Η "μαθητεία" του Ηρακλή...

Ο Ηρακλής στάθηκε μπροστά στο Δάσκαλο . Καταλάβαινε αόριστα ότι έμπαινε σε κρίση που θα προκαλούσε αλλαγή στην ομιλία,  τη στάση και το σχέδιο. Ο δάσκαλος τον κοίταζε, τον συμπαθούσε. “Το όνομά σου;” τον ρώτησε και περίμενε την απάντηση.

“Ηρακλής”, ήλθε η απάντηση. “Μου είπαν ότι σημαίνει το κλέος της Ήρας, η ακτινοβολία και η λάμψη της ψυχής. Τι είναι ψυχή, Δάσκαλε; Πες μου την αλήθεια.”

“Την δική σου την ψυχή θα την ανακαλύψεις κάνοντας το καθήκον σου και θα βρεις και θα ανακαλύψεις την φύση της, που είναι και δική σου. Ποιοι είναι οι γονείς σου; Πες μου, υιέ μου.”

“Ο Πατέρας μου είναι Θείος. Δεν τον γνωρίζω, αλλά μέσα μου γνωρίζω ότι είμαι υιός Του. Η μητέρα μου είναι γήινη. Τη γνωρίζω καλά και με έκανε αυτό που βλέπετε. Επίσης, Δάσκαλε της ζωής μου, είμαι δίδυμος. Υπάρχει και άλλος σαν εμένα. Τον γνωρίζω καλά, αν και δεν τον γνωρίζω. Ο ένας είναι γήινος, από πηλό, ο άλλος είναι υιός του Θεού.”

“Πώς εκπαιδεύτηκες, Ηρακλή, παιδί μου; Τι μπορείς να κάνεις και τι διδάχθηκες;”

“Σε κάθε επίτευγμα είμαι ειδικός.   

Διδάχθηκα καλά,  μορφώθηκα καλά  καθοδηγήθηκα καλά και  έμαθα καλά. Γνωρίζω όλα τα βιβλία, καθώς και όλες τις τέχνες και τις επιστήμες.

Οι άθλοι του ανοικτού πεδίου μου είναι γνωστοί, εκτός απο τη γνώση εκείνων που έχουν τα μέσα να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν τους ανθρώπους.  

Γνωρίζω τον εαυτό μου σαν άνθρωπο που   σκέπτεται,  νιώθει και  ζει.

Ένα πράγμα, Δάσκαλε, πρέπει να σου πω και αυτό για να μην σ’ εξαπατήσω.

 Δεν είναι πολύς καιρός που σκότωσα όλους εκείνους που με δίδαξαν στο παρελθόν. Σκότωσα τους δασκάλους μου στην προσπάθεια για αναζήτηση της ελευθερίας είμαι πια ελεύθερος. Ζητώ να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα στον εαυτό μου και δια του εαυτού μου.”

“Υιέ μου, αυτό ήταν πράξη σοφίας και μπορείς πια να στέκεις ελεύθερος. Προχώρησε τώρα στο έργο και να θυμάσαι κάνοντας το έργο σου, ότι στην τελευταία στροφή του τροχού θα έλθει το μυστήριο του θανάτου. Μην το ξεχνάς. Ποια είναι η ηλικία σου, παιδί μου;”

“Είχαν περάσει δεκαοχτώ καλοκαίρια όταν σκότωσα το λιοντάρι και από τότε φορώ το δέρμα του.

 Στα είκοσι ένα συνάντησα τη γυναίκα μου.  

Σήμερα στέκω μπροστά σου τριπλά ελεύθερος, ελεύθερος από  τους γήινους δασκάλους μου, τον φόβο του φόβου και   κάθε επιθυμία, πραγματικά.”

“Μην καυχιέσαι, παιδί μου, αλλά δείξε μου την φύση αυτής της ελευθερίας που νιώθεις.

Πάλι στον Λέοντα, θα συναντήσεις το λιοντάρι.

Τι θα κάνεις;

Πάλι στους Διδύμους, θα συναντήσεις στην ατραπό τους δασκάλους που σκότωσες. Τους άφησες πραγματικά πίσω;

Τι θα κάνεις;

Πάλι στο Σκορπιό θα παλέψεις με την επιθυμία. Θα μείνεις ελεύθερος ή θ’ αντιμετωπίσεις το Φίδι με τα τεχνάσματά του και θα σε τραβήξει κάτω στη γη; Τι θα κάνεις;

Ετοιμάσου ν’ αποδείξεις τα λόγια σου και την ελευθερία.

Μην κομπάζεις, παιδί μου, αλλά απόδειξέ μου την ελευθερία σου και τη βαθιά σου επιθυμία να υπηρετείς. Ο Δάσκαλος έμεινε σιωπηλός και ο Ηρακλής αποσύρθηκε και αντιμετώπισε την πρώτη μεγάλη Πύλη.
Έπειτα ο μεγάλος Προεστός που καθόταν στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου, μίλησε στο Δάσκαλο και του πρότεινε να καλέσει τους Θεούς για μάρτυρες στη προσπάθεια και στο ξεκίνημα του νέου μαθητή στο Δρόμο.

Ο Δάσκαλος τους κάλεσε. Οι Θεοί απάντησαν. Ήλθαν και έδωσαν στον Ηρακλή τα δώρα τους και πολλά λόγια σοφών συμβουλών, επειδή γνώριζαν - τα καθήκοντα και  τους κινδύνους του Δρόμου.

Η Αθηνά του έδωσε ένα χιτώνα που η ίδια είχε υφάνει, ένα χιτώνα που του ταίριαζε, σπάνιας ομορφιάς και λεπτότητας. Τον φόρεσε με θρίαμβο και υπερηφάνεια, χαρούμενος για τα νιάτα του.
Έπρεπε να δείξει ποιος είναι.

Ο Ήφαιστος σφυρηλάτησε ένα χρυσό θώρακα για τον Ηρακλή, για να προφυλάσσει την καρδιά του, την πηγή της ζωής και  δύναμης.
Ζώστηκε το χρυσό αυτό δώρο που τον προστάτευε και έτσι ο νέος μαθητής ένιωσε ασφαλής. 

Έπρεπε και πάλι ν’ αποδείξει τη δύναμή του.

Ήρθε και ο Ποσειδώνας με ένα ζευγάρι άλογα και τα έδωσε με χαλινάρια στον Ηρακλή.Ήρθαν κατευθείαν από τον τόπο των υδάτων και είχαν σπάνια ομορφιά και αναμφισβήτητη δύναμη. Και ο Ηρακλής ευχαριστήθηκε, γιατί έπρεπε ξανά ν’ αποδείξει τη δύναμή του καβαλικεύοντας τα ζεμένα άλογα.

Με όμορφα λόγια και λαμπρή ευφυΐα ήρθε ο Ερμής, φέρνοντας ένα σπαθί με σπάνια σκαλίσματα, που το είχε σε ασημένιο θηκάρι για τον Ηρακλή.

Το έδεσε στη μέση του Ηρακλή, ζητώντας του να το διατηρεί κοφτερό και λαμπρό. “Πρέπει να χωρίζει και να κόβει”, είπε ο Ερμής “και πρέπει να κινείται με ακρίβεια και την απαιτούμενη επιδεξιότητα”. 

Και ο Ηρακλής τον ευχαρίστησε με λόγια χαράς.

Έπρεπε ν’ αποδείξει την αξιοσύνη του για την οποία καυχιόταν.
Με τον ήχο σαλπίγγων και ορμητικά ποδοκροτήματα άστραψε το άρμα του Θεού Ηλίου. Ο Απόλλων έφτασε και με το Φως και τη χάρη του επευφήμησε τον Ηρακλή, δίνοντάς του ένα τόξο, ένα φωτεινό τόξο. 

Μέσα από εννέα ορθάνοιχτες Πύλες πρέπει να περάσει ο μαθητής πριν αποκτήσει αρκετή επιδεξιότητα για να τεντώσει το τόξο. Τόσο χρόνο χρειάζεται για ν’ αποδειχθεί Τοξότης.

Και όμως όταν του δόθηκε το δώρο, ο Ηρακλής το πήρε με πίστη για την δύναμή του, μια δύναμη που μέχρι τώρα ήταν αναπόδεικτη. Και έτσι στάθηκε αρματωμένος....

Οι Θεοί στάθηκαν γύρω στο Δάσκαλό του και παρατηρούσαν τα καμώματά του και τη χαρά του. Έπαιζε μπροστά στους Θεούς και έκανε επίδειξη της ανδρείας του, καυχώμενος για τη δύναμή του. 

Ξαφνικά σταμάτησε και σκέφθηκε βαθιά επί πολύ χρόνο. Έπειτα έδωσε τα άλογα σ’ ένα φίλο να τα κρατά, το σπαθί σ’ έναν άλλο και το τόξο σ’ έναν τρίτο. Και τρέχοντας, εξαφανίσθηκε στο γειτονικό δάσος. Οι Θεοί περίμεναν την επιστροφή του με απορία και αμηχανία για την παράξενη συμπεριφορά του.

Γύρισε από το δάσος, κρατώντας ψηλά ένα ξύλινο ρόπαλο κομμένο από ένα ρωμαλέο νέο δένδρο.

“Αυτό είναι δικό μου”, φώναξε, “Κανείς δεν μου το έδωσε. Αυτό μπορώ να το χρησιμοποιήσω με δύναμη. Θεοί, παρακολουθείτε και συμπαρασταθείτε στα μεγάλα έργα μου”.

Και τότε και μόνο τότε ο Δάσκαλος είπε: 

“Προχώρησε στους άθλους”.

Ο ΘΙΒΕΤΑΝΟΣ