Ενας πολεμοχαρης Σαμουραϊ , λεει ενα παλιο γιαπωνεζικο παραμυθι , καποτε , προκαλεσε ενα δασκαλο του Ζεν να του εξηγησει την εννοια του Παραδεισου και της Κολασης . Ομως , ο μοναχος του απαντησε με περιφρονηση : “δεν εισαι παρα ενας τιποτενιος….δεν μπορω να χανω τον καιρο μου με σενα κι τους ομοιους σου…”
Με θιγμενο εγωισμο , ο Σαμουραϊ , τραβηξε οργισμενος το σπαθι του απο το θηκαρι και ακουμπωντας το στον λαιμο του μοναχου , ουρλιαξε : “Θα μπορουσα να σε σκοτωσω γι αυτην σου την αναιδεια”
“Αυτο”….ειπε ηρεμα ο μοναχος….”ειναι η Κολαση”
Ξαφνιασμενος , κι αναγνωριζοντας ποσοαληθεια ηταν αυτο που του ελεγε ο Δασκαλος , σχετικα με την οργη που τον ειχε κυριεψει , ο Σαμουραϊ ηρεμησε , εκρυψε το σπαθι στο θηκαρι , και υποκλιθηκε , ευχαριστωντας τον μοναχο , για την βαθεια του γνωση.
“Κι αυτο”…ειπε ο μοναχος….”ειναι ο Παραδεισος” .
Η αιφνιδια συνειδητοποιηση , απο τον Σαμουραϊ , της ιδιας του της ταραχης , δειχνει την καιρια διαφορα , αναμεσα στο να καταλαμβανεσαι απο ενα συναισθημα και στο να αντιλαμβανεσαι οτι παρασυρεσαι απο αυτό .
Η ρηση του Σωκρατη , “γνωθι σαυτον” εκφραζει αυτον ακριβως τον θεμελιο λιθο , της συναισθηματικης νοημοσυνης : να αντιλαμβανεσαι δηλαδη τα συναισθηματα σου , μολις γεννηθουν μεσα σου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου