Αρτεμισία, η Ελληνίδα βασίλισσα της Αλικαρνασσού που ήταν σύμβουλος του Ξέρξη

Το 480 π.Χ., οι Πέρσες με επικεφαλής τον Βασιλιά Ξέρξη προετοιμάζονταν για την καθοριστική αναμέτρηση με τους Έλληνες. Ο ελληνικός στόλος περίμενε τους Πέρσες στη Σαλαμίνα. Η περιοχή δεν επιλέχθηκε τυχαία. Οι προηγούμενες μάχες με τους Πέρσες έδειξαν ότι ο μόνος τρόπος που οι Έλληνες μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο αριθμό των Περσών ήταν σε στενά περάσματα, όπου οι Πέρσες αναγκάζονταν να επιτίθενται σε μικρές ομάδες. Οι Έλληνες ήλπιζαν ότι οι αντίπαλοι θα έπεφταν στην παγίδα και θα ναυμαχούσαν στο στενό θαλάσσιο χώρο της Σαλαμίνας.

Ο Ξέρξης συγκάλεσε συμβούλιο με όλους τους στρατηγούς του, όπου τους ανακοίνωσε την απόφασή του να συναντήσουν τους Έλληνες στη Σαλαμίνα. Κανείς δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση στον Βασιλιά, εκτός από τη μοναδική γυναίκα ναύαρχο. Ήταν η Αρτεμισία, η βασίλισσα της Αλικαρνασσού, που κυβερνούσε μετά τον θάνατο του συζύγου της. Το βασίλειο της Αλικαρνασσού ήταν υποτελές στους Πέρσες και την ιστορία της Αρτεμισίας κατέγραψε ο Ηρόδοτος. Ήταν επικεφαλής πέντε πλοίων του περσικού ναυτικού και είχε κερδίσει την εκτίμηση του Ξέρξη.

Συμβούλευσε τον Πέρση Βασιλιά να μην δώσει μάχη στη θάλασσα: «Οι άνδρες των Ελλήνων είναι ανώτεροι από τους δικούς μας στην θάλασσα, όπως οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών. Ποιο λόγο έχεις να αντιμετωπίσεις τους Έλληνες στη θάλασσα, όπου η νίκη σου δεν είναι σίγουρη; Δεν κατέλαβες την Αθήνα, η οποία ήταν στόχος της εκστρατείας; Δεν κατέλαβες την υπόλοιπη Ελλάδα; Κανένας δεν σε εμποδίζει»....

 
Έκλεισε την ομιλία της με τα εξής λόγια: «Οι καλοί άνδρες έχουν συνήθως κακούς δούλους, ενώ οι κακοί άνδρες έχουν καλούς δούλους. Εσύ, ως ο πιο άριστος άνδρας στον κόσμο έχεις κακούς δούλους. Κανένας από αυτούς που λένε ότι είναι σύμμαχοι, δεν θα μας ωφελήσει». 

Ο Ξέρξης την άκουσε, αλλά επέλεξε τη ναυμαχία, στην οποία ο περσικός στόλος ηττήθηκε. Η Αρτεμισία ξεχώρισε στη μάχη και κατάφερε να επιβιώσει. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή τριήρη και περικυκλωμένη από συμμαχικά περσικά πλοία. Για να βγει απ’ τη δύσκολη θέση, πήρε μία αδίστακτη απόφαση. Κινήθηκε εναντίον των Περσών και τορπίλισε ένα δικό τους πλοίο....

Οι Αθηναίοι την είδαν, θεώρησαν ότι η Αρτεμισία ήταν με το μέρος τους και σταμάτησαν να την κυνηγούν. Όμως την είδε και ο Ξέρξης, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το όρος Αιγάλεω. Για καλή της τύχη, ο Βασιλιάς νόμιζε ότι η Αρτεμισία επιτέθηκε σε ελληνικό πλοίο. Εντυπωσιάστηκε με το θάρρος της και είπε: «Οι άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες, άνδρες». 

 Δεν επέζησε κανείς από το πλοίο που τορπίλισε και ο Βασιλιάς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε πραγματικά. Μετά τη συντριπτική ήττα των Περσών, την οποία προέβλεψε η Αρτεμισία, ο Ξέρξης έμαθε το μάθημά του και δεν αγνόησε ξανά τη συμβουλή της. Όταν ο αρχιστράτηγος των Περσών, Μαρδόνιος, πρότεινε να συνεχιστεί η εκστρατεία με 300 χιλιάδες άντρες, ο Βασιλιάς ζήτησε αμέσως να μάθει την άποψη της Αρτεμισίας....

Η Βασίλισσα της Αλικαρνασσού τον προέτρεψε να επιστρέψει στην Περσία, αφήνοντας τον Μαρδόνιο να αποτελειώσει τη δουλειά: «Αν ο Μαρδόνιος πετύχει αυτό που λέει ότι μπορεί να κάνει, τότε η νίκη θα θεωρείται δική σου. Αν χάσει, οι Έλληνες δεν θα πετύχουν πραγματική νίκη, γιατί θα έχουν νικήσει το δούλο σου, ενώ εσύ θα επιστρέψεις έχοντας κάψει την Αθήνα, το αντικείμενο της εκστρατείας σου». 

Ο Ξέρξης υπάκουσε και για να τιμήσει την πολύτιμη βοήθειά της, εμπιστεύτηκε τους γιους του στην φύλαξή της και τους έστειλε στην Έφεσο. Ο θάνατος της Αρτεμισίας εξιστορείται από τον Πατριάρχη Φώτιο Α’. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Βασίλισσα ερωτεύτηκε έναν νεαρό από την Άβυδο, που την περιφρονούσε και η Αρτεμισία από την απόγνωσή της, πήδηξε στη θάλασσα και πνίγηκε....

Αλιεύθηκε εδώ   

Ο συμπαντικός νόμος των δονήσεων

Ο νόμος των δονήσεων μας λέει ότι τα πάντα στο σύμπαν βρίσκονται σε μία συνεχή κατάσταση δόνησης. Τα πάντα είτε είναι στερεά, υγρά ή αέρια είναι δημιουργημένα από ενέργεια και όλες οι μορφές της ενέργειας συνεχώς κινούνται και δονούνται. Ένας βράχος, ένας άνθρωπος ή ένα αυτοκίνητο μπορεί να φαίνεται ότι είναι ακίνητο, αλλά στην πραγματικότητα δονείται αργά στο υπο – ατομικό επίπεδο. Άλλες μορφές ενέργειας όπως η θερμότητα, το φώς και ο ήχος επίσης δονούνται, αλλά πολύ γρηγορότερα από αντικείμενα που “εμφανίζονται” ως στερεά.

Δεν υπάρχουν 2 πράγματα που να είναι ακριβώς τα ίδια σε ολόκληρο το σύμπαν. Αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι τα πάντα δονούνται με διαφορετική ταχύτητα-ρυθμό, Λαμβάνοντας υπ’όψιν τον νόμο της έλξης, που λέει ότι τα όμοια έλκονται, μπορούμε να καταλάβουμε το πώς οι δονήσεις ελκύονται από άλλες δονήσεις που έχουν παρόμοια συχνότητα. Οι σκέψεις σας είναι μία μορφή ενέργειας που έχουν την δικιά τους μοναδική συχνότητα και καθώς οι σκέψεις σας στέλνονται έξω στο σύμπαν, συγκεντρώνουν ενέργεια που δονείται σε παρόμοια συχνότητα και φέρνει στην ζωή σας συγκυρίες και ανθρώπους που δονούνται επίσης στις ίδιες συχνότητες.

Όσο υψηλότερη είναι η δόνηση, τόσο θετικότερα θα είναι τα γεγονότα και οι άνθρωποι που ελκύετε και το αντίθετο επίσης, όσο χαμηλότερος ο κραδασμός, τόσο πιό αρνητικοί θα είναι οι άνθρωποι και τα γεγονότα που ελκύετε. Αυτό σημαίνει ότι είναι σημαντικό να ανυψώσετε την δόνηση σας έτσι ώστε και οι σκέψεις που εκπέμπετε να είναι υψηλότερων δονήσεων.

Ο δημιουργικός οραματισμός και οι τεχνικές του όπως και η επαναληπτική χρήση θετικών σκέψεων είναι ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς τρόπους για να ανυψώσετε την δόνησή σας. Για να το κάνετε αυτό αποτελεσματικά θα πρέπει να αλλάξετε τις πεποιθήσεις σας στο βαθύτερο δυνατό επίπεδο. Η χρήση των θετικών σκέψεων για παράδειγμα δεν θα λειτουργήσει, εκτός και άν πρώτα δεν έχετε με επιτυχία βάλει τον σπόρο της όποιας επιθυμίας σας, μέσα στον υποσυνείδητο νού σας.

Εάν οι επαναλαμβανόμενες θετικές σκέψεις σας δεν προχωρούν πέρα από το συνειδητό σας μυαλό είναι μάλλον απίθανο να δείτε την όποια διαφορά στην πραγματικότητά σας. 

Εντούτοις, εάν με την σταθερή επίδραση των θετικών σκέψεων και την κανονική χρήση του δημιουργικού οραματισμού κατορθώσετε να γονιμοποιήσετε το υποσυνείδητο μυαλό σας με μια νέα θετική κατεύθυνση, το πλέον σίγουρο θα είναι ότι θα εξυψώσετε την δόνηση σας σε ένα πιό υψηλό επίπεδο. Αυτή η υψηλότερη κραδασμική κατάσταση θα φέρει νέους ανθρώπους και νέες εμπειρίες που επίσης υπάρχουν σε ένα πιό υψηλό επίπεδο και έπειτα θα αρχίσετε να βλέπετε τις θετικές αλλαγές στη ζωή σας.

Για να ξεκινήσετε την διαδικασία της ανύψωσης της δόνησής σας και της έλκυσης θετικότερων ανθρώπων και γεγονότων στην ζωή σας, θα πρέπει να θέλετε να αλλάξετε. Μερικές φορές ο δρόμος της αλλαγής φαντάζει σαν ένα δύσκολο μονοπάτι. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πάρετε μία απόφαση και να επιμείνετε σε αυτήν. 

Η ζωή αλλάζει συνεχώς, και όπως ήδη ειπώθηκε προηγουμένως τα πάντα στο σύμπαν είναι φτιαγμένα από ενέργεια. Όλες οι μορφές της ενέργειας κινούνται συνεχώς. Τίποτα δεν μένει ακίνητο για πάντα. αυτή είναι η φύση του σύμπαντος και επομένως είναι άσκοπο να προσπαθήσει κάποιος να το αντιπαλέψει αυτό. Αγκαλιάστε το και προχωρήστε μπροστά έτσι όπως ξέρετε ότι σας αρέσει να κάνετε.

Το να κάνετε θετικές αλλαγές για το καλύτερο, μπορεί να περιλαμβάνει το να αποφεύγετε αρνητικούς ανθρώπους. Αποφεύγετε να παρακολουθείτε τηλεόραση και να διαβάζετε εφημερίδες, τα περισσότερα νέα των ΜΜΕ μας κρατούν σε μία αρνητική νοητική κατάσταση, γεμίζοντας τα κεφάλια μας με εικόνες βίας, φτώχειας και δυσφορίας. Αυτό μπορεί να σας αποτρέψει από το να νιώθετε αρνητικά.

Μην “τσιμπάτε” στην αρνητική συμπεριφορά των άλλων και να γνωρίζετε ότι μία αρνητική σκέψη μπορεί να αντικατασταθεί με μία θετική. Αυτό είναι αποκλειστικά στο χέρι σας. Βάλτε έναν απλό στόχο και εργαστείτε σε αυτή την κατεύθυνση με τις σωστές σκέψεις, λόγια και πράξεις. Αντικαταστήστε την συνεχή “μουρμούρα” στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας με θετικές σκέψεις και επαναλάβετέ τις όσο το δυνατόν συχνότερα.

Φανταστείτε το θετικό αποτέλεσμα των επιθυμιών σας με όσο το δυνατόν περισσότερο συναίσθημα. Δείτε την εικόνα αυτού που θέλετε μέσα στο μυαλό σας και συγκεντρωθείτε σε αυτό ξανά και ξανά, ειδικά για μερικά λεπτά κάθε πρωί όταν ξυπνάτε , όπως και πρίν πάτε για ύπνο. Φανταστείτε το πως θα νιώθετε όταν οι επιθυμίες σας πραγματοποιηθούν στην ζωή σας.

Το να ανυψώσετε την δόνηση σας και επομένως να καλυτερέψετε την ζωή σας, είναι κάτι που αρχίζει με την επιθυμία για αλλαγή. Με κάποια σχετική πειθαρχία και γεμίζοντας το μυαλό σας με θετικές σκέψεις και λέξεις, έχετε την ικανότητα να αλλάξετε την κατεύθυνση της ζωής σας. Οποιαδήποτε σκέψη που “κρατιέται” σταθερά στο υποσυνείδητό σας θα υλοποιηθεί στην πραγματικότητά σας.
Με Αγάπη, Φώς και Χαρά

Christina Stardancer

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Συν Αθηνά και χείρα κίνει….Είμαι (δεν) και εγώ ένας υποψήφιος….

Με μεγάλη μου χαρά βλέπω αξιόλογους ανθρώπους και φίλους να αποφασίζουν για πρώτη φορά να εκτεθούν  – όπως και εγώ-,  και να ασχοληθούν με τα  κοινά, θεωρώντας πως είναι καθήκον και χρέος τους να συνδράμουν στην αλλαγή του παρακμιακού, παρασιτικού μοντέλου  του υφιστάμενου κομματικού πολιτικού συστήματος, ΑΛΛΑ και στην ανάδειξη των λίγων άξιων αντιπροσώπων του.!  

Η αλλαγή αυτή όπως όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τον μικρόκοσμο, της οικογένειας την γειτονίας,  έως τους Δήμους ,και την Κεντρική πολιτική σκηνή. Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους, «άλλους» ανθρώπους με άλλη σκέψη και κυρίως με άλλες δράσεις…

                      

Το σύστημα βέβαια είναι πολύ καλά δομημένο, συνειδήσεις εξαγοράστηκαν στο παρελθόν προσφέροντας έναν κατ επίφαση ευημερισμό, αλλά με πνευματική πενία, την επικράτηση της Κουλτούρας του «Τίποτα», και την πολιτική του Εθνικομηδενισμού, που άνοιξε τις αγκάλες σε επικίνδυνες και σκοταδιστικές ιδεολογίες.

Από την άλλη βλέπω επίσης και είναι λυπηρό φίλους και μη, να σχολιάζουν αρνητικά έως και πικρόχολα αυτές τις  προσπάθειες, εντάσσοντας τες σε μια μηδενιστική αντίληψη περί της συμμετοχής στα κοινά, στην διαφθορά, και την «αρπαχτή» στην οποία επιδίδονται οι περισσότεροι εξ αυτών  που συμμετέχουν σε αυτά.

Λόγω του ότι οι περισσότεροι φίλοι μου ασχολούνται όπως και εγώ  με την Φιλοσοφία,  απορώ σε ποιες σχολές σκέψης διδάσκουν την παθητική Νιρβάνα. Ο ίδιος ο Γκάντι είπε:

 «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο. Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων φακών σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί».

Ο Καζαντζάκης το μεγαλύτερο πνευματικό τέκνο της Νεότερης Ελλάδος  πρόσταζε:

«…Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω...

..Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!....

… Φέρνεις, θες δε θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα Ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου το σώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες….

…. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων….

….Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει….

…Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!" Τ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει. Ποιος είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σα φύλλο είτε σαν άνθος είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν΄ ανανεώνεται και ν΄ αναπνέει αλάκερο το δέντρο….

…Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει….»

Λόγια που έρχονται σε αντίθεση με την τον « Επαναστάτη του Καναπέ», τον σύγχρονο Έλληνα,  ένα πολίτη Νάρκισσο   ο οποίος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν, αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες, δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον.  Ένας ευπατρίδης κατά τα άλλα που αδιαφορεί για οτιδήποτε του κληροδότησε το παρελθόν και για οτιδήποτε θα κληρο­δοτήσει αυτός στις επερχόμενες γενεές. Ζει  μόνο για το παρόν, καταναλώνοντας αδιάφορα και άπληστα οτιδήποτε αυτό τους  προσφέρει, αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους. Και για όλα αυτά φταίνε μόνο πάντα κάποιοι τρίτοι, κάποιοι μισέλληνες, Συνομοσιολογίες, εξωγήινοι, υπογήινοι…Οι ελπίδες  μας εναποτεθειμένες σε προφητείες , υπερόπλα και  γράμματα του μαγικού Ελληνικού Αλφαβήτου.

 Όταν «έπεσε» η Κωνσταντινούπολη είχε λιγότερους  από 3.000 στρατιώτες, ο υπόλοιπος αντρικός πληθυσμός  ήταν στα μοναστήρια προσευχόμενοι, αλλά η πόλη έπεσε, και  ο νοών νοήτω.!!

«Συν Αθηνά και χείρα κίνει», είμαστε συνδημιουργοί της πραγματικότητας. Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν τόσο τους άλλους όσο και εμάς. Τα γεγονότα και οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν και την κατάστασή του.  

Ο σύγχρονος Έλληνας έχει απολέσει την πνευματικότητα του προς χάριν του κακώς εννοούμενου καταναλωτικού ευημερισμου, έχει παντελή αίσθηση του μέτρου, σε αντίθεση με την αρχαία Ελλάδα όπου το «παν μέτρο άριστον» μαζί με το «γνώθι σεαυτόν», αποτελούσαν τον άριστο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς. Τα καράβια όμως δεν πλέουν με «χθεσινό» άνεμο....

Η Συλλογικότητα υποχώρησε έναντι της ατομικότητας του ρουσφετιού και του προσωπικού συμφέροντος. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τον εκφυλισμό της κοινωνίας, μία παρασιτική κοινωνία όπου δεν έχει θέση η Περηφάνια, η αυτοεκτίμηση, και η αυτογνωσία, αρετές που έρχονται σε αντίθεση με τις πρακτικές των προγόνων μας, οι οποίοι είχαν πρωτοστατήσει στην θέσπιση και την κατάκτηση άυλων αγαθών.

ΤΙ ΈΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΊΝΟΥΝ ΛΟΙΠΌΝ ΌΣΟΙ ΑΠΛΆ ΚΡΙΤΙΚΆΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΊΝΟΥΝ  ΤΊΠΟΤΑ;

                            

Εάν όλοι οι Έλληνες πολίτες αδράξουμε την ευκαιρία - που από ότι φαίνεται είναι και η τελευταία -, και απαιτήσουμε άμεσες καινοτόμες αλλαγές συναισθανόμενοι των ευθυνών μας, ίσως δημιουργηθεί μακροπρόθεσμα μια νέα δυναμική, για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι πως το μοντέλο της απαξίωσης και της παρακμής, που ακολούθησε η Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια, απέτυχε παταγωδώς. Η χώρα χρειάζεται ένα νέο όραμα και συνειδητούς πολίτες αρωγούς σε αυτή την δύσκολη προσπάθεια, ώστε οι θυσίες που θα έχουν δρομολογηθεί, να έχουν τουλάχιστον αντίκρισμα για τις επόμενες γενεές..

Η Ελλάδα όμως δυστυχώς σήμερα δεν έχει να επιδείξει σχεδόν τίποτα θετικό στο παγκόσμιο διεθνές γίγνεσθαι, και παρότι όλοι οι Έλληνες κάνουμε μονίμως αρνητική αυτοκριτική στην χώρα μας, όταν το πράττουν αυτό οι «ξένοι», τότε θίγεται η αξιοπρέπεια μας και το εθνικό μας συναίσθημα. Όταν δε γίνεται αναπόφευκτα σύγκριση με την αρχαία Ελλάδα τότε τα πράγματα αγριεύουν…

Η ΑΛΉΘΕΙΑ ΌΜΩΣ ΕΊΝΑΙ - ΚΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΊΖΟΥΜΕ ΌΛΟΙ - , ΠΩΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΑΓΙΔΕΥΜΈΝΟΙ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΑΜΠΕΡΌ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΚΡΊΖΟ ΠΑΡΌΝ..

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΌΜΩΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΛΙΜΆΝΙ, ΝΑ ΑΓΝΑΝΤΕΎΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΡΆΒΙΑ ΝΑ ΦΕΎΓΟΥΝ ΕΊΝΑΙ ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΩΤΊΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΊΑ, ΑΝΟΙΧΤΕΊΤΕ ΣΤΟ ΠΈΛΑΓΟΣ…!!!

Οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα είναι δυστυχώς καιροσκόποι αλλά και ανιστόρητοι, αγνοούν τόσο ότι η ιστορία όσο και η συνέχεια του έθνους δεν προϋποθέτει απλά την επαρκή γνώση του παρελθόντος, αλλά είναι ΒΊΩΜΑ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ ΚΑΤΆΚΤΗΣΗ που πρέπει κανείς ν’ αγωνίζεται για να την διατηρήσει..

Ο επιτάφιος του Περικλή  αποδεικνύει πως η ιστορική συνέχεια δεν αφορά απλά μία συνέχεια στον χρόνο, αλλά μία κατάκτηση που πραγματώνεται στο παρόν κάθε στιγμή:

«Γιατί δεν υπήρξαν ούτε μια στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν την χώρα αυτή, και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας και μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί επί πλέον εκείνων, τα οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς όλη αυτή την επικράτεια που κατέχουμε σήμερα. Το δε έργο της περαιτέρω βελτίωσης, το επιτελέσαμε εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, και εμείς εφοδιάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη..

..(..) ....Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων, έναντι δε των νόμων είναι όλοι ίσοι στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την επίδοση την οποία σημειώνει σε αυτά, δηλαδή η δημόσιά του σταδιοδρομία εξαρτάται μάλλον από την ατομική του αξία και όχι από την κοινωνική τάξη, από την οποία προέρχεται, ούτε πάλι ένας, ο οποίος είναι μεν φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται σε αυτό από το γεγονός ότι είναι άγνωστος. ..

.(..) ....Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, προ περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες…

….Γιατί είμαστε λάτρες του ωραίου, όμως χωρίς σπατάλη χρήματος, και καλλιεργούμε το πνεύμα χωρίς να χάνουμε την ανδρεία μας. Και μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία δράσης παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο το να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία. Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι από εμάς είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα πολιτικά ζητήματα στην εντέλεια….

….Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που όποτε δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε τη δύναμη να κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους θεωρούμε καθόλου εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε. Ενώ ως προς αυτό οι άλλοι... σε αυτούς η μεν αμάθεια τους κάνει να αποφασίζουν η δε σκέψη τους κάνει να διστάζουν...»!!!

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ότι ζούμε σε πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς. ΕΜΕΊΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΆΣΕΙΣ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΎΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΉΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΉΣ ΜΑΣ.

Ζούμε στην εποχή που όλα τελειώνουν, με  κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μεταβατικής εποχή που διανύουμε, την «ΑΝΑΜΟΝΗ». Η αναμονή του «νέου» που θα προκύψει από τα σαθρά ερείπια του χθες, το οποίο σταδιακά και με οδύνη αποσυντίθεται και εξαντλείται. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν ανώδυνες και έτοιμες λύσεις, μόνο σωστές ή λανθασμένες επιλογές....

Ως επίλογο να αναφέρω πως στην ακμή κάθε νέου αιώνα όπως του εικοστού πρώτου αιώνα που διανύουμε, πάντα υπάρχουν συγκρούσεις, επαναστάσεις, πόλεμοι, κ.λ.π, διότι οι κοινωνίες αλλάζουν οι ανάγκες μας αλλάζουν, συνεπώς τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά μοντέλα οφείλουν και αυτά να αλλάξουν. Μοντέλα πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τεράστια συμφέροντα τα οποία φυσικά θέλουν να συντηρήσουν. Τα πάντα όμως κινούνται σε κύκλους, το νέο θα προκύψει από τις στάχτες του χθες, κάθε νέα γέννα έρχεται με πόνο καλωσορίζουμε όμως την νέα ζωή την αλλαγή, δεν γίνεται διαφορετικά αυτό λέγεται εξέλιξη…. Και μην ξεχνάτε ο πόνος  εξανθρωπίζει... Έστω και εξ ανάγκης όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως οφείλουμε να αναζητήσουμε νέους τρόπους διαχείρισης του παρόντος αλλά και του μέλλοντος μας, καθώς είναι φανερό πως ζούμε στην εποχή όπου όλα «τελειώνουν»…

Από ιστορικής απόψεως για να αλλάξει ένα πολιτικό σύστημα και να αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις χρειάζεται μία δεκαετία, θα αντέξουμε άραγε..;

«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από την σφαίρα. Με την σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».

Το αγόρι και τα καρφιά

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι με άσχημο χαρακτήρα. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα μέσα στον φράχτη όποτε έχανε την υπομονή του ή μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη ημέρα κάρφωσε πολλά καρφιά στον φράκτη. Έμαθε όμως να συγκρατείται γιατί ήταν πιο εύκολο αυτό από το να καρφώνει τις πρόκες. 

Τελικά, έφθασε μια ημέρα που το αγόρι δεν κάρφωσε κανένα καρφί και το είπε στον πατέρα του.

Τότε εκείνος του είπε να αφαιρεί ένα καρφί για κάθε ημέρα που δεν έχανε την υπομονή του. Οι ημέρες πέρασαν και τελικά το αγόρι μπόρεσε να πει σε πατέρα του ότι είχε αφαιρέσει όλα τα καρφιά.

Ο πατέρας του είπε:

Όλα καλά, αλλά κοίταξε όλες τις τρύπες που υπάρχουν στον φράχτη. Δεν θα είναι ποτέ όπως πριν. Όποτε εσύ κάνεις κάτι κακό αφήνεις στον άλλον μία πληγή.

Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και έπειτα να το βγάλεις, αλλά θα μείνει πάντα ένα τραύμα. Ακόμη και να σε συγχωρήσουν το τραύμα θα μείνει. Ένα λεκτικό τραύμα κάνει περισσότερη ζημιά από το φυσικό τραύμα.

Οι φίλοι είναι σπάνια κοσμήματα, σε κάνουν να χαμογελάς και σε βοηθούν. Είναι έτοιμοι να σε ακούσουν οπότε έχεις ανάγκη.

Σε υποστηρίζουν και σου ανοίγουν την καρδιά τους. Σταμάτα να τους πληγώνεις και δείξε τους πόσο τους αγαπάς

Αναδημοσίευση από enallaktikidrasi.com

 Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος - Μυσταγωγία-Μυθαγωγία

Μύθος, ένας δρόμος αναζήτησης του Εαυτού μας

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο βασικό ερώτημα προσέγγισης του θέματος: Τι είναι ένας μύθος; Είναι μήπως φαντασία που δεν θεωρείται αληθινή, ένα σύνολο απαρχαιωμένων ντοκουμέντων και αυθαίρετων μυθοπλασιών; Για κάποιους είναι ένα ιδιαίτερο είδος ιστορίας , για άλλους ένα ιδιαίτερο εργαλείο ψυχανάλυσης, για κάποιους είναι πηγή γνώσης και για κάποιους άλλους ηθικοπλαστική μέθοδος.

Το σίγουρο πάντως είναι πως όλοι οι ψυχολόγοι ειδικότερα και οι σύγχρονοι επιστήμονες γενικότερα σκύβουν με σεβασμό πάνω στον μύθο για να τον ερμηνεύσουν έχοντας ο καθένας το δικό του κλειδί. Αυτό και μόνο το γεγονός μας δείχνει πως ο μύθος δεν είναι ένα απλό θέμα έρευνας, είναι ένα τεράστιο θέμα έρευνας το οποίο επιδέχεται πολλές ερμηνείες σε πολλά επίπεδα.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας ένας πρώτο διαχωρισμό του μύθου από την μυθολογία. Ο μύθος μοιάζει με ένα φως σταθερό και ακίνητο στον χρόνο και στον χώρο, εκεί όπου υπάρχουν οι μεγάλες πραγματικότητες του πνεύματος, και από εκεί στέλνει το φως της πάνω στον τοίχο της ιστορίας. Η σκιά πάνω στον τοίχο αυτό είναι η μυθολογία.

Μυθολογίες υπάρχουν πολλές σε όλο τον κόσμο σε όλες τις εποχές και παρά τις επιφανειακές διαφορές τους, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει, μελετώντας τους, πως όλες ξεπηδούν από το ίδιο λευκό φως. Ίδια σύμβολα ενσαρκώνονται με διαφορετικά «ενδύματα» σε κάθε παραδοσιακό λαό με σκοπό να μας οδηγήσουν στον δρόμο της μυθικής συνείδησης, στην Αλήθεια και στην βίωσή της. Κάθε μύθος είναι μια κοσμική μια ψυχολογική και μια υλική πραγματικότητα.

Ένας τέτοιος ορισμός μας οδηγεί σε τρεις βασικούς τρόπους ερμηνείας.

Ο πρώτος τρόπος ερμηνείας του μύθου θα ήτανε η προσέγγιση της ιστορικής του αλήθειας. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα όπου έρχεται η ιστορία να επαληθεύσει τον μύθο, και έτσι ιστορικά γεγονότα τεκμηριώνουν μια αλήθεια αντικειμενική. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός συναντάται σε πολλές γνωστές εκδοχές μύθων στον ελληνοχριστιανικό, βαβυλωνιακό, ιρανικό και ελληνικό πολιτισμό και ακόμη η ανακάλυψη της Τροίας από τον Σλήμαν ξέρουμε ότι βασίστηκε σε ένα μύθο.

Κοσμογονικά ο μύθος προσπαθεί να ερμηνεύσει τον μακρόκοσμο και την σχέση του ανθρώπου με αυτόν. «…. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Μύθο και αυτόν τον ίδιο τον Κόσμο, καθώς μέσα του τα σώματα και τα πράγματα είναι φανερά» λέει ο Σαλλούστιος στο έργο του "Περί Θεών και Κόσμου". Όλοι οι κοσμογονικοί μύθοι δημιουργίας μας μιλούν για την πρωταρχική αιτία που εκδήλωσε την ζωή και για εκείνες τις δυνάμεις (θεούς) που την εξελίσσουν. Έτσι ένας κοσμογονικός μύθος με συμβολική γλώσσα μπορεί να ενώσει την ανθρώπινη διάνοια με την αποκάλυψη του μυστηρίου.

Και αν αυτό φαίνεται μεταφυσικό και δύσκολο, ψυχολογικά ο ρόλος του μύθου έχει ένα πρακτικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα στην εναρμόνιση του ανθρώπου με τον εαυτό του και στην συνειδησιακή του εξέλιξη. "Η ψυχολογία είναι εκείνη που περιέχει το ενδιαφέρον για τον μύθο, όπως όλα τα δημιουργικά έργα περιέχουν το ενδιαφέρον για την ψυχολογία» λέει ο Τόμας Μαν, δείχνοντας έτσι το μεγάλο ενδιαφέρον της ψυχολογίας για τον μύθο.

Η ψυχολογία δεν είναι μια σύγχρονη εφεύρεση , μπορεί να μην ήταν αυτή η λέξη που την προσδιόριζε σε παλαιότερες εποχές αλλά είναι σίγουρο πως όλοι οι λαοί ασχολήθηκαν με τον άνθρωπο και την ομαλή λειτουργία του ψυχισμού του. ο μύθος έπαιζε σημαντικότατο ρόλο σε αυτό το έργο.

Ο μύθος πάντα βιώνονταν άμεσα μέσα στα πλαίσια των μυστηρίων και κυρίως μέσα από το μυητικό θέατρο το οποίο ήταν μέρος των μυστηρίων. Απαιτούνταν σύνθετες διαδικασίες συμμετοχής όλων των όψεων της ύπαρξης, που μαζί με την επέμβαση άλλων παραγόντων οδηγούσαν τον άνθρωπο σ' έναν εξαγνισμό του γήινου εαυτού του. 

Οι μυήσεις στα αρχαία μυστήρια περιείχαν ανθρωπομορφικές παραστάσεις της λειτουργίας του πνευματικού κόσμου και των νόμων του, δεσμοί ανάμεσα στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Ο μυημένος αναγνώριζε την ύπαρξή του μέσα στην ζωή του ήρωα, γινόταν γνώστης και κυβερνήτης της ύπαρξής του, και γυρνούσε στον κόσμο της καθημερινότητας με μια αίσθηση ευθύνης και μια φλόγα δημιουργικότητας.

Από τότε μέχρι σήμερα ο μύθος δεν έπαψε να υπάρχει και να έχει δύναμη, οι άνθρωποι έπαψαν ίσως να τον χρησιμοποιούν συνειδητά. Για την σύγχρονη ψυχολογία ότι ο μύθος ασκεί μια ακατανίκητη έλξη στο υποσυνείδητο του σύγχρονου ανθρώπου.

Σύμφωνα με τον Γιούγκ τα "Αρχέτυπα" παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ζωή μας τη υλική αλλά και την διανοητική. Είναι οι πηγές της ψυχικής μας ενέργειας και αυτή η πηγή ενέργειας βρίσκεται στο υποσυνείδητο μέσα στα αρχέτυπα που περιέχονται στο ομαδικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Ένας μύθος μπορεί να απελευθερώσει την ψυχική αυτή ενέργεια που περικλείεται στα αρχέτυπα.

Ο μύθος είναι μέσο γνώσης του εαυτού μας αλλά και μέσο δραστηριοποίησης των ικανοτήτων μας, με σκοπό την ολοκλήρωση του εαυτού. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε μεγάλες αλήθειες αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι ακόμα ένα τεράστιο θησαυροφυλάκιο εμπειριών και γνώσεων που απέκτησε η ανθρώπινη φυλή από την αρχή της δημιουργίας της. Οι μύθοι διεισδύουν βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και σιγοψιθυρίζουν αιώνιες αλήθειες και ανθρώπινα ιδανικά. Είναι μια πύλη και μέσα από αυτή έρχονται στην ανθρώπινη συνείδηση οι ανεξάντλητες ενέργειες του σύμπαντος.

Χωρίς να το συνειδητοποιεί, κάθε άνθρωπος ασχολείται αδιάκοπα με την εσωτερική διεύρυνση του εαυτού του, ψάχνει να βρει τα αίτια που υποκινούν τις πράξεις του. Η ερμηνεία αυτών των αιτιών είναι συνήθως γεμάτη από την υποκειμενική συναισθηματικότητα με ένα εγωιστικό πρίσμα, και έτσι διαστρεβλώνονται οι αιτίες. Οι μύθοι μιλούν για την οδύνη και την ανάγκη να υπερνικηθεί η ψεύτικη εικόνα της ζωής που φτιάχνουμε συνεχώς. 

Οι μύθοι μας ωθούν μέσα από την ταύτιση, στην ανακάλυψη των επιλογών που έχουμε, μας υποδεικνύουν τις περιπέτειες, τις εκδηλώσεις και τα φαινόμενα της ψυχικής ζωής μας και μπορούν να μας οδηγήσουν στην ισορροπία, την κυριαρχία στον εαυτό και τον κόσμο. Είναι αποκαλυπτικοί γιατί φέρνουν στην επιφάνεια αυτά που έχουμε απωθήσει μέσα στο υποσυνείδητό μας. Τα ξυπνούν και μας βάζουν να τα αντιμετωπίσουμε.

