- Πιστεύεις πατέρα στα φαντάσματα;
- Ναι παιδί μου!
- Πιστεύεις ; Δεν το περίμενα αυτό...!.
- Ναι πιστεύω, αλλά όχι στα ανθρώπινα φαντάσματα παιδί μου. Καθόλου θα έλεγα. Για να δεις τα "δικά" μου φαντάσματα, θα πρέπει να κοιτάξεις ψηλά στον νυχτερινό γεμάτο αστέρια ουρανό, εκεί που λένε πως πάνε και έρχονται οι ψυχές.... .
- Τα αστέρια, πατέρα; Δεν σε καταλαβαίνω...
- Κάθε αστέρι που βλέπουμε στον νυχτερινό Ουρανό, είναι ένας ήλιος σαν το δικό μας. Και υπάρχουν άπειροι σαν αυτόν στο σύμπαν, παρόλο δεν τους βλέπουμε. Φαντάσου πόσο μακριά από εμάς βρίσκεται ο δικός μας ήλιος για να φαίνεται τόσο μικρός, σε σχέση με το πραγματικό του μέγεθος. Και σε διαβεβαιώ, δεν είναι ένα μεγάλο αστέρι σε σχέση με άλλα παρόμοια. Χάρη όμως σε αυτό τον ήλιο, εγώ και εσύ αυτή τη στιγμή υπάρχουμε, όπως και οτιδήποτε άλλο σε αυτό τον πλανήτη που ονομάζουμε γη.
Πάμε όμως στα φαντάσματα...
Το φως από τα αστέρια, ταξιδεύει πολύ γρήγορα στο διάστημα. Χρειάζεται όμως χρόνος ώστε να μας φτάσει το φως τους. Για τα κοντινότερα σε εμάς αστέρια, παίρνει πολλά χιλιάδες γήινα χρόνια. Για άλλα πολλά εκατομμύρια χρόνια. Για αυτό τον λόγο οι παππούδες μας, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν τη ζώνη του Γαλαξία μας «η γέφυρα του χρόνου», καθώς όταν κοιτάζουμε στο διάστημα, βλέπουμε τις εικόνες των διαφόρων ουράνιων σωμάτων, όπως ήταν στο παρελθόν και όχι όπως είναι την στιγμή που τα κοιτάμε. Οι αστρονόμοι αποκαλούν το φαινόμενο αυτό «χρόνο παρέλευσης», που σημαίνει ότι όλα όσα βλέπουμε στον ουρανό ανήκουν στο παρελθόν. Όταν λοιπόν το φως των άστρων αυτών φτάσει σε εμάς, κάποια από τα άστρα αυτά έχουν ήδη πεθάνει, για αυτό τον λόγο εμείς βλέπουμε μόνο τα φαντάσματα τους, το φως δηλαδή άστρων που δεν υπάρχουν πια...
Να λοιπόν γιατί πιστεύω στα φαντάσματα....! Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα.
Διασκευή (με αρκετές προσθήκες) από τον γράφοντα διαλόγου του William Herschel
- Ναι πιστεύω, αλλά όχι στα ανθρώπινα φαντάσματα παιδί μου. Καθόλου θα έλεγα. Για να δεις τα "δικά" μου φαντάσματα, θα πρέπει να κοιτάξεις ψηλά στον νυχτερινό γεμάτο αστέρια ουρανό, εκεί που λένε πως πάνε και έρχονται οι ψυχές.... .
- Τα αστέρια, πατέρα; Δεν σε καταλαβαίνω...
- Κάθε αστέρι που βλέπουμε στον νυχτερινό Ουρανό, είναι ένας ήλιος σαν το δικό μας. Και υπάρχουν άπειροι σαν αυτόν στο σύμπαν, παρόλο δεν τους βλέπουμε. Φαντάσου πόσο μακριά από εμάς βρίσκεται ο δικός μας ήλιος για να φαίνεται τόσο μικρός, σε σχέση με το πραγματικό του μέγεθος. Και σε διαβεβαιώ, δεν είναι ένα μεγάλο αστέρι σε σχέση με άλλα παρόμοια. Χάρη όμως σε αυτό τον ήλιο, εγώ και εσύ αυτή τη στιγμή υπάρχουμε, όπως και οτιδήποτε άλλο σε αυτό τον πλανήτη που ονομάζουμε γη.
Πάμε όμως στα φαντάσματα...
Το φως από τα αστέρια, ταξιδεύει πολύ γρήγορα στο διάστημα. Χρειάζεται όμως χρόνος ώστε να μας φτάσει το φως τους. Για τα κοντινότερα σε εμάς αστέρια, παίρνει πολλά χιλιάδες γήινα χρόνια. Για άλλα πολλά εκατομμύρια χρόνια. Για αυτό τον λόγο οι παππούδες μας, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν τη ζώνη του Γαλαξία μας «η γέφυρα του χρόνου», καθώς όταν κοιτάζουμε στο διάστημα, βλέπουμε τις εικόνες των διαφόρων ουράνιων σωμάτων, όπως ήταν στο παρελθόν και όχι όπως είναι την στιγμή που τα κοιτάμε. Οι αστρονόμοι αποκαλούν το φαινόμενο αυτό «χρόνο παρέλευσης», που σημαίνει ότι όλα όσα βλέπουμε στον ουρανό ανήκουν στο παρελθόν. Όταν λοιπόν το φως των άστρων αυτών φτάσει σε εμάς, κάποια από τα άστρα αυτά έχουν ήδη πεθάνει, για αυτό τον λόγο εμείς βλέπουμε μόνο τα φαντάσματα τους, το φως δηλαδή άστρων που δεν υπάρχουν πια...
Να λοιπόν γιατί πιστεύω στα φαντάσματα....! Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα.
Διασκευή (με αρκετές προσθήκες) από τον γράφοντα διαλόγου του William Herschel
Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια
δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος - Μυσταγωγία- Μυθαγωγία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου