Υπήρχε κάποτε ένα μοναστήρι, όπου ένας μοναχός συνήθιζε να
πίνει πάρα πολύ. Εξαιτίας της μεγάλης του δίψας, το επίπεδο του κρασιού στα
βαρέλια έπεφτε με μεγάλη ταχύτητα. Κάθε βράδυ, νοιώθοντας λίγη ντροπή,
προσευχόταν και παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρήσει. Μετά έπεφτε στο κρεββάτι
του και κοιμόταν με καθαρή συνείδηση τον ύπνο του δικαίου. Την επόμενη μέρα,
βέβαια, επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία, από την αρχή.
Αυτό συνεχίστηκε για χρόνια μέχρι που, μια νύχτα ξέχασε να πει τις προσευχές του πριν πάει για ύπνο. Τα μεσάνυχτα ξύπνησε από κάποιον που
τον ταρακουνούσε, λέγοντάς του: “Ξύπνα! Δεν είπες τις προσευχές σου σήμερα.
Ξύπνα και προσευχήσου αμέσως.” Τρίβοντας τα μάτια του κοίταξε τριγύρω να δει
ποιός τον είχε ξυπνήσει και τότε είδε πως ήταν ο διάβολος. Ναι, ο διάβολος τον
είχε ξυπνήσει, γιατί ήταν εκείνος που τον ενθάρρυνε να προσεύχεται τη νύχτα,
ώστε να μην αισθάνεται την ανάγκη ν’ αλλάξει. Με την προσευχή κοίμιζε τη
συνείδησή του και ένοιωθε ελεύθερος ν’ αρχίσει να πίνει ξανά την επόμενη
μέρα... προς μεγάλη τέρψη του διαβόλου. Η ιστορία αφηγείται ότι όταν ο μοναχός
το συνειδητοποίησε, τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ που ορκίστηκε να μην ξαναπιεί ούτε
σταγόνα.
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Συλλογή Izvor 228, Κοιτάζοντας μέσα στο Αόρατο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου