Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Μυητική φθινοπωρινή ισημερία..






Η φθινοπωρινή ισημερία εγκαινιάζει την έναρξη του φθινοπώρου στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ ταυτόχρονα στο νότιο ημισφαίριο ξεκινά η άνοιξη. Κατά την ισημερία, ο Ήλιος λάμπει κάθετα πάνω από τον Ισημερινό της Γης, με τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας να είναι περίπου ίδια.Αρκετά αρχαιοελληνικά ημερολόγια, ανάμεσά τους των Λακεδαιμονίων και των Μακεδόνων, είχαν ως αφετηρία (πρωτοχρονιά) τη φθινοπωρινή ισημερία.

Οι δυο ισημερίες (φθινοπωρινή και εαρινή) και οι δυο τροπές του Ηλίου (χειμερινή και θερινή) αποτελούσαν και αποτελούν ημέρες με ιδιαίτερη σημασία σ’ όλες τις μυητικές σχολές και τα μυητικά τάγματα που λειτούργησαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Συσχέτιζαν τα γεγονότα του πνευματικού κόσμου με τις φάσεις του ήλιου και την επίδρασή του στη φύση. Ο μύστης και θεουργός Ορφέας ήταν ο πρώτος ο οποίος καθιέρωσε να γιορτάζονται σπουδαίες πνευματικές γιορτές την περίοδο των ισημεριών και των ηλιακών τροπών.

Αλλά και σήμερα μεγάλες γιορτές του χριστιανισμού συνδέονται μ’ αυτά τα αστρονομικά φαινόμενα. Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού, στην εαρινή ισημερία τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στο θερινό ηλιοστάσιο την γιορτή του Αϊ- Γιάννη του Πρόδρομου (Κλήδωνα) και στην φθινοπωρινή ισημερία την εύρεση του Σταυρού. Η Ανάσταση καθορίζεται με βάση την εαρινή ισημερία, ενώ του Αγίου Πνεύματος είναι κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο. Μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο η ημέρα αυξάνει, ενώ αντίθετα η νύχτα ελαττώνεται. Με αυτό το αστρονομικό φαινόμενο μπορούμε να συσχετίσουμε τα λόγια του Ιωάννη του Πρόδρομου: « χων τν νύμφην νυμφίος στίν· δ φίλος το νυμφίου, στηκς κα κούων ατο, χαρ χαίρει δι τν φωνν το νυμφίου. ατη ον χαρ μ πεπλήρωται. κενον δε αξάνειν, μ δ λαττοσθαι. νωθεν ρχόμενος πάνω πάντων στίν. ν κ τς γς κ τς γς στι κα κ τς γς λαλε· κ το ορανο ρχόμενος πάνω πάντων στί ( Ιωάννης, γ΄, 29- 31) Το φως του Ιησού αυξανόταν στην Γαλιλαία ενώ του Ιωάννη έφθινε.

Τα αρχαία ελληνικά μυστήρια αποκάλυπταν ότι μετά την διαμόρφωση της μητέρας Γης και την σύ¬σταση των μορφών της επι¬φάνειάς της, δημιουργήθηκε με την βοήθεια του Ηλίου η ψυχή, η οποία υπήρξε ο συντελεστής των ζωικών μορ¬φών, που εξελίχθηκαν μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου. Συνεπώς η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γη και πα¬τέρα τον Ήλιο. Σε ορφική πινακίδα διαβάζουμε «Γ
ς πας εμι κα Ορανο στερεντος, ατρ μο γνος ορνιον».

Οι ακτίνες του θείου Ηλίου μετέδωσαν στην μη¬τέρα Γη το σπέρμα της ανθρώπινης μορφής και αφού αυτή το κύησε, το εξε¬δήλωσε ως ανθρώπινη οντότητα. Η ψυχή ακολουθεί τις τέσσερις φάσεις γης- ηλίου, όπου στο αρχικό στάδιο καλλιεργεί τις ιδέες, στο δεύτερο τις εκδηλώνει, στο τρίτο τις εναρμονίζει με τον θείο κόσμο και στο τέταρτο μεταμορφώνει τις ιδέες σε καρπούς που προάγουν τον άνθρωπο από την υλική φύση στην πνευματική.

Τη συσχέτιση των μεγάλων γιορτών με τον ηλιακό κύκλο τονίζει ο Ιουλιανός ( ο λεγόμενος Παραβάτης από τους χριστιανούς, γιατί θέλησε να επαναφέρει την παλιά θρησκεία, που εκθεμελίωσαν με τη βία- διωγμούς και θανάτους δεν γνώρισαν μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι εθνικοί από τους χριστιανούς). Ας δούμε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του:

«Υποστήριζα προηγουμένως ότι σημασία έχει και η εποχή την οποία διάλεξαν οι αρχαίοι για την τέλεση των μυστηρίων και το γεγονός ότι την όρισαν έτσι ώστε να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα.
Όταν λοιπόν ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς στο σημείο εκείνο του ισημερινού κύκλου, εκείνο διάλεξε η θεά για τον εαυτό της.
Όταν δηλαδή βρίσκεται στο σημείο του Ζυγού, τελούνται τα μεγαλόπρεπα και απόκρυφα μυστήρια της Δήμητρας και της Κόρης.
Και πολύ σωστά. Γιατί τότε ακριβώς πρέπει πάλι να τελέσουμε τα μυστήρια προς τιμή του θεού που απομακρύνεται, για να αποφύγουμε τις καταστροφές που μπορεί να μας προκαλέσει ο θρίαμβος της ανόσιας δύναμης του σκότους.
Πάντως οι Αθηναίοι τελούσαν δυο μυστήρια προς τιμήν της Δήμητρας, τα Μικρά Μυστήρια, όπως τα έλεγαν, όταν ο ήλιος βρίσκεται στο σημείο του Κριού, και τα Μεγάλα Μυστήρια, όταν μπαίνει στον Ζυγό για τους λόγους που ανέφερα.
Όσο για την ονομασία Μεγάλα και Μικρά Μυστήρια, νομίζω πως εξηγείται με την απομάκρυνση του θεού, όπως ταιριάζει άλλωστε, και όχι με το πλησίασμα του προς την γη.
Έτσι τα Μικρά Μυστήρια αποτελούν απλώς υπόμνηση, δεδομένου ότι ακριβώς την στιγμή που είναι παρών ο θεός που μας τράβηξε κοντά του, τότε αρχίζουν τα προκαταρκτικά της μύησης και λίγο αργότερα επακολουθεί η κάθαρση και οι επίσημες θρησκευτικές τελετές.
Όταν ο θεός φεύγει προς την αντιχθόνα ζώνη, τελείται το σπουδαιότερο μέρος των μυστηρίων, που αφορά την διαφύλαξη και την σωτηρία μας.
Κοιτάξτε! Όπως και στην προκειμένη περίπτωση, αποκόπτεται το όργανο της γονιμοποίησης, έτσι και όσοι Αθηναίοι παίρνουν μέρος στις μυστικές τελετές πρέπει να είναι τελείως αγνοί, και στον αρχηγό τους, τον ιεροφάντη, απαγορεύεται η γονιμοποίηση, επειδή δεν μπορεί να συνεχίζει την πορεία προς το άπειρο-αφού η περιορισμένη και μόνιμη ουσία που περικλείεται στο Ένα είναι αμιγής και καθαρή. Αλλά αρκετά μέχρις εδώ, σχετικά με αυτά.
Ιουλιανός, “Εις την μητέρα των θεών”, 173

Η πορεία του φωτός κατά τις δύο τροπές, που ξεκινά κάθε χειμερινό ηλιοστάσιο μία νέα πορεία ανόδου και κάθε θερινό νέα πορεία καθόδου, περνά από αντίστοιχες ισημερίες όπου η ημέρα και η νύχτα έχουν ίση διάρκεια αφού ο άνθρωπος στην πορεία προς την αναγέννησή του, θα περάσει από αυτή την ισορροπία όπου οφείλει να αποφασίσει προς τα πού θα κινηθεί. Θα προσπαθήσει να κρατήσει τα παλιά του φύλλα στο δένδρο της ζωής του ή θα τα αφήσει να πέσουν για να γεννηθούν εντός του νέα; Θα κρατήσει κάθε παλιά του συμπεριφορά καλά φυλαγμένη και προστατευμένη, αμυνόμενος σθεναρά σε κάθε αλλαγή, ή θα αποφασίσει να θυσιάσει το παλιό, το σάπιο και ό,τι έπαιξε το ρόλο του για να αναγεννηθεί μέσα στον ίδιο του τον εαυτό;

Τα Ελευσίνια Μυστήρια τελείωναν κατά τη φθινοπωρινή ισημερία, ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Ο μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια, είχε πλέον επιτύχει να εξισορροπήσει το φως και το σκοτάδι μέσα του. Είχε επιτύχει να προσπεράσει προτερήματα και ελαττώματα και να βρει τη μέση οδό που τον οδηγεί στη φώτιση, διότι τα ελαττώματά μας δεν μπορούμε, και ούτε πρόκειται ποτέ να τα εξαφανίσουμε. Οφείλουμε να τα μετασχηματίσουμε σε αντίστοιχες αρετές. Οφείλουμε να κρατήσουμε και αυτά μέσα μας, για να γνωρίζουμε από τι οφείλουμε να απέχουμε, και να πράττουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αναδύεται το αντίστοιχο προτέρημα. Έτσι, λοιπόν ο μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια, που έγιναν παγκόσμιος οδηγός μύησης και φώτισης, έβγαινε απελευθερωμένος από όλα τα δεσμά που ο ίδιος του ο εαυτός είχε επιβάλλει.

Περιφερόταν στεφανωμένος νικητής μεταξύ των άλλων μυημένων, διότι είχε νικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον ίδιο του τον εαυτό...



Επιλογές με προσθήκες από σχετικό άρθρο του φίλου, συνεργάτη της «Μυσταγωγίας Μυθαγωγίας» και συνοδοιπόρου, καθηγητή Δημήτριου Μάρκου.


Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου