Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

Ἐγώ, ἡ Παλλὰς Ἀθηνᾶ..


ποσπάσματα τς μιλίας το Anatole France στ ποκαλυπτήρια τς προτομς το Ernest Renan (*). Anatole France (βραβευμένος μ Νόμπελ Λογοτεχνίας τ 1921 - πραγματικ νομα, François Anatole Thibault μέλος τς Γαλλικς καδημίας πιστημν, μνε τ πιτεύγματα το ρχαίου λληνικο Πολιτισμο, και της θάς Αθηνάς.


«Εμαι Σοφία. Εναι δύσκολο γι τος νθρώπους, κόμη κα γι τος καλύτερους ν μ ναγνωρίσουν μέσως, μ τος πέπλους πο μ σκεπάζουν κα γιατί, σν τν ορανό, εμαι θύελλα συνάμα κα γαλήνη. λλ σύ, καλέ μου κέλτη, μ ναζήτησες πάντα κα κάθε φορ πο μ συνάντησες, βαλες τ δυνατά σου, μ λο σου τ πνεμα κα λη τν καρδιά σου γι ν μ ναγνωρίσεις.

,τι γραψες γι μένα, ποιητή, εναι ληθινό (*) . λληνικ μεγαλοφυία μ' κανε ν κατεβ στ γ κα τν γκατέλειψα ταν παρέδωσε τ πνεμα της. Ο βάρβαροι, πο εσέβαλαν στν κόσμο τς τάξεως πο δωσαν ο νόμοι μου, γνοοσαν τ μέτρο κα τν ρμονία. μορφι τος προκαλοσε φόβο κα τος φαινόταν σν κάτι κακό. Βλέποντας πς μουν μορφη, δν πίστεψαν τι μουν Σοφία. Μ' δίωξαν. ταν, σκορπίζοντας μία νύχτα δέκα αώνων, φάνηκε αγ τς ναγεννήσεως, ξανακατέβηκα στ γ.
πισκέφθηκα τος νθρωπιστς κα τος φιλόσοφους μέσα στ κελιά τους, που μ πάθος φύλαγαν στ βάθος τν συρταριν τους μερικ βιβλία, τος ζωγράφους κα τος γλύπτες στ ργαστήριά τους, πο δν ταν παρ φτωχικ μαγαζάκια τεχνιτν. Μερικο προτίμησαν ν καον ζωντανοί, παρ ν μ παρνηθον. λλοι, πως ρασμος, διέφυγαν π τος λίθιους ντιπάλους τους μ τν ερωνεία......

π τότε, π τ στιγμ πο σκέψη, στ νώτερα πίπεδά της, εναι λεύθερη, εμαι κατάπαυστα ντικείμενο σεβασμο τν πιστημόνων, τν καλλιτεχνν κα τν φιλοσόφων. λλ π σένα δέχθηκα τν πι τρυφερ κα τν πι λιτ σως λατρεία. π σένα κα τς πι γνς κα γεμάτες πίστη προσευχές. Πάνω στν ερή μου κρόπολη, μπροστ στν ρειπωμένο Παρθεννα μου, μ χαιρέτησες μ τ ραιότερα λόγια πο επώθηκαν ποτ σ' ατν τν κόσμο, π τν ποχ πο ο μέλισσες μο πέθεταν τ μέλι τους στ χείλη το Σοφοκλέους κα το Πλάτωνος.

Ο θάνατοι φείλουν περισσότερα π' σα νομίζεται σ' ατος πο τος λατρεύουν. Τος φείλουν τ ζωή. Εναι κι ατ να μυστήριο στ ποο μυήθηκες. Ο θεο παίρνουν τν τροφή τους π τος νθρώπους.
Τρέφονται π τν καπν πο νεβαίνει π τ αμα τν θυσιν τους. Ξέρεις τι ατ σημαίνει πς οσία τους ποτελεται π λες τς σκέψεις κα π’ λα τ ασθήματα τν νθρώπων. Ο σπονδς τν γαθν νθρώπων τρέφουν τος γαθος θεούς. Ο μαρες θυσίες τς γνοιας κα το μίσους παχαίνουν τος γροίκους θεούς. Τ χεις πε: Ο θεο δν εναι πι θάνατοι π τος διους τος νθρώπους.

πάρχουν ατο πο ζον π δύο χιλιάδες χρόνια, βραχύβιοι ν συγκριθον μ τ χρόνια τς γς, στω τς νθρωπότητος, λάχιστη κα διόρατη στιγμ τς ζως το σύμπαντος. Σ δύο χιλιάδες χρόνια, ο φλογερο λιοι πο κτοξεύονται στ διάστημα, δν φαίνονται κάν ν χουν μετακινηθε.

γώ, Παλλς θην, θε μ τ νοιχτόχρωμα μάτια, σ σένα φείλω τ τι ζ κόμη. λλ ταν λίγο πργμα παράταση τς ζως μου. Λυπμαι τους θεος πο σέρνονται μέσα στος χρωμους καπνος νς πολείμματος λιβανιο, τν χλωμ κα θλιμμένη παρακμή τους. Μ' κανες πι μορφη κα πι μεγάλη π’ σο μουν. Μ θρεψες μ τν δύναμή σου κα μ τν δεολογία σου κα δι μέσου σο κα ατν πού σο μοιάζουν, τ πνεμα μου πλάτυνε τόσο, στε ν μπορε ν συμπεριλαμβάνει τ σύμπαν το Κέπλερ κα το Νεύτωνος.......»
Anatole France

Παραπομπή : (*) Υπάρχουν κείμενα που αντέχουν στον χρόνο, που παραμένουν διαχρονικά στην Ιστορία της Λογοτεχνίας και των Ιδεών. Ένα τέτοιο κείμενο αποτελεί το έργο του Γάλλου φιλόσοφου και διανοητή ERNEST RENAN, La Prière sur l'Acropole / Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη. Πρόκειται για έργο του 19ου αιώνα, το οποίο ο συγγραφέας του ονόμασε «Προσευχή», μια προσευχή που απευθύνει στη θεά Αθηνά, θεά της ανθρώπινης σοφίας και λογικής, για να τιμήσει μέσω αυτού του συμβόλου το Ωραίο, το Αγαθό και το Αληθινό.
Ο Ρενάν, από τη Βρετάνη της βόρειας Γαλλίας, προσκυνητής-ταξιδιώτης στην πόλη της Αθήνας το 1865, ανέβηκε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης έχοντας στην πνευματική του σκευή τη γνώση της ελληνικής αρχαιότητας, της μυθολογίας, της τέχνης, της φιλοσοφίας, με λίγα λόγια τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Επέστρεφε από ένα ταξίδι στην Ανατολή και στάθηκε στην Αθήνα για αρκετό καιρό, θαυμάζοντας και φιλοσοφώντας. Όπως ο ίδιος ομολογεί, εκεί επάνω στην Ακρόπολη του αποκαλύφθηκε το «ελληνικό θαύμα»:
«Η εντύπωση που μου προξένησε η Αθήνα είναι η πιο δυνατή, κατά πολύ, απ' όσες έχω νιώσει μέχρι τώρα. Ένας είναι ο τόπος όπου υπάρχει η τελειότητα, δεν υπάρχει δεύτερος: είναι αυτός. Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι παρόμοιο. Αυτό που αντίκριζα ήταν το ιδεώδες, απαθανατισμένο σε πεντελικό μάρμαρο».
Μέσα από τις πολλαπλές αναφορές στη μυθολογία και στην Ιστορία, ο Ernest Renan προσεύχεται μπροστά στην ωραιότητα της τέχνης και του πνεύματος της αρχαίας Αθήνας, δίδοντάς της έτσι μία οικουμενική διάσταση. Ως κείμενο, Η προσευχή πάνω στην Ακρόπολη θεωρήθηκε ένα από τα ωραιότερα της γαλλικής λογοτεχνίας όχι μόνο για την αρτιότητά του, αλλά κυρίως γιατί αναδεικνύει την αγάπη του Ernest Renan για την Ελλάδα, καθώς απαντά στο ερώτημα γιατί αυτός ο τόπος αξίζει τον σεβασμό μας.

Πηγή πρώτου μέρους: http://www.projethomere.com/

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου