- Τώρα, πατέρα, είμαι έτοιμος αποξένωσα το πνεύμα μου από την πλάνη του κόσμου. Ετσι τώρα συμπλήρωσε τις ελλείψεις μου, σύμφωνα με όσα είχες πει όταν υποσχέθηκες ότι θα μου μεταδώσεις τη δοξασία της παλιγγενεσίας. Γιατί αγνοώ, Τρισμέγιστε, από ποια μήτρα μπορεί ο άνθρωπος να ξαναγεννηθεί και από ποιο σπέρμα.
- Η Σοφία, παιδί μου, είναι η μήτρα που κυοφορεί στη σιγή, ενώ το σπέρμα είναι το αληθινό αγαθό.
- Ποιος όμως είναι ο σπορέας πατέρα; Γιατί όλα αυτά τα ζητήματα τα αγνοώ.
- Είναι το θέλημα Θεού, παιδί μου.
- Πες μου κι αυτό. Ποιος συντελεί και ολοκληρώνει το έργο;
- Ενας άνθρωπος που είναι παιδί του Θεού και που ενεργεί με το θέλημα του Θεού.
- Και τι φύση είναι αυτός που γεννιέται πατέρα;
- Ασφαλώς, τι άλλο, είναι θεός, Θεός υιός, το παν μέσα στο καθετί. Δεν έχει μέρος της σωματικής ουσίας, αλλά μετέχει της νοητής ουσίας, αποτελούμενος από όλες τις δυνάμεις.
- Αινίγματα μου λες πατέρα.
- Αυτή η δοξασία δεν διδάσκεται παιδί μου, αλλά ο Θεός, όταν θελήσει, την επαναφέρει στην μνήμη μας.
- Αυτό που λες φαίνεται αδύνατον, και παραβιάζει τον κοινό νου. Γι’ αυτό δίκαια μπορώ να αντιτείνω: «Μήπως είμαι ξένος προς τη γενιά του πατέρα μου;» Μην είσαι απρόθυμος πατέρα, γνήσιος γιος σου είμαι. Δέξου να μου εκθέσεις σε πλάτος τον τρόπο της αναγέννησης.
- Τι να πω παιδί μου; Αυτό το πράγμα δεν διδάσκεται ούτε μπορείς να το αντιληφθείς με τα υλικά σου μάτια. Το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Βλέπω μέσα μου μια άυλη ιδέα, γεννημένη χάρις στο έλεος του Θεού, κι εγώ ο ίδιος βγήκα από τον εαυτό μου και είναι σε ένα αθάνατο σώμα. Και είμαι τώρα όχι ό,τι ήμουν πριν, αλλά αναγεννήθηκα βέβαια στο νου και έχει διαλυθεί η πρώτη μου μορφή. Δεν είμαι πια χρωματισμένος, ούτε μπορεί κανείς να με αγγίξει, ούτε να με μετρήσει. Είμαι ξένος τώρα προς αυτά και προς όσα αντιλαμβάνεσαι βλέποντας με τη σωματική σου όραση. Με τέτοια μάτια δεν μπορεί να με δει κανείς παιδί μου.
- Σε μανία και οίστρο του νου με έριξες πατέρα. Μήπως κι εγώ δεν βλέπω τον εαυτό μου;
- Είθε παιδί μου, και σύ να βγεις από τον εαυτό σου και να δεις, όχι όπως εκείνοι που ονειροπολούν στον ύπνο, αλλά χωρίς ύπνο.
- Τώρα πατέρα, με έφερες σε απορία, γιατί βλέπω το παράστημά σου όπως ήταν και πριν, καθώς και τον ίδιο χαρακτήρα.
- Και σ’ αυτό πλανάσαι, γιατί η θνητή μορφή κάθε μέρα αλλάζει, μεταβάλλεται με τον χρόνο, αυξανόμενη και μειούμενη, σαν κάτι απατηλό.
- Τι είναι λοιπόν αληθινό Τρισμέγιστε;
- Εκείνο που δεν θολώνει, που δεν περιορίζεται, που δεν έχει χρώμα και σχήμα, το γυμνό, το φωτεινό, το αντιληπτό στον εαυτό του, το αμετάβλητο, το αναλλοίωτο, το αγαθό.
- Είμαι πράγματι σε μανία πατέρα, έχοντας χάσει τη λογική που είχα ως τώρα. Νόμιζα ότι έχω γίνει σοφός από σένα, αλλά τώρα, λέγοντάς μου αυτά, δεν μπορώ να σε καταλάβω με τις αισθήσεις μου.
- Κι όμως έτσι έχουν τα πράγματα παιδί μου. Το ένα που κινείται ανοδικά, το άλλο που κινείται καθοδικά, το τρίτο που είναι υγρό ως ύδωρ, και ο αέρας που αναπνέουμε, γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις. Όμως εκείνο που είναι ανόμοιο προς αυτά πως είναι δυνατόν να το αντιληφθείς με τις αισθήσεις;
- Είμαι δηλαδή ανίκανος γι’ αυτό πατέρα;
- Μην το λες αυτό παιδί μου. Έλκυσέ το προς τον εαυτό σου και θα έρθει. Θέλησέ το και θα γίνει. Κατάργησε τις αισθήσεις του σώματος, και τότε θα λάβει χώρα η γέννηση της θεότητας. Πρέπει να καθαρίσεις τον εαυτό σου από τις άλογες τιμωρίες της ύλης.
- Έχω, λοιπόν, τιμωρούς μέσα μου, πατέρα;
- Όχι λίγους παιδί μου. Αλλά πολλούς και φοβερούς.
- Τους αγνοώ πατέρα.
- Ακριβώς αυτή η άγνοια είναι η πρώτη τιμωρία, δεύτερη είναι η λύπη, τρίτη η ακράτεια, τέταρτη η επιθυμία, πέμπτη η αδικία, έκτη η πλεονεξία, έβδομη η απάτη, όγδοη ο φθόνος, ένατη ο δόλος, δέκατη η οργή, ενδέκατη η προπέτεια, δωδέκατη η κακία. Αυτές όλες είναι δώδεκα.
Όμως πίσω από αυτές κρύβονται πολλές άλλες, οι οποίες μέσω της αίσθησης αναγκάζουν τον άνθρωπο να πάσχει, δηλαδή εκείνον που είναι αλυσοδεμένος στο δεσμωτήριο του σώματος.
Αντίθετα, απομακρύνονται ομαδικά, και έτσι συνίσταται ο Λόγος.
Αυτός είναι ο τρόπος της παλιγγενεσίας.
Γι’ αυτό σώπασε παιδί μου και πρόσεξε τις σκέψεις σου.
Τότε δεν θα παύσει το έλεος να κατέρχεται σε μας από το Θεό.
Οι δυνάμεις του Θεού σε εξαγνίζουν, έχουν έλθει για την ανασύσταση του λόγου.
Ήλθε σε μας η γνώση του Θεού, και η άγνοια εξαφανίστηκε.
Ήλθε σε μας η χαρά, η λύπη φεύγει προς εκείνους που έχουν χώρο γι’ αυτή.
Την τρίτη δύναμη επικαλούμαι μετά τη χαρά, την εγκράτεια.
Ας τη δεχθούμε με αγαλλίαση. Δες!
Μόλις πλησίασε απώθησε την ακράτεια!
Ως τέταρτη τώρα επικαλούμαι την καρτερία, τη δύναμη που εναντιώνεται στην επιθυμία.
Και τώρα το βάθρο παιδί μου, που είναι η έδρα της δικαιοσύνης.
Παρατήρησε πως απωθεί την αδικία.
Ως έβδομη επικαλούμαι την αλήθεια.
Και η πλάνη αμέσως σκορπίζεται.
Δες πως μετά την εμφάνιση της αλήθειας, τελειούται το αγαθό και ο φθόνος απομακρύνεται μαζί με τις άλλες τιμωρίες.
Έτσι ήλθε η αλήθεια ακολουθούμενη από αγαθό μαζί με τη ζωή.
Με αυτό τον τρόπο παιδί μου συντέθηκε η νοητική ουσία και με τη γέννησή της μεταμορφωθήκαμε σε θεούς.
Όποιος λοιπόν πέτυχε, μέσω του ελέους, τη θεϊκή γέννηση, εγκαταλείποντας τη σωματική αίσθηση, γνωρίζει ότι αποτελείται από δυνάμεις, και με τη γνώση αυτή ευφραίνεται.
- Αφού έγινα από το Θεό καινούρια ουσία πατέρα, βλέπω όχι με την όραση των ματιών, αλλά μέσω της νοητικής ενέργειας.
- Αυτή είναι η παλιγγενεσία παιδί μου, δηλαδή το να μη βλέπεις το σώμα με τις τρεις διαστάσεις του, αλλά το ασώματο.
- Βλέπω ότι τα πάντα είμαι εγώ πατέρα, καθώς κοιτάζω στο νου μου. Είμαι στον ουρανό, στη γη, στο ύδωρ, στον αέρα, είμαι στα ζώα, στα φυτά, στη μήτρα, πριν από την κοιλιά, πριν από τη σύλληψη και μετά τη γέννηση. Παρευρίσκομαι παντού.
- Τώρα κατάλαβες παιδί μου τον τρόπο της παλιγγενεσίας.
- Πες μου όμως πατέρα, αυτό το νέο σώμα, που αποτελείται από δυνάμεις, μπορεί να υποστεί διάλυση;
- Πρόσεξε μην λές πράγματα αδύνατα, γιατί θα δείξεις ασέβεια. Μπορεί να τυφλωθεί ο οφθαλμός του νου; Το αισθητό σώμα της φύσης πολύ απέχει από το ουσιώδες. Γιατί το μεν είναι διαλυτό, το δε άλλο αδιάλυτο. Το μεν θνητό, το δε αθάνατο. Αγνοείς ότι έγινες θεός και παιδί του Ενός, όπως και εγώ; "
Αναδημοσίευση από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου