Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Αναζητώντας τον Μέγα Αλέξανδρο...



Ο χαμένος τάφος του Μεγαλέξανδρου. Ανάμεσα σε υποθέσεις, μύθους και φανταστικές ιστορίες. Δεκάδες διαφορετικές θεωρίες, αντιφατικές πηγές από τα χρόνια της αρχαιότητας και αμέτρητα άρθρα ή βιβλία αναφέρονται στον τάφο του Μακεδόνα βασιλιά.

Το εύρημα, οπουδήποτε στον κόσμο, δημιουργεί την προσδοκία μήπως φέρει στο φως κάτι από τη ζωή ή τον θάνατο του μεγάλου στρατηλάτη. Όπως τώρα με τα σημαντικά μνημεία στην Αμφίπολη και την ελπίδα ότι θα προσθέσουν άγνωστες πτυχές της μακεδονικής Ιστορίας.
Στο πέρασμα του χρόνου εκατοντάδες ερευνητές και αρχαιολόγοι έκαναν ανασκαφές και ερεύνησαν για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου κυρίως στην πόλη που ο ίδιος ίδρυσε, την Αλεξάνδρεια.

Η αναζήτηση του σημείου όπου ετάφη ο Μακεδόνας βασιλιάς αποτέλεσε για πολλούς ανθρώπους έργο ζωής, ενώ με την πάροδο του χρόνου κατέστη ένας μύθος ανάλογος με τη... χαμένη Ατλαντίδα ή την Κιβωτό του Νώε.
Μια αναζήτηση άλλοτε σε πολλά διαφορετικά σημεία της Αλεξάνδρειας, στη Μέμφιδα, στην έρημο της Αιγύπτου, τη Συρία, τη γη της Μακεδονίας.

Πού είχε τοποθετηθεί η σορός του; Ήταν σε αλαβάστρινη, γυάλινη ή χρυσή σαρκοφάγο; Μήπως αργότερα βρέθηκε κάτω από ισλαμικά τζαμιά ή χριστιανικές εκκλησίες; Για αυτό έγραφαν αρχαίοι συγγραφείς, διάσημοι περιηγητές, ταξιδιώτες του Μεσαίωνα. Πανίσχυροι αυτοκράτορες και κατακτητές ήθελαν να «προσεγγίσουν» τον Μ. Αλέξανδρο και να πάρουν κάτι από την αίγλη του. Την ίδια φιλοδοξία είχαν οι Γάλλοι του Βοναπάρτη, αλλά και οι Άγγλοι που τους διαδέχθηκαν στην Αίγυπτο στα τέλη του 18ου αιώνα. 
Ενδεικτικό είναι ότι μόνο στην αρχαιολογική υπηρεσία της Αλεξάνδρειας από το 1956 μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί 322 έγγραφα και αιτήσεις για ανασκαφές από άτομα τα οποία υποστήριζαν ότι γνωρίζουν τη θέση του τάφου. 





Υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές αρχαίων συγγραφέων, πραγματικά ρεπορτάζ της εποχής, που μιλούν για την επιβλητική πομπή που μετέφερε το 321 π.Χ. την ταριχευμένη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη Βαβυλώνα, όπου πέθανε (323 π.Χ.). Φαίνεται πως κράτησε σχεδόν δύο χρόνια η προετοιμασία της ταφής, δηλαδή η ταρίχευση του σώματος και η κατασκευή του μαυσωλείου στο οποίο τελικά ετάφη.

Σύμφωνα με τις περιγραφές, ο νεκρός Αλέξανδρος ήταν τοποθετημένος μέσα σε καταστόλιστη χρυσή λάρνακα την οποία μετέφερε χρυσή άμαξα που έσερναν 100 άλογα. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε ζητήσει να ταφεί στο ναό του Αμμωνος Διός στην όαση της Σίβα (Quintus Curtius Rufus, Ιστορία Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η μεταφορά της σορού ανατέθηκε από τη συνέλευση των εταίρων και σωματοφυλάκων του Αλεξάνδρου (Περδίκκας, Λεοννάτος, Πτολεμαίος, Πείθων, Αριστόνους και Αριδαίος) στον Αριδαίο.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (80 π.Χ.-20 π.Χ.), που έζησε πιο κοντά στα γεγονότα, αναφέρει σχετικά: «Επί δε την κατακομιδήν του σώματος και την κατασκευήν της αρμαμάξης της μελλούσης κομίζειν το σώμα του τετελευτηκότος βασιλέως εις Αμμωνα έταξαν Αριδαίον». Δηλαδή, η πομπή ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα για την Αίγυπτο με επικεφαλής τον Αριδαίο και με τη χρυσοποίκιλτη «αρμάμαξα» την οποία ακολουθούσαν ολόκληρη στρατιά και πλήθος κόσμου (Διόδωρος, ΙΗ, 26).
Στα σύνορα της Αιγύπτου με τη Συρία ο Πτολεμαίος του Λάγου, συμπολεμιστής του Αλεξάνδρου, αποφάσισε να αλλάξει δρόμο η πομπή και να μην ταφεί ο μέγας στρατηλάτης στο ναό του Αμμωνα, αλλά σε ένα πολυτελές μαυσωλείο στο κέντρο της Αλεξάνδρειας: «Εκρινε (ο Πτολεμαίος) γαρ επί του παρόντος εις μεν Αμμωνα μη παρακομίζειν, κατά δε την εκτισμένην υπ' αυτού πόλιν (Αλεξάνδρεια) επιφανεστάτην ούσαν, σχεδόν τι των κατά την οικουμένην, αποθέσθαι. Κατεσκεύασεν ουν τέμενος κατά το μέγεθος και κατά την κατασκευήν της Αλεξάνδρου δόξης άξιον, εν ω κηδεύσας αυτόν...» (Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΗ', 28, 3-5).


Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν το ίδιο ακριβώς, ότι ετάφη σε μαυσωλείο στη θέση «Σώμα» ή «Σήμα», όπου βρίσκονταν και οι βασιλικοί τάφοι. «Μέρος δε και των βασιλείων εστί και το καλούμενον Σώμα... εν ω αι των βασιλέων ταφαί και η Αλεξάνδρου» σημειώνει ο Στράβωνας (Γεωγραφικά, XVII, C, 794, 1, 8). Συμφωνούν με τη θέση ο Αρριανός («Μετά Αλέξανδρον» Jacoby, F. Gr. Η., 156, αποσπ. 9, 25) και ο Δίων ο Κάσσιος (Ρωμ. Ιστ. 51, 15-16).




Ήταν μια αριστοκρατική συνοικία, την οποία πολλοί προσπαθούν να εντοπίσουν στη συμβολή της Οδού του Σώματος και της Κανωπικής Οδού, στη σημερινή πυκνοδομημένη Αιγυπτιακή μεγαλούπολη, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.
Κάποιοι θεωρούν πως βρίσκεται στο λεγόμενο Υψωμα των Σωμάτων (Κομ-ελ-Δεμάς), στη θέση που βρίσκεται το μουσουλμανικό τέμενος Nabi Daniel, όπου θρυλείται ότι βρίσκεται η σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο πρώην γεν. διευθυντής Αρχαιοτήτων Γιάννης Τζεδάκις, ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας που πήγε το 1995 τη Σίβα όταν η αρχαιολόγος Λ. Σουβαλτζή υποστήριζε ότι βρήκε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πιστεύει πως θα έπρεπε να διερευνηθεί το τέμενος καθώς είναι γνωστό πως όταν μπήκαν οι μουσουλμάνοι στην Αλεξάνδρεια έκτισαν το μεγάλο αυτό τζαμί.

Με δεδομένο ότι ο Αλέξανδρος ανήκει στους προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι, δεν αποκλείει να έχει κτιστεί το τέμενος πάνω στον τάφο του. Τον εκπλήσσει μάλιστα η άρνηση της Γενικής Γραμματείας Αρχαιοτήτων Αιγύπτου στο πρόσφατο αίτημα ξένων επιστημόνων να ελέγξουν το δάπεδο του τζαμιού με ηλεκτρονικά μέσα προκειμένου να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα.
Και συμπληρώνει ο κ. Τζεδάκις, δίνοντας και μία άλλη διάσταση στο όλο θέμα: «Πρέπει να υπάρχουν αραβικά κείμενα της εποχής εκείνης που να δίνουν πληροφορίες για τον τάφο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι προσβάσιμες σε μας».

Ο περιηγητής Παυσανίας το 2ο αιώνα μ.Χ. στα Αττικά του (6, 3) εμπλέκει κάπως την υπόθεση, γιατί αναφέρει πως η πρώτη ταφή του Αλεξάνδρου έγινε από τον Πτολεμαίο Α' στη Μέμφιδα και ακολούθησε μεταφορά του από τον Πτολεμαίο Β' (γιο του πρώτου) στην Αλεξάνδρεια. Τα περί Μέμφιδος αναγράφονται και στο Πάριον Χρονικόν «Αλέξανδρος εις Μέμφιν ετέθη» (IG, ΧΙΙ, 5, 1, στ.112/Jacoby, FGrH, 239, απόσπ. Β, 11).

Ευρύτατες αναφορές έχουμε και για τις επισκέψεις των επωνύμων στο μνήμα του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια. Ο Δίων ο Κάσσιος αναφέρει στη «Ρωμαϊκή Ιστορία» του ότι τον τάφο του επισκέφθηκαν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Σεπτίμιος Σεβήρος και ο Καρακάλλας. Σημειώνει, μάλιστα, ότι όταν ο Ιούλιος Καίσαρ μπήκε μέσα στο μαυσωλείο, έμεινε για ώρα σιωπηλός, όρθιος, κοιτάζοντας τον άριστα διατηρημένο νεκρό. Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη, που όταν άγγιξε το πρόσωπο του Αλεξάνδρου, έσπασε ένα κομμάτι της μύτης του νεκρού! (Δίων Κάσσιος, 51, 16).





Ο Καίσαρ Αύγουστος πήγε κι αυτός και προσκύνησε τον τάφο μετά τη νίκη του στο Ακτιο το 31 π.Χ. κατατροπώνοντας τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα. Πήγε για να προσφέρει στον επιφανή νεκρό ένα στεφάνι κι όταν οι οδηγοί του τον κάλεσαν να επισκεφθεί και τους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας, ο Αύγουστος τους απάντησε: «Ηρθα να δω έναν βασιλιά, και όχι νεκρούς!». 

Οι αιώνες περνούσαν αλλά η φήμη του Αλέξανδρου παρέμενε ζωντανή. Ο Ισκαντέρ, όπως τον αποκαλούσαν, είχε μετατραπεί σε θρύλο ενώ από αιώνες λατρευόταν σαν μεγάλος προφήτης. Ο περιηγητής Μαασούντι το 944 γράφει για ένα παρεκκλήσι όπου εικάζεται ότι ήταν ο τάφος του Ισκαντέρ και εκεί ο κόσμος προσευχόταν. Ανάλογη ιστορία αφηγείται ο Λέων ο Αφρικανός 500 χρόνια αργότερα. Αλλοι αναφέρουν ένα κτίσμα κοντά στο τζαμί Ατταρίν ή την παλαιά εκκλησία του Αγ. Αθανασίου. Η βασιλική νεκρόπολη και το Σώμα δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί και τα ίχνη χάθηκαν στο βάθος του χρόνου.

Οι περισσότεροι αρχαιολόγοι που ανέσκαψαν έως το 1960, πίστευαν ότι το Σώμα βρισκόταν κοντά στο τζαμί Νάμπι Ντανιέλ. Ο Ερρίκος Σλήμαν που ανακάλυψε την Τροία και τις Μυκήνες είχε ζητήσει το 1887 άδεια την οποία όμως δεν έλαβε.
Στον Αλέξανδρο αποδίδονται όμως και άσχετοι σαρκοφάγοι. Μία βρέθηκε το 1882 στη Σιδώνα, από Τούρκο αρχαιολόγο και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όμως αργότερα αποδείχθηκε ότι ανήκε σε ελληνιστή βασιλιά της Συρίας.
«Μια άλλη σαρκοφάγος που βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια επέτρεψε την εικασία ότι εκεί είχε τοποθετηθεί ο μεγάλος κατακτητής. Αυτό πίστευαν οι επιστήμονες του Βοναπάρτη και οι Αγγλοι. Αργότερα όταν έγινε αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών αποδείχθηκε ότι ήταν του φαραώ Νεκτανεμπώ Β. Ομως δεν αποκλείεται να την είχαν τοποθετήσει οι Πτολεμαίοι μέσα στη βασιλική νεκρόπολη, σαν κενοτάφιο, για να δείξουν στους γηγενείς ότι ο Αλέξανδρος καταγόταν από τον φαραώ. Αλλες θεωρίες υποστήριζαν ότι ο τελευταίος φαραώ ήταν ο πατέρας του Μ. Αλέξανδρου. Αλλωστε οι φαραώ, όπως ο Μακεδόνας βασιλιάς, διεκδικούσαν θεϊκή προέλευση. Οταν επισκέφθηκε το μαντείο της Σίβα οι ιερείς του είχαν πει ότι ήταν γιος του Αμμωνα» λέει ο κ Τζάλας.

Οι μύθοι μεταφέρθηκαν επί αιώνες και οι επόμενοι μελετητές βασίστηκαν σε στοιχεία παλαιότερων. Σε όλα τα βιβλία αναφέρεται η φανταστική ιστορία του Αμβρόσιου Σκυλίτζη στα μέσα του 19ου αιώνα. Ηταν δραγουμάνος του Ρώσου προξένου στην Αλεξάνδρεια και υποτίθεται ότι ξεναγούσε επισκέπτες στην κρύπτη του Νάμπι Ντανιέλ. Εκεί είδε μουμιοποιημένο το σώμα σε γυάλινη σαρκοφάγο. Ελέχθη ότι έκανε γραπτή αναφορά στο Πατριαρχείο, η οποία όμως δεν βρέθηκε ποτέ. Από στόμα σε στόμα η ιστορία διαδόθηκε, όμως όταν αργότερα ζητήθηκε άδεια έρευνας στην κρύπτη, ο σεΐχης δεν το επέτρεψε και ένας υπόγειος διάδρομος είχε σφραγιστεί.

Σύνθεση  από άρθρα των Χ. ΤΖΑΛΑa &  ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ (ethnos.gr & enet.gr, αντίστοιχα)


Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Οι Σφίγγες στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία (αποσυμβολισμός)


Κόρη τῆς Ἔχιδνας καὶ τοῦ Τυφῶνος καὶ προϊὸν αἰμομιξίας, ἡ Σφίγξ ἀποτελεῖ τὸ τερατῶδες πρότυπο τῶν ἀδυναμιῶν καὶ τῶν ὑπερβολῶν τοῦ ἑαυτοῦ μας. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σύνθετα σύμβολα τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας, καθὼς παρουσιάζει τέσσερις μορφές:

α) Κεφαλὴ παρθένου (δηλ. νεαροῦ κοριτσιοῦ)
β) Στῆθος καὶ φτερὰ πτηνοῦ
γ) Σῶμα λέοντος
δ) Οὐρὰ ὄφεως

Ὁ ἀριθμὸς 4 εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν τεσσάρων στοιχείων ποὺ συγκροτοῦν τὸν ὁρατὸ κόσμο, μόνο ποὺ στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγός βρίσκονται σὲ πλήρη ἀστάθεια.

α) Κεφαλὴ παρθένου-στοιχεῖο ὕδατος

Ἡ ὀμορφιὰ τῆς κεφαλῆς εἶναι ἐπικίνδυνη καὶ ἀναξιόπιστη, διότι ἐξαπατᾶ ἐκείνον ποὺ βλέπει τὴν Σφίγγα καὶ τὸν ἐμποδίζει νὰ δεῖ τὴν δολιότητα καὶ τὴν διαστροφὴ ποὺ κρύβει τὸ ὑπόλοιπο σῶμα της. Ἡ κεφαλὴ τῆς Σφιγγὸς συνδυάζεται μὲ τὸ στοιχεῖο τοῦ ὕδατος, διότι ἡ ὀμορφιά της διεγείρει συναισθήματα, ποὺ παρασύρουν τὴν ψυχὴ σὲ λανθασμένες ἐκτιμήσεις. Ἄλλωστε καὶ τὸ νερὸ ἔχει αὐτὴν τὴν ἰδιότητα νὰ δημιουργεῖ λανθασμένες ἐκτιμήσεις γιὰ τὰ ἀντικείμενα ποὺ βρίσκονται ἐντός του, καθὼς παραμορφώνει τὸ μέγεθός τους καὶ τὴ μορφή τους.
Συνεπῶς, κεφαλὴ παρθένου καὶ ὕδωρ συμβολίζουν τὴν ἐξαπάτηση, καθὼς καὶ τὴν εὔκολη διολίσθηση σὲ προσδοκίες καὶ φαντασιώσεις χωρὶς ἀντίκρισμα.


β) Στῆθος καὶ φτερὰ πτηνοῦ-στοιχεῖο ἀέρος

Τὸ στῆθος τῆς Σφιγγὸς εἶναι συνήθως στῆθος πτηνοῦ καὶ ὄχι γυναίκας. Εἶναι καλυμμένο μὲ φτερὰ καὶ μοιάζει προτεταμένο καὶ ντυμένο θυμίζοντας γυναικεῖο στῆθος καὶ διεγείροντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν φαντασία μὲ τὴν προοπτικὴ μιᾶς ἡδονικῆς ἀπόλαυσης. Ἡ προσμονὴ τῆς ἀπόλαυσης παραμένει στὴν ψυχὴ ὡς ἀνεκπλήρωτος πόθος, γεμίζοντάς την μὲ ἄγχος γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἑνὸς ἀνέφικτου πράγματος. 

Τὰ φτερὰ ὠθοῦν αὐτὴν τὴν φαντασίωση σὲ πιθανές, ἀληθοφανεῖς καὶ μὴ πραγματικὲς «πτήσεις». Τὰ φτερὰ λόγῳ τοῦ μικροῦ τους μεγέθους δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὴν Σφίγγα νὰ πετάξει. Συμβολίζουν ὄχι τὴν ἰκανότητα γιὰ ἀνάταση, ἀλλὰ ἁπλῶς τὴν ἀνεκπλήρωτη ἐπιθυμία, καθὼς καὶ τὰ δεσμὰ τῶν φαντασιώσεων (κυρίως τοῦ γενετήσιου ἐνστίκτου).

Τὸ προτεταμένο στῆθος τῆς Σφιγγός συμβολίζει τὴν λαγνεία, ἡ ὁποία παρασύρει τὸν θνητὸ ἄνθρωπο σὲ φανταστικὲς ἐρωτικὲς περιπτύξεις ποὺ δὲν πρόκειται νὰ πραγματοποιηθοῦν. Τὰ φτερὰ δηλώνουν ἐπίσης τὴν ταχύτητα τῶν λογισμῶν, παρόμοια μὲ τὴν ταχύτητα τῆς πνοῆ τοῦ ἀέρος. Οἱ σκέψεις εἶναι ἀόρατες καὶ ἄρρητες, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἀήρ. Τὸ μικρὸ μέγεθος τῶν φτερῶν, λοιπόν, συμβολίζει τοὺς ἀσήμαντους καὶ φθοροποιοὺς λογισμοὺς ποὺ γεννᾶ ἡ Σφίγξ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κρατοῦν τὸν ἄνθρωπο καθηλωμένο στὰ φθαρτὰ, γήινα καὶ ἀσήμαντα πράγματα. 


γ) Σῶμα λέοντος-στοιχεῖο γῆς

Τὸ σῶμα λέοντος συμβολίζει τὴν ἀνεξέλεγκτη βασιλικὴ ἰσχύν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν καταδυνάστευση τῶν ἄλλων ὄντων ποὺ τυχαίνει νὰ βρίσκονται στὸ περιβάλλον του. Κανονικὰ ὁ λέων ἀντιστοιχεῖ στὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός, καθὼς ἡ βασιλικὴ ἐξουσία ἔχει τὴν ἔδρα της στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Λέοντος ποὺ θεωρεῖται πύρινο ζώδιο. Ὅμως ἡ Σφίγξ ἔχει μόνο τὸ σῶμα τοῦ λέοντος καὶ ὄχι τὴν κεφαλὴ καὶ τὸ στῆθος του, στὸ ὁποῖο κανονικὰ ἑδράζεται τὸ πῦρ. Συνεπῶς τὸ σῶμα τοῦ λέοντος ἀπὸ μόνο τους δὲν μπορεῖ νὰ φέρει τὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός, ἀλλὰ τὸ στοιχεῖο τῆς γῆς, καθὼς τὰ τέσσερα πόδια του στηρίζονται σὲ θέση ἰσχύος πάνω στὸ ἔδαφος. Σῶμα λέοντος καὶ στοιχεῖο γῆς δηλώνουν ἀπὸ κοινοῦ τὴν δυνατὴ ἐπιθυμία γιὰ ἐπικράτηση ἔναντι τῶν ἄλλων, τὴν δίψα γιὰ ἐξουσία καὶ τὴν καταδυνάστευση τῶν προσώπων τοῦ περιβάλλοντος. 


δ) Οὐρὰ ὄφεως-στοιχεῖο πυρός

Ἡ οὐρὰ τὴς Σφιγγς καταλήγει σὲ κεφάλι ὄφεως. Ὁ ὄφις συμβολίζει τὴν δύναμη τῶν ἐλεγχόμενων λογισμὼν, ὅμως στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγός, ἐπειδὴ βρίκεται στὴν οὐρά της, συμβολίζει τὴν δόλια σκέψη ποὺ ὑπολογίζει τὰ πάντα μὲ βάση τὸ προσωπικό της συμφέρον, καὶ μάλιστα εἰς βάρος τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐπίσης ἐνῶ τὸ σύμβολο τοῦ ὄφεως ἀντιστοιχεῖ κανονικὰ στὸ στοιχεῖο τῆς γῆς, στὴν περίπτωση τῆς Σφιγγὸς ἀντιστοιχεῖ στὸ στοιχεῖο τοῦ πυρός. Ἡ Σφίγξ κατευθύνεται ἀπὸ τὸν ἀρρωστημένο λογισμὸ τοῦ ὄφεως ποὺ βρίκεται στὴν οὐρά της καὶ ὄχι στὴν κεφαλή της.

Συνολικά, τὸ σύμβολο τῆς Σφιγγός δηλώνει ὅλα ὅσα εἶναι καταστρεπτικὰ γιὰ τον βίο τοῦ ἀνθρώπου:

α) ἐξαπάτηση (κεφαλὴ παρθένου)
β) ἀνεκπλήρωτες προσδοκίες (στῆθος προτεταμένο, συνήθως πτηνοῦ)
γ) μικρότητα (φτερὰ πτηνοῦ)
δ) δολιότητα (οὐρὰ ὄφεως)


Πηγή: Ἀλτάνη, Ἑλληνικὸς Διαλογισμός, τόμ. 1, σ. 96-107.




Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στην συνειδητότητα




''Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στην συνειδητότητα στην οποία η σκέψη και η επίγνωση χωρίζουν. Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι ένα συμβάν αλλά μια διαδικασία την οποία υφίστανται. Ακόμα κι εκείνα τα σπάνια όντα που βιώνουν μια απότομη, θεαματική και φαινομενικά μη αντιστρέψιμη αφύπνιση και πάλι θα περάσουν μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία η νέα κατάσταση της συνειδητότητας ρέει σταδιακά μέσα σε ό,τι κάνουν και το μεταμορφώνει κι έτσι ενσωματώνεται στην ζωή τους.

Αντί να χάνεσαι μέσα στη σκέψη σου, όταν είσαι αφυπνισμένος αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως την επίγνωση πίσω του. Η σκέψη  παύει τότε να είναι μια ιδιοτελής αυτόνομη δραστηριότητα που σου κάνει κατοχή και διαφεντεύει την ζωή σου. Η επίγνωση παίρνει την θέση της σκέψης. Αντί να έχει τα ινία της ζωής σου, η σκέψη γίνεται ο υπηρέτης της επίγνωσης. Η επίγνωση είναι συνειδητή σύνδεση με την συμπαντική νοημοσύνη. Μια άλλη λέξη γι' αυτήν είναι Παρουσία: συνειδητότητα χωρίς σκέψη.

Το ξεκίνημα της διαδικασίας της αφύπνισης είναι μία πράξη της θείας χάριτος. Δεν μπορείς να την κάνεις να συμβεί ούτε μπορείς να προετοιμαστείς γι' αυτήν ή να συγκεντρώσεις 'πόντους' προς την απόκτησή της. Δεν υπάρχει κάποια νοικοκυρεμένη αλληλουχία λογικών βημάτων που οδηγούν προς αυτήν, αν και ο νους θα λάτρευε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να γίνεις πρώτα αντάξιός της. 




Μπορεί να έρθει στον αμαρτωλό πριν έρθει στον άγιο, αλλά όχι απαραίτητα. Γι' αυτό ο Χριστός τη συνέδεε με όλων των ειδών τους ανθρώπους, κι όχι μόνο με τους αξιοσέβαστους. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση. Ό,τι κάνεις θα  είναι το Εγώ που προσπαθεί να προσθέσει αφύπνιση ή φώτιση στο εαυτό του, ως το πιο πολύτιμο απόκτημά του, και να κάνει έτσι τον εαυτό του πιο σημαντικό και πιο μεγάλο. Αντί για αφύπνιση προσθέτεις την έννοια της αφύπνισης στο νου σου ή τη νοητική εικόνα του πώς είναι ένα φωτισμένο άτομο, κι έπειτα προσπαθείς να φανείς αντάξιος αυτής της εικόνας. Το να φαίνεσαι αντάξιος μιας εικόνας που έχεις για τον εαυτό σου ή που έχουν οι άλλοι για σένα είναι μη αυθεντική ζωή- άλλος ένας ασυνείδητος ρόλος που παίζει το Εγώ.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ επίγνωσης και σκέψης; Επίγνωση είναι ο χώρος στον οποίο υπάρχουν οι σκέψεις όταν αυτός ο χώρος έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.
 


Από τη στιγμή που θα ρίξεις μια φευγαλέα ματιά στην επίγνωση ή Παρουσία, την γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν είναι πια απλώς μια έννοια στο νου σου. Μπορείς τότε να επιλέξεις συνειδητά να είσαι παρών αντί να ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις. Μπορείς να προσκαλέσεις την Παρουσία στην ζωή σου, δηλαδή να κάνεις χώρο. Μαζί με τη θεία χάρη της αφύπνισης έρχεται η ευθύνη. Μπορείς είτε να προσπαθήσεις να συνεχίσεις σαν να μη συνέβη τίποτα είτε να δεις τη σημασία της και να αναγνωρίσεις την ανάδυση της επίγνωσης ως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Το άνοιγμά σου στην αναδυόμενη συνειδητότητα και το να φέρεις το φως της σ' αυτό τον κόσμο γίνεται τότε ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλλε ''Η Νέα Γη''

Ο Έκχαρτ Τόλε γεννήθηκε στη Γερμανία, όπου πέρασε τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έγινε ερευνητής και επόπτης του πανεπιστημίου Κέμπριτζ. Στα είκοσι εννιά του, μια βαθιά πνευματική μεταμόρφωση διέλυσε σχεδόν την παλιά του ταυτότητα και άλλαξε ριζικά την πορεία της ζωής του. Τα επόμενα χρόνια τα αφιέρωσε για να κατανοήσει, να αφομοιώσει και να βαθύνει αυτή τη μεταμόρφωση που σημάδεψε το ξεκίνημα ενός εσωτερικού ταξιδιού γεμάτου συγκινήσεις.

 Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος


Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Οι δυσκολίες της ζωής και ο κόκκος του καφέ



 

Μια νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πως να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει.

Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της, την πήγε  στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Σε λίγο το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε μία λέξη.
Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας.

Έβγαλε τα καρότα έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπωλ.

Έβγαλε τα αυγά έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπωλ.

Μετά, έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλυτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της, την ρώτησε:

«Πες μου τι βλέπεις»

«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη της.
 


Η μητέρα της, την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα.
Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.

Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πιεί μια γουλιά από τον καφέ. Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του.

Μετά η κόρη ρώτησε : «τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»

Η μητέρα της, της εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα, είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.

Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό.

Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο.

Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει  το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.


Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

«Ποιά από αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.

«Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πως ανταποκρίνεσαι; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;»

Σκέψου το λίγο : τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα;
Μήπως έχεις «υγρό» πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μια οικονομική δυσκολία ή μια  άλλη δοκιμασία σκλήρυνες  ;

Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ;

Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό,  δηλαδή τις ίδιες συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του.


Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πως αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα από όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν’ αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου.

Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν.
Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε.!

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Οι Γρύπες στην Μυθολογία




Ο γρύπας έχει σώμα λιονταριού, το κεφάλι και τα φτερά αετού, η πλάτη του είναι καλυμένη με φτερά και πολλές φορές τον συναντάμε να απεικονίζεται με ουρά φιδιού. Γεννά αυγά από αχάτη και βρίσκει το χρυσάφι που κρύβουν τα βουνά και φτιάχνει τη φωλιά μου με αυτό. Ο μύθος αφηγείται ότι οι αετοφωλιές του ήταν πειρασμός για τους χρυσοθήρες – κυνηγούς και έτσι αναγκάστηκαν να έχουν φύλακες γύρω από τις φωλιές. Ο γρύπας έχει κι ένα ιδιαίτερα μαγικό ένστικτο να γνωρίζει πού κρύβονται θησαυροί και αυτοδιορίζονταν φύλακες των θησαυρών αυτών.



Η καταγωγή του ανάγεται στην Μεσοποταμία. Έχουν βρεθεί απεικονίσεις του σε Βαβυλωνιακά, Ασσυριακά και περσικά γλυπτά και τοιχογραφίες. Μύθοι που χάνονται στο 3.000 π.Χ και προγενέστερα ορίζουν ότι ο γρύπας ήταν ο σύντροφος των φαραώ της Αιγύπτου και αργότερα έγιναν μυστικοί φύλακες στη Μινωική Κρήτη. 




Η Ινδία διεκδικεί το δικαίωμα της γηγενούς καταγωγής του γρύπα, οι Ινδοί έφτιαχναν, πάντα σύμφωνα με το μύθο, κούπες από τα νύχια του καθώς αυτά ήταν τεράστια.(ένα λικεράκι σερβιρισμένο σε νύχι γρύπα ήταν πολύ in στην Ινδία) Απέδιδαν στα νύχια του γρύπα μαγικές ιδιότητες όπως το ότι μπορούσε κανείς να πιει άφοβα από μια κούπα φτιαγμένη από νύχια γρύπα γιατί αυτό το υλικό εντόπισε μέσα στα υγρά παντός είδους αν ήταν αναμεμειγμένο κάποιο δηλητήριο.



Στην αρχαία ελληνική μυθολογία οι γρύπες ήταν γείτονες με τους Υπερβόρειους και ανήκαν στο Δία. Έβγαζαν χρυσάφι από το ποτάμι Αριμασπία, στη Σκυθία. Έχει γραφτεί από τον Πομπόνιο Μέλα ότι κάποια περιοχή της Σκυθία ήταν εντελώς ακατοίκητη γιατί εκεί υπήρχε πολύ χρυσάφι το οποίο λάτρευαν τα αιμοσταγή τέρατα (γρύπες) και γι αυτό και φυλούσαν τόσο καλά το χρυσάφι τους και όποιος τολμούσε να προσεγγίσει τον τόπο έβρισκε μόνο το θάνατο. Αργότερα, οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν το θέμα «Γρύπας» για διακοσμητικούς λόγους.



 Στα χριστιανικά χρόνια η εικόνα του γρύπα δεν εξαφανίστηκε. Αντίθετα χρησιμοποιήθηκε πρώτα για να απεικονίζεται ο διάβολος και κάθε τι σατανικό και έπειτα χρησιμοποιήθηκε και για την απεικόνιση του Χριστού υποδηλώνοντας έτσι τη δυαδική του υπόσταση (ουράνια και γήινη) επειδή και  ο γρύπας έχει δυαδική υπόσταση (κυρίαρχος και του αέρα και της γης) και ήταν αριστοκρατικός και μεγαλειώδης. Ο αετός μέσα στο γρύπα αντιπροσώπευε την θεική υπόσταση του Χριστού και το λιοντάρι τη γήινη.



Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε και στο Μεσαίωνα και όταν οι γρύπες απεικονίζονταν με ουρά φιδιού τότε αντιπροσώπευαν το σατανά. Συχνά τους χρησιμοποιούσαν στα μεσαιωνικά κτίρια σαν Gargoyles - φύλακες (κάτι σαν τις δικές μας ακροκέραμους… ).



Ακόμα και στη ζωή του Μέγα Αλέξανδρου είναι αναμεμειγμένοι οι γρύπες μέσα στη χριστιανική όμως παράδοση. Σύμφωνα με το μύθο, ο Αλέξανδρος, αιχμαλώτισε ένα ζευγάρι γρύπες και αφού τα άφησε πεινασμένα για τρεις μέρες τα έδεσε στο θρόνο του και τα πείραζε με κομμάτια κρέατος περασμένα πάνω σε λόγχες που τις κουνούσαν πέρα – δώθε πάνω από τα κεφάλια του ζευγαριού. Τότε οι γρύπες πέταξαν στα ουράνια παρασύροντας μαζί τους και το θρόνο με τον Αλέξανδρο πάνω. 



Και ο Αλέξανδρος θα είχε ρίξει κλέψει μια κλεφτή ματιά στο Θεό αν ένας άγγελος δεν τον σταματούσε. Ο άγγελος τον ρώτησε γιατί ήθελε να δει και να κατανοήσει τον ουράνιο κόσμο αφού δεν γνώριζε ούτε είχε κατανοήσει πλήρως τον επίγειο κόσμο. Μετανοιωμένος για τη θρασύτητα του, ο Αλέξανδρος ξαναγύρισε στη γη. Απεικόνιση αυτού του «επεισοδίου» υπάρχει σε καθεδρικούς ναούς της Ιταλίας και της Γαλλίας του 12ου αιώνα. 


Η ικανότητα της πτήσης του γρύπα τον έκανε έμβλημα της ποίησης και της πνευματικής έμπνευσης. Τον συναντάμε επίσης στα οικόσημα των ευγενών.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Σαμανισμός, "οι Τέσσερις Άνεμοι"




Ο ψυχολόγος Alberto Villoldo, ταξίδεψε στο Περού για να κάνει έρευνες σχετικά με το τροπικό φυτό Ayahuasca που οι Ινδιάνοι αποκαλούν “Κλήμα του Θανάτου”. Το συγκεκριμένο αναρριχητικό φυτό χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους εκεί Σαμάνους για να τους οδηγήσει “σε μέρη δύναμης και αρχέγονης γνώσης”.

Σε μία ανάλογη με εκείνη του Κάρλος Καστανέντα μαθήτευση δίπλα σ’ έναν ινδιάνο Σαμάνο που ονομαζόταν Δον Χικαράμ, ο Α. Villoldo μυήθηκε στη Σαμανική κοσμοθέαση. Αποτέλεσμά της το βιβλίο του “The Four Wilds” («Οι Τέσσερις Άνεμοι») που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Harper & Row. Οι προσωπικές παρατηρήσεις του Villoldo που δημοσιεύουμε στο παρόν τεύχος, θα βοηθήσουν τον αναγνώστη σε πλησιέστερη προσέγγιση εκείνου του συγκλονιστικού κόσμου, που κρύβει πίσω της η πανάρχαια παράδοση των Σαμάνων, την οποία οι ευρωπαίοι εθνολόγοι και ιεραπόστολοι εξέλαβαν λαθεμένα σαν… «Ινδιάνικη Θρησκεία»

Αν ρίξουμε μία ματιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια μεγάλα εξελικτικά άλματα θα δούμε πως όλοι τους ήταν καιροί που την απειλούσαν με πιθανό αφανισμό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καμμία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο μπροστά στην άμεση απειλή αφανισμού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό της και σε μία τέτοια απειλή βρισκόμαστε ξανά μπροστά σήμερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόμαστε να επανανακαλύψουμε τα ξεχασμένα νευραλγικά μας κλειδιά για να πραγματοποιήσουμε το απαραίτητο “πέρασμά” μας προς τον χωροχρόνο που μας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν μας προικισμένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέμε «μάγοι της φυλής») και οι οραματιστές.

Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε μέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κομπιούτερ που ακόμα και σήμερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την μεγάλη μάζα τμημάτων του μυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τους προφήτες, τους οραματιστές, τις επιστημονικές διάνοιες και τους μεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασμένο ένα τέτοιο κομμάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου.

Κάποιες μάλιστα ζορισμένες από τους καίριους χρόνους που διανύουμε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο μέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δημιουργώντας ψυχοσωματικές αρρώστιες κι ανωμαλίες. 


Ωστόσο την ίδια στιγμή άσχετα από τις δικές μας ικανότητες να τις κατανοήσουμε, μας προσφέρουνε δυνάμεις αυτο-θεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών μας “πεπρωμένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όμως μας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση μέσα από τα media και μέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαμανισμός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισμού όλων εκείνων των -φανερών και κρυμμένων- νοητικών μας δυνατοτήτων.

Ο Σαμανισμός πρώτα και κύρια προσφέρει μία πολύ διαφορετική μυθολογία σχετικά με την προέλευσή μας καθεαυτή. Πιο βασική του επέμβαση στην “δυτική” μας μυθολογία και κοσμοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού μύθου που μας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική μυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η μοναδική μυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωμα επιστροφής τους μόνο μέσα από μετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα.

 Η Οικολογία που εμείς την ανακαλύψαμε μόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από μόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαμάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις. Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις με ομορφιά” επάνω στη Γη.

Η γνωριμία μου με τους περουβιανούς Σαμάνους με πέρασε από μία μυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαμανισμό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραμα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει μία άμεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόμου να μεταβάλει την μοίρα του.

Ο Σαμανισμός δεν είναι θρησκεία. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε με!” Ο Σαμανισμός απαιτεί από τον καθένα μας, να περπατήσει μοναχός του, στο δικό του μονοπάτι και τα βήματά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συμπάθεια για τους άλλους και ένα τίμιο Όραμα που να καλύπτει το Σύμπαν ολόκληρο.

Σε υποχρεώνει να μάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άμεσα την δύναμη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.

Οδηγός κι εργαλείο του Σαμάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς την δύναμη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριμένο τομέα με τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει.

Ο Νότος είναι ο τομέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόμαρό του. Μονομιάς. Για τον Σαμάνο, αυτό είναι μία πράξη δύναμης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι μόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συμπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ.

Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Σαμανισμός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και μιλώντας για πνεύματα, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που μπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κομμάτια σου μέσα στην ψυχική τους επικράτεια. 

 
Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση. Ο Δρόμος του Πολεμιστή. Συμβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τομέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεμιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγμιαία κι άμεσα. Όταν διδασκόμουν επάνω σε αυτό το μονοπάτι, ο σε αυτό Σαμάνος δάσκαλος μου Δον Ραμόν, μου ζήτησε να περπατήσω μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη μου προσπάθεια, με τα πρώτα κιόλας βήματά μου, οι παπαγάλοι σταμάτησαν να στριγκλίζουν και σύντομα σώπασαν ορισιτκά.

Ο Ραμόν μου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, μυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα μέσα μου. Αυτός αντίθετα περπάτησε μέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε στιγμή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορμί του μύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ μύριζα παρόμοια, πιθανόν τα ζώα να μη μ’ αντιλαμβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαμε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάμι το λίπος απ’ τα θηράματά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα μ’ αυτό το κορμί μου. Τα ρουθούνια μου δεν άντεχαν την βρώμα.

Ξαναμπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήμα μου, ήταν πετυχημένα. Τα ζώα φάνηκε να μην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όμως με το τρίτο βήμα μου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταμάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο Δον Ραμόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια.

Το τρίτο σημείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηματοδοτεί τον Δρόμο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συμβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον Δράκοντα. Στον τομέα αυτό, ο Σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την Δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό μας πεπρωμένο. Ο περίφημος Rolling Thunder, ο μάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαμερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα μείνει στην ιστορία για την αναμφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα μια ολόκληρη καταιγίδα, στο μέσον μίας μεγάλης ξηρασίας.

Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάμετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαμάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και την μανία για εξουσία.

Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τομέα της θεραπευτικής μέσα από την Δύναμη του Οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και το πραγματοποιήσιμο. Συμβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαμάνο την χρήση του Οράματος. Το Όραμα είναι πολυτιμότερο από την Όραση, είναι μία δύναμη δημιουργίας και σχηματισμού ενός μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς.

Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς Δύση διάμετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συμπόνοιας και του Οράματος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρά ο Σαμάνος. Επιτρέπει τον χειρισμό της Δύναμης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συμπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουμε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο Δον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαμάνος. Σε καμμία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάμε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιμώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όμως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαμανισμός. Ο Δον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη Δύναμη. Ο Σαμανισμός χειρίζεται την Δύναμη μόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.

Ο ρόλος του Σαμάνου είναι σύνθετος και μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις μικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης. 


 Οι δικοί μας ιερείς, επαλαμβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συμπαγή «κυρίαρχη μυθολογία», ενώ ο Σαμάνος προσπαθεί πάντα να μας συνδέσει απευθείας με την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο μύθο.

Πολιτισμοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή μιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και μακριά από τον λαό, δεν μπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαμανιστική αντίληψη και λειτουργία.

Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισμό των Σαμάνων. Θα βρείτε ακόμα Σαμάνους στην Βόρεια Αμερική σήμερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μόνον στον Αμαζόνιο και στις νοτιοαμερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις.

Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατημένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαμάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες.

Θέλει να σε κάνει να μάθεις, πώς μπορείς να δραπετεύσεις από τον μονοχρονικό Χρόνο, τον γραμμικό Χρόνο, που μοιάζει μεν γραμμικός, πλην όμως ξεδιπλώνεται προς τα εμπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό.

Στις περισσότερες μη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουμε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαμβάνονται. Κι εαν μπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το μέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειμώνα και πως αυτός ο κάθε χειμώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς με την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συμβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις μαζί σου το Εγώ σου, αλλά μόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σημαίνει εκεί τίποτε απολύτως.

Η περί χρόνου αντίληψη του Σαμάνου, δεν είναι γραμμική. Τρομερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαμάνος αντικρίζει το μέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που μπορεί να επηρεασθεί, σε βαθμό ανάλογο με την “Θεωρία του Χάους”, που μας δηλώνει πως μια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες μέρες πριν από μία ασήμαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.

Ο Σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φαντασθούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;

Οι Σαμάνοι διδάσκουν πως όλοι μας έχουμε από ένα μέλλον, μα μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισμό. Δηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε οριστικά τις μυθολογίες που μας θέλουν εκπέσαντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, διωγμένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουμε υγιείς μυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουμε να περπατάμε με ομορφιά επάνω στην Γη”. 

Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας με Μεγαλείο και με Οράματα, συμφιλιωμένοι παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται όμοια με εμάς. Μιλάμε για μία Εσωτερική και Προσωπική μας Οικολογία. Αυτή είναι και η μοναδική πρακτική του Σαμανισμού.

Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, Φθινόπωρο του «1991»