Ο τελεσφόρος στην μυθολογία, και η ξεχασμένη πέτρα του Calr Jung

O Τελέσφορος 

Στην ελληνική μυθολογία ο Τελεσφόρος  ήταν γιος του θεού Ασκληπιού. Αυτός και η  Υγεία  αποτελούν τους συνοδούς του Ασκληπιού.Ο Τελεσφόρος απεικονιζόταν με τη μορφή παιδιού, φορώντας μία κάπα που κάλυπτε όλο του το σώμα.  Ήταν γνωστός με την επίκληση «Σωτήρας» και προστάτευε όσους ανθρώπους βρίσκονταν στην ανάρρωση από κάποια ασθένεια. Επιπλέον, τον θεωρούσαν ως το «ιερό ενδιάμεσο» του Ασκληπιού. Είχε δικό του βωμό στην Πέργαμο και απεικονιζόταν σε νομίσματα της εποχής του Αδριανού, ενώ άγαλμα του υπήρχε στον ιερό περίβολο του Ασκληπιού μέσα στον ναό της Υγείας. 

  

Ρωμαϊκό δίπτυχο από ελεφαντόδοντο που παριστάνει τον Ασκληπιό (αριστερά) τον γιο του Τελέσφορο, και την Υγεία (δεξιά), c. 400
(Μουσείο του Liverpool).

Ασκληπιός και Τελέσφορος

Ο Τελεσφόρος απεικονίζεται στην «Ξεχασμένη Πέτρα»  του διάσημου ψυχοθεραπευτή και μύστη  Carl Gustav Jung, την οποία είχε  στο ησυχαστήριο του στον πύργο του Βollingen .Τη πέτρα ξέχασαν στο σπίτι του κάποιοι μεταφορείς και όταν γύρισαν για να την πάρουν πίσω ο Jung αρνήθηκε να τους τη δώσει λέγοντας τους πως έχει πλέον βρει το δρόμο της στο σπίτι του.

Στα εβδομηκοστά πέμπτα  γενέθλια του αποφάσισε να χαράξει στη πέτρα ένα κύκλο χωρισμένο σε τέσσερα ίσα μέρη. Στο κέντρο δεσπόζει ένας άντρας κρατώντας ένα φανάρι. Ο άντρας αυτός είναι ο Τελέσφορος γιος του Ασκληπιού και αδερφός της Υγείας. Ο Τελέσφορος απεικονιζόταν πάντα ως  παιδί ή νάνος, ενώ  το κεφάλι του καλυπτόταν από μία κάπα. 

Στο ρούχο του κρέμεται σαν φυλακτό το αστρολογικό σύμβολο του Ερμή, οπού ο Ερμής, θεός των Ορίων, είναι αυτός που συνδέει τον εξωτερικό κόσμο με τον εσωτερικό. Δεξιά υπάρχουν τα σύμβολα του ήλιου και του Δία ενώ αριστερά της Σελήνης και της Αφροδίτης , σχηματίζοντας αυτό που ο Jung αποκαλούσε ιερό αλχημιστικό γάμο.

Στην πέτρα διαβάζουμε το γνωστό απόφθεγμα του Ηρακλείτου : " Ο Αιών είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια". 

Το δεύτερο κάτω τετράγωνο δείχνει το δρόμο προς την πύλη του Ήλιου και τη χώρα των ονείρων' είναι παρμένο από την Οδύσσεια και αναφέρεται στον Ερμή τον ψυχοπομπό που οδηγεί τις ψυχές των φονευμένων μνηστήρων..

Στο πίσω μέρος της πέτρας αναγράφονται τα εξής : 

"Είμαι ένα ορφανό , μόνο. Παρόλα αυτά βρίσκομαι παντού. Είμαι ένα αλλά αντίθετο στον εαυτό μου. Είμαι νέος αλλά και γέρος ταυτόχρονα. Δεν έχω γνωρίσει ούτε μητέρα , ούτε πατέρα επειδή έπρεπε να τα καταφέρω μόνος έξω στα βαθιά σαν ψάρι, ή έπεσα σαν άσπρη πέτρα από τον ουρανό. Σε δάση και βουνά περιπλανιέμαι, αλλά παραμένω κρυμμένος στην εσώτερη ψυχή του ανθρώπου. Είμαι θνητός για το καθένα, αλλά παραμένω ανέγγιχτος από το κύκλο των Αιώνων".

Σύνθεση από διάφορες διαδικτυακές πηγές

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Η Δύναμη των Αρχαίων Ελληνικών Ονομάτων

Η Φιλοσοφική Άποψη

Ο Πλάτωνας ασχολείται στο «Κρατύλο» με το πρόβλημα της δημιουργίας της γλώσσας. Βασικά εξετάζει εάν αυτή είναι ένα φυσικό ή ένα υποκειμενικό κατασκεύασμα. Την πρώτη άποψη υποστηρίζει ο Κρατύλος και τη δεύτερη ο Ερμογένης, ενώ ο Σωκράτης, σαν το τρίτο πρόσωπο του διαλόγου, αποδεικνύει ότι η αλήθεια βρίσκεται ανάμεσα στις δυο προηγούμενες θέσεις, δηλαδή ότι υπάρχουν λέξεις και ονόματα που καθορίσθηκαν φυσικά και νομοτελειακά από ειδικούς ονοματουργούς και λέξεις που καθορίσθηκαν υποκειμενικά και έγιναν τελικά αποδεκτές μέσω κοινής συμφωνίας και συνήθειας.

Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι ο ονοματοθέτης, ένα σπάνιο είδος τεχνήτη σε μια κοινωνία, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του τα γράμματα και τις συλλαβές κατασκευάζει μία λέξη ή ένα όνομα που να αποδίδει με το καλύτερο δυνατό τρόπο της ιδιότητες του πράγματος που αυτά αντιπροσωπεύουν και το οποίο έχει αυτός σαν πρότυπο νοητά μπροστά του..

Αφού παραθέτει ένα πλήθος συνθέτων ή παράγωγων ονομάτων και λέξεων, των οποίων αναζητά την ετυμολογία, ο Σωκράτης διαπιστώνει στη συνέχεια ότι μπορούμε να φτάσουμε στα πρωταρχικά ονόματα, τα οποία δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλα. Για να εξηγήσουμε το τρόπο δόμησης αυτών των ονομάτων πρέπει να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη απομίμηση ή αναπαράσταση ενός πράγματος με κατάλληλα γράμματα και συλλαβές που να αποδίδουν τις βασικές του ιδιότητες.

Για την επιλογή των κατάλληλων φωνηέντων ή συμφώνων ακολουθούνται ορισμένοι κανόνες και ο Σωκράτης παραθέτει ορισμένα παραδείγματα:

Το γράμμα ρ χρησιμοποιείται συνήθως για να εκφράζει τη κίνηση, όπως για παράδειγμα στις λέξεις ρέω, ροή, ορμή, τρόμος, θραύω, κρούω, τραχύς κ.λ.π. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ονοματουργός παρατήρησε ότι κατά την εκφώνηση αυτού του γράμματος η γλώσσα «σταματάει ελάχιστα και κινείται υπερβολικά». Από την άλλη μεριά μεταχειρίστηκε το ι για κάθε τι που είναι ελαφρό και μπορεί να διαπερνά τα άλλα πράγματα όπως π.χ. στις λέξεις ιέναι και ίεσθαι (ρίπτομαι). Τα φυσητικά τώρα γράμματα φ, ψ, σ και ζ απομιμούνται το φύσημα, όπως στις λέξεις ψυχρό, ζεστό και σεισμός. Το δ τώρα και το τ, επειδή προφέρονται με συμπίεση της γλώσσας, ο ονοματοθέτης τα χρησιμοποίησε για να απομιμηθεί τη στάση και το δεσμό. Επειδή επίσης η γλώσσα γλυστράει υπερβολικά κατά τη προφορά του λ, το χρησιμοποίησε κατά παρομοίωση στις λέξεις λείος, ολισθαίνω (γλυστρώ), λιπαρός και κολλώδης και σε όλα τα ανάλογα πράγματα. Κι επειδή το γ συγκρατεί αυτό το γλύστρημα της γλώσσας, το χρησιμοποίησε για να μιμηθεί το γλίσχρον, το γλυκύ και το γλοιώδες. Παρατηρώντας ακόμα την εσωτερική ιδιότητα της προφοράς του ν, το χρησιμοποίησε στο ένδον και στο εντός, για να απομιμηθεί με γράμματα αυτή την εσωτερικότητα. Ανάλογα έθεσε το α στη λέξη μέγας και το η στο μήκος, γιατί αυτά τα γράμματα είναι μακρά. Τέλος χρησιμοποίησε το ο για να δηλώσει τη στρογγυλότητα, όπως στη λέξη γογγύλον (ολοστρόγγυλο).

Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή κακό. «Υπάρχουν λέξεις», λέει η Μπλαβάτσκυ, «που έχουν μια καταστροφική ιδιότητα στις συλλαβές τους, σαν αντικειμενικά πράγματα, διότι κάθε ήχος εγείρει έναν αντίστοιχο ήχο στον αόρατο κόσμο του πνεύματος και ο αντίκτυπος παράγει ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα.

Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι την εποχή του οι Βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται επίσης αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου. Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν μια θύελλα ή καταιγίδα και λέξεις που μπορούν να τα καταγαληνεύσουν. Υπάρχουν ακόμα λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες αντικειμενικές πράξεις προς όφελος του επικλητή τους, ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.

Η σκέψη από μόνη της δεν αρκεί, ούτε και η αφηρημένη θέληση, για την επίτευξη του επιθυμητού. Αυτή πρέπει να προφερθεί με λόγο για να «σαρκωθεί», να καρποφορήσει, να τελεσφορήσει. Τελικά η ίδια η δημιουργία του κόσμου στις αρχαίες θεογονίες ήταν το αποτέλεσμα της εκφοράς ορισμένων μαγικών λεκτικών τύπων από τους δημιουργικούς θεούς ή «Λόγους». Για παράδειγμα στην Αιγυπτιακή μυθολογία ένας αυτοϋπάρχων θεός πρόφερε κάποια άγνωστη εποχή και για κάποιο άγνωστο λόγο το όνομά του σα μια λέξη δύναμης και ήλθε αμέσως σε ύπαρξη με τη μορφή του δημιουργικού θεού Κεπερά, ο οποίος με τη σειρά του με τη προφορά άλλων λέξεων δύναμης παρήγαγε όλη τη τάξη της δημιουργίας. Ο θεός Θωθ, ο «αυτογέννητος» και «αυτοδημιούργητος» ήταν ο κατεξοχήν «Κύριος των θείων λέξεων», ο γνώστης του θείου λόγου, ο «ισχυρός στο λόγο» και «η γλώσσα και η καρδιά του θεού Ρα». Σε κάθε μύθο στον οποίο παίζει ένα σημαντικό ρόλο, αυτός λέει τις λέξεις με τις οποίες πραγματοποιούνται οι επιθυμίες του Ρα. Αυτός είπε τις λέξεις που δημιούργησαν τον ουρανό και τη γη και είπε στην Ίσιδα τις λέξεις που την βοήθησαν να αναζωογονήσει το σώμα του νεκρού Όσιρι και της έδωσε επίσης τους λεκτικούς τύπους που επανέφεραν στη ζωή το γιο της Ώρο, όταν τον είχε δαγκώσει θανατηφόρα ένας σκορπιός.

Το μεγαλύτερο μέρος της Αιγυπτιακής μαγείας βασίζεται στη μυστική γνώση κατάλληλων λεκτικών τύπων και ονομάτων δύναμης διά των οποίων ο κάτοχός τους μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμεί και να είναι ένας βασιλιάς και κυρίαρχος τόσο σε αυτόν όσο και στον άλλο κόσμο. Ο Θωθ μπορούσε να διδάξει έναν άνθρωπο όχι μόνο τις λέξεις δύναμης, αλλά και το τρόπο με τον οποίο να τις προφέρει, κάτι που επιθυμούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, γιατί μόνο μέσω αυτών των λέξεων δύναμης και της κατάλληλης προφοράς τους μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους μέσα από το κάτω κόσμο. Με τους λεκτικούς τύπους του Θωθ, του οποίου «οι λέξεις ήταν νόμος» μπορούσε ο νεκρός να ανοίξει τους μυστικούς πυλώνες, να έχει την απαραίτητη τροφή, ποτό και ενδυμασία και να αποκρούσει τους κακούς δαίμονες και τα κακά πνεύματα. Με αυτές ακόμα τις λέξεις μπορούσε να γνωρίζει τα μυστικά και κρυφά ονόματα των τεράτων του κάτω κόσμου και να τα προφέρει  με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να γίνουν μετά φίλοι του και τον βοηθήσουν στο ταξίδι του μέχρι να εισέλθει τελικά στα πεδία της ειρήνης του Όσιρι ή στη βάρκα των Εκατομμυρίων ετών. 

Η Ίσιδα επίσης από τη μεριά της ήταν μια μεγάλη μάγισσα των λέξεων δύναμης που αυτή ήξερε κατεξοχήν πώς να τις προφέρει. Αυτή, σύμφωνα με το μύθο, ήταν κάποτε μια απλή γυναίκα της γης, η οποία όμως «αποστράφηκε τα εκατομμύρια των ανθρώπων και διάλεξε τα εκατομμύρια των θεών, αλλά εξετίμησε περισσότερο τα εκατομμύρια των πνευμάτων». Ήθελε όμως να γίνει Κυρία της Γης και μετά ισχυρή θεά μέσω της γνώσης του Ονόματος του θεού Ρα. Γι΄αυτό ανάγκασε με τη μαγεία της τον παντοδύναμο θεό να της αποκαλύψει το πιο μυστικό, άφατο και απόκρυφο όνομά του, αυτό που κανένας θεός, ούτε ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά του δεν γνώριζε. Από εδώ προέρχεται η παράδοση για το Άφατο, Άρρητο Όνομα της Θεότητας μέσω του οποίου μπορούσε κάποτε ο Μύστης να παράγει εκπληκτικά αποτελέσματα. Για τη γνώση αυτού του Άρρητου ονόματος έχει κατηγορηθεί από μερικούς ο Ιησούς, ότι δηλαδή μέσω αυτού επιτέλεσε τα θαύματά του, αλλά το οποίο υποτίθεται δεν του εδόθη μέσα από μια υψηλή μύηση, αλλά εκλάπη απ' αυτόν από το άδυτο των μυστηρίων.

Αυτό είναι επίσης το «απωλεσθέν Όνομα της Θεότητας» για το οποίο μιλούν οι Τέκτονες και το οποίο έχουν θέσει σα βασικό τους σκοπό να επανεύρουν. Αυτό είναι το ιερό και φοβερό Τετραγράμματον που επικαλείτο με τρεμάμενα χείλη και καταβασμένα τα μάτια μέσα στο Άγιο των Αγίων ο αρχαίος Ραβίνος, αυτή είναι η ιερή Τετρακτύνα των Πυθαγορείων ή ακόμη τα επτά ιερά φωνήεντα με το μυστικό τρόπο συνεκφώνισής τους, παραφράσεις και βαρβαρισμοί των οποίων έχουν φθάσει μέχρι τις ημέρες μας. Αλλοίμονο όμως στους καταχραστές και βέβηλους του ιερού, Άρρητου Ονόματος της Θεότητας.

Η δύναμη του λόγου είναι δεδομένη, το ίδιο των γραμμάτων και του ρυθμού. Ο σωστός συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα Όνομα Δύναμης, η κατάλληλη εκφορά του οποίου μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η Μαντρίκα Σάκτι των Ινδουιστών, η δύναμη των μάντρα, στη κορυφή της οποίας βρίσκεται η δύναμη του Άφατου Ονόματος. Οι Λέξεις Δύναμης δεν ήσαν παρά οι λεκτικές, δυναμικές αντιπροσωπεύσει των ιδεών, του Μυστικού Λόγου ή Vach των Ινδουιστών, με βάση τον αριθμό και το ρυθμό, τους αριθμούς και τις συλλαβές του ιερού μέτρου. Ο μετρικός λόγος παράγεται από τον αριθμό των συλλαβών από τις οποίες αποτελείται η λέξη, ενώ στο Πυθαγόρειο Σύστημα όλα τα πράγματα αντιστοιχούν (και εμπεριέχουν) μια ορισμένη αριθμητική αναλογία. Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.

Ας το τονίσουμε μια και για πάντα ότι οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν «είδωλα», όπως έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα από τους Χριστιανούς, αλλά απλοί ανθρωπομορφισμοί,  αντιπροσωπεύσεις πραγματικών αόρατων δυνάμεων της φύσεως (ή νοουμένων). Ο «θεός» στη πραγματικότητα δεν ήταν για το μυημένο παρά μία μορφή, ένα μέσο, ένας φορέας που αυτός δομεί συνειδητά μέσω του οποίου μπορεί να εκδηλωθεί τελικά μια συγκεκριμένη απόκρυφη δύναμη στα υλικά πεδία και να επιφέρει συγκεκριμένα επίσης αντικειμενικά αποτελέσματα. Η επίκληση του ονόματός του δεν ήταν παρά η επίκληση της απόκρυφης αυτής δύναμης που αυτός αντιπροσωπεύει.

Συνοψίζοντας δηλώνουμε ότι η Δύναμη ενός Ονόματος βρίσκεται στην απόκρυφη ιδέα που αυτό αντιπροσωπεύει, η οποία εκφράζεται μορφικά με έναν ορισμένο τύπο γραμμάτων και συλλαβών που εμπεριέχουν μια ορισμένη αριθμητική αξία και μέτρο. Ο σωστός στη συνέχεια (ρυθμικός) τρόπος επίκλησης αυτού του ονόματος εκδηλώνει υλικά την απόκρυφη δύναμη που αυτό αντιπροσωπεύει.

Για τη δόμηση λοιπόν ενός ονόματος δύναμης θα πρέπει να είμαστε γνώστες ενός ιερού αλφαβήτου (εδώ του Ελληνικού) με τις αντίστοιχες αριθιμητικές αξίες των γραμμάτων του, αλλά και των ιδεών που καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει,  καθώς επίσης γνώστες των ιερών μέτρων για τη δόμηση των αντίστοιχων συλλαβών αυτού του Ονόματος. Η τελική αριθμητική αξία αυτού του Ονόματος προκύπτει από τη λεγόμενη αριθμοσοφική πρόσθεση, την πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής αξίας όλων των γραμμάτων που το αποτελούν και της αναγωγής έτσι του Ονόματος σε ένα τελικό αριθμό. Ονόματα ή λέξεις με ίδιες συνολικές αριθμητικές αξίες θεωρούνται ισοδύναμες. Ακόμα μπορούν να προστεθούν «θεοσοφικά» όλα τα ψηφία του τελικού αριθμού για να αναχθούν σε έναν από τους πρωταρχικούς αριθμούς 1-10. Κάθε αριθμός έχει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και ταυτίζεται έτσι με μια ιδέα ή δύναμη, όπως και τα γράμματα από μόνα τους.

Στη μερική εκ των πραγμάτων παρουσίαση του θέματός μας εδώ δε θα μιλήσουμε για την ιερή μετρική και το ρυθμό ή τρόπο δόνησης των ιερών ονομάτων ή λέξεων δύναμης, παρά μόνο για το αριθμητικό τους περιεχόμενο και αντιστοιχία, δίνοντας τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων και τις ιδέες που αντιπροσωπεύουν οι αριθμοί 1-12. Στο τέλος θα αναλύσουμε ετυμολογικά και αριθμολογικά τα ονόματα των 12 Ολυμπίων Θεών. Δε θα πρέπει πάντως να ξεχνάμε και τη διαχρονική δύναμη που έχουν αυτά τα ονόματα από τα πολλά χρόνια χρησιμοποίησής τους από ένα πλήθος πιστών και μυημένων μέσω της δημιουργούμενης μαγνητικής αλυσίδας κατά την οποιαδήποτε νέα εκφώνισή τους.

Παρακάτω δίνεται η αριθμητική αξία των γραμμάτων του Ελληνικού Αλφαβήτου:

Α=1  Β=2  Γ=3  Δ=4  Ε=5  Ζ=7  Η=8  Θ=9  Ι=10  Κ=20  Λ=30  Μ=40  Ν=50  Ξ=60  Ο=70 Π=80  Ρ=100  Σ=200  Τ=300  Υ=400  Φ=500  Χ=600  Ψ=700  Ω=800

Στα παραπάνω δεν αναγράφουμε το «επίσημον» που αντιστοιχεί στο 6, το κόππα που αντιστοιχεί στο 90 και το σαμπί που αντιστοιχεί  στο 900

Με βάση τη προηγούμενη αντιστοιχία γραμμάτων και αριθμών μπρούμε να προσδιορίσουμε την αριθμητική αξία μιας οποιασδήποτε Ελληνικής λέξης, όπως π.χ. στη λέξη αγνός = 1+3+50+70+200 = 324, αριθμός που αναγόμενος αριθμοσοφικά δίνει τον αριθμό 3+2+4 = 9. Μια άλλη λέξη που θα αναγόταν τελικά αριθμοσοφικά πάλι στον αριθμό 9 υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση ή αναλογία με τη λέξη «αγνός». Αυτό είναι το αριθμοσοφικό σύστημα. 

ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ

Αριθμώ τα πάντα επεοικέναι. (Πλούταρχος)

Καθ'αρμονίαν συνεστάναι τα πάντα (Διογένης Λαέρτιος)

Παρακάτω συνοπτικότατα δίνουμε τις βασικές ιδέες με τις οποίες συνδέονται οι 12 πρώτοι αριθμοί.

Η ΜΟΝΑΔΑ

Σύμφωνα με τον Πλωτίνο και όλους τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους υπάρχει μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ένα και στη Μονάδα, με την οποία αρχίζει η αρίθμηση κι επομένως η ετερότητα και ο διαφορισμός. Όπως αναφέρει ο Δαμάσκιος: "εκείνο το Έν, ο προ της μονάδος Πυθαγόρας ετίθετο..., της αρρήτου αρχής εστί σύμβολον". Ο Πρόκλος με τη σειρά του αναφέρει στα σχόλιά του πάνω στην "Πολιτεία" του Πλάτωνα ότι "πριν από τους αριθμούς (3, 4, 5 κ.λ.π.) προηγούνται οι αρχές των πάντων, η Μονάδα και η Δυάδα. Από αυτές η Μονάδα ταυτίζεται με την ιδέα του Πέρατος (του τέλους, τέλειου) και η Δυάδα με την ιδέα του απεριόριστου, του άπειρου, του ατελούς. Πριν όμως από τη Μονάδα και τη Δυάδα υπάρχει το Ένα, που είναι η αιτία και του πέρατος και του απείρου".

Η Μονάδα χαρακτηριζόταν από τους Πυθαγόρειους σαν Νους, Αρσενοθήλυς, Θεός, Χάος, σύγχυση, σύμμειξη, σκότος, Τρόμος, Αμιγής, Λήθη, Άτλας, Απόλλωνας, Πρωτέας, Δίας και Μνημοσύνη.

Η ΔΥΑΔΑ συνδέεται με την απειρία, την ύλη, το διαχωρισμό και διαφορισμό. Οι Πυθαγόρειοι της απέδιδαν τα εξής ονόματα:

Διάστημα ανάμεσα στο πλήθος και τη Μονάδα, Τόλμη, Δόξα (γνώμη), Κίνηση, Γένεση, Μεταβολή, Διαίρεση, Μήκος, Αύξηση, Σύνθεση, Κοινωνία (συμμετοχή), Ύλη, Αιτία της Ανομοιότητας, Άνιση, Ελλιπή, Αφθονία, Άμορφη, Απεριόριστη, Αόριστη, Αρμονία, Έρωτα, Υπομονή, Δύναμη, Φάνητα, Ίσιδα, Φύση, Ρέα, Δήμητρα, Άρτεμη, Αφροδίτη, Μυχία, Άγνοια, Αγένεια, Υεύδος, Διαφορά, Αδιακρισία, Διαμάχη, Έριδα, Μοίρα και Θάνατο.

Η ΤΡΙΑΔΑ

"Δύω δε μόνω καλώς συνίστασθαι τρίτου χωρίς ου δυνατόν", δηλαδή είναι αδύνατον να συνδεθούν καλά δυο πράγματα χωρίς την ύπαρξη ενός τρίτου όρου - Πλάτωνας

Η Τριάδα συμβολίζει την ισορροπία των αντιθέτων, τον έρωτα και τη δημιουργική ενέργεια. και χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους σαν Ατειρής (Αδάμαστη), Φρόνηση, Φιλία, Ειρήνη, Αρμονία, Ομόνοια, Γάμος, και Ευσέβεια

Η Μονάδα περιέχει μέσα της την αναλογία κάθε αριθμού σε μια αδιαμόρφωτη και αδιάκριτη ακόμα κατάσταση, σε μια δυνητική ή σπερματική μορφή. Η Δυάδα αποτελεί μια κάποια πρόοδο προς τον αριθμό, αλλά η τριάδα είναι αυτή που προκαλεί την ενεργητική εκδήλωση κι επέκταση των δυνάμεων της Μονάδας. Με αυτήν λοιπόν αρχίζουν πρακτικά οι αριθμοί. Στη Μονάδα αντιστοιχεί το ταυτό, στη Δυάδα το καθένα από τα δύο και στην Τριάδα το καθένα και το όλον.

Η ΤΕΤΡΑΔΑ συμβολίζει τη δημιουργική αρχή και αιτία των πάντων ή εκείνη τη φάση της δημιουργίας κατά την οποία εκδηλώθηκε η Ύλη και σχηματίσθηκαν από αυτή τα στερεά σώματα

Είναι γνωστή η πολύ μεγάλη σημασία που έδιναν οι Πυθαγόρειοι στην τετράδα των πρώτων αριθμών, την οποία ονόμαζαν και "Τετρακτύν". Επειδή το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών δίνει τη δεκάδα (1+2+3+4=10) και επειδή αυτή η δεκάδα, αν αναχθεί θεοσοφικά (1+0=1), δίνει την αρχική μονάδα, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την επιστροφή όλης της εκδήλωσης στην αρχική πηγή των πάντων, εθεωρείτο ότι η Τετράδα αντιπροσώπευε όλη την εξέλιξη μέχρι το φυσικό πεδίο και την επιστροφή μετά όλης της ύπαρξης στην πρωταρχική Μονάδα. Διότι όπως λέει ο Ιεροκλής «πριν καταλήξουμε στην τέλεια και πλήρη δεκάδα, ανακαλύπτουμε όλη την αρετή και όλη την τελειότητα του δέκα μέσα στην τετράδα".

Η Τετράδα ονομαζόταν από τους Πυθαγόρειους: Κόσμος (Σύμπαν), Μέγιστο Θαύμα, Θεός κατ' άλλο τρόπο, Πηγή της Φύσης και Κλειδοκράτοράς της, Ηρακλή, Αίολος, Ερμής, Ήφαιστος, Βάκχος, Τετλάδα (γιατί τολμά να υπομένει) και Δικαιοσύνη. Ας σημειωθεί τέλος ότι σε όλους σχεδόν τους λαούς της αρχαιότητας το όνομα της θεότητας αποτελείτο από 4 γράμματα.

Η ΠΕΝΤΑΔΑ αντιπροσωπεύει το γάμο, τη μεσότητα, τη συμφιλίωση, τη δικαιοσύνη, τη ζωή και την πεμπτουσία. Οι Πυθαγόρειοι την ονόμαζαν Αφιλονικία (έλλειψη διαμάχης), Δικαιοσύνη, Υγεία, Κρίση, Τροποποίηση, Φως, Πρόνοια, Δίκη, Αφροδίτη, Γαμηλία, Ανδρογυνία, Ημίθεο, Δίδυμη (γιατί διχάζει τη διαφορετικά αδίχαστη Δεκάδα), Άμβροτη (Αθάνατη) και Παλλάδα.

Σύμφωνα με τον Ανατόλιο το γράμμα Ε, που παριστάνει όπως ξέρουμε τον αριθμό 5 προήλθε από τη διχοτόμηση του γράμματος Θ, που παριστάνει τον αριθμό 9, γιατί το 5 είναι ο ενδιάμεσος ακριβώς αριθμός ανάμεσα στο 1 και το 9 και το σημείο επομένως ισορροπίας τους (Δικαιοσύνη). Επειδή σύμφωνα με τους αρχαίους φυσικούς τρία πράγματα μπορούν να δώσουν ζωή μετά την ενσωμάτωση, το φυτικό, το ψυχικό και το λογικό και εφόσον το λογικό αντιστοιχεί στην Επτάδα και το ψυχικό στην Εξάδα, μένει για το φυτικό η Πεντάδα, η οποία αποτελεί και το ελάχιστο όριο της ζωικής φύσης. Διότι "η ρίζα των πάντων είναι η Μονάδα, η κίνηση προς κάτι η Δυάδα, προς ένα δεύτερο η Τριάδα, προς ένα τρίτο και τελειότερο η Τετράδα και προς την πρόσθεση και αύξηση με κάθε τρόπο η Πεντάδα σύμφωνα με τη φυτική έξη της ψυχής".

Η ΕΞΑΔΑ αντιπροσωπεύει τη ψυχή, την Άρτεμη, το κάλλος, την ισορροπία, τον έρωτα και τη φιλία. Αν ο αριθμός 5 αντιστοιχεί στο ολοκληρωμένο σώμα, ο αριθμός 6 αντιστοιχεί στη φάση της δημιουργίας κατά την οποία εμφανίζονται τα έμψυχα όντα.  Η εξάδα ονομάζεται από τους Πυθαγορείους: Αρρενοθήλυς, Γάμος, Φιλίωση (συμφιλίωση), Ειρήνη, Κόσμος (άλλωστε και ο αριθμός που αντιστοιχεί στη λέξη ΚΟΣΜΟΣ είναι ο 600, δηλαδή ο 6), Αμφιτρίτη επειδή περιέχει από κάθε μεριά της μια τριάδα,  Θάλεια και Πανάκεια.

Οι πρώτοι 5 αριθμοί παριστάνουν την προοδευτική μεταμόρφωση ή κάθοδο του Απόλυτου μέχρι τον κόσμο της ύλης και της μορφής. Η πρώτη άγνωστη Αιτία (Μηδέν ή Μονάδα) γίνεται διαδοχικά η αιτία της δυαδικής διαφόρισης (Δυάδα), της οργάνωσης (Τριάδα), της μορφής (Τετράδα) και της Ζωής (Πεντάδα). Με την Εξάδα τώρα αρχίζει ένα νέο, ανοδικό τόξο επιστροφής στη Μονάδα με τη συμπλήρωση των υπόλοιπων αριθμών μέχρι τη Δεκάδα, που δεν είναι παρά μια ειδική σύλληψη της Μονάδας.

Η ΕΠΤΑΔΑ αντιπροσωπεύει τη νόηση, τη τελεσφορία και χαρακτηρίζεται από τους Πυθαγορείους σαν: Αμήτωρ (χωρίς μητέρα) και Παρθένος (διότι προέρχεται μόνον από τη Μονάδα), Τελεσφόρος, Τύχη και Σεπτάδα (γιατί είναι σεβαστή). Αντιπροσωπεύεται από την Αθηνά. Ο Πρόκλος λέει ότι εικόνες της Αθηνάς είναι το 3 και το 7, το 3 γιατί αυτή είναι νοερά και στραμμένη προς τον εαυτό της και τη Μονάδα και το 7 γιατί η Αθηνά προήλθε από τον μοναδικό Πατέρα, ή όπως σημειώνει ο Ιάμβλιχος από την κεφαλή των αριθμών, δηλαδή το 1 . Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, ο Δημιουργός έλαβε σαν όργανο, θεμελιώδη αρχή και σαν ισχύ της δημιουργίας την Επτάδα. Αριθμοσοφικά: 1+2+3+4+5+6+7 = 28 και 8+2=10 ή 1+0=1. 

Η ΟΓΔΟΑΔΑ  είναι ο πρώτος και ο μoναδικός κύβος μέσα στη δεκάδα. Λόγω της σημασίας της στη μουσική αρμονία (ογδόη, οκτάβα) ονομάζετο Παναρμόνια. Ονομαζόταν επίσης Μητέρα, Ρέα και Κυβέλη, γιατί είναι ο κύβος του 2, το οποίο αντιπροσωπεύει κατ' εξοχήν τη θηλυκότητα και τη γονιμότητα. Σύμφωνα με το Φιλόλαο ο έρωτας και η φιλία, ή η σκέψη και η φαντασία συναντώνται στα όντα που έχουν σχέση με τον αριθμό 8. Με άλλα λόγια, αφού τα όντα ανέπτυξαν νόηση στην έβδομη φάση της δημιουργίας, στην όγδοη φάση εκδηλώνουν συμπαθητικά συναισθήματα και αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις όπως η αγάπη και η φιλία. Ο αριθμός 8 ήταν αφιερωμένος στον Διόνυσο που είχε γεννηθεί τον 8ο μήνα.

Η ΕΝΝΕΑΔΑ αντιπροσωπεύει ένα νέο κύκλο εκδηλώσεων. Ετυμολογικά συνδέεται με τη μονάδα (ενάδα) που κατέχει το άλλο άκρο της δεκάδας. Ο εννέα είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέσα στην δεκάδα και το τέλος της πρώτης σειράς των αριθμών που από κεί και πέρα επαναλαμβάνεται, («Ανυπέρβλητον Πέρας»). Την ονόμαζαν Ωκεανό (γιατί περιβάλει τους άλλους αριθμούς της δεκάδας) και Ορίζοντα (γιατί τους περιορίζει). Θεωρείται σαν τρεις φορές τέλεια, γιατί περιέχει δυο κύβους, το 1 και το 8 και είναι η ίδια ένα τέλειο τετράγωνο. Την ονόμαζαν επίσης Προμηθέα, Ομόνοια, Τερματισμό, Άθροισμα, Ανεικία (αδιαφιλονίκητη), Ειλικρίνεια, Ομοίωση, Ήφαιστο, Ήρα, Εκάεργο (επειδή εμποδίζει, αποκλείει την περαιτέρω πρόοδο των αριθμών), Κόρη, Υπερίωνα, Τερψιχόρη και Τελεσφόρο. Θεωρείται το έμβλημα της ύλης που, αν και διαφοροποιείται, δεν καταστρέφεται ποτέ. Έτσι ο αριθμός 9 όταν πολλαπλασιάζεται με οποιονδήποτε αριθμό αναπαραγάγει τον εαυτό του μέσα στο άθροισμα των ψηφίων του παραγόμενου αριθμού.

Η ΔΕΚΑΔΑ, που αποτελεί το άθροισμα της Τετρακτύος, συμβολίζει ένα νέο κύκλο δημιουργίας. Ο Ιάμβλιχος λέει ότι η βασική ιδιότητά της είναι η ικανότητα να ανακυκλώνει η ίδια τον εαυτό της. Γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε σα μέτρο και σα γνώμονας. Οι Πυθαγόρειοι την ονόμαζαν Κόσμο, Ουρανό (Δεκάδα = Δεχάδα από το ρήμα δέχομαι), Πάνα, Ειμαρμένη, Θεό, Φάνη, Ήλιο, Αιώνα, Κράτος, Παντέλεια, Πίστη, Ανάγκη και Κλειδούχο.

 Ο Πρόκλος σημειώνει τα εξής στην "Πολιτεία" του Πλάτωνα: "Ας πούμε λοιπόν ότι η Μονάδα ταιριάζει στους θεούς, γιατί περιέχει ενιαία τις αιτίες όλων των πραγμάτων και η Δεκάδα, επειδή είναι μια μονάδα δεύτερης τάξης, στους Δαίμονες (Δαήμονες=Γνώστες και όχι με τη Χριστιανική έννοια), ενώ η Εκατοντάδα, μια και είναι τρίτης τάξης, στις ανθρώπινες ψυχές. Διότι αν η δεκάδα υψωθεί στο τετράγωνο καταλήγει στην εκατοντάδα, όπως και το γένος των Δαιμόνων, συνελισσόμενο στον εαυτό του και παραμένοντας στον εαυτό του, γεννά με τη βοήθεια της Αιτίας των πάντων τις ανθρώπινες ψυχές".

 Στον "Τίμαιο" ο Πρόκλος πάλι λέει: "Η Τετράδα περιελάμβανε μέσα της τα πάντα, όπως και η Δεκάδα, αλλά η μία τα περιελάμβανε ενωμένα (συνθετικά), ενώ η άλλη διαιρεμένα. Αν και η Δεκάδα περιέχει όλα όσα και η τετράδα, εντούτοις επειδή τα περιέχει διαιρεμένα, είναι ατελέστερη της τετράδας. Γιατί κάθε τι που είναι πλησιέστερα στη μονάδα είναι και τελειότερο και όσο μικραίνει το μέγεθος τόσο μεγαλώνει η δύναμη (ή ποιότητα)".

Η ΕΝΔΕΚΑΔΑ είναι το σύμβολο της εσωτερικής διαμάχης και της δυσαρμονίας. Παριστάνει τον πειρασμό, τον Εωσφόρο. Προστιθέμενη θεοσοφικά (1+1=2) μας δίνει την ιδέα της αντίθεσης, ή ανταγωνισμού που εκδηλώνεται ανάμεσα στην πρωταρχική Μονάδα του Ενοποιημένου Κόσμου και μιας άλλης ατομικοποιημένης μονάδας, που ενεργεί σα μια ανεξάρτητη μονάδα.

Η ΔΩΔΕΚΑΔΑ είναι σύμβολο του ζωδιακού κύκλου και του δωδεκάθεου. Παριστάνει τα Τέσσερα Στοιχεία της φύσης σε μια τριπλή σημασία τους. Όπως αναφέρει ο Πρόκλος στα σχόλιά του πάνω στην "Πολιτεία" του Πλάτωνα, "από αυτούς τους δυο αριθμούς (τον 3 και το 4, που το γινόμενό τους δίνει 12), ο 3 οδηγεί προς τη τελείωση (τελεσιουργός) κι επαναφέρει στις αρχές, ενώ ο 4 είναι γόνιμος, προσφέρει μια βάση εκδήλωσης και είναι συγχρόνως εναρμόνιος. Επειδή λοιπόν η Δωδεκάδα προήλθε από τους δυο αυτούς αριθμούς, αφ' ενός αντιπροσωπεύει την επιστροφή της ψυχής προς τα πάντα, τόσο προς τη νοερή, όσο και προς την ατομικοποιημένη ζωή και αφ' ετέρου δρα για τη σταθερή και αμετάβλητη διατήρηση του σώματος και για την αρμονική σύσταση τόσο της ψυχής που αυτή χρησιμοποιεί, όσο και του σώματος που είναι το όργανό της".

Αναφέρει πάλι στον "Τίμαιο" τα εξής για τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς: "Επειδή το σχήμα της ψυχής είναι όπως ένα Χ και η μορφή της είναι δυαδική (γιατί η τομή των δυο ημικυκλίων του Χ γίνεται σε δυο μέρη, αλλά και γιατί το ίδιο το Χ αποτελείται από την τομή δυο αντίρροπων ημικυκλίων) κι επειδή η Δυάδα πολλαπλασιαζόμενη με την Εξάδα, που είναι ο πρώτος θεμελιώδης αριθμός του Χ (600) δίνει τη Δωδεκάδα, μπορούμε να συμπεράνουμε την ύπαρξη των 12 αυτών αρχικών πρώτων ψυχών (τους 12 Ολύμπιους θεούς)".

Η Ετυμολογική και Αριθμητική Αξία των Ονομάτων των Ολυμπίων Θεών.

Σύμφωνα με το Γερμανό φιλόλογο και γλωσσολόγο Georg Curtius (1820-1885), η λέξη Όλυμπος προέρχεται από τη ρίζα - λαμπ - και ερμηνεύεται σαν ο ολολαμπής, ολόλαμπρος ή ολόλευκος (θεωρεί το υ αιολικό). Οι Ολύμπιοι θεοί είναι έτσι οι Λαμπεροί, Λάμποντες Θεοί.

Ζευς ή Δίας

Την ετοιμολογική ρίζα της ύπατης αυτής αρχής και διάνοιας του κόσμου, με παραλλαγές ίσως του πρώτου γράμματος, μπορούμε να τη βρούμε σε όλους βασικά τους ύψιστους θεούς της αρχαιότητας. Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή και το ερμηνεύουν έτσι σαν ο «Ζωοδότης». Άλλοι το συνδέουν με το ρήμα «Ζεύγνυμι» και την αποκατάσταση από αυτόν, μετά την επανάστασή του εναντίον του πατέρα του, της ουράνιας Τάξης και Αρμονίας. Το Όνομά του θεωρείται ένα από τα  κατεξοχήν Ονόματα Δύναμης και η σωστή προφορά του με κραδασμό, έμνευση και συναίσθημα, μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα θαυμαστά αποτελέσματα. Η αριθμητική αξία του Ονόματός του είναι 612 ή με αριθμοσοφική αναγωγή ο αριθμός 9. Ο Θ. Μανάς έχει παρατηρήσει ότι 612=2Χ306 όπου 306 είναι η αριθμητική αξία της λέξης Γαλαξίας και υποστηρίζει με αυτό ότι ο Δίας είναι διπλάσιος του Γαλαξία κ.ο.κ. Στις άλλες πτώσεις το Όνομά του δίνει τις εξής αριθμητικές αξίες: Διός =284, Διί =24, Δία =15 και Ζευ=412. Το 284 είναι επίσης η αριθμητική αξία των λέξεων Θεός, Άγιος, Αγαθός  κ.λ.π.

Η άνασσα Ήρα θεωρείται ετυμολογικά ότι παράγεται με αναγραμματισμό της λέξεως αήρ (κατ' άλλους από τη λέξη ερατή ή Έρα = γη). Είναι η Θεά του στοιχείου της γης, χωρίς να είναι όμως η ίδια η γη σα σώμα (που είναι η Ρέα-Γαία), ή σα δύναμη (που είναι η Δήμητρα). Είναι επίσης η θεά του αέρα, της ατμόσφαιρας και γενικά ένα διάμεσο ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και στα γήινα πράγματα. Μυστικιστικά αντιπροσωπεύει τη ψυχή και την εκδήλωση της ζωής πάνω στη γη. Η αριθμητική της αξία είναι 109 ή αριθμοσοφικά 10 ή ακόμα 1. Μαζί με το Δία δίνουν το συνολικό αριθμό 721 ή αριθμοσοφικά 10 ή 1

Ο Σεισίχθων Ποσειδώνας παράγεται από το πότος ή πόντος ή ποταμός και είναι συνεπώς ο θεός του υγρού στοιχείου, της θάλασσας, των λιμνών,  των ποταμών και των πηγών ή κατά άλλους από το πόσις και δούναι ή ακόμα από το είδη ποιών. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη του υγρού στοιχείου, τη ρευστότητα, την αέναη κίνηση του εκδηλωμένου κόσμου καθώς επίσης το κόσμο των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Η αριθμητική αξία του ονόματός του είναι 1219 και αριθμοσοφικά  13 ή 4 .

Η Γλαυκώπις Αθήνη, είναι η θεά της Σοφίας, της υγείας, αλλά και της κεραμικής και των άλλων οικιακών τεχνών. Ακόμα είναι μία πολεμική θεά, με γνώμονα όμως το δίκιο και τη φρόνηση (πολεμική και φιλόσοφος λέει ο Πλάτων) και συγγχρόνως φιλειρηνική (ειρηνοφόρος). Ετυμολογείται από τη ρίζα αίθ-, από την οποία παράγεται και η λέξη αιθήρ ή από το ρήμα αθρείν (βλέπειν) ή ακόμα από το στερητικό α και θήνη (δηλαδή η αθήλαστη). Νεώτεροι όμως γλωσσολόγοι θεωρούν ότι το όνομά της έχει Πελασγική προέλευση και ότι σήμαινε τη θεά της Κεραμικής. Όπως παρατηρεί ο Βλάσσης Ρασσιάς η επίκλησή της «εξασφαίζει αδιαπέραστη άμυνα κατά των ψυχικών επιθέσεων και την επιστροφή τους εις το πολλαπλάσιο πίσω στη πηγή τους». Η αριθμητική της αξία είναι σαν Αθήνη 76 και σαν Αθηνά 69. Η «Γλαυκώπις Αθήνη» έχει αριθμητική αξία 1620 ενώ οι λέξεις Θεά Αθηνά = 84 =7Χ12

Η Κύπρια Αφροδίτη, που γεννήθηκε από τον αφρό των κυμάτων, όπως μαρτυρεί και το όνομά της (η αναδυομένη από τον αφρό) είναι η θεά του έρωτα, της γονιμότητας, της βλάστησης και της άνθησης καθώς και της ομορφιάς. Διακρίνονται φιλοσοφικά δυο όψεις της: Η αρχαιότερη Ουράνια Αφροδίτη, η θεά του νόμιμου έρωτα και του συζυγικού δεσμού και η Πάνδημη Αφροδίτη, η θεά των ελευθέρων και των αγοραίων ερώτων και η προστάτιδα των  πορνών. Παρουσιάζει επίσης και μια χθόνια πλευρά σαν προστάτιδα των ψυχών των νεκρών. Η αριθμητική της αξία είναι 993 και αριθμοσοφικά 22 ή 4

Ο Απόλλων είναι ο μεγάλος διαφωτιστής θεός της θεραπευτής, της Μαντικής, της δημιουργικής έμπνευσης και της μουσικής. Είναι επίσης προστάτης της νεότητας, της υγείας και θεός αλεξίκακος ή ακόμα πολεμικός. Το όνομά του ετυμολογείται από το στερητικό Α και το πολλών δηλαδή ο όχι για τους πολλούς. Μια άλλη ενδιαφέρουσα ετυμολογία δίνει ο Πλάτων στον «Κρατύλο». Η αριθμητική του αξία είναι 1061. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι αν προσθέσουμε όλες της πτώσεις της λέξεως ανήρ βρίσκουμε πάλι 1061. Αλλά και Ιάσων =1061, μήπως γιατί ήταν πολύ ωραίος σαν τον Απόλλωνα;

Η θεά Άρτεμις ετυμολογείται από το επίθετο αρτεμής (= άρτιος, σώος και αβλαβής), ίσως από το αήρ + τέμνω. Είναι η θεά της άγριας φύσης, της παρθενίας και του κυνηγιού. Όπως αναφέρει ο Βλάσης Ρασσιάς «σε  αυτήν ανήκουν σα «Χθονία και Παμβασίλεια» θεά όλα τα ψυχικά κέντρα του πλανήτη Γη και αντιπροσωπεύει το πνεύμα του θεραπευτικού «σαμανισμού» της μητριστικής εποχής με έμφαση στις ψυχικές θεραπείες». Είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών. Η αριθμητική της αξία είναι 656 ή θεοσοφικά 17 ή 8. Ο Θ. Μανιάς παρατηρεί ότι ο λόγος  Απόλλων προς Άρτεμις =1061:656  δίνει το Χρυσό Αριθμό Φ, με τον Απόλλωνα ν' αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της Χρυσής τομής.

Ο αγγελιαφόρος των θεών θεός Ερμής ετυμολογείται από το ρήμα είρω (αναγγέλλω), απ' όπου ερέας και κατά πλεονασμό του γράμματος μ Ερμέας και με συναίρεση Ερμής ή κατά άλλους από το έρυμα (λόγο). Είναι ο θεός της νόησης και της επικοινωνίας, αλλά και αλεξίκακος και αποτροπιαίος θεός. Του αποδίδονταν τα «ερμαία» (παντός λογής τυχαία ευρήματα), από την οποία ιδέα εξελίχθηκε και σαν «αγοραίος» και «κερδώος» θεός και προστάτης του εμπορίου. Αντιπροσωπεύει μυστικιστικά το Θείο Δημιουργικό Λόγο. Η αριθμητική του αξία είναι 353 ή θεοσοφικά  11 ή 2, που δεν ταιριάζει όμως σε αυτόν.   Το ασυναίρετο Ερμέας έχει αριθμητική αξία 351 και με θεοσοφική αναγωγή 9.

Ο θεός του πολέμου Άρης παράγει το όνομά του από το ρήμα αιρώ (κυριεύω, κατακτώ), ή από τη λέξη αρά (βλάβη, πλήγμα). Είναι ο θεός της άγριας σύγκρουσης και βιαιότητας (ανδροφόνος, αιμοχαρής). Εκπροσωπεί το αχαλίνωτο πάθος και την άμετρη επιθετικότητα και αγριότητα, μαζί και τολμηρότητα. Η ασυγκράτητη φύση του μπορεί να μετριασθεί μόνο με την ερωτική ενέργεια ή αγάπη της Αφροδίτης και τότε από τη σύζευξη των δυο αυτών αντιθέτων παράγεται η Αρμονία. Η μόνη που μπορεί να τον κατανικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης είναι η Αθηνά, η θεά της Σύνεσης και της Σοφίας. Η αριθμητική του αξία είναι 309 ή θεοσοφικά 12 ή 3

Ο Θεός Ήφαιστος ετυμολογείται κατά μερικούς από το αφή και εστία ή από το άπτω ή αϊστάω (αφιστάω, α-Fι-στάω, αφανίζω) ή το «φάω» και «ίστωρ» (ο μεγάλος δάσκαλος στη γνώση του φωτός) ή από το Φαίστος=λάμπων με την πρόσληψη του. Είναι ο θεός του στοιχείου του πυρός, η φλόγα της Δημιουργίας και ο τεχνουργός των θεών.  Η αριθμητική του αξία 1289 ή θεοσοφικά  20 ή 2

Η παρθένος θεά Εστία ετυμολογείται από το ρήμα εστάναι (του ίστημι) ή από το «εύω» (ανάβω) ή ακόμα από το εσσία (ουσία). Είναι προστάτιδα των ανθρώπινων σπιτικών, αλλά και της πόλης, της οικογένειας και της Ασυλίας. Το ιερό πυρ της έπρεπε να διατηρείται άσβεστο στον οίκο ή στο Πρυτανείο για να τα προστατεύει συνεχώς από κάθε κακό. Η αριθμητική αξία της είναι 516 ή 12 ή 3

Η  θεά Δήμητρα  ετυμολογείται από  το Δα-Μάτερ ή η Μητέρα Γη. Δεν είναι όμως το σώμα της Γης, που συμβολίζεται με τη θεά Ρέα, αλλά η η ψυχή ή δύναμη της γης. Είναι επίσης η θεά της βλάστησης, της γονιμότητας και αναπαραγωγής και με τη κόρη της Περσεφόνη συμβολίζει τη κυκλική εκδήλωση της ύπαρξης μέσα από τη ζωή, θάνατο και επαναγέννηση. Η αριθμητική αξία της είναι 468 (Δημήτηρ) ή 461 (Δήμητρα).

Ο  θεός Διόνυσος ετυμολογείται  σαν ο γιός ή ο νους του Δία. Εξωτερικά αντιπροσωπεύει το ενστικτώδες τμήμα του ανθρώπους που ξεπερνά τους συνηθισμένους κοινωνικούς περιορισμούς και εσωτερικά το θείο εκείνο σπινθήρα μέσα του που καθαγιάζει την υπόλοιπη τιτανική, ζωώδη φύση  και το οποίο μπορεί να τον άγει μέσω της μυστηριακής οδού προς τη θέωση. Έχει πολλούς συμβολισμούς και αντιστοιχίες με το Χριστό. Είναι ένας θνήσκων αλλά και  ανασταινόμενος θεός που αντιπροσωπεύει τη πνευματική πορεία από το ανθρώπινο προς το θείο, αλλά και από τη Μονάδα προς το Πολλαπλό. Είναι ο Απελευθερωτής θεός, ο Έλληνας Θεάνθρωπος. Είναι τελικά ο Θεός που ενθρονίζεται από το Δία σαν ο μέγιστος βασιλιά όλων των κοσμικών θεών σηματοδοτώντας μια νέα περίοδο για το κόσμο. Η αριθμητική του αξία  είναι  1734 και θεοσοφικά 15 ή 6 . 

Παρεπέμουμε σε άλλες ενδιαφέρουσες ετυμολογικές ερμηνείες των θεϊκών αυτών ονομάτων στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι υπάρχουν και άλλα εσωτερικά, απόκρυφα ονόματα των Ολυμπίων Θεών, γνωστά μόνο στους μυημένους. Αυτά είναι κατεξοχήν Ονόματα Δύναμης. Τα προηγούμενα αν και τα θεωρήσαμε a-priori «ορθά» και «αντικειμενικά», είναι στη πραγματικότητα «εξωτερικά» και οι αριθμητικές αξίες τους και οι θεοσοφικές τους αναγωγές δε δίνουν πάντα ότι θα αναμέναμε από αυτά. 

Δημήτριος Ευαγγελόπουλος

Αναδημοσίευση από dikaiopolis.pblogs.gr

Βιβλιογραφία Πηγών και Πληρέστερης Μελέτης

«Εις Πολιτείαν" και "Εις Τίμαιον",  του Πρόκλου
Εννεάδες, του Πλωτίνου, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Περί Αριθμητικής, Νικόμαχου Γερασηνού
Τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής, του Ιάμβλιχου, Εκδόσεις Σφιγγός
Περί Πρώτων Αρχών, Δαμάσκιου, Εκδόσεις Σφιγγός
Μυστική Θεολογία V (Περί Θείων Ονομάτων), του Διονύσιου Αρεοπαγίτη
Θεογνωσία, του Π.Γκράβιγγερ, Εκδόσεις Σφιγγός
Ο Πυθαγόρας και η Μυστική Διδασκαλία του Πυθαγορισμού, του Π.Γκράβιγγερ. Εκδόσεις Σφιγγός
Αριθμοσοφία, του Γουίλιαμ Γουέστκοτ, Πύρινος Κόσμος
Ο Αριθμός και η Αρίθμησις ανά τους Αιώνας, Κωνστ. Λουκάς, 1935
Περί των Πατρών Θεών, Βλάση Ρασσιάς, Ανοιχτή Πύλη
Ζευς, Βλάση Ρασσιά, Ανοιχτή Πύλη
Τα Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων, Θ. Μανιά, Πύρινος Κόσμος
Κρατύλος, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Φίληβος, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Παρμενίδης, του Πλάτωνα, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος
Η Δονητική των Γραμμάτων, Ε.Ο.Α.Μ, Δίον
Η Γένεση κατά τους Αρχαίους Έλληνες, Α. Γονιδέλλης, Πύρινος Κόσμος
Αποκεκαλυμμένη Ίσιδα, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Εκδόσεις Ιάμβλιχος
Η Μυστική Διδασκαλία, Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Εκδόσεις Ιάμβλιχος
Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου.
The Gods of the Egyptians, by E.A. Wallis Budge, Dover Publications, 1969

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Η τραγική ιστορία πίσω απο το τραγούδι «In the air tonight», του Phil Collins…

Όταν  ο Phil  Collins ήταν μικρός,  πήγαινε συχνά με την οικογένεια του σε ένα εξοχικό σπίτι  που είχανε, και το οποίο  ήταν χτισμένο σε ένα ύψωμα. Το ύψωμα αυτό κατέληγε σε μια προβλήτα. Κάποια ημέρα,  καθώς έπαιζε ο μικρός αδερφός του έπεσε στο ποτάμι και άρχισε να πνίγεται. Ο Phil βρισκόταν στο παράθυρο του σπιτιού και έβλεπε  πανικόβλητος την σκηνή να διαδραματίζεται  σε απόσταση. Δίπλα στον αδελφό του, υπήρχε ένας ψαράς, ο οποίος  παρόλο  που έβλεπε τον πνιγμό, δεν έκανε τίποτα για να σώσει το μικρό παιδί, αντιθέτως  συνέχισε το ψάρεμα.. Τρέχοντας με ουρλιαχτά ο μικρός  Phil  προσπάθησε να πάει γρήγορα στο σημείο,  για να σώσει τον αδελφό του, αλλά ήταν πλέον αργά..

Αυτό ήταν ένα τραγικό γεγονός που τον σημάδεψε για πάντα. Χρόνια αργότερα, όταν ο Phil  έγινε επιτυχημένος τραγουδιστής και ντραμίστας, έγραψε το «in the air tonight»,  και έκανε μια συναυλία στην προβλήτα στην οποία χρόνια πριν είχε πνιγεί  ο αδελφός του,  φροντίζοντας  να είναι  προσκεκλημένος ο ψαράς  η οικογένεια του στις πρώτες σειρές. Όταν ήρθε η ώρα να πει σε  πρώτη δημόσια εκτέλεση το in the air tonight,  έσβησαν τα  φώτα και  άναψαν  δυο προβολείς πάνω στον τον ψαρά..O Phill Collins είπε το τραγούδι βουρκωμένος κοιτώντας επίμονα τον ψαρά στα μάτια καθ όλη την διάρκεια του τραγουδιού. Οι στίχοι περιέγραφαν την ιστορία  όπως την είχε βιώσει χρόνια πριν, και η οποία τον είχε στιγματίσει:

I can feel it coming in the air tonight, oh lord
Ive been waiting for this moment, all my life, oh lord
Can you feel it coming in the air tonight, oh lord, oh lord
Well, if you told me you were drowning
I would not lend a hand
I’ve seen your face before my friend
But I don’t know if you know who I am
Well, I was there and I saw what you did
I saw it with my own two eyes
So you can wipe off the grin, I know where you’ve been
Its all been a pack of lies
And I can feel it coming in the air tonight, oh lord
I’ve been waiting for this moment for all my life, oh lord
I can feel it in the air tonight, oh lord, oh lord
And I’ve been waiting for this moment all my life, oh lord, oh lord
Well I remember, I remember don’t worry
How could I ever forget, its the first time, the last time we ever met
But I know the reason why you keep your silence up, no you don’t fool me
The hurt doesn’t show; but the pain still grows
Its no stranger to you or me
And I can feel it coming in the air tonight, oh lord...

Λίγες ημέρες αργότερα  λέγεται πως  ο ψαράς αυτοκτόνησε...! Φημολογείται πως το συγκεκριμένο συμβάν το έχει παραδεχτεί ο Phil Collins!

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Διογένης και Ηρακλής (Νεκρικοί διάλογοι του Λουκιανού)

(Νεκρικοί διάλογοι του Λουκιανού, διασκευασμένοι από τον Γιάννη Τριτσιμπίδα)

Στο φόντο ένας άντρας καθιστός κι άλλος όρθιος δίπλα με το χέρι ακουμπισμένο στα μαλλιά του πρώτου, ποζάρουν για φωτογραφία (φάτσα), αλλάζουν δυο τρεις φορές πόζα. (Αχιλλεύς και Πάτροκλος) Πιό μπρός μια παρέα παράξενων πεθαμένων, με τατουάζ, δερμάτινα και αλυσίδες, φάτσες επικίνδυνε. Ανάμεσά τους ένας σωματώδης που χασμουριέται μέχρι αποπληξίας, ο Ηρακλής ( λίγο χαζούλης) ενώ πλησιάζει ο Διογένης.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Βρέ βρέ , ποιός είναι τούτος, ο Ηρακλής; Δε γίνεται νά ‘ναι άλλος, μα τον Ηρακλή! Τόξο, ρόπαλο, λιονταροπροβειά, μπόϊ, τέλειος Ηρακλής. Μα είναι δυνατόν; που πάμε; Ο γυιός του Δία πεθαμένος; Για πες μου βρέ παλλικαρά, είσαι αποθαμένος ή όχι; Γιατί εγώ πάνω στη γη σ είχα για θεό και σου ’κανα και θυσίες.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Πολύ καλά έκανες. Γιατί αν θες να ξέρεις ο πραγματικός Ηρακλής είναι στον ουρανό,με τους θεούς. Κι έχει και την Ήβη γκόμενα, το πιο καλό μωρό. Απλά εγώ είμαι το είδωλό του.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ομοίωμα είσαι του θεού δικέ μου; Καλά και πως γίνεται κανείς να ‘ναι μισός θεός και μισός πεθαμένος;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Απλούστατο, δεν πέθανε εκείνος αλλά εγώ η εικόνα του.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Κατάαααλαβα. Σε παραδώσανε αντ αυτού στον Άδη κι είσαι νεκρός για λογαριασμό του.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Κάπως έτσι.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Μα κι ο Αιακός ο ανοιχτομάτης στη ρεσεψιόν, δεν σε κατάλαβε; Έτσι σε πέρασε χωρίς διατυπώσεις, πλαστό Ηρακλή;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Μα είμαι φτυστός ο Ηρακλής....

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Καλά λες, ίδιος κι απαράλλαχτος. Κοίτα μόνο μην έγινε το αντίθετο, κι είσαι κακομοίρη μου εσύ ο πραγματικός Ηρακλής και το είδωλό σου στους ουρανούς να πηδάει την Ήβη.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Κι εσύ είσαι σαχλός και πολυλογάς . Κι έτσι και δεν κόψεις το πνεύμα θα σου δείξω γω να καταλάβεις ποιανού θεού είδωλο είμαι...

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ναί βλέπω το ματσούκι τό ‘χεις γυμνό και πρόχειρο. Όμως τι να φοβηθώ; Μην ξαναπεθάνω; Μόνο ένα πες μου να καταλάβω. Σαν εζούσε ο Ηρακλής, εσύ ήσουνα και. τότε ομοίωμά του, κολλημένο πάνω του; Η μήπως ήσασταν τότε ένας και ζωντανός και σαν πεθάνατε χωριστήκατε στα δυο, κι ο ένας πέταξε στους θεούς και συ το είδωλο, κατέβηκες στον Άδη;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Εγώ φταίω που απαντάω σε τέτοιο σαχλαμάρα σαν και του λόγου σου. Ακου λοιπόν να τελειώνουμε. Όσο μέρος του Ηρακλή ήταν του Αμφιτρύωνα, του επίσημου δηλαδή πατέρα, πέθανε, κι αυτό είμαι, η αφεντιά μου. Όσο πάλι μέρος ήταν του Δία, βρίσκεται στον ουρανό με τους θεούς. Καπίς; (ή καταλαβαρδούνξ;)

ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Τώωωρα μπήκα. Φαίνεται δυό Ηρακλήδες θα γέννησε η Αλκμήνη, έναν του Αμφιτρύωνα και τον άλλο του Δία. Καλά και δεν το ξέρατε πως είστε δίδυμοι, από την ίδια μάνα;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Αντε ρε μάπα, κι οι δυο ένα είμαστε δεν καταλαβαίνεις;

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ε δεν κολλάει αυτό ρε φίλε, να με συγχωρείς. Πώς δυό Ηρακλήδες κάνουν έναν; Εκτός αν είσαστε σαν Κένταυρος να πούμε, κολλημένοι άνθρωπος και θεός μαζί.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Καλά εσύ ΔΕΝ ξέρεις πως όλοι είναι σύνθετοι, σώμα και ψυχή; Τι εμποδίζει πες μου την ψυχή να ‘ναι στον ουρανό, αφού κατεβαίνει από το Δία, και γω το σώμα το θνητό με τους πεθαμένους.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Αν είσουνα σώμα κυρ Αμφιτρυωνιάδη μου.. Έλα όμως που είσαι είδωλο ασώματο, οπτασία. Έτσι φτάνουμε να ‘χουμε τρισυπόστατο Ηρακλή.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Τι τρισυπόστατο;

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ε βέβαια. Έναν στον ουρανό, δεύτερος εσύ το ομοίωμα μετά μάς, και τρίτο το σώμα πού ‘γινε σκόνη. Ψάξε τώρα τον πατέρα!

ΗΡΑΚΛΗΣ

Βρε άει χάσου παρλαπίπα, θρασύτατε. Και ποιός είσαι του λόγου σου να σ ‘έχουμε υπ όψιν?

Ο πολυταξιδεμένος Λουκιανός (2ος μχ αιών) που καταγόταν από τη Συρία, έγραφε στα ελληνικά κι έγινε ο καλλίτερος τεχνίτης του αττικού λόγου του καιρού του. Αγάπησε ιδιαίτερα την Αθήνα όπου έζησε πολλά χρόνια και έγραψε στα 170 μ.χ. τους τριάντα τρείς « Νεκρικούς Διαλόγους» που διακωμωδούν τη μυθολογία και τα ήθη. Παρουσιάζει τους πεθαμένους να συζητούν στον κάτω κόσμο για τα επίγεια αγαθά, τα κουσούρια, τα παθήματα και τους πόθους ζωντανών και πεθαμένων, κοντολογίς για την ματαιότητα και συχνά τη γελοιότητα της συμπεριφοράς και της φύσης θεών και ανθρώπων. Είναι ένας συγγραφέας ευφυής κι εικονοκλάστης που περιγράφει μιαν εποχή που σε πολλά μοιάζει με τη δική μας: Νέα Τάξη πραγμάτων και παγκοσμιοποίηση, ανέμελη παρακμή, απληστία και υποκρισία, κατάλυση των παραδοσιακών αρχών και πολιτισμών.

Επιλογές από θεατρική σύνθεση "ΝΕΚΡΩΝ ΚΟΥΒΕΝΤΟΪ" 

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο κόσμος των ονείρων..

Παρότι τα 3/10 της ζωής μας το περνάμε σε κατάσταση ύπνου ( το  1/10 βλέποντας όνειρα), οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε  ή δεν μας απασχολεί ο χρόνος αυτός της ζωής μας, παρότι αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα της.  

Για τον Σίγκμουντ Φρόιντ όπως υποστηρίζει στο μνημειώδες έργο του << Ή ερμηνεία των ονείρων >> είναι η βασιλική οδός για το ασυνείδητο , όπου εκεί αποτυπώνονται όλες οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι καταπιεσμένες επιθυμίες που μέσω των ονείρων εκδηλώνονται – εξωτερικεύονται . Ο πιο γνωστός μαθητής του Φρόιντ , ο Ελβετός Κάρλ Γιούνγκ πρόσθεσε έναν νέο παράγοντα στην έρευνα για τα όνειρα , τα αρχέτυπα και τα σύμβολα , καθώς και έδωσε μια νέα ερμηνεία για το ασυνείδητο .

Για τον Γιουνγκ λοιπόν τα αρχέτυπα και τα σύμβολα είναι η γέφυρα προς το ασυνείδητο , για αυτόν όμως το ασυνείδητο δεν είναι το ίδιο όπως το θεωρεί ο Φρόιντ , ως περιοχή απωθημένων επιθυμιών αλλά ως ένα σπουδαίο τμήμα , εξίσου πραγματικό στη ζωή του ανθρώπου με το συνειδητό εγώ . Ο άνθρωπος που ονειρεύεται κατακλύζεται από διάφορες εικόνες και σύμβολα , μέσα από τις οποίες διαβιβάζονται στη συνείδηση , ασυνείδητες αντιδράσεις ή παρορμήσεις . 

Ορισμένες φορές σε όνειρα με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση , οι προσωπικοί συνειρμοί που δημιουργούνται δεν προέρχονται από προσωπικά βιώματα αλλά όπως υποστηρίζει ο Γιούνγκ από <<αρχαϊκά κατάλοιπα>> δηλαδή ψυχικές μορφές που δεν εξηγούνται απο την μέχρι στιγμής εμπειρία του ονειρεύομενου αλλά μοιάζουν να είναι έμφυτες , σαν κληρονομιά του συνολικού πνεύματος . Αυτές τις αρχαϊκές εικόνες \ κατάλοιπα τις ονομάζει πρώτος ο Γιούνγκ αρχέτυπα και έτσι άνοιξε νέους ορίζοντες προς εξερεύνηση , τόσο στο τομέα της έρευνας των ονείρων αλλά και γενικότερα στο τομέα της ψυχολογίας .

Οι σύγχρονοι επιστημονικοί κλάδοι ωστόσο που ασχολούνται με τα όνειρα συμπεραίνουν πως : η συνείδηση του ανθρώπου καταγράφει συνεχώς αμέτρητες μεταβαλλόμενες πληροφορίες που κατά το μεγαλύτερο μέρος τους αποθηκεύονται σε χώρους μη συνειδητής μνήμης και βρίσκονται σε αναμονή της επεξεργασίας , της κωδικοποίησης η αποκωδικοποίησης τους . Αυτοί οι χώροι μη συνειδητής μνήμης φαίνεται ότι ανοίγουν κατά τη διάρκεια που ονειρευόμαστε και έτσι , γίνεται η επεξεργασία η κωδικοποίηση\αποκωδικοποίηση του πλήθους πληροφοριών που έχουν αποθηκευμένο , με έναν όπως όλοι θα έχετε παρατηρήσει μη λογικό τρόπο , καθώς εμφανίζονται πρόσωπα και σκηνές ασύνδετα μεταξύ τους σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σενάριο . 

Βέβαια εξαιρούνται οι πληροφορίες ( που είναι ένα μικρό μέρος ) που ενδιαφέρουν άμεσα το κάτοχο της συνείδησης , οι οποίες αυτόματα ερμηνεύονται και γίνονται έννοιες , που προκαλούν την όποια αντίδραση \ συμπεριφορά του υποκειμένου . Με την όλη αυτή λειτουργία διαφαίνονται οι νόμοι εξοικονόμησης ενέργειας που κυριαρχούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο . Αυτό το γεγονός βέβαια (νόμοι οικονομίας ενέργειας ) , έχει σημαντικότατες φιλοσοφικές προεκτάσεις στη καθημερινή ζωή του ανθρώπου και εξηγεί τη δεκτικότητα του σε αντιλήψεις , πεποιθήσεις και κυρίως σε πρότυπα ζωής των περασμένων γενεών αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο άρθρο …

Ας δούμε τη λειτουργία του ονείρου μέσα και από την μεταφυσική  σκοπιά . Το όνειρο λοιπόν αποτελεί μία στιγμιαία απομάκρυνση από τα ανθρώπινα αξιώματα. Η ερμηνεία της διαδικασίας του ονείρου έχει ως εξής : η ψυχή και το αστρικό σώμα εξωτερικεύονται , ενώ το φυσικό σώμα διατηρεί μαζί του ένα ρευστό δεσμό , από τον οποίον προέρχεται η λειτουργική παρόρμηση . Κατά το πλείστον αυτή η εξωτερίκευση πραγματοποιείται σε ένα περιορισμένο διάστημα . Το αστρικό ομοίωμα πλανιέται μερικά εκατοστά πάνω από την οργανική μηχανή – σώμα.

Το αστρικό σώμα , που αποτελεί τη πηγή της ζωτικής δυνάμεως και την έδρα του υποσυνείδητου, δεσπόζει κατά τη διάρκεια του ύπνου, και ενώ κάτω από τη παρόρμηση του φορτίζεται και πάλι το δίκτυο με νευρική ενέργεια ο πνευματικός αυτονομισμός ξεφεύγει από τον έλεγχο της ψυχής , η συνείδηση βρίσκεται σε κατάσταση ύπνου , η φαντασία απελευθερώνεται , δημιουργείται το όνειρο .

Πολλές φορές χάρη στη παθητικότητα της συνείδησης , προκαλούν εντυπώσεις στη σκέψη του κοιμώμενου ανθρώπου αστρικές παλμικές κινήσεις , που μεταβιβάζονται από πρόσωπα με κάποια συμπαθητική σκέψη γι’ αυτόν. Έτσι ερμηνεύει η μεταφυσική  τα προμηνύματα και τα τηλεπαθητικά όνειρα ….

Επιλογές από σχετικό άρθρο από την σελίδα metafysiko

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Ο θάνατος της αγελάδας

Mια φορά κι έναν καιρό, ένας σοφός δάσκαλος ήθελε να δι­δάξει σε έναν μαθητή του τα μυστικά της ευτυχισμένης και επιτυχημένης ζωής. Γνωρίζοντας τα πολλά περιττά εμποδία και τις δυσκολίες που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετω­πίζουν στην αναζήτηση της ευτυχίας, σκέφτηκε ότι στο πρώτο μάθημα θα έπρεπε να του εξηγήσει γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι ζουν μέτριες και συνηθισμένες ζωές.

Άλλωστε, σκέφτηκε ο γέροντας, πολλοί άνθρωποι δείχνουν αδύναμοι να ξεπεράσουν τα κωλύματα που παρεμποδίζουν την επιτυχία τους και καταλήγουν να ζουν μια μη ικανοποιητική και μετά βίας ανεκτή ζωή. Ο δάσκαλος ήξε­ρε ότι, για να κατανοήσει ο νέος αυτό το πολύ σημαντικό μά­θημα, θα έπρεπε να δει με τα ίδια του τα μάτια τι συμβαίνει όταν επιτρέπουμε στη μετριότητα να κυβερνά τη ζωή μας.

Για να διδάξει αυτά τα σημαντικά μαθήματα, αποφάσισε να κάνουν ένα ταξίδι με τον μαθητή του και να επισκεφθούν ένα από τα πιο φτωχά χωριά της επαρχίας τους. Αθλιότητα και εγκατάλειψη επικρατούσε σε ολόκληρη την περιοχή και οι κά­τοικοι έδειχναν να έχουν συμβιβαστεί με την τύχη τους.

Λίγο μετά την άφιξή τους, ο δάσκαλος ζήτησε από τον νέο να τον βοηθήσει να βρουν το πιο φτωχικό σπίτι στην περιοχή. Εκεί θα έμεναν το βράδυ. Αφού περπάτησαν για λίγο, έφτασαν στα περίχωρα. Κι εκεί, στη μέση του πουθενά, οι δύο άντρες σταμάτησαν μπροστά στην πιο ρημαγμένη και μικρή καλύβα που είχαν δει ποτέ στη ζωή τους.

Το οίκημα, που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, ήταν χτισμέ­νο στην πιο μακρινή άκρη μιας μικρής ομάδας σπιτιών. Αναμφίβολα,  ήταν της πιο φτωχής οικογένειας.  Οι τοίχοι στέκο­νταν όρθιοι από θαύμα, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να γκρε­μιστούν. Το νερό εισχωρούσε από την πρόχειρη αυτοσχέδια στέγη, που έδειχνε ανίκανη να κρατήσει οτιδήποτε μακριά, ενώ διάφορα σκουπίδια στοιβάζονταν γύρω γύρω από το σπί­τι, κάνοντας ακόμα χειρότερη τη ρημαγμένη του όψη.

Ο ιδιοκτήτης, αφού ενημερώθηκε για την παρουσία των δύο ξένων από ένα μικρό παιδί, βγήκε έξω και τους απηύθυ­νε θερμό χαιρετισμό. «Γεια σου κι εσένα, καλέ μου άνθρωπε», απάντησε ο δά­σκαλος. «Θα μπορούσαν δυο κουρασμένοι ταξιδιώτες να βρουν καταφύγιο στο σπίτι σου για το βράδυ;» «Επικρατεί συνωστισμός στο σπίτι, αλλά, αν αυτό δε σας πειράζει, είστε καλοδεχούμενοι».

Όταν οι δύο άντρες μπήκαν μέσα, ένιωσαν έκπληξη μόλις συνειδητοποίησαν ότι ο μικροσκοπικός χώρος, που δεν ήταν μεγαλύτερος από 14 τετραγωνικά μέτρα, αποτελούσε το σπίτι οκτώ ατόμων. Ο πατέρας, η μητέρα, τα τέσσερα παιδιά και οι δύο παππούδες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να τους προσφέρουν λίγο χώρο κάτω από αυτές τις περιοριστικές συν­θήκες.

Tο απεριποίητο και οδυνηρά αδύνατο σώμα τους και τα κουρελιασμένα ρούχα τους ήταν ατράνταχτες αποδείξεις των βασικών ελλείψεων της καθημερινής τους ζωής. Τα λυπημέ­να πρόσωπα και τα σκυφτά τους κεφάλια πρόδιδαν ότι η φτώ­χεια δεν είχε καταβάλει μόνο το κορμί τους, αλλά είχε ριζώσει βαθιά μέσα τους.

Οι δύο επισκέπτες κοίταξαν τριγύρω, αναλογιζόμενοι αν υπήρχε κάτι που να αξίζει μέσα σ’ αυτή την έσχατη ένδεια. Δεν υπήρχε τίποτα!

Αλλά καθώς βγήκαν από το σπίτι, συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος. Παραδόξως, η οικογένεια είχε την πιο ασυνήθιστη περιουσία – αρκετά εντυπωσιακή δεδομένων των συν­θηκών. Είχαν μια αγελάδα.

Η αγελάδα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η καθημερι­νή ζωή και οι δραστηριότητες της οικογένειας φαίνεται ότι πε­ριστρέφονταν γύρω από την αγελάδα.

«Τάισε την αγελάδα», «Φρόντισε η αγελάδα να έχει αρκετό νερό», «Δέσε καλά την αγελάδα», «Μην ξεχάσεις να πας την αγελάδα να βοσκήσει», «Άρμεξε την αγελάδα!».Ήταν φανερό ότι η αγελάδα έπαιζε κυ­ρίαρχο ρόλο στη ζωή της οικογένειας, παρόλο που το ελάχιστο γάλα που έβγαζε μετά βίας αρκούσε για να τους θρέψει όλους.

Παρ’ όλα αυτά, η αγελάδα φαίνεται ότι εξυπηρετούσε έναν ακόμα μεγαλύτερο σκοπό: ήταν το μόνο πράγμα που τους προστάτευε από την απόλυτη και έσχατη δυστυχία. Σε ένα μέ­ρος όπου όλα τα αγαθά ήταν λιγοστά, το να έχουν στην κατο­χή τους μια τέτοια πολύτιμη περιουσία προκαλούσε τον σε­βασμό, αν όχι τον φθόνο, των γειτόνων τους. Κι εκεί λοιπόν -μέσα στη βρομιά και την ακαταστασία- ο δά­σκαλος και ο μαθητής ξάπλωσαν για να περάσουν το βράδυ.

Το επόμενο πρωί, πριν το ξημέρωμα και προσέχοντας να μην ξυπνήσουν κανέναν, οι δύο ταξιδιώτες έφυγαν για να συ­νεχίσουν το ταξίδι τους. Ο μαθητής κοίταξε τριγύρω του σαν να προσπαθούσε να φωτογραφίσει με τον νου του το φρικτό μέρος. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν βέβαιος ότι είχε καταλάβει το μάθημα που ο δάσκαλος ήθελε να του διδάξει. Ωστόσο, πριν συνεχίσουν την πορεία τους, ο γέροντας του ψιθύρισε: «Ήρθε η ώρα να μάθεις το μάθημα που μας έφερε σε αυτό τον θλιβερό τόπο».

Κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής τους, είχαν γί­νει μάρτυρες μιας ζωής σχεδόν πλήρους εγκατάλειψης, αλλά ο νέος δεν ήταν σίγουρος για την αιτία της φρικτής ζωής που περνούσε η οικογένεια. Πώς είχαν επιτρέψει στον εαυτό τους να φτάσει σε αυτό το σημείο; Τι τους κρατούσε εκεί;

Ο δάσκαλος περπάτησε αργά προς την αγελάδα, η οποία ήταν δεμένη σε έναν ασταθή φράχτη είκοσι μέτρα περίπου από το σπίτι. Όταν βρέθηκαν περίπου ένα βήμα από το ζώο, έβγαλε ένα στιλέτο από τη θήκη που κουβαλούσε. Ο μαθητής παραξενεύτηκε. Όταν ο γέροντας ύψωσε ξαφνικά το χέρι του, ο νέος σοκαρίστηκε συνειδητοποιώντας τι επρόκειτο να συμ­βεί. Παρακολουθούσε, χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα μάτια του, τον δάσκαλό του να κόβει τον λαιμό της αγελάδας με μια γρήγορη κίνηση. Το μοιραίο πλήγμα έκανε το ζώο να καταρ­ρεύσει σιωπηλά στο έδαφος.

Ο μαθητής βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους αμηχανίας. «Τι έκανες δάσκαλε;» είπε ψιθυρίζοντας με αγωνία για να μην ξυπνήσει την οικογένεια. «Πώς μπόρεσες να σκοτώσεις το κα­κόμοιρο το ζώο; Τι είδους μάθημα είναι αυτό που θα ρημάξει την οικογένεια; Αυτή ήταν η μόνη περιουσία τους. Τι θα απο­γίνουν τώρα;»

Χωρίς να δείχνει προβληματισμένος από την ανησυχία του νέου και αγνοώντας τις ερωτήσεις, ο δάσκαλος προχώρησε, αφήνοντας πίσω του τη μακάβρια σκηνή, εμφανώς αδιάφο­ρος για τη μοίρα που περίμενε τη φτωχή οικογένεια μετά την απώλεια του ζώου. Μπερδεμένος ακόμα, ο μαθητής ακολού­θησε τον δάσκαλο καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους. Κι έτσι κι έγινε. Αυτή η φτωχή οικογένεια έπρεπε να αντι­μετωπίσει μια αβέβαιη ζωή γεμάτη δυσκολίες και την πιθανότητα μιας ακόμη μεγαλύτερης μιζέριας.

Τις επόμενες μέρες, η τρομακτική ιδέα ότι η οικογένεια θα πέθαινε της πείνας χωρίς την αγελάδα της στοίχειωνε τον μα­θητή. Τι άλλο θα μπορούσε να συμπεράνει μετά την απώλεια της μοναδικής πηγής τροφής; Αυτές οι σκέψεις τον βασάνιζαν για μήνες. Περισσότερο απ’ όλα όμως ένιωθε απογοητευμέ­νος με τον εαυτό του που ποτέ δε ρώτησε τον δάσκαλό του για τα γεγονότα εκείνου του φρικτού πρωινού. Ένας χρόνος πέρασε, και ένα απόγευμα ο δάσκαλος πρό­τεινε στον μαθητή να επιστρέψουν στο μικρό χωριό για να δουν τι είχε απογίνει η οικογένεια. Η αναφορά και μόνο του επεισοδίου που θα νόμιζε κανείς ότι είχε λησμονηθεί προ πολ­λού ήταν αρκετή για να ξυπνήσει τις ζωντανές μνήμες ενός μαθήματος που, ακόμα και μετά από τόσο καιρό, ο νέος δεν είχε πλήρως καταλάβει.

Για μια ακόμα φορά, ο νους του κατακλύστηκε από σκέ­ψεις για τη φτωχή οικογένεια και τον ρόλο που είχε παίξει ο ίδιος στη μοίρα τους. Τι να είχαν απογίνει; Επέζησαν μετά απ’ αυτό το βαρύ πλήγμα; Μπόρεσαν να ξεκινήσουν μια καινού­ρια ζωή; Θα μπορούσε να τους αντικρίσει μετά απ’ αυτό που είχε γίνει; Παρά τις ενοχλητικές αυτές σκέψεις δέχτηκε απρό­θυμα, και με μισή καρδιά ξεκίνησε το ταξίδι που θα έριχνε φως στο θλιβερό επεισόδιο του περασμένου χρόνου.

Μετά από πολλές μέρες ταξιδιού, οι δύο άντρες έφτασαν στο χωριό. Έψαχναν μάταια για το σπίτι. Ο γύρω χώρος έμοια­ζε ίδιος, αλλά η καλύβα στην οποία είχαν περάσει το βράδυ τους πριν από έναν χρόνο δεν υπήρχε πια. Αντιθέτως, ένα και­νούριο και πολύ ωραιότερο σπίτι είχε χτιστεί στο ίδιο σημείο. Σταμάτησαν και κοίταξαν προς όλες τις κατευθύνσεις για να βεβαιωθούν ότι πράγματι βρίσκονταν στο σωστό μέρος.

Ο νέος φοβόταν ότι ο θάνατος του ζώου είχε σταθεί ένα πλήγμα που η φτωχή οικογένεια ήταν δύσκολο να ξεπεράσει. Ίσως να τους είχαν διώξει από το σπίτι και μια άλλη οικογένεια με λίγο καλύτερη τύχη να είχε πάρει τη γη τους και να έχτισε αυτό το καινούριο σπίτι. Τι άλλο θα μπορούσε να τους είχε συμβεί; Ίσως η ντροπή να τους είχε κάνει να φύγουν.

Ενώ αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στον νου του, ταλαντευό­ταν μεταξύ δύο αποφάσεων: να βρει τι είχε συμβεί στην οικο­γένεια ή απλώς να συνεχίσει τον δρόμο του, αποφεύγοντας το δυσάρεστο έργο της επιβεβαίωσης των χειρότερων υποψιών του. Επέλεξε να μάθει -έπρεπε να μάθει- και έτσι χτύπησε την πόρτα και περίμενε.

Μετά από λίγο, ένας πολύ ευχάριστος άντρας φάνηκε στην πόρτα. Στην αρχή ο μαθητής δεν τον αναγνώρισε. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξη του όταν συνειδητοποί­ησε ότι ήταν το ίδιο άτομο που τους είχε προσφέρει καταφύ­γιο πριν από έναν χρόνο. Ήταν σίγουρα ο ίδιος άντρας, αλλά κάτι είχε αλλάξει πάνω του. Φορούσε καθαρά ρούχα και ήταν πολύ περιποιημένος. Ήταν χαμογελαστός και το βλέμμα του είχε μια λάμψη. Ήταν σαφές ότι κάτι αρκετά σημαντικό είχε συμβεί στη ζωή του.

Ο νεαρός μαθητής σχεδόν δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Πώς ήταν δυνατόν; Τι θα μπορούσε να είχε συμβείμέσα σε έναν χρόνο; Χαιρέτησε αμέσως τον άντρα και χωρίς να χάσει καιρό άρχισε να τον ρωτά για την καλή τύχη που προφα­νώς είχε χτυπήσει την πόρτα στον ίδιο και την οικογένειά του.

«Πριν από μόλις έναν χρόνο, κατά τη σύντομη παραμονή μας εδώ», είπε ο νέος, «φάνηκε ότι ζούσατε κάτω από τις πιο δυσμενείς και απελπιστικές συνθήκες. Σας παρακαλώ, πείτε μου τι συνέβη από τότε και τα πράγματα άλλαξαν τόσο πολύ. Ποια ήταν η αιτία της καλής σας τύχης;»

Ανύποπτος για το γεγονός ότι οι δύο ταξιδιώτες ήταν υπεύ­θυνοι για τη σφαγή της αγελάδας του, ο άντρας τούς προσκά­λεσε μέσα και μοιράστηκε μαζί τους μια απίστευτη ιστορία – μια ιστορία που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του νέου. Τους διηγήθηκε ότι, συμπτωματικά, την ίδια μέρα που εί­χαν φύγει, κάποιος παλιάνθρωπος, που πιθανότατα ζήλευε τη λιγοστή τους τύχη, είχε σφαγιάσει άγρια το κακόμοιρο ζώο.

«Πρέπει να ομολογήσω», είπε ο άντρας, «ότι η πρώτη μας αντίδραση ήταν η πλήρης απελπισία και το άγχος. Για πολύ καιρό, το γάλα της αγελάδας ήταν ο μόνος μας πόρος. Εκτός απ’ αυτό, το ζώο ήταν η μόνη μας περιουσία· η ζωή μας εξαρ­τιόταν απ’ αυτήν. Η αγελάδα ήταν το επίκεντρο της καθημερι­νής μας ύπαρξης και, ειλικρινά, η κατοχή της και μόνο μας έδι­νε μια αίσθηση ασφάλειας και έτσι κερδίζαμε και τον σεβα­σμό των γειτόνων μας.

»Λίγο μετά από εκείνη την τραγική μέρα, συνειδητοποιή­σαμε ότι, αν δεν κάναμε κάτι, θα πηγαίναμε γρήγορα από το κακό στο χειρότερο. Είχαμε φτάσει στον πάτο χωρίς το ζώο. Χρειαζόμασταν τροφή για εμάς και τα παιδιά μας. Καθαρίσαμε λοιπόν μια μικρή έκταση γης πίσω από το σπίτι και φυτέψαμε μερικούς σπόρους λαχανικών. Έτσι, καταφέραμε να επιβιώ­σουμε τους πρώτους μήνες μετά την τραγική μέρα.

»Μετά από λίγο καιρό, συνειδητοποιήσαμε ότι ο μικρός κή­πος παρήγε περισσότερα λαχανικά απ’ όσα χρειαζόμασταν εμείς οι ίδιοι. Σκεφτήκαμε ότι, αν μπορούσαμε να πουλάμε τα υπόλοιπα στους γείτονές μας, θα είχαμε τη δυνατότητα να αγο­ράσουμε περισσότερους σπόρους. Έτσι κι έγινε, και σύντομα υπήρχε αρκετή τροφή για μας και πολύ περισσότερη για να πουλήσουμε στην αγορά της πόλης».

«Έτσι συνέβη!» είπε με ενθουσιασμό ο άντρας. «Για πρώτη φορά στη ζωή μας, είχαμε κάποια χρήματα για τροφή και ρού­χα. Από κει και πέρα ξέραμε ότι υπήρχε ελπίδα για μια και­νούρια ζωή, μια ζωή που δε φανταζόμασταν και δεν ονειρευ­όμασταν ότι θα ήταν δυνατή. »Τον τελευταίο μήνα μπορέσαμε να χτίσουμε αυτό το μι­κρό σπίτι. Είναι σαν η απώλεια της αγελάδας να μας άνοιξε τα μάτια για μια καινούρια και ευτυχισμένη ζωή».

Ο νέος ένιωσε κατάπληκτος από την ιστορία. Τελικά, κα­τάλαβε το μάθημα που ο αγαπημένος του δάσκαλος ήθελε να του διδάξει. Ήταν φανερό ότι ο θάνατος της αγελάδας δεν ήταν στην ουσία το τέλος της οικογένειας, όπως ο ίδιος φοβόταν, αλλά η αρχή μιας καινούριας ζωής γεμάτης από καλύ­τερες ευκαιρίες.

Ο δάσκαλος, που παρέμενε σιωπηλός σε όλη τη διάρκεια της επιβλητικής ομολογίας, πήρε τον μαθητή του παράμερα και ρώτησε: «Πιστεύεις ότι η οικογένεια θα είχε επιτύχει τόσο πολλά τον τελευταίο χρόνο αν είχε ακόμα την αγελάδα της;» «Μάλλον όχι», απάντησε ο νέος χωρίς δισταγμό.

«Τώρα καταλαβαίνεις; Η αγελάδα που τόσο αγαπούσαν και περιποιούνταν ως πολύτιμη περιουσία ήταν αυτή που στην πραγματικότητα τους κρατούσε δέσμιους σε μια ζωή φτώχειας και μετριότητας. Τους παρηγορούσε η ιδέα ότι η αγελάδα τους προστάτευε από τη συντριβή. Αλλά μόνο όταν έχασαν αυτή την ψεύτικη ασφάλεια αναγκάστηκαν να στρέψουν το βλέμμα τους προς μια νέα κατεύθυνση». «Με άλλα λόγια, η αγελάδα, την οποία οι γείτονες θεωρού­σαν ευλογημένη, τους έκανε να νιώθουν ότι δε ζούσαν μέσα στην απόλυτη φτώχεια, ενώ στην ουσία ζούσαν μέσα σε από­λυτη μιζέρια», παρατήρησε ο μαθητής.

«Ακριβώς», απάντησε ο γέροντας. «Αυτό συμβαίνει όταν πείθεις τον εαυτό σου ότι το λίγο που έχεις είναι παραπάνω κι από αρκετό. Η σκέψη αυτή από μόνη της γίνεται μια βαριά αλυσίδα που σε εμποδίζει να αναζητήσεις κάτι καλύτερο. Η υποχωρητικότητα αρχίζει να κυβερνά τη ζωή σου. Μαθαίνεις να αποδέχεσαι τις καταστάσεις, παρόλο που δεν είσαι καθό­λου ικανοποιημένος απ’ αυτές. Ξέρεις ότι δεν είσαι ευτυχι­σμένος με τη ζωή σου, αλλά δεν είσαι και τελείως δυστυχι­σμένος. Είσαι απογοητευμένος με τη ζωή που αντιμετωπίζεις, αλλά δε σε ενοχλεί τόσο ώστε να κάνεις κάτι γι’ αυτό.

Βλέπεις πόσο τραγικό είναι αυτό; »Όταν έχεις μια δουλειά που δε σου αρέσει, που ποτέ δε θα σου επιτρέψει να ικανοποιήσεις τις πιο βασικές σου ανάγκες και δε σου παρέχει προσωπική ικανοποίηση ή τη ζωή που επι­θυμείς, η απόφαση να παραιτηθείς και να βρεις μια καλύτερη δουλειά είναι εύκολη. Αλλά όταν αυτή η δουλειά σου επιτρέ­πει να πληρώνεις τα χρέη, να επιβιώνεις ή ακόμα και να απο­λαμβάνεις μικρές ανέσεις, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα του να είναι ικανοποιημένος που τουλάχιστον έχεις κάτι. Άλλωστε, η λογική σού λέει ότι κάποιοι άνθρωποι θα ήταν ευ­γνώμονες για αυτή τη δουλειά.

»Όπως συνέβαινε και με την αγελάδα, αυτή η στάση θα σε κρατάει πάντα πίσω. Αν δεν απαλλαγείς απ’ αυτήν, δε θα μπορέσεις ποτέ να βιώσεις κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήδη γνω­ρίζεις. Θα καταδικαστείς να είσαι ισόβιο θύμα των περιορισμών που εσύ ο ίδιος επέβαλες στην ύπαρξή σου. Είναι σχεδόν σαν να έχεις αποφασίσει να κλείσεις τα μάτια σου στην αφετηρία της διαδρομής και να προσεύχεσαι για το καλύτερο».

Ο μαθητής στεκόταν χαμένος στις σκέψεις του.Ήταν εντυ­πωσιασμένος από τις παρατηρήσεις του δασκάλου του και άρ­χισε να βλέπει το προφανές. «Όλοι έχουμε αγελάδες στη ζωή μας. Κουβαλάμε το βαρύ φορτίο των λανθασμένων πεποιθή­σεων, των προφάσεων, των φόβων και των δικαιολογιών μας. Το τραγικό είναι ότι όλοι αυτοί οι περιορισμοί, που επιβάλλουμε στον εαυτό μας, μας κρατούν δέσμιους μιας μέτριας ζωής».

«Όχι μόνο αυτό», πρόσθεσε ο γέροντας. «Πολλοί άνθρωποι διατηρούν και προβάλλουν πεισματικά τις προφάσεις που αφορούν το γιατί δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή που πάντα ονειρεύονταν. Κατασκευάζουν σχεδόν πιστευτές δικαιολογίες για να εξηγήσουν στους άλλους τις καταστάσεις και ύστερα συνεχίζουν να ζουν μια ζωή εσωτερικής ταραχής, καθώς συ­νειδητοποιούν ότι αυτές οι εξηγήσεις, αν και πειστικές για τους άλλους, δεν έχουν καμία αξία για τους ίδιους». «Τι υπέροχο μάθημα», αναλογίστηκε ο νέος, αρχίζοντας άμεσα την καταγραφή των δικών του αγελάδων.

Κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου ταξιδιού, εξέτασε προσεκτικά τους περιορισμούς που είχε θέσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Υποσχέθηκε να εξαλείψει όλες εκείνες τις πεποιθήσεις που τον κρατούσαν δέσμιο μιας μέτριας ύπαρξης και τον εμπόδιζαν να αξιοποιήσει το πλήρες δυναμικό του.

Αναμφίβολα, σκέφτηκε, εκείνη η μέρα σημάδεψε το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, μιας ύπαρξης ελεύθερης από αγελάδες.

Από το βιβλίο “Μια αγελάδα, μια φορά… ” του ΔΡ. ΚΑΜΙΛΟΚΡΟΥΖ – εκδόσεις Πατάκη.

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος