Οι Μύθοι του Γύγη και του Ηρός του Πλάτωνος, αποσυμβολισμός

Ο Μύθος του Γύγη

 

«Ήταν λένε o Γύγης βοσκός,  και δούλευε στον άρχοντα, τότε, της Λυδίας, όταν ύστερα από μια μεγάλη νεροποντή και σεισμό ράγισε κάπου το έδαφος και άνοιξε ένα βαθύ ρήγμα στον τόπο που έβοσκε το κοπάδι του. Σάστισε σαν το είδε, κατεβαίνει, και κοντά στα άλλα περίεργα βλέπει εκεί, όπως λέει ο μύθος, ένα χάλκινο άλογο, κούφιο από μέσα, που είχε κάτι μικρές θυρίδες· σκύβοντας στο εσωτερικό του βλέπει μέσα έναν νεκρό με κορμί, έτσι έδειχνε, μεγαλύτερο από ανθρώπινο που δεν είχε απάνω του τίποτε άλλο παρά μόνο φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δαχτυλίδι, που ο βοσκός του το βγάζει κι ανεβαίνει επάνω. 

Καθώς τότε γινόταν η τακτική συνάθροιση των βοσκών για να στείλουν, όπως κάθε μήνα, στο βασιλιά τις αναφορές τους για τα κοπάδια, έφθασε κι αυτός φορώντας στο χέρι το δαχτυλίδι. Εκεί λοιπόν που καθόταν με τους άλλους βοσκούς, γύρισε εντελώς τυχαία το δέσιμο του δαχτυλιδιού προς το μέρος του, προς την παλάμη, και μόλις το έκανε αυτό, έγινε ο ίδιος άφαντος για όσους ήσαν καθισμένοι εκεί γύρω, έτσι που κι εκείνοι μιλούσαν γι' αυτόν σαν να ήταν φευγάτος. Εκείνος τά 'χασε και ψηλαφώντας πάλι το δαχτυλίδι γυρίζει το δέσιμο προς τα έξω, και με το που το έκανε αυτό έγινε ορατός. 

Έχοντας αντιληφθεί ότι κάτι συνέβαινε, προσπάθησε να δοκιμάσει αν τη δύναμη αυτή την είχε το δαχτυλίδι, και αν πραγματικά στρέφοντας το δέσιμο προς τα μέσα, γινόταν άφαντος, ενώ στρέφοντάς το προς τα έξω γινόταν φανερός. Μόλις το διαπίστωσε, κατάφερε να πάει κι αυτός με τους βοσκούς, με τους οποίους έστελναν τους λογαριασμούς στο βασιλιά, και φθάνοντας εκεί, αφού μοίχευσε τη γυναίκα του βασιλιά, του επιτέθηκε μαζί της, τον σκότωσε και έτσι άρπαξε την εξουσία.»

Στο δαχτυλίδι του Γύγη ο βοσκός έχοντας βγει στο φως του ήλιου αρχίζει μια μορφής έρευνα στηριγμένη στην τύχη χωρίς τη συνδρομή ενός δασκάλου. Η ίδια η φύση τον οδηγεί σε ένα χάσμα της γης-της ύλης. Ο ήρωας εισέρχεται μέσα και κάτω από μία περιέργεια εκπηγάζουσα από τις δυνάμεις της φύσης και όχι από την αέναη παγκόσμια τάξη του κόσμου. Μέσα στη σπηλιά θαυμάζει, αλλά όχι με ένα σωκρατικό θαυμασμό που θα μπορούσε να είναι η αρχή της φιλοσοφίας. Βλέπει ένα άλογο(:ά-λογο=χωρίς τον Λόγο). Ένα άλογο τόσο μεγάλο που μπορεί και εμπεριέχει έναν άνθρωπο στην κοιλιά του. Το άλογο είναι ένα, σε αντίθεση με το άρμα της ψυχής στον Φαίδρο που απαρτίζεται από δύο άλογα. 

Εδώ είναι το ένα δηλ. μόνο το υλικό μέρος της ψυχής ανίκανο να κινηθεί αλλά και σαν νεκρό όπως και το ανθρώπινο σώμα μέσα του. Ο συνειρμός μας παραπέμπει στο άλογο της απάτης και της ύπουλης νίκης: το άλογο του τρωικού πολέμου. Ένα άλογο σύμβολο της ψευδοενότητας του ελληνικού κόσμου. Το νεκρό σώμα μέσα στο ά-λογο είναι ένα ανθρώπινο σώμα αποξενωμένο από τη θέρμη του πνεύματος που ολοκληρώνει την ανθρώπινη ενότητα: ο λόγος είναι ζωοφόρος του συνόλου.

Μέσα στο σώμα είναι ένα χρυσό δαχτυλίδι. Τυχαία το βρήκε . Τι προσφέρει το δαχτυλίδι; την αποποίηση της ευθύνης: Μπορεί να γίνεται αόρατος. Ο βοσκός σταματά πια να υπάρχει ως υπεύθυνο ον. Πολλοί από εμάς σήμερα δεν επιλέγουμε να ζούμε στις ψευδαισθήσεις μας που αλλοιώνουν την πραγματικότητα; 

Ο βοσκός με συνεργό την επιθυμία και την πείνα προερχόμενα αποκλειστικά από τις δυνάμεις του σώματος – της ύλης, φτάνει στο ύψιστο σημείο “δόξας” : ξελογιάζει τη Βασίλισσα και δολοφονεί το Βασιλιά. Η αλληγορία είναι λίγο πολύ εμφανής: Αν δούμε τη Βασίλισσα ως την ύλη και το Βασιλιά ως τον Δημιουργό του κόσμου, έχουμε ένα εξουσιαστή θνητό που συμπορεύεται με την ύλη για να δολοφονήσει το ύψιστο πνευματικό κομμάτι που κυριαρχεί στον κόσμο. 

Και αν με το δαχτυλίδι του Γύγη ο Πλάτων ξεκινά την έρευνά του για τη δικαιοσύνη με την έννοια της ευθύνης, ο μύθος του Ηρός αναδεικνύει την προβληματική της ελεύθερης επιλογής. Ο Πλάτων αναγνωρίζει τη δυσκολία της ορθής επιλογής ανάμεσα σε ένα πονηρό ή αγαθό βίο. Με τον εν λόγω μύθο διαφαίνεται η έμφαση στη βιωματικότητα της ζωής στον κόσμο των αισθήσεων.

Οι ψυχές που πόνεσα στη ζωή και είδαν και τις άλλες να υποφέρουν έχουν μεγαλύτερη φρόνηση και σύνεση ως προς την ορθότερη επιλογή. Η αρετή λοιπόν, χρειάζεται την εμπειρία των κακών. Η συνείδηση προσανατολισμένη στον κόσμο των ιδεών και αδαής από τη βίωση των κακών και του πόνου είναι περισσότερο επιρρεπής σε λανθασμένη επιλογή του βίου. Η εκγύμναση της ψυχής απέναντι στον πόνο της παρέχει αξιοπρέπεια απέναντι στις συμφορές που ενδέχεται να της επιβληθούν. Λαμπρό παράδειγμα ο Σωκράτης που αντιμετώπιζε με γαλήνιο τρόπο τα δυσάρεστα περιστατικά ακόμη και τον δικό του θάνατο. Ευτυχισμένη η ψυχή που εξάγει το καλό μέσα από το κακό. 

Ο μυθος του Ηρός.
 

 «O  Ηρ στο μύθο, που είχε φύγει από το σώμα του, πορεύτηκε μαζί με άλλες ψυχές σε έναν τόπο δαιμονικό. Εκεί υπήρχαν δύο ανοίγματα πάνω στη γη, το ένα δίπλα στο άλλο και άλλα δύο απέναντί του πάνω στον ουρανό. Ανάμεσά τους κάθονταν δικαστές, οι οποίοι , αφού δίκαζαν, πρόσταζαν τους δίκαιους να προχωρήσουν δεξιά και επάνω,  μέσα από τον ουρανό και τους άδικους αριστερά και κάτω.  Όταν παρουσιάστηκε ο Ηρ στους δικαστές, του είπαν να ακούει και να βλέπει προσεκτικά ό,τι συνέβαινε εκεί για να γίνει αγγελιοφόρος και να τα ανακοινώσει αργότερα όλα στους ζωντανούς. 

Έβλεπε εκεί τις ψυχές που είχαν δικαστεί, να προχωρούν προς τα δύο ανοίγματα και άλλες να βγαίνουν από τα άλλα δύο. Όσες ανέβαιναν από τα ανοίγματα της γης ήταν κατασκονισμένες και διψασμένες, ενώ όσες κατέβαιναν από τον ουρανό ήταν καθαρές. Όλες οι ψυχές πήγαιναν προς ένα λιβάδι και κατασκήνωναν εκεί σαν να ήταν  σε πανηγύρι. 
Όσες  έρχονταν από  τη γη, έκλαιγαν και οδύρονταν για όσα είχαν πάθει κατά την πορεία τους κάτω από τη γη, που είχε κρατήσει χίλια χρόνια. Όσες έρχονταν από τον ουρανό διηγούνταν όλα τα ευχάριστα που είχαν δοκιμάσει και όλη την ομορφιά που είχαν αντικρίσει. 
 
Οι ψυχές που είχαν διαπράξει αδικήματα, πλήρωναν για όλα δεκαπλάσιες ποινές. Επίσης με την ίδια αναλογία, δεκαπλάσιες ήταν και οι ανταμοιβές για όσες ψυχές είχαν φανεί δίκαιες. Ακόμη μεγαλύτερες ήταν οι τιμωρίες για όσους είχαν ασεβήσει προς τους θεούς ή τους γονείς ή για όσους είχαν σκοτώσει με τα ίδια τους τα χέρια. Τον Αρδιαίο, τον τύραννο της Παμφυλίας που διέπραξε στη ζωή του μεγάλα και πολλά κακουργήματα, οι τιμωροί του άλλου κόσμου τον έδεσαν χειροπόδαρα και τον τραβούσαν πάνω στα αγκάθια των ασπαλάθων. Ύστερα μαζί με άλλους πολλούς που είχαν διαπράξει πολλά ανομήματα, τον πέταξαν στον Τάρταρο. 

Επτά ημέρες έμειναν οι ψυχές στο λιβάδι και την όγδοη πορεύτηκαν σε ένα τόπο, όπου έβλεπαν ένα φως σαν ουράνιο τόξο, αλλά πολύ λαμπρότερο και καθαρότερο. Εκεί, μετά από μιας ημέρας δρόμο, είδαν να’ ναι τεντωμένες από τον ουρανό οι άκρες  των  δεσμών που το συγκρατούσαν. Αυτό το φως ήταν ο σύνδεσμος του ουρανού που συγκρατούσε την ουράνια περιφορά. Από τις άκρες των δεσμών του ήταν σφιχτά στερεωμένο το αδράχτι της Ανάγκης, το οποίο προκαλεί  όλες τις κινήσεις . 

Το αδράχτι είχε στέλεχος και αγκίστρι από σκληρό μέταλλο και σφόνδυλο που ήταν κοίλος και περιείχε άλλους  επτά σφονδύλους.  Στους  κύκλους που  σχημάτιζαν τα επάνω χείλη των σφονδύλων ήταν καθισμένες και περιστρέφονταν Σειρήνες, μια πάνω σε κάθε κύκλο. Κάθε Σειρήνα έβγαζε από μέσα της έναν ήχο και όλες μαζί σχημάτιζαν ένα αρμονικό ταίριασμα από νότες. Την κυκλική κίνηση των σφονδύλων, πάνω στα γόνατα της Ανάγκης, παρακολουθούσαν καθισμένες πάνω σε θρόνους οι τρεις Μοίρες, η Λάχεσις, η Κλωθώ και η Άτροπος και τραγουδούσαν η καθεμιά πάνω στη μελωδία των Σειρήνων. Η Λάχεσις τα περασμένα, η Κλωθώ τα τωρινά και  η Άτροπος τα μελλούμενα. 

 Φθάνοντας εκεί οι ψυχές, ήταν αναγκασμένες να διαλέξουν το είδος της ζωής που ήθελαν να ζήσουν κατά την επόμενη ενσάρκωσή τους. Ένας προφήτης έπειτα πήρε από τα γόνατα της Λάχεσης πολλά παραδείγματα ζωής, τα τοποθέτησε μπροστά στις ψυχές και ανεβαίνοντας σε ένα βήμα ψηλό, απήγγειλε ένα λόγο  της Λάχεσης που καλούσε τις ψυχές να τραβήξουν τον κλήρο τους για τη σειρά που θα διαλέξουν. Ο καθέναν έπρεπε  ανάλογα με τη σειρά που προσδιόριζε ο κλήρος του, να επιλέξει ένα ορισμένο είδος ζωής. 

Οι αφιλοσόφητες ψυχές έσπευσαν να επιλέξουν βίους ένδοξους, χωρίς να υπολογίσουν πόση δυστυχία κρύβουν μέσα τους τα αξιώματα και τα μεγαλεία. Όσες  όμως  ψυχές είχαν δοκιμαστεί σκληρά στην προηγούμενη ζωή τους, τώρα πρόσεχαν να μην απατηθούν από τη δολερή λάμψη. Είδε την ψυχή του Οδυσσέα, που ’χε τον τελευταίο κλήρο, να διαλέγει την ήσυχη ζωή  ενός άσημου ανθρώπου. Επίσης είδε πολλές ψυχές ανθρώπων να επιλέγουν ζωές  ζώων και πολλών ζώων να επιλέγουν ζωές ανθρώπων.  
 
Μετά την επιλογή της κάθε ψυχή πήγαινε μπροστά στη Λάχεση και εκείνη έδινε στην καθεμιά ένα δαίμονα που θα τη συνόδευε στη ζωή που είχε διαλέξει. Ο δαίμονας πήγαινε πρώτα την ψυχή  στην Κλωθώ για να επικυρώσει αυτή την επιλογή της μοίρας της κάθε ψυχής και μετά την πήγαινε στην Άτροπο, η οποία έκανε αμετάστροφη την επικύρωση της Κλωθώς. Έπειτα όλες οι ψυχές, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, προχωρούσαν προς την πεδιάδα της λήθης όπου κατασκήνωναν εκεί και έπιναν από το νερό του Αμέλητα ποταμού και σιγά σιγά ο καθένας  ξεχνούσε τα πάντα. Τα μεσάνυχτα, μετά από δυνατή βροντή και σεισμό οι ψυχές άρχιζαν να αναπηδούν προς τα πάνω για να ξαναγεννηθούν μέσα στα νέα τους σώματα. Τον  ΄Ηρα μόνο δεν τον άφησαν να πιει νερό από τον Αμέλητα ποταμό. Το πώς ξαναγύρισε στο σώμα του δεν το ήξερε. Ξαφνικά ανοίγοντας τα μάτια του, απλώς είδε πως ήταν πρωί και βρισκόταν πάνω στην πυρά».

Μπορεί να ειπωθεί ότι ο μύθος του Ηρός αντιστρέφει την αλληγορία του σπηλαίου. Και αυτό γιατί το καλύτερο πρότυπο ζωής το διδάσκουν οι άνθρωποι που έρχονται από το βασίλειο των σκιών. Η ελεύθερη επιλογή του ορθού τρόπου ζωής δε γίνεται απριορικά αλλά είναι ένα γίγνεσθαι, μια διαδικασία με δική της δυναμική. Μέσα από ένα διαρκές continuum διαμορφώνεται ο χαρακτήρας. Οι ψυχικές αρετές δεν είναι εξασφαλισμένες, αλλά καταλήγουν απότοκα ενός ψυχικού αγωνίζεσθαι με τις εχθρικές δυνάμεις που υπονομεύουν την ψυχική καθαρότητα. Η καθαρότητα προϋποθέτει την ησυχία. 

Η ηρεμία της ψυχής είναι μία μέση κατάσταση. Δεν είναι ούτε χαρά ούτε λύπη. Στο πεδίο της ετερότητας δεν υπάρχει αληθινή ηδονή αλλά γοητεία τις , μια φαντασμαγορία, μια αυταπάτη. Η καθαρή ηδονή είναι σε ανώτερο γνωσιολογικό και οντολογικό επίπεδο. 

Πρέπει να προσεχθεί ότι στον εν λόγω μύθο πουθενά δεν αναφέρεται με σαφήνεια αν είμαστε στον κάτω κόσμο. Αντίθετα υπονοείται ότι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα. Ο τόπος είναι ένας λειμών, ένα πεδίον. Η περιγραφή από τον κάτω έρχεται με την ιστορία του Αρδιαίου του Τύραννου. Έτσι, εύκολο είναι να δούμε όλη αυτή την περιγραφή να αφορά τον κόσμο μας και τις ψυχές μας.

Ο Μύθος δίνει έμφαση στην ανθρώπινη ελευθερία. Η τάξη αφορά όλο τον κόσμο, αλλά η ευθύνη είναι σε αυτόν που επιλέγει. Η κοσμική τάξη και η ηθική τάξη ομονοούν και ομολογούν. Αλλά στην προσωπική ελεύθερη επιλογή ό,τι προτιμηθεί θα μείνει ανάλλαχτο. Το πολύ πολύ στη ζωή να βελτιώσει ή να χειροτερεύσει το λαχνό που ελεύθερα διάλεξε. Ελευθερία και ανάγκη είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος: της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Το συναπάντημα των ψυχών είναι σαν πανηγύρι, όπου ανταλλάσσονται η πείρα και η γνώση προερχόμενη από αυτήν. Διαπιστώνεται ο συντροφικός μόχθος δύο ψυχών που αγωνίζονται για την αλήθεια. Η υπεύθυνη κρίση βασίζεται στην ανάμνηση της ψυχής του τι μεταφέρει από την προηγούμενη ζωή. 

Η προσέγγιση του Αγαθού απαιτεί αρετή. Η αρετή όμως είναι αδέσποτος. Δηλ. Η αρετή είναι ελεύθερη. Και η ελευθερία είναι διττή. Δεν έχει κύριο , αλλά και κάθε άνθρωπος μπορεί να την τιμήσει η να την ατιμάσει. Η ελευθερία της αρετής και η ελευθερία του ανθρώπου είναι συνάλληλα. Η ελευθερία εξαρτάται από τη μάθηση, τη νόηση, τη φρόνηση. Άρα, η ζωή στη γη έχει απόλυτη αξία. 

Αξιοσημείωτο είναι ότι εδώ οι Μοίρες έχουν διαφορετικό ρόλο από ό,τι εννοούν τα ονόματά τους. Η Λάχεσις (Μοίρα) λέει το παρελθόν-τα γεγονότα, η Ατροπός που σημαίνει το απαράλλαχτο, λέει τα μέλλοντα, και η Κλωθός που αφορά μια περιδίνηση φαίνεται να είναι στη θέση που της αρμόζει, στη μέση, και λέει τα όντα. Φαίνεται λοιπόν ότι σε αυτό τον τόπο το μέλλον είναι το παρελθόν και το παρελθόν το παρόν, στο παρελθόν βρίσκεται το μέλλον και στο μέλλον βρίσκεται το παρελθόν.

Κατά συνάφεια, η ψυχή ριγμένη στην υλική πραγματικότητα ενέχει το θεϊκό, το λόγο. Και με τη βοήθεια του Δαίμονος που αντιστοιχεί στον καθένα από μας θα μπορέσουμε να θυμηθούμε το ξεχασμένο. Η ανάμνηση είναι μη – λήθη, α-λήθεια. Αυτό το μοίρασμα του θεϊκού που ενοικεί μέσα μας έγινε από τη Μοίρα και αυτό θα μας ωθήσει στις ορθές επιλογές της ζωής, στην ορθή επιλογή της ζωής. Η Μοίρα επιλέγει μόνο πότε θα ζήσουμε, όχι πώς θα ζήσουμε.

Πηγή

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Τι ήταν 'Ονειροπαγίδα';

Ένας ινδιάνικος μύθος λέει πώς η Asibikaashi (γυναίκα αράχνη) αφού βοήθησε τους θεούς να βάλουν τον ήλιο στην πορεία του, προκειμένου να προστατέψει τα παιδιά της από τα κακά πνεύματα που κυκλοφορούσαν το βράδυ, έφτιαχνε έναν ιστό, το λυκόφως.Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Έτσι, οι μητέρες  ξεκίνησαν να φτιάχνουν ονειροπαγίδες. Ονειροπαγίδες κατασκεύασαν αρχικά οι Ινδιάνοι Τσιπέουα (αλλιώς Οτζίμπουε). Το αντικείμενο στη γλώσσα τους ονομάζεται Αsabikeshiinh.

Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας σε δίχτυ κλωστές από νεύρα μέσα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με μια πλέξη που θύμιζε ιστό αράχνης. Συνήθως τις διακοσμούσαν με χάντρες και φτερά. Μετά τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών, για να τα προστατέψουν από τα κακά όνειρα. Με τον καιρό και καθώς το παιδί μεγάλωνε, η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν. Υποτίθεται ότι μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα κακά σκάλωναν και έμεναν παγιδευμένα. Στη συνέχεια, τα παγιδευμένα κακά όνειρα θα διαλύονταν με το πρώτο φως της αυγής..

Ο εξωτερικός δακτύλιος συμβολίζει το κύκλο της ζωής και του Ήλιου στο ηλιακό μας σύστημα, ο δακτύλιος αυτός ντύνεται με δέρμα ζώου και γύρω από αυτό αρχίζουν να πλέκουν ένα πλέγμα που μοιάζει με αυτόν που κάνει η αράχνη. Το σχήμα που πλέκεται συμβολίζει τον ιστό της Αράχνης που δημιούργησε τον κόσμο και πάντα συμβολίζει τη ένωση που όλα έχουν μεταξύ τους στο σύμπαν. 

Πολλές φορές στο κέντρο υπάρχει μια χάντρα που αντιπροσωπεύει την Γιαγιά-Αράχνη που είναι το κέντρο όλων. Οι χάντρες που υπάρχουν μέσα στον ιστό αντιπροσωπεύουν τη προστασία που μας δίνει η Γιαγιά-Αράχνη αλλά και τα σημαντικά όνειρα που κάποιος πρέπει να έχει στη ζωή του. Τα όνειρα αυτά κατά τους Ιθαγενείς της Αμερικής, συνδέονται με τις διάφορες μυήσεις που κάνει ο κάθε άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του. Τα φτερά συμβολίζουν το στοιχείο του αέρα και ανάλογα το λόγο που φτιάχνεται χρησιμοποιούνται και διαφορετικά φτερά.

Τα φτερά του Αετού χρησιμοποιούνται για να δώσουν θάρρος, δύναμη και διόραση, της Κουκουβάγιας γνώση και σοφία, πολλές ονειροπαγίδες χρησιμοποιούν τα φτερά αυτών των ζώων για να αντιπροσωπεύσουν το φως και το σκοτάδι, το θηλυκό και το αρσενικό και για να περάσουν τις ιδιότητες αυτές στον εαυτό τους ή σε ένα νεογέννητο βρέφος.

Τα σημεία που συνδέουν τον ιστό με τον εξωτερικό δακτύλιο είναι από 7 μέχρι και 28, οι αριθμοί παίζουν σημαντικό ρόλο και δεν είναι τυχαίοι όταν δημιουργείται μια ονειροπαγίδα. Ο αριθμός επτά συμβολίζει τους 7 προγόνους, τις 7 προφητείες και τα 7 προστατευτικά σημεία του ορίζοντα, ο 13 είναι τα 13 ιερά φεγγάρια του έτους και ο αριθμός 28 συνδέεται με τη Σελήνη και την ολοκλήρωση μιας μετάβασης, οι αριθμοί μπορούν να είναι ποικίλοι και διαφέρουν ανά φυλή και ανά παράδοση. Τα διάφορα χρώματα, σχήματα, φτερά, οι χάντρες και τα κοχύλια που συμπληρώνουν την ονειροπαγίδα έχουν το δικό τους νόημα που διαφέρει ανάλογα με τη φυλή.

Το κόκκινο, λευκό, μαύρο και κίτρινο χρώμα αντιπροσωπεύουν τα 4 σημεία του ορίζοντα αλλά και τις 4 φυλές του κόσμου, κατά τη φυλή των Hopi στο μύθο της δημιουργίας του ανθρώπου, η Γυναίκα-Αράχνη δημιούργησε στη αρχή 4 άντρες έναν από κάθε χρώμα και έτσι δημιουργήθηκαν οι 4 διαφορετικές φυλές.Το μωβ είναι επίσης από τα χρώματα που θα δείτε σε πολλές ονειροπαγίδες, αντιπροσωπεύει τον πνευματικό κόσμο και την επίγεια ανάγκη του ανθρώπου που θα πρέπει να είναι να ψάχνει και να συνδέει τους 2 κόσμους τον υλικό με τον πνευματικό, ώστε να ολοκληρωθεί σαν οντότητα.

Αυτές οι ονειροπαγίδες προορίζονται για μωρά,  και είναι απαραίτητο και φυσιολογικό να φθείρονται με τον χρόνο, μέχρι ολοκληρωτικής καταστροφής, πράγμα που δείχνει την ωρίμανση του ανθρώπου και την ικανότητά του να διώχνει τα κακά πνεύματα μόνος του.

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο Μυθικός Θεαγένης από την Θάσο ο πολυνίκης Ολυμπιονίκης

Ο Θεαγένης, γιος του Τιμοσθένη, ενός ιερέα στο ναό του Ηρακλή στη Θάσο, εξελίχθηκε σε έναν από τους διασημότερους παγκρατιαστές και μετά το θάνατό του λατρεύτηκε ως θεός-θεραπευτής. Μερικοί πίστευαν ότι ήταν στην πραγματικότητα γιος κάποιου θεού, ο οποίος μεταμφιεσμένος κοιμήθηκε με τη μητέρα του.

Ο Θεαγένης έγινε διάσημος σε ηλικία εννέα ετών. Τότε λέγεται ότι έκλεψε το χάλκινο άγαλμα ενός θεού από τη βάση του και το κουβάλησε σπίτι του. Μερικοί στη Θάσο εξοργίστηκαν με αυτή την ιερόσυλη πράξη και θέλησαν να τον τιμωρήσουν με θάνατο. Τελικά όμως αποφασίστηκε ως αρκετή τιμωρία να μεταφέρει απλώς το άγαλμα πίσω στη θέση του, όπως και έκανε. Η ιστορία αυτού του κατορθώματος έκανε διάσημο το μικρό Θεαγένη σε όλη την Ελλάδα.

Ο νεαρός Θάσιος έγινε για πρώτη φορά ολυμπιονίκης το 480 π.Χ. (75η Ολυμπιάδα) στην πυγμαχία (πυγμή) και το 476 π.Χ. (76η Ολυμπιάδα) στο παγκράτιο. Νίκησε επίσης τρεις φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια, άλλοτε στην πυγμαχία και άλλοτε στο παγκράτιο. Μία φορά, στους αγώνες που οργανώνονταν στη Φθία προς τιμήν του Αχιλλέα, δοκίμασε στο δόλιχο, ένα από τα αγωνίσματα του δρόμου, όπου και νίκησε. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, οι στέφανοι που είχε κερδίσει κατά τη διάρκεια της αθλητικής του δραστηριότητας ανέρχονταν στους 1.400. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμά του στην Ολυμπία, έργο του γλύπτη Γλαυκία από την Αίγινα, ήταν στημένο στην Άλτη δίπλα σε εκείνα του Φιλίππου Β' και του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο Θεαγένης απέκτησε μεγάλη δόξα για την πατρίδα του και οι συμπατριώτες του ήταν πολύ περήφανοι γι' αυτόν. Μετά το θάνατό του, έστησαν το άγαλμά του στη Θάσο. Ο Παυσανίας διηγείται μια σχετική ιστορία, ότι κάποιος που αντιμετώπιζε το Θεαγένη όσο ζούσε, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει να τον νικήσει, πήγαινε και μαστίγωνε το άγαλμα του ολυμπιονίκη κάθε βράδυ. Φαίνεται ότι μια βραδιά, καθώς εκείνος χτυπούσε το άγαλμα, αυτό ξεκόλλησε και έπεσε επάνω του, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει. Τα παιδιά του, στη θλίψη τους, κατηγόρησαν το άγαλμα για φόνο. Σύμφωνα με το νόμο των Θασίων, ο φόνος τιμωρούνταν με εξορία, γι' αυτό και το άγαλμα ρίχτηκε στη θάλασσα. 

Μετά απ' αυτό, μεγάλη ξηρασία χτύπησε το νησί και ο λαός δυστύχησε. Ακολουθώντας δελφικό χρησμό, οι Θάσιοι, σε μια προσπάθεια να εξευμενίσουν τη Δήμητρα, επανέφεραν στο νησί όλους τους εξόριστους. Ωστόσο, η ξηρασία και ο λιμός συνεχίστηκαν και οι άρχοντες ξαναζήτησαν τη συμβουλή του μαντείου. Τότε η Πυθία τούς θύμισε το άγαλμα του Θεαγένη που βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας. Και ενώ εκείνοι ανησυχούσαν για το πώς θα βρουν το άγαλμα, κάποιοι ψαράδες το έπιασαν στα δίχτυα τους και το έφεραν στη στεριά. Η ξηρασία σταμάτησε και από τότε οι Θάσιοι άρχισαν να προσφέρουν θυσίες στο θεό-θεραπευτή Θεαγένη.

Καρκίνος και Αιγόκερως, οι πύλες των Ψυχών

Στην εσωτερική αστρολογία, υπάρχουν δύο πύλες στο ζωδιακό κύκλο. Θα προσπαθήσω να τις εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται . 

Ο ζωδιακός κύκλος χωρίζεται σύμφωνα με την ώρα γεννήσεως, που όπως γνωρίζετε, μάς βοηθάει να βρούμε τον Ωροσκόπο μας, σε 12 οίκους, που είναι εντελώς διαφορετικοί από τα ζώδια. 

Οι οίκοι που φέρουν τους αριθμούς 1,2,3,4,5,6περιλαμβάνουν νοητά μέσα τους το σημείο του τέλους σε μοίρες, του Τροπικού του Καρκίνου, που βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, στην απομάκρυνση από την εκλειπτική του Ζωδιακού κύκλου, 23 μοίρες και 27΄ λεπτά, (ο ζωδιακός Κύκλος σχηματίζει με τον Ισημερινό γωνία κλίσεως 23 μοιρών και 27΄λεπτών και αυτό έχει σαν συνέπεια τις διαφορετικές εποχές του έτους) και γιατί το τέταρτο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου είναι ο Καρκίνος. 

Έτσι ο 4ος οίκος είναι ταυτόσημος με τη γραμμή του Τροπικού του Καρκίνου, στις ζώνες της Γης. Αυτός είναι ο λόγος που το ημισφαίριο αυτό του κοσμογράμματος, ονομάζεται βόρειο ημισφαίριο. 

Οι οίκοι που φέρουν τους αριθμούς 7,8,9,10,11,12περιλαμβάνουν νοητά μέσα τους το σημείο του τέλους, σε μοίρες, του Τροπικού του Αιγόκερω, που βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο. Βρίσκεται και αυτό 23 μοίρες και 27΄λεπτά σε γεωγραφικό πλάτος, νότια . Γι’αυτό το ημισφαίριο αυτό, στο κοσμόγραμμα, λέγεται νότιο. Ο Αιγόκερως είναι το δέκατο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου και ο 10ος οίκος είναι αντίστοιχος με το ζώδιο του Αιγόκερω. 

Στην εσωτερική Αστρολογία, η μηδενική μοίρα του Καρκίνου είναι η μοίρα από την οποία ενσαρκώνονται οι ψυχές στον κόσμο μας, η μοίρα της υλοποίησης του πνεύματος, είναι το σημείο που ο Ήλιος ευρισκόμενος στην τριακοστή μοίρα των Διδύμων, έχει την αντισκιά του, στην ίδια ζωδιακή μοίρα, δηλαδή στη μηδενική μοίρα του Καρκίνου, σε πλήρη ταύτιση. Δηλαδή ο Ήλιος στο συγκεκριμένο σημείο δεν έχει σκιά. 

Ο Όμηρος τη βόρεια πύλη τη θεωρεί τόσο σημαντική και την ονομάζει πύλη ανθρώπων, ενώ τη νότια, που αντιστοιχεί με την τριακοστή μοίρα του Τοξότη και ταυτόχρονα η αντισκιά της βρίσκεται στην ίδια μηδενική μοίρα του Αιγόκερω την τοποθετεί στη ζωδιακή πύλη από την οποία εξέρχονται οι ψυχές, στη μοίρα της ιεροποίησης της ύλης και την αποκαλεί πύλη των θεών γιατί κι εδώ, συμβαίνει το ίδιο με τον Ήλιο. 

...«Αυτός (ο Καρκίνος) φαίνεται ότι τοποθετήθηκε μεταξύ των άστρων εξαιτίας της Ήρας, διότι μόνον αυτός, ενώ οι άλλοι συμμαχούσαν με τον Ηρακλή, όταν σκότωνε την Ύδρα, αφού ξεπήδησε από τη λίμνη, δάγκωσε το πόδι του, όπως λέει ο Πανύασις  στην Ηράκλειa του. Θύμωσε τότε ο Ηρακλής και τον συνέθλιψε με το πόδι του. Γι’ αυτό έτυχε της μεγάλης τιμής να συμπεριληφθεί μεταξύ των 12 ζωδίων.Ονομάζονται δε μερικοί από τους αστέρες αυτούς Όνοι τους οποίους ο Διόνυσος ανέβασε στ’ άστρα.

Είναι σε αυτούς σημείο διακρίσεως η Φάτνη. Η ιστορία τους είναι η επόμενη:

Όταν οι Θεοί εξεστράτευσαν εναντίον των Γιγάντων λέγεται ότι ο Διόνυσος, ο Ήφαιστος και οι Σάτυροι πορεύονταν πάνω σε όνους. Και παρ' όλο που οι Γίγαντες ήταν κοντά τους δεν τους αντιλήφθηκαν οι Θεοί. Γκάριζαν όμως οι όνοι. Οι Γίγαντες μόλις άκουσαν τη φωνή έφυγαν. Γι ’αυτό και οι Όνοι τιμήθηκαν και είναι δυτικά του Καρκίνου. 

Έχει δε ο Καρκίνος πάνω στο όστρακό του 2 λαμπρούς αστέρες. Αυτοί είναι οι Όνοι. Το νεφέλωμα είναι η Φάτνη που φαίνεται να υπάρχει στον Καρκίνο, δίπλα από την οποία στέκονται οι Όνοι. Έχει στα δεξιά του πόδια ανά ένα λαμπρό αστέρα. Στα αριστερά του δε πόδια, στο πρώτο 2 λαμπρούς, καθώς και στο δεύτερο και στο τρίτο, όμοια και στο άκρο του τετάρτου. Στο στόμα και στο δεξί νύχι 3. Όμοια έχει στο αριστερό νύχι 2 μεγάλους αστέρες. Σύνολο 17».

Ο Καρκίνος, σα ζώδιο, αντιπροσωπεύει τον ενεργητικό, Παρορμητικό Σταυρό, μαζί με τα ζώδια του Ζυγού, του Αιγόκερω και του Κριού. Σαν Αστερισμός είναι ο αμυδρότερος όλων των αστερισμών του Ζωδιακού Κύκλου.

Εν τούτοις προξένησε από πολύ παλιά το ενδιαφέρον των μελετητών, γιατί βρίσκεται στη ζώνη μέσα στην οποία κυκλοφορούν οι πλανήτες. Μάλιστα, όταν ο ουρανός είναι αίθριος και δεν υπάρχει φωταύγεια, μπορούμε να δούμε μία υποβόσκουσα κηλίδα η οποία είχε επισημανθεί από την αρχαιότητα και φέρει το όνομα Φάτνη ή Praesaepe (Πραισέπη).

Τον αστερισμό, σύμφωνα με τη Μυθολογία μας, όπως διαβάσαμε από τους Καταστερισμούς του Ερατοσθένους, τον καταστέρωσε η Ήρα, όταν ο Ηρακλής αγωνιζόμενος να φονεύσει τη Λερναία Ύδρα τον συνέτριψε με το πέλμα του. 

Άλλη εκδοχή για την ονομασία, Καρκίνος, είναι η οπισθοδρομική κίνηση που κάνει ο Ήλιος, ο οποίος φτάνοντας στο Περιήλιο του, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, στο ακρότατο σημείο του Βορείου Ημισφαιρίου κατέρχεται προς το Νότιο Ημισφαίριο του στο Αφήλιο, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, σαν κάβουρας.

Το δύσκολο γλυφικό του ζωδίου του Καρκίνου, κατ ’άλλους είναι τα λείψανα κάποιας εικόνας κάποιου ζώου, κατ’ άλλους, ίσως, να σχετίζεται με τους δύο αστέρες που βρίσκονται στις δύο πλευρές της Φάτνης και οι οποίοι ονομάζονται Όνοι, σε ενθύμηση των δύο όνων οι οποίοι έλαβαν μέρος στη Γιγαντομαχία υπέρ των Ολυμπίων θεών, στη χερσόνησο της Μακεδονικής Παλλήνης, της αρχαιότερης Φλέγρας.

Μία άλλη εκδοχή για τους δύο Όνους, μυθολογικά, είναι ότι ο Βάκχος (Διόνυσος)πηγαίνοντας για να συναντήσει το Δία, κάποτε, εμποδίστηκε από κάποιο έλος δίπλα στο οποίο έβοσκαν δύο Όνοι. Ο ένας από τους δύο ανέλαβε να τον περάσει απέναντι και από τότε «τη συνεργία» του Διός καταστερώθηκαν με τη Φάτνη ανάμεσά τους, για ν’ απολαμβάνουν εκεί, αιωνίως, άφθονη τροφή. 

Κατά τους αστρολόγους ο Καρκίνος, ο Σκορπιός και οι Ιχθείς σχηματίζουν το Υδάτινο Τρίγωνο. Ο Καρκίνος αποτελούσε πάντοτε «τον οίκο της Σελήνης» σύμφωνα με μία παλαιά δοξασία κατά την οποία η Σελήνη βρισκόταν στην περιοχή του Αστερισμού όταν δημιουργήθηκε ο Κόσμος. 

Εθεωρείτο, επίσης, σαν το «Ωροσκόπιο του Κόσμου»επειδή ο Καρκίνος απ’ όλα τα ζώδια βρίσκεται πιο κοντά στο Ζενίθ, όπως ανέφερα πιο πριν. 

Οι Αρχαίοι ονόμαζαν τον άξονα Καρκίνου – Αιγόκερω.
 

«Μοιραίο Καρμικό Άξονα στο κοσμόγραμμα της Ειμαρμένης και του Πεπρωμένου όλων των γήινων ενσαρκώσεων( Άξων Ειμαρμένης - Πεπρωμένου /4ος - 10ος οίκος».

 

Από την Ομηρική εποχή ο Άξων αυτός είχε αυτήν, ακριβώς, την έννοια. 

Ας πάμε στο Ομηρικό απόσπασμα της Οδύσσειας  και στην ανάλυση του συγκεκριμένου άξονα από το βιβλίο , «Οδύσσεια – Ο δρόμος της Μύησης» για να δούμε του λόγου το αληθές:
 

Στο τέλος του ταξιδιού του ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη του, μετά από περιπλάνηση δέκα ετών. Ο Όμηρος μάς περιγράφει το λιμάνι της Ιθάκης, με τους παρακάτω στίχους: 

« Ένα λιμάνι βρίσκεται του Φόρκυνα στο Θιάκι, του γέρου του θαλασσινού και δυο προβάλλουν κάβοι, απότομοι, στου λιμανιού γυρμένοι εμπρός το έμπα, που όξω κρατούν των δυνατών ανέμων τ’ άγριο κύμα και μέσα τα καμαρωτά καράβια παν και μένουν στ’ αραξοβόλι σαν ερθούν, χωρίς σκοινιά να δέσουν. Έχει κι ελιά στενόφυλλη στου λιμανιού το βάθος και μια κοντά της θαμπερή σπηλιά γεμάτη χάρες, πανάγιος τόπος των Ξωθιών, που τις καλούν Ναϊάδες. Εκεί κροντήρια βρίσκονται και πέτρινα πιθάρια που πάνε μέσα οι μέλισσες και πλάθουν τις κηρήθρες. Κι έχει πετρένιους αργαλειούς, μεγάλους, που οι Νεράϊδες φαίνουν θαλασσογάλανα πανιά, να βλέπεις θάμα. Τρέχουν αστέρευτες πηγές κι έχει η σπηλιά δυο πόρτες, μια προς το μέρος του βοριά, που κατεβαίνει ο κόσμος, και μια άλλη κατά το νοτιά, για τους θεούς, κι ούτ’άλλος περνά θνητός, μόν’ των θεών ο δρόμος είναι εκείθε». ( Ν.101-117). 

Τι να υπονοεί ο Όμηρος μιλώντας με τέτοια παράξενα λόγια για το λιμάνι του Φόρκυνα και τις δύο πύλες; Ας ασχοληθούμε κατά πρώτον με το λιμάνι, που φέρει τ' όνομα του Φόρκυνα.

Ποιος είναι ο Φόρκυς; Στα Σχόλια του Πρόκλου στον Πλάτωνα έχουμε καθαρή αναφορά για το Φόρκυνα τον οποίο θέτει στην Τριαδικότητα (Κρόνος – ‘Ρέα – Φόρκυς ). 

«Έτσι θα πούμε ότι ο Φόρκυς είναι επόπτης ολόκληρης της σπερματικής ουσίας και των φυσικών και σπερματικών, θα λέγαμε Λόγων, επειδή φέρει την κύηση και είναι αίτιος γέννησης. Γιατί οι Σπερματικοί Λόγοι υπάρχουν σε κάθε στοιχείο και τους εποπτεύουν διαφορετικές τάξεις θεών και δαιμόνων, τις οποίες όλες ο Πλάτων συμπεριέλαβε στο Φόρκυ».

Να, γιατί, λοιπόν, ο Όμηρος βάζει τον Οδυσσέα να φτάνει στο λιμάνι του Φόρκυνα μετά από τα μυητικά του ταξίδια, γιατί, πλέον, έχει γνωρίσει ολόκληρη τη Σπερματική Ουσία.

Εάν πάμε, τώρα, αστρολογικά να εξηγήσουμε τις δύο πύλες και να τις κατανοήσουμε, κάτι που, ίσως, φαίνεται δύσκολο στους ιστορικούς, γιατί δεν έχουν ασχοληθεί με το θεματολόγιο της Εσωτερικής Αστρολογίας, κι εδώ υπάρχει η δυνατότητα ερμηνείας τους, γιατί στηρίζεται και σε αστρονομικές γνώσεις, επίσης, εκτός από τις αστρολογικές, οι οποίες τις αποσαφηνίζουν. 

Στην πρώτη μας ανθρώπινη ενσάρκωση περάσαμε μέσα από αυτήν την Πύλη και από τότε περνάμε πολλές ενσαρκώσεις μέσα απ' όλα τα ζώδια για να συνειδητοποιήσουμε όλες τις ποιότητες και μέσω των πολλαπλών ενσαρκώσεων ή της εξελικτικής αλυσίδας του DNA ν' ανελιχθούμε την κλίμακα προς τη Γνώση και τη Σοφία.
 

Οι δύο αυτές πύλες είναι τα Σημεία της Θερινής (22 Ιουνίου, η μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας) Τροπής, του Θερινού Ηλιοστασίου – Καρκίνος, και της Χειμερινής (22 Δεκεμβρίου, η μεγαλύτερη διάρκεια της νύχτας) Τροπής, του Χειμερινού Ηλιοστασίου – Αιγόκερως.
 

Ο Καρκίνος είναι το σπίτι της Θείας Μητέρας, είναι το σπίτι μας, είναι το εσωτερικό μας σπίτι, είναι ο φωτεινός ναός μέσα στον οποίο κατοικούμε. 

Τον κυβερνά η Σελήνη, σαν Εξωτερικός Κυβερνήτηςκαι 4η ακτίνα, που μας καλεί να μοχθήσουμε και μας βοηθά να εναρμονιζόμαστε και να συσχετίζουμε τις ενέργειές μας. Αντιπροσωπεύει, στην Εσωτερική Αστρολογία, την ψυχή που εγκλωβίστηκε στην ύλη. 

Εσωτερικός κυβερνήτης του Καρκίνου και Ιεραρχικός είναι ο Ποσειδών, που αντιπροσωπεύει την6η ακτίνα. Η 6η ακτίνα μας βοηθάει να κατασκευάσουμε το σπίτι μας. Δύο από τα ονόματά της είναι «Αυτός που συντρίβει τους Λίθους» και «Αυτός που οδηγεί στο Δώδεκα». Αυτό μπορεί, άνετα, να στηριχθεί φιλοσοφικά αλλά δεν μπορεί να συμπεριληφθεί η ανάλυση αυτή σε αυτό το άρθρο. 

Ο άθλος του Ηρακλή που αντιπροσωπεύει την Πανσέληνο του Καρκίνου είναι: «Το ελάφι της Θεάς Αρτέμιδος». 

Αφού ο Ηρακλής σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, παρουσιάσθηκε στο μοχθηρό Ευρυσθέα για ν' αναλάβει την επόμενη "αποστολή εξιλέωσης". Βλέποντάς τον ζωντανό, ο Ευρυσθέας σοκαρίσθηκε! Όταν συνήλθε, του ανέθεσε την επόμενη αποστολή: να του φέρει την Κερυνίτιδα Έλαφο. Προσδοκούσε ότι η ελαφίνα θα σκότωνε τον Ηρακλή - ακόμη όμως κι εάν ο ήρωας πετύχαινε το σκοπό του, η Άρτεμις θα εξοργιζόταν και θα τον σαΐτευε! 

Ο Ηρακλής ανέλαβε την αποστολή, κατευθύνθηκε προς το βουνό που κατοικούσε το ζώο και το αναγνώρισε από τη λάμψη των κεράτων του. Ξέροντας ότι δε θα μπορούσε να το προλάβει στο τρέξιμο, ούτε να το ακινητοποιήσει με τα όπλα του, αφού η ελαφίνα έτρεχε γρηγορότερα κι από βέλος, αποφάσισε να το εξαντλήσει. Όταν η ελαφίνα τον είδε, άρχισε να τρέχει προς το βορρά κι ο Ηρακλής ακολουθούσε ξοπίσω της. Ένα χρόνο κράτησε η καταδίωξη - περνώντας μέσα από τα εδάφη των Ελλήνων, των Θρακών και των Σκύθων, έφθασαν στη γη των Υπερβορείων. Εκεί το ελάφι, εξουθενωμένο από το τρέξιμο, σταμάτησε για να πιει νερό. Ο Ηρακλής άδραξε την ευκαιρία και το ακινητοποίησε. 

Όταν η Άρτεμις έμαθε τί έγινε, εξοργίσθηκε και φώναξε τον αδελφό της Απόλλωνα να τη βοηθήσει με τις σαΐτες του. 

Καθώς λοιπόν ο Ηρακλής επέστρεφε στην Ελλάδα, εμφανίσθηκαν μπροστά του για να τον τιμωρήσουν.  Ο Ηρακλής της ζήτησε συγχώρεση, εξηγώντας της το λόγο της πράξης του και δεσμευόμενος ότι μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του θα επέστρεφε το ελάφι στην προστάτιδα θεά του. 

Πηγαίνοντας προς το παλάτι του Ευρυσθέα, έμαθε ότι ο βασιλιάς προόριζε το ελάφι για το ζωολογικό του κήπο και σκέφθηκε ένα τέχνασμα: Κάλεσε τον Ευρυσθέα να βγει έξω από το παλάτι ώστε να παραλάβει ο ίδιος το ελάφι. Βλέποντάς τον ο Ευρυσθέας τον συνεχάρη για την επιτυχία του - όταν όμως άπλωσε τα χέρια του για να το πάρει, ο ήρωας πήρε τα χέρια του από το ζώο και αυτό ταχύτατα έτρεξε προς την Αρτέμιδα. 

Έτσι εκπλήρωσε τόσο την αποστολή του να φέρει την Κερυνίτιδα Έλαφο στον Ευρυσθέα, όσο και την υπόσχεσή του στην Αρτέμιδα ότι θα την επέστρεφε.  

Οι τελετουργίες του Καρκίνου τελούνταν στην Έφεσο,όπου λατρευόταν η πολύστηθη θεά Άρτεμις, η Εφεσία.

Πηγή

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Μία αληθινή ιστορία αγάπης (από την Κίνα)

Μια απίστευτη ιστορία αγάπης στην Κίνα. Είναι η ιστορία ενός άνδρα και μιας μεγαλύτερης του σε ηλικία γυναίκας που έφυγαν για να ζήσουν και να αγαπούν ο ένας τον άλλο σε συνθήκες απομόνωσης για πάνω από μισό αιώνα.

Πριν από περίπου 50 χρόνια , ο Liu Guojiang ένα 19χρονο αγόρι τότε, ερωτεύτηκε μια 29χρονη χήρα με παιδιά που ονομάζεται Xu Chaoqin .. 

Με μια εξέλιξη της ιστορίας αντάξια του Σαιξπηρικού Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, φίλοι και συγγενείς επέκριναν τη σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας και του γεγονότος ότι ήδη είχε παιδιά.



Την εποχή εκείνη, ήταν ανήθικο και απαράδεκτο για έναν νεαρό να αγαπά μια μεγαλύτερη γυναίκα .. Για να αποφύγουν τα κουτσομπολιά και την περιφρόνηση των κοινοτήτων τους, το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει σε μια σπηλιά στην Jiangjin στη Νότια Τσονγκίνγκ.

Στην αρχή, η ζωή ήταν σκληρή, δεν είχαν τίποτα,  όπως ηλεκτρικό ή ακόμη και τρόφιμα. Έπρεπε να τρέφονται με χορτάρι και ρίζες που έβρισκαν στο βουνό, και ο Liu έκανε μια λάμπα κηροζίνης που χρησιμοποιούσαν για να φωτίζουν τη ζωή τους.

Η Xu θεώρησε ότι είχε εγκλωβίσει τον Liu και επανειλημμένα τον ρωτούσε :

«Μήπως είσαι θλιμμένος»; 

Ο Liu πάντα απαντούσε:, 

«Όσο είμαστε εργατικοί, η ζωή θα βελτιώνεται».

Στο δεύτερο έτος της ζωής τους στο βουνό, ο Liu άρχισε και συνέχισε για πάνω από 50 χρόνια, να λαξεύει με το χέρι του σκαλοπάτια, έτσι ώστε η γυναίκα του να μπορεί να κατεβαίνει το βουνό εύκολα.

Μισό αιώνα μετά, το 2001, μια ομάδα εξερευνητών εξερευνούσαν το δάσος και εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το ζευγάρι των ηλικιωμένων και τα πάνω από 6000 χειροποίητα σκαλοπάτια .

Ένα από τα επτά παιδιά τους είπε: 

«Οι γονείς μου αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον. Έχουν ζήσει στην απομόνωση για πάνω από 50 χρόνια και ποτέ δεν ήταν χωριστά έστω και για μία μόνο ημέρα. Ο πατέρας μου έχει σκαλίσει πάνω από 6.000 σκαλοπάτια με τα χέρια του στο πέρασμα του χρόνου για την άνεση της μητέρας μου, αν και πλέον δεν κατεβαίνουν το βουνό τόσο συχνά».

Το ζευγάρι είχε ζήσει ευτυχισμένα για 50 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2008. Ο Liu, 72 χρόνων, επέστρεφε από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες και κατέρρευσε.

Η Xu κάθισε και προσευχήθηκε για τον σύζυγό της καθώς ξεψύχησε στα χέρια της. Τόσο πολύ αγαπούσε την Xu ο Liu, ώστε κανείς δεν ήταν σε θέση να αποδεσμεύσει τα χέρια του από την σύζυγο του ακόμη και μετά τον θάνατο του.

Μου υποσχέθηκες ότι θα με φροντίζεις, ότι θα είσαι πάντα μαζί μου μέχρι να πεθάνω, τώρα έφυγες πριν από εμένα, πώς θα ζήσω χωρίς εσένα; 

Η Xu επί ημέρες επαναλάμβανε αυτή την φράση και άγγιζε το μαύρο φέρετρο του συζύγου της με δάκρυα στα μάτια.

Το 2006, η ιστορία τους έγινε μία από τις 10 πρώτες ερωτικές ιστορίες από την Κίνα. Η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει την αγάπη τους και τον τόπο όπου έζησε ως μουσείο, οπότε και αυτή η ερωτική ιστορία μπορεί να ζήσει για πάντα.

πηγή 

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

"Μυστική" θεολογία και κβαντική φυσική

Το πρόβλημα του κακού το περιγράφει δραματικά ένας πρώην ιερέας και νυν αθεϊστής: «Για χιλιάδες χρόνια, οι απεγνωσμένες κραυγές αθώων θυμάτων ξεσκίζουν τους ουρανούς. Η μόνη απάντηση ήταν μία νεκρή σιγή. Οι σφαγές των αθώων συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Το αίμα των αθώων ολοένα βαθαίνει τον Κόκκινο Ποταμό. Και οι ουρανοί παραμένουν σιωπηλοί. Δεν υπάρχει Θεός εκεί ψηλά. Οι απαντήσεις υπάρχουν μονάχα μέσα μας».

Η μόνη δυνατή εξήγηση στο ομολογουμένως δυσεπίλυτο πρόβλημα της φαινομενικής απάθειας του Θεού μπροστά στα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι η ιδέα ενός πραγματικά ελεύθερου και εξελισσόμενου σύμπαντος. Αντί λοιπόν να επεμβαίνει ως απο μηχανής θεός, ο Πανάγαθος και Παντοδύναμος Θεός συμμετέχει στην ελεύθερη αυτή διαδικασία ως συμπάσχων, ως «παράκλητος», και ως υπηρέτης Θεός. Γνωρίζουμε πλέον ότι το σύμπαν δεν λειτουργεί ως ένα καλοκουρδισμένο ρολόι με προκαθορισμένη την κάθε εξέλιξη ή λεπτομέρεια, αλλά ότι υπάρχει και εξελίσσεται μέσα στα πλαίσια μίας «κβαντικής αβεβαιότητας», όπου όλα παραμένουν ανοικτά και οι πιθανότητες είναι άπειρες προς κάθε κατεύθυνση.

Στο πραγματικά ελεύθερο αυτό σύμπαν, δεν επεμβαίνει ο Θεός κάθε φορά που προκύπτουν προβλήματα ή ακόμα και τραγωδίες. Ούτε επεμβαίνει για να αποτρέψει τις άσχημες επιλογές των λογικών κτισμάτων Του. Κάτι τέτοιο θα φανέρωνε άλλωστε κάποιο σοβαρό ελάττωμα στο όλο σχεδιό Του. Η απάντηση στο απεγνωσμένο ξέσπασμα του αθεϊστή ότι «δεν υπάρχει Θεός εκεί ψηλά. Οι απαντήσεις υπάρχουν μονάχα μέσα μας», είναι ότι όντως δεν υπάρχει Θεός εκεί επάνω και ότι όντως οι απαντήσεις υπάρχουν μέσα μας. 

Ο Θεός εργάζεται ( ενεργεί ) στο σύμπαν Του όχι απο τα έξω προς τα μέσα ( λες και απουσιάζει απο το σύμπαν ), ούτε απο τα επάνω προς τα κάτω, αλλά απο τα μέσα προς τα έξω, όπως αργά-αργά αναγνωρίζει και η κβαντική επιστήμη. Δεν επεμβαίνει κάθετα, αλλά εμπνέει με οριζόντιο τρόπο. Αντί να είναι ξεκομμένος απο το σύμπαν «μακρυά στον ουρανό», ο Θεός βρίσκεται παντού ως η πηγή της κάθε ύπαρξης καθοδηγώντας αθόρυβα και αβίαστα την αναδύουσα ζωή στην πνευματική της ωρίμανση. Η βασιλεία του Θεού δεν εισβάλλει, ούτε επιβάλλεται στην ιστορία με κάποιον βίαιο τρόπο καθώς ενεργεί ως εσωτερική πραγματικότητα: «Ουκ ερχεται η βασιλεία του Θεου μετα παρατηρήσεως, ουδε ερουσιν, ιδου ωδε, ή εκει ιδου γαρ η βασιλεία του Θεου εντος υμων εστιν» 
( ΛΟΥΚ 17: 20, 21 ).

Όπως έγραφε τον 9ο αιώνα και ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος John Scotus Erigena, ο Θεός συμμετέχει σε ολόκληρη τη δημιουργία του: «Δεν πρέπει να εννοούμε τον Θεό και το κτίσμα ως δύο ξεχωριστές πραγματικότητες αλλά ως μία ενιαία πραγματικότητα. Το κτίσμα υπάρχει ‘εν Θεώ’ και ο Θεός αποκαλύπτοντας τον εαυτόν Του με έναν θαυμάσιο και άρρητο τρόπο ... γίνεται ‘τα πάντα εν πάσι’» και προσθέτει ότι ακόμα και τώρα «ο Θεός είναι ‘τα πάντα εν πάσι’ παρόλο που το αναγνωρίζουν μονάχα λίγοι».

Welcome στον θαυμαστό κόσμο της μυστικής θεολογίας, η οποία τελικά αποδείχθηκε περισσότερο επιστημονική απο ότι φαντάζονταν οι μεγάλοι μύστες όλων των θρησκευτικών παραδόσεων. Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να ασκητεύσει κανείς για να απολαύσει την εμπειρία της θεότητας. Ούτε χρειάζεται δίπλωμα θεολογίας...

Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο Γρηγόριος Νύσσης και «ο Διονύσιος ο Αρειοπαγίτης», προώθησαν σε μεγάλο βαθμό την αποφατική θεολογία, την ιδέα δηλαδή ότι όλοι οι τίτλοι, ονόματα ( Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα, κλπ ), άρθρα πίστεως, δόγματα, και περιγραφές περί Θεού, δεν είναι παρά ατελή σύμβολα, μέσω των οποίων μπορούμε όμως κατα κάποιον τρόπο να προσεγγίσουμε την Θεότητα όσον αφορά τις άκτιστες ενεργειές της – καθώς η ουσία της είναι εντελώς ασύλληπτη και άρρητη. Οι πατέρες αυτοί προειδοποίησαν ότι κινδυνεύουμε ανα πάσα στιγμή να μετατρέψουμε όλα αυτά τα σύμβολα σε είδωλα όταν τα απολυτοποιήσουμε. Επίσης έδωσαν μεγάλη έμφαση, στην μυστική εμπειρία, όπου ο άνθρωπος καλείται μέσω της περισυλλογής και της άσκησης να εξερευνήσει τις άκτιστες ενέργειες του Θεού, απολαμβάνοντας έτσι την ανάπαυση του Κυρίου, την θεωρία του Θεού και φυσικά τον πολυπόθητο ησυχασμό, κάτι δηλαδή σαν το Νιρβάνα των Βουδιστών.

Όπως εξηγεί ο Spong «οι μύστες της κάθε θρησκευτικής παράδοσης ανέκαθεν προειδοποιούν ενάντια στην κάθε προσπάθεια ορισμού της θεότητας. Η μυστική αντίληψη της θεότητας ξεκινούσε απο την καλλιέργεια της φαντασίας και γρήγορα εξελισσόταν σε κάποια άρρητη εμπειρία. Είχε να κάνει με ένα εσωτερικό ταξίδι και όχι με κάποιο εξωτερικό ‘εκεί επάνω’ ή ‘εκεί έξω’. Αυτή η εσωτερική έρευνα κατέληγε σε μία μεταμορφωμένη/εξυψωμένη ανθρωπότητα. Έδινε έτσι την ευκαιρία στον μύστη να δραπετεύσει απο τα ανθρώπινα όρια χωρίς να παραβιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την ίδια στιγμή, αυτή η θαυμάσια, μυστική εμπειρία της θεότητας δεν καταντούσε τους ανθρώπους αδύναμα και εξαρτώμενα νήπια, στο έρμαιο κάποιου επιτακτικού εξωτερικού θεού. Αντίθετα, καλούσε την ανθρώπινη ζωή πέρα απο κάθε σύνορο μέχρι που η ίδια αυτή ζωή να εκφρασθεί ως η αποκάλυψη της θεότητας που ξεπροβάλλει μέσα απο τα βάθη της ζωής. Η μυστική παράδοση θεωρεί ότι όλη η κτίση είναι τελικά ικανή να αποκαλύψει την θεότητα μέσα απο τα βάθη της υπαρξής της. Οπότε για τον μύστη, ο Θεός τους ενός ανθρώπου δεν είναι ποτέ ίδιος με τον Θεό του άλλου. Έτσι αποσωβείται και η ειδωλολατρεία.Στην μυστική παράδοση κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η εμπειρία του ή η κοσμοθεωρία του είναι αντκειμενική. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να ταξιδεύσει μέσα στο μυστήριο της θεότητας μέσα απο την πορεία της αναδυόμενης προσωπικοτητάς του. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν θεωρείται ικανός,να αποτελέσει μία θεοφάνεια, ένα σημείο της θεϊκής παρουσίας, αλλά κανένα πρόσωπο, θεσμός ή τρόπος ζωής δεν μπορεί να αναλώσει αυτήν την αποκάλυψη».

 Για τον μύστη όμως, «ο Θεός δεν είναι κάτι που μπορεί να ταυτισθεί με το ότι υπάρχει». Για τον μύστη, τα πάντα που υπάρχουν «γίνονται η πηγή μέσα απο την οποία μπορεούμε να αντιληφθούμε την υπέρτατη πραγματικότητα του αληθινού Θεού». 

Ο Θεός, για τους μύστες, «ανακαλύπτεται στα βάθη της ζωής, εργαζόμενος μέσα και διαμέσου των όσων υπάρχουν, καλώντας ολόκληρη την κτίση να εισέλθει στην υπερβατικότητα που αποκαλύπτει τις πραγματικές δυνατότητες όλων μας». Η μυστική θεολογία ανέκαθεν βρισκόταν σε ένταση με την φιλοσοφική/ορθολογιστική θεολογία. Η μυστική θεολογία, ιδιαίτερα αυτή της Ορθόδοξης παράδοσης επιμένει στο παρά-δοξο ( το οποίο έχει τεράστια διαφορά απο το παρά-λογο ), ως δικλείδα ασφαλείας απο την ειδωλολατρεία του γράμματος και ως όχημα διατήρησης της αίσθησης του μυστηρίου που ονομάζουμε Θεός!

Mάλιστα, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος και μύστης Γρηγόριος Παλαμάς ( 14ος αιώνας ), υπερασπιζόμενος την αποφατική θεολογία απο την κριτική ρασιοναλιστών θεολόγων της Δύσης όπως ο Barlaam, τόνισε ότι «γινόμαστε κοινωνοί της θείας φύσεως αλλά η θεία φύση παραμένει εντελώς απρόσιτη. Πρέπει να ομολογούμε ταυτόχρονα και τις δύο αυτές αλήθειες και να διατηρούμε την αντινομία ως κριτήριο ορθής διδασκαλίας».

Ο Παλαμάς απλά επαναλάμβανε τα όσα είχε διδάξει δύο αιώνες νωρίτερα ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, και φυσικά όλοι οι μεγάλοι πατέρες της αρχαίας εκκλησίας. Ο θρίαμβος του Παλαμά, του οποίου η θεολογία αναδείχθηκε σε σημείο αναφοράς για τους μετέπειτα θεολόγους, ήταν σημαντικότατο γεγονός για τα δεδομένα του 14ου αιώνα, καθώς αποδείχθηκε θρίαμβος της μυστικής θεολογίας έναντι του ρασιοναλισμού που πάντα επεδίωκε να βάλει τον θεό σε ένα κουτί. Η επιβίωση της μυστικής θεολογίας, έμελλε να αποτελέσει τον σπόρο απο όπου ξεπροβάλλει ο Νέος Χριστιανισμός, ενώ η θεολογία των ρασιοναλιστών ( Θωμάς Ακινάτης και Σία ) το μόνο που κατάφερε ήταν να επισπεύσει τον θάνατο του παραδοσιακού θεϊσμού, προωθώντας παράλληλα τον α-θεϊσμό και την συνεπακόλουθη υστερία του μοντέρνου φονταμενταλισμού.

Όπως εξηγεί και ο Spong,:" Η αλήθεια βρίσκεται πέρα απο τις λέξεις... Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να υπάρξει αλήθεια για εμάς τους ανθρώπους εκτός εάν χρησιμοποιήσουμε λέξεις, πρώτα απ’ όλα για να την κατανοήσουμε και μετά για να την εκφράσουμε. Ως αποτέλεσμα όλοι εμείς οι θνητοί άνθρωποι ζούμε με την υποκειμενική μας αλήθεια μέσα στην συνεχή ανασφάλεια της σχετικότητας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε παραπάνω, και αυτή η συνειδητοποίηση αποφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα σε όλους τους παραδοσιακούς υπερβολικούς ισχυρισμούς για ‘αλάθητα’ των θρησκειών.  Η θρησκεία σχεδόν αναπόφευκτα, προσπαθεί να μας απελευθερώσει από το άγχος και την ανασφάλεια της σχετικότητας ισχυριζόμενη ότι κατέχει αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει – απόλυτη βεβαιότητα. Εάν το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύστημα ‘καταφέρει’ να μας προσφέρει βεβαιότητα, τότε σίγουρα έχει μετατραπεί σε ειδωλολατρεία, επειδή η υπέρτατη αλήθεια, και το μυστήριο του Θεού δεν είναι δυνατόν να περιορισθούν σε οποιαδήποτε γλώσσα ή ιδέα» 

Για παράδειγμα, ο Καθηγητής θεολογίας ( Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ) Keith Ward, αναφέρεται στην θεότητα ως ο Άπειρος Κοσμικός Νους,   : «O οποίος είναι πέρα απο λέξεις και διατυπώσεις, πέρα απο περιγραφές, πέρα απο ότι γνωρίζουμε για την ύπαρξη, χωρίς αρχή ή τέλος, χωρίς όρια ή περιορισμούς. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, και η οποιαδήποτε απόπειρα ορισμού του αναπόφευκτα αποτυγχάνει. Είναι περιτυλιγμένος απο εκτυφλωτικό φως το οποίο δεν μπορούμε να διαπεράσουμε. Είναι η πηγή των πάντων. Αυτός ο Νους γεννάει το σύμπαν. Παραμένει υπερβατικός και αϊδιος αλλά πάντα αγκαλιάζει και περιέχει όλα τα σύμπαντα που υπάρχουν μέσα σε χώρο και χρόνο. Είναι η Ύπαρξη της κάθε ύπαρξης. Αυτός ο Νους, μέσα απο την άπειρη δυναμή του, επιλέγει τους θεμελιώδεις νόμους και όρια του συμπαντός μας, και το θέτει στην εξελικτική πορεία του. Είναι το άπειρο βάθος, ο απεριόριστος ωκεανός της ύπαρξης. Τα πάντα προέρχονται απ Αυτόν. Τα πάντα πρέπει να επιστρέψουν σ’ Αυτόν».

Που μπορώ να φύγω από τη παρουσία σου; Εάν ανεβώ στον ουρανό είσαι εκεί. Εάν κατεβώ στον Άδη είσαι και εκεί!...’ ( βλέπε ΨΑΛΜ 139: 7-10 ). Εάν ο Θεός είναι το Θεμέλιο της Ύπαρξης, τότε η ύπαρξη μου αποτελεί μέρος αυτής της αναπόφευκτης θεϊκής πραγματικότητας. Εισέρχομαι λοιπόν στο νέο αυτό έδαφος με ένα βαθύ συναίσθημα, όχι φόβου, αλλά ανακούφισης...» 

Περιορίζοντας τον εαυτό της απλά στην ποσοτική πτυχή της ύλης, «περιόρισε την έρευνα σε μία πολύ στενή πτυχή της πραγματικότητας, και όταν αυτή η στενή πτυχή θεωρήθηκε ως ολόκληρη η πραγματικότητα, το αποτέλεσμα ήταν μία τραγική παραίσθηση... Ως αποτέλεσμα έχουμε σήμερα χωρίσει στην σκέψη μας την ύλη από τον νου. Επίσης έχουμε χωρίσει την ύλη και τον νου από την υπέρτατη πραγματικότητα, τον Θεό».

Ο Griffiths Όταν σταματάμε στην ορθο-λογική συνειδητικότητα θεωρώντας την επιστήμη και την τεχνολογία ως τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας εξυψώνουμε το εγώ ως κέντρο της ύπαρξης. Τα πάντα αναφέρονται πλέον στο εγώ, στο κέντρο του ατομιστικού εαυτού, και έτσι ζούμε τις ζωές μας σαν να μην υπάρχει τίποτα πέρα απο αυτό. Η υλιστική κοσμοθεωρία της Δύσης έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην καθυστέρηση της ανάπτυξης όσον αφορά την ανθρώπινη συνειδητικότητα και δυστυχώς βλέπουμε την επιστήμη και την φιλοσοφία να είναι εγκλωβισμένες στο χαμηλό αυτό επίπεδο» 

Ο μοντέρνος άνθρωπος ζει βουλημικά στην υλική διάσταση της πραγματικότητας αγνοώντας τις υπόλοιπες διαστάσεις της.

Αυτό όμως που ονομάζουμε Θεός γίνεται αντιληπτό μονάχα μέσα στα πλαίσια της σχετικότητας και της υποκειμενικότητας. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αντιληφθεί την θεότητα ( ή την πραγματικότητα ) ακριβώς όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας ξεχωριστά. Τη στιγμή που κάποιος ή κάποιοι απολυτοποιούν και προβάλλουν τις οποιεσδήποτε ιδέες τους σχετικά με την θεότητα ως αντικειμενικές και «αλάθητες», δημιουργούν ένα είδωλο. Αυτό ακριβώς κάνει ανα τους αιώνες η θεϊστική θρησκεία. Αυτό έκανε και ο αυστηρός αθεϊσμός της υλιστικής επιστήμης.

Ο χωροχρόνος του σύμπαντος μας υπολογίζεται να καλύπτει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια χρόνια ολικής ύπαρξης ( παρελθόν, παρόν και μέλλον ). Τι έγινε τα περίπου 20 δισεκατομμύρια έτη της μέχρι τώρα ύπαρξης του σύμπαντος; Τι θα γίνει στα υπόλοιπα περίπου 80 δισεκατομμύρια έτη που του απομένουν; Ποίος ο ρόλος του ανθρώπου στο μέλλον του σύμπαντος; Που θα βρίσκεται ο άνθρωπος σε χίλια χρόνια από τώρα, σε ένα εκατομμύριο χρόνια, ή σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια;

ο Hawking συμπεραίνει «Η εμπειρία του παρελθόντος μας διδάσκει ότι πιθανότατα θα ανακαλύψουμε νέα απρόβλεπτα φαινόμενα κάθε φορά που θα επεκτείνουμε την παρατήρηση μας σε μικρότερες κλίμακες»  Όπως λέει και ο Griffiths «ούτε οι πέντε αισθήσεις μας ούτε η λογική έχουν πρόσβαση στην πραγματικότητα αυτή».

 «Yπάρχει κάτι το μυστηριώδες πίσω από την υλική πραγματικότητα και οι επιστήμονες προσπαθούν να ονομάσουν ορισμένες πτυχές της μυστηριώδους αυτής πραγματικότητας επινοώντας εξωτικά ονόματα και ορισμούς όπως ‘σκοτεινή ύλη’ ( dark matter ), κλπ. Μπορεί να ανακαλύψουν κάτι περισσότερο για την πτυχή αυτή της ύλης, αλλά και πάλι θα έρθουν αντιμέτωποι με κάποιο αξεπέραστο πέπλο μυστηρίου όσον αφορά του τί κρύβεται πίσω απο αυτήν την πτυχή. Καταντάει ένας ατέλειωτος κύκλος» 

O Capra ( βλέπε The Turning Point ) προσθέτει «Τα φαινόμενα του κβαντικού κόσμου είναι τόσο περίπλοκα ώστε δεν υπάρχει καμία απολύτως βεβαιότητα ότι θα διατυπωθεί ποτέ κάποια τελική θεωρία. Οι επιστημονικές θεωρίες ποτέ δεν μπορούν να προσφέρουν μία ολοκληρωμένη και οριστική περιγραφή της πραγματικότητας. Πάντα θα περιορίζονται στο να προσφέρουν κατά προσέγγιση περιγραφές της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια οι επιστήμονες δεν πραγματεύονται την αλήθεια. Πραγματεύονται περιορισμένες και ‘στο περίπου’ περιγραφές της πραγματικότητας». 

Οι θεωρίες σχετικά με την φύση και ουσία της υλικής πραγματικότητας διαδέχονται η μία την άλλη. Μία από τις θεωρίες που έχουν αρχίσει να γίνονται αποδεκτές στην ευρύτερη επιστημονική κοινότητα προτείνει ότι ολόκληρη την λεγόμενη υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά κύματα ή πεδία ενέργειας. Γνωρίζουμε πλέον σήμερα ότι τα άτομα δεν είναι παρά παλλόμενη ενέργεια. Υπάρχει επίσης η θεωρία των σωματιδίων, και η θεωρία του ‘εξαρτάται απο τον παρατηρητή’. Πράγματι οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν όσον αφορά την περιγραφή της πραγματικότητας. Όλοι σχεδόν οι θεωρητικοί φυσικοί μιλάνε για πολλαπλά σύμπαντα. Ο φιλόσοφος George Gale έχει ετοιμάσει μία ολόκληρη λίστα με πολλές «επιστημονικές θεωρίες που περιέχουν την ιδέα πολλαπλών συμπάντων».

Στο ίδιο κεφάλαιο, ο Hawking επαναλαμβάνει την πεποίθηση του ότι ο χωρο-χρόνος του σύμπαντος μας αποτελείται στην πραγματικότητα από 10 ή 11 διαστάσεις, ενώ σε άλλα σημεία του βιβλίου του τονίζει ότι το υλικό σύμπαν μας δεν είναι το μόνο που υπάρχει, καθώς υπάρχουν άπειρα σύμπαντα...

Πριν προλάβουν να τον «στρατολογήσουν» οι άνθρωποι της θρησκείας ο Davies διευκρινήζει «ανήκω στην κατηγορία των επιστημόνων που δεν ανήκουν σε καμία θρησκεία αλλά που εντούτοις αρνούνται ότι το σύμπαν είναι προϊόν τυφλής τύχης, ή ότι είναι χωρίς κάποιο προορισμό ή υπέρτατο νόημα. 

Κατά τη διάρκεια της επιστημονικής μου έρευνας έχω έρθει στο σημείο να πιστεύω όλο και πιο δυνατά ότι το υλικό σύμπαν μας είναι τόσο έξυπνα και σοφά φτιαγμένο που αποκλείεται να έγινε έτσι χωρίς λόγο. Πρέπει να υπάρχει κάποιο βαθύτερο επίπεδο εξήγησης. Εάν κάποιοι ονομάζουν αυτό το βαθύτερο επίπεδο «Θεό», είναι καθαρά θέμα γούστου και ορισμών. Επιπλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο νους, δηλαδή η συνειδητή αντίληψη του κόσμου, δεν είναι κάποιο τυχαίο ή χωρίς νόημα προϊόν της φύσης αλλά μία απόλυτα θεμελιώδης πτυχή της πραγματικότητας» 

Όπως αναφέρει και ο Davies, «ιερά τέρατα της επιστήμης όπως ο Einstein, o Pauli, o Schrodinger, o Heisenberg, o Eddington και ο Jeans ασπάσθηκαν τον μυστικισμό... μερικοί επιστήμονες όπως οι φυσικοί Brian Josephson και David Bohm πιστεύουν ότι η τακτική μυστικιστική διαίσθηση στην οποία φτάνουν μέσω της περισυλλογής και του ησυχασμού βοηθάνε σε μεγάλο βαθμό στην διατύπωση επιστημονικών θεωριών... σε μερικές περιπτώσεις, οι μυστικές εμπειρίες φαίνεται να είναι πιο άμεσες και ξαφνικές στην αποκάλυψη των μυστικών του σύμπαντος. 

Ο επιστήμονας Russell Stannard για παράδειγμα γράφει για την αίσθηση ότι έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με μία πανίσχυρη δύναμη ‘που εμπνέει τον σεβασμό και το δέος... Η δύναμη αυτή είναι ηφαιστειώδης, έτοιμη ανα πάσα στιγμή να εκραγεί’... Ο επιστήμονας/συγγραφέας David Peat περιγράφει ‘μία θαυμάσια αίσθηση γεμάτη ένταση που πλημμυρίζει τα πάντα γύρω μας με νόημα... Διαισθανόμαστε ότι αγγίζουμε κάτι το συμπαντικό και πιθανότατα αϊδιο, ώστε η συγκεκριμένη εκείνη στιγμή αποκτάει έναν άρρητο χαρακτήρα που ξεπερνάει την διάσταση του χρόνου χωρίς να έχει κανένα όριο. 

Διαισθανόμαστε ότι όλα τα σύνορα μεταξύ μας και του κόσμου εξαφανίζονται, καθώς αυτό που σχεδόν αγγίζουμε υπάρχει πέρα απο κάθε κατηγορία σκέψεως και πέρα από κάθε προσπάθεια ορθολογιστικής διατύπωσης’... Ο μεγάλος μαθηματικός Roger Penrose περιγράφει τις μαθηματικές του εμπνεύσεις ως μία ξαφνική ανύψωση σε κάποιο Πλατωνικό κόσμο ιδεών. Ο Kurt Godel μίλησε επίσης για ‘την άλλη σχέση του με την πραγματικότητα’ μέσω της οποίας μπορούσε να αντιλαμβάνεται ολιστικά και άμεσα διάφορες δύσκολες μαθηματικές ιδέες όπως το άπειρο. Ο Godel το κατάφερνε αυτό μέσω της περισσυλογής και του διαλογισμού... Παρόμοιες μεθόδους έμπνευσης περιγράφουν και επιστήμονες όπως ο Fred Hoyle, ο Richard Feynman, και πολλοί άλλοι» 

Και ο Griffiths: «Δεν βλέπουμε πλέον τον υλικό κόσμο ως χωρισμένο απο τον πνευματικό, αλλά αρχίζουμε να κατανοούμε ότι ολόκληρος ο υλικός κόσμος διακατέχεται απο συνειδητικότητα. Για παράδειγμα ο David Bohm λέει ότι βλέπει ένα πεδίο ενεργειών γεμάτο απο συνειδητικότητα και αγάπη... Δεν υπάρχει αυτό που λέμε άψυχη ύλη. Όλη η ύλη είναι ζωντανή κατά κάποιο τρόπΟ και σε διαφορετικούς βαθμούς» 

Ο Αϊνστάιν με τα γνωστά λόγια του «Η επιστήμη χωρίς την θρησκεία είναι κουτσή και η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή».

Η οποία ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Θεός επειδή η απόδειξη της ύπαρξης του είναι αδύνατη μέσω της επιστημονικής μεθόδου... Ο ορθολογισμός δεν είναι η έσχατη πηγή γνώσης ή εμπειρίας όλης της πραγματικότητας. Μπορεί να είναι χρήσιμος όσον αφορά τον εντοπισμό και απόρριψης των παράλογων στοιχείων της παραδοσιακής μυθολογίας και φυσικά στην διεύρυνση της γνώσης μας για την υλική πλευρά της πραγματικότητας, αλλά το να ισχυρισθεί κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός επειδή δεν αποδεικνύεται η ύπαρξη του μέσω του επιστημονικού ορθολογισμού, πάει αντίθετα στην κοινή λογική, στην συλλογική σοφία που καλύπτει όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς επίσης και στις βασικές ανθρώπινες λειτουργίες της φαντασίας, της διαίσθησης και του συναισθήματος. 

Όλες αυτές οι λειτουργίες είναι απαραίτητες για μία αρτιότερη αντίληψη όλης της πραγματικότητας… Χρειάζεται να αμφισβητήσουμε την προσπάθεια της ρασιοναλιστικής επιστήμης να διαχωρίσει το υλικό απο το «πνευματικό», λές και η υλική πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ολόκληρη την πραγματικότητα. Όχι. Αυτό που βλέπουμε ως υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά μία πτυχή κάποιας μεγαλύτερης και πιό μυστηριώδους πραγματικότητας. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τις πραγματικότητες αυτές. 

Η υλική πραγματικότητα κρύβει ένα πνευματικό στοιχείο που είναι πολύ πιό πραγματικό απο αυτό που αντιλαμβανόμαστε μονάχα με τις πέντε αισθήσεις μας. Ο δε Θεός που διατηρεί τα πάντα στην ύπαρξη, είναι πιό πραγματικός απο ότι βλέπουμε στην υλική πραγματικότητα γύρω μας. Μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα πιό ολιστικά όταν χρησιμοποιούμε όλες τις λειτουργίες ( του εγκεφάλου ) μας. Επιπλέον, το αόρατο πνευματικό στοιχείο της πραγματικότητας αλληλοαντιδρά τόσο στενά με την λεγόμενη υλική πραγματικότητα που ίσως να κάνουμε λάθος όταν προσπαθούμε να αντιληφθούμε τα πνευματικά και το υλικά στοιχεία ως ξεχωριστές πραγματικότητες».

Ο Swimme γράφει, «Αυτό που θέλω να καταλάβετε είναι ότι μας περικυκλώνει και μας γεμίζει ένα απέραντο κενό. Είμαστε περισσότερο κενό παρά δημιουργημένα σωματίδια. Το βλέπουμε αυτό εξετάζοντας ένα απο τα άτομα μας... Τίποτα. Τα πάντα μέσα στο άτομο είναι κενά. Είμαστε περισσότερο ένα κενό παρά οτιδήποτε άλλο. Πράγματι, εάν κάποιος αφαιρούσε όλο τον κενό χώρο απο μέσα μας θα ‘ζαρώναμε’ ένα εκατομμύριο φορές μικρότεροι απο τον πιό μικροσκοπικό κόκκο άμμου...Βλέποντας ότι η ύλη ήρθε απο το πουθενά, εύκολα συμπεραίνουμε ότι όλα όσα βλέπουμε στην υλική πραγματικότητα γύρω μας είναι περισσότερο ‘τίποτα’ παρά ‘κάτι’. Είναι πεδία ενέργειας ή ενεργειακά κύματα με διάφορες μορφές και όχι πραγματική υλική υπόσταση ή κάτι το στέρεο... Η διαπίστωση ότι η ύλη δεν είναι παρά κάποια μορφή ενέργειας φανερώνει αν μη τί άλλο, ότι όλη αυτή η λεγόμενη υλική πραγματικότητα είναι στην ουσία μία σκιώδης πραγματικότητα αποτελούμενη απο μορφές ενέργειας οι οποίες εμφανίζονται απο το πουθενά και που τελικά «αποκαλύπτουν περισσότερο απο όσο ποτέ άλλοτε την παρουσία της Θεότητας, η οποία διατηρεί τα πάντα στην ύπαρξη κάθε στιγμή» 

Ο Capra, «απέδειξε ότι ακόμα και τα πυρηνικά σωματίδια – όπως τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια και τα νετρόνια στο κέντρο του ατόμου – δεν ήταν καθόλου στέρεα αντικείμενα όπως ισχυριζόταν μέχρι τότε η κλασσική φυσική. Αυτές οι πυρηνικές ενότητες της ύλης στην πραγματικότητα είναι υπερβολικά σκιώδεις οντότητες οι οποίες φανερώνουν δύο μορφές. Ανάλογα με το πώς τις παρατηρούμε, μερικές φορές φανερώνονται ως σωματίδια και μερικές φορές ως ενεργειακά κύματα... Σύμφωνα με την κβαντική επιστήμη, στον παράξενο κόσμο των κβαντικών μεγεθών, η ύλη δεν υπάρχει σε κάποιο ορισμένο χώρο με βεβαιότητα αλλά απλά φανερώνει ‘τάσεις ύπαρξης’. Αυτές οι τάσεις είναι σαν κύματα, αλλά όχι ‘πραγματικά’ κύματα τριών διαστάσεων όπως π.χ τα κύματα της θάλασσας ή του ήχου. Πρόκειται για κύματα πιθανοτήτων»

Και ο Capra: «Τα κβαντικά σωματίδια δεν είναι ‘πράγματα’ αλλά διασυνδέσεις μεταξύ ‘πραγμάτων’, τα οποία με τη σειρά τους είναι διασυνδέσεις μεταξύ άλλων ‘πραγμάτων’ και ούτω καθεξής... Με άλλα λόγια, η μοντέρνα φυσική επιστήμη αποκαλύπτει την βασική ενότητα του σύμπαντος... Δείχνει ότι δεν μπορούμε να αποσυνθέσουμε τον κόσμο σε ανεξάρτητες μικροσκοπικές ενότητες. Όσο βαθύτερα διερευνούμε τον εσωτερικό κόσμο της ύλης, η φύση δεν μας δείχνει κάποια ξεχωριστά μικροσκοπικά ‘κομμάτια’ ύλης αλλά αντίθετα μας αποκαλύπτεται ως ένα περίπλοκο δίκτυο σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πτυχών μίας ενωμένης ολότητας... Η δομή της ύλης δεν είναι καθόλου μηχανιστική... Έχει αρχίσει να επικρατεί πλέον η άποψη ότι η επιστημονική γνώση κινείται προς την κατεύθυνση μίας μη-μηχανιστικής πραγματικότητας. Το σύμπαν αρχίζει να αναγνωρίζεται ως μία τεράστια σκέψη και όχι πλέον ως μία τεράστια μηχανή...  η ομοιότητα μεταξύ της δομής της ύλης και της δομής του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου, καθώς η ανθρώπινη συνειδητικότητα απ’ ότι φαίνεται διαδραματίζει έναν βασικό ρόλο στην διαδικασία της παρατήρησης» .

Η ύλη είναι πάντα ανήσυχη, ποτέ δεν βρίσκεται σε ‘ηρεμία’. Όταν βάλουμε στο μικροσκόπιο ένα ‘άψυχο’ κομμάτι απο πέτρα ή μέταλλο, βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα είναι γεμάτο δραστηριότητα... Όσο πιό βαθιά ερευνούμε την ύλη, τόσο πιό ζωντανή φανερώνεται. Όλα τα υλικά αντικείμενα που βλέπουμε γύρω μας αποτελούνται απο άτομα τα οποία είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με διαφορετικούς τρόπους ώστε να δημιουργούν μία τεράστια ποικιλία μοριακών κατασκευών οι οποίες δεν είναι κλειστές και ‘άψυχες’ αλλά πάλλονται ανάλογα με την θερμοκρασία τους και σε αρμονία με τους θερμικούς παλμούς του περιβάλλοντός τους... Η μοντέρνα φυσική επιστήμη περιγράφει λοιπόν την ύλη όχι ως ακίνητη και παθητική αλλά ως βρισκόμενη σε ένα συνεχόμενο χορό και σε μία παλλόμενη κίνηση της οποίας οι ρυθμικοί σχεδιασμοί προσδιορίζονται απο μοριακούς, ατομικούς και πυρηνικούς συνδυασμούς» .

Στο μακροσκοπικό επίπεδο επίπεδο που οι 5 αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, η περιγραφή της ύλης ως ‘στέρεη’ ή ως ‘χειροπιαστή’ είναι ίσως ένα χρήσιμο σχήμα λόγου αλλά στο μικροσκοπικό επίπεδο της πραγματικότητας οι παραδοσιακές περιγραφές της ύλης παύουν να έχουν το οποιοδήποτε νόημα. Τα άτομα της ύλης αποτελούνται απο σωματίδια τα οποία όμως δεν αποτελούνται απο κάποια υλική ουσία.

Όταν τα παρατηρούμε στο μικροσκόπιο ποτέ δεν βλέπουμε κάποια στέρεη ουσία. Αυτό που βλέπουμε είναι διάφοροι δυναμικοί συνδυασμοί ενέργειας που συνεχώς αλλάζουν, βλέπουμε έναν συνεχόμενο χορό ενέργειας... υπάρχει κίνηση αλλά δεν υπάρχουν κινούμενα αντικείμενα, υπάρχει δραστηριότητα αλλά όχι δράστες... δεν υπάρχουν χορευτές, υπάρχει μονάχα ο χορός».

Έτσι λοιπόν η νέα φυσική επιστήμη ανατρέπει τους ισχυρισμούς της υλιστικής κοσμοθεωρίας ότι δεν υπάρχει πνεύμα, παρα μονάχα ύλη ως υπέρτατη πραγματικότητα. Όπως αποδεικνύεται, αυτό που είναι νεφελώδες, σκιώδες και κατα βάθος ανύπαρκτο, είναι η ύλη! Τα πραγματικά φαντάσματα είναι όλα αυτά τα υλικά αντικείμενα που βλέπουμε γύρω μας. Η υπέρτατη πραγματικότητα βρίσκεται πέρα απο την ύλη. Η φύση δεν μπορεί πλέον να εξηγηθεί ως κάποια μηχανιστική κατασκευή απο μικροσκοπικά κομμάτια ύλης. Η νέα φυσική, όπως λέει ο Capra, «δεν αναγνωρίζει σήμερα καμία θεμελιώδη οντότητα, νόμους ή εξισώσεις. Το σύμπαν θεωρείται πλέον ως ένα δυναμικό δίκτυο αλληλοσυνδεόμενων γεγονότων και κανένα απο τα συστατικά οποιουδήποτε μέρους αυτού του δικτύου δεν είναι θεμελιώδες.

Στο πιό «ανεβασμένο» ίσως εδάφιο της Αγίας Γραφής ( βλέπε ΡΩΜ 11: 36 ) διαβάζουμε ότι τα πάντα προέρχονται απο τον Θεό, υπάρχουν μέσω του Θεού και τελικά επιστρέφουν στον Θεό «εξ αυτου και δι' αυτου και εις αυτον τα πάντα». Τα πανέμορφα αυτά λόγια τα έγραψε ο Απ. Παύλος σε

Οι βιολόγοι όμως τονίζουν ότι σε αντίθεση με τον Νόμο αυτό, «η βιόσφαιρα εξελίσσεται απο το χάος προς την τάξη και προς ολοένα αυξανόμενη περιπλοκότητα». Στην πραγματικότητα η κίνηση της βιόσφαιρας απο τη μία μεριά προς την οργάνωση και η ταυτόχρονη τάση όλων των συστημάτων ( συμπεριλαμβανομένης και της βιοσφαίρας ) προς διάλυση και αποσύνθεση δεν είναι αντιμαχόμενες πραγματικότητες του σύμπαντος αλλά συνεργαζόμενες καθώς προάγουν την περεταίρω εξέλιξη της ζωής.

Ο Griffiths επίσης εξηγεί ότι η εξέλιξη λειτουργεί με τέτοιον τρόπο που νέες μορφές και συστήματα έρχονται συνέχεια στην ύπαρξη περιέχοντας όμως μέσα τους το στοιχείο της αποσύνθεσης. Τα διάφορα συστήματα τείνουν να χάνουν την ενέργειά τους, να καταστρέφονται και να αναδημιουργούνται σε νέες μορφές. Έτσι επιτυγχάνεται η εξέλιξη «ως μία συνεχής δυσαρμονία που αποφέρει την οργάνωση νέων συστημάτων... Η μορφή και η ύλη, η τάξη και το χάος αλληλοεπιδρούν ασταμάτητα. Σε κάθε νέο στάδιο εξέλιξης ο οργανισμός γίνεται πιό περίπλοκος και η οργανωτική δομή ισχυρότερη».

Η εντροπία ( entropy ) λοιπόν πρέπει να θεωρηθεί ως μέρος της δημιουργικής και αυθόρμητης ελευθερίας της εξέλιξης, της ζωής και κάθε άλλου αναδυόμενου συστήματος. Επιτρέπει στην ζωή να συνεχίζει να είναι γεμάτη ποικιλία και να οργανώνεται σε ολοένα αυξανόμενη πολυπλοκότητα... Το τυχαίο λοιπόν δεν είναι εχθρός της τάξης. Χρειάζονται ίσως αναθεώρηση οι ιδέες μας σχετικά με την τάξη ως συστήματα και μορφές που έχουν κλειστό χαρακτήρα. Αυτές οι λανθασμένες ιδέες σχετικά με την τάξη ως κάποιον αδιάλλακτο και απαράλλακτο νόμο πηγάζουν απο την μηχανιστική κοσμοθεωρία που ανέπτυξε ιδιαίτερα ο Νεύτωνας ο οποίος φαντάστηκε ότι το σύμπαν ήταν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, ένακλειστό σύστημα κυβερνούμενο απο απόλυτους νόμους μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Γνωρίζουμε όμως σήμερα ότι η τάξη και η οργάνωση της ζωής και της εξέλιξης γενικότερα δεν ακολουθούν κλειστά προσχέδια. Το τυχαίο είναι βασικό στοιχείο της πραγματικής τάξης, επιτρέποντας της να είναι εξελισσόμενη, ελεύθερη, ανοικτή και πιό... ενδιαφέρουσα»

Ο Paul Davies συμφωνεί ότι το στοιχείου του απρόβλεπτου ( και του χάους ) είναι σημαντικότατο για την εξέλιξη ενός πραγματικά ελεύθερου σύμπαντος: «Ο Θεός όντως παίζει ζάρια με το σύμπαν. Ο στατιστικός χαρακτήρας πυρηνικών γεγονότων και η αστάθεια πολλών φυσικών συστημάτων, σιγουρεύει ότι το μέλλον παραμένει ανοικτό και απροσδιόριστο απο το παρόν. Αυτό ( το στοιχείο της κβαντικής αβεβαιότητας ) καθιστά δυνατή την ανάδυση νέων μορφών και συστημάτων, ώστε το σύμπαν να προικίζεται απο κάποια ελευθερία στο να καινοτομεί... Η εξέλιξη νέων μορφών και συστημάτων υπόκειται σε γενικές αρχές οργάνωσης οι οποίες καθοδηγούν και παροτρύνουν  αντί να επιβάλλουν, την ύλη και την ενέργεια στο να εξελίσσεται προς την κατεύθυνση προκαθορισμένων διαδρόμων της εξελικτικής διαδικασίας».

 Griffiths: «Συνέχεια τείνουμε να θεωρούμε τον πνευματικό κόσμο ως μη-αληθινό ή ως μία παραίσθηση καθώς νομίζουμε ότι ο πραγματικός κόσμος είναι αυτός που βλέπουμε γύρω μας, αλλά στην πραγματικότητα ο φυσικός κόσμος δεν είναι παρά η άκρη της πραγματικότητας. Είναι βέβαια αληθινή πραγματικότητα, αλλά είναι μία περιορισμένη πραγματικότητα. Ολόκληρος ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας, ολόκληρος ο κόσμος της επιστήμης, είτε τα άστρα του ουρανού και οι γαλαξίες είτε τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια δεν είναι παρά τα άκρα της πραγματικότητας... Πέρα απο αυτήν την ( ορατή ) πραγματικότητα υπάρχει η ακόμα πιό αληθινή πραγματικότητα, ο Θεός... Αυτός ο δήθεν σκιώδης κόσμος του πνεύματος είναι πολύ πιό αληθινός τόσο απο τον φυσικό όσο και απο τον ψυχολογικό κόσμο τους οποίους άλλωστε και περιέχει».

Η φυλακισμένη στον χωροχρόνο συνείδηση μας δεν μπορεί να διανοηθεί το είδος της πραγματικότητας που υπάρχει χωρίς τα περιοριστικά στοιχεία της Υλικής πραγματικότητας.

Άρθρο με τίτλο " Ο Θεός πέρα από τον Θεισμό", από ιστοσελίδα που δεν υφίσταται πια.

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος