι (σάπων) πήρε το όνομά του από το βουνό.

Αν και η πραγματική καταγωγή του σαπουνιού δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, ωστόσο κάτι παρόμοιο με το σαπούνι υπήρχε από το 2.300 π.Χ. στους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας. Η ανακάλυψη του σαπουνιού και η χρήση του ως καθαριστικού δεν έγιναν ταυτόχρονα. Οι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν το σαπούνι σαν ένα είδος φάρμακου για τις πληγές και σαν καλλυντικό των μαλλιών.




Ακόμη και από τα  περίφημα λουτρά της βασίλισσας Κλεοπάτρας της Αιγύπτου το σαπούνι απουσίαζε και τον ρόλο του καθαριστικού είχε μια λευκή άμμος, σαν αλισίβα, με την προσθήκη αιθέριων ελαίων. Αλλά και στα ρωμαϊκά λουτρά δεν χρησιμοποιήθηκε το σαπούνι. Οι Ρωμαίοι αργότερα ανακάλυψαν τις φαρμακευτικές του ιδιότητες αλλά η χρήση του δεν ήταν διαδεδομένη.Το σαπούνι εμφανίστηκε στην Ευρώπη πιθανότατα με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους οι οποίοι το είχαν μάθει από τις Αραβικές φυλές της Αραβικής Ερήμου τις οποίες επίσης είχαν υποτάξει.


Ακόμα, άλλες μεμονωμένες φυλές όπως οι Βίκιγκς και οι Κέλτες το χρησιμοποιούσαν. Γενικά όμως από τον XIII αιώνα και μετά αρχίζουν να υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία για την ιστορία του σαπουνιού.

Η Μασσαλία φαίνεται ως η πρώτη περιοχή παραγωγής του, της οποίας η φήμη κράτησε σχεδόν ολόκληρο τον Μεσαίωνα ακολουθούμενη από την Γένοβα, την Βενετία, το Μπάρι και μετά την Καστίλη της Ισπανίας.


Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου στη Γαλλία, το πλύσιμο με σαπούνι συνδέθηκε με ένα παράδοξο περιστατικό. Λέγετε ότι βασιλιάς Λουδοβίκος καρατόμησε 3 σαπωνοποιούς γιατί είχαν φτιάξει μια πλάκα από σαπούνι που ερέθισε το ευαίσθητο βασιλικό δέρμα του! Μπροστά στην απόγνωση οι εναπομείναντες 4 σαπωνοποιοί ενώθηκαν και εφηύραν μια μέθοδο για να παρασκευάσουν σαπούνι απαλότερο και απαλλαγμένο από βλαβερά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτή την μέθοδο χρειαζόταν περίπου ένας μήνα για την παραγωγή μιας μόνο πλάκας σαπουνιού!



Όλες αυτές οι περιοχές είχαν πλούσια παραγωγή ελαιολάδου και ενός φυτού που λεγόταν Barilla με την στάχτη του οποίου γινόταν η αλισίβα. Αυτή η «καινούρια» μέθοδος (τις ανάμειξης του φυτικού λίπους με την αλισίβα) καθιερώθηκε για τους επόμενους 4-5 αιώνες. Μέχρι που ο Γάλλος χημικός Nicolas Leblanc ανακάλυψε έναν καινούργιο τρόπο να φτιάχνει την αλισίβα χρησιμοποιώντας το κοινό αλάτι…



Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Οι μισοί άνθρωποι, αγκάλιασε τον βάτραχο σου...

Όλοι έχουμε πλευρές του εαυτού μας με τις οποίες διαφωνούμε. Ας τις συγχωρήσουμε κι ας κάνουμε ειρήνη μέσα μας.


            Υπάρχει μια παλιά ινδιάνικη ιστορία που μιλάει για τους μισούς ανθρώπους. Αυτούς που φτάνουν στο Μεγάλο Πνεύμα αλλά δεν μπορούν να περάσουν στο χώρο του γιατί δεν είναι ολόκληροι. Τους απαγορεύει τη διέλευση ένας φύλακας που είναι τόσο ίδιος με τον καθένα τους σαν να κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Αυτή την ιστορία - που έχει τη σημασία ενός γρίφου - την είχα ακούσει πριν από χρόνια και παρέμενε σχετικά ακατανόητη μέχρι που… πράσινη και πηδηχτή ήρθε η απάντηση με τη μορφή ενός βατράχου.

Δεν είναι ακριβώς εκείνος ο βάτραχος του παραμυθιού που όταν τον φίλησε η πριγκιποπούλα μεταμορφώθηκε σε πανώριο βασιλόπουλο αλλά κάποιος άλλος που όσες πριγκίπισσες κι αν τον φιλήσουν  παραμένει σταθερά κι αμετάβλητα μόνο  βάτραχος. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτός κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι έχει άμεση σχέση με εμάς. Η ιστορία του ξεκινάει μαζί με τη δική μας. Κάποτε αρχίσαμε για το γεμάτο περιπέτειες ταξίδι της ζωής μας αλλά καθώς βαδίζαμε ερχόμασταν πολλές φορές σε σύγκρουση μέσα κι έξω μας.

Οι εμπειρίες μας ανάγκασαν κάθε τόσο να αφήσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας πίσω. Κάπου έμεινε ένα μέρος της καρδιάς μας. Κάπου αλλού ένα άλλο. Πιο πέρα μπορεί να χάσαμε ένα κομμάτι της πίστης μας  και λίγο πιο κάτω να εγκαταλείψαμε ένα μέρος από τις ιδέες και τα ιδανικά μας. Νομίζουμε ότι συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής μας ακέραιοι κι ολόκληροι. Όμως, σιγά - σιγά αφήνουμε πίσω μας κομμάτια του εαυτού μας χωρίς να το καταλάβουμε. Μαζί τους μένει κι ένα κομμάτι της ενέργειάς μας. 

Οι κομματιασμένοι θεοί που είμαστε


           Στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχαν τελετουργικά και μυήσεις για εκείνους που αναζητούσαν το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης αλλά και τον τρόπο να περάσουν ακλόνητοι το κατώφλι του θανάτου. Σε κάθε περίπτωση η προτροπή και η εκπαίδευσή τους ήταν : «μάζεψε τα κομμάτια σου που έχεις σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους». Αυτή η εντολή παρότρυνε τους μυούμενους να ψάξουν προς την κατεύθυνση των τεσσάρων ανέμων δηλαδή του Βοριά που συνδεόταν με τη διάνοια, του Νοτιά που συνδεόταν με τα συναισθήματα, του Ανατολικού που συνδεόταν με το πνεύμα και του Δυτικού που συνδεόταν με την ύλη και το σώμα. Σ’ αυτά τα τέσσερα επίπεδα της ύπαρξής του έπρεπε να ψάξει και να βρει πού είχε αφήσει κομμάτια του εαυτού του και να τα ξανασυγκεντρώσει ώστε να γίνει άξιος της μύησης.

Στα μεγάλα Αιγυπτιακά μυστήρια το κεντρικό θέμα ήταν η προσπάθεια της Ίσιδος να βρει και να ενώσει τα κομμάτια του διαμελισμένου αδελφού και συντρόφου της Όσιρη. Τα μέλη του διασκορπισμένα κατά μήκος του Νείλου έπρεπε να βρεθούν και να ξαναενωθούν για να γίνει ακέραιος ο Όσιρις που μπορούσε πλέον έχοντας γνωρίσει τον κατακερματισμό και την ανασύνθεση να γίνει ο θεός του κάτω κόσμου, αντίστοιχος του Πλούτωνα. 

Και στην ελληνική μυθολογία υπάρχει επίσης η ιστορία του Διονύσου Ζαγρέα που διαμελίζεται από τους Τιτάνες και που ξαναγίνεται ακέραιος με τη βοήθεια της θεάς Δήμητρας. Παρόμοιες αναφορές που υπάρχουν σε πολλές εσωτερικές παραδόσεις επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο αποκαλύπτοντας πως το κομμάτιασμα και ο διασκορπισμός είναι μια κοινή ψυχολογική εμπειρία που ισοδυναμεί με αφανισμό και πως η ζωή πράγματι ξαναγυρνά όταν ξαναμαζεύονται τα κομμάτια και το άτομο γίνεται πάλι πλήρες. Αυτές οι συμβολικές ιστορίες έχουν βαθιά και άμεση σχέση με όλους μας.

Από την παιδική μας ηλικία αρχίζουμε σταδιακά να χάνουμε τμήματα του εαυτού μας. Άλλοτε τα εγκαταλείπουμε εμείς γιατί τα αποστρεφόμαστε κι άλλοτε μας τα αρπάζει η ζωή μέσα από οδυνηρές εμπειρίες. Η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις της μας αποκοιμίζουν και μας βοηθούν να αποξενωθούμε ακόμα περισσότερο από τον εαυτό μας. Κι αυτή η αποξένωση βαθαίνει όταν ο εαυτός μας ο ίδιος μας απογοητεύει. Τα βάζουμε μαζί του, τσακωνόμαστε, τον απαξιώνουμε και συχνά τον αποστρεφόμαστε.

Και το χειρότερο; Είναι συχνά ανεπίδεκτος. Αυτός ο βάτραχος όσο κι αν τον φιλάμε δεν μετατρέπεται σε πρίγκιπα. Παραμένει απελπιστικά πράσινος, αμφίβιος και κοάζων. Κι έτσι του γυρνάμε την πλάτη και φεύγουμε. Δεν θέλουμε να τον δούμε στα μάτια μας, ούτε να τον ξέρουμε. Αυτός ο διαχωρισμός από τα ανεπιθύμητα κομμάτια του εαυτού μας είναι ο διαμελισμένος Διόνυσος Ζαγρέας, ο Όσιρις και όλοι οι αντίστοιχοι μυθικοί ήρωες.

Όλα αυτά που δεν γίναμε


Όμως, τα μέρη της ζωής μας και του εαυτού μας που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας, αυτά από τα οποία θέλουμε να αποξενωθούμε είναι εκείνα που καθώς τα απαρνούμαστε μας καθιστούν ελλιπείς και – αν πιστέψουμε στην ινδιάνικη ιστορία – λόγω αυτής της έλλειψης θα μείνουμε έξω από το χώρο του Μεγάλου Πνεύματος. Θα φροντίζει γι αυτό ο ίδιος ο εαυτός μας - ο φύλακας που είναι ίδιος μ’ εμάς - και που αρνείται να τα παραδεχτεί, να τα αποδεχτεί και να τα συγχωρήσει. 

Μια από τις μεγαλύτερες καμπές στην πορεία της ζωής μας έρχεται όταν καταφέρνουμε να συμφιλιωθούμε με αυτές τις «βατραχίσιες» πλευρές μας που δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες. Σε ό,τι ελπίσαμε και ονειρευτήκαμε. Πρόκειται για ένα άλμα ωριμότητας και ειρήνης όταν καταφέρουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν τομείς που υπολειπόμαστε. Άλλοτε μας λείπουν οι γνώσεις  και οι εμπειρίες άλλοτε τα ειδικά προσόντα, η κατάλληλη ηλικία, οι σωστές αναλογίες, γνωριμίες και πτυχία, η απαιτούμενη ευστροφία και η επάρκεια αυτοπεποίθησης ή χρημάτων.

Κάποια πράγματα δεν τα έχουμε και δεν είμαστε. Κι αυτό είναι έτσι. Σε κάποια άλλα δεν τα καταφέραμε. Δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των άλλων ούτε όλα τα δικά μας όνειρα και φιλοδοξίες. Σε άλλα μπορεί να αποτύχαμε λιγότερο ή περισσότερο παταγωδώς. Μπορεί στον τομέα των σχέσεων ή της οικονομικής ανεξαρτησίας, της καριέρας ή της οικογένειας, της κοινωνικής καταξίωσης ή των προσωπικών επιτευγμάτων, των παιδιών ή της σχέσης με τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε τομείς που δεν είμαστε, δεν έχουμε και δεν μπορούμε να είμαστε αυτό που θα θέλαμε. 

Η ζωή όλων μας έχει τέτοιες πλευρές επίσης. Όσο αρνούμαστε να το παραδεχτούμε και να το αποδεχτούμε τόσο συνεχίζουμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τον εαυτό μας. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε ελλιπείς και γι αυτό ευάλωτοι. Όμως εκείνος που νιώθει ευάλωτος είναι σε κατάσταση φόβου κι έτσι είτε θα βυθιστεί αργά ή γρήγορα στην κατάθλιψη είτε θα υιοθετήσει μια αμυντική - επιθετική συμπεριφορά. Έτσι τελικά  αυτά τα ανεπιθύμητα κομμάτια του εαυτού και της ιστορίας μας είναι η αιτία για ένα περίεργο είδος μοναξιάς.
Μας λείπει ο εαυτός μας. Ναι, αυτός που δεν είναι, δεν έχει, δεν μπορεί και επίσης δεν θέλει αυτό που εμείς ή κάποιοι γύρω μας θα περίμεναν από μας. 

Φορτωμένοι με τις προσδοκίες των γονιών μας, της κοινωνίας και του εαυτού μας νιώθουμε ενοχή όταν δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε. Τιμωρούμε τον εαυτό μας συνεχίζοντας να απαιτούμε να κάνει όσα δεν κατάφερε ή χάνουμε κάθε ελπίδα και τότε τον καταδικάζουμε. Έτσι ανοίγει ένα ρήγμα μέσα μας. Παύουμε να είμαστε ολόκληροι. Δεν υπάρχει χώρος για αποδοχή. Ούτε για ειρήνη. Ο φύλακας της πύλης μας απαγορεύει να μπούμε στο χώρο του Μεγάλου Πνεύματος. 

Η παχουλή βατραχίνα



Παρ’ όλα αυτά υπάρχει πάντα και η άλλη επιλογή. Στο γραφείο μου, δίπλα στον υπολογιστή, υπάρχει μια ωραία παχουλή πράσινη βατραχίνα. Κρατάει μια καρδιά, φοράει ροζ στέμμα και το κάτω μέρος του σώματός της είναι σφαιρικό έτσι που όποιο κλυδωνισμό κι αν δέχεται  μπορεί και ξανα-ισορροπεί. Τη έχω εκεί ως καθημερινή υπενθύμιση μιας συνθήκης ειρήνης. Με το βατραχίσιο κομμάτι του εαυτού μου. Εκείνο που μπορεί να μη χάσει ποτέ τα παραπανίσια κιλά του, που μπορεί να είναι αργά για να προλάβει κάποια όνειρά του και που μπορεί κάθε τόσο να κάνει λάθη, να αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών, των ιδανικών και των δυνατοτήτων μου.

Όμως είναι δικό μου. Κομμάτι μου. Αν εμείς οι ίδιοι δεν παραδεχτούμε ότι μερικά πράγματα είναι έτσι και δεν δεχτούμε αυτό τον άσωτο υιό πίσω θα μείνει εξόριστος για πάντα. Ο μόνος που μπορεί να τον συγχωρήσει είναι εκείνος που τον καταδίκασε: εμείς οι ίδιοι. Μερικά κομμάτια μας προορίζονταν να γίνουν αληθινοί πρίγκιπες. Άλλα να παραμείνουν βάτραχοι. Ας το δεχτούμε. 

Ας τα κρατήσουμε αγκαλιά κι ας τα σώσουμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνθήκη ειρήνης που μπορεί τελικά να συνάψει ο άνθρωπος. Να πει στον εαυτό του «ακόμα κι αν διαφωνώ με όσα λες, κάνεις ή σκέφτεσαι σε κρατώ αγκαλιά. Δεν σε εγκαταλείπω. Με τίποτα» και να το εννοεί.

Της Ιουλίας Πιτσούλη

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος




Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Στο τέλος όλα θα είναι καλά....



Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε:

«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» Και η πανούκλα απάντησε:

«Είναι η σειρά μου».

«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;»¨ρώτησε ο γιατρός.

«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
  
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε.

«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».

Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος.»


Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από τις καταστάσεις  που βιώνουμε. Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο. Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας.

Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας. Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.

Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται. Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία. Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά συνειδητοί θα διακρίνουμε την ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία.

Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο. Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας. Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να χαθεί. Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.

Όπως λέει ο Όσσο : «Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου. Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος.»

Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις να χάσεις; Προς τι ο φόβος ; Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα, Χωρίς τίποτα θα φύγουμε. Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε: "Timendi causa est nescire,  που σημαίνει: «η αιτία του φόβου είναι η άγνοια».

Ποια άγνοια; Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα μοναδικό λόγο. Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας. Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση.


Η άγνοια ότι το δράμα της ζωής μας είναι τέλειο. Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος :

Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη....

Αλιεύθηκε από happylifemag.com/
 

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων 



Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Οι ιερές ελιές (Μορίες) της Αρχαίας Αθήνας




 Ο μύθος της διαμάχης μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνα για την πόλη του Κέκροπα είναι γνωστός. Ο Ποσειδώνας χτυπώντας την τρίαινα του έκανε να αναβλύσει μια πηγή, η Αθηνά εμφάνισε την πρώτη ήμερη ελιά με καρπό. Οι Αθηναίοι επέλεξαν την ελιά, η πόλη τους πήρε το όνομα της θεάς και έκτοτε μπορεί να είχαν πρόβλημα με το νερό αλλά ευδοκίμησαν λόγω του ευλογημένου καρπού.

Από αυτή την πρώτη ιερή ελιά της Αθηνάς, γεννήθηκαν άλλες δώδεκα ελιές τις οποίες οι Αθηναίοι φύτεψαν στις ισάριθμες πύλες της Ακαδημίας, και με την σειρά τους από αυτές τις ιερές, Μορίες, ελιές σιγά σιγά δημιουργήθηκαν οι ιεροί ελαιώνες των Αθηνών. Αιώνες αργότερα οι Αθηναίοι διαπίστωσαν πως υπήρχαν πια ελαιόδεντρα που προέρχονταν από την πρώτη ελιά σε όλη την πόλη διάσπαρτα, αιωνόβια δέντρα τα οποία όρισαν εξίσου ιερά.

Τα δέντρα αυτά τα ονόμασαν Μορίες, μάλλον από το μόριο-κομμάτι καθώς όλα προέρχονταν από μεταφυτεύσεις-μέρη/κομμάτια της πρώτης ελιάς που δέσποζε στον βράχο της Ακροπόλεως. Λέγαν όμως και έναν μύθο. Πως ο
 γιος του Ποσειδώνα, ο Αλιρρόθιος, με την προτροπή του χολωμένου θεού που είχε χάσει την διαμάχη για την πόλη, βάλθηκε κάποια στιγμή να κόψει όλες τις Μορίες, εκδικούμενος τους Αθηναίους. Αλλά προτού ακόμα ακουμπήσει το υψωμένο τσεκούρι στο πρώτο δέντρο αυτός έπεσε νεκρός. Έτσι λένε πως το όνομα προήλθε από τον Μόρο, τον θάνατο του Αλιρρόθιου.

Και πράγματι οι Αθηναίοι, οι πιο θεοσεβείς των ανθρώπων, είχαν σε τόση εκτίμηση όλες τις Μορίες που με νόμο αποφάσισαν πως τα ιερά δέντρα ανήκαν στην Πόλη ακόμα και αυτά που βρίσκονταν σε ιδιόκτητα κτήματα. Έστω μια Μορία μόνη της στην αυλή του σπιτιού κάποιου Αθηναίου, ήταν ιερή επομένως ανήκε στην πόλη και έπρεπε να προστατεύεται. Για τον λόγο αυτό γύρω από τις Μορίες που βρίσκονταν εκτός του ιερού ελαιώνα η πόλη σήκωνε έναν σηκό (φράχτη) και αυτός και η ελιά ήταν υπό την ευθύνη του ιδιοκτήτη του κτήματος. Μάλιστα καθώς οι Αθηναίοι ήταν έξυπνοι και γνώριζαν πως και οι ίδιοι όταν δεν επιβάλλεται ο νόμος, ο καθείς κοιτάει το συμφέρον του, είχαν θεσπίσει και ένα ειδικό ελεγκτικό σώμα τους "επιγνώστες", επιφορτισμένο με το καθήκον να ελέγχουν την κατάσταση των Μοριών. 
 Ο ιδιοκτήτης έπρεπε να φροντίζει την ιερή ελιά και τον φράχτη, πράγμα πολύ σημαντικό καθώς η ποινή σε περίπτωση καταστροφής ήταν θάνατος μετά από απόφαση του ειδικού για ιερά ζητήματα δικαστηρίου, του Αρείου Πάγου. Ακόμα και αν για κάποιο λόγο, παρά της φροντίδες το δέντρο ξεραίνονταν ο κορμός του έπρεπε να παραμείνει εκεί, καθώς μπορεί να πέταγε πάλι βλαστό.

Ένα τέτοιο θαύμα είχε μάλιστα συμβεί με την πρώτη ιερότερη των ιερών ελιά στην Ακρόπολη, όταν αυτή είχε πυρποληθεί από τους Πέρσες. Γυρνώντας οι Αθηναίοι στην κατεστραμμένη και λεηλατημένη πόλη τους είχαν αντικρίσει τα ιερά τους καμένα και διαλυμένα από τους βαρβάρους. Και το χειρότερο..., ή ίδια μοίρα είχε χτυπήσει την πρώτη Μορία, την οποία αντίκρισαν και αυτή να καπνίζει καμένη. Καταρρακώθηκαν οι Αθηναίοι τότε, καθώς η Ελιά αυτή ήταν η ίδια η Πόλη τους και η σύνδεση με την θεά τους. Όμως ως εκ θαύματος, εκεί μέσα στα ερείπια, από τον καπνισμένο κορμό ένα νέο βλαστάρι ξεπετάχτηκε και πήραν θάρρος. Μάλιστα μέχρι να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους και τα νέα απαραίτητα για την Πόλη τείχη, η ελιά από αυτό το βλαστάρι μεγάλωσε με αφύσικη ταχύτητα. Όταν πια ο καινούργιος Παρθενώνας χτίστηκε στον βράχο η Μορία ήταν πάλι ολόκληρο δέντρο και η αγαπημένη Πόλη της θεάς μεγαλούργησε και πάλι.

Είναι ενδιαφέρον πως ίσως τα μόνα πολιτειακά αξιώματα της Αθηναϊκής δημοκρατίας που δεν είχαν ενιαύσια θητεία ήταν ο άρχων βασιλεύς και οι αθλοθέτες. Ένας από τους λόγους φαίνεται να είναι εντελώς πρακτικός καθώς και ο μεν και οι
 δε είχαν υπό την ευθύνη τους την οργάνωση της εορτής των Παναθηναίων. Προφανώς ήταν τόσο σημαντική η εορτή και τόσο πρακτικοί άνθρωποι οι Αθηναίοι που έπρεπε οι υπεύθυνοι αξιωματούχοι να μην αλλάζουν προτού ολοκληρώσουν το έργο τους, την διεξαγωγή δηλαδή της εορτής και των αγώνων. Όπως στις περισσότερες μεγάλες εορτές των Ελλήνων έτσι και στα Παναθήναια δεν υπήρχαν μόνο αθλητικοί διαγωνισμοί αλλά και  μουσικοί, ακόμα και ομορφιάς. 

Επειδή μάλιστα η Αθήνα ήταν πλούσια και δυνατή πόλη τα έπαθλα ήταν αξιοσέβαστα. Οι νικητές των μουσικών αγώνων έπαιρναν δώρο χρυσά και ασημένια στεφάνια Αυτοί που κέρδιζαν τον διαγωνισμό ομορφιάς  έπαιρναν πανέμορφες ασπίδες, ενώ τέλος οι νικητές των αθλητικών αγώνων έφευγαν με τους γνωστούς Παναθηναϊκούς αμφορείς γεμάτους λάδι. Καθώς οι αθλητικοί αγώνες είχαν μεγαλύτερη σημασία και ήταν πιο λαοφιλείς από τους άλλους δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε πως οι νικητές ήταν ριγμένοι σε σχέση με τους κιθαρωδούς. Το λάδι που έπαιρναν οι πρώτοι είχε μεγαλύτερη ίσως αξία από τα χρυσά στεφάνια.


Γιατί το λάδι αυτό προέρχονταν από τις Μορίες ελιές, κρατικές και ιδιωτικές. Με την οργανωτική ευθύνη του επωνύμου άρχοντα το μάζευαν οι αθλοθέτες κάθε χρόνο και το τοποθετούσαν στον θησαυρό στην Ακρόπολη μέχρι την διεξαγωγή των αγώνων. Μάλιστα επειδή γνωρίζουμε κάποιους καταλόγους νικητών και πόσους αμφορείς (συνολικά πάνω από 1113) ελάμβαναν ως δώρο μπορούμε να υπολογίσουμε (δεχόμενοι πως το λάδι από τις Μορίες πρέπει να δίνονταν ώς απαρχή/δεκάτη της παραγωγής όπως σε κάθε ιερό), όλα τα ιερά ελαιόδεντρα της Αττικής.   


 Το Αττικό λάδι (όπως και τα Σύκα) απαγορευόταν να εξαχθεί. Η μόνη περίπτωση που γινόταν αυτό ήταν με τους Παναθηναϊκούς αμφορείς που λάμβαναν δώρο οι νικητές. Αυτοί οι αμφορείς με τα ~40 λίτρα ιερό λάδι, πωλούνταν σε άλλες πόλεις το βάρος τους χρυσό κάνοντας του νικητές που τους είχαν λάβει πλούσιους. Οι ίδιοι οι αμφορείς και το λάδι τους ήταν τόσο σημαντικοί και για τους μη Αθηναίους, με αποτέλεσμα να έχουμε ταφές πλουσίων της Σικελίας, με τέτοιους αμφορείς ως κτερίσματα για τον τάφο.



Δημοσιεύτηκε  στο περιοδικό Φαινόμενα του Ελ. Τύπου τ.117



Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων 


Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Το γυάλινο βάζο και η ζωή


 

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.

Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον… κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;…



Και οι μαθητές απάντησαν: - Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;…



Και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: - Ναι, είναι γεμάτο!

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;…


Και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν: - Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπίρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;…



Και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν: - Ναι, είναι γεμάτο!

- Μάλιστα, Τώρα είναι γεμάτο λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει την ζωή σας:

1. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στην ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

2. Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. 

Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. 
 

Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητο σας, να πληρώσετε τον δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα.

Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε: - Η μπίρα τι αντιπροσωπεύει;… Ο καθηγητής γέλασε και απαντά:

- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις:


ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΙΡΙΤΣΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ!