Η νύχτα σκόρπιζε τη γαλήνη της πάνω
στην πόλη των Αθηνών. Μόνο ο νεαρός Διοκλής * αγρυπνούσε. Πλανιότανε ανήσυχος στους κήπους
του Ακάδημου, στάθηκε μπρος στο άγαλμα της Παλλάδος Αθηνάς, και ψιθύρισε:
- Δέσποινα μου γνώρισε μου την ύπατη Αλήθεια, την αλήθεια των αληθειών, την ψυχή
κάθε πράγματος για να προσφέρω σ’ αυτήν θυσία την Ζωή μου. Απ’ την ψυχή του σε
κατάσταση έκστασης ανέβαινε η ικεσία του. Και ακούστηκε η απάντηση:
- Διοκλή, Διοκλή, θέλεις να γνωρίσεις την υπέρτατη αλήθεια, την μόνη εκείνη που είναι η ψυχή του κόσμου και η ουσία όλων των πραγμάτων. Μάθε πως ως τώρα κανείς από τους απόγονους του Δευκαλίωνα δεν την είδε χωρίς τους πέπλους που την κρύβουν αιωνίως απ’ τα μάτια των ανθρώπων. Ίσως πληρώσεις ακριβά την παράτολμη επιθυμία σου. Είμαι πρόθυμη να σε βοηθήσω, αν χάριν της Αλήθειας απαρνηθείς τα πάντα, κι αυτή τη δόξα που είναι το υπέρτατο δώρο των Θεών.
- Δέχομαι είπε ο Διοκλής.
- Όμως δεν θα την δεις αμέσως. Κάθε τόσο, μια νύχτα σαν την σημερινή θα σε φέρνω κοντά της. Σε κάθε εμφάνιση της θ’ αφαιρείς έναν πέπλο της και θα το ρίχνεις πίσω σου.
Έτσι κι’ έγινε. Μια νύχτα πήρε η θεά της σοφίας τον Διοκλή και πέταξε πάνω σ’ ένα άγνωστο βουνό που άγγιζε τον ουρανό. Στην κορυφή του διέκρινε ο Διοκλής μια μορφή σκεπασμένη με τόσο πολλούς και πυκνούς πέπλους ώστε δεν διακρινόταν καθόλου. Μόνο μια αλλόκοτη και μυστηριώδης λάμψη ακτινοβολούσε ελαφρά γύρω της.
- Να η Αλήθεια, είπε η Αθηνά. Βλέπεις ότι οι ακτίνες της χύνουν φως και μέσα απ’ τους πέπλους της. Την ασθενή αυτή λάμψη της ατενίζουν στη γη τα μάτια των σοφών…….
Με την προτροπή της Θεάς ο Διοκλής τράβηξε ένα πέπλο και τον έριξε πίσω του. Περισσότερο φως ακτινοβόλησε στα μάτια του. Κι’ άλλη μια τέτοια νύχτα, άλλος πέπλος ξέφυγε απ’ τα χέρια του, ενώ η αλήθεια φωτίστηκε λαμπρότερη μπροστά του. Κι’ άλλες φορές, άλλους πέπλους, ατενίζοντας την Αλήθεια, τράβηξε απ’ το σώμα της. Ο Διοκλής γερνούσε και γινότανε όλο και σοφότερος. Τον θαύμαζαν οι συμπολίτες του. Του πρότειναν να γίνει στρατηγός τους να τους προστατεύει απ’ τους εχθρούς τους. Δεν δέχθηκε και είπε: « ο πιο επίμονος εχθρός σας είναι ο εαυτός σας» (ο εγωισμός μας και οι πλάνες μας). Ήρθε τέλος η νύχτα που η Θεά τον πήρε για τελευταία φορά στο βουνό και τον απόθεσε αντίκρυ στην Αλήθεια.
- Κοίταξε, του είπε, οι πέπλοι που πετούσες πίσω σου, ήταν οι πόθοι κι οι
ελπίδες σου που φεύγανε.
Πλησίασε ο Διοκλής την ακτινοβόλα μορφή. Η λάμψη της έκανε να τρέμουν τα βλέφαρα του. Με τα γεροντικά του χέρια τράβηξε τον τελευταίο πέπλο. Σαν από κεραυνό κτυπήθηκαν τα μάτια του γέροντα.
- Αθηνά, Αθηνά. Τίποτα δεν είναι, κάτω απ’ τον πέπλο και δεν βλέπω πια!
Κι’ η Θεά απάντησε:
- Η λάμψη της σου τύφλωσε τα μάτια και η τελευταία πλάνη σου ότι θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ ατενίσει την αλήθεια γυμνή πέταξε μακριά.
- Δέσποινα, αφού πια δεν θα μπορέσω να ατενίσω την υπέρτατη αλήθεια, στείλε μου τουλάχιστον τον ελευθερωτή θάνατο.
Τον ευσπλαχνίστηκε η Θεά και του είπε με γλυκύτητα.
- Σου τον στέλνω Διοκλή και μαζί του σου στέλνω μια τελευταία ελπίδα. Όταν ο
θάνατος σου φέρει την γαλήνη, θα μπορέσεις να ατενίσεις τη λάμψη εκείνη που
τύφλωσε τα μάτια σου όταν ζούσες.
*Δ ιοκλής ιατρός από την
Κάρυστο. Έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του ιατρού Αρχίδαμου. Ο Πλίνιος
τον αναφέρει ως έναν από τους θεμελιωτές της ιατρικής, αμέσως μετά τον
Ιπποκράτη. Επηρεάστηκε από τη θεωρία της Σικελικής ιατρικής σχολής για την
πνοή. Ο Διοκλής είναι ο πρώτος ιατρός που έγραψε στην αττική διάλεκτο, πράγμα
που σημαίνει ότι με την μορφή των δημοσιευμάτων του είχε ανώτερες επιδιώξεις. Έγραψε
πολλά συγγράμματα ανατομίας, δηλητηριάσεων, γυναικείων νόσων, πυρετών, πέψης,
ιατρικών βοτάνων, επιδέσμων, πυρός και αέρος και για άλλα θεατρικά θέματα. Κύρια
έργα του αναφέρονται τα «Υγιεινά προς Πλείσταρχον» και ένα θεραπευτικό έργο
«Πάθος, αίτια, θεραπεία». Το «περί ανατομικής» βιβλίο του θεωρείται το
παλιότερο ελληνικό έργο περί ανατομίας. Θεωρείται, επίσης εφευρέτης
μηχανήματος, γνωστό ως «κυαθίσκος του Διοκλέους» κατάλληλο για την εξαγωγή
βελών από το ανθρώπινο σώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου