Στην Πλατωνική κυρίως φιλοσοφική αντίληψη, υπάρχει
ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ της Πανδήμου και της Ουρανίας Αφροδίτης: της θεάς
των γήινων, αγοραίων, ενστικτωδών και φυλετικών ερώτων και οργασμών και της
θεάς της θείας έκστασης και των «ουράνιων» οργασμών από τη μέθεξη και ενατένιση
του ουράνιου Κάλλους.
Η πρώτη αντιστοιχεί στο γνωστό συνήθη σαρκικό
Έρωτα,ενώ η δεύτερη αντιστοιχεί στη μυστικιστική ενατένιση και ένωση με το
Όλον, στη Θεία Αγάπη. Ο διαχωρισμός όμως αυτός είναι απλά εννοιολογικός και όχι
αντίπαλος, αντιθετικός, εχθρικός ή αποκλειστικός. Δε μιλάμε για δύο Αφροδίτες
σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά για μία ενιαία Αφροδίτη με διφυή όψη και
σημασία!
Λάτρες του μέτρου και της
Αρμονίας των αντιθέτων οι αρχαίοι Έλληνες δε θα μπορούσαν να ορίσουν τη μία
έννοια αντίπαλα και αποκλειστικά ως προς την άλλη. Μπορεί να
χρειάζεται μύηση και μυσταγωγικό βίωμα για τη θέαση του Ουράνιου Κάλλους και τη
βαθιά εναδική επικοινωνία με αυτό, αλλά η βάση του όντος εξακολουθεί να είναι
τα χθόνια ένστικτα, τα οποία απλά μετουσιώνονται, αν και ποτέ ριζικά προς ένα
μόνιμο δηλαδή αποκλεισμό της χθόνιας βάσης και των γήινων οργασμών και ερώτων …
Με απλά λόγια ο μύστης της
Ουράνιας Αφροδίτης δεν αρνείται το γήινο έρωτα, διότι σε αυτόν θα στηριχθεί
κάθε φορά για την ανάβασή του, όσο εξακολουθεί να παραμένει γήινος. Ας δούμε
πως αναλύει αυτή την φιλοσοφική ενατένιση των Ουράνιων σφαιρών (Υποστάσεων του
Εν-ός) δια μέσω του ουράνιου ερώτα ο Πλωτίνoς:
«Ο έρωτας μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους
τρόπους: 'πότερα θεός τις ἤ δαίμων ἤ πάθος τι τῆς ψυχῆς'. Η
τελευταία εκδοχή αφορά το ωραίο ή το άσχημο που υπάρχει στον εδώ κόσμο και
αγνοώντας το αρχέτυπο της ομορφιάς προκαλεί στους ανθρώπους τον σαρκικό έρωτα
και εν συνεχεία την αναπαραγωγική διαδικασία.
Ανάλογα με την γνώση και την οικείωση του έρωτα θα επιτύχουν είτε την ανάμνηση του υποδείγματος είτε το γήινο ωραίο που μερικές φορές ενέχει τον κίνδυνο της έκπτωσης. Αντίθετα, ο έρωτας ως θεός ή πνεύμα σχετίζεται με την ουράνια και πάνδημη Αφροδίτη, όπως μας την έχει παρουσιάσει και ο Πλάτων στο Συμπόσιον.
Ένας έρωτας αφορά την ψυχή του σύμπαντος, δημιουργείται δε από την ακολουθία της Αφροδίτης προς τον Κρόνο κι ένας άλλος υπάρχει στον καθένα μας ως εξ’απορροής γεννώμενος από τον καθολικό. «Ἐχέτω δὴ ἡ μὲν ὅλη ὅλον, αἱ δ’ἐν μέρει τὸν αὐτῆς ἑκάστη».
Σε πρώτο βαθμό η ψυχή έλκεται από την ωραιότητα του
αισθητού κόσμου ή τα δημιουργήματα της τέχνης. Η φύση
στον Πλωτίνο είναι ωραία λόγω της μετοχής της στον Ἔν και η τέχνη λόγω της μίμησης
της όμορφης φύσης.
Η ομορφιά αυτή αποτελεί το έναυσμα, την αναγωγική δύναμη της ψυχής, ώστε να απομακρυνθεί από τον εξωτερικό κόσμο και να αποπειραθεί να γνωρίσει το δικό της κάλλος. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να καθαρθεί από καθετί άσχημο που είναι «ἐναντίον καὶ τῇ φύσει καὶ τῷ θεῷ» και την περικλείει προκειμένου να επιστρέψει στην θέαση του υπέρτατου κάλλους.
Η
κάθαρση, «για να λειτουργήσει μέσω του ὁρᾶν τὸ ἐρᾶν» επιτυγχάνεται με μια
εσωτερική στροφή του «ὄμματος»
της ψυχής προς το Νου και το νοητό κάλλος. Η προσπέλαση αυτού καταφάσκεται με
την δαιμονική ελκτική δύναμη του έρωτα, «το διαλεκτικό σθένος» σε μια
μυστηριακή, μυστική εκδήλωση, πλήρη φωτός, όπου η ψυχή συναντάει το ωραίο και
γίνεται κι η ίδια ωραία.!
Pic. Venus (The Lovatelli Venus), Roman, 200–1 B.C. Marble and pigment.
Computer original color reconstruction
Mostly known as Venus/Aphrodite, her most popular
portrayal is as the goddess of love and fertility, beauty and regeneration, who
calms the sea and pacifies nature, meaning that her qualities balance and
harmonize human instincts and emotions. Actually in Greek philosophy there were
mentioned two distinguished energies the Heavenly and Pandemos (earthly)
Aphrodite.
The two were used (mostly in literature) to
differentiate the more "celestial" love of body and soul from purely
physical lust. The Aphrodite Urania (Ancient Greek: Οὐρανία)
was an epithet of the Greek goddess Aphrodite, signifying "heavenly"
or "spiritual", to distinguish her from her more earthly aspect of
Aphrodite Pandemos, "Aphrodite for all the people".
Heavenly Aphrodite is the pure essence of beauty
and love that redeems the dark matter of unconsciousness and ignorance, for
just like her son, Eros, or the great Phanes/Eros, she represents the divine
power within her celestial virgin nature that attracts and guides human
consciousness from within back to its source.
Heavenly Aphrodite represents the divine and
transcendent nature within humans as it emerges from unconsciousness. Eros, on
the other hand, represents the magnetic force that activates the soul’s
qualities of Divine love and beauty that extend and manifest in human nature.
Eros, the pure essence of love and beauty, descends from Heaven, as Aphrodite,
our divine Nature within, ascends. Both are part of the same inner process and
together they guide human consciousness back to its source. Thus some myths
portray Eros as the son of Aphrodite.
Pandemos mostly known as Venus/Aphrodite was the
goddess of (human) love and beauty emerged from the froth of the sea in Paphos
on the island of Cyprus in 3200 B.C. She was given many
names, one of which was Anadiomeni, which in Greek mean "the one who
emerges." .
She is also mentioned as a goddess of light, the
"shining star of Heaven," Ourania (daughter of heaven) and wife of
Hesphastios /Vulcan, the god of celestial fire, the lame and ugly son of Zeus
and Hera, who represents another symbol of the "inner process" in
which the qualities of fire, both celestial and terrestrial, work within human
and divine nature. Hesphastios is an embodiment of the flickering and changing
aspect of the flames that transform and transmute into the "heat" of
life.
Source: http://www.plotinus.com/
Επιλογές,
επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου