Ἄν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέν θά πεθάνεις ὅταν πεθάνεις.."

Σύμφωνα με τον  Omraam Mikhaël Aïvanhov, σε όλους τους ναούς της Μύησης του παρελθόντος, και πολύ πριν από τον Ιησού, οι Ιεροφάντες αποκάλυπταν στους μαθητές τους πώς να αναστηθούν για να μπουν στην τάξη των αθανάτων. Την Ανάσταση οι Μύστες τη μελέτησαν πρώτα στη φύση που πάντα υπήρξε ο οδηγός τους.

Παρατηρούσαν τη φύση και, μέσα από τη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα π.χ. ή του σπόρου που πρέπει να πεθάνει για να καρποφορήσει, καταλάβαιναν τα μαθήματά της.

Ο Ιησούς είπε: «Άν δεν πεθάνετε δεν θα ζήσετε»'. Η ιδέα της Ανάστασης είναι υποχρεωτικά ενωμένη με αυτή του θανάτου, της αποσύνθεσης. Όσο ο σπόρος δεν πεθαίνει, αντιστέκεται στην εκδήλωση αυτής της δύναμης της Ζωής που είναι χωμένη μέσα του.

Στον άνθρωπο είναι η κατώτερη φύση που πρέπει να πεθάνει για να αφήσει τη θέση στο πνεύμα, σ΄αυτή τη θεϊκή αρχή που βρίσκει τότε τη δυνατότητα να ελευθερωθεί για να δράσει και να αλλάξει τα πάντα. Ο Πλάτωνας αποκαλύπτει σχετικά :"Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου"...

Το μυστικό της Ανάστασης είναι εδώ μπροστά μας, μέσα στη φύση, και περιμένει να το καταλάβουμε, να αποφασίσουμε να πεθάνουμε συνειδητά για να βγει από μέσα μας ένας καινούργιος άνθρωπος. Πολύ λίγοι, ακόμα και ανάμεσα στους Μύστες, πέτυχαν να αναστηθούν για να γίνουν αθάνατοι, γιατί δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να θανατώσεις την κατώτερη φύση που είναι εξαιρετικά επιδέξια, πονηρή, και που ξέρει τι πρέπει να κάνει για να μας βάλει στο δικό της δρόμο. Για να γλυτώσετε από αυτή, χρειάζεται μεγάλη ικανότητα διάκρισης, μια αμετάβλητη αγάπη και μια δυνατή θέληση.

«Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις», διδάσκει επίσης στην Ορθοδοξία η αγιορείτικη σοφία. Όποιος με την βοήθεια του Θεού νεκρωθεί ως προς τα αμαρτωλά πάθη και ενωθεί με τον Χριστό, «θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8, 51). «Αγωνίσου να γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στην γη για τον κακό εαυτό σου», είπε κάποτε σε πνευματικό του τέκνο ο μακαριστός π. Πορφύριος. Η υπέρβαση του θανάτου αποτελεί βίωμα του πιστού χριστιανού, έγκειται δε στην απέκδυση του παλαιού ανθρώπου και στην ένδυση του καινού, «του κατά Θεόν κτισθέντος». Η ένωσή μας με τον Χριστό, ο οποίος είναι «η ζωή ημών» (Κολασ. 3, 4), μας εξασφαλίζει αιώνια ζωή.

«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6, 54), διδάσκει ο Κύριος. Ας προσέξουμε ότι χρησιμοποιεί χρόνο ενεστώτα. Ο χριστιανός απολαμβάνει μέρος της χαράς του Παραδείσου από την επίγεια ήδη ζωή του. Οι συνεπέστεροι ακόλουθοι του Θεανθρώπου, οι Άγιοί μας, εγκωμιάζονται από την Εκκλησία ως «επίγειοι άγγελοι» και «ουράνιοι άνθρωποι».

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις», διδάσκει η αγιορείτικη σοφία. Όποιος με την βοήθεια του Θεού νεκρωθεί ως προς τα αμαρτωλά πάθη και ενωθεί με τον Χριστό, «θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8, 51). «Αγωνίσου να γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στην γη για τον κακό εαυτό σου», είπε κάποτε σε πνευματικό του τέκνο ο μακαριστός π. Πορφύριος. Η υπέρβαση του θανάτου αποτελεί βίωμα του πιστού χριστιανού, έγκειται δε στην απέκδυση του παλαιού ανθρώπου και στην ένδυση του καινού, «του κατά Θεόν κτισθέντος». Η ένωσή μας με τον Χριστό, ο οποίος είναι «η ζωή ημών» (Κολασ. 3, 4), μας εξασφαλίζει αιώνια ζωή.
«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6, 54), διδάσκει ο Κύριος. Ας προσέξουμε ότι χρησιμοποιεί χρόνο ενεστώτα. Ο χριστιανός απολαμβάνει μέρος της χαράς του Παραδείσου από την επίγεια ήδη ζωή του. Οι συνεπέστεροι ακόλουθοι του Θεανθρώπου, οι Άγιοί μας, εγκωμιάζονται από την Εκκλησία ως «επίγειοι άγγελοι» και «ουράνιοι άνθρωποι».
- See more at: http://www.amen.gr/article14122#sthash.tozwL9xW.dpuf

διδάσκει η αγιορείτικη σοφία. Όποιος με την βοήθεια του Θεού νεκρωθεί ως προς τα αμαρτωλά πάθη και ενωθεί με τον Χριστό, «θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8, 51). «Αγωνίσου να γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στην γη για τον κακό εαυτό σου», είπε κάποτε σε πνευματικό του τέκνο ο μακαριστός π. Πορφύριος. Η υπέρβαση του θανάτου αποτελεί βίωμα του πιστού χριστιανού, έγκειται δε στην απέκδυση του παλαιού ανθρώπου και στην ένδυση του καινού, «του κατά Θεόν κτισθέντος». Η ένωσή μας με τον Χριστό, ο οποίος είναι «η ζωή ημών» (Κολασ. 3, 4), μας εξασφαλίζει αιώνια ζωή.
«Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6, 54), διδάσκει ο Κύριος. Ας προσέξουμε ότι χρησιμοποιεί χρόνο ενεστώτα. Ο χριστιανός απολαμβάνει μέρος της χαράς του Παραδείσου από την επίγεια ήδη ζωή του. Οι συνεπέστεροι ακόλουθοι του Θεανθρώπου, οι Άγιοί μας, εγκωμιάζονται από την Εκκλησία ως «επίγειοι άγγελοι» και «ουράνιοι άνθρωποι».
- See more at: http://www.amen.gr/article14122#sthash.tozwL9xW.dpuf

Ό ενας θάνατος είναι αυτός του παλαιού μας εαυτού, ό θά­νατος των αμαρτιών μας, ή νέκρωση τήν οποία συνιστά ο Παύλος. «Νεκρώσατε ούν τά μέλη υμών τά επί τής γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν καί τήν πλε­ονεξίαν» (Κολ.Γ 5).

Ό άλλος θάνατος είναι ή φυσιολογική κατάληξη της ζωής τού ανθρώπου, ό χωρισμός τής ψυχής άπό τό σώμα, τό μόνο βέβαιον πράγμα «ύπό τόν ήλιον». «Aπόκειται τοίς άνθρώποις άπαξ αποθανείν» (Έβρ· θ' 27).

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος