Το εφήμερο της ζωής....

Κάποτε  μπροστά στην πύλη του ανακτόρου εμφανίστηκε ένας ζητιάνος -  σούφι. 

Κανένας δεν τόλμησε να τον σταματήσει και εκείνος κατευθύνθηκε στον θρόνο που στρογγυλοκαθόταν ο βασιλιάς Ιμπραγκίμ μπεν-Άνταν.

- Τι θέλεις; Τον ρώτησε αυστηρά ο βασιλιάς.

– Θέλω μια θέση για να διανυκτερεύσω στο χάνι σου.

– Εδώ δεν είναι χάνι, είναι το παλάτι μου, είπε προσβεβλημένος ο Βασιλιάς.

– Μήπως μπορείς να μου πεις ποιος ήταν ιδιοκτήτης αυτού του παλατιού πριν από εσένα:

– Ο πατέρας μου, που πέθανε είπε με απορία ο μεγάλος Βασιλιάς.

– Και ποιος ήταν νοικοκύρης πριν τον πατέρα σου;

– Ο παππούς μου, αλλά και αυτός είναι πεθαμένος απάντησε ο Βασιλιάς.

– Δηλαδή, σ’ αυτό το μέρος οι άνθρωποι σταματάνε για κάποιο μικρό  ή μεγάλο χρονικό διάστημα για να συνεχίζουν την άλλη μέρα τον δρόμο τους…. Δεν άκουσα καλά, ή μήπως κάνω λάθος,  εσύ δεν ήσουνα εκείνος που είπε πως δεν είναι χάνι;

 Αλιευθέν από εδώ