Αλλά το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι δημιουργούν μια κατευθυντήρια γραμμή ύπαρξης που στοχεύει ενεργητικά στο αύριο. Δίνουν ένα όραμα ελπίδας και την πεποίθηση πως ότι και να γίνει ο ήρωας θα νικήσει το «κακό» στον εαυτό του και στον κόσμο. Είναι μεγάλη η δύναμη και η ιερότητα των μύθων γιατί κατάφεραν να επιζήσουν σε όλες τις συνθήκες, στο συνειδητό ή στο ασυνείδητο των ανθρώπων, και να ενεργοποιούν δημιουργικά κέντρα μέσα μας. Και παρόλο που έχουν καλυφθεί από τις στάχτες του εγωισμού και του ανθρώπινου φανατισμού στην σημερινή εποχή μας, δεν είναι πολύ μακριά εκείνη η εποχή που οι άνθρωποι θα ξανασυναντήσουν τους μύθους, θα εμπνευστούν από αυτούς, και θα τους τοποθετήσουν εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται …… στην Ακρόπολη της ψυχής τους.

Αλιεύθηκε εδώ  

Τα "τέρατα" της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας

Τα "τέρατα" της Ελληνικής μυθολογίας είναι πλάσματα  δημιουργημένα απολύτως από την αχαλίνωτη ανθρώπινη φαντασία. Συνδυάζουν ρεαλιστικά στοιχεία διαφόρων υπαρκτών πλασμάτων. Ο  Πήγασος ας πούμε είναι ένα άλογο με φτερά, ο γρύπας είναι ένα πλάσμα με σώμα λιονταριού που διαθέτει κεφάλι και φτερά αετού. 

Τα πλάσματα αυτά κινούνται στη σφαίρα του "Ασυνείδητου "και του εξωπραγματικού που όμως συναντιέται κάποτε με τον πραγματικό ή πιο σωστά με τον αληθοφανή κόσμο, στην οριακή περιοχή όπου δρουν οι μεγάλοι ήρωες και ζουν οι θεοί της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Εκεί, σ’αυτή τη φανταστική χώρα του ελληνικού μύθου, τα τέρατα ζουν τη δική τους ζωή. Γεννιούνται και πεθαίνουν με τρόπους ιδιαίτερους και με τον ίδιο ιδιαίτερο τρόπο περνάνε τη ζωή τους.

Φαίνεται να ορίζουν τους κανόνες, να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, μα στην πραγματικότητα κυνηγάνε το δικό τους πεπρωμένο και κατά κανόνα καλούνται να υπερασπιστούν την ίδια τους την ύπαρξη όταν ένας αποφασιστικός ήρωας βρεθεί στο δρόμο τους.   Τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας είναι κατ’ουσίαν πλάσματα τραγικά. Το πεπρωμένο τους είναι να ενσαρκώνουν με ενθουσιασμό το πρόσωπο του φόβου και της απειλής, αλλά κατά κανόνα μοιάζουν απλώς να διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή.   Παρακολουθώντας τις πολύπλοκες διαδρομές των κύκλων του ελληνικού μύθου συναντάει κανείς ένα μεγάλο πλήθος τεράτων, που εμφανίζονται συνήθως σε δεύτερους ρόλους, αλλά κερδίζουν την παράσταση με την απόκοσμη παρουσία τους. 

Παρακάτω θα βρείτε ένα μέρος από τον ιδιότυπο θίασο των ελληνικών τεράτων θέλοντας να καταδείξω την εντυπωσιακή ποικιλομορφία που είχε για τους αρχαίους Έλληνες η προσωποποίηση του φοβερού. Δεν πρόκειται για έναν εξαντλητικό κατάλογο, τα τέρατα είναι στ’αλήθεια πολλά περισσότερα, αλλά για μια αντιπροσωπευτική πινακοθήκη.  Όλα τα παρακάτω πλάσματα πρωταγωνιστούν στο νέο μου βιβλίο: " ο Γλαύκος και η Νηρηίδα".

Μινώταυρος
Ο Μινώταυρος γεννήθηκε όταν ο Ποσειδώνας αποφάσισε να εκδικηθεί τον Μίνωα για την ασέβειά του να μην του θυσιάσει έναν όμορφο λευκό ταύρο. Ο θεός έκανε τη σύζυγο του Μίνωα Πασιφάη να συνερευθεί με τον ταύρο αυτόν κι έτσι γεννήθηκε αυτό το τρομερό παιδί, ένας άνθρωπος με κεφάλι ταύρου. Ο Μινώταυρος πέρασε ολόκληρη τη ζωή του έγκλειστος στο Λαβύρινθο που του έκτισε ο Μίνωας, καταβροχθίζοντας ετησίως 7 νέους και 7 νέες από την Αθήνα, μέχρι που τον εξολόθρευσε ο Θησέας.     Άγαλμα Μινώταυρου από σύμπλεγμα με τον Θησέα. 1ος αι. μ.Χ. Museo Νazionale Romano, Ρώμη.  

Τυφώνας  

Ο Τυφώνας ήταν το τελευταίο παιδί που γέννησε η Γαία με τον Τάρταρο και θεωρείται το ισχυρότερο από όλα τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας. Είχε το πάνω μέρος ανθρώπου, διέθετε φτερά και το κάτω μέρος του αποτελούσαν εκατό ελισσόμενα φίδια. Όταν άρχισε να καταστρέφει πόλεις, να εκσφενδονίζει βουνά και να φοβερίζει ακόμη και τους ίδιους του Ολύμπιους θεούς, ο Δίας τον αντιμετώπισε ρίχνοντάς του 100 κεραυνούς και παγιδεύοντάς τον κάτω από την Αίτνα. Πριν πεθάνει ο Τυφώνας με τη σύντροφό του την Έχιδνα φρόντισαν να γεμίσουν τον κόσμο με ένα σωρό άλλα τέρατα, όπως την Σφίγγα, τη Χίμαιρα, τη Λερναία Ύδρα και τον Κέρβερο. 

    

Κένταυρος

Οι κένταυροι είχαν τον άνω κορμό ανθρώπου και το σώμα αλόγου και ζούσαν στη Θεσσαλία. Κάποτε είχαν την κακή ιδέα να κλέψουν την Ιπποδάμεια, την ημέρα του γάμου της με τον Πειρίθου και να αρπάξουν και τις άλλες γυναίκες των Λαπιθών που επίσης κατοικούσαν στην περιοχή. Η μάχη ήταν αμφίρροπη αλλά ο Θησέας έκρινε το αποτέλεσμα βοηθώντας τους Λαπίθες. Η μάχη αυτή στην αρχαία ελληνική τέχνη συμβολίζει την σύγκρουση ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα και γι’αυτό επελέγη ως θέμα και στις μετόπες του Παρθενώνα.  

Τρίτων 

Ο Τρίτωνας είναι γιος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, μισός άνθρωπος και μισός ψάρι. Είναι ο αγγελιαφόρος του πατέρα του, κυρίαρχος στη θάλασσα, κι έχει συχνά στη μυθολογία το ρόλο του σοφού γέροντα. Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις βοήθησε τους Αργοναύτες όταν χάθηκαν κάπου στις ακτές της Μικράς Ασίας.   Τρίτωνας που κρατάει σκήπτρο και δελφίνι. 

Σφίγγα   

Η σφίγγα έχει σώμα λιονταριού, φτερά πτηνού και γυναικεία κεφαλή. Ως γνωστόν περνούσε τον καιρό της καραδοκώντας αθώους περαστικούς για τη Θήβα τους οποίους καταβρόχθιζε ανερυθρίαστα επειδή δεν ήξεραν να απαντήσουν στον γρίφο που τους έθετε. «Τι είναι αυτό που έχει μια φωνή, τα πόδια του στην αρχή είναι τέσσερα, έπειτα τρία και τέλος δύο;» Ο Οιδίποδας ήταν ο μόνος που ήξερε να απαντήσει.  

Άρπυιες

Οι Άρπυιες ήταν γυναίκες με φτερά πουλιών και μάλιστα κατά τον Ησίοδο είχαν ωραία μακριά μαλλιά. Ο ρόλος τους ήταν να βασανίζουν τον Φινέα, τον γέρο βασιλιά της Θράκης, που ο Δίας όχι μόνο τον είχε τυφλώσει αλλά τον είχε καταδικάσει και να μην μπορεί να φάει τίποτα γιατί του το άρπαζαν οι Άρπυιες. Όταν έφτασαν κάποτε στον Φινέα οι Αργοναύτες, εκείνος ζήτησε από τους Βορεάδες, που επίσης μπορούσαν να πετούν σαν γιοι του Βοριά που ήταν, να τις σκοτώσουν. Εκείνοι, σοφά φερόμενοι για να μην εξοργίσουν τον Δία, απλώς τις έδιωξαν μακριά κι ο Φινέας γλύτωσε, έβαλε μια μπουκιά στο στόμα του και βοήθησε με τις συμβουλές του τους Αργοναύτες να συνεχίσουν το ταξίδι τους με ασφάλεια.     Οι Άρπυιες επί το έργον. 

Σειρήνες   

Οι Σειρήνες ήταν πτηνόμορφες με γυναικείο κεφάλι. Ήταν πλάσματα της θάλασσας, κι όχι μόνο δεν ήταν φοβερές στην όψη, αλλά ήταν όμορφες και είχαν γοητευτική φωνή. Είχαν όμως την κακή συνήθεια να παρασύρουν με το τραγούδι τους τους ναυτικούς που πέρναγαν από το νησί τους και να τους κατασπαράζουν. Ο Οδυσσέας περνώντας από εκεί, ειδοποιημένος από την Κίρκη, είχε κλείσει τα αυτιά των ναυτικών του με κερί κι ο ίδιος δέθηκε στο κατάρτι για να απολαύσει το όμορφο τραγούδι.     Ο Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι του πλοίου του δέχεται επίθεση από τις Σειρήνες.

Μέδουσα/Γοργόνα  

Η Μέδουσα είχε φρικτή μορφή, αντί για μαλλιά είχε φίδια στο κεφάλι και μετέτρεπε σε πέτρα όποιον την κοιτούσε. Ήταν μία από τις τρεις Γοργόνες -οι άλλες ήταν η Σθενώ και η Ευρυάλη- κόρες του Φόρκυ και της Κητώς που ήταν θαλάσσιες θεότητες. Κάποτε ο Πολυδεύκης, βασιλιάς της Σερίφου, ζήτησε από τον ήρωα Περσέα να του φέρει το κεφάλι της Μέδουσας, ελπίζοντας ότι ο νεαρός θα έπεφτε θύμα της. Εκείνος όμως κατάφερε με τη βοήθεια της Αθηνάς να την αποκεφαλίσει χρησιμοποιώντας την ασπίδα του σαν καθρέφτη. Την στιγμή που της έκοβε το κεφάλι ξεπήδησαν από μέσα της ο Πήγασος και ο Χρυσάωρ. Αργότερα ο Περσέας πρόσφερε το κεφάλι της Μέδουσας στην Αθηνά κι εκείνη το στερέωσε στην αιγίδα στο στήθος της.      

Σκύλλα  

Η Σκύλλα ήταν κι αυτή κόρη του Φόρκυ και της Κητώς, κάποτε όμορφη νύμφη που την ποθούσε ο Ποσειδώνας. Η ζηλιάρα Αμφιτρίτη την μετέτρεψε σε τέρας δηλητηριάζοντας το νερό που έκανε μπάνιο. Η Σκύλλα είχε σώμα ψαριού, γυναικείο άνω κορμό και κεφαλές σκυλιών να προεξέχουν στο στήθος της. Στον Όμηρο η Σκύλλα μαζί με τη Χάρυβδη φυλάνε ένα στενό από το οποίο υποχρεωτικά πρέπει να περάσει ο Οδυσσέας με το καράβι του. Η Σκύλλα καταβροχθίζει ζωντανούς έξι από τους άνδρες του, αλλά ο ήρωας καταφέρνει να περάσει αβλαβής.   

  
Γρύπας   
Ο γρύπας έχει σώμα λιονταριού, αλλά φτερά και κεφάλι αετού, συνδυάζει δηλαδή τα δύο εμβληματικότερα ζώα της φύσης κι ίσως γι’αυτό θεωρήθηκε ταιριαστός συνοδός για θεούς και βασιλείς. Ο Ηρόδοτος μαρτυρεί μια παράδοση σύμφωνα με την οποία οι Γρύπες ήταν φύλακες του χρυσού στα βουνά του Βορρά και οι γείτονες τους, οι μονόφθαλμοι Αριμασποί τους επιτίθονταν με τα άλογά τους για να κλέψουν τους θησαυρούς τους.  

   

Λερναία Ύδρα   

Η Λερναία Ύδρα ήταν κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, ένα φρικτό υδρόβιο τέρας με χαρακτηριστικά ερπετού και πολλά κεφάλια - φίδια. Μάλιστα όταν κανείς έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο άλλα. Ζούσε στην Λέρνα της Αργολίδας και περνούσε τον καιρό της βασανίζοντας τον κόσμο και φυλάγοντας μια πύλη προς τον Κάτω Κόσμο, μέχρι που την εξόντωσε ο Ηρακλής σταλμένος από τον Ευρυσθέα.   

Πήγασος   
Ο Πήγασος ήταν ένα φτερωτό άλογο, γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας, από την οποία ξεπήδησε όταν εκείνη έχασε το κεφάλι της. Όταν κάποτε κατέβηκε στην Κόρινθο στην κρήνη Πειρήνη να πιεί νερό, εκεί τον αιχμαλώτισε και τον εξημέρωσε ο ήρωας Βελλεροφόντης και μαζί έκαναν πολλούς άθλους, όπως την εξόντωση της Χίμαιρας.   

Χίμαιρα   
Η Χίμαιρα ήταν ένα τρικέφαλο ον: είχε σώμα και κεφάλι λιονταριού, ουρά που κατέληγε σε κεφάλι φιδιού και στο μέσον της ράχης της έβγαινε ο λαιμός και η κεφαλή ενός αιγάγρου. Κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, έβγαζε από το στόμα της φωτιά σύμφωνα με τον Όμηρο και τον Ησίοδο. Ο Βελλεροφόντης μπόρεσε να την σκοτώσει επειδή ήταν σε απόσταση ασφαλείας επάνω στον Πήγασο.   

Κέρβερος
Ο Κέρβερος ήταν ένας σκύλος με τρία κεφάλια, με ουρά φιδιού, ο φοβερός φύλακας στην είσοδο του Άδη που δεν άφηνε τις ψυχές να βγουν και τους ζωντανούς να περάσουν. Η εξόντωση του Κέρβερου είναι ο τελευταίος άθλος του Ηρακλή, ο πιο δύσκολος, αυτός για τον οποίο ο ήρωας μυήθηκε πρώτα στα Ελευσίνια μυστήρια. Ο Ηρακλής κατέβηκε στον Άδη (όπου μάλιστα συνάντησε τους φίλους του Θησέα και Πειρίθου) και ζήτησε την άδεια από τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου να φέρει τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα, πράγμα που κατάφερε μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιήσει όπλα.   

Αλιεύθηκε εδώ

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Αποσυμβολισμός του Δρακοκτόνου Αγίου Γεωργίου

Ο δρακοκτόνος Γεώργιος, ως ιστορική φιγούρα, γεννήθηκε το 280 πιθανότητα στην Αρμενία, ενώ εντάχθηκε στον Ρωμαϊκό στρατό όπου και διέπρεψε. Το 303 μαρτύρησε κατά τους Διωγμούς του Διοκλητιανού όπου μετά από βασανιστήρια θανατώθηκε βάναυσα αφού του κόψανε το κεφάλι, λεπτομέρεια αξιοσημείωτη όπως θα δούμε αργότερα!

Στην παράδοση πάντως, έμεινε γνωστός για την σφαγή ενός δράκου και την σωτηρία μιας πριγκίπισσας που είχε αφεθεί ως θυσία στο κτήνος. Ο θρύλος αυτός προστέθηκε στα κατορθώματα του Αγίου από τους Σταυροφόρους κατά τον 11ο αιώνα, και τον ακολουθεί πιστά σε όλη την εικονογραφία του, αποδεικνύοντας πως στον Χριστιανισμό συνεχίζουν ορισμένοι πολύ ιδιαίτεροι παραδοσιακοί συμβολισμοί…

Ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα του Αγίου, καταλαβαίνουμε πως σχετίζεται με την γη – Γεώργιος δηλαδή ο γεωργός του εδάφους, ο καλλιεργητής του πνευματικού σπόρου μέσα στον ίδιο τον εαυτό.

Εξίσου χθόνια όμως είναι και η φύση του δράκοντα που σφαγιάζεται από τον αναβάτη Άγιο. Προσέξατε ποτέ πως η λόγχη κεντρίζει το στόμα του κτήνους; Παραπέμπει άραγε η κίνηση αυτή στην γεωμαντεία και τα τελουρικά ρεύματα του πλανήτη μας; Η λόγχη είναι η θεληματική προέκταση του ατόμου και η φιδίσια όψη του δράκου συμβολίζει τις βιοενεργειακές ροές της γης, όπως αντίστοιχα τα μενίρ σηματοδοτούν το πέρασμα αλλά και τις δυνητικές εισόδους/εξόδους των ley lines.

Αντίθετα όμως από ότι θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι, το πρότυπο του δρακοκτόνου είναι αρχαιότερο του Χριστιανισμού – άλλωστε η σημασία του ότι η Νέα Θρησκεία εξολοθρεύει τα δαιμόνια της Παλιάς, είναι όχι μόνο νεώτερη, αλλά και ιδιαίτερα απλοϊκή.

Ο δρακοκτόνος άγιος λοιπόν επαναλαμβάνει το ηρωικό δράμα του φτερωτού Περσέα και της αλυσοδεμένης Ανδρομέδας,  του Θεού Απόλλωνα που σκοτώνει στους Δελφούς τον Πύθωνα, του Φοίβου  που συμβολίζει Φως της γνώσης που «σκοτώνει» τους δράκους της άγνοιας. 

Του βαβυλώνιου Μαρντούκ και της οφιοειδή Τιαμάτ, και φυσικά τον μυστηριώδη Σεθ που λογχίζει τον δαίμονα-φίδι Άποφι όταν η νυχτερινή βάρκα του Ρα, στο ταξίδι της στον κάτω κόσμο, εμποδίζεται από το γιγάντιο αυτό πλάσμα.

Τι προσπαθούν να μας πούνε όλοι αυτοί οι μύθοι; Ποιο είναι το μυστικό του δράκου; Πρόκειται ασφαλώς για την πηγαία εσωτερική δύναμη στην πιο καθαρή μορφή της – δύναμη όμως που πρέπει να τιθασεύσει η συνείδηση του αγίου ή ήρωα (μύστη ή αναζητητή).

Ο Δράκος είναι διφυής, είναι ο φτερωτός όφις αφού συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του πουλιού, την ύλη και το πνεύμα δηλαδή.  
Αντιπροσωπεύει το ανεκδήλωτο, το αδιαφοροποίητο, το χάος, το κρυμμένο, την αδάμαστη ενέργεια. Η εξαπόλυση της λόγχης και το χτύπημα στα σαγόνια του συμβολίζει τον έλεγχο, την αλλαγή από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Ταυτόχρονα την νίκη στην σκοτεινή φύση του ανθρώπου και την αυτοκυριαρχία. Ενώ η διάσωση της παρθένου, σημαίνει ασφαλώς την απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων. Ποιες είναι αυτές;

Εδώ μπορούν να γραφτούν αρκετά, ενδιαφέρον έχει όμως να σημειώσω πως μια από τις πρώτιστες ιδιότητες του δράκου είναι αυτό που σημαίνει το ίδιο του το όνομα, δράκος από το δέρκομαι, που σημαίνει βλέπω καθαρά. Αν ο δράκος λοιπόν δηλώνει το αρχέτυπο της καθαρής όρασης, της αντίληψης των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι πέρα από κάθε ψευδαίσθηση και αυταπάτη, τότε ο ήρωας ενσωματώνει αυτή την δύναμη με την τελετουργική σφαγή του πλάσματος.Η δρακοκτονεία κατά συνέπεια είναι μέρος μιας μυητικής πορείας, μιας δρακόντιας ατραπούς που προσπαθεί να καταστήσει την αθέατη ενέργεια και γνώση του ανθρώπου από ασυνείδητη σε συνειδητή.

Και ο αποκεφαλισμός στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα;

Ίσως να διακρίνετε και μόνοι σας τον συσχετισμό εδώ με ένα ακόμη πιο παράξενο μοτίβο που συνδέει τον Ορφέα, την Μέδουσα, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, την κεφαλή Μπαφομέτ και τόσα άλλα παλαιά σύμβολα… η αφαίρεση της κεφαλής είναι μια ακόμη μαγική πράξη με πολλές σημασίες. Από την μια εκφράζει την οικειοποίηση της ενέργειας της κεφαλής, από την άλλη την αναγόρευση του κεφαλιού ως έδρα της πνευματικής δύναμης.Την στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την ανεξαρτησία της πνευματικής αρχής που κατοικεί στο κεφάλι σε σχέση με την ζωική δύναμη που αντιπροσωπεύει το σώμα.

Αναδημοσίευση από apophenia.gr

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος