Η καλύτερη χρήση της ζωής…

Στις αρχές του 20ου  αιώνα ένας φτωχός Γάλλος  αγρότης, ο   Ζεράρ Μπουφιέ αποφάσισε να αφήσει έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκε. Αποφάσισε να ζήσει μια ζωή με νόημα, σκοπό και σημασία. Ο Μπουφιέ είχε ένα μικρό αγρόκτημα στην βόρεια Γαλλία. Η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από τη γη του, τη γυναίκα του και το μοναχογιό του.

Εργαζόταν σκληρά και ήταν πολύ ικανοποιημένος με την απλή ζωή του. Η μοίρα του όμως, αποδείχτηκε σκληρή. Με τραγικό τρόπο, έχασε το γιο του και λίγο αργότερα, τη γυναίκα του. Μη μπορώντας να συνεχίσει να μένει στο αγρόκτημα χωρίς εκείνους, αποφάσισε να ψάξει ένα μέρος μοναξιάς, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Μετά από αρκετή περιπλάνηση, βρέθηκε στη πιο έρημη και ορεινή περιοχή της Γαλλίας.

Αν και είχε πληγωθεί από την απώλεια της οικογένειας του, ήταν ένας καλός και χαρισματικός άνθρωπος. Αποφάσισε ότι μόνο αν αφιερωνόταν σε ένα σκοπό θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από αυτό που του είχε συμβεί. Έτσι, με το δικό του τρόπο, μετέτρεψε τον πόνο και τη θλίψη σε δημιουργία. Καθώς κοιτούσε τις ορεινές περιοχές, έβλεπε ότι αυτές πέθαιναν από την έλλειψη δέντρων. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει στο γυμνό βουνό ήταν μια βελανιδιά.

Τότε λοιπόν, αποφάσισε να θεραπεύσει το έδαφος φυτεύοντας δέντρα. Άρχισε έτσι κάθε μέρα να μαζεύει βελανίδια, τα αποθήκευε και την επόμενη τα έπαιρνε μαζί του και με μεγάλη προσοχή τα φύτευε με το μπαστούνι του, βαθιά μέσα στη γη.
.

Άρχισε να κάνει αυτή τη δουλειά το 1919. Κάθε μέρα, φύτευε 100 δέντρα. Τα πρώτα τρία χρόνια, φύτεψε συνολικά 100.000 δέντρα... Από αυτά, μόνο τα 20.000 έβγαλαν ρίζες. Και απο αυτά, μόνο τα μισά επιβίωσαν και έγιναν ψηλές βελανιδιές. Ακόμη και με αυτά τα ποσοστά, η προσπάθεια είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα: Δέκα χιλιάδες δέντρα εμφανίστηκαν εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. 

Ο Ζεράρ Μπουφιέ συνέχισε να φυτεύει δέντρα μέχρι τη μέρα που πέθανε. Για 37 ολόκληρα χρόνια φύτευε τουλάχιστον 100 δέντρα την ημέρα. Καθώς τα δέντρα αναπτύσσονταν, η φύση ενίσχυε το θαύμα του. Περνώντας τα χρόνια, εκεί που κάποτε υπήρχε ερημιά, πλέον βρισκόταν ένα τεράστιο θαυμάσιο δάσος, με ρυάκια και βλάστηση, γεμάτο νέα ζωή. Τα 1.5 εκατομμύριο βελανίδια που φύτεψε με το χέρι, μετατράπηκαν σε ένα δάσος με περισσότερα από 135.000 δέντρα.

Το Γαλλικό κράτος αποφάσισε να προστατεύσει αυτό το δάσος. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν νέα χωριά, με νέες οικογένειες, πολλά παιδιά, σχολεία και αγροκτήματα. Μέχρι το θάνατο του Ζεράρ το 1957, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι είχαν μετακομίσει στο δάσος του. Σε ένα έρημο τοπίο, είχε γεννηθεί και υπάρχει ακόμη, ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Απο τα χέρια ενός μόνο ανθρώπου, που φύτεψε μόνος του 135.000 δέντρα! 135.000 δέντρα! Μπορείτε να αντιληφθείτε το μεγαλείο αυτής της προσπάθειας; (*)

Αυτή η  ιστορία μπορεί να μας διδάξει  την θαυμαστή ικανότητα που έχουμε όλοι μέσα μας, να μπορούμε να υλοποιούμε σπουδαία έργα όταν έχουμε ένα σκοπό, όταν έχουμε μια αποστολή μεγαλύτερη από τις μικρές καθημερινές μας συνήθειες, ακόμη και όταν η ζωή μας γεμίζει θλίψη και δυσκολίες..
.

Η καλύτερη χρήση της ζωής είναι να την αφιερώσεις σε κάτι που θα διαρκέσει περισσότερο απ' αυτήν. Μία κοινωνία γίνεται καλύτερη αν όλοι φυτεύουν  δέντρα στη σκιά των οποίων ξέρουμε πως δεν θα καθίσουμε ποτέ..

(*) Απόσπασμα ομιλίας του  Κλέαρχου  Πεφάνιου

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος