Δίδυμοι μυθολογία/ Πανσέληνος στους Διδύμους

 

Το όνομα του Αστερισμού των Διδύμων δεν μπορεί ν’αποδοθεί σε κάποιο συγκεκριμένο αστρονόμο ή συγγραφέα, καθώς η έννοιά τους αναφέρεται στα δύο κυρίαρχα άστρα τους, στον Κάστορα (α Διδύμων) και στον Πολυδεύκη (β Διδύμων).

Για τους Αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους ήταν οι Διόσκουροι, οι δίδυμοι γιοι της Λήδας και του Διός, ο οποίος συνευρέθη με τη Λήδα μεταμορφωμένος σε κύκνο.

 «Αυτοί λέγεται ότι είναι οι Διόσκουροι. Αφού ανατράφηκαν στη Λακωνική, απέκτησαν φήμη. Ως προς τη φιλαδέλφεια υπερείχαν από όλους γιατί ούτε για την εξουσία, ούτε για κάτι άλλο μάλλωσαν. Επειδή ο Ζευς ήθελε να θυμούνται την ομόνοιά τους, τους ονόμασε Διδύμους και τους τοποθέτησε στ’ άστρα. Έχουν δε αστέρες, αυτός μεν που είναι ανεβασμένος στον Καρκίνο έναν λαμπρό αστέρα στην κεφαλή, σε κάθε ώμο από έναν λαμπρό, στο δεξί χέρι έναν, σε κάθε γόνατο έναν». 

Ο Πλούταρχος τους αποκαλούσε Σιώ από τους δύο θεούς των Σπαρτιατών και Άνακες (βασιλιάδες), ο δε Θεοδώρητος Εφεστίους, δηλαδή Θεούς της οικογένειας. 

Σχετικά λατινικά ονόματα είναι τα Dii Samothraces, από τον τόπο λατρείας των Καβείρων στη Σαμοθράκη, μία εκδοχή κατά την οποία ο αστερισμός παριστάνει δύο Καβείρους, γυιους του Ηφαίστου και της Καβείρας των οποίων η λατρεία ξεκίνησε στη Σαμοθράκη από τους Πελασγούς ή στην Ιταλία από τον Αινεία και Dii Germany (οι Αδελφοί Θεοί ή Πανόμοιοι Θεοί).

Αντιθέτως ο Μανίλιος αποκαλούσε τους Διδύμους Phoebi Sidus (άστρο του Φοίβου), ως υποκείμενους στην προστασία του Απόλλωνος. Σπανιότερα, δυάδες μη διδύμων μυθολογικών προσώπων έπαιρναν τη θέση των Διοσκούρων, όπως οι:

• Απόλλων και Ηρακλής,
• Τριπτόλεμος και Ιασίων,
• Θησέας και Πειρίθοος. 

Ως ζωδιακός αστερισμός οι Διόσκουροι συνδέθηκαν με την Αστρολογία για την αποτελεσματική τους βοήθεια στους συντρόφους τους, Αργοναύτες, κατά την καταιγίδα που έθεσε σε κίνδυνο την «Αργώ». Για το λόγο αυτό ο αστερισμός συμβολιζόταν αρκετές φορές με δύο αστέρες πάνω από ένα πλοίο.

Ποιοι, όμως, ήταν οι Διόσκουροι και ποιο είναι το νόημά τους μεταφυσικά;  Αρχικά, αν θέλουμε να χωρίσουμε τη λέξη στα συνθετικά της μας φανερώνει ότι είναι οι:  Διός - Κούροι = νέοι του Διός. 

Έχω αναφέρει ότι ο Δίας σ’ ένα επίπεδο, όχι μεταφυσικό, αλλά γήινο, αντιπροσωπεύει το φυσικό και αστρικό σώμα. Όταν, λοιπόν, το αστρικό σώμα καλύπτεται με στερεά σάρκα, ο άνθρωπος αναπτύσσει ένα φυσικό σώμα. Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση ν’αναφερθώ σ’αυτό το μυστήριο, εδώ, είναι σκόπιμο να τονίσω τη σημασία της αλληγορίας των Διόσκουρων, όπως πολύ ωραία μάς την αναπτύσσει η ΄Ελενα Μπλαβάτσκυ: 

«Στο βιβλίο ΧΙ, 298 – 304 της Οδύσσειας, η Λήδα αναφέρεται σαν σύζυγος του Τυνδάρεω, η οποία γέννησε από το σύζυγό της «δύο γυιους με γενναία καρδιά», τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Ο Δίας, αμέσως, μετά τη γέννησή τους τους προικίζει με το δώρο τού να παραμείνουν ημι – αθάνατοι δηλαδή, να ζουν και να πεθαίνουν, καθένας με τη σειρά, μέρα παρά μέρα (ετερήμεροι). Οι Τυνδαρίδες, οι δίδυμοι αδελφοί είναι ένα αστρονομικό σύμβολο και συμβολίζουν την ημέρα και τη νύχτα, έτσι και οι γυναίκες τους, η Φοίβη και η Ιλάειρα, θυγατέρες του Απόλλωνος ή του Ηλίου, ήταν η προσωποποίηση της Αυγής και του Λυκόφωτος.

Ο Πίνδαρος εμφανίζει τη Λήδα να ενώνεται το ίδιο βράδυ με το σύζυγό της καθώς και με τον πατέρα των Θεών, το Δία. Έτσι ο Κάστωρ είναι γυιος θνητού, ενώ ο Πολυδεύκης γυιος αθάνατου. Στην αλληγορία αναφέρεται ότι σ’ένα ξέσπασμα εκδίκησης εναντίον των Αφαριδών, ο Πολυδεύκης σκοτώνει το Λυγκέα «Λυγκέως οξυωπέστερον βλέπεις», «εκείνος που το βλέμμα του απ’όλους τους θνητούς ήταν το πιο διαπεραστικό» αλλά και ο Κάστωρ πληγώνεται από τον Ίδα «εκείνον που βλέπει και γνωρίζει». Ο Δίας τελειώνει αυτό το δυσάρεστο γεγονός ρίχνοντας τον κεραυνό του και σκοτώνοντας τον Ίδα και το Λυγκέα.

Ο Πολυδεύκης απελπισμένος που χάνει τον αδελφό του παρακαλεί τον πατέρα του το Δία να σκοτώσει κι αυτόν. Όμως αυτό δεν μπορούσε να γίνει γιατί ο Πολυδεύκης ήταν αθάνατος. Δέχθηκε, όμως, ο Δίας να περνά ο Πολυδεύκης τη μισή του ζωή στον Ουράνιο Όλυμπο και την άλλη μισή στον τάφο με τον αδελφό του.  Πρόκειται για μυθολογική φαντασία; 

Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Δεν είναι η εξήγηση που δίνει ο Πλούταρχος για την πραγματική φιλία, αλλά είναι ο Πολυδεύκης η «Ψυχή» που θέλει να μείνει πάντοτε ενωμένη με το φορέα της, Κάστορα, «σώμα». «Μ’αυτόν τον τρόπο προσφέρει στον λιγότερο ευνοημένο, θνητό αδελφό του ένα μέρος της δικής του Θείας φύσης, συνδέοντάς τον έτσι με τη δική του αθανασία».

Είναι ένας σαφής μύθος της ενώσεως της δυναμοενέργειας – Ψυχής με το φθαρτό, γήινο σώμα μας.  ΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΘΕΛΗΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ.

Δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό, αν βέβαια, η ελευθερία της βουλήσεώς μας είναι θετική, χωρίς να δεσμεύεται από καταναγκασμούς ή ματαιόδοξες σκέψεις, λειτουργικές, μόνον, για εμάς. Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα των Πανσελήνων: 

«Να εξισορροπήσουμε την αρνητικότητα που δέχεται το Σύμπαν μας, εκπέμποντας ό,τι καλλίτερο έχουμε μέσα μας, σε ψυχικό επίπεδο, γιατί μόνον η Ψυχή είναι Ενέργεια, όχι το Σώμα μας, η οποία μάς ενώνει με την Πνευματική Ενέργεια της Θεότητας». 

 Άθλος του Ηρακλή 

Ο άθλος του Ηρακλή που αντιπροσωπεύεται σε αυτή την Πανσέληνο είναι, πάντα κατά την άποψή μου, όχι «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων», τα οποία τίθενται κατά τη σεβαστή άποψη της Αλίκης Μπέιλυ, στην Πανσέληνο των Διδύμων, αλλά «Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες».

«Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων» θα τα τοποθετήσω στην Πανσέληνο του Ζυγού και στην Πανσέληνο του Τοξότη θα τοποθετήσω τον «Ερυμάνθιο Κάπρο». 

Ας αποκρυπτογραφήσουμε μαζί αυτό τον άθλο, μελετώντας τη σημασία των λέξεων: Στυμφαλίδες Ορνιθες  

Το στύμα, - ατος είναι η Αιολική λέξη στόμα . Φαλής –ήτος = φαλλός σαν έμβλημα της παραγωγικής δύναμης της φύσης. Η λέξη όρνις μεταφορικά σημαίνει τον οιωνό, το προμήνυμα (Όμηρ. Ιλ). 

Αν θελήσουμε να ενώσουμε αυτές τις αναφορές στα μέρη των λέξεων του μύθου νοηματικά από μόνος του ο μύθος αποκρυπτογραφούμενος μας εφιστά την προσοχή μας στα προμηνύματα που μπορούμε να εκφέρουμε από το στόμα μας τα σχετικά με τις έννοιες της γονιμοποιού Δημιουργίας, ώστε αυτά να είναι σύμφωνα με το Θεϊκό σχέδιο. 

Αλλά ας διαβάσουμε το μύθο: 

Ο Ευρυσθέας, αυτή τη φορά, διέταξε τον Ηρακλή να καθαρίσει το βάλτο της Στυμφαλίας από τις τρομακτικές όρνιθες, που κατοικούσαν εκεί. 

Πλησιάζοντας ο Ηρακλής το βάλτο είδε τα αποκρουστικά όρνεα. Ήταν πελώρια και είχαν σιδερένια ράμφη και νύχια, σαν σπαθιά. Τα φτερά τους είχαν ατσάλινες λεπίδες και τα κρωξίματά τους ήταν ανυπόφορα. 

Έτσι μοιάζουν οι σκέψεις μας όταν πνίγονται από το θυμικό μας: έντονες, σκληρές, άκαμπτες, έτοιμες να μας ξεσκίσουν τις σάρκες μας και να μας νεκρώσουν νοητικά. 

Είναι τα γνωστά συναισθήματα που μας κατακλύζουν όταν τίποτα γύρω μας δεν μας βοηθάει να συνεχίσουμε!  Τρία όρνεα, (τρίτο ζώδιο, του Ζωδιακού Κύκλου είναι οι Δίδυμοι), βλέποντας τον Ηρακλή τού επιτέθηκαν.

Με το ρόπαλό του, όμως, ο Ηρακλής ήταν δύσκολο να τ’αντιμετωπίσει γι’αυτό κατόρθωσε και σκότωσε, μόνον, το ένα.  Τα άλλα δύο, φοβούμενα, αποσύρθηκαν.  Η δυαδικότητα του Σύμπαντος, γιατί αυτό φανερώνουν τα δύο όρνεα που γλύτωσαν, παρέμεινε σταθερή. 

Βέβαια, αυτή η δυαδικότητα στο ζώδιο των Διδύμων, έχει να κάνει με τον διπλό τρόπο σκέψεώς μας για την επίλυση των προβλημάτων μας και με την πληθώρα των απόψεων και γνώσεων που συσσωρεύουμε για το κάθε θέμα που μας απασχολεί. Όταν ξαναεμφανίστηκαν, πάλι, εμπρός του, δοκίμασε να τις σκοτώσει με τα βέλη του. Άδικος κόπος, όμως. Ήταν τόσο πολλές και η σκληρότητα του δέρματός τους τόσο μεγάλη που τα βέλη του, αν και σκότωσαν αρκετές, δεν ήταν ικανά να τις εξοντώσουν όλες.

Πέρασε το βράδυ του ψάχνοντας να βρει τρόπους για να τις εξολοθρεύσει, αντιμετωπίζοντάς τες. Κάποια στιγμή, όμως, αυτό του φάνηκε αδύνατο. Προσπαθώντας να βρει εναλλακτικές λύσεις θυμήθηκε ότι είχε φέρει μαζί του δύο κύμβαλα.

Αποφάσισε, λοιπόν να τα χρησιμοποιήσει και να προσπαθήσει να τις διώξει, φοβίζοντάς τες, με θόρυβο. Έβγαλε τα δύο κύμβαλα (Δίδυμοι, δυάδα), και αφού κάλυψε τ' αυτιά του για να μην ακούει το θόρυβό τους, άρχισε να τα χτυπά.

Έκαναν τέτοιο διαπεραστικό θόρυβο, τα κύμβαλα, ώστε οι όρνιθες βγήκαν από τη λίμνη και σε πλήρη σύγχυση πέταξαν μακριά κι εξαφανίστηκαν. Σιωπή απλώθηκε σε όλο το βάλτο. Ο άθλος είχε επιτευχθεί. 

Τί μας διδάσκει, όμως; 

Το ζώδιο των Διδύμων κυβερνά την πολλαπλή πληροφόρηση. Την πληροφόρηση, που εξετάζει ο,τιδήποτε από οποιονδήποτε, που γεμίζει το νου μας με ανούσιες πολλές φορές γνώσεις, οι οποίες το μόνο που μας προσφέρουν είναι σύγχυση. Αυτή τη σύγχυση πρέπει ν’ απομακρύνουμε και να σιωπήσουμε, επικεντρωμένοι σ’ένα θέμα κάθε φορά, ώστε να μπορεί να μας δοθεί η απάντηση. Πρέπει να κλείσουμε τ' αυτιά μας στην ατελείωτη πληροφόρηση ή στην παραπληροφόρηση και να προσπαθήσουμε μέσω της σιγής να προσεγγίσουμε «το πρώτο νοούν και το πρώτο νοητόν», όπως αναφέρει ο Ιάμβλιχος στο βιβλίο του «ΠΕΡΙ ΘΕΟΥΡΓΙΑΣ» (στ. 268 – 3):

Και στον Ομηρικό Ύμνο προς τη Δήμητρα, επίσης, το απόσπασμα, που αναφέρεται στους τρεις βασιλείς, τον Τριπτόλεμο, το Διοκλή και τον Εύμολπο, στους οποίους η Θεά δίδαξε τις ιερουργίες, τελειώνει: … 

«Ο σεβασμός στους θεούς είναι τόσο ισχυρός, ώστε να σταματά τη φωνή…». 

Μόνον έτσι, μέσα από την Πανσέληνο των Διδύμων θα προσεγγίσουμε το νόημά της:  «ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΣΙΩΠΗ» 

Οι Λακεδαιμόνιοι εόρταζαν στην Πανσέληνο των Διδύμων τα Διοσκούρεια. 

Τα Διοσκούρεια εγίνοντο στις αχαϊκές και δωρικές πόλεις της Ελλάδος οι οποίες τιμούσαν περισσότερο τους Διόσκουρους. 

Γιορτάζονταν στους Δελφούς από τους Λαβυάδες, στην Κυρήνη της Λιβύης (αποικία των Σπαρτιατών) και στον Ακράγαντα της Σικελίας, όπου πίστευαν ότι στην εορτή παρευρίσκοντο και οι Διόσκουροι «ως ξενιζόμενοι». 

Κατά τον Σχολιαστή του Πινδάρου (Ολυμπ. Γ΄. 72) η θυσία που προσφερόταν στους Διόσκουρους λεγόταν «ξενισμός». 

Οι Αθηναίοι την αντίστοιχη εορτή την ονόμαζαν Ανάκεια, όπως και τα ιερά των Διοσκούρων κι έκαναν θυσία τριών ζώων (κάπρου, τράγου και κριού), την τριττυίαν5, προς τιμήν των Τυνδαριδών Διοσκούρων, οι οποίοι, όταν εισέβαλαν στην Αθήνα για να πάρουν την αδελφή τους Ελένη, που είχε κλέψει ο Θησέας, δεν πείραξαν κανέναν.  Άνακες ονομάστηκαν γιατί τους θεώρησαν σωτήρες. 

---

Ενεργός σύνδεσμος στην πηγή 

Eπιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος