Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

Ο "κρυμμένος" κύκλος των νυμφών..



Οι νύμφες των δέντρων και των δασών, Αμαδρυάδες γεννιούνται με το δέντρο που προστατεύουν μοιραζόμενες τη μοίρα του, και πεθαίνουν με αυτό. Παρακαλούν ήρωες να σώσουν το δέντρο τους, και συχνά τιμωρούν αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο αγνοώντας τις παρακλήσεις τους. Οι Νύμφες είναι συνυφασμένες με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου καθώς αφενός διαφυλάττουν τη ζωή Θεϊκών βρεφών που κινδυνεύουν, αλλά και παρευρίσκονται σε τελετουργικά θανάτου. Η σχέση των Νυμφών με τα δέντρα παραπέμπει στον έντονο συμβολισμό του μοτίβου του δέντρου. 

Οι απαρχές του συμβολισμού του δέντρου και η σύνδεσή του με θρησκευτικές τελετουργίες εντοπίζονται στο μεταβατικό στάδιο από την οικονομία του κυνηγιού στην οικονομία της γεωργίας, την περίοδο δηλαδή «της συλλεκτικής οικονομίας και της τροφοσυλλογής από τα δέντρα και τα άγρια φυτά», οπότε η ανάπτυξη του δέντρου και η ωρίμανση των καρπών του συσχετίζεται με τις εναλλαγές των εποχών, και ταυτίζεται τελικά με το σύνολο της φύσης και τον κύκλο της ζωής, γι’ αυτό και αργότερα το ιερό δέντρο πλαισιώνεται από κοσμογονικά σύμβολα (ήλιος, σελήνη) και τυποποιείται εικαστικά. 

Το μοτίβο του δέντρου εμφανίστηκε στον Ελληνικό χώρο στη Μινωική κεραμική και σε χρυσά σφραγιστικά δαχτυλίδια, άλλοτε ίσως για να τονίσουν τον αγροτικό χαρακτήρα της κοινωνίας των Μινωιτών, άλλοτε με τον ιδιαίτερο συμβολισμό του κύκλου της ζωής.

Η Μεγάλη Θεά, της οποίας η ταύτιση με τη φύση υποβάλλεται στην Κρητομυκηναϊκή τέχνη με ποικίλους τρόπους, εμφανίζεται κάτω από το δέντρο να δέχεται προσφορές υποδεικνύοντας σκηνές υπαίθριας λατρείας, ή λατρευτής φέρνει σφάγιο στο ιερό δέντρο, μπροστά από το οποίο έχει τοποθετηθεί κινητός τραπεζιόσχημος βωμός άλλοτε πάλι το δέντρο, στημένο σε βωμό, μεταφέρεται με πλοίο, ή πλαισιώνεται από δύο αντωπά ζώα. Η επίκληση της θεότητας γίνεται με το άγγιγμα ή το σείσιμο των κλαδιών του δέντρου.Η λατρεία της φύσης διατηρήθηκε, ακόμη κι όταν η Μεγάλη Μητέρα Θεά παραγκωνίσθηκε από τον πολυθεϊσμό της Μυκηναϊκής εποχής που παγιώθηκε αργότερα στο Ολύμπιο δωδεκάθεο. 

Ακόμα όμως και σήμερα, είναι γνωστό και επιστημονικά τεκμηρωμένο πως η επαφή με τη φύση φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με τον ίδιο του τον εαυτό, το σώμα του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Του προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας και άμεσης ευεξίας.

Κάθε άνθρωπος καταναλώνει κάθε έτος, περίπου 740 κιλά οξυγόνου, όσο οξυγόνο δηλαδή παράγουν επτά ή οχτώ δέντρα ανά έτος. Εάν συνεπώς κάθε ένας από εμάς φύτευε οχτώ τουλάχιστον δέντρα στην ζωή του, εκτός του ότι θα έκανε τον κόσμο μας πολύ πιο όμορφο και πιο πλούσιο, θα εξοφλούσε παράλληλα ένα μέρος του χρέους του πρός την μητέρα φύση..! Και μην ξεχνάτε πως μία κοινωνία γίνεται καλύτερη, όταν οι άνθρωποι της φυτεύουν δέντρα, στην σκιά των οποίων ξέρουν πως δεν θα καθίσουν ποτέ...!

Σήμερα στην Αθήνα δυστυχώς, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο αντιστοιχεί μόλις σε 0,96 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου (ούτε καν ένα τετραγωνικό μέτρο), την στιγμή που στο Παρίσι αναλογούν 8,54, στη Ρώμη και στο Λονδίνο 9, στη Ζυρίχη 10, στο Βερολίνο 13, ση Βαρσοβία 18, στη Βιέννη 20, στο Άμστερνταμ και στη Χάγη 27, στο Ρότερνταμ 28 και στη Ουάσινγκτον 50. ..

  Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος




Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

«Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ: Αποδοχή ή άρνηση;»


«Ώστε δια την άγαν των πλεόνων επιθυμίαν, ει τω άρα και μη ήρεσκε, δεδιώς μη αντιχειροτονών κακόνους δόξειεν είναι τη πόλει ησυχίαν ήγεν»
(Γι’αυτό, λοιπόν, εξαιτίας της μεγάλης επιθυμίας των περισσότερων, κι αν τυχόν σε κάποιον δεν άρεσε (αυτό), επειδή φοβόταν μήπως, αν προτείνει τα αντίθετα, φανεί ότι είναι με κακή διάθεση προς την πόλη, δεν εκδήλωνε καμία αντίδραση (ησύχαζε).


 Κοινή γνώμη και Δημοκρατία
            Πρώτος ο Θουκυδίδης διείδε καθαρά την αδυναμία ή το φόβο κάποιου ή κάποιων να εκφράσουν διαφορετική άποψη προς αυτήν της πλειοψηφίας. Οι περισσότεροι συνειδητά ή ασυνείδητα συμπλέουν με τη δύναμη της πλειοψηφίας προσδοκώντας από αυτή τη σύμπλευση την κοινωνική αποδοχή και προσωπική αυτοεπιβεβαίωση. Είναι τέτοια η δύναμη που ασκεί η εξουσία της κοινής γνώμης που κάθε διαφωνία ή αντίλογος εκλαμβάνεται ως «ιδιοτροπία» ή αντικοινωνική (αντεθνική στάση) ή όχι και σπάνια αδυναμία κατανόησης και προσαρμογής στην εκάστοτε αναγκαιότητα.
            Η ανέκφραστη, όμως, διαφωνία προς τη γνώμη της πλειοψηφίας – κοινής γνώμης θεωρείται αδυναμία της δημοκρατίας και συνοδεύεται από αρνητικά φαινόμενα που πλήττουν – τραυματίζουν τόσο το «υποκείμενο» όσο και την κοινωνία – δημοκρατία.
            Ο φόβος μήπως κάποιος θεωρηθεί «κακόνους» οδήγησε την Αθήνα στην καταστροφή (Σικελική εκστρατεία 415-413 π.Χ.). Πόσο, όμως, διδαχτήκαμε ως κοινωνία και ως δημοκρατία από αυτήν την εξέλιξη; Πόσο θωρακίσαμε τη δημοκρατία μας από τα αρνητικά της ανέκφραστης γνώμης της μειοψηφίας και των ολίγων; Πως διαπαιδαγωγηθήκαμε ως προς τη στάση μας προς τη  εξουσία της κοινής γνώμης που φαίνεται να αποδιοργανώνει τους νοητικούς μας μηχανισμούς και να μας καθιστά ψυχολογικά ανδράποδα από το φόβο της απόρριψης;
Η δύναμη της κοινής γνώμης
            «Η πλειοψηφία έχει τη δύναμη – εξουσία, αλλά όχι υποχρεωτικά και το δίκαιο».
              Η κοινή γνώμη, ισχυρή και ανώνυμη, συνιστά μια πολιτική δύναμη που δεν  προβλέπεται από κανένα σύνταγμα και επηρεάζει καταλυτικά κάθε πτυχή της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής ζωής. Όλοι την επικαλούνται όταν συμφωνεί μαζί τους και όλοι την υποτιμούν όταν αντίκειται στα σχέδιά τους. Τότε θεωρούν πως αυτή συνιστά προϊόν εξαπάτησης και παραπληροφόρησης κι ενός επικίνδυνου λαϊκισμού που στοχεύει στη διακονία ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.
            Μια κοινή γνώμη, λοιπόν, που από τη μια πλευρά διαμορφώνει συνειδήσεις, σκέψεις, συμπεριφορές και πολιτικές πρακτικές κι από την άλλη διαμορφώνεται από ιδεολογίες, κοινωνικά στερεότυπα, ηθικές αξίες, πολιτικές σκοπιμότητες, πολιτιστικά πρότυπα και βέβαια από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (σχολείο, θεσμοί….).
            Η κοινή γνώμη αποτελεί μια πραγματικότητα και ως τέτοια πρέπει κάθε φορά να την αντιμετωπίζουμε. Οι ειδικοί δεν αναζητούν μόνο τους παράγοντες που τη διαμορφώνουν και τη δύναμη που ασκεί σε άτομα και κοινωνία (θετικά και αρνητικά) αλλά καταγράφουν και τη στάση μας προς αυτήν προτείνοντας ταυτόχρονα τη «δέουσα» κατά περίπτωση.
Οι στάσεις
             Παραδοσιακά ο «μέσος πολίτης» διαμόρφωσε τρεις διαφορετικές στάσεις που ξεκινούν από την πλήρη αποδοχή και συμμόρφωση προς τις επιταγές της κοινής γνώμης έως την πλήρη άρνηση – απόρριψη. Υπάρχει, βέβαια, και η ενδιάμεση στάση, αυτή της κριτικής αντιμετώπισης που χαρακτηρίζει όλους εκείνους που έχουν συνείδηση της θέσης τους μέσα στο κοινωνικό σώμα και κυρίως των ορίων της συμπεριφοράς τους. 
            Μια καταγραφή των επί μέρους στοιχείων τω τριών αυτών στάσεων θα διευκόλυνε και τη δική μας στάση. Στόχος μας η αναζήτηση της αλήθειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
            «Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, παρά μόνον η αλήθεια» (Αισχύλος)
            α. Η πρώτη στάση: Η απόλυτη αποδοχή και συμμόρφωση στις εντολές της κοινής γνώμης. Όσοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία παραιτούνται από κάθε δικαίωμα αυτοκαθορισμού και αυτοβουλίας. Αυτό σημαίνει αλλοίωση των ιδιαίτερων στοιχείων της προσωπικής ταυτότητας και τελικά άρνηση της ίδιας της αυτονομίας τους.
            Η στάση αυτή χαρακτηρίζει άτομα που έχουν μειωμένο αίσθημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Εξάλλου η απόλυτη συμμόρφωση στις εντολές της κοινής γνώμης – πλειοψηφούσας άποψης είναι συνάρτηση της ψυχολογικής ευπάθειας ενός ατόμου και χαρακτηρίζει όσους φοβούνται την κοινωνική απόρριψη και πάσχουν από διανοητική οκνηρία.
            Το άτομο αυτής της κατηγορίας χάνει την ατομικότητά του, την ελευθερία του και γίνεται υποχείριο της πλειοψηφίας. Αδυνατεί να πάρει πρωτοβουλίες και καθίσταται έρμαιο της επιρροής του πλήθους και «ησυχίαν άγει». Αυτή η ψυχολογική εξάρτηση από τη γνώμη των πολλών τρέφει την ανασφάλεια που βρίσκει το αντίδοτό της στην οπαδοποίηση και το φανατισμό. «Ο φανατισμός είναι η μορφή θέλησης που μπορεί να διαπνέει τους αδύναμους και τους ντροπαλούς» (Κλιντ Ίστγουντ)
            β. Η δεύτερη στάση: Η απόρριψη και η άρνηση συμμόρφωσης στα κελεύσματα της κοινής γνώμης. Σύμφωνα με τους ειδικούς η κατηγορία αυτή των ανθρώπων χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης – αυτοπεποίθησης και εσωτερική επάρκεια – αυτάρκεια. Η διαφοροποίηση από τις θέσεις της πλειοψηφίας – κοινής γνώμης προϋποθέτει μεγάλη αντοχή στα εμπόδια που θα συναντήσει από τη δυσπιστία των άλλων, των πολλών.
            Κι αυτό γιατί υπάρχει ο κίνδυνος μήπως χαρακτηριστεί ως εχθρός ή «κακόνους», όταν εκφράσει τη διαφωνία του προς την επικρατούσα θέση «αντιχειροτονών». Ενδεχομένως να γίνει αντικείμενο χλευασμού και περιφρόνησης του πλήθους και τεθεί στο περιθώριο ως «απροσάρμοστος».
             Όσοι επιλέγουν το δρόμο της μη – συμμόρφωσης προς τις ιδέες της πλειοψηφίας – κοινής γνώμης μπορεί ως ένα βαθμό να στιγματίζονται και να λιθοβολούνται από την άλλη, όμως, διασώζουν την αυτονομία τους και την ατομικότητά τους. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους από αυτήν την ομάδα ανθρώπων αναδεικνύονται οι ηγέτες που ανοίγουν δρόμους και εμπνέουν. Εξάλλου «ελευθερία είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν» (Όργουελ)
            γ. Η τρίτη στάση: Η κριτική στάση και η λογική αντιμετώπιση των επιταγών της κοινής γνώμης. Η ιστορική εμπειρία κατέδειξε πως οι ακρότητες στη ζωή συνιστούν μια υπερβολή. Η μεσότητα με την Αριστοτελική της σημασία συνιστά ατομική και κοινωνική αρετή. Το κάθε άτομο χωριστά επιβάλλεται να επιλέξει τα όρια επέμβασης της κοινής γνώμης σε θέματα που αφορούν προσωπικές πτυχές της ύπαρξής του.
            Η καλλιέργεια των μηχανισμών αξιολόγησης των κανόνων και θέσεων της κοινής γνώμης συνιστά τον αναγκαίο όρο για να πετύχουμε την ατομική μας επιβίωση (διανοητική, ηθική….) αλλά και να συμβάλλουμε στην κοινωνική πρόοδο. Η αξία του μέτρου σε όλες τις μορφές της κοινωνικής συμπεριφοράς συνιστά διαχρονική αρετή.
            Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από τη φρόνιμη άρνηση και όχι από τις απολυτότητες του μηδενισμού και της τυφλής συμμόρφωσης στα θέσφατα της απρόσωπης εξουσίας της κοινής γνώμης.
             Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε πως «κάθε υπερβολή, κάθε υπέρβαση των ορίων μας πρέπει να πληρωθεί. Κανείς δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά είτε ως προς την ανεξαρτησία, είτε ως προς τον συμβιβασμό, ατιμωρητί».


Του συνεργάτη της Μυσταγωγίας – Μυθαγωγίας, Ηλία Γιαννακόπουλου, Φιλόλογου. E-mail: iliasgia53@gmail.com

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Στα άδυτα των αρχαίων Αιγυπτιακών μυστηρίων....



Σύμφωνα τους Αιγυπτίους υπήρχε κάποτε πολύ παλιά - πριν τον κατακλυσμό- , μία εποχή που οι Θεοί συνυπήρχαν στην Γη με τους ανθρώπους…Ήταν η πρώτη εποχή, η εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ»..(αναζητήστε σχετική ανάρτηση μου στην «Μυσταγωγία)

Η Ελίζαμπεθ Χέικ, στο βιβλίο της «Μύηση» (εκδ. Πύρινος Κόσμος), περιγράφει την προετοιμασία μύησης από τον Αρχιερέα Πταχοτέπ, ο οποίος οδηγεί την υποψήφια αρμονικά βήμα βήμα,στην κατανόηση των εσχάτων μυστηρίων της Αρχαίας Αιγύπτου....

(...) «Το κάθε πλάσμα πάνω στη γη κατέχει αυτές τις δυνάμεις, αλλά μόνο στη μορφή που αντιστοιχεί στο βαθμό ανάπτυξής του. Χρησιμοποιεί μάλιστα αυτές τις δυνάμεις, αλλά δεν έχει επίγνωση αυτής της λειτουργίας. ΄Εχεις δει ποτέ σου άνθρωπο να αναρωτιέται πώς μπορεί να σηκώνει τα πόδια του ή τα χέρια του;
Η πώς μπορεί - έστω και για λίγο - να απογειώνει ολόκληρο το σώμα του από τη γη ... χοροπηδώντας; Κάθε κίνηση του σώματός σου οφείλεται σε μία διαστολή των μυών σου. Τι είναι όμως αυτό που συσπά τους μυς σου; Σκέψου για λίγο κόρη μου, τι;»

- «Η θέλησή μου, Πατέρα.»

«Σωστά. Η θέλησή σου. Αλλά αν σε ρωτήσω τι είναι η θέλησή σου, μπορείς να μου δώσεις μια απάντηση;»

- «Πατέρα, έχω συχνά παρατηρήσει τι συμβαίνει όταν θέλω κάτι. Αλλά το μόνο που έχω καταφέρει να διαπιστώσω είναι πως όταν θέλω κάτι, μπορώ να εκπέμψω προς τα έξω μία δύναμη και να δώσω σ' αυτή τη δύναμη μια κατεύθυνση. Για παράδειγμα, όπως ανέφερες μόλις, αν θέλω να σηκώσω το χέρι μου από τη χαλαρή στάση του - κρέμεται γιατί η βαρύτητα της γης το τραβά προς τα κάτω - τότε αυτή η δύναμη, που ρέει από μένα προς τα έξω, περνά από τη θέλησή μου στο χέρι μου, αναγκάζει τους μυς μου σε σύσπαση και μέσω αυτής της σύσπασης να σηκώσουν το χέρι μου.»

«Πολύ σωστά,» είπε ο Πταχοτέπ, «Επειδή η δύναμη της θέλησής σου έρευσε μέσα στο χέρι και τους μυς σου, υπερνίκησες την τεράστια δύναμη της βαρύτητας της γης, που ασκείται πάνω στο χέρι σου. Αυτό ισχύει και όταν πηδάς, για μια στιγμή φυσικά, αφού η δύναμη της θέλησής σου μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την έλξη της βαρύτητας της γης μόνο για λίγο. Μπορείς να δεις ότι ο χρόνος αναλώνει τη δύναμη της θέλησής σου που έχει μετασχηματιστεί σε φυσική δύναμη. Ο χρόνος το κάνει αυτό! Και ο χώρος; 

Χρησιμοποίησες τη δύναμή σου για να σηκώσεις το χέρι σου ή το σώμα σου, προς τα πάνω, να το απομακρύνεις από τη γη, δηλαδή να το μετακινήσεις περαιτέρω στο χώρο. ΄Ετσι, παρατηρείς ότι η δύναμή σου αναλώνεται από δύο τεράστιους παράγοντες: το χρόνο και το χώρο.

Αν μπορούσες να μεγεθύνεις τη δύναμη της θέλησης σου και να την αποθηκεύσεις μέσα στο σώμα σου, θα μπορούσες επίσης να υπερνικήσεις και την έλξη της βαρύτητας της γης για περισσότερο χρόνο και να παραμείνεις σε μεγαλύτερη απόσταση από τη γη. Θα μπορούσες να γλιστράς στον αέρα! Όμως, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό τώρα, γιατί δεν έχεις ακόμα αναπτύξει τη συνειδητότητά σου σε αυτό το θεϊκό πεδίο. 

Οι μυημένοι, οι οποίοι είναι συνειδητοί στο θεϊκό πεδίο, μπορούν να αρθούν κατευθείαν σ' αυτή την αιώνια, αστείρευτη, πηγή δύναμης, χωρίς να τη μετασχηματίσουν, και όποτε το επιθυμούν, να πλέουν στον αέρα εφόσον κατευθύνουν τη δύναμη της θέλησής τους ενάντια στην έλξη της βαρύτητας της γης.

Ο μυημένος άνθρωπος γνωρίζει όλες τις δονήσεις και κατέχει συνειδητά ανεπτυγμένα όργανα, με τα οποία κατευθύνει τις δυνάμεις αυτές. Γνωρίζεις, για παράδειγμα, τη δύναμη της σκέψης με την οποία επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Και αυτές τις δυνάμεις τις ελέγχουμε επίσης μέσω ενός αντίστοιχου υψηλού οργάνου του εγκεφάλου μας. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι διαθέτουν τέτοια όργανα. Ο μυημένος είναι σε θέση να ακτινοβολεί την ύψιστη των δυνάμεων, τη θεϊκή, δημιουργική δύναμη.

Αυτή είναι η δύναμη και η ακτινοβολία της ζωής, της αιώνιας ύπαρξης. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ζωντανό και συνεχίζει να υπάρχει εξαιτίας αυτής της δύναμης. Η συνειδητή χρήση αυτής της δύναμης εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες του Θεανθρώπου, του μόνου πλάσματος που είναι, στη συνειδητότητά του, ταυτόσημο με τον Θεό και εκπέμπει αυτή τη δύναμη από τη θεϊκή συνειδητότητά του, την κοσμική παγκόσμια συνειδητότητά του. Οποιοδήποτε άλλο πλάσμα δεν μπορεί να αντέξει αυτή τη δύναμη συνειδητά.» (...).

(...) «Το μυστικό της μεγάλης μύησης θα φυλαχτεί στο ναό (Πυραμίδα) για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά, όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι με γήινη σκέψη θα ανέλθουν στην εξουσία, στους καιρούς που θα 'ρθουν, θα φράξουμε από μέσα την πυραμίδα της μύησης με ογκόλιθους και θα απο-υλώσουμε όλα αυτά που βρίσκονται μέσα στο θάλαμο της μύησης. Το μυστικό της θεϊκής δημιουργικής ενέργειας δε θα πέσει σε αμύητα χέρια. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν οι άνθρωποι θα εισβάλλουν μέσα στις πυραμίδες, δε θα βρουν τίποτα - απολύτως τίποτα - ούτε καν ανθρώπινους σκελετούς.

Υπάρχουν πολλές ψυχές στη γη σήμερα που πληρούν τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη μύηση. Αποτελεί καθήκον μας να μυήσουμε όλους αυτούς τους υποψηφίους αν, παρά τις προειδοποιήσεις μας, επαναλάβουν τρεις φορές την επιθυμία τους να μυηθούν.

Στη μύηση ο υποψήφιος αποκτά συνείδηση σε κάθε επίπεδο της δημιουργίας. Όλα τα ασυνείδητα μέρη της ψυχής του γίνονται συνειδητά. Δεν έχει πια ούτε ‘υποσυνείδητο’ ούτε ‘υπερσυνείδητο’. Κατά τη διάρκεια της μύησης του, η συνειδητότητα του υποψηφίου γίνεται πλήρης, απόλυτη, καθολική συνειδητότητα. Ο κύκλος που άρχισε τη στιγμή που εξέπεσε από την ενότητα, όταν προσχώρησε με τη συνειδητότητά του στην ύλη - στο σώμα - κλείνει.

Ο υποψήφιος ενώνεται συνειδητά με το δικό του συμπληρωματικό μισό, το οποίο ήταν συνεχώς παρόν, προηγουμένως, σαν ένα ασυνείδητο μέρος της ψυχής του, μία αρνητική εικόνα, ένα παράξενο ον και που, λόγω της ελκτικής δύναμής του, εκδηλωνόταν σαν μεγάλη επιθυμία, ισχυρή παρόρμηση και ανησυχία στο σώμα του. Η συνειδητότητα επιστρέφει στην ενότητα και δεν υπάρχει πια συμπληρωματικό μισό, διότι το συμπληρωματικό μισό έχει γίνει κι αυτό συνειδητό. Την επανένωση αυτή την ονομάζουμε ‘μυστικό γάμο’.

Ο 'γάμος' συνεπάγεται πάντα μία ένωση του θετικού με το αρνητικό. Στη γη, ωστόσο, ο ‘γάμος’ σημαίνει τη μάταιη προσπάθεια να επιτευχθεί η ενότητα με ένα άλλο ον, στο σώμα. Η μυστική, όμως, ένωση του πνεύματος συντελείται στη συνειδητότητα και φέρνει την τέλεια, αιώνια ολοκλήρωση και πληρότητα. Διότι η ένωση κάποιου με το συμπληρωματικό του μισό σημαίνει ένωση με το Θεό. Ο κύκλος κλείνει και πάλι!..

(...) Όλα αυτά τα γεγονότα, που βιώνω σαν ‘πραγματικότητα’ στη ζωή μου στο υλικό, γήινο πεδίο, είναι πράγματα που έζησα αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τη μύησή μου, στην πυραμίδα. Εκείνο τον καιρό, όλα αυτά τα γεγονότα κείτονταν στα βάθη της ψυχής μου ως ασυνείδητο, λανθάνουσες δυνάμεις, καθαρή αιτία ακόμα. Αυτό είναι έτσι και όχι αλλιώς, διότι, ο,τιδήποτε συμβαίνει εδώ στη γη είναι η υλοποίηση μιας πλήρους, ολοκληρωμένης αιτίας που περιμένει να υλοποιηθεί στο πνευματικό πεδίο. Όταν κάποιος κατορθώσει να φτάσει συνειδητά στα βάθη του εαυτού, όπου αυτές οι ενέργειες περιμένουν την πραγματοποίησή τους, μόνο τότε βιώνει την αιτία ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα - το μέλλον - σαν ένα ολοκληρωμένο και τέλειο παρόν!

Και το παρόν, η ζωή μας, όλα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι παρά μία ευκαιρία να συναντηθούμε με τις ασκήσεις, τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις της μύησης.
Μια ευκαιρία να απαλύνουμε τις εντάσεις και να ανακουφίσουμε τις πιέσεις, που έχουμε συσσωρεύσει μέσα μας επί ολόκληρους αιώνες, με τις σκέψεις μας, τα λόγια και τις πράξεις μας ... τις εντάσεις και τις πιέσεις, που είναι η αιτία της μοίρας μας, του μέλλοντός μας. Στο βαθμό που είμαστε ικανοί να συνειδητοποιούμε αυτές τις εντάσεις και να τις ξεπερνάμε, ελευθερώνουμε την ανθρώπινη συνειδητότητά μας, που είναι καθηλωμένη από τις ενέργειες αυτές και περιορισμένη, ούσα καθηλωμένη και ταυτίζουμε τη συνειδητότητά μας με τον αληθινό θεϊκό εαυτό που ελλοχεύει πίσω από κάθε προσωπικό συναίσθημα του εγώ ... ταυτίζουμε τους εαυτούς μας με το Θεό ... και αυτό είναι η ......ΜΥΗΣΗ!»

 Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος





Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Η Πηνελόπη, η θηλυκή πλευρά του Ανθρώπου. Τα Λύτρα της Γνώσης της ψυχής..





Η Πηνελόπη. Η "αριστερή" πλευρά του Ανθρώπου, η θηλυκή. Είναι η διαφορετική "ροή" της ενέργειας αλλά, σαφώς συμπληρωματική,
γι’ αυτό η γυναίκα στέκεται πάντα αριστερά από τον άντρα..

Η Πηνελόπη Είναι η "Γνώση στο επίπεδο της Σιωπής"...Η Εχέφρων κόρη του Ικαρίου, γνωρίζει πράγματα που, ο Οδυσσέας πρέπει να τα κάνει λόγια, πράξεις, έργα, για να έχουν αξία. Γι’ αυτό και συναινεί σ’ αυτό το ταξίδι και υπομένει αδιαμαρτύρητα αυτή την αναμονή.Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τον προδώσει η να τον ξεχάσει..

Έχουν συμφωνήσει γι’ αυτήν την αναγκαιότητα, αυτής της διαδρομής. Η Πηνελόπη γνωρίζει το Μυστικό και από εκεί προέρχεται η υπεροχή της. Η "Μυστική Γνώση" που κατέχει την κάνει απόρθητη και δεν μπορεί να ενδώσει σε κανένα μνηστήρα. Ούτως η άλλως τους περιφρονεί βαθύτατα παρά τα ακριβά τους δώρα, για τα ζωώδη πάθη που τους έχουν κυριεύσει.

Περιφρονεί όλους αυτούς τους "άντρες" που δεν στάθηκαν στο ύψος του προορισμού τους και έχουν καταντήσει μνηστήρες και δούλοι των παθών και των επιθυμιών τους... Γι’ αυτήν, όλοι ίδιοι είναι! Η Πηνελόπη είναι ο ‘Οδυσσέας’ με θηλυκά ρούχα. Είναι ο "στρατηγός" με το θηλυκό πρόσωπο. Άλλωστε, μόνο ένας Πολεμιστής πρώτης " σειράς", μπορεί να αναθρέψει τον γιο του.

Η ίδια δεν έχει περιθώριο, ούτε για λάθη, ούτε για παραλείψεις. Πολιορκείται και πρέπει να είναι άγρυπνη ,δυνατή και σε ετοιμότητα. Ο Οδυσσέας όταν "επιστρέψει", πρέπει να βρει τον Τηλέμαχο δυνατό, ευφυή, έτοιμο να τον αναγνωρίσει και να σταθεί στο πλευρό του.

Η ανέγγιχτη ψυχή του ανθρώπου, θα κρατήσει και την καρδιά του ανθρώπου, καθαρή και νεανική, πέρα από όλα τα λάθη που θα κάνει ο νους, το μυαλό του. Χωρίς τον Τηλέμαχο δεν μπορεί να νικήσει ο Οδυσσέας, δεν έχει το κίνητρο άλλωστε. Δεν υπάρχει κανένα όραμα. Χωρίς τους νέους, δεν υπάρχει μέλλον για την ανθρωπότητα.

Ο Τηλέμαχος είναι ο Υιός και είναι πολύτιμος για τον οδυσσάμενο ταξιδευτή Πατέρα και προστατευόμενος από μια σωστή, έξυπνη και δυνατή Μητέρα. Δεν κοιμάται η Πηνελόπη. Ονειρεύεται, αλλά δεν κοιμάται. 

Πως μπορεί να κοιμάται μια γυναίκα, όταν, μέσα στο σπίτι της κυκλοφορούν τόσοι μνηστήρες κι’ έχει να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της. Ονειρεύεται η Πηνελόπη ,γιατί είναι "ονειρεύτρια" και από την δύναμη και την εστίαση αυτού του Ονείρου της, θα εξαρτηθούν πολλά. Ονειρεύεται η Πηνελόπη τον γυρισμό του Οδυσσέα ,γιατί ο Οδυσσέας είναι το ΟΝΕΙΡΟ της Πηνελόπης!

Τον ονειρεύεται συνέχεια, με πίστη, με αφοσίωση που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να γκρεμίσει, όλες τις λεπτομέρειες , τα χρώματα και τους ήχους κρατώντας σταθερά την Προσοχή της σ’ αυτό το Όνειρο.

Τον Ονειρεύεται σ¨ ένα βαθύ επίπεδο, του στέλνει ενέργεια μέσω αυτού του Ονείρου, του ψιθυρίζει λόγια έμπνευσης, τον στηρίζει, τον προστατεύει. Τον επισκέπτεται κάθε βράδυ για σαράντα και μια νύχτες και, όταν έρχεται ο  Μορφέας , τον παίρνει στην αγκαλιά της. Τον αγγίζει, τον χαϊδεύει ,τον θεραπεύει τον παρηγορεί Τ ο πρωί φεύγει με την ροδοδάκτυλη αυγούλα αφήνοντας μια μικρή ανάμνηση, μια ανάμνηση που θα λειτουργεί σαν φάρος, ώστε ο αγαπημένος της, να μη την ξεχάσει και χαθεί..

Ονειρεύεται άγρυπνα η Πηνελόπη, γιατί επιθυμεί την "άλλη" πλευρά της. Επιθυμεί τον Οδυσσέα, γιατί είναι ερωτευμένη μαζί του μ¨ ένα έρωτα αιώνιο. Λαχταρά την επιστροφή του. Δεν ζήσαμε ποτέ μαζί, δεν χάρηκαν τον ερωτά , τα νιάτα τους. Είναι η θυσία που απαιτήθηκε για τα "Λύτρα της Γνώσης της ψυχής στο γήινο ταξίδι της..". Όμως, θα συναντηθούν κάποτε, γιατί ,ο Οδυσσέας, η Πηνελόπη και το τρίτο νέο πεδίο,  Τηλέμαχος, είναι το Τέλειο Ον. Ισότιμοι, ομοούσιοι και ενωμένοι.

Ο Θεϊκός άνθρωπος, ο οποίος θα γυρίσει στον παράδεισο, επιστρέφοντας από τη κόλαση, με τρόπαια που είναι, η κατανόηση και μετά από ένα επίπονο μακροχρόνιο ταξίδι αυτογνωσίας. Άλλωστε ο ‘διάβολος’ βρίσκεται σ’ ότι δεν καταλαβαίνουμε!

Η Πηνελόπη, η βασίλισσα της Ιθάκης, η Πηνελόπη , είναι αυτή, που ξετυλίγει το κουβάρι της πιο μεγάλης Ιστορίας στο κόσμο, της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ!.
Το μεγάλο ταξίδι της γνωριμίας και της συνάντησης με τον Εαυτό και της διεκδίκησης του...! 

 Αναδημοσίευση από  "ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ" 

 Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος