Ο μύθος της Αράχνης

Ζούσε κάποτε σε μια πόλη της Ιωνίας, τον Κολοφώνα, ένας ονομαστός για την τέχνη του βαφέας, που τον έλεγαν Ίδμονα. Ο Ίδμονας είχε μια κόρη, την Αράχνη, που ήταν κι αυτή περίφημη υφάντρα. Λέγεται μάλιστα ότι την τέχνη της υφαντικής της την είχε μάθει η ίδια η θεά Αθηνά.

Η φήμη της Αράχνης όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Σιγά σιγά, η δόξα της πήρε τα μυαλά και άρχισε να καυχιέται για την τέχνη της, φθάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι ούτε ακόμα και η θεά Αθηνά δεν μπορούσε να υφάνει τόσο λεπτά και δύσκολα σχέδια έτσι όπως τα υφαίνουν τα δικά της χέρια!

Η Αθηνά το έμαθε και ενοχλημένη όπως ήταν εμφανίστηκε μια μέρα μπροστά στην Αράχνη που ύφαινε στον αργαλειό της, παίρνοντας τη μορφή μιας γριάς. Αρχικά κολάκεψε την Αράχνη για την ικανότητά της να υφαίνει όμορφα σχέδια. Η Αράχνη όμως φουσκωμένη από περηφάνια ξεστόμισε ότι ήταν η καλύτερη υφάντρα του κόσμου, ακόμα καλύτερη και από την ίδια τη θεά Αθηνά! Η Αθηνά αμέσως προειδοποίησε την Αράχνη να μην λέει τόσο μεγάλες και αλαζονικές κουβέντες. Η Αράχνη όμως δεν υποχώρησε και έτσι η Αθηνά την προκάλεσε να δοκιμάσουν επιτόπου ποια από τις δύο θα ύφαινε καλύτερα.

Η Αράχνη δέχτηκε με χαρά την πρόκληση της γριάς χωρίς να γνωρίζει φυσικά ότι είναι η θεά Αθηνά. Η Αθηνά ετοίμασε ένα σχέδιο στο οποίο φαίνονταν οι θεοί του Ολύμπου να τιμωρούν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν τους σεβόταν και θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερό τους. Ήθελε με αυτό το σχέδιο να συμβουλέψει την Αράχνη να δείχνει σεβασμό στην Αθηνά που την είχε μάθει να υφαίνει τόσο καλά, διαφορετικά θα την τιμωρούσε. Αφού λοιπόν η Αθηνά τελείωσε το σχέδιό της το έδειξε στην Αράχνη και ρώτησε την γνώμη της για αυτό. Η Αράχνη απάντησε ότι της άρεσε και αμέσως άρχισε να ετοιμάζει το δικό της σχέδιο.

Κάθισε στον αργαλειό της και άρχισε να υφαίνει τους θεούς του Ολύμπου με όλα τους τα ελαττώματα ,σα να ήθελε να τους ειρωνευτεί. Η Αθηνά εξοργίστηκε πολύ από την ασέβειά της Αράχνης και πήρε αμέσως την πραγματική της μορφή αποκαλώντας την Αράχνη αχάριστη και εγωίστρια που δεν έδωσε σημασία στην προειδοποίησή της. Αποφάσισε λοιπόν να την τιμωρήσει για την αχαριστία της αυτή και το χλευασμό προς τους θεούς του Ολύμπου. Αμέσως άγγιξε την Αράχνη, και αυτή από όμορφη κοπέλα που ήταν, μεταμορφώθηκε στο σιχαμερό έντομο που όλοι γνωρίζουμε.

Ένα έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υφαίνει όλη τη μέρα. Υφαίνει με υπομονή και τέχνη τον ιστό της, αλλά πότε ο άνεμος, πότε τα ζώα και πότε οι άνθρωποι της τον καταστρέφουν. 

Κι αρχίζει πάλι και πάλι να υφαίνει με την ίδια υπομονή και τέχνη…

To Χέρι των "μυστηρίων".

Το χέρι των μυστηρίων αναφέρεται σε ένα βιβλίο με τίτλο:

"Οι μυστικές διδασκαλίες όλων των εποχών" του Μάνλι Χολ, που δημοσιεύτηκε το 1928.

Ο Χολ ζήτησε από τον εικονογράφο Αύγουστο Ναπ να αναπαραγάγει μια εικόνα tου χεριού για το βιβλίο, παρμένη από μια υδατογραφία του 18ου αιώνα, η προέλευση της οποίας είναι άγνωστη.

Στην απεικόνιση βλέπουμε τα πέντε σύμβολα πάνω από τα απλωμένα δάχτυλα του χεριού. Επιπλέον υπάρχει ένα ψάρι που κολυμπά σε ένα οβάλ πράσινο φόντο τριγυρισμένο από ένα δακτύλιο φωτιάς πάνω από τη παλάμη.

Ο Χολ προσέθεσε ένα απόσπασμα που βρήκε μαζί με την υδατογραφία: "Οι σοφοί δίνουν όρκο μ' αυτό το χέρι ότι δεν θα διδάσκουν την Τέχνη χωρίς παραβολές".

Το Χέρι των Μυστηρίων είναι μια αλληγορική επινόηση που αντανακλά τις πρακτικές των μεγάλων αλχημιστών, οι οποίοι κρυπτογράφησαν πολλά από τα έργα τους με σύμβολα. Η εικόνα του ψαριού περιγράφετε ως εξής: "Το ψάρι είναι ο υδράργυρος και η τριγυρισμένη από φλόγες θάλασσα που κολυμπά είναι θειάφι".

Σε σχέση με τα σύμβολα ο Χολ δίνει τις εξής εξηγήσεις: καθένα από τα δάχτυλα φέρει το έμβλημα ενός Θείου Παράγοντα μέσω των συνδυασμένων λειτουργιών του οποίου επιτυγχάνεται το μέγάλο έργο [...] Φιλοσοφικά.

• Tο κλειδί αντιπροσωπεύει τα ίδια τα Μυστήρια, χωρίς τη βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεκλειδώσει τις πολυάριθμες αίθουσες της ίδιας του της ύπαρξης.

• Ο λύχνος είναι η ανθρώπινη γνώση, επειδή είναι μια σπίθα της Οικουμενικής Φωτιάς αιχμαλωτισμένη σε ένα σκεύος φτιαγμένο από τον άνθρωπο, είναι το φως εκείνων που κατοικούν στο κατώτερο σύμπαν και με τη βοήθεια του οποίου επιχειρούν να ακολουθήσουν τα βήματα της Αλήθειας.

• Ο ήλιος, που μπορεί να χαρακτηριστεί "το φως του κόσμου", αντιπροσωπεύει την ακτινοβολία της δημιουργίας μέσω της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να μάθει το μυστήριο όλων των πλασμάτων τα οποία εκφράζονται μέσω της μορφής και του αριθμού.

• Το άστρο είναι το Οικουμενικό Φως που αποκαλύπτει εγκόσμιες και ουράνιες αλήθειες. Το στέμμα είναι το Απόλυτο Φως-άγνωστο και αφανέρωτο- του οποίου η δύναμη λάμπει μέσα από όλα τα μικρότερα φώτα που δεν είναι παρά σπίθες αυτής της Αιώνιας Λάμψης.

• Τα ίδια τα ανθρώπινα χέρια έχουν θεωρηθεί σημαντικά σύμβολα επί χιλιάδες χρόνια, ενώ η μαγεία, η αλχημεία, ακόμα και η νοητική επιστήμη έχουν να κάνουν με την εφαρμογή της ανθρώπινης θέλησης πάνω στον υλικό κόσμο. Όπως περιέγραψε ο Χολ, το ανθρώπινο μυαλό είναι "προϊόν της θέλησης να μάθουμε", ενώ το χέρι είναι "προϊόν της θέλησης να αδράξουμε".
  Το χέρι λοιπόν αποτελεί το απόλυτο εργαλείο του μυαλού, καθώς, ενώ το μυαλό μπορεί να συλλάβει τον υλικό κόσμο, μόνο το χέρι μπορεί να τον χειριστεί.

Ο Χολ αποκαλύπτει άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή σε σχέση με αυτό, στην ίδια τη φύση της ιερής γραφής- όχι με ποιο χέρι, δηλαδή, δημιουργήθηκε, αλλά την κατεύθυνση προς την οποία γραφόταν:

"Ορισμένοι φιλόσοφοι δήλωσαν περαιτέρω ότι υπήρχαν δυο μέθοδοι γραφής: μια από αριστερά προς τα δεξιά, η οποία θεωρείτο η εξωτερική μέθοδος, η άλλη από δεξιά προς τα αριστερά, η οποία θεωρείτο εσωτερική. Το εξωτερικό γράψιμο ήταν εκείνο που γινόταν έξω ή μακριά από την καρδιά ενώ το εσωτερικό γράψιμο ήταν εκείνο που- όπως τα αρχαία εβραικά- γραφόταν προς την καρδιά".

Ο Χολ σημείωσε ότι τα σύμβολα που συνδέονται με τον αντίχειρα και το δείκτη του Χεριού του Μυστηρίου (το στέμμα και το άστρο) συνδέονται με το φως: ο δείκτης αντιπροσωπεύει το Οικουμενικό Φως, ο αντίχειρας το Απόλυτο Φως. Φαίνεται ταιριαστό αφού το θέμα είναι η "φώτιση" και η ανακάλυψη του Θεού μέσα μας.

Το χέρι επίσης δείχνει προς τον ουρανό σχηματίζοντας- περίπου- τη "χειρονομία του Ιωάννη", η οποία απαντά συχνά στα έργα του Ντα Βίντσι και χρησιμοποιείται για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

 Panayiotis Contosfyris

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

Το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα Νέας Μάκρης Αττικής

Το ιερό ιδρύθηκε από  τον Ηρώδη Αττικό τον 2ο αιώνα μ.Χ.  προς τιμήν των αιγυπτιακών θεοτήτων που είχαν προστεθεί στο ελληνικό πάνθεον. Ο ίδιος εξάλλου υπήρξε μεγάλος γαιοκτήμονας της περιοχής. Έχει τετράγωνο σχήμα διαστάσεων 50×50 μέτρα, διαθέτει περίβολο και επάλληλους διαδρόμους που καταλήγουν σε βαθμιδωτή πυραμίδα στο κέντρο του. Εντυπωσιακό στοιχείο είναι τα μαρμάρινα αγάλματα υπερφυσικού μεγέθους. 

Είναι η θεά Ισις και ο Οσιρις (ή Αντίνοος), αντίγραφα των οποίων έχουν στηθεί σήμερα στον αρχαιολογικό χώρο, δίνοντας μια ιδέα για τις διαστάσεις του ιερού και τη μεγαλοπρέπειά του. Δίπλα στο ιερό έχουν αποκαλυφθεί ρωμαϊκά λουτρά μεγάλης πολυτέλειας, ενώ ημιτελής έχει απομείνει η ανασκαφή μιας πισίνας, η οποία θεωρείται ότι ήταν ιχθυοτροφείο. Όπως φαίνεται από τα ευρήματα, το ιερό ιδρύθηκε πάνω σε ένα μικρό νησάκι του έλους που επικοινωνούσε με την ξηρά με διώρυγες. Σήμερα ο χώρος είναι ενιαίος. Το σκηνικό με τα καλάμια και την απόληξη των νερών θυμίζει τον Νείλο, τοποθετώντας έτσι το ιερό σε «αυθεντικά» αιγυπτιακό περιβάλλον.

Το Αιγυπτιακό ιερό στην Μπρεξίζα είναι το μοναδικό Αιγυπτιακό ιερό που έχει διασωθεί στην Αττική. Δυστυχώς οι εργασίες ανασκαφής και αναστήλωσης δεν έχουν ολοκληρωθεί και ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος. Τα υλικά κατασκευής των κτισμάτων τόσο του ιερού όσο και του βαλανείου τα καθιστούν ιδιαίτερα ευπαθή στις καιρικές συνθήκες. Όπως είχε δημοσιεύσει παλαιότερα «Το Βήμα», η χυτή ρωμαϊκή τοιχοποιία διαβρώνεται εύκολα, και  οι τοίχοι του συγκροτήματος απειλούνται με κατάρρευση. 

Πολλά από τα κονιάματα των τοίχων είναι ήδη πεσμένα στο έδαφος, ενώ η ίδια τύχη επιφυλάσσεται και για όσα έχουν απομείνει στη θέση τους. Η μαρμάρινη επένδυση των διαδρόμων του ιερού καταστρέφεται καθώς οι πλάκες αποκολλώνται από τη θέση τους και σπάνε. 

Ολόκληρος ο αρχαιολογικός χώρος κινδυνεύει να μετατραπεί σε έλος λόγω των υδάτων της περιοχής, τα οποία επί του παρόντος απομακρύνονται με αντλίες, που πρέπει να λειτουργούν διαρκώς. Λόγω της οργιώδους βλάστησης απαιτείται συνεχής αποψίλωση. Η άμεση γειτνίαση με τη θάλασσα επιβαρύνει την κατάσταση των αρχαίων. Προβλήματα δημιουργούνται από το ρέμα, το οποίο ρέει κατά μήκος της μιας πλευράς του ιερού και σε αυτό καταλήγουν τα λύματα γειτονικού ξενοδοχείου!

Ο Ναός των Αιγύπτιων θεών βρίσκεται δίπλα στην παραλία στη Νέα Μάκρη και παράπλευρα στο μικρό έλος της Μπρεξίζας από όπου και παίρνει το όνομα του ο αρχαιολογικός χώρος. Τον χώρο είχε εντοπίσει πρώτος ο Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα, Φωβέλ το 1792, αλλά τον είχε ταυτίσει λανθασμένα με τον Τύμβο τον Μαραθωνομάχων.

Οι ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο ξεκίνησαν όταν το 1968 κατά τις σκαφτικές εργασίες ανέγερσης ξενοδοχείου ανακαλύφθηκαν λείψανα μεγάλου Αιγυπτιακού ναού αφιερωμένου στην Ίσιδα (Ανδρέας Βαβρίτσας). Το 1980 ο αρχιτέκτων – αρχαιολόγος Γιάννης Τραυλός μελέτησε λεπτομερέστερα το μνημείο. Το 1988 η Ξένια Αραπογιάννη έφερε στο φως το Βαλάνειο. Από το 1999 και έκτοτε η αρχαιολόγος Ιφιγένεια Δεκουλακου πραγματοποιεί συστηματικές ανασκαφικές και αναστηλωτικές εργασίες στο χώρο και με την αρωγή του Δήμου της Νεας Μακρης. Ο Χώρος έχει ενταχθεί στο έργο ενοποίησης και ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων του Μαραθώνα του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την εκτέλεση των αρχαιολογικών χώρων του Υπουργείου Πολιτισμού.
 

ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΑΣ

Η Ίσιδα κόρη της Σεβ και του Νουτ, αδελφή του Όσιρη, του Σηθ και της Νέφθυος είναι η μεγαλύτερη Αιγύπτια θεά.

Ο Όσιρις σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ως διάδοχος των απόγονων του μεγάλου θεού Ρα εκπολίτισε την Αίγυπτο, οργάνωσε το κράτος της και ανέπτυξε τις επιστήμες και την γεωργία. Στο έργο του τον βοήθησε η Ίσιδα στην οποία άφησε την αντιβασιλεία της Αιγύπτου όταν έφυγε για να εκπολιτίσει και άλλες χώρες. Στην επιστροφή του όμως τον σκότωσε ο Σεθ, τον έκοψε σε κομμάτια, τα έκλεισε σε μια κιβωτό και τα πέταξε στη θάλασσα. Η Ίσιδα και η Νέφθυς μάζεψαν τα κομμάτια του Όσιρη τα ξαναένωσαν και του έδωσαν πάλι ζωή (ο αρχέγονος μύθος της ανάστασης και της αναγέννησης). Ενδιαφέρον έχει στο μύθο ότι ο φαλλός του Όσιρη έμεινε στο Νείλο προφανώς για να ανατροφοδοτεί την καταπληκτική του γονιμότητα.

Η Ίσιδα συνέλαβε τον γιο της Ώρο, όταν με μορφή γερακιού κάθισε πάνω στο νεκρό Όσιρη. Η Ίσιδα αποτελεί υπόδειγμα συζύγου και μητέρας. Φροντίζει τον Όσιρη και τον Ώρο και στη ζωή και στο θάνατο, για αυτό και οι σαρκοφάγοι έχουν τη μορφή μούμιας που αναπαύεται στα φτερά της Ίσιδας.

Στην τελευταία φάση της Αιγυπτιακής θρησκείας, οι άλλες θεότητες χάνουν την σημασία τους. Όταν ο Ηρόδοτος επισκέφθηκε την Αίγυπτο στα μέσα του 5ου αιώνα πχ οι μόνοι θεοί που λατρευόταν σε όλη την χώρα ήταν ο Όσιρης και η Ίσιδα.

Η λατρεία όμως της Ίσιδας είχε επισκιάσει αυτή του Όσιρη και εξαπλωνόταν σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου. Η Ίσιδα ταυτίζεται με την φοινικική Αστάρτη και εγκαθίσταται στην Βύβλο και στην Κυρηναϊκή.

Με τον Ελληνικό χώρο η Ίσιδα έρχεται σε επαφή μέσω των εμπορικών δεσμών. Με ψήφισμα της βουλής των Αθηναίων επιτρέπεται το 333/2 πχ σε Αιγυπτίους εμπόρους να ιδρύσουν ιερό της Ίσιδας στον Πειραιά.

Κατά την Ελληνιστική εποχή οι Πτολεμαίοι εξελληνίζουν τον Όσιρη, τον ταυτίζουν με τον Σαράπη και ιδρύουν νέα λατρεία για το θεϊκό ζεύγος Σαράπης (Όσιρης) – Ίσιδα. Η λατρεία των δυο θεών δεν ξεχωρίζεται, σε όλα τα Σαράπεια υπάρχει χώρος για την Ίσιδα. Η λατρεία εξαπλώνεται στον Ελληνικό χώρο με σπουδαιότερο κέντρο λατρείας την Δήλο. Η Ίσιδα ταυτίζεται με την Δήμητρα προστάτιδα της Γεωργίας, αλλά και με την Αφροδίτη, θεά του έρωτα, του γάμου και προστάτιδα των γυναικών.

Στη ρωμαϊκή εποχή η λατρεία των δύο θεών εξαπλώνεται σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και δύο μεγάλα ιερά ιδρύονται στο Ίσειο της Πομπηίας και στο Benevento.

Δύο ήταν οι μεγάλες γιορτές που είχαν καθιερωθεί προς τιμή της θέας κατά την ρωμαϊκή εποχή: τα Πλοιαφέσια που γιορταζόταν το Μάρτη και κατά τα οποία μεγάλη πομπή κατέληγε στην ακτή όπου έριχναν το πλοίο της Ίσιδας στη θάλασσα για να εγκαινιάσουν τη νέα περίοδο της ναυσιπλοΐας και τα Ίσεια το Νοεμβρη όπου γιορταζόταν η αναζήτηση και εύρεση του Όσιρη, ο θάνατος δηλαδή και η ανάστασή του με χορούς, τραγούδια στους δρόμους και συμπόσια.

Πρόκειται για ένα μεγάλο πολυτελές συγκρότημα που περιλαμβάνει το ιερό των Αιγυπτίων Θεών, Βαλάνειο (πολυτελές συγκρότημα λουτρών) και άλλα κτίσματα.

Το ιερό περικλείει τετράπλευρος περίβολος (60,5×64,6μ). Επάλληλοι διάδρομοι οδηγούν σε μία κατασκευή στο κέντρο του πιθανόν βαθμωτή πυραμίδα, διαστάσεων 10×10μ και ύψους 3,5 περίπου μέτρων, στην οποία θα πρέπει να υπήρχε ο ναΐσκος του. Σήμερα σώζονται 3 από τις βαθμίδες της πυραμίδας από πώρινες λιθόπλιθους.

Η είσοδος στο ναό γινόταν από 4 πρόπυλα φρουριακού χαρακτήρα, ένα στο μέσο κάθε πλευράς του περιβόλου σε Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση. Τα πρόπυλα αποτελούνταν από 2 ορθογώνιους πύργους (5,75×5,6μ) που έχουν κτισθεί με αργούς λίθους και πλίνθους και πιθανόν έφεραν μαρμάρινη επένδυση ανάμεσα στους οποίους υπήρχε η είσοδος.

Κάθε πρόπυλο κοσμούσαν 4 μεγάλα αγάλματα, 2 στην εσωτερική πλευρά και 2 στην εξωτερική έμπροσθεν των πύργων σε ζευγάρια: η θεάΊσιδα ως Δήμητρα ή Αφροδίτη και ο Όσιρης με τη μορφή του Αντίνοου, του νεαρού φίλου του Αυτοκράτορα Ανδριανού που πνίγηκε στο Νείλο. Μέχρι σήμερα 10 από αυτά τα κλασσικής αιγυπτιακής τεχνοτροπίας αγάλματα έχουν έλθει στο φως ενώ γύψινα αντίγραφα τοποθετούνται στον αρχαιολογικό χώρο προσδίδοντας στην αναπαράσταση του χώρου.

Σύγχρονο του ναού είναι το βαλάνειο σε απόσταση 40 περίπου μέτρων του ιερού. Η κατεύθυνση του ήταν τέτοια ώστε όλη την ημέρα να το βλέπει ο ήλιος. Είχε πολυτελή είσοδο στην ανατολική πλευρά του προς τη θάλασσα ενώ στο κέντρο του δεσπόζει η μεγάλη ελλειψοειδής αίθουσα με θερμαινόμενη δεξαμενή για νερό, δάπεδο καλυμμένο από μαρμαρόπλακες, και μεγάλα ανοίγματα προς τη θάλασσα. Τέτοιου είδους δεξαμενές (πισίνες) συναντούνται μόνο σε λουτρά πολύ πλούσιων αρχόντων, εξ ου και η συσχέτιση με τον Ηρώδη τον Αττικό. Υπάρχουν συνολικά 18 χώροι (άλλες 2 κυκλικές δεξαμενές) και η όλη κατασκευή ήταν εξαιρετικά πολυτελής.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά στην κοιλάδα της Αυλώνας, στη θέση η μάντρα της γριάς, ο Ηρώδης ο Αττικός διέθετε μεγάλο αγρόκτημα από το οποίο διασώζονται μόνο λείψανα της περίφραξης και ανάγλυφη πέτρα από το τόξο μνημειακής πύλης (φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο του Μαραθώνα).

Βόρεια του λουτρού ανακαλύφθηκε επίσης μεγάλο ορθογώνιο οικοδόμημα.

Ταυτόχρονα, η αποκάλυψη μεγάλου τμήματος ελλειψοειδούς οικοδομήματος (120μ), εσωτερικά του περιφραγμένου χώρου, που συνεχίζει και εσωτερικά της περίφραξης, προσέθεσε νέα στοιχεία για το μέγεθος και τη σπουδαιότητα συνολικά του συγκροτήματος. Πρόκειται πιθανότατα για ιχθυοτροφείο (κάτι που συνηθιζόταν πολύ στις ρωμαϊκές βίλες αλλά είναι σπανιότατο στον Ελλαδικό χώρο) ή για τεχνητή λίμνη αντίγραφο αυτής που είχε η Βίλα του Αδριανού στο Τίβολι.

 Τα ευρήματα από τον αρχαιολογικό χώρο της Μπρεξίζας εκτίθενται τα περισσότερα στο μουσείο του Μαραθώνα και περιλαμβάνουν:

 – υπερμεγέθη μαρμάρινα αγάλματα της Ίσιδας, ως Δήμητρα με στάχυα και ως Αφροδίτη με 3 μικρά τριαντάφυλλα στο δεξί της χέρι

– αγάλματα του Όσιρη – Αντίνοου – Σαράπη με την γνωστή ιερατική κίνηση των αιγυπτιακών αγαλμάτων και το επίσημο ένδυμα των Φαραώ

– μια ακέραιη μαρμάρινη σφίγγα και μία ακόμη κομμένη στα 2 από γκρίζο λίθο

– υπέρθυρα των πρόπυλων

– λύχνους της ρωμαϊκής εποχής, εξαιρετικά μεγάλων διαστάσεων, με ανάγλυφες παραστάσεις της Ίσιδας και του Όσιρη και όλοι τους χρησιμοποιημένοι, όπως δείχνουν τα ίχνη αιθάλης

– νομίσματα της εποχής του Αδριανού αλλά και ένας μικρός θησαυρός, πολύ μεταγενέστερος, με νομίσματα του 4ου και του 5ου μ.X. αιώνα.

ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Η λατρεία της Ίσιδας είχε διαδοθεί σε όλο το ρωμαϊκό κόσμο κατά την Ελληνιστική Περίοδο και είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους, οι περισσότεροι ιερείς της εκτός Αιγύπτου ήταν Έλληνες. Το ιερό με τα γύρω κτίρια, ένα πολυτελές βαλανείο (λουτρό) και μια μεγάλη πισίνα-ιχθυοτροφείο, πρέπει να αποτελούσε ένα από τα σπουδαιότερα θρησκευτικά κέντρα της εποχής.

Ερχόμενος λοιπόν κατά την αρχαιότητα ο επισκέπτης εδώ θα έπρεπε να καθαρθεί. Η πρώτη κάθαρση είναι κατά παράδοση με νερό. Στη νοτιοανατολική γωνία του εξωτερικού περιβόλου είχαν βρεθεί εδώ και πολλά χρόνια τα λουτρά. Οι είσοδοι έχουν ακριβή προσανατολισμό, ανατολής-δύσης και βορρά-νότου.

Η κεντρική είσοδος ήταν στην ανατολή, στην πλευρά της θάλασσας. Το βεβαιώνει το μόνο θραύσμα που έχει απομείνει το υπέρθυρο που παριστά τον ηλιακό δίσκο με δυο κόμπρες, ένα σύμβολο που βρίσκουμε στις εισόδους πολλών αιγυπτιακών ιερών. Σε αυτή την περίπτωση ο ηλιακός δίσκος συμβόλιζε τον Ώρο, το μοναχογιό που συνέλαβε η Ίσιδα από το νεκρό Όσιρι, αυτόν που έδιωξε τα σκοτάδια και χάρισε τη λύτρωση.

Ο μαρμαροστρωμένος διάδρομος οδηγούσε στο κεντρικό κτίριο. Τρία σκαλοπάτια ανέβαζαν τον επισκέπτη στην πρώτη αυλή που περιέβαλε το οικοδόμημα. Στη συνέχεια υπήρχε σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο ένας πομπικός διάδρομος στεγασμένος με κεραμίδια. Σήμερα είναι γεμάτος με θραύσματα από τα αρχαία κεραμίδια καθώς επίσης έχουν βρεθεί και κάποιες από τις Ιωνικές κολώνες που στήριζαν τη στέγη.

Τρίτο και τελευταίο ακολουθεί ένα πλάτωμα (άνδηρο) γύρω από το ιερό. Το ιερό στο κέντρο ήταν μια συμπαγής βαθμιδωτή κατασκευή. Μπορεί να ήταν μια πυραμίδα; Πολύ πιθανόν. Δεν έχει βρεθεί πουθενά κάτι αντίστοιχο και έτσι μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν.

Αυθαιρετώντας, να σημειώσω ότι μου θυμίζει το ιερογλυφικό του αρχέγονου λόφου (Primordial Hill), αυτού που οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι αναδύθηκε από τα νερά του χάους και δημιούργησε γη. Άλλωστε πιστεύουν ότι αυτό το σχέδιο έδωσε την έμπνευση για το σχεδιασμό των πυραμίδων.

 Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Πιθανόν λοιπόν σε μια τελετουργική διαδικασία να περιφερόντουσαν στους διαδρόμους που κυκλώνουν το ιερό και να χρησιμοποιούσαν τις πύλες μιμούμενοι τις κινήσεις του ήλιου και συγκεκριμένων πλανητών.

Ας μην λησμονούμε ότι οι Αιγύπτιοι είχαν ταυτόχρονα σε χρήση 3 ημερολόγια. Ένα ηλιακό, ένα σεληνιακό και ένα που ξεκινούσε με το θερινό ηλιοστάσιο, όταν στον ορίζοντα ανέτειλε το λαμπρότερο αστέρι του νυχτερινού ουρανού τους, ο Σείριος.

Στην πύλη της Δύσης θα συναντήσουμε την Ίσιδα ως Αφροδίτη να μας προσφέρει τα τριαντάφυλλα που κρατά στο χέρι της.

Η αρχαιολόγος μου θύμισε τις Μεταμορφώσεις του Απουλήιου, που είναι γνωστές και ως ο «Χρυσός Όνος». Ο Λούκιος Απουλήιος, ο επιλεγόμενος Πλατωνικός και Σοφιστής, ήταν ιερέας της Ίσιδας και του Όσιρι και σύγχρονος του Ηρώδη του Αττικού.

Το σχετικό βιβλίο του είναι μια αλληγορία πάνω την πορεία του ανθρώπου που επιθυμεί να σταθεί στα πόδια του και να μυηθεί στα μυστήρια της θεάς. Έτσι, ως γάιδαρος, ο ήρωας υπομένει τα πάνδεινα ώσπου να τον λυπηθεί η ίδια η Ίσιδα. Τον στέλνει σε έναν κήπο να φάει τριαντάφυλλα, τα ιερά λουλούδια της Αφροδίτης, που του ξαναδίνουν την ανθρώπινη μορφή.

Έχοντας κατακτήσει πλέον την υπόστασή του είναι έτοιμος να προχωρήσει στην πορεία των μυστηρίων. Αυτά τα τριαντάφυλλα μας προσφέρει το άγαλμα της Δύσης. (Κοιτάζω κλεφτά γύρω μου. Παρατηρώ το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στη φωτογραφική μηχανή. Όχι δεν βλέπω κάποιο γαϊδουράκι – ή μήπως έχω λησμονήσει την τέχνη της όρασης;)

Στη νότια και τελευταία άρτια πύλη η Ίσιδα εμφανίζεται ως Δήμητρα. Ο άξονας βορρά-νότου αντιστοιχούσε στα δυο ηλιοστάσια, τις δυο ηλιοστατικές πύλες. Ο Πορφύριος στο Εν Οδυσσεία άντρο των Νυμφών μας λέει ότι από τον Καρκίνο, τη Βόρεια πύλη του θερινού ηλιοστασίου, κατέβαιναν οι ψυχές στη γη, ο δε Αιγόκερως ήταν η νότια πύλη που διάβαιναν στην ανάβασή τους όχι οι θεοί, αλλά οι μυημένοι «αθάνατοι».

Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όταν η γη άγγιζε το βαθύτερο σκοτάδι γιόρταζαν το μυητικό θάνατο και την ανάσταση του Διόνυσου και της φύσεως όταν «δια της σήψεως αναγεννούντο», όπως έλεγαν και οι αλχημιστές.

Τι θα μπορούσε να συμβολίσει πιο παραστατικά αυτήν τη διαδικασία από την Κυρά των Μυστηρίων, τη Δήμητρα ή οποία κρατώντας στο χέρι τα στάχυα υπενθύμιζε τη μυητική εικόνα: ο καρπός πρέπει να σαπίσει μέσα στη γη, το σταφύλι πρέπει να συνθλιβεί για να μπορέσει να γεννηθεί το καινούργιο.

Τις πληροφορίες για αυτό το άρθρο τις βρήκαμε στην μηχανή του χρόνου,στο Βήμα,στο greekmonuments.com,στην Ιστοσελίδα του Ιορδάνη Πουλκούρα.

Αναδημοσίευση από εδώ

Ο άνθρωπος είναι μία πύλη...

Ο άνθρωπος είναι μία πύλη, με την οποία περνάς από τον έξω κόσμο των θεών, των δαιμόνων και των ψυχών στον εσωτερικό κόσμο· από τον μεγαλύτερο στον μικρότερο κόσμο. Μικρός και μεταβατικός είναι ο άνθρωπος. Απ' τη μια είναι ήδη πίσω σας κι απ' την άλλη ξανασυναντάτε τους εαυτούς σας στο απέραντο διάστημα, στη μικρότερη ή εσώτερη αιωνιότητα. Σε μια απέραντη απόσταση βρίσκεται ένα μοναδικό Αστέρι στο ζενίθ.

Αυτός είναι ο ένας θεός αυτού του ενός ανθρώπου. Αυτός είναι ο κόσμος του, το πλήρωμά του, η θεϊκότητά του.

Σ' αυτόν τον κόσμο βρίσκεται ο άνθρωπος Αμπραξάς, ο δημιουργός και ο καταστροφέας του κόσμου του.

Αυτό το Αστέρι είναι ο θεός και ο σκοπός του ανθρώπου.

Αυτός είναι ο ένας θεός που τον οδηγεί. Σ' αυτόν πηγαίνει ο άνθρωπος για να αναπαυτεί. Προς αυτόν κατευθύνεται το μακρύ ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο. Μέσα του λάμπουν σαν φως όλα όσα ο άνθρωπος φέρει πίσω από τον μεγαλύτερο κόσμο. Σε αυτόν τον ένα θεό ο άνθρωπος θα προσεύχεται.

Η προσευχή αυξάνει το φως του Αστεριού. Ρίχνει μια γέφυρα πάνω απ' το θάνατο. Ετοιμάζει τη ζωή για τον μικρότερο κόσμο και κατευνάζει τις ανέλπιδες προσδοκίες του μεγαλύτερου.

΄Οταν ο μεγαλύτερος κόσμος αποκρυσταλλωθεί και παγώσει, το Αστέρι καίγεται.

Ανάμεσα στον άνθρωπο και τον ένα του θεό δεν υπάρχει τίποτα, εφ' όσον ο άνθρωπος μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα του από το πύρινο θέαμα του Αμπραξά.

Ο άνθρωπος εδώ, ο θεός εκεί.

Αδυναμία και κατάσταση του τίποτα εδώ, αιώνια δημιουργική δύναμη εκεί.

Τίποτα εδώ, παρά σκοτάδι και παγερή υγρασία. Ο πλήρης ήλιος εκεί. 


Αναδημοσίευση από εδώ
 

Inner power- Robin Sharma

On his death, Mahatma Gandhi left behind merely his glasses, his sandals, a spinning wheel and his watch along with a few other simple possessions. But he had this kind of power in multiples. So he influenced the generations.

A few years ago, I stood in the room that Mother Teresa lived in. Pretty much just a bed and a desk. I was awed. And reminded that it was her inner power that moved millions.


This past weekend I read about a kid from Kenya. Poor as dirt. Didn’t get shoes until his teens. One of 11 children in his family. Yet he longed to run. To lead his field. To represent his country. He’d run 125 miles a week yet work as a rock-smasher in a quarry to feed himself. All he had was his power. Inner power. Years later, Geoffrey Mutai is now considered one of the greatest marathoners in history. He’s rich, he’s famous. But those external valuations are just by-products of his bigness from within…

Inner power. We all can access it–and if we want, refine it, stoke it, polish it and radiate it……

This is the power of a strong character + an honest tongue + a creative mind + a wide open heart + a spirit that lives for a cause larger than itself.…
And the uber-cool thing is that when you train in the releasing of this type of power, you not only find an illustrious happiness (and real success) but who you become automatically unchains the same potential within everyone else who inhabits your social group.

I’ve identified 6 Summits to scale on this adventure into your brightest self and genuine leadership [yes, I’ve been watching a ton of mountain climbing documentaries on my summer break including the excellent Higher by the marvelous snowboarder Jeremy Jones]:

Summit #1. Thinking. It seems like a platitude but it’s truth too: your thinking creates your world. Starting to run the new belief that you’re not a victim and that within you this very moment lies a kingdom of pure power is a game-changer. How do you make this thinking your new default? Like most other skills you practice it–every day. [Remember the tools I've shared in my videos and posts?...journaling/meditation/visualization/affirmation/introspection].

Summit #2. Intention. Your dominant thinking will then generate new intentions. These are your drives + desires + motivations. These are the internal fuels that give birth to big results down the road. The clearer your intentions, the more breathtaking their products become.

Summit #3. Volition. Your intentions give rise to your volition–your choices. Choices made from a place of owning and then standing in your inner power are so much more beautiful and inspirational for those around you to watch than those coming from a place of fear and weakness. Get your choices aligned with your authentic greatness and you’ll leave your small, scared you in the dust. Forever.

Summit #4. Responsibility. APR is the acronym I teach to my clients: Absolute Personal Responsibility. When you stop giving away your inner power by making excuses, blaming others and playing “poor me”, you take the power you gave your problems back…and become more powerful. So after making better choices in your behavior, you’ll find you begin to assume better responsibility over your life. This is when we really grow up. We experience a vast awakening…and fully understand that all that isn’t world-class in our world is not because of the world. It’s due to us.

Summit #5. Performance. With “a way of being” called personal responsibility set as our human operating software, we’re then amped for elite performance, no matter where you live and what you do. Whether you’re a teacher or a preacher or an astronaut or a baker, you rise to doing wow-level work. You’ll amaze those who witness you. You’ll get “scary good” at your craft. You’ll spill ridiculous amounts of value into your marketplace. You’ll also discover seemingly superhuman reserves of energy, ingenuity, bravery + compassion enter into your days.

Summit #6. Influence. The final result of climbing this vertical path? Simple: you brilliantly affect others. Your inner power becomes contagious. Their mirror neurons model your example. Their belief in their own gifts + talents + potential grows. Their hearts open too. And you truly leverage your life to raise the world.

Robin Sharma