Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Αφύπνιση - Έκχαρτ Τόλε





 ''Η αφύπνιση είναι μια μεταβολή στην συνειδητότητα στην οποία η σκέψη και η επίγνωση χωρίζουν. Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι ένα συμβάν αλλά μια διαδικασία την οποία υφίστανται. Ακόμα κι εκείνα τα σπάνια όντα που βιώνουν μια απότομη, θεαματική και φαινομενικά μη αντιστρέψιμη αφύπνιση και πάλι θα περάσουν μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία η νέα κατάσταση της συνειδητότητας ρέει σταδιακά μέσα σε ό,τι κάνουν και το μεταμορφώνει κι έτσι ενσωματώνεται στην ζωή τους.

Αντί να χάνεσαι μέσα στη σκέψη σου, όταν είσαι αφυπνισμένος αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως την επίγνωση πίσω του. Η σκέψη  παύει τότε να είναι μια ιδιοτελής αυτόνομη δραστηριότητα που σου κάνει κατοχή και διαφεντεύει την ζωή σου. Η επίγνωση παίρνει την θέση της σκέψης. Αντί να έχει τα ινία της ζωής σου, η σκέψη γίνεται ο υπηρέτης της επίγνωσης. Η επίγνωση είναι συνειδητή σύνδεση με την συμπαντική νοημοσύνη. Μια άλλη λέξη γι' αυτήν είναι Παρουσία: συνειδητότητα χωρίς σκέψη.

Το ξεκίνημα της διαδικασίας της αφύπνισης είναι μία πράξη της θείας χάριτος.  Δεν μπορείς να την κάνεις να συμβεί ούτε μπορείς να προετοιμαστείς γι' αυτήν ή να συγκεντρώσεις 'πόντους' προς την απόκτησή της. Δεν υπάρχει κάποια νοικοκυρεμένη αλληλουχία λογικών βημάτων που οδηγούν προς αυτήν, αν και ο νους θα λάτρευε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να γίνεις πρώτα αντάξιός της. Μπορεί να έρθει στον αμαρτωλό πριν έρθει στον άγιο, αλλά όχι απαραίτητα.

Γι' αυτό ο Χριστός τη συνέδεε με όλων των ειδών τους ανθρώπους, κι όχι μόνο με τους αξιοσέβαστους. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση. Ό,τι κάνεις θα  είναι το Εγώ που προσπαθεί να προσθέσει αφύπνιση ή φώτιση στο εαυτό του, ως το πιο πολύτιμο απόκτημά του, και να κάνει έτσι τον εαυτό του πιο σημαντικό και πιο μεγάλο. Αντί για αφύπνιση προσθέτεις την έννοια της αφύπνισης στο νου σου ή τη νοητική εικόνα του πώς είναι ένα φωτισμένο άτομο, κι έπειτα προσπαθείς να φανείς αντάξιος αυτής της εικόνας. Το να φαίνεσαι αντάξιος μιας εικόνας που έχεις για τον εαυτό σου ή που έχουν οι άλλοι για σένα είναι μη αυθεντική ζωή- άλλος ένας ασυνείδητος ρόλος που παίζει το Εγώ.

Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση, αν έχει ήδη συμβεί ή δεν έχει συμβεί ακόμα, πως μπορεί να είναι πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου; Ο σκοπός δεν συνεπάγεται ότι μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτόν;




Μόνο η πρώτη αφύπνιση, η πρώτη φευγαλέα ματιά στην συνειδητότητα χωρίς σκέψη, συμβαίνει μέσω της θείας χάριτος, χωρίς καμία δράση από τη μεριά σου. Αν βρίσκεις αυτό το βιβλίο ακατανόητο ή δίχως νόημα, δε σου έχει συμβεί ακόμα. Αν όμως κάτι μέσα σου ανταποκρίνεται σ' αυτό, αν αναγνωρίζεις κάπως την αλήθεια που περιέχει, αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία της αφύπνισης έχει αρχίσει Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει, δεν μπορεί ν' αντιστραφεί, αν και μπορεί αν καθυστερήσει από το Εγώ. 

Για κάποιος ανθρώπους η ανάγνωση αυτού του βιβλίου θα ξεκινήσει τη διαδικασία της αφύπνισης. Για άλλους, η αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να τους βοηθήσει να αναγνωρίσουν ότι έχουν ήδη αρχίσει να αφυπνίζονται και να εντείνει και να επιταχύνει τη διαδικασία. Μια άλλη αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να αναγνωρίζουν μέσα τους το Εγώ όποτε προσπαθεί να ξαναπάρει τον έλεγχο και να συσκοτίσει την αναδυόμενη επίγνωση. 

Για μερικούς η αφύπνιση συμβαίνει καθώς αποκτούν ξαφνικά επίγνωση τους είδους των σκέψεων που κάνουν συνήθως, ιδιαίτερα των επίμονων αρνητικών σκέψεων με τις οποίες μπορεί να είναι ταυτισμένοι για όλη τους την ζωή. Ξαφνικά υπάρχει μια επίγνωση που έχει επίγνωση της σκέψης αλλά δεν είναι μέρος της.

Ποια είναι η σχέση μεταξύ επίγνωσης και σκέψης; Επίγνωση είναι ο χώρος στον οποίο υπάρχουν οι σκέψεις όταν αυτός ο χώρος έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.

Από τη στιγμή που θα ρίξεις μια φευγαλέα ματιά στην επίγνωση ή Παρουσία, την γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν είναι πια απλώς μια έννοια στο νου σου. Μπορείς τότε να επιλέξεις συνειδητά να είσαι παρών αντί να ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις. Μπορείς να προσκαλέσεις την Παρουσία στην ζωή σου, δηλαδή να κάνεις χώρο. Μαζί με τη θεία χάρη της αφύπνισης έρχεται η ευθύνη. Μπορείς είτε να προσπαθήσεις να συνεχίσεις σαν να μη συνέβη τίποτα είτε να δεις τη σημασία της και να αναγνωρίσεις την ανάδυση της επίγνωσης ως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Το άνοιγμά σου στην αναδυόμενη συνειδητότητα και το να φέρεις το φως της σ' αυτό τον κόσμο γίνεται τότε ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου. 

''Θέλω να γνωρίσω το νου του Θεού'', είπε ο Αϊνστάιν,. ''Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες''. Τι είναι ο νους του Θεού; Συνειδητότητα. Τι σημαίνει να γνωρίζεις το νου του Θεού; Να έχεις επίγνωση. Ποιες είναι οι λεπτομέρειες; Ο εξωτερικός σου σκοπός και οτιδήποτε συμβαίνει εξωτερικά.




Έτσι, ενώ ίσως περιμένεις να συμβεί κάτι σημαντικό στην ζωή σου, μπορεί αν μην συνειδητοποιείς ότι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο έχει ήδη συμβεί μέσα σου: η αρχή της διαδικασίας διαχωρισμού σκέψης και επίγνωσης.

Πολλοί άνθρωποι που περνάνε τα πρώτα στάδια της διαδικασίας της αφύπνισης δεν είναι πια βέβαιοι για το ποιος είναι  ο εξωτερικός τους σκοπός. Ό,τι παρακινεί τον κόσμο δεν τους παρακινεί πια. Βλέποντας την παραφροσύνη του πολιτισμού μας τόσο καθαρά, μπορεί να αισθάνονται κάπως αποξενωμένοι από τον πολιτισμό γύρω τους. Μερικοί μπορεί να αισθάνονται ότι κατοικούν σε μια ουδέτερη ζώνη μεταξύ δύο κόσμων. Δεν κυβερνώνται πλέον από το Εγώ, αλλά η αναδυόμενη σηνειδητότητα δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή τους. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός σκοπός δεν έχουν συγχωνευθεί. ''




Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Το πάζλ του κόσμου....


Ένας δάσκαλος  έφερε μία ημέρα μερικά κομμάτια από χαρτόνι. Είχε κόψει ολόκληρο τον παγκόσμιο χάρτη στα μικρά αυτά κομμάτια,  και τα είχε βάλει επάνω στην έδρα. Ρώτησε τότε:

-          - «Μπορεί κάποιος να έρθει και να τα βάλει στη σωστή θέση ;»

Πολλοί προσπάθησαν και απέτυχαν. Μόνο ένα αγόρι, βλέποντας ότι όλοι αποτυγχάνουν να φτιάξουν τον παγκόσμιο χάρτη βάζοντας τα κομμάτια μαζί, κοίταξε ένα κομμάτι από την ανάποδη πλευρά. Τότε γύρισε ανάποδα όλα τα κομμάτια και ανακάλυψε την εικόνα ενός ανθρώπου. Συναρμολόγησε τα κομμάτια της εικόνας του ανθρώπου που ήταν πολύ ευκολότερο από το να συναρμολογήσει τον χάρτη κι αυτό ήταν το κλειδί. Από τη μια πλευρά ήταν φτιαγμένος ο άνθρωπος κι από την άλλη πλευρά ο παγκόσμιος χάρτης.

Ίσως να ισχύει το ίδιο και για τον πραγματικό κόσμο… αν μπορέσουμε να φτιάξουμε τον άνθρωπο, θα φτιαχτεί και ο κόσμος. Εάν μπορέσουμε να κάνουμε τον άνθρωπο λίγο περισσότερο σιωπηλό, γαλήνιο, φιλικό, εάν μπορέσουμε να ενώσουμε τα κομμάτια που τον διχάζουν εσωτερικά, τα έθνη δε θα υπάρχουν πια, οι πόλεμοι θα σταματήσουν, όλες οι βρώμικες πολιτικές θα εξαφανιστούν. Ο κόσμος θα γίνει αληθινά ένας παράδεισος. Στην πραγματικότητα, άλλος παράδεισος δεν υπάρχει, εκτός αν δημιουργήσουμε εμείς έναν σ’ αυτόν εδώ τον πλανήτη.

Αλιευθέν από εδώ

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος





Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Τα πνευματικά παζάρια




Το πιο επικίνδυνο μονοπάτι είναι η αναζήτηση της ευχαρίστησης στα πνευματικά παζάρια.
.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η πνευματικότητα είναι να τρέχουν πίσω από κάθε λεγόμενους δασκάλους ή λεγόμενα εσωτεριστικά βιβλία και πίσω από λεγόμενα κανάλια και μέντιουμ. Αλλά η πραγματική πνευματικότητα δεν χτίζεται με τη συσσώρευση γνώσεων, απόψεων, πληροφοριών, αλλά από τη μεταμόρφωση της ζωής. Και η μεταμόρφωση της ζωής δεν μπορεί να γίνει πριν κάποιος αρχίσει να χάνει το προσωπικό συμφέρον του και να αρχίσει να εξυπηρετεί έναν μεγάλο ανθρώπινο σκοπό. 
 .
Προς το παρόν έχουμε εκατομμύρια περιπλανώμενους που πηγαίνουν από τον ένα δάσκαλο στο άλλο, από το ένα βιβλίο στο άλλο, προσπαθώντας να βρουν τροφή για το προσωπικό τους συμφέρον. Το πιο επικίνδυνο μονοπάτι είναι η αναζήτηση της ευχαρίστησης στα πνευματικά παζάρια. 
 .
Υπάρχουν πολλές λεγόμενες «εσωτερικές» ή «απόκρυφες» βιβλιογραφίες στην αγορά που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν τους ανθρώπους από το να αφιερώσουν τον εαυτό τους σε έναν αξιέπαινο σκοπό. Κάθε βιβλίο, δάσκαλος και σχολή γι' αυτούς είναι σαν ένα μανεκέν μόδας, συνεχώς παρουσιάζοντας στο κοινό μια "νέα" μόδα. Το κοινό απολαμβάνει τις μόδες και τα κορίτσια, αλλά αυτές οι μόδες δεν δημιουργούν μέσα τους δέσμευση κι αφοσίωση σε ένα ιδανικό, και οι ερευνητές μοιάζουν με αγοραστές που χαζεύουν τις βιτρίνες, επειδή δεν έχουν κανένα πραγματικό ενδιαφέρον να θυσιαστούν για πραγματικούς σκοπούς. Τελικά, το ενδιαφέρον τους για την πνευματική εργασία χάνεται ή παραλύει, και μια στιγμή έρχεται που μισούν ακόμη και οποιαδήποτε πνευματική συζήτηση. Το ενδιαφέρον τους εξατμίζεται εντελώς. Αυτοί οι άνθρωποι τελειώνουν τη ζωή τους στην απελπισία και την κατάθλιψη.
 .

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Η μακριά κόμη ως σύμβολο δύναμης και πνευματικότητας.


Τα μακριά μαλλιά είναι από παλιά ένα κοινό  σύμβολο  δύναμης και πνευματικότητας.  Σύμβολο πνευματικότητας καθώς όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι από την αρχαιότητα έως σήμερα είχαν μακριά κόμη. Από τον Ιησού έως  τους   Ινδούς  γιόγκι, αλλά και  τους Ορθόδοξους μας ιερείς και ασκητές ακόμη και σήμερα.

Σύμβολο δύναμης σύμφωνα με την ιστορία του ο Σαμψών  όταν αυτός έχασε τη δύναμή του με την απώλεια των μαλλιών του.  Μακριά μαλλιά είχαν και οι Σπαρτιάτες. Μας   σώζεται το παρακάτω περιστατικό :

“Κάποτε στη Ρόδο που είχε επισκεφτεί ως μέλος των Σπαρτιατών Πρέσβεων, σε μια προσπάθεια ένωσης των ελληνικών Δυνάμεων ξηράς και θαλάσσης προ της επικείμενης επέλασης του Ξέρξη, συνάντησε απόσπασμα του αυτοκρατορικού Στόλου των Περσών υπό ένα Αιγύπτιο αρχηγό της ναυτικής μοίρας, ονόματι Ψαμίτυχο. Αντάλλαξαν πληροφορίες και δώρα, ενώ ο Αιγύπτιος τον ρώτησε γιατί οι Σπαρτιάτες έχουν τόσο μακριά μαλλιά (κώμη). Ο Διηνέκης τότε του είπε: "Διότι, κανένα άλλο στολίδι (εκτός από την κώμη) δεν κάνει έναν ωραίο άντρα ωραιότερο και έναν άσχημο άνδρα... τρομακτικότερο!!! Άσε που είναι και..τζάμπα !!!

Η αναφορά όμως εδώ  έχει να κάνει με την  πιθανή σύνδεση της μακριάς κόμης με την έκτη αίσθηση, καθώς  τα μαλλιά είναι ένας αγωγός της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας του σώματος. Ας δούμε μία σχετική  ιστορία  που αφορά τις  ιδιαίτερες ικανότητες των γηγενών Ινδιάνων οι οποίες προέρχονταν από την μακριά κόμη τους, όπως αυτή περιγράφεται στον ιστότοπο ipaideia.gr 


Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90, η Σάλυ (όνομα αλλαγμένο για προστασία), παντρεύτηκε έναν διακεκριμένο ψυχολόγο που εργαζόταν σε Νοσοκομείο βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ, που υπέφεραν από μετατραυματικό στρες μάχης.

Η Σάλυ διηγείται: «Θυμάμαι καθαρά ένα απόγευμα όταν επέστρεψε σπίτι ο άντρας μου, κρατώντας στα χέρια του έναν ογκώδη επαγγελματικό φάκελο. Μέσα του βρίσκονταν εκατοντάδες σελίδες από κάποια μελέτη που είχε εκπονήσει η κυβέρνηση. Ο άντρας μου είχε σοκαριστεί από το περιεχόμενο. Αυτά που διάβασε σ' εκείνη τη μελέτη, άλλαξαν την μετέπειτα ζωή του. Από τη μέρα εκείνη ο συντηρητικός, μέσης ηλικίας άντρας μου, άφησε τα μαλλιά του και τα γένια του να μεγαλώσουν και δεν τα έκοψε ποτέ ξανά κοντά. Επιπλέον, το ιατρικό κέντρο που δούλευε του επέτρεψε να το κάνει, και ακόμα, ορισμένοι άλλοι πολύ συντηρητικοί άντρες από το προσωπικό ακολούθησαν το παράδειγμά του. Διάβασα τη μελέτη και έμαθα το γιατί.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ένας τομέας του υπουργείου Αμύνης είχε στείλει μυστικά ειδικούς απεσταλμένους σε Αμερικανικό Καταυλισμό Ινδιάνων να ερευνήσουν και να ψάξουν για ταλαντούχους ανιχνευτές, σκληροτράχηλους νεαρούς άντρες που ήταν εκπαιδευμένοι στο να κινούνται σε άγρια εδάφη χωρίς να τους παίρνει είδηση ο εχθρός.Αναζητούσαν ιχνηλάτες με σχεδόν υπερφυσικές, εξωπραγματικές ικανότητες. Πριν να τους προσεγγίσουν, εκείνοι οι εκλεκτοί άντρες παρακολουθούνταν στενά για την τεχνική τους και τον τρόπο που είχαν να επιβιώνουν.

Όταν βρήκαν τελικά εκείνο που έψαχναν, οι άντρες των ειδικών δυνάμεων, με όμορφα λόγια δελέασαν τους νεαρούς Ινδιάνους και τους έπεισαν να στρατολογηθούν στον Αμερικανικό στρατό. Μόλις κατετάγησαν, συνέβη κάτι εκπληκτικό. Όποιο ταλέντο και ικανότητα και αν διέθεταν προηγουμένως, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, και ο ένας νεοσύλλεκτος μετά τον άλλο δεν κατάφεραν να επιδείξουν όσα είχαν δείξει να γνωρίζουν στον καταυλισμό τους.

Μετά από τις σημαντικές αποτυχίες των νεοσύλλεκτων, η κυβέρνηση διεξήγαγε δαπανηρότατα τεστ για να ανακαλύψει την αιτία, και αυτά που βρήκε περιγράφονταν στη μελέτη.



Όταν οι Ινδιάνοι ερωτήθηκαν για τους λόγους της αποτυχίας τους, ο πιο μεγάλος στην ηλικία νεοσύλλεκτος απάντησε με επιμονή ότι όταν τους έκοψαν τα μακριά τους μαλλιά, δεν μπορούσαν πλέον να 'νιώθουν' τον εχθρό, δεν είχαν πια πρόσβαση στην 6η αίσθηση, η διαίσθησή τους δεν ήταν πια αξιόπιστη, δεν μπορούσαν να 'διαβάσουν' τα λεπτοφυή, αδιόρατα σήματα και δεν είχαν πλέον πρόσβαση στις λεπτοφυείς εξωαισθητήριες πληροφορίες.

Έτσι, το ινστιτούτο που διεξήγαγε τις δοκιμές, στρατολόγησε και άλλους Ινδιάνους ιχνηλάτες, αυτή τη φορά επιτρέποντάς τους να κρατήσουν τα μαλλιά τους μακριά και τους υπέβαλε σε διάφορες δοκιμασίες. Μετά έστειλαν τους άντρες ανά ζεύγη, έχοντας και οι δυο από το ζεύγος περάσει τα τεστ με την ίδια βαθμολογία. Άφησαν τον ένα να κρατήσει τα μαλλιά του μακριά, ενώ τον άλλο κούρεψαν στρατιωτικά. Μετά τους υπέβαλαν ξανά σε διάφορες δοκιμασίες.

Οι άντρες με τα κουρεμένα μαλλιά αποτύγχαναν συνεχώς στα ίδια τεστ που προηγουμένως είχαν περάσει με επιτυχία.

Ένα τυπικό τεστ:

Ο νεοσύλλεκτος κοιμάται στο δάσος. Ένας οπλισμένος 'εχθρός' τον πλησιάζει. Ο με μακριά μαλλιά άντρας ξυπνάει με μια ισχυρή αίσθηση κινδύνου και φεύγει μακριά πριν ο εχθρός έρθει πολύ κοντά του, προτού καν ακουστεί κάποιος ήχος από τον 'εχθρό' που πλησιάζει.

Σε μια άλλη εκδοχή του ίδιου τεστ, ο ίδιος άντρας νιώθει κάτι να τον πλησιάζει και διαισθάνεται ότι ο εχθρός θα του επιτεθεί με το σώμα του. Ακολουθεί την 6η αίσθησή του και μένει ακίνητος προσποιούμενος τον κοιμισμένο, αιφνιδιαστικά αρπάζει τον επιτιθέμενο και τον 'σκοτώνει' καθώς εκείνος προσπαθεί να τον στραγγαλίσει.

Αυτός ο ίδιος άντρας που πέρασε με επιτυχία τα τεστ, στη συνέχεια κουρεύτηκε στρατιωτικά και συνεχώς αποτύγχανε σε όσα τεστ είχε περάσει. Έτσι, το έγγραφο συνιστούσε όλοι οι Ινδιάνοι ιχνηλάτες/ανιχνευτές να εξαιρούνται από το στρατιωτικό κούρεμα. Αντίθετα, ήταν επιβεβλημένο οι ιχνηλάτες να διατηρούν μακριά μαλλιά.



Σχόλιο

Το σώμα των θηλαστικών εξελίσσεται επί πολλά εκατομμύρια χρόνια. Οι ικανότητες επιβίωσης ανθρώπων και ζώων πολλές φορές μοιάζουν εξωπραγματικές, ενώ η επιστήμη συνεχώς ανακαλύπτει νέες εκπληκτικές ικανότητες. Κάθε μέρος του σώματος επιτελεί ένα πολύ λεπτό έργο για την επιβίωση και την ευζωία του σώματος.

Τα μαλλιά αποτελούν επέκταση του νευρικού συστήματος, μπορούν να ειδωθούν ως αισθητήρια νεύρα της εξωτερικής πλευράς, ένα είδος υψηλά εξελιγμένου 'αισθητήρα' ή 'κεραίας' που διαβιβάζει τεράστιες ποσότητες σημαντικών πληροφοριών στον εγκέφαλο.

Όχι μόνο τα μαλλιά, αλλά και το τριχωτό του προσώπου παρέχει στον εγκέφαλο μια οδική αρτηρία πληροφοριών και επίσης εκπέμπει προς το περιβάλλον την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια του εγκεφάλου. Αυτό το έχουν δει οι επιστήμονες στις φωτογραφίες Κίρλιαν, όταν ένα άτομο φωτογραφίζεται με μακριά μαλλιά και μετά κουρεμένο.

Όταν τα μαλλιά είναι κοντά, οι λήψεις και οι εκπομπές από και προς το περιβάλλον εμποδίζονται πολύ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το 'μούδιασμα'.

Το κόψιμο των μαλλιών συμβάλλει στην έλλειψη επίγνωσης που έχει ο κόσμος για την καταστροφή του περιβάλλοντος στα τοπικά οικοσυστήματα. Συμβάλλει ακόμα στην έλλειψη ευαισθησίας στις κάθε είδους σχέσεις. Συμβάλλει στην σεξουαλική απογοήτευση.



Συμπέρασμα

Αναζητώντας λύσεις για τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, ίσως είναι η ώρα να αναλογιστούμε ότι πολλές από τις βασικές υποθέσεις μας για την πραγματικότητα είναι λανθασμένες. Ίσως ένα μεγάλο κομμάτι της λύσης να κρύβεται στο πρόσωπο που κοιτάμε κάθε μέρα στον καθρέφτη μας.

Η ιστορία του Σαμψών και της Δαλιδά στην Βίβλο εμπεριέχει πολλές κωδικοποιημένες αλήθειες. Όταν η Δαλιδά έκοψε τα μαλλιά του Σαμψών, ο κάποτε αήττητος Σαμψών ηττήθηκε.

Ας αναλογιστείτε ότι εκτός από τους Ινδιάνους της Αμερικής, όλοι οι αρχαίοι λαοί διατηρούσαν μακριά μαλλιά. Αυτό δεν έχει να κάνει με την μη ύπαρξη 'ψαλιδιών' γιατί έχουν βρεθεί και τέτοια στις ανασκαφές.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

H Μεταφυσική της Τέχνης σε Αρχαία Ελλάδα (Χρήστος Γιανναράς )




Σύμφωνα με τις Αρεοπαγιτικές συγγραφές (5ος μ.Χ. αιώνας) ως κάλλος ορίζεται: «ως πάντα προς εαυτό καλούν, όθεν και κάλλος λέγεται», δηλαδή κάλλος είναι αυτό που καλεί σε μια σχέση.

Ο Eliade τολμά να αναλύσει την ανάγκη γιατί το εργαλείο πρέπει να έχει κάλλος για να μπει στην ζωή των ανθρώπων. Αυτό χρειάζεται διότι ο άνθρωπος βλέπει πως ότι έχει μορφή υπάρχει, το άμορφο, η διάλυση της μορφής είναι συνδεδεμένη στην εμπειρία της ζωής με τον θάνατο. [...] Ίσως γι’ αυτό η αμορφία ήτανε για τον άνθρωπο των πρώτων κοινωνιών μια απειλή. Το άμορφο ήτανε το ανύπαρκτο τελικά. Η αμορφία ήτανε απειλή ανυπαρξίας. Για να υπάρχει κάτι πρέπει να μορφοποιηθεί, να αποκτήσει μορφή. Αυτό το λέω ως μια πρόταση ερμηνείας του κάλλους, αλλά ο άλλος ορισμός τον οποίο ανέφερα από τις Αρεοπαγιτικές συγγραφές μου λύνει περισσότερα προβλήματα. Το κάλλος είναι κλήση, κλήση σε σχέση.

...Η τέχνη για τους αρχάιους Έλληνες ήταν ένας τρόπος για να περιγράψουν την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα μπορείς να την πεις περιγραφικά απλώς, να την φωτογραφίσεις θα λέγαμε σήμερα αλλά αυτό δεν ήταν το στοιχείο που ενδιέφερε τον Έλληνα καλλιτέχνη τουλάχιστον στην αρχαιότητα. Τον ενδιέφερε να πει την πραγματικότητα ως προς το νόημα της θα λέγαμε σήμερα, ως προς την αλήθεια της θα έλεγε ο αρχαίος Έλληνας. Αλήθεια από το α το στερητικό και το λήθη σημαίνει ως προς την μη απόκρυψη, ως προς την εμφάνεια, την φανέρωση. Την φανέρωση ποιου πράγματος; Του πραγματικά υπαρκτού....!



...Αυτό που ενδιέφερε τον Έλληνα ήταν ένα πάθος για την αλήθεια, δηλαδή αυτό το οποίο είναι πραγματικά υπαρκτό, όχι για το εφήμερο, όχι για το προσωρινό αλλά αυτό που μένει, αυτό που είναι αιώνιο, ακατάληπτο, αμετάβλητο. Και ποιο είναι αυτό; Είναι ο λόγος των πραγμάτων. Τι θα πει ο λόγος των πραγμάτων; Η ουσία των πραγμάτων! Δηλαδή εκείνα τα γνωρίσματα κάθε όντος τα οποία κάνουν αυτό το ον να μετέχει στην ύπαρξη...

...Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, στην γλυπτική ας πούμε, είναι πολύ χαρακτηριστικό, το έργο της τέχνης ήταν για τους Έλληνες άγαλμα. Η λέξη άγαλμα βγαίνει από το αγάλλομαι. Γιατί ήταν άγαλμα; Γιατί προκαλούσε την αγαλλίαση της θέας του όντος υπαρκτού...

Όταν βλέπετε για παράδειγμα ένα άγαλμα του Απόλλωνα, αυτό που παριστάνει το άγαλμα δεν είναι ένα ωραίο παλικάρι το οποίο κάθετε ο γλύπτης και φτιάχνει το αντίγραφο του. Ή αν θέλει να φτιάξει την Αφροδίτη, παίρνει και στήνει μια ωραία κοπέλα, αυτό δηλαδή που έκαναν οι καλλιτέχνες στην Ευρωπαϊκή Αναγέννηση. Ο αρχαίος Έλληνας αφαιρεί από κάθε ωραία κοπέλα ή από κάθε ωραίο άντρα όλα τα περιστατικά και περιστασιακά γνωρίσματα. Αφαιρεί όλα αυτά για να φτάσει σ’ αυτόν τον λόγο. Επομένως ο θεατής του αγάλματος να έχει την αγαλλίαση της θέας εκείνων των στοιχείων που είναι αθάνατα. Δεν πεθαίνουν, δεν φθείρονται, είναι το όντος υπαρκτό...!!!


 Χρήστος Γιανναράς

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Myth and Psyche The Evolution of Consciousness

Introduction


Mythology is the most archaic and profound record we have of mankind's essential spirit and nature. As far back as we are able to trace the origins of our species, we find myth and myth-making as the fundamental language through which man relates to life's mystery and fashions meaning from his experiences. The world of myth has its own laws and its own reality. Instead of concepts and facts that make logical sense, we find patterns of irrational imagery whose meaning must be discerned or experienced by the participant-observer. Discovering these patterns of meaning is what Jung meant by the symbolic approach to religion, myth, and dream. 

The mythic image is not to be taken literally and concretely as it would be in the belief-system of a particular religion, nor is it to be dismissed as 'mere illusion,' as often happens in scientific circles. Instead, we must approach myth symbolically as revealed eternal 'truths' about mankind's psychic existence — about the reality of the psyche. 'Once upon a time' does not mean 'once' in history but refers to events that occur in eternal time, always and everywhere. Any myth is very much alive today. Every night in sleep we sink back into that source of all mythological imagery, the unconscious psyche — the origin of dreams. Many of our games have their roots in mythology and much of contemporary art, literature, and film is shot through with mythological themes.

The comparative method is the basic key to a symbolic understanding of mythology. Through it we discover certain patterns which recur in widely varying cultures separated by an immensity of both distance and time. Jung called these underlying patterns 'archetypes' from 'arche' meaning primordial, and 'typos' meaning typical. Archetypal images embody the most essential elements of the human experience and drama. They manifest both as powerful images, and as dynamic behavioral patterns. They are a repertoire of instinctive human functioning, analogous in our species to the instinctive impulse that impels, say, the Baltimore Oriole to build a beautiful teardrop nest, or Salmon to return to the streams of their birth. The generality of these images result from recurrent reactions of human beings to situations and stimuli of the same general order, repeated over thousands of years.

The archetypal images represent several basic stages of the life drama symbolized by the Hero myth. They lead from an initial stage of unconsciousness before the ego has awakened, through various stages of heroic struggle, to a final state of 'wholeness' or integration when life has reached its full potential and a relationship between the human and divine has been reestablished. Jung called this process 'individuation,' the process of becoming the true individual that one really is. This 'true self' Jung felt to be the dynamic factor in the unconscious of each individual. It represents the central archetype of order and wholeness among the other archetypes. Jung called it the Self.

The Original Embryonic State


In the beginning of many creation myths is an image of an original state of perfection, wholeness, and beatific containment. This is often represented as a containing circle, cave, pool, or sphere. The predominant archetypal symbol is that of the primordial Earth Goddess — the Great Mother with her nourishing and protective womb. Many other symbols express this archetype. Anything large and embracing or containing, such as a vessel, that enwraps, shelters, and preserves something small and fragile partakes of this 'primordial mother' One very common symbol is the uroborus, the snake with its tail in its mouth. These symbols express a paradisal state prior to any degree of self-sufficiency and autonomy. The Garden of Eden, and the Golden Age when mankind lived in union with the gods, partaking of divine fullness and totality, are other common motifs of this psychological condition. In the biological life of the individual this symbolism corresponds not only to the pre-natal gestation of the embryo in the mother's uterus, but to the state of the newborn's total dependence upon the mother. Psychologically, these symbols express the stage when the ego is only a potential, or when the ego is dominated by the universal instinctual patterns of human response to the world, or a condition when little or nothing of a uniquely personal value is expressed by the individual.

Separation, Creation, and the Birth Of Consciousness


Comparative mythology teaches us that there is always a creative tension or urgency in the original embryonic state which leads to trouble. The great uroboric round breaks open and light is born into the world. A typical personification of this impulse is the snake that tempts Eve to violate her passive containment in the Garden, or the shadowy figure or animal in Fairy Tales that tempt the hero or heroine to break the status quo and do something 'evil,' i.e., individual. Such acts result in expulsion from paradisal condition. The protection of childhood, as well as the contentment with the past or with what has been achieved, are types of a paradise that are lost when life calls for a new adaptation.

This process begins with a cataclysmic separation. In myth it is often imaged as the separation of the world Parents. Father Sky and Mother Earth hold each other in an embrace and the world is left in darkness. The children born between them must thrust them apart, despite their parents' protesting cries and groans. Only then does light enter the world. This light symbolizes consciousness. Only in the light of consciousness can man know. Yet the acquisition of consciousness is a Promethean act subjecting the hero to the danger of inflation and retribution. For stealing fire from the Gods Prometheus was chained to a rock where an eagle ate his liver every night; when Icarus flew too high on his man-made wings, their wax melted and he plunged to his death in the sea. As a bearer of light, the hero is willing to face these dangers, despite the awareness of his aloneness, individuality, and mortality, in order to carry development further.

However, once the apple is eaten the world falls into opposites, and 'good' and 'evil' are assigned their place in the world. The Great Good Mother shows her dark aspect, the hateful or Terrible Mother, while the creative Father now sits opposite the Destructive Father, and brothers kill each other in the name of love, and the world is alternately either an enchanted or persecutory place.

The Hero Myth: Birth, Call, Journey


The hero myth symbolizes that personality formation occurs only through struggle, suffering, and sacrifice. The hero's triumphs and defeats are the paradigms of the individual's confrontation with the challenges of his or her own individual life — no matter how mundane or exalted. The birth of the hero usually occurs in humble surroundings such as a manger or cave, but it is always extraordinary in some way. Often there is a special light around the child, or the child is perceived to be a threat to the King. Frequently, the hero has two fathers — his personal father and a 'higher' father. Often the mother is a virgin, and the hero's conception is of divine origin. The hero thereby inherits a dual nature. He is a human being like everyone else, yet at the same time he feels himself to be an outsider, a stranger to the community. He does not fit in, and discovers within himself something that sets him apart, such as his prophetic powers, healing abilities, or creative powers. These lead him to extraordinary deeds.

The heroic adventure often begins with some message or 'call' from a miraculous source. A frog talks to the princess, or Moses confronts a burning bush, or an empty rice bowl floats upstream (Buddha), or there is an annunciation in a dream. The call often comes at an important moment. Old life values have often been outgrown and a certain sterility has set in. Parsifal's quest for the Holy Grail was set in motion by the Fisher King's realm having become a wasteland. Whatever its form, the call awakens the hero to his or her special destiny.

The Hero Myth: The Dragon Fight and Redemption of the Feminine


In the fight with the dragon the hero battles the regressive forces of the unconscious which threaten to swallow the individuating ego. The forces, personified in figures like Circe, Kali, medusa, sea serpents, Minotaur, or Gorgon, represent the Terrible side of the Great Mother. The Hero may voluntarily submit to being swallowed by the monster, or to a conscious descent into Hades so as to vanquish the forces of darkness. This mortifying descent into the abyss, the sea, the dark cave, or the underworld in order to be reborn to a new identity expresses the symbolism of the night-sea journey through the uterine belly of the monster. It is a fundamental theme in mythology the world over — that of death and rebirth. All initiatory rituals involve this basic archetypal pattern through which the old order and early infantile attachments must die and a more mature and productive life be born in their place.

The mythological goal of the dragon fight is almost always the virgin, the captive, or more generally, the 'treasure hard to attain.' This image of the vulnerable, beautiful, and enchanting woman, guarded by and captive of a menacing monster gives us a picture of the inner core of the personality and its surrounding defenses. The hero's task is to rescue the maiden from the grasp of the monster and, ultimately, to marry her and establish his kingdom with her. This dragon fight and liberation of the captive is the archetypal pattern that can guide us through those major transitional passages in our personal development where a rebirth or reorientation of consciousness is indicated. The captive represents the 'new' element whose liberation makes all further development possible.

In response to the call the hero undertakes a journey, usually a dangerous journey to an unknown region full of both promise and danger. Often the journey is a descent. Sometimes, as with Jonah, Aeneas, Christ, and Psyche, it is a descent into the depths — the sea, the underworld, or Hades itself. Always there is a perilous crossing. Sometimes the faintheartedness of the hero is balanced by the appearance of guardians or helpful animals that enable the hero to perform the superhuman task that cannot be accomplished unaided. These helpful forces are representatives of the psychic totality that supports the ego in its struggle. They bear witness to the fact that the essential function of the hero myth is the development of the individual's true personality.

The Goal of Individuation and Its Symbols


The successful completion of the hero drama forges a relationship between the psychic opposites which split apart at the birth of consciousness. The major symbols for this synthesis are various forms of the Coniunctio Oppositorium or Mandala in which the original wholeness is now re-established but on a higher, more differentiated level. In the images of King and Queen united in marriage, or male and female united in the form of the androgyne, or geometrical opposites paradoxically united in the 'squared circle' or life and death come together in the mysterious image of the immortal God suffering a mortal wound, the integration of the opposites within the personality are symbolized. Additional symbols of wholeness are the elixir of immortality, the pearl of great price, and the divine child, representing a life-transcending potential for future growth.

The hero myth tells us that the ego's courage to suffer the burdens of fear, guilt, and the conflicts within the personality — the willingness to be crucified on the cross of one's own doubleness and to hold this inwardly — is the only way God and man can be reconciled and drawn closer together. The original unity of God and man, as in the Garden, is broken when the ego aspires to consciousness. The ego is then banished to a world full of opposites which war with each other within the personality, as brother falls upon brother in war and devastation. But into the chaos is born the child of light, the hero, whose struggle can forge an everlasting relationship between male and female, light and darkness, life and death, God and man. This is the promise, the Ring, the Covenant, the Flaming Rainbow Bridge which can unite the human and divine in the inward depths of the human psyche.


This introduction to Jungian psychology was written by Donald Kalsched and Alan Jones as a companion to a photographic exhibition at The Hofstra Museum, in New York City, November 15 – December 19, 1986. The exhibit was presented by The Hofstra Museum with The Archive for Research in Archetypal Symbolism (ARAS). The exhibit was curated by Karin Barnaby and Annmari Ronnberg.