Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

«Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται.

Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει. Κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.»

Κωνσταντίνος Καβάφης, ΤΡΩΕΣ (1905)

 

Η ιστορία και τα ερείπια που οι πολιτισμοί του παρελθόντος αφήνουν πίσω τους, (ακόμα και πανίσχυρων πάλαι ποτέ αυτοκρατοριών), στέκουν μάρτυρες της νομοτελειακής παρακμής που αναμένει όλες τις κοινωνίες και τα έθνη, όταν αυτά δεν αποτελούν πια «μαγιά» για την γέννηση δημιουργικών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν όραμα και ικανότητες, ώστε να παράγουν πολύτιμα έργα, τόσο πνευματικά όσο και υλικά…

Η παρακμή και το τέλος έρχεται, όταν ο πολιτισμός ενός έθνους ή μίας ολόκληρης εποχής, δε μπορεί πλέον να βρει λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί, ή που φέρνουν νομοτελειακά οι καιροί και οι αλλαγές τόσο στο φυσικό ή κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον….

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος