Ήταν
κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε
βουνά και σε σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό
στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια
με τα νύχια του και να φυσά φλόγες. Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθισε
στη μύτη του. Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε
φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι..
είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε
φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
-
Όχι...όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε
φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η
Νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση, όμως του απάντησε:
-
Όχι...όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο
δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει, όμως τα νύχια του κάρφωσαν
τη μικρή Νεράιδα...Θέλησε να τη φιλήσει η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο
δράκος δάκρυσε, όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν. Η μικρή Νεράιδα πέθαινε στην
αγκαλιά του ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
Δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις, πρέπει και να μπορείς....!
…………………………………………………………………….
Κάθε
συναίσθημα γεννάει ενέργεια. Ένα συναίσθημα που μοιράζεται δεκαπλασιάζει την
ενέργεια. 'Ένα συλλογικό συναίσθημα δημιουργεί μια ισχυρή ενέργεια, αλλά το
ατομικό συναίσθημα πρέπει να είναι τεταμένο και το αμοιβαίο συλλογικό
εναρμονισμένο. Εδω βρίσκεται όλη η αιτία για το αδύναμο αποτέλεσμα των
σύγχρονων συναισθημάτων, σχεδόν δεν παρατηρείται κατάσταση εντατικοποιημένου
συναισθήματος σήμερα. Κι όμως, ποια μεγάλη πραγματικότητα θα αντανακλάται στην
έξαρση μυριάδων εναρμονισμένων συναισθημάτων! Οι αρχαίοι αποκαλούσαν το
συναίσθημα σφυρηλάτηση δύναμης. Αληθινά, πόσο μεγαλειώδες είναι το συναίσθημα
της αμοιβαίας αγάπης. Δεν είναι μικρότερη η δύναμη της αμοιβαίας ευγνωμοσύνης.
Ανίκητο είναι το συναίσθημα του αυτοθυσιαστικού ηρωισμού. Έτσι μπορούν να
δομηθούν ωραίοι πύργοι και οχυρά. Αλλά από πού θα έρθει η εναρμόνιση: Όχι από
την λογική, από τις περιελίξεις του εγκεφάλου, αλλά από την καρδιά, από το Φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου